CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

OCCIDENS apud Historicos, saepe ponitur pro Imperio Occidentis vel Occidentali, cuius origo haec. Monarchia Romana ante Constantinum M. unica, ab hoc gemina quasi facta est, et Imperium in Occidentale et Orientale distinctum. Moriturus enim Constantio minimo natu filio Orientis imperium assignavit, sede ieus Constantinopoli fixa [orig: fixâ]: Constanti vero et Constantino, fratribus Constantii Occidentis imperium cessit, cui sedes Roma, sic ut huic sors trans Alpes, Gallia, Hispania et Britannia, illi vero Italia, Africa, Illyricum et Graecia attribueretur. Ab eo tempore Oriens Graecos, Occidens Latinos Imperatores habuit, nempe ab A. C. 339. Similiter Valentinianus fratri Valenti Orientem commisit, ipse Occidentis rebus componendis intentus, A. C. 367. Gratianus quoque Theodosium collegam lectum Orienti praefecit, sibi et fratri Valentiniano occidente vindicato [orig: vindicatô], A. C. 376. etc. Duravit id Imperium Occidentale usque ad Augustulum, quo [orig: quô] circa A. C. 476. ab Odoacro Herulorum Rege pulso [orig: pulsô], Heruli, Gothi Longobardique rerum potiti sunt, per ann. 300. His Exarchatus in Italia ab Imperatore Orientis oppositus est, per ann. 156. qui tandem Papis cessit, A. C. 743. Divisionem hanc Imperii, Ecclesiae quoque divisio, in Occidentalem, et Orientalem secuta est. Vide Sigon. Platinam, Baronium, etc. Ab Occidente, Occidentanae vel Occidentariae, dicti sunt moduli Musici, quibus Occidentales Ecclesiae sunt usae, cum Graecorum Musica, seu moduli, quibus Ecclesiae Orientales utebantur, Frigdorae dicerentur, quasi Phrygiodoriae, quia ex Phrygiis Doriisque constarent, teste Ekkehardo [orig: Ekkehardô] Decano [orig: Decanô] S. Galli in Notkeri vita c. 9. et Goldasti in eum Notis. Sunt autem Occidentanae cantus is, qui in Ecclesia hodeique obtinet Romana, et aliis quae Romanos ritus receperunt. Hunc primus in Ecclesiam Mediolanensem introduxit B. Ambrosius: Postea illum, in Romana Ecclesia instituit Greogrius M. a qua Alamannicae et Francicae Ecclesiae acceperunt. sed cum hic cantus longo [orig: longô] temporis tractu apud Almannos, sive Germanos, magnopere corruptus esset, veram postea Musicam restitui necesse fuit, quod quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] effectui sit datum, vide apud veterem Hugonis Reutlingensis Interpretem, atque exinde Spelmannum Glossar. Archaeol. ut et in voce Fridgorae. Interim veteres Christiani sic cantabant, quemadmodum Ambrosius ait in Psalmos, ut viciniores essent pronuntiantibus, quam cantantibus, neque minuritionum delitias sectabantur. Proin qualem conveniat Ecclesiae cantum esse, non incommode nuper exponere est aggressus Gallus anonymus Consult. de Horis Canonici p. 69. et 70. apud Gerh. Ioh. Vossium de Scientiis Mathem. c. 21. §. 11.

ad OCCIDENTEM precandi ritus Israelitis olim in usu fuit. Namque et Templi positio eiusmodi erat, ut introitus eius haberetur in parte Orientali, nulla [orig: nullâ], in Occidentali, porta [orig: portâ] admissa: cuiusmodi situm quoque antea Tabernaculi fuisse, testatur Iosephus Archaeologiae l. 8. c. 2. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] alterutrum ingredientes, in Occidentem sic versi preces et sacra peragebant. Eandem porro positionem, Synagogae quoque et Proseuchae Iudaeorum, tam ante, quam post excidium, imitatae sunt, uti legimus apud Maiemonidem de Oratione c. 11. §. 1. et 2. Sed vero nec positionis Templi ac Synagogarum in Orientem, aut precandi regulariter in Occidentem originem, Tabernaculi situi ita tribuunt Magistri, ut non multo [orig: multô] eam faciant vetustiorem. Certe eandem ipsam designatam aiunt a Domino, cum Abrahamum in terram Moriah, ut Isaacum filium illic in Monte offerret, blegabat, Gen. c. 22. v. 2. Abrahmumque ipsum tunc, ex disciplina recepta, versus Occidentem in monte precatum esse, i. e. versus locum, qui postea in Templo Sanctum Sanctorum futurus erat, vide 2. Paral. c. 3. v. 1. Rationem ritus affert idem Maimonides, quod Gentiles ad orientem precari essent soliti; ut itaque populus Dei illis contraria poneret vestigia, huic Occidentem versus precibus defungi tum fuisse iniunctum. Quo facit illud Ezechielis c. 8. v. 16. Ecce iuxta ostium Templi Domini inter vestibulum et inter Altare erant quasi 25. Viri, quorum terga erant ad Templum Dominiet facies eorum ad Orientem. Hinc Vitruvius, velut pro notissima sui temporis et vetusta, de aedibus Sacris constituendis secundum regiones et mundi plagas, disciplina tradit, eas ita constituendas esse, ut si nulla ratio impediret, Aedis signum seu Numinis simulacrum, quod erat in cella collocatum, spectaret ad vespertinam caeli regionem; ut, qui adirent ad aram immolantes, aut sacrificia facientes, spectarent ad partem caeli orientis ipsaque simulacra viderentur exorientia contueri supplicantes et sacrificantes, quod aras omnes Deorum necesse esse videatur ad orientem spectare, l. 4. c. 5. Adeo que regulariter ait, intoritum cultumque esse debere ab Occidente in Orientem. Hyginus tamen, Augusti libertus, antiquos Architectos in Occidentem Templa spectare scripsisse: postea placuisse, omnem religionem eo convertere, ex qua parte caeli terra inluminatur, ait l. de Limit. constit. Quasi mos adorandi versus Occidentem, adeo que templorum introitus ad Orientem ponendi haud minori fuisset apud tunc antiquos illos in usu, quam postmodum situs ile inversus. Sed et Porphyrius de Templis Gentilium paulo ante Constantinum, plerorumque introitus ad Orientem fuisse, cultumque ad Occidentem praestitum, docet l. de Antro. Hermes vero apud Appuleium, pro discrimine temporis diei, precantium situm diversum fuisse, notat: De adyto egressi, cum Deum orare coepissent, in Austrum respicientes erant. Sole enim occidente, cum quis Deum rogare voluerit, illuc debet intendere, sicut et Sole oriente in eum, qui subsolanus dicitur. At Scholiastes Pindari Isthmiac. od. 4. versus Orientem Diis, versus Occidentem Heroibus, sacra facta observat: ex hisce Poetae, de sacrificio Herculis filiis praestito:

*toi=sin e)n dusmai=s2 au)ga=n
*flo\c a)natellome/na sunexe\s2
*pannuxi/zei ----

Quae utut se habeant, Clemens certe Alexandrinus, rituum Gentilium scientissimus, de Christianis precationibus in Orientem fieri solitis, velut more hominum antiquissimo [orig: antiquissimô] fundatis, *(/oqen, inquit, kai\ ta\ palaio/tata tw=n i(erw=n pro\s2 du/sin e)/blepen, i(/na oi( a)pantipro/swpoi tw=n a)galma/twn i(sta/menoi, pro\s2 a)natolh\n tre/pesqai dida/skwntai, Unde etiam Templorum antiquissima respiciebant ad occientem, ut, qui vultu stant ad simulacra converso, doceantur verti ad Orientem. Quam in rem vide plura apud Ioh. Seldenum de Synedriis veter. Ebraeorum l. 3. c. 16. De gentium vero septentrionalium in Sacris situ, in vocibus Luna, item Nox.

OCCIMIANUM castrum in Marchionatu Montisferrati, ubi vetusta Marchionum Montisferratensium habitatio sedesque fuit.

OCCISUM a necato sic distinguit Festus, quod alterum a caedendo, sive ictu fiat, alterum sine ictu, apud Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 8. c. 5. Horum ius persequendi modus, Athenis alibique quis fuerit, vide supra in vode Homicidii causa.

OCCITANIA vulgo le Languedoc, provinc. Galliae, intermare Mediteraneum ad meridiem, et montes Arvernos ad Septentrionem Rhodano [orig: Rhodanô] in Provincia et Delphinatu in Ortum separatur, Guiennam ad Occidentem habet. Catello prima Narbonensis est, in divisione Galliae in 17. provincias ab Augusto facta. Clwverius vero, Marca, alii, volunt Galliam Narbon. prius Braccatam dictam comprehendisse Occitaniam, Sabaudiam, Delphinatum et Provinciam. Sirmondus, notis in Sidon. urbem et territorium Bliterarum Septimaniam dictum fuisse, a septima Legione, et hinc toti provinciae nomen haesisse, ait. Alii cum Scaligero, in Aisson. huius nominis originem arcessunt a 7. provinciis: utraque Narbonensi videl. utraque Aquitania, Novempopulania, Viennensi et Alpestri maritima. Una est ex praecipuis Galliae, fertilitate nulli secunda: Glasti proventu sibi peculiari inprimis nobilis. Olim sub Romanis, ex foederis occasione, quod cum Provinc. Occitaniae intercesserat. Saeculo [orig: Saeculô] 5. a Gothis occupata, Languedocia hinc dicta est, quasi Landt-Got, terra Gothorum: sede regni Tholosae constituta [orig: constitutâ], unde dein eius fines Ligeri-tenus pro pagarunt [orig: pagârunt], sub Erico seu Eurico, patre Alarici, quem Clodovaeus magnus, prope Pictavium caecidit. A Carolo M. postea praefecti huic provinciaedati, Comites Tholosani dicti sunt, quorum primus Corson, seu Torsinus fuit: Dux ab Aimonio et Bern. Guidone dictus, qui titulus etiam Launobodi concessus, de quo Fortunatus l. 2.

Launobodes enim post saecula longa Ducatum
Dum gerit, instruxit culmina sacr loci.

Item Desiderio, in pugna contra Wisigothos, occiso; Austroaldo, etc. Secundus Comes fuit S. Wilhelmus au Court-nez, vel secundum alios aux Cornets, unde cornu inter insignia Principum Arausionensium, ab illo descendentium. Sub Ludovico Pio postmodum, Carolo Simplice, Hugone Capeto, etc. non exiguae hic mutationum vices. Inter ultimos ultimos Comites eminuerunt, Hildefonsus, sub cuius patrocinio Petrus Bruis, et Henricus Monachus, puriorem religionem docuerunt, circa A. C. 1150. ac Raimondus, Valdensium seu Albigensium, uti vocati tum sunt verae in Gallia doctrinae confessores, defensor strenuus, circa A. C. 1210. Tandem Alphonsus, Comes Pictav. frater Ludovici IX. ducta [orig: ductâ] Iohanna [orig: Iohannâ], herede Raimundi VII. cognomine Iunioris, cum improlis, cum uxore, decessisset, Philippus Audax Comitatum sibi vindicavit, A. C. 1271. Iohannes Rex vero Coronae uniit, una cum Normannia, Burgundia, etc. Comites inter 6. Pares Laicos fuere [orig: fuêre] olim: Conventus Ordinum provinciae quotannis habetur, et magnus est in illa hodieque Reformatorum numerus. Caput provinciae Tolosa est: reliquae urbes, Monspelium, Narbona, Nemausus, Carcassona, Bliterae, Agatha, Uzetia, Albiga, (unde Albigneses, ) Mimata, Anicium, Vivario, Bellicarium, etc. Catellus Hist. Com. Tolos. Marca Hist. Bearn. Bern. Guido, de Com. Tolos. Sirmond. ep. 1. l. 3. Sidon. Isac. Pont. Itin. Gall Narbon. Nic. Bertrandus, de gestis Tolos. Davity, Clwverius, Papyrius Massonius, Duchesnius, Merula, Pasquierus, Bouchetus, etc. Valesio nomen habet a lingua oc, unde et Lagnuedoc dictam vult, non ut quidam existimant a Gothis, quasi LandGot, seu regionem Gothorum; aut, ut Nicotio placuit, a Lingua Gothica, quasi Languegoth, quemadmodum Rabelaesius vocat. Totum enim Franciae Regnum olim in provincias Linguae ouy, et Linguae oc dividebatur (de Langue d'ouy, et de Langue d'oc ) hincque provinciae Narbonensi primae, sive Septimaniae aut Gothiae, quae una ex Linguae oc provinciis erat, nomen Linguadokii remansit, vulgo Languedoc. Unde nonnullis Occitania, aliis provincia Linguae Occitanae vocitata est. Haec autem divisio Franicae in duas linguas illas facta est, cum Vascones, Gothi sive Septimani, Provinciales, Delphinates, aliique linguae tortae populi, sed praecipue Gothi, pro ita vel utique, dicere consuescerent oc, i. e. hoc: coeteri vero Galliae populi ouy efferrent. In guillermi Nangiacensis Chronici Append. lingua haec et regio Linga Orcitana corrupte pro Lingua Occitana legitur: Quidam nobilis homo de Linga Orcitana, qui Ronaldus de Normannia vocabatur, Parisius in platea Porcorum securi iudicio [orig: iudiciô] Regis percutitur: et ibidem Barones de Linga Orcitana ac Tolosani memorantur. In Gestis quorundam Episcoporum Urbis Romae, Eo [orig: Eô] tempore, (Clemente V. sedente) fuit in Regno Franciae, et praesertim in Lingua Occitania caristia validissima. In Innocentio VI. Pontif. Iohannes Armaniaci, Locum tenens Regius in Lingua Occitana dicitur: et ibidem Iohannes Comaes Pictavensis, deputatus pro regimine patriae Linguae Occitanae. Vide Hadr. Vales. Notit. Galliae, ubi quoque obiter notat errare Andr. Chenium et Iac. Sirmondum, quum scribunt, provinciam hanc olim Gothiam, nunc

Linguadociam, quasi Landgothiam, i. e. Terram Gothorum vocari, propterea quod primae Gothorum sedes in ea fuerint: cum Valiam, Gothorum Regem pace facta [orig: factâ] revocaverint ex Hspania Honorius Aug. Constantiusque Patricius, eique ob egregias victorias de Alanis et Vandalis atque ob redditam Placidiam, Honorii sororem, provinciam Aquitanicam II. Novem populos, et unam tantum Occitaniae seu Septimaniae urbem Tolosam donaverint. Unde Prosper scribit Monaxio et Plinta [orig: Plintâ] Consulib. datam esse Gothis secundam Aquitaniam, cum quibusdam civitatibus confinium provinclarum: et Idatius auctor est, in Chron. Gothos sedes in Aquitania a Tolosa, seu a Garumna usque ad Oceanum accepisse. Ataulsus quidem Gothorum Rex qui Valiam successorem habuit, Gallias ingressus, Narbonem Septimaniae urbem circa vindemiam occupaverat, et ibi Placidiam uxorem duxerat. SEd post triennium Narbonem relinquere, et cum exercitu Hispanias petere a Constantio Patricio coactus est, ubi non multo post a suis iugulatus interiit. Plura de hac provincia vide in voce Septimania, t. Aquitania.

OCCO [1] Adolphus ex Equestri familia, Osterhusae Frisiae Orientalis vico [orig: vicô] natus, A. C. 1447. Poeta et Medicus insignis, Rud. Agricolae Groning. intime familiaris, Sigismundo Archiepiscopo Austriae a cura salutis fuit. Obiit A. C. 1503. aetat. 56. Pater Adolphi Medici Augustani. Nepos eius Pompeius Alardo Amstelod. Friiae decus dicitur; cuius filio Sibrando Pompeio Aphthonius sua Progymnasmata dedicavit. Freherus.

OCCO [2] Adolphus Augustanus, nepos prioris ex filio cognomine, Medicus et Inspector Pharmacopoliorum, edidit Pharmacopaeam Augustanam, Numismata Imperator. a Pompeio M. ad Heraclium usque etc. Obiit A. C. 1605. aetat. 81. Epitaphio [orig: Epitaphiô] metrico [orig: metricô] sibi ipsi scripto [orig: scriptô], Freherus Theatr. Viror. E. Q.

OCCO [3] dictus Scarlensis, a Pago in Frisia natali. Scripsit Origines Frisiae, sed fabulis non parum refertas. Ubbo Emmius, hist. Fris. Suffridus Petri. de Orig. Fris. Valer. Andreas in Bibl. Belg. Voss. de Histor. Lat. c. 40. etc.

OCCULTATUS nomen Iovis apud Aegyptios. Apud hos enim cum peculiare huic Deo nomen esset Amun sive Ammonis, ut Graeci et Latini extulere [orig: extulêre], eo Occultatum et Occultationem significari Manethos Sebennita voluit, apud Plutarchum de Isid. et Osir. cui et ista Templi Saitici Minervae dedicati inscriptio, cuius partem supra attulimus, concordat Ibid. *kai\ to\n e)mo\n pe/plon ou)dei/s2 pw qnhto\s2 a)peka/luyen, Et meum peplum nemo adhuc mortalium detexit. Quibus sine dubio Veteres illi indigitare voluerunt, magis quid non sit, quam quid sit Deus, sciri posse, ut scite Athanasius ad Solit. vit. ag. p. 627. *ei) mh\ donato\n katalabe/sqai, ti/ e)sti *qeo\s2, a)lla\ dunato(/n ei)pei=n, ti/ ou)k e)/stin, Tametsi impossibile sit, deprehendere, quid sit Deus, tamen dicere possumus, quid non sit Deus. Qui videlicet, quod Augustin. dicit Tom. 1. de Ord. l. 2. c. 16. scitur melius nesciendo Imo, cuius, ut idem denuo dict. l. c. 18. nulla scientia est in anima, nisi scire quomodo eum nesciat. In quem sensum Prudentius contra Symmachum disputans, l. 2. v. 94.

Nam cum divinis agimus de rebus et illum,
Qui vel principio [orig: principiô] caruit, vel sine carebit, etc.

Coniectare animo [orig: animô] contendimus, exigua est vis
Humani ingenii, tantoque angusta labori.
Quippe minor Natura aciem si intendere tentes
Acrius, ac penetrare Dei secreta Supremi:
Quis dubitet victo fragilem lassescere visu,
Vimque fatigatae mentis sub pectore parvo
Turbari, invalidisque hebetem suceumbere curis?

Quare merito impudentiam proterviamque Aetianorum increpat et irridet Epiphan. Haer. 76. sub fin. iactitantium, Nor simpliciter se nosse [orig: nôsse] Deum, sed velut cognoscit quis omne visibile, et quod manibus suis contrectat, velut si quis in manu accipiat lapllum aut lignum aut alter ius cuiusdam materiae instrumentum etc. Vide Tob. Pfanner. System. Theolog. Gentil. purior. c. 2. §. ult. atque supra, in voce Ammon, Hom etc. uti de occulentis maleficium poena, ubi de Colio.

OCCULTE scribendi modus Caesari usitatus, cum secretius quiddam Amicis per Epistolas significatum iret, memoratur A. Gellio l. 17. c. 9. ubi ait: Libri sunt Episiolarum C. Caesaris ad C. Oppium et Balbum Cornelium, qui res eius absentis curabant. In his Epistolis quibusdam in locis inveniuntur literae singulariae sine oagmentis syllabarum; quas tu putes positas incondite, nam ex his literis verba nulla confici possunt. Erat autem conventum inter eos clandestinum de commutando situ literarum. Et paulo infra, de occulta hac literarum significatione epistolarum Caii Caesaris, Probum Grammaticum Commentarium satis curiose fecisse addit. Suetonius eiusdem in Caesare c. 56. meminit: Exstant Epistolae eius ad familiares domesticis de rebus. In quibus si qua occultius quaedam perferenda erant, per nta scirpsit, i. e. sic structo [orig: structô] literarum ordine, ut nullum verbum effici posset. Quae si quis investigare vellet, quartam elementorum literam D. pro A. et deinde relqivas commutet. Idem Dio l. 40. refert, *ei)w/qei de\ kai\ a)/llws2, o(po/te ti di' a)por)r(h/twn teni\ e)pe/stelle, to\ te/tarton a)ei\ stoixei=on a)nti\ tou= kaqh/konos2 a)ntegra/fein, o(/pws2 a)nana/gnwsta toi=s2 polloi=sw h)=| ta\ grafo/mena, I: e. Consueverat alioquin, si quid secreti cuipiam per literas significaret, quartum semper elementum in scribendo pro eo, quod scribi debebat, sumere, ne obvia literarum lectio cuivis esset. Imitatum hunc morem Augustum fuisse, idem testatur Suetonius in eius vita, c. 88. Quoties per notam scribit B. pro A. C. pro B. ac deinde eadem [orig: eâdem] ratione sequentes literas ponit. Item Dio l. 51. *)epe/stelle de\ kai\ e)kei/nois2 kai\ toi=s2 a)llois2 toi=s2 fi/lois2, o(po/te ti\ de/oito a)por)r(h/twn sfi/si dhlw=sai, to\ deu/teron a)ei\ stoixei=on tou= tw=| r(h/mati prosh/kontos2 a)nt' e)kei/nou a)ntegra/fwn, I. e. Si Quid vel iis, vel aliis suis necessariis scriberet, quae res eis erant significandae modo [orig: modô] quodam [orig: quôdam] secreto [orig: secretô], proxime sequentem semper literam ponebat pro ea, quae

exarari deberet. Sed totum hoc artificium occulte per literarum transpositionem scribendi, facilime a quovis sagaciore deprehendi potest, ut vix pro arcano quodam id haberi debeat: quod etiam de Laconum scytale, de qua eod. c. Gellius, iudicant Eruditi. Imo Iul. Caesar Scaliger Exercit. 317. contra Cardan. non dubitat, merum id vocare delirium ac imposturam. Tutiores sunt occulte scribendi modi, quos Recentiores excogitarunt [orig: excogitârunt], quorumque aliqui, a nemine, nisi arcani conscio, ad quem Epistola perscripta est, ulla [orig: ullâ] ratione detegi possunt. Imo, tales quoque, ut quis arcanum animi sui conceptum per Epistolam absenti artificii conscio manifestare possit, sine ulla secreti latentis suspicione, si forte epistolam intercipi contingat: de quibus videndus Illustrissimus Gustavus Selenus (i. e. Augustus Dux Brunsvicensis et Lunaeburgensis) in Cryptographia, et Caspar. Schottus in Schola Steganographica: quibus adde Trithemium in Steganographia, quam Commentario [orig: Commentariô] Sereniss. Seienus dignatus est, Abr. Colornum in Scotographia Italica, Suenterum in Steganographia aucta, et qui reliquos antecellere videtur, Ioh. Baptistam Portam de Furtivis literarum Notis. Vide quoque supra in voce Cifra et infra ubi de Scribendi ratione.

OCCULTI Haeretici in Theologia Inquisitorum Ecclesiae Romanae dicuntur, qui eorum, quae sunt fidei, habent errorem in mente, et proponunt habere pertinaciam in voluntate; sed tamen verbo [orig: verbô] vel factis externe non ostendunt. Vocantur etiam Secreti, it. pure Intellectuales. Cuiusmodi haereticos non incidere in sententiam excommunicationis, communis Doctorum est sententia, a qua tamen Canonistas recedere, Ioh. Royas docet. At qui haeresin, quam corde concepit, verbo [orig: verbô] aut scirpto [orig: scirptô] peperit, sed clanculum et occulte, in sententiam excommunicationis incurrit hoc [orig: hôc] ipso [orig: ipsô], et poenis haereticorum obnoxius: adeo que si coram Inquisitore fateatur haeresin et paeniteat, occulte absolvendus est. Cum vero alios inficit, iudicibus statim iudicandus est, ipse autem se prodere non tenetur. Simancas de Cathol. Institut. tit. 52. §. 3. 9. 11. 12

OCCUPARE in Circensibus, de primi ostii velloci Agitatore, dicebatur. Sed plerumque eveniebat, ut is prae studio obtinendi ac servandi primatus, praelassatis viribus equorum a sequentibus vinceretur. Quod ut fieret, cauti agitatores in primis spatiis sustinebant equos spiritumque ac vires eorum dispensabant, priusquam ad finem venirent, ut integri et indefecti praegressos iam defessos opprimerent, et in flexu metae septimae praeverterent. Sin omnino is metam obtinuisset, et inoffenso [orig: inoffensô] cursu ad ultimum septimae metae flexum pervenisset, dicebatur, Occupavit et vicit, uti legitur, in veter. Inscr. quod si, qui proximo [orig: proximô] seu secundo [orig: secundô] ostio [orig: ostiô] mittebatur, eum praevertisset, dicebatur, Successit et vicit. Silius, l. 5.

Proximus a primo distans, quantum aequore currus
Occupat ipse loci, tantum sed proximus ibat
Astur Panchates.

Sicut rursus, si tertio [orig: tertiô] ostio [orig: ostiô] missus victoriam consequeretur, Eripuit et vicit. Quarto [orig: Quartô] enim ostio [orig: ostiô] missus raro ad palmam perveniebat. Unde pro magno ponitur in veter. Inscr. Circi, quarto [orig: quartô] ostio [orig: ostiô] missum vicisse. AGITAVIT XXIIII. MISSUS OSTIO IIII. CCLVII. Sic itaque ex merito loci occupabat, i.e. coeteros antecedebat agitator ille, qui ostium illud primum sortitus erat. Quod etiam ex insigni loco Senecae in Troadibus v. 1004. constare potest, ubi Hecuba Argivorum classi mala imprecatur,

------ quid percor vobis? precor
His digna satis aequora. Hoc classi accidat
Toti Pelasgae, ratibus hoc mille accidat,
Meae precabor, cum vehar, quidquid rati.

Me mea sequantur Fata. Non pelago quies
Tranquilla veniat, saeviat ventis mare,
Et bella et ignis, et mea et Priami mala.
Dumque ista venient, interim haec poena in loco est,
Sorte occupavi, praemium eripiant mihi.

Quasi diceret, in hoc stadio miseriarum ac supplicorum decurrendo, sors mihi tribuit, ut prima essem et primo loco exirem, ac proinde coeteros anteverterem: sed ipsis opto, ut praemium mihi eripiant, et licet tardius egressi, me tamen queant superare et longe miseriores, quam ipsa sum, evadere, palmamque in huius stadii decursu obtinere. Non semper vero qui occupabat beneficio [orig: beneficiô] sortis, primatum obtinebat, utidictum; sed tum demum, cum primatum sorte acceptum ad extremum obtineret, neque ab ullo insequentium praeverteretur: unde occupare et primatum obtinere, distingui legimus apud Plinium etc. Vide hanc in rem plura apud Salmas. ad Solin. p. 904. 905. et 906.

OCCUPATIONE Simplici dominium iuxta Magistros plurifariam adquirebatur. Eius autem iura maxime visuntur, in Bonis nondum occupatis, in rebus Deperditis seu derelictis, in Proselytorum sine heredibus defunctorum Bonis, in agro a Gentili Israelitae sine syngrapha vendito et in Reliquiis eorum, quae, ex lege sacra in agrorum proventu et furgibus, Egenis relicta sunt. Et quidem quod Bona nondum omnino occupata attinet, ea occupantis fieri volunt. Nec ita dissimile ius obtinuisse aiunt, ubi Derelictae seu Deperditae res in cussodiae locum aliquem stabilem. et. occlusum, velut aedes, horrea, alia, antequam quis eas denuo occupaverat, devenerant: Ubi tamen distinguunt inter res ab Israelita, Proselyto et Gentili derelictas seu deperditas; Item inter resita signatas, ut per signa sibi singularia eas suas esse dominus probare posset (post praeconium tertium et subinde quartum) atque eas, quibu nulla eiusmodi signa. De prioribus dicunt, eum qui repererat, praeconium facere obstrictum fuisse. Erat autem praeconi suggestus saxum quoddam, in suburio Hierosolymit. excelsum, e quo clamans hac [orig: hâc] utebatur formula [orig: formulâ],

[gap: Hebrew word(s)] Quisnam est, qui jumentum aut pecus perdidit ? de cuiusmodi praecone vide Iosephum Archaeolog. l. 4. c. 8. Quod vero Proselyti Iustitiae, sine heredibus obeuntis, Bona occupanti esse concessa tam signannter tradunt, inde est, quod cognationem eius pristinam abolitam esse iudicarunt [orig: iudicârunt]: Hinc enim sequebatur, ei nullos fuisse ex pristina illa cognatione heredes. Porro, Agrum quod concernit a Gentili emptum, idque sine syngrapha, quam [gap: Hebrew] vocant, in ditione scil. Israelitica; pro iure habent receptissimo, nec Israelitam ad Gentilem, neque hunc sive ad Israelitam, siv ad Gentilem, fundum, utcumque ex contractu pretium solveretur, rite transtulisse, nisi etiam syngrapha interveniret. Et quidem Israelitae sic vendenti manere volebant dominium, usque dum fieret syngrapha. Gentilis autem vendentis dominium, post acceptum pretium, plane desiisse, sed ementis, quia syngrapha deerat, non incepisse; adeo que sic fundum patuisse Israelitae occupanti, a quo tamen pretium ei, qui Gentilio solverat, refundendum erat. De iure tandem Egenorum, res notissima. Occupatiois vero titulus,m quo [orig: quô] secluduntur coeteri universi ab eo, quod pariter universis ante occupationem competebat (ius scil. occupationis eiusmodi in universis aequale) ortum sub initiis aut instauratione rerum, sub Noachidis primis, ut videtur, habuit: nec sine consensu et interposita fide, quae ad psoteros propagata est, de eo admittendo, quoties res aut nondum fuerint possessae, aut nullius in bonis esse coperint, uti patet ex Gentium divisione, in Genesi et Testamento, quod Noacho tribuitur, apud Eusebium. Et de Noachidis illis primaevis, Eustathius Alexandrinus in Hexaem. p. 51. *(/ekastos2, inquit, th\n prostugxa/nousan gh=n katela/mbanen, unusquisque terram sibi primo obviam occupavit. Quemadmodum et Iosephus, ubi de Iapetidis loquitur et de Europa, Archaeolog. l. 1. c. 7. *(\hn e)/tuxon, ait, katalamba/nontes2 kai\ mhdeno\s2 prokatoikh/santos2, Quam occuparunt [orig: occupârunt], etiam nemine ante iti sedes habente etc. Vide hanc in rem plura, apud Ioh. Seldenum de Iure Nat. et Gent. iuxta Discipl. Ebraeor. l. 6. c. 4.

------ cum pallida nudis
Ossibus hororem dominis praeberet imago,
Decolor et macies occursu laederet omnes:

Ita in oedem l. v. 751. Oedipum occursu pia templa domosque laesurum dict. Ad quae loca Scholiast. Malum occursum dicit, Caecum et absurdum hominem. Atque sic Philemon Comicus apud Theodoretum Serm. 6. *ou(=tos2, inquit Theodoretus, o( poihth\s2 kai\ tou\s2 oi)wnoi=s2 h)\ klhdo/si xrwme/nous2 kwmw|dw=n, e)/fh.

*(/otan i)/dw parathrou=nta, ti\s2 e)/ptaren,
*)\h ti/s2 e)la/lhsen, h)\ ti/s2 e)stin o( prosiw\n
*skopou=nta, a)polw= tou=ton eu)qu\s2 e)n a)gora=|.

Eodem sensu occurrere legitur, apud Senec. Apocolocynth. Pusillum subperturbatur, ut illum vidit canem nigrum, villosum, quem non velis tibi in tenebris occurrere. Vide quoque Auctorem Declamationum, forte Posthumium Caesarem Declam. 1. At prudentis bonique hominis occursus, contra felicitatem praeferre dicebatur, uti de Philippidis occursu observat Plut. in Demetrio. Vide de variis occursibus, Zebelem, quem inscribunt Onirocritica, Casp. Barthium Animadversion. ad Stat. d. l. ut et hic [orig: hîc] passim, inprimis infra voce Omen. Atque hic fortuitus, alius honoris vel officii causa [orig: causâ] debitus Occursus est, qui, si negligatur, contemptus, superbi vel inimici animi, signum haberi solet, ut notum. Hinc Abisari, occursum deprecanti, Alexander iussit nuntiari, si ad se gravaretur venire, ipsum ad eum esse venturum, apud Curtium l. 9. c. 1. Vide Cicer. l. 3. Fam. Ep. 7. Casaubonum ad Caligulam Suetonii, p. 434. 435. Alios: nec non supra ubi de Obviam itionibus.

OCEANI [2] Solium apud Ael. Lamprid. in Alexandro: c. 25. Opera veterum Principum instauravit, ipse nova multa constituit: in his hermas nominis sui, iuxta eas, quae Neronianae fuerunt, aqua inducta, quae Alexandrina nunc dicitur. Nemus thermis suis --- fecit. Oceani solium primus inter Principes appellavit, quum Traianus id non fecisset, sed diebus solia deputasset.

OCEANUS [1] Caeli et Vestae filius, maris Deus, maritus Tethyos, fluviorum, fontiumque omnium pater; sic dictus ab *)wku\s2, quod est velox, quod praeter Servium testatur Solinus c. 36. his verbis: Nam *)wkeano\s2, inquit, quem Graeci sic nominant a celebritate, etc. Aliter Suidas, *)okeano\s2, para\ to\ ke/w, xi/zw. Phoenices autem in navigationibus suis, per mare illud vastillimum, quo [orig: quô] terram circumquaque cingi deprehenderunt, [gap: Hebrew word(s)] Og sua [orig: suâ] lingua [orig: linguâ] vocavere [orig: vocavêre], i. e. mare ambitus. Unde Graecis vox *)wgh\n, quod Oceani fuit priscum nomen. Hesych. *)wgh\n, *)wkeano\s2. Sic in Alexandra Lycophronis:

Et Pherecydes syrus, apud Clem. Alex. Strom. l. 6. *za\s2 poiei= fa=ros2 me/ga te kai\ kalo\n kai\ e)n au)tw=| poiki/llei *gh=n kai\ *)wgh=non, kai\ ta\ *)wh/nou dw/mata, i. e. Oceani. Sane [gap: Hebrew] in Scriptura verbum Geographicum est, esai. 6. 40. v. 22. Qui sedet super [gap: Hebrew word(s)] Og circulum terrae . Proverb. c. 8. v. 27. Cum constitueret [gap: Hebrew word(s)] Og circulum super faciem abyssi . Vide Iob c. 26. v. 10. Porro Oceanum veteres rerum omnium patrem vocarunt [orig: vocârunt], quia cuncta ex humiditate constare suspicabantur. Id quod etiam Metaphys. l. 1. annotatum ab Aristotele, et Thaletis respicit sententiam, qui principium rerum fecit aquam. Hinc forte et Orphei illud:

*)ec ou(= per pa/tes2 potamoi\, kai\ pa=sa qa/lassa,
*kai\ pa=sai krh=nai, kai\ frei)ata makra\ na/ousi.

Eademque [orig: Eâdemque] de causa [orig: causâ] *poseidw=na gene/qlion, vocat Apolonius. Observatu dignum hoc [orig: hôc] loco [orig: locô], Maris Atlantici nomen olim ulto latius acceptum, quam nunc accipi solet. Legimus enim apud Macrob. l. 2. in Somn. Scipionis, c. 3. omnem terram, quae colitur a nobis, Atlantico [orig: Atlanticô] mari circumfundi. Et Strabo scribit, Indiam cesinere in mare Orientale, et in Austrinum, Atlantici partem. Sane Suidas omnia maria navigabilia Atlantica vocari scribit. Et Aristoteles l. de Mundo, modo eius sit, *to\ de\ pe/lagos2 to\ e)/cw th=s2 oi)koume/nhs2 *)atlantiko\n kalei=tai, kai\ o( *)wkeano\s2 perir(r(e/wn h(ma=s2. Herodot. quoque tantum duo universi maris nomina novit, cum Atlanticum mare et Rubrum, tum quod Graeci navigant, dictum postea Mediterraneum, unum esse, et idem scribit, Caspium vero esse alterum. Quo [orig: Quô] sensu forte Zosimus Rhenum se in Atlanticum mare exonerare tradit, quod hodie Germanicum vocatur. Sic enim ille l. 3. p. m. 706. *tou( *(rh/nou pro\s2 tai=s2 th=s2 *germani/as2 ei)s2 to\ *)atlantiko\n pe/lagos2 e)kdido/ntos2. Oceanus autem, interdum ponitur pro Aere, unde Veteres Critici Hesiodi illud in *erg. v. 169. --- par' *)wkeano\n baqudi/nhn, interpretari primo omnium videntur e)n tw=| a)e/ri; postea vero vocem *)wkeanou= ita sumpserunt, tamquam per se to\n a)e/ra. Unde Hesychius, *)wkeano\s2, a)h\r, qa/lassa. Idem *)wkeanoi=o po/ron, to\n a)e/ra ei)s2 o(\n ai( yuxai\ tw=n teleutw/ntwn a)poxwrou=si. Atque hinc Heroas suos, qui par' *)wkeanon constituuntur, Aeris in laetio campis constituit Maro l. 6. Aen. v. 887. At Graeci interpretes, magno se a)toph/mati traduxerunt, cum par' *)okeano\n vertunt kata\ to\n *)wkeano\n, quod et reliqui secuti sunt. Melius multo et prudentius Silius Italicus ultra Oceanum reddidit. Sic enim ille l. 13. v. 554.

Verum ultra Oceanum sacro contermina fonti
Lethaeos latices, et sacra oblivia potat.

OCEANUS [2] qui l'Ocean, seu etiam la mer Oceane Gallis, el mar Oceano Hispanis, il mare Oceano Italis, non solum Europam, Asiam, et Africam alluit, sed etiam Americam utramque, septentrionalem et meridionalem, uti terras Arcticas et Antarcticas. Duplex est in America, nempe Borealis, vulgo mer de Nort, qui totius Americae orientalem partem lavat; et Australis, seu mare Austrinum, mer de Sud, quod aliter Pacificum, mer Pacifique, et Americae occidentalem partem lavat; et sic dictum, quia primum ad austrum detectum fuit respectu maris Borealis. His duabus partibus Oceani novi Orbis addita fuit rertia, nempe mare Magellanicum, mer Magellanique, versus fretum Magellanicum et regionem cognominem. In Europa autem, Asia, et Africa multiplex est; sed praecipue reducitur ad quatuor partes amplissimas, nempe ad Oceanum Septentironalem seu Glacialem et Scythicum versus Boream, ad Oceanum Eoum, seu Indicum ad ortum, ad Oceanum Atlanticum in occasum, et tandem ad Oceanum Aethiopicum versus meridiem. Sed de eius partibus vide infra.

OCEANUS Aethiopicus vulgo Ocean Ethiopien dictus, est versus oram meridionalem Africae. Aquitanicus, inter ostia Ligeris et Pirenen, mare di Guascogna; extenditurque versus oram Aquitaniae. Arabicus, (Vide mare Rubrum) mare di Arabia. Atlanticus, (Vide mare Atlanticum) mare d'Africa occidentale.

OCEANUS Austrinus seu mare Austrinum vulgo mer du Sud, dicitur aliter mare Pacificum, versus partem occidentalem Americae. Vide mare Austrinum, et mare Pacificum. Azanius, vide mare Azanium.

OCEANUS Barbaricus vulgo mer de Zanguebar, pars est Aethiopici, versus oram orientalem Africae.

OCEANUS Borealis seu mare Boreale, vulgo mer de Nort, versus orientalem partem Americae. Vide mare Boreale.

OCEANUS Brasilicus vulgo mer du Bresil, iuxta Brasiliam regionem Americae meridionalis. Vide mare Brasilicum.

OCEANUS Britannicus vulgo le Manche, Gallis, The British sea, Anglis, het Canael, Belgis, est inter fretum Gallicum et Gobaeum promontorium, seu inter Galliam et Angliam.

OCEANUS Caledonius vulgo The deucalidon sea Anglis, mer d'Escosse Gallis, seu Ocean Caledonien, inter Scotiam et Islandiam.

OCEANUS Canadensis vulgo mer de Canada, seu de la nouvelle France, iuxta Canadam seu novam Franciam regionem Americae septentrionalis. Pars est maris Borealis. Cantabricus, a Pyrene ad Nerium promontorium, mare di Biscaya, Italis, mer de Biscaye, Gallis, partem Borealem Hispaniae rigat. Cronius, pars maris Eptentrionalis, nunc mer de Petzora didicitur, seu mer Glaciale, Gallis Mourmanskoy more, Russis. Deucaledonius, vide Caledonius; nam idem est.

OCEANUS Eous vulgo Ocean Oriental, seu mer da la Chine dicitur, et Sinas alluit. Gaditanus, inter fretum Herculeum et mare Atlanticum, maredi Cadiz, verius est sinus; diciturque sinus Equarum, Golfo de las Reguas, Hispanis. Gallicus, vide Aquitanicus, quo paulo plus patet, aRemoricos alluens, Galliam alluit ad occasum, et mer de France dicitur. Germanicus, inter ostia Rheni et promontorium Cimbrorum. Ocean Germanique Gallis, die Noort zee Belgis, extenditur inter fretum Gallicum et Rubeam promontorum. Glacialis, pars maris Septentrionalsi, Scandinaviam alluens, mer Glaciale, vulgo. Hesperius, post Atlanticum, usque ad frontem africae. Gallis,

mer de Guinee, est inter Atlanticum et partem occidentalem Oceani Aethiopici, cuius pars est. Hibernicus, inter Hiberniam et Britaniam, mare d'Irlanda, Italis, mer d'Irlande, Gallis, The Irish sea, Anglis dicitur, sub quo verginius Oceanus. Hyperboreus, pars septentrionalis inter Cronium et Scythicum. Gallis, mer de Petzora et de Moscovie dicitur, qui Sarmaticus aliis. Indicus, (Vide mare Indicum, ) inter Rubrum et Eoum, Ocean Indien, seu mer des Indes, Gallis, Oceano de las Indias, Lusitanis. Indiam alluit, estque pars Oceani Orientalis. Libycus, idem Atlantico et Hesperio, mer du Cap. Verd, Gallis.

OCEANUS Magellanicus seu mare Magellanicum, vulgo mer Magellanique, versus regionem cognominem et partem australem Americae meridionalis. Vide mare Magellanicum.

OCEANUS Mexicanus seu mare Mexicanum, vulgo mer de Mexique, versus novam Hispaniam, regionem Americae septentrionalis. Vide Mexicanum mare. Occiduus, vulgo mare di Portugallo, Hispaniam ad occasum alluens. Alias Atlanticus, Ocean occidental dicitur, se Ocean Atlantique, versus oram occiduam Africae et Europae, Eius pars etiam mer de Portugal vocatur.

OCEANUS Pacificus seu mare Pacificum, vulgo la mer Pacifique, seu la mer de Sub, in America. Vide Oceanus Austrinus, et mare Pacificum.

OCEANUS Persicus vulgo mer de Perse, Persiam alluit inter sinum Persicum et ostia Indi fluvii.o

OCEANUS Peruvianus vulgo [orig: vulgô] mer du Perou, iuxta Peruviam regionem Americae meridionalis.. Pars est maris Austrini seu Pacifici. Rubrum mare, vide Oceanus Arabicus, vulgo mer d'Arabie. Scythicus, pars Septentrionalis inter Hyperboreum et Sericum, mer de Tartarie, seu de kaimachites nunc dicitur. Septentrionalis, Scandinaviam, Sarmatiam, et Scythiam alluens, in Boream extenditur supra Norvegiam, Moscoviam, Tartariam, et novam Zemlam. Sericus, inter Scythicum et Eoum, mare del Catay, seu de Iedzo. Virginius, seu Verginius, (Vide mare Virginium, ) vulgo mare d'Irlande. Pars est maris Hibernici. OCEANI NOMINA ALIO ORDINE PER CIRCUITUM: Gaditanus, Golfo de las Reguas. Atlanticus, mer Atlantique. Hesperius, mer de Guinee. Aethiopicus, mer d'Ethiopie. Barbaricus, mer de Zanguear. Arabicus, mer d'Arabie. Persicus, mer de Perse. Indicus, mer des Indes. Eous, Ocean Oriental. Sericus, mer de Iedzo. Scythicus, mer de Tartarie. Sarmaticus, mer de Moscovie. Hyperboreus, mer de Petzora. Septentrionalis, Ocean Septentrional. Galacialis, mer Glaciale. Gronius, idem Glaciali. Germanicus, mer d'Allemagne. Caledonius mer d'Escosse. Virginius, vide Hebernicus. Hibernicus, mer d'Irlande. Britannicus, le Manche. Gallicus, mer de France. Aquitanicus, mer de Gascogne. Cantabricus, mer de Biscaye. Occiduus, Ocean Occidental, inde Gaditanus, Unde inchoatum est.

Est et in hoc aliquid: vidit me Roma tribunum,
Et sedeo qua [orig: quâ] te suscitat Oceanus.

Nomen est Designatoris Theatralis, cuius erat disponendis ordinibus in Theatro praeesse, et amovere e XIV. gradibus, qui Equites non essent. Eius meminit idem l. 5. Epigr. 24. v. 4.

OCELENSES Lusitaniae populi Lancienses, Plinio l. 4. c. 22. Vide Lanciae.

OCELIS Ptol. Ocila, Plinio, l. 2. c. 10. Acila, Straboni, urbs et emporium Arabiae Felicis ad Fauces sinus Arabici a Mochura [orig: Mochurâ], sive, ut nunc vocatur Meccha [orig: Mecchâ] 40. mill. pass. Zidem Nigro. Capo de Celi Rhamusio. Quibusdam Zibit, oppid. amplum. Aliis est Castellum Alherda, 130. mil. pass. a Zibit in meridiem, 180. ab Adeno in Occidentem; longe a Meccha et Ziden in Occidentem.

OCELLA inter cognomina Romanorum, quod Galba Imperator a noverca adoptatus assumpsisse legitur, apud Sueton. in Eo c. 4. Ei origo an ab ocellis, propter oculorum parvitatem, an ab o)ke/llw, navem appello? Certe vetustissimum et apud Graecos Ocelli nomen, uti docet Casaubon. ad loc. qui et Ocellatas Sorores, in Domitiano eiusdem Auctoris c. 8. observavit.

OCELLATI seu OCELLI littorales lapilli oculi specie nitentes, Veterib. dicti sunt, cuiusmodi ocellatis nucibusque ludere consuevisse Augustum, Suetonius memorat c. 83. ubi Casaubon. consuetas olim pueris puellisque has lusiones notat, et Graecis kalolai/+gtas2 appellari hos globulos (quos tamen eburneos quoque et ex alia materia fieri solitos addit) docet. Ovid. Met. l. 10. v. 260.

--- -- --- -- modo grata puellis.
Munera fert illi conchas, teretesque lapillos etc.

Meminit huiusmodi lapillorum quoque Plin. l. 37. c. 8. ubi de Callaide, Utrobique autem in rupibus inviis, ac gelatis oculi figura extuberans leviterque adhaerens. Est et gemma, quae vocabatur Beli oculus. Idem Plin. l. 37. c. 10. Beli oculus albicans pupillam cingit nigram, e medio aureo fulgorelucentem. Haec propter speciem sacratissimo Assyriorum Deo dicatur, etc. Iidem Nympharum oculi Graecis dicti sunt, et lumina, cuiusmodi lapillorum Caligula cum mgnam vim in

Oceani littore a militibus armatis legi iuffisset, armatus et ipse, finxit, non ex hominibus, sed ex caelestibus spolia cepisse, ut Victor. c. 3. habet. Qua de re sic Sueton. in Calig. c. 46. Postremo quasi perpetuaturus belium, directa [orig: directâ] acie in littore Oceani ac blalistis machinisque dispositis nemine gnaro et opinante quidnam coepturus esset, repente ut conchas legerent,m galeasque et sinus replerent, imperavit. Spolia Oceani vocans, Capitolio Palatioque debita. Ubi conchas tantum memorat, Victor vero addidit umbilicos, h. e. teretes lapillos, ad instar umbilici, quos pariter cum conchis Cicero l. 2. de Orat. et Val. Max. l. 8. c. 8. iunxere [orig: iunxêre]. Vide supra, ubi de Nympharum Ocellis, infra voce Umbilicus, et plura hanc in rem, apud Salmas. ad Solin. p. 704. et 705.

OCELLI [1] promontor. Angliae, Holdernesse Camdeno, cuius extremitatem Spurnbead vocat.

OCELLI [2] Vestium Hebraeis dicuntur maculae rotundae, acuplumarii intextae: unde verbum [gap: Hebrew word(s)] vestem oculure, et opere plumariô oculos vestibus intexere, et [gap: Hebrew word(s)] quod oculatum est et oculis intextum . Sed et Latini oculos, istiusmodi vestium notas vocavere [orig: vocavêre]. Unde Vestes purpura [orig: purpurâ] oculare, apud Tertullian. de Pudic. Sed enim plerosque interpretes parabolarum idem exitus decipit, quem in vestibus purpura oculandis saepissime evenire est: pro purpura [orig: purpurâ] clavare. Sunt enim idem ocelli seu oculi hi, quod clavi; qui aliter signa, notae, plumae etc. Salmas. ad Vopisc. in Carino. c. 20. Vide quoque hic passim.

OCELLUS [1] Lucanus antiquus Philosophus, scripsit librum de universi natura, cuius textum e Graeco in Latinum transtulit, collatisque (ut ait ipse) multis exemplaribus etiam MSS. emendavit, paraphrasi, et commentario [orig: commentariô] illustravit Car. Emmanuel Vizzanius. A. C. 1546. Fuit is ex sectatoribus Pythagorae, qui ante Platonem floruerunt, quales etiam Architas, Philolaus, Parmenides, diciturque librum eius peri\ *panto\s2 priscae et reconditae ruditionis Aristoteles compilasse [orig: compilâsse]. Decus Italiae vocat Geogr. Hornius Histor. Philos. l. 3. c. 11.

OCELLUS [2] nomen floris eximii, Oeillet, de quo sic Franc. Pomey, Ocellus, anne sic dictus, quod in eius aspectu blandissime acquiescat oculus, an quod ipsemet sit hortorum oculus et ornamentum? Nihil certe spectare oculus possit, vel eius formosius forma [orig: formâ]; vel colorum, quibus effulget, varietate, pulchrius; vel foliorum, quibus contexitur, nitore et compositione concinnius. Compacta haec folia sunt, adiunctaque aliis alia, tam scite, atque ordinate, ut ab extremo inter se connexa, suumque inserta in calyculum, erumpant sensim, dissundantque se molliter in orbem, limbis denticulatim incisis ---- Porro, nihil illo picturatius, nihil eius colorum varietate distinctius. Micat videlicet in Ocellis unis nunc niveus Lilii candor, nunc Rosae rubor igneus, nunc Amaranthi livens purpura, aut Renunculi coccinum, aut Anemones ostrum, aut conchylium Iridis, aut Coluteae amethystus, aut horum omnium mistura colorum; qui modo compuncti in apices, modo virgati in taeniolas, modo in vittas intertexti, ftorem sic comunt --- Quid dicam de odoris, quem spirat, seu suavitate, seu vi, tam prope accedentis ad Caryophyllum, ut nomen inde Caryophyllei floris factum illi fuerit apud vulgus. Foliane memorabo, in longum promissa [orig: promissâ], peneque carentia latitudine? Caulemne loquar, variis geniculis nixum, humoque [orig: humôque] assurgentem ad binos ternosve pedes: Is, tenuis licet, haeret tamen --- -- firmus adeo, ut non unum modo, sed Ocellos ferat saepius plurimos, sustineatque cum dignitate. Hactenus ille Descript div.

OCELLUS [3] Indicus Gall. Oeillet d'Inde, nomen itidem floris, quem, nisi terra [orig: terrâ] enascentem cerneremus --- -- et ceterorum more surgentem solo [orig: solô], quis Florem crederet, ac non potius circum incisam eleganti opere, ex auro crispo, sphaerulam? Sane, non aeque specioso flavescit aurum, nec globus fingt flammeus potest, vel splendore micantior, vel forma [orig: formâ] rotundior, formosissimo [orig: formosissimô] isto [orig: istô] flore. Scapus lignosus, in ramusculos circumquaque fruticans, e cuiusque adice, aureos elicit calyculos, qui brevi se diffundunt, coguntque in luteum glebum. Foliis mire attenuatis luxuriat laciniosus. Coeterum desciscit quandoque --- grati aliunde odoris expers, degeneratque ab nativa indole, staturam deprimit, speciem deperdit, folia decurtat, eorumque numerum diminuit, sic, ut sena, septenave duntaxat, tristius flavescentia, medium ex eodem colore glomum ambiant. Idem ibid.

OCELUM [1] a Iul. Caesare, Comm. l. 1. c. 10. dictum oppid. citerioris provinc. extremum, vulgo Esilles, teste Vigenereo [orig: Vigenereô], oppid. Alpinum Galliae Narbonensis in confinio Taurinorum. Aliis est Oulx, Italis Ours, pagus paulo remotior; Ocey Ferrarivo in finibus Sabaudiae. Aliter Baudrand. Ocelum, oppid. Brigantiorum, Exilles est inquit, castrum probe munitum Delphinatus, ad Alpes Cortias, ad Doriam fluv. in ipso limite Pedemontii, in valle Duriae Segusini, vix 6. mill. pass. a Segasio in Occasum, uti 5. a Brigantio in Ortum. Hadrian. Vales. in Notit. Gall. locat inter montem Matronam seu Genebram, et Segusium, sed huic propius facit.

OCELUM [2] quod Ocellum Durii Antonino, Ocelis Appiano, oppid. seu pagus Hispaniae Tarraconens. in finibus Arevacorum, nunc castrum munitum, ad Durium fluv. ubi recipit Tormes fluv. in regno Legionis, in ipso limite Portugall. 6. leuc. infra Mirandam in Africum Fermosello, teste Baudrand. Item oppid. Hispaniae in Callaicis mediterraneum Otero de Oey, Moletio. Aliis Mondonedo, urbs Episcopalis Gallaeciae, aliter Mindonia, 4. leuc. supra castrum Otero del Rey, in Boream.

OCETIS insula maris Deucaledonii Scotiae adiacens apud Orcada promontor. Hethy Camdeno, Sandes aliis. Ranaldsda Ortelio ex Lhuydo. Baudrando est ad Boream Scotiae, inter hanc et Orcades, quarum pars est, nunc Hoy et Hethy quibusdam, aliis South Ranats, prope Picticum Fretum.

OCHA mons Euboeae. Item insula ipsa sic dicta. Strabo, kai\ *)/oxh de e)kalei=to h( nh=sos2 kai\ e)/stin o(mw/numon au)th=| to\ me/giston tw=n e)ntau=qa o)rw=n. Est et apud Plin. l. 4. c. 12. Ocha una e vetustis Euboeae urbibus. [gap: Hebrew word(s)] Oca, Poenis angustum sonat; quo [orig: quô] nomine illos hanc insulam

appelasse [orig: appelâsse] verisimile est, dia\ th\n steno/thta, ut Graecos Macrin a longitudine. Mela, l. 2. c. 7. Euboea, etc. nusquam lata, duum [orig: duûm] millium spatium habet ubi arctissima est, Scylax, *to\ de\ pla/tos2 stenh/ e)stin *eu)\boia. Alexius Comitus in censu 7. Insularum, *eu)/boia pe/mpth stenofuh/s2, Bochart. l. 1. Chanaan. c. 13. Vide Casaub. in Strab. l. 10. Nic. Lloyd.

OCHAMUM oppidul. primar. Ruthlandiae Comitat. in Anglia, ad amnem Guvash, 12. milliar. Angl. a Licestria in Ortum, Petroburgum versus; Oukham.

OCHESIUS Aetolorum dux, vir longe praestantissimus, qui in bello Troiano interemptus est. Eius meminit Homer. Il. e. v. 843.

OCHIA una ex 5. partibus Niphoniae, maxime ad Septentrionem extensa, in qua 11. provinc. Primaria urbs est Iendum, Iendo, sedes regia Iaponiae.

OCHIM Hebr. [gap: Hebrew] Esaiae c. 13. v. 22. Et recubabunt ibi feles et replebuntur domus eorum Ochim: plerisque animal est. Bocharto clamores, rugitus, ferarum ululatus, quibus deserta personatn. Certe Hebraeis [gap: Hebrew] , et [gap: Hebrew] , vox est gementis vel exsultantis, a qua fieri videntur Graeca vocabula h)=xos2, sonus, et h)xe/w, vesono, pro quo Dores a)xe/w. Quod ipsum in causa fuit, cur allusione vocis servata [orig: servatâ], Seniores [gap: Hebrew] h)=xon, i. e. sonum, reddiderint. Vide eum Hieroz. part. prior. l. 3. c. 16.

OCHLOCRATIA vitium Regiminis est, in quod Democratia degenerat: cum videlicet non amplius Populi salus suprema lex est: sed vulgus auctoritatem suam confert ad augendam potentiam tenuiorum civium contra Optimates. Quod apud Romanos contigit, quum Tribuni Pleb. intra metas amplius contineri nolentes, contia Patricios et Magistratus maiores tumultuati sunt ac seditiones excitarunt [orig: excitârunt] perniciosissimas, quales tum saepe alias, tum inprimis paulo ante Decemvirorum creationem et Gracchorum Tribunatum, desaevierunt. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 7. c. 1. Aliud quid Anarchia est, quae ab an. Urb. cond. 376. impeditis per totum quinquennium, ut Livius, vel quadriennium, ut alii malunt, Magistratum Curulium Comitiis et Rep. a Tribunis Pl. administrata [orig: administratâ], Romae viguit: quo [orig: quô] nomine illius temporis slatum diserte insignit Diod. Siculus etc.

OCHON Calipha Saracenorum XIV. excepit Iezid II. opulentus et populo acceptus, regnavit ann. 19. et ultra. Obiit A. C. 742. successore Evelido [orig: Evelidô], quem vide, an Oelido II.

OCHOSIAS [1] Fil. Achab, regnare coepit super Israelem, in Samaria, A. M. 3136. ante Christum natum 813. Hic impius, proavus et utrique parenti persimilis exstitit: atque aeger ex lapsu, misit consultum Deum Accaron, annon convalesceret? revertun tur nuntii, dicentes, occurrisse sibi hominem pilosum, renibus accinctum zena [orig: zenâ] pellicea [orig: pelliceâ], qui dixerit, ut reverterentur, renuntiarentque minime convaliturum. Ochosias Eliam esse, qui nuntios impedivisset, ratus, misit ad eum Tribunum cum quinquaginta militibus, ut eum adducerent, quos omnes ignis caelitus demissus consumpsit: cum totidem iterum misisset Ochosias, eodem [orig: côdem] fato [orig: fatô] correpti sunt. Tribunus autem, qui tertius missus est, supplex Eliam deprecatus est: qui Elias, ab angelo praemonitus. cum hoc Tribuno ad Ochasiam perrexit, tandem ab Elia increpatus est Ochosias, apud quem id ipsum locutus est quod per nuntios primum praedixerat. Itaque ex hac infirmitate obiit, nullis relictis liberis, quare successit ei frater Ioram. Vide 1 Reg. c. 22. 2 Reg. c. 1. itemque Ioseph. Iud. Ant. l. 9. c. 2. regnavit annos duos.

OCHOSIAS [2] Latine possessio, aut visio Domini, alias Ioachaz quoque dictus, fil. Ioram, ex Athalia, non autem eius Ioram, qui fuit Rex Israel, successit patri in regno Iudae, An. 12. Ioram, filii Achab, Regis Israel, annos natus erat 20. cum regnare coepisset. Imperavit Hierofolymis anno tantum uno [orig: unô], qui erat A. M. 3151. ante Christum natum 797. impie egit secutusque est domum Achab,de quo supra mentionem feci, etc. cum eo gessit bellum adversus Hazael regem Syrorum. Iste Ochosias iussu Iehu, qui in regem unctus fuerat, interfectus est. Vide 1 Reg. c. 8. et 9. item 2 Paral. c. 22. Inierat societatem cum Ioram, filio Achab.

OCHOZATH amicus Abimelech Regis Gerar. Gen. c. 26. v. 26. Latine possessio, apprehensio, vel collectio, aut visio, seu fratris oliva. OCHRA Attica cum Sili Attico, eadem Vitruvio l. 7. c. 7. Primum atuem exponemus, quae per se nascentia fodiuntur, uti quod Graece *)=wxra dictitur. Haec vero multis locis (ut etiam in Italia) invenitur, sed quae fuerat optima, Attica, ideo nunc non habetur, quod Athenis argenti fodinae cum haebuerunt familias, tunc specus sub terra fodiebantur ad argentum inveniendum. Cum ibi vena forte inveniretur, nihilominus uti argentum persequebantur. Itaque antiqui egregia [orig: egregiâ] opera [orig: operâ] silis ad politionem operum sunt usi. Sed Ochra Attica, si Dioscoridi credimus, non amplius inveniebatur Vitruvii aevo [orig: aevô], qui perperam sile cum ochra confundit. Coeterum quod de argentifodinis Atticis scribit, hoc Theophrastus de cinnabari refert, quod illorum temporum minium erat etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 1157. Nomen vero [orig: verô] Ochrae, a Graeco w)xro\s2, i. e. luteus: ut enim ochra bona sit, mhli/nhn di\ o(/lou, totam luteam, esse debere, ait Dioscorides, apud Eund. p. 1154.

OCHRAN pater Phegiel, principis tribus Aser, Numer c. 1. v. 13. Latine turbidus, vel conturbans.

OCHSENFURTUM oppid. Franconiae, ad Moenum, sud Episcopo Herbipolitano. 3. leuc. ab Herbipoli in Meridiem, Rotenburgum versus. Vide B. Rhenanum Rerum Germanic. l. 3. cum Notis Cl. Ottonis ICti p. 430.

OCHUS [1] Rex Persarum, qui avaritiae nota [orig: notâ] adeo laboravit, ut urbem numquam iniret, ne mulieribus congiarium impartiretur. Nam Cyrus lege sanxerat, ut, quo primum Rex Persarum ingrederetur, mulieres quotuot adessent, singu'os auri nummos ab ipso Rege acciperent. De Ocho Persarum rege Iustin. l. 10. c. 3.

Hereditas regni Ocho tradita, qui timens parem coniurationem, regiam, cognatorum caede, et strage principum replet, nulla [orig: nullâ] non sanguinis, non sexus, non aetatis misericoradia [orig: misericoradiâ] permotus. Ab Eunuche Bagoa [orig: Bagoâ] veneno [orig: venenô] necatus est, teste Diodoro Sic. l. 17. Cuius cadaver ab interfectore felibus obiectum est, et ossa quaedam ipsius, exprobandae crudelitatis causa [orig: causâ], in manubria gladiorum sunt conversa. Aelian. poiki/l. l. 6. c. 8. Eum exoepit fil. Arses.

OCHUS [2] unus e Cyzicenis civibus, a Phliante, Bacchi fil. Argonauticae expeditionis socio, in nocturno conflictu interemptus. Val. Flacc. l. 3. v. 148.

OCHUS [3] fluv. Indiae, Plin. l. 6. c. 16. seu potius Bactrianae: sic enim idem Plin. l. 31. v. 7. Praeterea apud Bactros amnis Ochus, et Oxus ex oppositis montibus deferunt ramenta. Oritur autem ex Parapamiso monte, Oxoque fluv. congrediens, cum eodem in Margiana regione Caspium mare petit. Obengir, Castaldo. Baudrando oritur in confinio Imperii magni Mogolis; dein per Balch, et Tocharestan, Persiae provincias fluens, rigatis Balchia [orig: Balchiâ] et Badhasciano [orig: Badhascianô] urbibus, aliiisque in confinibus Zagataiae, et auctus Balcano [orig: Balcanô] fluv. in Oxum se exonerat.

OCINARUS Lycoph. fluv. Brutiorum in Calabria citeriore in Sinum Terinaeum influens; Savuto, vide Sabbatus, Aliis est Calibaco, et Calinico.

OCNOS spartum torquens, quod asellus arrodit, inter praecipua opera Socratis, Pictoris celeberrimi, memoratur Plinio l. 35. c. 11. De quo Ocno agit, Plut. l. peri\ eu)qumi/as2, elegantissima [orig: elegantissimâ] cum stupidis fatuisque comparatione; historiamque et picturam accurate exponit Pausan. in Phocicis. Eundem pinxit et Polygnotus in Templo Delphico, Dalechampius Not. ad Plin. Vide in voce Ocnus. Addo saltem, o)/knos2 Graeci desidem, ignavum cunctatorem, vel etiam, desidiam, ignaviamque notare: prout vel proprie, vel appellative sumitur etc. Vide et Ocnus.

OCNUS [1] Tiberis et Mantus filiae Tiresiae vatis filius. Hunc Mantuam condidisse tradunt, et Aeneae in auxilium venisse, adversus Turnum Virg. testatur, Aen. l. 10. v. 197.

Ille etiam patriis agmen ciet Ocnus ab oris
Fatidicae Mantus [orig: Mantûs], et Tusci filius amnis,
Qui muros matrisque dedit tibi Mantua nomen.

Idem hunc Bianora vocat Eclog. 9. v. 60. teste Servio [orig: Serviô]. Vide Bianor.

OCNUS [2] nomen cuiusdam apud Inferos, quem effinxerunt perpetuo torquentem funem, astante asella [orig: asellâ]; quae quantum ille torsisset, statim praeroderet. Inde proverbium, Ocnus funiculum torquet: quod cum in eos omnes competat, qui non profuturam in re aliqua operam collocant, tum in eos praecipue quadrat, qui cum nihil neque laboris, neque industriae ad augendam rem familiarem praetermittant, nihilo tamen redduntur ditiores; quod domi habeant asellam, hoc est, uxorem prodigam, quae quicquid misellus multis sudoribus corrasit, strenue profundit. Propert. l. 4. El. 3. v. 21.

Dignior obliquo funem qui torqueat Ocno,
Aeternusque tuam pascat, asella, famem.

Vide Plin. c. 11. l. 35. Quia qutem summae erat pigritiae, non Abigere asellum, ideo Aristoteles hunc Ocnum ait mutatum in Erodii genus omnium pigerrimum, ut post Politianum qui iam hunc versum illustrarat [orig: illustrârat], notat Turnebus l. 8. c. 1. Fabulam illam refert Pausan. in Phocicis, et interpretatur. Meminit Schol. Aristoph. in Ranis, et diodor. Sic. l. 2. Quaerit autem Erasmus, in Chiliadibus, quare o) xoinoplo/kos2 *)/oknos2 dicendus sit potius, quam asinus, qui fune pascitur. Nam, inquit, asinus ipse potius piger est, quam o( xoinoplo/kos2. Atqui verba ipsa, quae adducit ex Plutarcho (sunt autem ea l. peri\ eu)qumi/as2 ) solvunt dubium, cum dicat: o(/ti o( xoinoplo/kos2 pari/hsi to\n xoi=non katafa/gesqai, et senex ille sinat ab asino funem depasci, neque abigat. Nic. Lloydius. Vide et Ocnos.

OCONONISTAE apud Hizonem Abbat in Vita S. Basini Archiepiscopi Trevirensis num. 2. Brabenatiam, Austrasiam --- -nuncupatam tradunt Geographi: et Ocononistae Austrasiae vocabulum derivatum adstruunt ab Austrasiae Principe magnificentissimo, nepote Caroli Pulchri ex Landone filio. Quid sibi velit, fatentur se ignorare Viri doctissimi, et an reponendum Chronistae, subdubitant. Quid si Othonistae? Nam o)qo/nh et o)qo/nion, est sindon ex lino seu mappa; in mappis autem fiebant Provinciarum descriptiones, unde Mappae mundi, Car. du Fresne Glossar.

OCRA Alpium pars humillima, qua ad Carnos accedunt, Ptol. Strabo. Est etiam Venetorum urbs, apud Plin. l. 3. c. 19.

OCRAZAPES qui et Ascrazapes, rex Assyriorum 28. Successit Ophratani, A. M. 3174. usque ad A. C. 3214. Euseb. in Chron.

OCREA [1] Umbriae oppid. excisum, cuius magna adhuc manent rudera apud Tiberim ex adverso Galesii, Ocriculo vicinum, minus 2. mili. pass. distans in Austrum vulgo Ocre.

OCREA [2] Carum inventum, Plin. l. 7. c. 56. genus calcei militaris, admodum antiquum et iam Heroibus, qui ante Homeri tempora vixerunt, usitatum. Unde toties Graecos eu)xnhmi/dwn, i. e. bene ocreatorum, elogio [orig: elogiô] insignit; per Synecdochen partis, bene armatos illos indigitans. Erant autem Ocreae hae ex candido slanno, e(anou= kasite/roio, et circa talos aut malleolos pedum ornamenta quaedam habuere [orig: habuêre] ex argento vel auro, eidem Poetae, quod pedum tegerent malleolos, e)pisfu/ria dicta. Ita enim is Il. y. v. 330. et Il. p. et. 132.

*knhmi=das2 me\n prw=ta peri\ knh/mh|sin i)/qhke,
*kala\s2, a)rgure/oisin e)pisfuri/ois2 a)rarui=as2,

Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] omnes etiam Lexicographi recentiores to\ e)pisfu/rion, fibulam Ocrearum exponunt. Sed ut dictum, e)pisfu/ria, tw=n sfurw=n kalu/mmata, i. e. Malleolorum tegumenta, veteres Grammatici interpretantur. Vide Didymum, Hesychium, Eustathium in Hom. alios: qui proin ita etiam patricios Romanorum calceos eodem in loco ornamentum eburneum, ad formam mediae Lunae, habuisse, quod a Philostrato e)pisfu/rion e)lefa/ntinon mhnoside\s2 appeiletur, contendunt. Unde et in veter. Inscr. quae dedicationem statuae Regillae continet, hi calcei dicuntur pe/dila a)stiro/enta peri\ sfura\, i. e. lunata pedum circa talos vincula, Alb. Rubenius de Re vestiaria l. 2. c. 4. Vossio vero e corio primo Ocreae fuerunt; postea e stanno seu ferro; si non viraque, saltem alterutra; ac dextera quidem, si cominus esset pugnandum, quia in statu tum prior est pes dexter, sinistra autem, si dimicaretur missilibus, quod cum fit, inante est pes laevus, ex Vegetio l. 1. c. 15. Vide eum de Idolol. l. 3. c. 70. Erant autem in Rep. Romana Ocreae gestamen civium primae et secundae classis, reliquarum classium civibus usu earum interdicto [orig: interdictô]. Quorum enim maximus census erat, nec minor centum minis, in 80. centurias a Servio Tullo [orig: Tullô] Rege digesti, illisque arma imperata sunt, Clypeus, Arginus, Lorica ex aere, Galea, Ocreae, tela, hasta et gladius. In secunda classe, cuius census intra decem milia drachmarum, usque ad minas 70. arma eadem gestare iussi sunt, nisi quod loricae illis ademptae et scuta pro clypeis data: et hi secundum in acie locum tenebant, quemadmodum priores primum tuebantur. Tertiae autem, cuius census ad 7500. drachmas non pertingebat, non loricae solum, sed et Ocreae ablatae sunt, Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 6. c. 8. Sinistro [orig: Sinistrô] tantum crure ocreati erant et Hoplomachi, Gladiatorum quoddam genus, cum quibus pugnantes Provocatores, seu alias Probactores, utroque crure Ocreas gestabant. Erant autem et hae Ocreae ex ferro, ut videre est apud Vegetium et Lipsium de Militia Rom. l. 3. dial. 7. etc. Picturam veter. Ocrearum, habes, in libello Anonymi Auctoris de Re militari ad Theodosium M. eiusque filios. C. Barth. Ad Stat. Theb. l. 10. Vide quoque infra Tubrucus Tubus; ac supra Hosa.

OCRICULUM ultima Umbricarum urbium versus meridiem; Romaeque proxima, urbs antiqua, cuius nomen alii plurali numero Ocriculi protulerunt, Oppidani inde sunt Ciceroni in Orat. pro Milon. 6. 24. Livio l. 1. ac Plinio, l. 3. c. 5. Ocricunali; Inscriptioni veteri et Stephani epitomatori Ocricolani, vulgo nunc oppid. incolis Otricoli vocatur. *(oi *)okri/kloi Straboni, to\ *)okri/kolon Ptolemaeo. Stephanus, *)okri/kola, po/lis2 *tur)r(hnw=n. *dionu/sios2 *)oktwkaideka/tw| *(rwmai+kh=s2 a)rxaiolegi/as2, to\ e)qniko\n *)okrikolano\s2, w(s2 au)to/s2 fhsin. Nescio autem, an ipsi Dionysio oppidi vocabulum formatum fuerit *)okri/kola, nescio item, an Tyrrhenorum id ille feccrit oppidum, vereorque de suo id gentis nomen adiecisse Stephanum, cuius aetate Umbria etiam sub Etruriae, sive, ut tum appellabant, Tusciae titulo comprehendebatur. Baudrando oppid. ditionis Pontificiae est, inter Narniam ad Boream et civitatem Castellanam ad Meridiem 28. milliar. a Roma in Boream 3. milliar. infra confluentes Naris in Tiberim. Sed Ocriculum antiquum erat in planitie, iuxta Tiberis ripam, ubi etiamnum testudines et columnae, multaque alia antiquitatis vestigia. Nic. Lloydius.

OCRINUM quod et Damnonium, Ptol. promontor. Albionis in Cornubia regione occidentalissimum, Antivestae proximum, ubi oppid. S. Michaelis, de quo Capo di S. Michaelis etiam nominatur; ab Exonia urbe 79. mill. passe. in occasum recedens. Thelands end, Camdeno. Aliis est Lezard Point, promontor Cornubiae magisad Austrum porrectum, 8. milliar. angl. ab Antivestaeo seu Boerio in Eurum 12. ab oppid. seu monte S. Michaelis in Meridiem Ex Camdeno Specdo aliisque, Baudrand.

OCRISIA uxor Publii Corniculae, Servii Tulli mater fuit, et Tanaquilis Reginae ancilla captiva: Ceterum Plin. l. 36. c. 27. mira narrat de Otiisia, qua [orig: quâ] via [orig: viâ] conceperit Servium Tullium. Ovid. Fast. l. 6. v. 627.

Ubi tamen Ocresia legendum ait N. Heinsius, quia Plutarcbo, *)okrh/seia dicitur, *)okrisi/an autem semper vocat Halic. Dionysius. Apud Festum, in voce Nothum, Oclisia perperam dicitur. Lloyd.

L. OCTACILIUS Pilitus sub Sulla et Mario, servus primo, dein libertus docuit Rhetoricam, praeceptor Pompeii M. Historica quaedam scripsit, Sueton. de Rhetor. Clar. c. 3. Hieron. in Chron. Martial. l. 10. epigr. 79. Voss. de Hist. Lat. l. 1. c. 9.

OCTACHORUM ex Graeco o)kta/xwron, apud Ambrosium Inscr. ad Fontem S. Teclae Mediolani:

Octachorum sanctos templum surrexit in usus,
Octagonus fons est munere dignus eo [orig: eô].
Hoc [orig: Hôc] numero [orig: numerô] decuit sacri Baptismatis aulam
Surgere, quo [orig: quô] populis vera salus rediit etc.

Salmasio sic dicitur Templum, quod absidem habet octo sinuatam recessibus. Vocata autem est Apsis seu Concha, intimum Templorum sacrarium, quod ad Orientem, post Templum ipsum (quam Templi navem vulgo vocant) positum erat et Chorus hodie appellatur. Haec templi pars proprie camera fuit, multis recessibus sinuata, et Concha dicel atur, quae tres sinus haberct, tri/xwros2 a)yi\s2 Paulino; sicut octachorum Templum, cuius apsis octo: et fortassis totum erat apsidatum eius tectum, cuiusmodi Templa *(eilhmatika/ Graecis dicta sunt, ad discrimen *dromikw=n, quae vel fornicem habebant oblongam et recta [orig: rectâ] serie currentem, absque ullis sinibus, vel erant similiter tecta, ut sunt porticus illae, quae Graeci dro/mous2 u(poste/gous2 vocitant. Vide Salmas. ad Solin. pag. 1219.