CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

ORTHOMARMAROSIS Graece *)orqomarma/rwsis2, dicbatur parietes marmore operiendi artificium: Cum enim variis rebus solerent Veteres domorum parietes ornare, aut picturis condecorabant, et coloribus udo [orig: udô] tectorio [orig: tectoriô] inductis; aut deaurabant; aut marmore operiebant, quod genus *)orqo/strwsis2 et o)rqomarma/rwsis2 vocabatur; aut interraso [orig: interrasô] plerumque marmore, vermiculatisque ad effigiem animalium crustis depingebant, Salmas. ad Vopisc. in Firmo c. 3. Hinc Codinus, *ei)q' ou(/tws2 e)mousi/wsan kai\ o)rqomarma/rwsan kai\ au)to\n, de trullo loquens: Et panlo post, *)ebou/leto de\ o( basileu\s2 ta\s2 o)rqomarmarw/seis2 kai\ to\n pa/ton o(/lon xrusou=n poih=sai; ubi mousi/wsin, o)rqomarma/rwsin et pa/twsin diligenter distinguit. Licet enim eodem [orig: eôdem] opere sola, parietes et camerae condecorarentur, proprie tamen pa/twsin vocat, quod in solo ponebatur; mousei/wsin, quod in cameris et pendentibus; o)rqomarmarw/sin vero, quod in parietibus. Unde in loco poster. o)rqomarmarw/ses2 et pa/tos2 sunt parietes et pavimentum. *)orqostrw/seis2 elegantiores Graeci vocabant: Nam de pavimento strw=sin dicentes, de parietibus vocem o)rqo/strwsin adhibuerunt. Inde o)rqo/strwtoi toi=xoi, apud Hieroclem de Nuptiis, penes Stobaeum, h. e. crustis marmoreis et laminis inducti. Vide eundem Salmas. ad Spartianum in Nigro c. 6. et hic [orig: hîc] passim; inprimis ubi de Parietibus et Tessellato opere.

ORTHOPALE Graece o)rqopa/lh, aliter duabus vocibus o)rqi/a pa/lh, lucta est, quod inter stantes et rectos ageretur, hinc dicta. In hac vicisse erat adversarium solo deiecisse, quod kataba/llein communiter, proprie rh=cai dixere [orig: dixêre]; ut contra victi ignominia [orig: ignominiâ], cecidisse. Unde responsum Laconis, de antagonista, a quo Olympiae victus erat, ou) me/noun krei/ttwn, a)lla\ kabbalhkw/teros2. Itaque supplantare et subvertere omni arte alter alterum quaerebant: Hinc e)k skele/wn e(drostro/foi, Theocrito dicti in *(hrakli/skw| Secus omnia in pancratio, in quo et succubuisse erat artis. Etenim deiectus et solo prostratus pancratiastes, pugnabat tamen, et qua [orig: quâ] mordendo, qua depilando, qua sauces stringendo, saepe victorem antagonistam adigebat, victum so fateri: Unde luctatori cavendos u(ptiasmou\s2, ipsi ab arte affectabant; nec, ut in orthopale, qui cadebat, victus erat, sed qui prior omnium desponderat. In lucta porro non nisi ter deiectus ab adversario victus habebatur, qui tum digitum solebat a)natei/nasqai, tollere. Seneca de Beneficiis, l. 5. c. 3. Cursor metam prior contingit, velocitate alium non animo [orig: animô], antecessit, luctator ter deiectus perdidit palmam, non tradidit. Atque hoc tria/cai, item a)potria/cai dicebatur, Planude teste. Hinc de Clitomacho, invicto luctatore, Epigr.

*to\ tri/ton ou)k e)ko/nissen e)pwti/das2, a)lla\ palai/sas2
*)aptw\s2 tou\s2 trissou\s2 i)sqmo/qin ei(=le po/nous2.
Tertio non pulvere humeros inquinavit, sed luctatus,
Ut non caderet etc.

*ti/n' ou)= palai/ous) e)s2 tri\s2 e)kba/llei qew=n;
Quem non luctando ter deicit Deorum?

metaphora [orig: metaphorâ] a luctatoribus ducta [orig: ductâ], qui ter deiciendo adversarios vincunt etc. Vide supra in voce Nexus, item Nodi.

ORTHOPLUMUS seu ORTHOPLUMEUS ex hybrida voce Graeca *)orqo/ploumos2 pannus est rectis plumis variegatus, opereque plumato [orig: plumatô] distinctus. Charta donationis factae Ecclesiae Cornutian, edita a Suaresio: Vela holoserica alba auroclava, Orthopluma duo etc. apud Car. du Fresne Glossar. Vide de plumarum in vestibus viu, infra in voce Pluma.

ORTHOSIA quae Antaradus prius, teste Plinio [orig: Pliniô]; l. 5. c. 20. Orthosias Straboni. Orthosis Dionysio, Tortosa Moletio et aliis, urbs Phoenices Episcopalis sub Archiepiscopo Tyrio in ora, inter Balaneas ad Arct. 24. et Tripolim ad Austrum 50. mill. puss. Item cognomen Minervae ab Orthosio Laconiae monte in regione Peloponnesi. Item, urbs Cariae maritimae in confinio Pisidiae, Episcopalis sub Archiepiscopo Stauropol. Ferrar.

ORTHOSTADIA Aristophani vocatur, quam Tunicam Consistentem, quae non accingitur, nuncupat Iul. Pollux l. 7. c. 13. Erat Illa utrinque manicata, longioribus manicis, arctis, ad pedes usque descendentibus. Qualem podere longiorem eique superiniectam, laeva [orig: laevâ] deorsum porrecta [orig: porrectâ] velut sustinet, aliquantisper attollens ad femur, ne gressum impediat elevati pedis, Vestalis Virgo, in Imagine Galvaniana, quam insigni commentario [orig: commentariô] illustravit Fortun. Licetus de Lucernis l. 8. c. 83. Vide quoque infra voce Recta.

ORTHURA urbs Indiae citerioris ampla et regia in mediterraneis apud oram in ortum inter Narsinpam et Bengalam, a qua [orig: quâ] in Occidentem ad 200. leuc. abest. Orissa Castaldo. Aliis nunc Gmgi, urbs ampla Indiae citerioris alias regni Bisnagaris, nunc proprii regni caput, cum arce ampla et permunita in colle. 70. mill. pass. circiter ab ora sinus Gangetici in Occidentem, 260. a promontorio Comorino in Boream.

ORTHUS canis, qui Geryonis armenta custodiebat, appellatus est; fuitque Echidnae fil. Cerberi frater, quem, una cum Eurytione Pastore, ab Hercule scribit interemptum, Hesiodus in Theogonia, Silius Italicus, l. 13. v. 845.

------ Illatrat ieiunic faucibus Orthus,
Armenti quondam custos immanis Iberi.

ORTLIBIENSES inter Valdensium epitheta, quibus hi olim aspergi consuevere [orig: consuevêre], Ortholevi in Constitut. Friderici II. contra Haret. Vide Raynerum contra Valdenses c. 6.

ORTON melius ORTONA, Italiae oppid. in Marrucinis, non longe ab Aterno amne. Strabo l. 5. *meta\ *)/aternon *)/ortwn, e)pi/neion *frentanw=n. Ptolemaeus falso Pelignis tribuit; ut magnus est Italiae turbator. *phlignw=n, inquit, *sa/grou potamou= e)kbolai\, *)/ortwn. Nic. Lloydius. Hodie etiam Ortona vocatur, cognomine a mare, longitud. 38. 35. latitud. 42. 40. Baudrando urbs fuit Frentanorum, in ora maris Adriatici, nunc urbs Episcopalis,

Aprutii citerioris, 12. milliar. a Theate in Ortum, 8. ab Anxano in Boream, cum portu fatis tuto.

ORTOPULA seu ORTOPLA, Ptol. oppid. Liburniae litoralis, inter Seniam ad Occasum et Vegiam ad Ortum, Ortopola Moletio.

ORTOSPANA Paropanisi in Asia urbs, Ptolemaeo. Candahor, Castaldo. Hinc trivium erat, quod Bactra ducebat, Strab.

ORTOSPANUM Indiae urbs, inter Arachosiorum urb. 50. et Indum fluv. 337. mill. pass. distans. Plin. l. 6. c. 17.

ORTYGIA Delos a copia coturnicum fic dicta. Est et lucus Ephesiorum, Teste Tacito [orig: Tacitô], l. 3. Annal. c. 61. et alius apud Panormum Milesiorum Strab. Insula quoque Siciliae apud Syracusas. Virg. Aen. l. 3. v. 124.

Vide Stephan. in *)/efesos2, et *libu/h. Nic. Lloydius. Hodie vero, cum ager eius non conseratur, nil mirum, quod, ea [orig: eâ] deserta [orig: desertâ], coturnices in proximas insulas emigraverint. Iac. Sponius Itinerar. Part. I. p. 174. Eodem [orig: Eôdem] porro huius avis vocalbulo [orig: vocalbulô] Graeco [orig: Graecô], *)ortugoko/pos2 ludi quoddam genus dictum est, in quo, coturnicibus in orbem collocatis, earum capita per vices feriebant, quique in gyro coturnicem prostravisset, ordine reliquus capiebat, qui vero aberrasset [orig: aberrâsset], alteri coturnices feriendas cedebat, uti docet Suidas.

ORVALIUM Gallic. Orval. nomen castri in Gallia, cum titulo Comitatus. Est autem Orvallea Famila Bethuniae stirpis ramus, cui ortum praebuit Franciscus Comes de Orval, fil. e secundo matrimonio, Maximiliani Ducis Sullii, qui sub Henrico IV. magna [orig: magnâ] auctoritate fuit et secundis nuptiis sibi iunxit Rahelem de Cochefilet ( filiam Iacobi de Cochfilet Dn. Vaucelas ) ex ea pater, inter alios, Francisci praedicti, qui uxorem nactus Iacoben Caumontiam, (filiam Iacobi Nomparis Caumontii Ducis Forcaei, Marescalli Galliae) familiam propagavit. Phil. Iac. Spenerus Theatr. Part. 2. p. 65. Vide quoque supra, ubi de Bethunia Familia.

ORVINIUM Halicarnass. oppid. Aboriginum, ubi Minerva culta, a Mephila 40. stad.

ORVIUM promontor. Hispaniae Tarraconensis Ptolemaeo. Orubium in Latin. exemplarib.

ORUROS locus Mesopotamiae. Plin. l. 6. c. 26. terminus Imperii Romani e Zeugmate 250. mill. pass. in Ortum, versus Tigrim fluv.

ORUS [1] Aegypti Rex, ante Urb. Cond. an. plus minus 830. cognomine Pharao, post Amenophin II. vel Memonem, circa A. M. 2469. regnavit Ann. 38. An Busiris, ob saevitiam, et Thebas conditas, pyramidesque substructas famosus? Euseb. in Chron. Manethoni, et ex eo Marshamo, Regum Thebanorum ordine fuit XLVI. post Amenophin II. circa quod tempus omnis Aegyptus sub unam ditionem redacta est, dum Iephtha, Ebzan, Elon, iudicant Israelem. Regnavit ann. 36. mens. 5. Eum excepit Acenchres, vel Acherres. Item Apollo sic dictus apud Aegyptios: Aegyptiis certe eundem ac Apollinem, sive Solem, fuisse docet Diodor. Sic. l. 1. et Macrob. Saturnal. l. 1. c. 21. Apud Orapollinem legas c. 17. ita dictum a)po\ tou= tw=n w(rw=n kratei=n, quia praesit horis, sive quatuor anni temporibus. Sed Voss. contra, Horis nomen ab Horo contendit: quod proprie Sol, Metonymice vero tempus, ut Erotianus exponit: sive annus, ut Diodor. Sic. interpretatur l. 1. et Plut. Sympos. quaest. l. 5. quaest. 4. item Hesychtus. Sol vero *)=wron, ab Hebr. [gap: Hebrew] i. e. Sol, unde et Latinum coruscare. Vel potius, cum os in *)=wros2 solum sit vocis productio erit *)=wros2 ab [gap: Hebrew word(s)] lux, est enim lux mundi praecipua. At quemadmodum ab *(/hhlios2, quo [orig: quô] Sol denotatur, praenomen Helius venit, quod crebrum est in lapidibus antiquis: ita et Apollinare Ori nomen hominibus attributum est. Sane Orus vetus quoque nomen est Regis ac Grammatici: Atque ut a)po\ tou= *dio\s2 proprium est nomen *dioge/nhs2, quasi Iovigenam dixeris: sic a)po\ tou= *)/wrou est *)wrige/nhs2, quasi Orgienam appelles, h. e. Ore sive Oro [orig: Orô] genitum, nomen viri in Ecclesia veteri celebris, qui Alexandriae natus ac educatus, ubi Or sive Orus pro Numine, inde sine dubio nomen accepit. Vide Gerh. Ioh. Voss. Orig. et Progr. Idololatr. l. 2. c. 10. ut et in voce Horus. An alius ab Apolline? uti probat praefatus. Marshamus Can. Chron. Sec. XVI.

ORUS [2] Grammaticus quidam apud Eustath. in Il. l. ubi etiam cum Aelie Dienysio, et Alexandro Cottyaensi coniungitur. Vide Etymologum, in *pa/taikos2, et Seldenum, de Diis Syris Synt. 2. cap. 16. Item Historicus, vel Geographus, cuius meminit Steph. in *niki/ou kw/mh.

ORYANDER Satrapes Darii Persicus, Aegypto impositus, ob cuius crudelitatem Aegyptii defecerunt, Polyaen. l. 7. c. 11.

ORYNGES Equi apud Oppian. de Venatione l. 1. equi sunt varii, de quibus ita scribit.

*doia\ d' e)p' *)wru/ggwn tele/qei poluanqe/a ka/llh,
*toi\ me\n ga\r deirh\n, kallitrixa/t' eu)re/a nw=ta
*gegra/fatai dolixh=|sin e)pi/trima taini/h|si,
*ti/gries2 oi(=a qooi\, kraipnou= *zefu/roio gene/qlh.
*toi\ d' a)\r eu)troxa/losi peri/droma daida/llontai
*sfragi=sin pukinh=|sin, o(moi/i+a pordali/essi.
Duplicia vero Oryngum sunt florida genera.
Alii namque collum et pulchris crinibus lata terga
Insigniti sunt, longis confertim vittis,
Tigrides ut veloces, pernicis Zephyri soboles.
Ast alii rotundis in orbem variantur
Sigillis densis, quomodo pardi.

Ubi sfragi=das2, signa vel sigilla vocat, notas pilis eorum impressas. Vide Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 7. et 8. ut et infra, ubi de voce Varius.

ORYX [1] unicorne animal, Aristoteli l. 2. c. 1. et Plinio l. 11. c. 46. quorum hic ponit in censu caprarum silvestrium, quas ut doceat in plurimas figuras transfigurari, postquam caprcas menioravit et rupicapras et ibices. Sunt, inquit, et oryges, soli quibusdam dicti contrario pilo [orig: pilô] vestiri et ad caput verso [orig: versô]. Columella tamen cervis videtur accensere, cum l. 9. c. 1. ita orditur, Ferae perudes, ut capreoli, damaeque, nec minus orygum cervorumque genera. In Africae desertis, mirabilis erat Oryae, ad remedia sitientium: Namque Getuli latrones eo [orig: eô] durabant auxilio [orig: auxiliô], repertis in ilius corpere saluberrimi liquoris vesicis, Plin. l. 10. c. 73. Idem ab Aegyptiorum Horoscopis magni fiebat, ob fideralem scientiam: Namque, ut Caniculae sternutamenti, ita Lunae Solisque ortum, clamore incondito [orig: inconditô] significabat, aut alvi deiectione, Aelian. l. 7. c. 8. Plin. l. 2. c. 40. Plut. de Sollertia animal. etc. Qua ipsa de causa fuit hieroglyphicon immunditiei, et ab Aegyptiorum Sacerdotibos solus edebatur a)sfra/gistos2, Orus in Hieroglyph. ubi a)sfra/giston victimum Scaliger exponit, cuius frons cultro [orig: cultrô] signata non fuerit, ex more Romano, cum de Aegyptio fit intelligendum. Quid sit autem his a)sfra/giston et a)sh/manton kth=nos2, et quomodo soliti fint Aegyptii Sacerdotes probare ac signare vitimas suas, docet Herodot. l. 2. c. 38. nullum nempe kth=nos2 a)sh/manton, excepto [orig: exceptô] oryge, edebant. Eosdem Regibus suis offerebant donarii loco [orig: locô] Indi, apud Aelian. l. 13. c. 25. In Ptolemaei pompa, apud Athenaeum l. 5. orygum bigae sertem erant: in vivariis Romae fuisse, colligitur ex Columella l. 9. c. 1. in cenis, ex Iuvenali Sat. 11. v. 140. in Amphitheatris, ex martiali l. 15. Epigr. 95. Orygis porro cornu Simos Aethiopes et Struthophagos, pro armis ufos esse, notat Agatharchides c. 16. Graecos ad pacis artes, ut qui ex eo cithararum cubita faciebant, Herodot. l. 4. quas phoenices, i. e. pumicas inde dictas, conicit Bochart. quia orygum cornna ex Africa et Getulia, Poenis deferentibus, habebant, Plin. l. 10. c. 37. Sed et ex pelle orygis citurae fiebant, i. e. minora Maurorum scuta, ut Iuvenalis Scholiastes auctor est, Sat. 11. Nec omittendus Heliodori locus, quo [orig: quô] Perfina Aethiopum Regina, in sacrificia et convivia adhibuisse legitur, bow=n te a)ge/las2 kai\ i(/ppwn kai\ proba/twn, o)ru/gwn te kai\ grutw=n, boum greges et equorum et ovivin orygumque et coturnicum etc. E quibus cum constet abunde, olim Oryges notifsmum fuisse animal, et in Africa maxime multi usus, mirum est, illorum hodie ne tenuissimum quidem super esse vestigium. Nisrquis Orygum esse species putet unicornes illas capras, quas in monte Carpatho, Bulgaria et Segestana, describunt Eruditi. Fallitur eni Bellonius, cui Arabum gaezellae bicornes, circa montem Sina et alibi, sunt Veter. oryges, cum Arabice gazel, vel gazal, potius, nihil quidquam sit, quam capreae hinnulus. Quod vero orygem Oppiani attinet, Cynegeticwn l. 2. v. 445. ubi illum describit, lactei cooris tantique roboris, ut tauri, ursi et leonis impetum sustinere audeat, non propterea oryx is ab aliorum oryge diversus est. Namque fieri potest, ut illorum aliqui dorcadum colorem habeant, quod Hesychius vult, alii lacteum colorem, quod Oppianus: quomodo etiam in dorcadum genere platycerotes adiquando totae albae sunt. Et, praeter Oppianum, ut animal pugnacissimum, Orygem describit Martial. l. 13. Epigr. 95.

Matutinarum non ultima praeda ferarum
Saevus oryx, constat quot mihi morte canum?

Nec obstat, quod idem orygem bicornem facit; non enim omnes illorum unicornes esse, sed et quosdam bicornes, imo quadricornes, refert de India Aelian. l. 15. c. 14. Plus videtur esse virium, quod Oppianus orygem suum non multum minorem rhinocerote esse ait. Sed et orygem accedere consuevisse ad bovis magnitudinem, Herodot. tradit l. 4. c. 192. Hinc bigis iungi consuevisse, legimus apud Athenaeum l. 5. c. 7. et equi vices praestitisse, priscis Aegypti Regibus, Horus Heroglyph. l. 1. c. 46. ubi illos e)pikaqi/santas2 tou/tw| tw=| zw/w|, insidentes huic animali, describit: aut saltem Horoscopo, h. e. horarum inspectori, qui orygi insidens, Reges monuerit de proximo exortus tempore, ut alii haec verba intelligunt, pro e)pikaqi/santas2 legentes e)pikaqi/santos2, seil. tou= *(wrosko/pou. Certe Oryx e caprarum silvestrium fuit genere, sed ita ut ad cervi naturam ac staturam magis accederet. Unde orygem cum cervis recenset Columella l. 9. c. 1. Etiam apud Plinium l. 11. c. 37. cervi subulonis nomine orygem significari multis contendit Salmas. ad Solin. atque in hanc rem citat hoc ex veter. Glossario. Sublones, o)/ruges2, qhri/a, e)rgalei=a/ te, ferae et artificum instrumenta, nempe fossoria. Nam o)/ruc proprie Graecis, illud notat instrumentum, quod oppopam Latini vocant, item subulonem: Unde oryx et subulo dictum id animal, quia cornu habet instar subulae, aut instar tou= o)/rugos2, sive fossorum, sive lapicidarum; adeo quidem durum, ut iis velut gladiis ferreis in pugna usi fuerint Simi populi veluti diximus. E quo obiter notandus lamprid. qui virium ad conficiendas feras tantarum foisse Commodum scribit, c. 13. uti ergis cornis hasta [orig: hastâ] transmiserit. Patriam quod spectat animalis huius, in iis, quae ad Tritonis flum. ortum in Africa procreantur, recensetur herodoto l. 4. quemad modum et Plinius Africae adscribit l. 10. c. 73. Alii Aethiopiae interiori vindicant, Strabo l. 16. Diodor. Sic. l. 3. et Heliodorus l. 10. Sed et aegyptium fuisse, aut saltem Aegyptiis notissimum, refert Plin. idem l. 2. c. 40. Aelian. Hister. l. 7. c. 8. Alii etc. Vide plura hanc in rem, apud Bochart. Hieroz. parte prior. l. 3. c. 27. Ubi de Reem et c. 28. ubi de Tho, vel Theo; nec non Salmas. ad Solin. passim, ac supra voce Monoceros.

ORYZA quid sit, diximus supra in voce Oriza. Addo hic [orig: hîc] saltem, eam magno [orig: magnô] numero [orig: numerô] Asiam, atque in hac Regnum Chinae

inprimis optimam educare. Sed et in hoc ipso varia est. Ad Kienchang certe in provinc. Kiangsia crescit adeo prae reliqua totius regionis praestans, ut ad ipsum inde Imperatorem deferatur, argentea grana vocant incolae. Iidem potu ex oryza utuntur, adeo praestanti, ut ne ab Europaeis quidem ibi vinum, nisi ad Eucharisliae sacrum usum, requiri soleat. Auctor Anonymus Sinae et Eur. c. 32. et 36.

OS. in notis antiquis, Omnes: Os. C. Omnes conciliant, denotat. Franc. Gouldmannus.

OS [1] nobile corporis humani membrum, cum iumentis vice manus datum sit ad colligenda pabula, Plin. l. 11. c. 37. homini ad cibum quidem etiam capiendum, sed insuper ad sublimiora longe in servit. Unde es probum, cum quadam scil. maiestatis specie morum integritatem ac probitatem indicante, in Pompeio praecipue commendat idem l. 7. c. 12. Vide quoque infra voce Pallidi: it. Verecundia. Hominisque liberi apud Romanos os ver, berare lege vetitum. Quod cum L. Neratius pro oblectamento haberet, servum comitem traxisse crumenam plenam assium portitantem, et, si quem depalmasset [orig: depalmâsset], numerari statim secundum XII. Tabulas viginti quinque asses eidem iussisse, legitur apud A. Gellium, dignus utique graviore poena [orig: poenâ]. Illi manum admovisse adotaturos olim, unde hodieque in salutando is ritus retentus, diximus sopra. Modestiae tamen eausa [orig: eausâ] illud abscondebant Thebanae mulieres, proswpi/dia gestantes, quibus facies tota, oculis exceptis, tegeretur, teste Dicaearcho [orig: Dicaearchô] Vita [orig: Vitâ] Graeciae, ubi Boeotiam describit. Similiter in magnis mysteriis os signabant Epoptae, quibus silentii necessitas hoc [orig: hôc] symbolo [orig: symbolô] indicta, uti ex Tertulliano discimus, et Graece mu/ein, unde mysterium, hoc idem significut. Eodem [orig: Eôdem] modo [orig: modô] obligatum obsignatumque os Angerenae simulacrum habuisse, legimus apud Plin. l. 3. c. 5. et Macrob. l. 1. c. 10. quam in rem egregia habes apud Salmas. ad Solin. p. 8. eundem ad Spartian, in Hadriano, c. 13. ubi de Eleusiniis Sacris, et Cl. Suicerum Thes. Eccles. voce *mue/w, item *musth/rion, ut non hic [orig: hîc] quaedam non uno [orig: unô] loco [orig: locô]. Sed et in luctu comprimebatur, qui ritus describitur Statio Theb. l. 6. v. 194. ubi de Archemori funere:

At genitor; sceptrique decus, cultusque Tonantis
Insicit ipse rogis, tergoque et pectore fusam
Caesariem ferro [orig: ferrô] minuit, sectisque iacentis
Obmubit tenuia ora comis ac talia fletu
Verba pio miscens ------

Imo [orig: Imô] nec os solum, sed totum corpus cadaveris, tegebant capillis defectis. Pedo Albinovanus ad Lrviam,

Non animam apposito fugtentern excepit hiatu,
Nec traxit caesas per tua membra comas.

Vide de caesis et funeri impositis capillis ubertim, qui Luctus et Sepulchralia descripserunt, magno [orig: magnô] numero [orig: numerô] laudatos Barthio [orig: Barthîo] ad d. l. Sed et Oraprernebant suorum defunctorum Veteres; Idem Stat. Theb. l. 3. v. 154.

H. e. osculabantur: morem enim hunc ante combuslionem receptum, notat Io. Boardelotius ad Heliodoram l. 2. Item claudebant. Ora enim etiam pro oculis, apud eundem Statium Theb. l. 1. v. 504.

Dii quos effosso [orig: effossô] non irritus ore rogavit
Odeipodes etc.

Oculos autem morientium, a proximis, claudi solitos, diximus supra. Etiam Os claudendi et apertendi novis Cardinalibus, in Communione Romana ritus, describitur in Ceremoniali Romano l. 1. sect. 8. p. 78. 79. etc. Nec omittendus barbarus incolarum Insul. Calemandi mos, cum quorum Rege Calamaro Hispani, dum Moluccarum legunt Insulas, ductu Ferdinandi Magellani, societatem pro more gentis, sanguinem de brachio sinistro mirtentes, eoque os et linguam illinentes, iniisse leguntur, apud P. Ciezam Histor. Peruviae Tom. 2. c. 94. Nec in os insepulti glebam iniciendi ritus, de quo supra voce Gleba etc. Vide quoque Oblinere os, it. infra Osculum.

OS Aureum Facundo Hermianensi l. 4. c. 2. dictus est Iohannes Patriarcha Constantinopolitan. qui Graecis *xruso/stomos2, Ita enim is, Agedum veniamus et ad illud Os aureum Constantinopolitani Iohannis. sic Nicolaus I. Pontif. Roman. Ep. 8. et verus Scheda post Paenitentiale Theodori p. 361. Interdum unica [orig: unicâ] voce, Osaureum: ut Synodico Raphaelis Archiepiscopi Nicofiensis pro Graecis c. 6. Et ut qualibet [orig: quâlibet] die, maxime in Quadragesima quilibet Parochialis Sacerdos Missam cantet imegram secundum morem S. Basilii et S. Ioannis Osaurei, nisi fuerit impeditus. Sed et ita appellatum legimus Hibernis Gregorium M. apud Cummianum Hibernum de Controv. Paschali, ad Gregorii Papae urbis Romae Episcopi a nobis suscepti et Oris aurei appellatione donati, verba me converti etc. Idem elogium Augustinus impetravit a Leone IX. Pontif. Roman. Ep. ad Leonem Archidamum, ab illo Chrysostomi nomine insignitus. Galfridus de Vinosalvo ad Innocentrum III. Pontif.

Esto quod in verbis aut hic aut tlle sit ore
Aureus et totus resplendeat: Os tamen eius
Impar est, orisque tui praeiudicat aurum.

OS Maeotidis Herodoto Fretum Cimmerium, vulgo Stretto di Caffa. Vide Bosporus Cimmerius.

OS PORCI seu Bucca Porci , cognomen Silvestri II. apud Dietmarum, laudatum Dominic. Macro in voce Papa.

OSA vox recentioris aevi, Germanis et Cambrobritannis Hosen, Gallis Heuse et Houseaux, Iralis vosa, apud Ioh. de Ianua genus quoddam calcenmenti, dicitur ab Os, ossit, quod primo de coriis

boum Osae factae sunt. Paulus Warnefridus l. 4. c. 23. Postea coeperunt Osis uti, supra quas equitantes tybrugos byrreos mittebant. Apud Isidorum est Ossa: sic Adalbero Laudunenfi ad Kobertum Regem

Apud Monachum Sangallensem de Carolo M. l. 2. Hossa, quam ibi Galliculam Latine et Ocream dixit. Apud Matthaeum Paris. A. 1247. Heuse, calceamentum militare, in Concil. Parisiensi Hosella, calceamentum saeculare etc. Latinis Tibiale, Crurale, Caligas quae tamen voces hodie a pristina significatione degenerarunt [orig: degenerârunt], neque Hosa nunc aliud quid est apud Germanos aliosque, quam bracca Veteribus. Hinc Hosibindae, Germanice Hosenband, fasciae crurales, quarum mentio in Ep. Synodali Concilii Duziacensis I. Inde umgas ad spataset balteos et calcaria atque ligaturas Hosarum, quas Hosibindas dicunt, fieri iussit, apud Car. du Fresne Glossar.

OSAEA Sardiniae oppid. Ptol. nunc viculus. Simlerus dubitat, num sit Othoca Antonini. Salino dicitur Nigro, l'Oseo Ferrario.

OSAJAS nomen viri, Nehem. c. 12. v. 32, Latine salvator, vel salus Domini.

OSANNA acclamatum DOMINO nostro Hierosolymam adventanti, *)wsanna\ tw=| ui(w=| *dabi\d, Osanna, filio David, ex Hebraeo [gap: Hebrew word(s)] Hoschahana, compendio [orig: compendiô] sermonis dici, apud Hebraeos, consuevit, in acclamationibus, pro [gap: Hebrew word(s)] Hoschiah na, *nai\ sw=son, Serva obsecro. Id enim moris in omnibus linguis observamus, ut in eiusmodi casu, sicut et statuarum inseriptionibus, sententiae semiplenae efferantur, atque audientibus relinquantur supplenda verba, ad sensum perficiendum necessaria. Cuiusmodi acclamatio illa apud Lamprid. Severo, Iuveni Imperatori Patri Patriae, Pontifici Maximo, supple, salutem precamur, aut tale quid. Et istae ad Pertinacem, Gladiatorem in spoliario, supple, poni volumus. Et Delatores ad Leonem, Et, Delatoribus metum, Et, victoriae Populi Rom. felicrter: Fidei militum feliciter: nempe evenire optamus, vel speramus. Apud Evagrium l. 2. c. 17. *le/ontos2 polla\ ta\ e)/th, Leoni multos annos etc. Quare et haec acclamatio Servatori facta, Osanna, filio David, sic commodissime accipitur, Serva quaeso, o [orig: ô] Deus: Filio David, hoc precamur. Votum namque hoc esse Populi Iudaici, Regi Messiae laeta precantis, petentisque a Deo, illi benediceret, cum res ipsa arguit, tum a doctis viris prolixe disputatum est. Nec insolens hic [orig: hîc] teritus casus, Filio David, quum verbum Hebraicum, unde est Hosanna ita saepe construatur; ut in simillimo loco Psalm. 86. v. 16. [gap: Hebrew] , quod possis vertere, *)wsanna\ tw=| ui(w=| th=s2 paidi/skhs2 sou. Graeci Interpretes: *sa=son to\n ui(o\n ktl. Et haec interpretatio simplicissima. Sed et aliter haec dictio etiam accipi potest; quoniam, ut observavit Caninius, in scriptis Rabbinorum, ex hac dictione nomen fit texniko\n; cuius plurale exstat in Ritualibus illorum, eum dicunt, [gap: Hebrew word(s)] Hosannoth lesucoth, i. e. formulae Hymnorum usitatae, celebrando Festo Tabernaculorum, 7. dierum: quorum singuli habent sibi proprias Hosannas, quae dicuntur, Hosanna primi diei, Hosanna secundi etc. Sic autem et Hymni illi nominantur et frondes arborum, puta, palmae, oleae, aut salicis, quas tenere manibus per illos dies solebant: Quia suhinde repetita ea formula, Hoschiana na, vel Ana Hoschiana na, et similes quidam versus intercalares, quibus hoc verbum inest. Sic itaque in his, Osanna filio David, vocem eam sic interpretatur Casaubon. ut sit idem ac ba/i+a, quod nomen in ea historia Iohannes usurpavit: Tumque supplendo locutionem imperfectam, verba ill asic capit: Haec baia sive termites palmae oleaeve aut saltcis, aliasve arboris frondes, in honorem filii David; videl. fe/romen kai\ pa/llomen, gestamus et vibramus. Moris namque apud Veteres ut quorundam festorum pompam ducentes, olivae termites gestarent, hinc qallofo/roi, etiam Chrystostomus meminit, in Annam Serm. 3. ubi eos coniugit a)gwnoqe/tais2 et xoreia/rxais2. Aliquando e plurium arborum frondibus et fructibus concinnabatur quasi fasciculus levis, quem gestabant, ut fuit illa, quaedicebatur Atheniensibus *ei)resiw/nh, et haec Iudaeorum Hoschana, quam propter eam causam *ei)resinw/nhn appellat Ioseph. l. 3. c. 10. ubi eius conficiendae e myrto, salice, spadice palmae et persea, rationem exponit. Ad cuius iresionae Iudaicae concinnationem videtur Epiphanius alludere, cum sermone e)is2 ta\ *ba/i+a, i. e. Die Palmarum habito [orig: habitô], ait, oi( me\n tou\s2 kla/dous2 e)/kopton, oi( de\ tou\s2 qallou\s2 e)/plekon, Alii ramos secabant, alii frondes virentes inter seconnectebant. Porro has frondes quatiebant, in honorem eius, cui pompa ducebatur, quod Graeci dixere [orig: dixêre], kla/dous2 e)pisei/ein: Patres in hac historia, ba/i+a sei/ein vel e)pisei/ein, Epiphan. Serm. eod. Vide quoque Chrysostomum Homil. in magnam Septim. Hactenus Isaac. Casaub. Exercitat. XVI. §. 3. Apud Christianos Hoschanna e festo Scenopegiarum autumnali in vernum translatum est, in Dominicam nempe, Pascha proxime praecedentem, quae in utraque Ecclesia celebratur, et Dominica in ramis palmarum seu in Palmis dicitur: cuius lectionis propriae titulus Syro, ex Euangelio est, Dominica tou= Hosanna. Nec abludit Festum Olivae seu Olivarum, de quo supra, quod unum est ex VII. maioribus Coptitarum Festis, et Calcasendio Festum Alshaianin, Golio Festum Palmarum, quoque dicitur. Corruptam enim ex Hosanna vocem esse, non dissimilis vero coniectura est; quae confirmatur verbis Calcasendii, cum addit de Festo modo dicto: Et interpretatio eius Laudatio est: vocem enim Laudatio in Aegypto pro Hoshanna usurpatam videmus, apud Nonnum Panopolitam, qui loco in illo Iohanuis substituit,

*eu)logi/h|sin a)/nac *)israh\l ai)/netos2 e)/stw.
Celebrationibus Rex Israel laudatus sit.

Sed et Arabes festum illud a)po\ tw=n *bai/+wn nuncupant. In Graecanica Ecclesia vocatur h( *kuriakh\ tw=n *bai/+wn, Dominica Ramorum, et *baiofo/ros2 dies etc. Vide Ioh. Seldenum de Synedriis Veter, Hebraeor. l. 3. c. 15. et cl. Suicerum Thes. Eccl. voce *ba/i+on, ubi inter alia hac [orig: hâc] etiam dona, munera, et togas, quae quotannis ab Imperatore et Patriarcha hcbdomade, quae ante diem Palmarum est, populo distribuebantur, indigitari apud Graecae Ecclesiae Scriptores, adnotat: item voce *)wsania\: hic [orig: hîc] quoque voce Olrva, it. Palmae.

OSBERNUS seu OSBERTUS Anglus Benedictinus, A. C. 1074. sub Guilielmo Conquestore, Lanfranco familiaris, praecentor Ecclesiae Cantuariensis, eruditione inclitus, scripsit vitam S. Dunstani, etc. Pitseus, de Scriptorib. Anglic. Baleus, Molan. in not. Usuardi, Baron. A. C. 840. 855. etc. Possevin. in Apparat. Voss. l. 2. de Histor. Latin. c. 46. Item, alius, A. C. 1140. in varios S. Scripturae libros commentatus, Pitseus. Item alius, A. C. 1136. Clarentia oriundus. Scripsit vitam S. Eduardi, Pitseus, Voss. etc.

OSBERTUS Pickenguam Carmelita Anglus, Doctor Parisiensis: inter primos sui saeculi, scripsit in Magistrum sententiar. tractatus Theologicos, etc. Obiit A. C. 1330. Pitseus de Scriptorib. Angl. etc.

OSBORIUM locus in Germania, ubi Concilium a S. Annone, Archiepiscop. Coloniensi celebratum, A. C. 1062. in quo, praesente Henrico [orig: Henricô] IV. Imperatore Cadalous Parmae Episcopus Antipapa, nomine Honorii II. sumpto [orig: sumptô], condem natus est, et electio Alexandri II. rata habita. Ubi sit, ignoratur.

OSCA [1] vulgo Huesca, urbs Hispaniae citerioris in regno Arragonio. Hic [orig: Hîc] Sertorius Academiam, educationi iuventutis instituit, et vitam morte commutavit. Plut. in Sertorio. Velleius: l. 2. c. 30. Sertorium inter cenam Etoscae interemit. Imo Oscae, Strab. l. 3. de eodem Sertorio, *)eteleu/ta d' en *)/oskh|, ita enim egregie emendavit Cl. Puteanus; olim corrupte no/sw|. Florus etiam l. 3. c. 22. Oscam inter urbes recenset, quae Sertorio [orig: Sertoriô] occiso [orig: occisô] in potestatem Romanam venere [orig: venêre]. Locus illius ita scribendus est, Ipsae quoque in Romanam fidem venere [orig: venêre] urbes, Osca, Thermes, Tutia, Valentia, Uxama, longitud. 21. 20. latitud. 43. 00. Olim urbs Illergetum, in Vascitania tractu, ad Isuelam fluv. 9. leuc. a Caesaraugusta in Caeciam, 8. a Iacca in Meridiem, 7. a Barbastro in Occidentem parva sed culta. Ex nummis antiquis legit Anton. Augustinus V. V. Osca, et exponit Urbs Victrix Osca. Baudrand. Episcopalis est sub Archiepiscopo Tarraconensi olim, nunc Caesaraugustano. Hic [orig: Hîc] Concilium A. C. 598. Aerae Hispanicae 636. Conciliorum Volum. 14. edition. Lupar. Nic. Lloydius.

OSCA [2] oppid. Hispaniae Tarraconensis in Bastitanis, Escua Plinio, nunc vulgo Huescar, vel Guescar, in regno Granatae, in confinio Murciae, versus montes, cum titulo Ducatus, inter Basti 7. et Caravaccam in Boream, 10. leuc.

OSCARUS vel OSCARA, vulgo OUSCHE teste Caenali, fluv. Galliae Celticae per Burgundiam (Divionem urbem interluens) in Ararim fluv. inter Auxonam et Suram fluens. Ferrar. Piscibus praedives. Ad hunc Gundobaldus, Burgundiae Rex victus est a Chlodoveo Francorum Rege; Gregor. Turonens. Hist. Franc. l. 2. c. 32. et l. 3. c. 19. Dedit pago Oscarensi nomen, qui continebatur Arari ac Oscara [orig: Oscarâ] et Tilla [orig: Tillâ] fluminibus, a pago Divisionensi distinctus, etc. Uscarensis quoque nonnumquam dicitur. Praeterlabitur hic fluv. Columbaria. Divionem, Robur, Longam Curtem, et contra Latonam in Ararim defluit, Hadr. Vales. in Notit. Gall.

OSCELLA oppid. Insubriae in Lepontiorum confinio apud Montem Sempronium, Ptolem. Domo d'Oscela, Italis dicitur, longitud. 39. 10. latiutud. 45. 08. In ea valle, quam Tosa flumen. a summis Alpibus, ut Ticinus, ortum perluit, infima [orig: infimâ] parte iacens. Thum Germanice ab Dominico ibi, i. e. Canonicorum Collegio. Unde hodie nomen Dum d'Oscela habet, et Vallis de Oscella. Germanice Eschenthal.

OSCELLUS Insula amnica, ubi Nortmanni exstruxerant castellum, in eo a Danis, duce Welando [orig: Welandô], obsessi, A. C. 861. in Sequana: vulgo a similitndine, Rostrum Asini, l'Isle de Bedasne, alias Tourville et Oissel dicitur, i. e. Torulina, et Oscellus, et 25. arvi acras, prati tres, ac viminetum continere fertur, Hadr. Vales. in Notit. Gall.

OSCHOPHORIA festa Atheniensium, hanc ob causam instituta. Athenienses ob caedem Androgeo, Cretensibus ad 9. Ann. poenae causa [orig: causâ] 7. adolescentes, totidemque puellas, oraculi iussu, pendere cogebantur. Cumque tertia pensio iam exigeretur, Theseus cum reliquis profectus, illa [orig: illâ] tributi vexatione patriam liberavit, et in rei memoriam *)oxofo/ria, cum suis redux, constituit, *xaristh/ria a)podidou\s2, ut ait Proclus, *)aqhna=| kai\ *dionu/sw|, oi( au)tw=| kata\ th\n *di/an e)pifa/nhsan. Alii in honorem Liberi Patris et Ariadnae instituta tradiderunt; vel quod reditus in id tempus incidisset, quo [orig: quô] fructus autumni colliguatur. Plutarch. utrumque tangit, *fe/rousi de\ *dionu/sw| kai\ *aria/dnh xarizo/menoi, dia\ to\n mu=qon, h)\ ma=llon o(/ti sugkomizome/nhs2 o)pw/ras2 e)panh=lqon. Et postremum hoc mihi cum Plutarcho magis placet; cui et ipsa ratio nominis adstipulatur, a)po\ th=s2 fora=s2 tw=n o)xw=n. At o)xh\ apud Harpocrationem, est klh=ma bo/trus2 e)chrthme/nous2 e)/xon. Unde Hesychius, *)/oxai, klh/mata botru/wn ge/monta. Porro sollennitatem auspicabantur adolescentes duo ex ordine nobilium et divitum electi. Harpocration ex Philochoro, *(/eneka th=s2 koinh=s2 swthri/as2 nomi/sai tou\s2 kaloumei/ous2 *)oxofo/rous2 katale/gein du/o tw=n ge/nei kai\ plou/tw| prouxo/ntwn. Atque hi adolescentes habitu muliebri ornabantur. Proclus in Chrestomathia: *tou= xorou= de\ du/o neani/ai kata\ gunai=kas2 e)stolisme/noi, klh=ma/ te a)mpe/lou komi/zontes2 mesto\n eu)qalw=n botru/wn (e)ka/loun de\ au)to\ o)/xhn, a)f' ou(= kai\ toi=s2 me/lesin h( e)pwnumi/a) th=s2

e(orth=s2 kaqhgou=nto. Praeterea certamen cursus inter adolescentes committebatur: quos omnes et patrimos, et matrimos et genere nobiles esse oportebat; cursu autem a Bacchi templo ad Minervae Scirados contendebant. Scholiastes Nicandri in Alexipharmacis: *)oxofo/roi de\ le/gontai *)aqh/nh|sin pai/des2 a)mfiqalei=s2, a(millw/menoi kata\ fula\s2, oi( lamba/nontes2 klh/mata a)mpe/lou, e)k tou= i(erou= tou= *dionu/sou e)/trexon ei)s2 to\ *skira/dos2 *)aqhna=s2 i(ero/n. *ei)si\ de\ klh/mata e)/xonta bo/trus2.. Hesychius. *wxofo/ria, pai=des2 eu)genei=s2 h(bw=ntes2 katalegontai, oi( fe/rontes2 ta\s2 w)/xas2 ei)s2 to\ th=s2 *skira/dos2 *)aqhna=s2 i(ero/n. *ei)si\ de\ klh/mata e)/xonta bo/trus2. Hoc Minervae templum erat in Phalero. Hesychius. *wxofo/rion, to/pos2 *)aqh/nh|si *faleroi=, e)/nqa to\ th=s2 *)aqhna=s2 i(iro/n. Nam alterum erat Minervae templum in Sciro, pago inter Athenas et Eleusinem, de quo dicemus in Scirophoria. Vide Castellanum de Fest. Graecorum. Nic. Lloydius. Rosino l. 4. c. 4. Ramalia Latine, apud Romanos celebrabantur septimo Idus [orig: Idûs] Octobr. Plut. Suid. Comm. in Nicandrum. Sed et *)wxofo/ria, carminis nomen est, apud Iul. Caes. Scaligerum Poetices l. 1. c. 56.

OSCI populi Campaniae in Latii et Samnii confinio Sidicini postea dicti, teste Strab. quorum urbs Teanum. Virg. Aen. l. 7. v. 730.

Sic ab oris foeditate dicti, Osci enim apud veteres, turpitudinis, libidinis, et sermonis notantur, auctore Festo [orig: Festô] ex Titimnio. Unde Osce loqui, proverb. dicitur de iis, qui turpiter, et impudice loquuntur. Osce etiam et Volsce fabulari dicuntur, qui Latine nesciunt loqui. Scoptice Horat. v. 54.

OSCILLA plur. dicebantur, icunculae e cera vel lino, quae ad humanam formam effictae, suspendebantur olim Saturno, ut is propitius esset. Vossius, ubi triplicem Animae fuisse expurgationem in Gentilium sacris docet, aere unam, alteram aqua [orig: aquâ], tertiam igni: ventilabrum sive vannum Liberi Patris ad aera pertinere, ut et Oscilla, ait; ex Servio Aen. l. 6. In omnibus sacris tres sunt istae purgationes. Nam aut teda [orig: tedâ] purgantur et sulpure, aut aqua [orig: aquâ] abluuntur; aut aere ventilantur, quod erat in sacris Liberi: Hoc enim est, quod dixit Georg. l. 2. v. 389.

Vide Gerh. Ioh. Voss. de Orig. et Progr. Idolol. l. 2. c. 14. sub fin. Est etiam ludi genus oscillum, in quo fune altrinsecus de tigno arboreque religato, in aere quis libratus subvectabatur: ad redintegrandam memoriam initio acceptae vitae per motus cunarum, Fest. ab Ob et Cillo vel Cilleo, i. e. moveo. Etiam veretra arboribus suspensa, ad avertendam fascinationem, sic dicta ait Serv. Suspendiosis, quibus iusta fieri ius non erat, Oscillis, velut per imitationem mortis, parentatum fuisse olim, idem tradit. Cum et librationem vox denotet, ai)w/ran, et personam ac larvam: respectu duarum harum significationum, duas quoque diversas originationes habet. Cum personam, stoma/tion aut proswpei=on significat, diminutivae formae est ab os: hinc enim osculum et Oscillum; ut a vas, vasculum et vasillum. Itaque Oscillum est stoma/tion, Gloss. Unde Oscillorum ludicrum, quod stomati/wn Graeci dicunt. apud Ausonium praefat. Centon. Nuptial. Edyll. 13. et Stomatium eburneum, apud Ennodium. At cum ai)w/ran ac librationem notat, aliam habet originem. *ki=nos2 Graece est ki/nhsis2, Glossar. cinus; to\ neu=ma. Isidoro cini sunt indecentes oris tortiones, motitationesque: hinc diminutivum Cillus, a quo verbum cilleo antiquum, pro moveo vel inclino, cuius compositum Obscilleo et Oscilleo a quo Oscillum. Salmas. ad Tertullian. de Pallio c. 1. Nam et arietem, nemini unquam adhuc libratum, illa dicitur Carthago, studiis asperrima belli prima omnium armasse [orig: armâsse] in Oscillum penduli impetus. Nempe Oscillum per translationem in ariete murali Veteres dixere [orig: dixêre], propterea quod malo [orig: malô] statuto [orig: statutô], tamquam trutina, alter transversus suspendebatur: quomodo de Mundo ex axe pendente in l. de Anim. dixit Philosophus, Imtium enim omnium commentatus animum et Universitatis Oscillum de illus axr suspendens. Proprie itaque Osctlla erant pensiles quaedam gestationes, dearboribus suspensae, in quibus homines per lusum iactabantur, impositi transverso tigno, de arbore pendente alternisque se mutuo subiectantes ac deprimentes. Quod genus lusus, per Feriarum Latinarum dies, celebrare solebant, Romani, in memoriam ac imaginem vitae humanae, in qua altissima interdum in imum deiciuntur, infima vicissim in sublime evehuntur, simul quoque memoriam redintegrantes initio [orig: initiô] acceptae vitae illis diebus pen Oscillationem motus cunarum ut dictum, per lactatam potionem qua [orig: quâ] tum utebantur, lactis alimentum significabant. Nam lac Latinis feriis consuevissse adhiberi, etiam in sacrificiis, Ciero docet. Vide Ioh. Calvin. Lexic. Iurid. ex Turnebi advers. l. 1. c. 20. Quem Romanorum, veterum etiam Atheniensium in feriis morem imitantes hodie Turcae, durante suo [orig: suô] Paschate, quod Bairam vocant, eundem ludum exercere leguntur. Vide Petrum de Valle Itinerar. Tom. I. Sed et rulcra subalaria vox Oscilli significare videtur, in Vita S. Hugonis Abbatis S. Martini Eduensis num. 22. apud Car. du Fresne Glossar. quem vide, ut et Gerh. Io. Vossium in hac vere: supra quoque voce Convivia, ubi de mense Maio, et infra voce Sigillaria.

OSCINES ab ore et canendo, aves erant, auspicium ore facientes, ut ait Varro. Belli enim, nuptiarum, itinerum, similiumque eventus praesagire olim volentes, observabant, vel Oscinum cantum garritumque, ut corvi, cornicis, noctuae etc. vel Praepetum volatum, vel pullorum pastum, teste Servio [orig: Serviô] in Aen. l. 3. et Isidor. Orig. l. 12. c. 7. Plin. omnes aves, quae canunt, Oscines dici existimat. et l. 10. c. 19. Oscinem ab alite distinguit cantu, aditem vero magnitudine. Habebantur autem apud Latinos sinistrae aves faustae, quod iis Septentrio sinister erat, teste

Livio [orig: Liviô], l. 1. c. 18. Orientem aspiciendo, fortunataeque aves erant, quae alte subvolarent, quod versus Aquilonem fieri oportebat iis, quibus maxime omnium sublimis ille vertex. Atque ita Iudaei quoque observarunt [orig: observârunt], qui cum oculos ad Orientem converterent, quem [gap: Hebrew] appellant Austrum pro dextro, Septentrionem pro sinistro habebant, Graecis contrarium tenentibus. Cleomedes enim Occidentem anticam partem esse voluit, posticam orientem: sic Septentrio illis dexter, et auspicia dextra, fortunata fuere [orig: fuêre]. Vide plura in Exercit. Miscell. Anton. Thysii ICti Exercit, 19, apud Augustinum Niphum l. de Augurus, Alex. Neapolitan, Genial dierum l. 5. c. 13. et ad eum Tiraquelli Notas, Peucerum l. de Drvinat, Georg. Raguseium l. 4. de Divimat. Ep. 9. Gerh. Ioh. Vossium de Orig. et Progr. Idolol. l. 3. c. 98. et supra in in voce Ornihomantia, ac infra voce Tripudium, ubi Tripudii oscini mentionem habes.

Sed Bruti senis oscitationes,
De capsa miseri libellionis,
Emptum plus minus asse Caiano
Donas ------ ----

pigra est, fastidiosa, nullius rei ad saeculum istud oratio. Ad Orationum enim titulum hoc [orig: hôc] suo [orig: suô] ridiculo [orig: ridiculô] alludit Poeta, simulque Oscas illas et Opicas Contiones congruo [orig: congruô] convitio [orig: convitiô] verberat. Vide de Bruto, ex Quintiliano et Cicerone, Gevartium ad h. l. Oscitatio certe, negligentiae ac fastidii signum, Martial. l. 11. Epigr. 6. Unde ad Censores Romae ab amico vocatus, cum in iure stans sonore oscitasset [orig: oscitâsset], notam aliter effugere non potuisse, quam eierando se eo [orig: eô] vitio [orig: vitiô] teneri, quod oscedo appellatur, legitur, apud Gellium l. 4. c. 20. etc.

OSCIUS mons et fluv. Thraiae ex eodem monte apud Rhodopen non longe ab Hebro fluvio, Thucy.

OSCULATORIUM Icon pacis, ut vocant, cui in Missa oscula impingunt Pontifices Romani. De quo vide Spelmannum n Gloss. Archaeol. Sed et Osculatorium, in Communione Romana dicitur parva tabella, cum Sancti alicuius imagine, qua [orig: quâ] osculum pacis confertur tempore Missae, Dominicus Macer in Hierolex. Vide quoque supra Lapis pacis, it. Marmor, et infra in voce Osculum, item Pax.

OSCULUM res sacra, utpote qua [orig: quâ] quasi Anima, qua [orig: quâ] nihil nobis pretiosius, transfunditur. Proin eius usque adeo religiosi fuere [orig: fuêre] Veteres, Romani inprimis, ut cuiquam temere Osculum dare nefas esset, nec Sponso quidem, nihil semel tantum liceret, confirmandorum Sponsaliorum cusa [orig: cusâ]. Sic enim Alexander Nov. de Spons. Confirmari, ait, Sponsalia, data [orig: datâ] arrha [orig: arrhâ] et Oscule [orig: Osculê]: et ius Osculi, quod magnum erat olim pudicitiae argumentum, ius Sponsaliorum augebat, quaeque Osculum praebuerat, erat quasi Uxor vel plusquam Sponsa. Imo Uxorem aut Maritum osculo [orig: osculô] tantum putari, Quintilian. dicit Declam. 270. Hinc P. Maenius filiae, ut non tantum virginitatem illibatam marito, sed et oscula ad virum sincere deferret, mandavit, Ioh. Naevis in Silva Nuptiali l. 4. num. 76. et seqq. Itaque, licet regulariter nuptiis non secutis resolvehatur propter nuptias donatio, leg. 15. C. de Nupt. tamen. si Osculo [orig: Osculô] interveniente a Sponso Sponsae donatum esset, dimidiam rerum donatarum partem lucrabatur, etiamsi, ante Nuptias obierit Sponsus, leg. 16. C. de Nupt. leg. 52. Tauri, et ibi Gomez num. 3. Iohannes Laurentius IC. Notis in Phaedrum l. 4. fab. 23. v. 18. Iactas, tegere quod debet pudor. Imo Osculum hinc vocatum Donatio propter nuptias, quam solebat Sponsus, interveniente Osculo [orig: Osculô], dare Sponsae, l. 5. Cod. Theodos. de sponsal. Nam, ut est in Novella Alexti Comneni eod. tit. et apud Matth. Monachum, Iuris Graeco Rom. l. 8. p. 510. Sponsalia peraguntur, meta\ tou= a)r)r(abw=nos2, kai\ tou= fili/ou toi=s2 mnhsth=rsi filh/matos2. Vide Georgium Turonens. de Vitis Patrum c. 20. Inde in Charta Philippi Regis franciae A. C. 1320. in Histor. Castilionensi, apud Car. du Fresne legimus: Quittavit filio suo Duci praedicto suum Dotalitilium, donationem propter nuptias, sive Osculum, eidem Ducissae in terra de Pratella, etc. Institutum tamen, ut cognatis mulieres Oscula ferrent, deprehendendi causa ut odor indicium faceret, si bibissent (vinum nempe. cuius usus Romuli lege sequiori sexui interdictum erat) teste A. Gellio [orig: Gelliô] l. 10. c. 23. idque ad Consobrinos usque in usu fuisse, tradit Athenaeus: Sed et Affinibus ac propinquis idem fuisse ius scribit Arnob. l. 2. et Tertullian. Apolog. c. 6. Apud alias Gentes non minori in pretio osculum fuir. Salutatione hebraei defungebantur, partim verbis, partim gestu, videl. vel corpus prosternendo, vel osculando pedes, Lucae c. 7. v. 38. communiter vero amicos excipiebant osculo [orig: osculô] ordinario [orig: ordinariô]. Sic Moses processit obviam socero suo et incurvans se osculatus est eum, Exod. c. 18. v. 7. et ante eum Iosephus, Aegypti Prorex, osculatus omnes fratres suos flebat super eos, Genes. c. 45. v. 15. quod Paulus 1. Corinth. c. 16. v. 20. Osculum sanctum: Petrus Epist. 1. c. 5. v. 14. Osculum charitatis vocat: ut Tertullianus osculum pacis, de Orat. c. 14. Fuere [orig: Fuêre] autem Hebraeis oscula trium generum [gap: Hebrew word(s)] Neshikoth pharukim, i. e. Oscula propinquorum, quibus se muruo salutabant, ut dictum: [gap: Hebrew word(s)] Neshukoth parishuth, i. e. Oscula separationis, quibus a se invicem discedentes sibi mutuo valedicebant, ut videre est Gen. c. 31. v. 28. et [gap: Hebrew word(s)] Neshikoth gedele, h. e. Oscula magnitudinis, seu homagii, quibus Regibus Principibusque suis venerationem ac subiectionem testabantur. Quemadmodum amuel Propheta, oleo [orig: oleô] profundens caput Saulis, osculatus est eum, 1. Sam. c. 10. v. 1. Et hoc [orig: hôc] sensu quidam verba illa Psalmi 2. v. 12. Osculamini filium, accipi volunt, atque interpretantur, Osculo [orig: Osculô] testamini subiectionem vestri, vel simpliciter,

Obedite Filio: Sicut de Iosepho; cum Aegypto a Pharaone praeficeretur, legimus Gen. c. 41. v. 40. Tu praeeris domui mea, et ad os te osculabitur universus populus meus; non illo [orig: illô] duntaxat benevolentiae Osculo [orig: Osculô], quali Darius Zorobabelem prosequutus dicitur l 3. Esrae c. 4. v. 47. sed in signum subiectionis, unde LXX. haec verba transtulerunt, e)pi\ tw=| sto/mati/ sou u(pakou/setai pa=s2 o( lao/s2 mou: Ad tut oris imperium cunctus populus oboediet, ut reddit Vulgatus Interpres. Aliquid tamen plus indigitari Psalmo 2. v. 12. religiosam videl. venerationem, alii non immerito contendunt: divini hoc cultus signum ab Idolis ad verum Deum, futurum Mossiam, transferendum esse, docente Regio [orig: Regiô] Psalte. Namque non manus solum osculari soliti olim sunt, qui Solem adorabant, ut testantur Apuleius Apolag. 1. Lucianus l. de Saltatione et in Demosthenis encomio, Minucius Felix in Octavio: Hiobus item ex Scriptoribus sacris, cum ait, Si osculatus sum manum meam ore meo, c. 31. v. 27. quem locum B. Hierony mus in Ezech. c. 8. v. 17. et Apolog. 1. in Rufinum, refert ad ritum, quo [orig: quô] Gentiles in adorando dextram ori admovebant. Sed ipsa quoque Idola osulati sunt, ritu hoc [orig: hôc], habitum etiam Animamque suam iis se acceptam ferre, significantes: Unde et de Israelitis Idololatris legimus, Hoseae c. 13. v. 2. Vitulos osculantur. Vox quoque ipsa adorare hinc orta est, cum nihil aliud sit, quam ad os referra, i. e. osculari. Et veterem hanc consuetudinem, Osculum cruci a Christianis, teste Nicephoro [orig: Nicephorô] l. 17. c. 15. et Prudentio [orig: Prudentiô] in Apotheosi adversus Iudaeos v. 516. ferri solitum, sapere videtur. Ita ergo Psalmographus, Idololatrarum corrigens vanitatem, sacrum hoc subiectionis religionosique cultus symbolum non alii quam vero Deo Messiae deferendum esse, indicare voluit, loc. cit. Graeci benevolentiam non minus, ac aliae Gentes, Osculo [orig: Osculô] testati sunt, et hoc [orig: hôc] quoque gestu sese mutuo salutarunt [orig: salutârunt]. Nec non Romani postea, uti docet Martial. l. 7. Epigr. 94. v. 1.

Bruma est, et riget horridus December,
Audes tu tamen osculo [orig: osculô] nivali
Omnes obvius hinc et hinc tenere,
Et totam, Line, basiare Romam etc.

Vide quoque Casaubon ad Iulium Suetonii, c. 13. Ut de Persis nihil dicam, quibus idem in more fuisse legimus. Contra Numidiae Reges, more gentis suae nulli mortalium osculum ferebant, Val. Max. l. 2. c. 6. ex. ult. addens rationem: Quidquid enim in excelso fastigio positum est, humili et trita [orig: tritâ] consuetudine, quo sit venerabilius, vacuum esse convenit. Quos secutus Tiberius, Imperator minime comis, cum quottidiana oscula gravaretur, ne superbiae hoc ipsi tribueretur, si solus consuetudinem sperneret, illa edicto prohibuit, apud Suetonium c. 34. etc. In primitiva Ecclesia, pacis et charitatis Oscula inter Christianos libera, atque usitatissima fuisse, discimus ex 1. Corinth. c. 16. v. 20. et 2. Corinth. c. 13. v. 12. Rom. item c. 16. v. 16. et ibi Calvin. Petri quoque 1. Epistol. c. 5. v. 14. Inprimis, priusquam S. Eucharistiam sumerent, se mutuo osculari solebant, unde postmodum in Missae celebratione, dum Sacerdos post hostiae consecrationem haec verba proferret, Pax Domini sit semper vobiscum, statim Clerus ipseque Populus per basia blanda sese invicem osculabantur, ut ait Amalarius de Eccles. Offic. l. 3. c. 31. quae quidem basia, Pacis oscula appellantur cap. seq. Hinc Ordo Romanus: Cum dixerit, Pax Domini sit semper vobiscum, mittit in calicem de sancta --- --- Interim Archidiaconus pacem dat Episcopo priori, qui et ultra dabit iuxta se stanti, ac deinde per ordinem coeteri, atque populus osculantur sese invicem in osculo Christi. Eiusmodi vero Oscula ab Innocentio I. Pontifice Romano instituta tradunt Scriptores Communionis Romanae. Atque qui ita se mutuo inter Missae sollennia osculabantur, Pacem dicebantur facere, Gregor. Turonens. l. 6. c. 40. Hinc ad pacem accessisse Subdiaconos in Sacrario, non vero intra cancellos Altaris, observat Car. du Fresne, ex Ep. Lupi Tricassini et Euphronii Augustodunens. Epp. tom. I. Concil. Gallic. At in Ecclesia Graeca osculum pacis dabatur statim post lotionem manus, et ante confecta mysteria, uti discimus ex Ioanne Chrysostomo, Homilia [orig: Homiliâ] 18. in 2. Corinth. quem morem improbat Innocentius d. l. De Osculo sacro, quo [orig: quô] Christiani atque adeo ipsi Sacrorum Ministri, invicem se donabant, in die Paschatis, Vide Pachymerem l. 7. c. 15. E quibus satis patet cur excommunicati ab huiusmodi fidelium Osculis arcerentur, cuius ritus meminit Charta Ludovici VI. Franciae Regis A. C. 1110. Abrogatus dein Osculorum pacis in Ecclesia usus, introductusque alius, ut dum Sacerdos verba praedicta proferret, Diaconi vel Subdiaconi imaginem quandam adstantibus Clericis ac Plebi osculandam porrigant, quam vulgari vocabulo Pacem appellant. Eadem Tabula pacis, Osculatorium, Marmor, Lapis Pacis dicitur etc. Sed et Osculum pacis sibi invicem dedisse Monachos aliosque, praesertim in discessu, legimus apud Ekkehardum iun. de Casibus S. Galli c. 1. p. 41. a quibus, qui paenitentiae subiacebant, consuevisse arceri, docet idem paulo post. Hodieque inprimis, apud Belgas, Gallos, Alios, vulgaria sunt amicitiae atque salutationis indicia; sed non eodem in pretio, quo [orig: quô] olim habita. Vide Thom. Godwyn. de Ritibus Hebr. l. 3. c. 2. Iac. Oiselium Notis in A. Gellium l. 19. c. 11. Io. Laurentium Notis in Phaedr. passim etc. Neque vero solum cum conveniebant, sed et cum a seinvicem discedebant, osculum impertiri Veteres consuevere [orig: consuevêre], quo nos Ekkehardus modo laudaus ducit. Coniugibus inprimis, profisiscentes domo. Statius Theb. l. 12. v. 707.

Moribundis item amici, qua de consuetudine vide Quintilian. Prooem. l. 6. Iosephum Gorionidem l. 2. c. 2. Ovid. Met. l. 1. 2. et 9. Lucan. l. 3. Alios. Unde Petronius imminente

naufragio [orig: naufragiô], Igitur, ait, si vere Encolpion dilexisti, da oscula, dum licet, et ultimum hoc gaudium fatis properantibus rape. Cadaveribus ipsis; cuiusmodi oscula velut sollennia erant, uti docet Barthius ad Stat. Theb. l. 12. v. 28. et Bourdelotius ad Heliodorum l. 2. Sed osculum mortuis figi, vetuit Concilium Autissiodor. Interim et osculum absentibus, i. e. Eulogia, Benedictio, munus aliquod, quod hoc [orig: hôc] nomine veniebat, in signum charitatis et mutuae bevevolentiae, dabatur mittebaturque. Liber Epistolarum Bonifacii Archiepiscopi Moguntini Ep. 85. Celsitudini vestrae, vice osculi duas vini cupellas transmisimus. Quo [orig: Quô] sensu a)postolimai=on fi/lhma dixere [orig: dixêre], Achilles Tatius l. 2. et Eustathius l. 9. de Ismenia. Epigr. veter. l. 4.

Ut si dissimulas multum mihi chare venire,
Oscula cum pomis mitte, vorabo libens etc.

Hactenus de Osculo benevolentiae et amoris, ut aliquid addam de Osculo subiectionis. Ius huius Osculi, seu osculandi Magistratus, cum salutarentur, non omnibus, sed Domesticis, Protectoribus et Curialibus solum muneribus in Patria defunctis, indultum, docent l. 4. Cod. Theodos. de Domestic. et l. 109. de Decurion. eod. Cod. In Hominiis Osculi Pacis meminit Tabularium Ecclesiae Uzelientis A. C. 1272. et Charta conventionis apud ughellum Tom. 4. p. 670. In aliis quoque pactis ac conventionibus, Osculum in fidei signum esse adhibitum, discimus ex Tabulario Vindocinensi Charta [orig: Chartâ] 11. Iustelli Histor. Arvern. p. 40. aliisque monumentis ac Auctoribus Carolo du Fresne in Glossar. memoratis. Hinc Osculum pacis, fidei et securitatis dictum, apud Eosdem. Petebant autem Osculo [orig: Osculô] Veteres Caput, tamquam principem humani corporis partem, et antiquitus oculis os admovebant: labia enim osculari recentior mosfuit, Pollux l. 9. c. 24. Etquidem, cum puerum osculabantur, faciebant id utraque eius aure manibus arrepta [orig: arreptâ], apud genus Osculi xu/tran Pollux vocat Onomast. l. 10. Vide Franc Rossaeum Archaeol. Attic. l. 6. c. 3. Casparus tamen Bartholinus moris fuisse olim scribit de Inaur. Veter. ut pueri Patres hoc [orig: hôc] modo [orig: modô] oscularentur, partisque huius contrectatione de benevolentia eorum redderentur certiores, probatque ex his Poetae verbis,

Caput etiam, quaecumque eius se obtulisset pars, item humeros, cervicem quoque osculabantur, quod ultimum Hebraeis frequens, Romanisque. Certe huius partis oscula multis Auctorum locis commendantur. Suetonius Caligula c. 33. Quoties uxoris vel amiculae collum exoscularetur, addebat: tam bona cervix simul ac iussero demetur. Unde dilectam cervicem, apud Statium Achilleid. l. 1. v. 329.

osculatam interpretatur recte vetus Scholiastes, iudicio [orig: iudiciô] Barthii ad loc. In ore, fronte, et oculis, Henrico Imperatori osculum impressisse Paschalem Pontificem tradit Petrus Diaconus Chron. Casin. l. 4. c. 37. Ad Manus dein se ritusdemisit, Eurip. Ion. v. 578.

de que vide Pithoeum Adversar. l. 1. c. 7. Muretum Var. Lect. l. 10. c. 1. et Lipsium Elect. l. 2. c. 9. Giphanium quoque Scholiis ad Odyss. p. Docet autem Plin. l. 11. c. 45. Dextram aversam osculis appeti solere: quod verum est de Osculo man us alienae, nam propriae pars adversa sive interior adoratur, h. e. ori admovetur, ut vidimus supra. Sed hic adorandi mos potentioribus plerumque, tamquam demissionis nota, et proprie fere dominis a servis deferebatur: unde Regum Principumque praecipue vero Tyrannorum manus subditos exosculari fuisse solitos, docet Phaedrus l. 5. fab. 2. v. 15.

Hinc Suetonius narrat, C. Caligulam Chaereae. agenti gratias. osculandam manum obtulisse, sed formatam commotamque in obscenum modum c. 56. et Domitianum Cenidi, Patris concubinae, manum praebuisse, c. 12. Candidati quoque Magistratum ambientes, quos manus potentiorum, eorumque quorum gratiam captabant, frequentius prensasse [orig: prensâsse] constat, id in usu habuisse videntur. Neque vero his terminis Principes Tyrannosque honerandi ratio conclusa: ad Genua porro descendit, de quibus sic Amm. Marcellin. l. 28. Ex his quidam, cum salutari pectoribus oppositis coeperunt, osculanda capita in modum taurorum minacium obliquantes, adulatoribus offerunt genua suavianda et manus. Imo et ad pedes, vilissimo [orig: vilissimô] et plus quam servili more: Dio, Pomponius secundus tunc Consul, pedes Caligulae adsidens, identidem se inelinans, eos osculabatur. Et Seneca idem docet, cum C. Caesarem ait Pompeio absoluto et gratias agenti porrexisse osculandum pedem sinistrum, de Benefic. l. 2. c. 12. quem ritum, velut per manus traditum, Pontifices Romani, Reges et Imperatores saeculares in omnibus aemulantes, hodieque retinent: quod ut excusatius fieret, iampridem sandalia purpurea Pontificum crucis aureae ornamento [orig: ornamentô] insigniri coeperunt, ut sic honor crucis signo, non pedibus vel sandaliis Pontificum, videretur deferri, vide Balduinum de Calceo antiquo, ubi c. 27. calcei Silvestri I. martini I. et Honorii I. iconem exhibet. Messalinae certe sandalia, Vitellium per adulationem crebro osculatum esse, Tacitus refert, unde ei ad amplissimos honores, strata via est, vide in voce Vitellius Imper. ut alia hac [orig: hâc] vice omittam. Plura hanc in rem vide apud C. Barthium Animadversion. ad Stat. passim, inprimis Theb. l. 3. v. 152. nec non Adversariorum Tom. I. Anton. contium Lectionibus Succisivis, Io. Bourdelotium ubi supra, Alios: in specie de Osculo charitatis et dilectionis, quod fi/lhma a(/gion vocat Apostolus 1. Corinth. c. 16. v. 20. i. e. a)/dolon, kai\ a)nupo/kriton, ut interpretatur Theophylactus: De Osculo charitatis, in Festo Paschatis apud Graecos usitato, quod fi/lhma a)ga/phs2 vocant: de Osculo porro in S.

Cena us urpari solito, de Osculo Sponsorum, et Osculo, in ordinationibus sacris adhibito, apud I. c. Suicerum Thes. Eccl. voce *)aspasmo\s2, item *fi/lhma.

OSCUS [1] Thuscorum Rex, Ann. ante urb. Cond. 540. Eius insigne fuit serpens.

OSCUS [2] Othonis libertus, classi contra Gallicam narbonensem praefectus, ad observandam honestiorum fidem invitatus. Tacitus Histor. l. 1. c. 87.

OSEE fil. Ela, Phacaeo [orig: Phacaeô] Israelis Rege occiso [orig: occisô], thronum occupavit: a Salmanassare oppugnatus, regnum ei tributarium reddidit. Excusssurus iugum, fiducia [orig: fiduciâ] Suae Aegypti Regis, a Salmanassare Samariae obsessus est, qu post triennii moram capta [orig: captâ], Israelitarum tribus 10. in Mediam et Assyriam translatae, inde in omnes partes Septentrionales Asiae se extenderunt. Hos, sub Cyro, ex parte in Iudaeam rediisse, statuunt Cyrillus, Theodoretus et Theophylactus. Hic regni Israelitici finis, hic terminus fuit, A. M. 3314. An. 255. postquam a regno Iehudae fit avulsum, 2. Regum. c. 15. 17. 18. Nomen item Prophetae filii Beeri, qui princeps 12. minorum Prophetar. e tribu Isaschar, prophetavit, sub Ozia, Ioathamo, Achaso, Ezechia, et Ieroboamo 2. Iehudae Israelisque Regibus. Populo scortationem spiritualem acerbe exprobare iussus, eius captivitatem praedixit. Vixit circiter An. 100. eius Prophetia continetur capitib. 14. Hieron. in Ptol. Galeato et a ibi. Epiphan. de vit. Prophet. Salian. Torniel. in Annal. Bellarmin. de Script. Eccles. Rivetus, Cocceius, etc. in Hoseam. Vide ibi. Item Iosue sic dictus, filius Nave, Numer. c. 13. v. 16. Latine salvator, aut salvus.

OSEHIA Rabbah celebris Rabbinus, auctor Bereschit Rabbah, floruit saecul. 10. Millenarii IV. iuxta Rabbi Dav. Ganz.

OSERICTA insula parva, ubi silva Cedrorum conspiciebatur, e quibus electrum in petras defluebat, Plin. l. 37. c. 5. Cluverio est Oesel, insula maris Baltici prope Livoniam, quae alias Latris etiam dicta, Osilia recentioribus prope os sinus Rigensis. Vide ibi.

OSI populi Germaniae quos Althamerus ponit in Silesia, ubi Oppeln, et Neisse urbes sunt. Reyneccius vero in Westphalia, quorum urbs est Osenburg, vel Osnaburg, quasi Osorum burgum, a Monasterio 6. leuc. in Boream Bremam versus: Et ab his forte Osensurtum, Franconiae. Rantzovius vero in insula maris Baltici, quam Oesel vocat. Baudrando fuere [orig: fuêre], versus Viadrum fluvium: Cluverio aliisque, ubi nunc maior pars Silesiae, urbesque Oppelen, Ratibor, Troppa, Neysse, cum minuta parte Poloniae superioris. Vide et Cl. Ottonem Notis ad B. Rhenanum p. 249.

OSIANDER [1] Andreas senior Bavarus, Norimbergae primam contionem habuit, A. C. 1522. Hinc in Prussiam profectus, A. C. 1548. ob librum Interim, bellum ibi Osiandricum movit, Hominem iustum esse iustitia [orig: iustitiâ] Dei essentiali, asserens, obiit A. C. 1552. aetat. 54. Vir au)todi/daktos2, et alias inter suos magni nominis. Edidit Harmoniam Euangel. Graec. Latin. cum Annotat. Basil. 1516. 1537. Franc. 1541. Paris. 1564. Animus in eo fuit confidens, et mores neutiquam moderati ac suaves, Melch. Adami, Calvinus ad Melanchth. Georg. Fabricius Observat, de reb. Metall. Adde Cardanum de Subtil. tit. de Mirabil. Anton. Teissier Elog. Part. 1. ubi index scriptorum eius etc.

OSIANDER [2] Andreas Iunior, fil. Lucae, Ministri Tubingensis, (qui in Utrumque Testam. Annotationes 3. Volum. fol. scripsit, aliaque, et obiit A. C. 1604.) Natus est Blabeurae, agri Wirtembergens. oppido [orig: oppidô], Contionator et Consiliarius Aulae Wirtembergens. Theologiae D. Abbas coenobii Adelbergensis et proximarum Ecclesiar. Superintendens, Praepositus Tubingens. et Cancellarius. Edidit Sacr. Biblia, cum observat. Theolog. Theologus vigilans, prudens, constans, obiit A. C. 1617. aetat. 55. Melch. Adami in vita Theol. Germ.

OSICERDA vel OSSERA teste Varrerio [orig: Varreriô], oppid. Hispan. Tarraconensis in regno Arrragonio, Ptol. Plin. l. 3. c. 3. Osigerdense vocat.

OSILIA insula maris Baltici cum urbe ad os sinus Venedici, Livoniae pars; vulgo Oesel. Sub Suecis A. C. 1646. cum prius sub Danis esset. Vix 3. milliar. Germanic. ab ora Curlandiae in Boream, 5. ab Esthonia in Occident. circuitus 100. mill. pass. Ibi sunt Aresburgum et Sonneburgum arces. Vix 1. leuc. in Meridiem a Daghoa insula, 16. milliar. Germanic. a Riga in Circium, 11. a Pirnavia, 10. a Vinda in Boream. Alias Latris.

OSINCUM pagus Corsicae, ad Hieri fluv. ortum, Ptolem. Omiso, ut putatur, hodie dicitur.

OSIRIS Iovis fil. ex Niobe Phoronei filia. Argivis imperavit: sed subditis subiratus fratri Aegialeo regnum tradidit, profectus in Aegyptum est, quam legibus egregiis instructam, Rex tenuit. Ius [orig: Iûs] maritus, quae et Isis dicta, varias artes Aegyptios docuit, unde uterque pro Deo incolis. Tandem discerptus a suis inimicis, in bovem transformatus fingitur, praecipuae non apud veteres modo Aegyptios, sub nomine Apidis et Serapidis, sed et hodiernos Indos, venerationis. Vide Alex. Rossaeum, in Mystagogo Poetico, et de Valle, Itiner. tom. 4. Huius nomine non solum Sol intelligebatur, apud Aegyptios, verum etiam Dionysius sive Bacchus. Iuppiter quoque pater, iustus et dux, quique una cum Anubi Gigantes ex Italia expulisse legitur. Quibusdam

virum beatum significare videtur, et proinde rectissime derivari, ab [gap: Hebrew word(s)] Aschre, beatus, et [gap: Hebrew word(s)] Isch, vir. Aliis Aegyptiacum placet etymon. Scribit enim Plutarch. Os apud Aegyptios designare multum et i)/rin oculum, l. de Is. et Os. quod etiam approbat Eusebius, cui propterea, ut Dionysius, poluo/fqalmos2 dicitur. Idque com Solis significato probe congruit. Eadem ratione iustum esse dixerunt. Quid ita? Annon Orpheus affirmat Solem esse dikaiosu/nhs2 o)/mma? Annon Theologi veteres Iustitiam prodiderunt e medio Solis throno per cuncta propagari, omniaque dirigere? Ex Plutarchi libro etiam colligitur, Osirim Nilum vocari, et nigro [orig: nigrô] fuisse corporis colore: et Hellanico [orig: Hellanicô] teste, *)/osirin appellatum a sacerdotibus, proprio [orig: propriô] vero nomine Arsaphen dictum, quod Plutarch. tamen parum probat, qui et eum nomen accepisse ait, e)k tou= o(si/ou i(erou=, ex sacro sancto. Hinc Suidas, Deum hunc alii Iovem esse dixerunt, alii Nilum, propter modium, quod in capite habet, et cubttum, mensuram aquae scilicet. Plinio, Pan, Serapis, et Ammon dicitur. Cultus tandem et Romae fuit, pluresque ei aedes et templa exstructa fuisse ex P. Victoris, et Onuphrii Panvinis descriptionibus 14. Regionum urbis apparet. Columnae eius, teste Diodoro [orig: Diodorô], huiusmodi fuit inscriptio: *path\r me\n e)sti/ moi *kro/nos2, new/tatos2 qew=n a(pa/ntwn. *ei)mi\ de\ *)/osiris2 o( basileu\s2, o( strateu/sas2 e)pi\ pa=san xw/ran, e(/ws2 ei)s2 tou\s2 a)oikh/tous2 to/pous2 tw=n *)indw=n, kai\ tou\s2 pro\s2 *)/arkton keklime/nous2 me/xris2 tw=n tou= *)/istrou potamou= phgw=n, kai\ pa/lin e)pi\ ta)/lla me/rh e(/ws2 *)wkeanou=. *ei)mi\ de\ u(io\s2 *kro/nou presbu/tatos2, kai\ blasto\s2 e)k kalou= te kai\ eu)genou=s2, sw/ou spe/rmatos2, suggenh\s2 e)gennh/qhn h(me/ras2, kai\ ou)k e)/sti to/pos2 ei)s2 o(\n e)gw\ ou)k a)fi=gmai, diadou\s2 pa=sin w(=n e)gw\ eu)erge/ths2 e)geno/mhn. Agriculturam Aegyptios docuit, quod beneficium occasio procul dubio fuit, quamobrem pro Deo cultus sit. Tibull. l. 1 el. 7. v. 29.

Primus aratra manu sollerti fecit Osiris,
Et teneram ferro [orig: ferrô] sollicitavit humum.
Primus inexpertae commisit semina terrae,
Pomaque non notis legit ab arboribus.
Hic docuit teneram palis adiungere vitem,
Hic viridem dura [orig: durâ] caedere falce comam.

Suidas, *)/osiris2. *tou=ton oi( me\n le/gousin ei)=ai to\n *dionu/sion, oi( de\, a)/llon, o(\n u(po\ *tufw=nos2 dai/monos2 e)spara/xqai, kai\ me/ga pe/nqos2 gene/sqai toi=s2 *ai)gupti/ois2, aki\ tou= sparagmou= mnh/mhn poiei=sqai e)pi\ pa/nta to\n xro/non. Typhon ille frater eius fuit, Diodor. Sic. l. 1. *fasi\ ga\r nomi/mws2 basileu/onta th=s2 *ai)gu/ptou to\n *)/osirin u(po\ *tufw=nos2 a)naireqh=nai tou= a)delfou=, biai/ou kai\ a)sebou=s2 o)/ntos2. Eius meminit Iuvenal. Sat. 8. v. 29.

I. e. non minori laetitia [orig: laetitiâ], quam Aegyptii exsultant, ubi invenerint Apim bovem, qui Osiridem, i. e. frumenti Sationem repraesentet, exclamantes eu(/rhkamen, sugxai/romen. Athenagoras Orator in legatione pro Christianis. Per hunc iurare solebant veteres, Horat. 1. Ep. 18. v. 60.

------ Licet illi plurima manet
Lacrima, per sanctum iuratus dicat Osirim,
Credite, non ludo. ------ ------

Non praetermittendum est hoc [orig: hôc] loco [orig: locô], quod de Osiride habet Mercurius ille Trismegistus, in th=| *ko/rh| tou= *ko/smou. Osiris ibi swma/twn e(ka/stou e)/qnous2 h(gemw\n, kai\ i)xu/os2, kai\ r(w/mhs2 kaqhghth\s2 appellatur, nominibus puta, quae ad eum proprie apud Aegyptios spectabant. Eum nempe corporum, adeo que itinerum, uniuscuiusque gentis, virium item ac roboris ductorem esse, sive ducem obtendebant Hierophantae. Nic. Lloydius. vide plura de Osiride, apud Selden. l. de Diis Syris, Marshamum Canone Chronico Sec. I. ubi eum eundem cum Mene seu Chano facit, et in voce Apis. Addo hic [orig: hîc] saltem. Sane Sol fuerit, inquit Voss. de Philos. c. 6. §. 11. si *)/osiris2 idem est, quod *sei/rios2, ut Graeci vocem truncarint [orig: truncârint], quasi princeps syllal a illis haud aliud esset, quam articulus, quod quidam volunt: Hesiodo enim, si Proclo credimus, *seir/ios2 Sol dicitur. Unde supra Serapidem, qui Osiris est, magnus collocatus est Oculus absque palpebris semper apertus, hieroglyphicum solis, qui Mundi oculus esse perhibetur, in Lucerna Aegyptiorum veteres ritus repraesentante, apud Fortum. Licetum de Lucernis Antiqq. l. 6. c. 118. ubi Columnam sepulchralem Osiridis, cuius meminit Diodor. Sic. l. 1. c. 2. erudite explicat. Horum tamen sententiae obstare videtur, quod Plut. l. de Osiride dicat Aegyptiis *nei=lon ei)=nai to\n *)/osirin, Nilum esse Osirsdem: neque id. Aegyptiorum vulgo, sed, ut ait, Sapientibus Sacerdotum, qui non tantum Nilum Osirin nominant, sed simpliciter principium et vim omnem humisicam. Cum quo convenit, quod eundem esse dicant *dio/nuson, sive Liberum Patrem, ut idem tradit. Ac Athanas. quoque contra Gentes, et Iul. Firmicus de err. profan. Relig. testantur, aquam divino [orig: divinô] honore maxime affici ab Aegyptiis: quod cur factum sit, facile videt, qui cogitat in Aegypto non pluere, eoque a Nilo omnem Regionis pendere fecunditatem. Ita ergo per Osiridem, sicut et per Cererem ac Saturnum, non personae signabuntur, sed tres res naturales, a quibus productio est frugum, et omnium plantarum, nempe terra, humor et tempus: quo [orig: quô] factum, ut Agricultura, vel saltem fruges serendi Ars, in Italia, a Saturno: in Graecia, a Cerere, in Aegypto ab Osiride coepisse fingatur. Plurima eius, in Aegypto simulacra fuisse, eo quod Isis frustum quodque, ita ut inciderat, humaverit, testatur Plut. l. cit. de Iside et Osiride. Vide nerum Licetum de Lucernis l. 6. c. 61. et de corona Osiridis ex loto Paschalium coron. l. 3. c. 13. plura vero hanc in rem apud Gerhard. Iohann. Vossium de Orig. et progressu Idololatriae l. 1. c. 27. ubi ei inter alia, Osiris sive Mitsraim, filius chami, Diodoro idem, qui Graecis *dio/nusos2 vocatur, illius opus, ex quorundam sententia, Thebae Aegyptiae; ex omnium vero opinione, Iovis Ammonis templum: inventum, praeter alia hedera, quae hinc Osiridis herba dicta: c. 30. ubi eidem Osiris tertius, idem

cum Arabico Libero, in quo Moses expressus: et l. 2. c. 40. ubi illi Osiri: Aegyptiorum idem, qui Phoenicum Adoni, Phrygum Attis, et Graecorum Liber: Osiridisque stella Aegyptiis, quae Graecis Iovis c. 32. et c. 74. ubi de eius nigredine qua [orig: quâ] effingebatur, et etymo, quaedam addit. OSISMI Caesari l. 2. Bell. Gall. c. 34. Osismii, Pomponio l. 3. c. 2. et Plinio l. 4. c. 18. populi Galliae Celticae in ultimo recessu Britanniae minoris, ad Boream, quorum tractus adhuc Osismer, teste Bertrando [orig: Bertrandô] Argentaeo [orig: Argentaeô], dicitur. Timios vocat Pythaeas apud Strabonem, qui eos quoque Stsmios appellat. Ibi nunc Dioeceses Trecorensis et Leonensis. Eorum urbes fuere [orig: fuêre], vorganium caput eorum, vulgo le Quioudet castrum, Staliocanus portus, S. Paul. de Leon, et Brivates, Brest, Baudrandus. Caesar supra memoratus numerat eos, inter maritimas civitates, quae Oceanum attingunt, atque inter socios belli Venetici, inter Unellos et Curiosolitas, l. 2. c. 34. et l. 3. Comm. c. 9. cum quibus, ut et Rhedonibus, sena milia armatorum, Vercingetorigi contulerunt, l. 7. c. 75. Plinius secundus loc. cit. in Lugdunensi Gallia, inter Abrincatuos ac Ligerim eos ponit; Claud. Ptolemaeus eos in eadem Gallia ultimos usque ad Gobaeum promontor. facit, quia in ora Oceani Aremorici ad Occidentem versa sunt ultimi. Oxismi quandoque, et Oximenses quoque dicuntur; unde factum, ut pro Oximis prope Saios facile a quibusdam haberentur. Illorum urbs Vorganium Ptolem. Vorgium, tabulae Peutingerianae, ubi Maurorum Osismiacorum praesidium sub praefecto fuisse, indicat Notitia Imperii Romani. Civitas Ossismorum quandoque vocitatur. Hanc apud Bertr. Argentaeum, Britannico [orig: Britannicô] nomine, Cozqueoudet, h. e. urbem veterem appellari, tradit Samson: qua [orig: quâ] ante multa saecula diruta [orig: dirutâ], ex eius antiqua dioecesi ac unica sede, tres esse factas, nimirum Leonensem, Trecorensem ac Bricorensem, melius Briocensem, S. Pol de Leon, Treguier, et S. Brieu, sed de ista urbe veteri, quam Albertus Lexobiam quoque vocat, nil apud graves auctores reperitur. Et, regnante quidem Carolo [orig: Carolô] Calvo [orig: Calvô], ex Monasterio S. Brioci sedem Episcopalem factam esse constat, a Nomenoio Regulo Brittonum, in Osismiis: At civitatis Osismiorum nomine utra designetur, Tregorensis, a qua Episcopus, cui ibi sedes, nomen habet, (Treguer, aut Land triguier, ) an Leonensis (S. Paul de Leon ) et utra alteram vetustate praecedat, haud facile dictu est, Hadr. Vales. Notit. Galliae.

OSIUS Episcopus Cordubensis, in Hispania. Natus A. C. 257. Durante persecutione Diocletiani et Maximiani fidem admirabili constantia [orig: constantiâ] confessus, Confessoris elogium a Synodo Sardicensi, S. Athanasio, aliis, meruit. A Constantino M. ob virtutem usque adeo est magni habitus, ut eum in rebus ad Ecclesiam pertinentibus subinde consuleret. Zelo [orig: Zelô] religionis fervens, Donatistarum, Arianorum, aliorum haereticorum odia in se concitavit: Alexandriam missus est a Constantino, qui Concilium ibi contra Meletianos, Arianos, et Colluthi sectatores, item de Paschatis observatione, celebrabat. Princeps, postea legatorum, in 1. Concil. Niceno, ex parte Silvestri Episcopi Romani praesedit in Concilio Sardicensi, A. C. 347. Haereticorum malleus: qui ut eum in suas partes petraherent, nullum non moverunt lapidem. Persuaserunt igitur Constantio Imperatori ut illum ad se accersitum, seu blanditiis seu minis, ab insigni hoc orthodoxias zelo abduceret. Sed is vocati eius Mediolanum constantia [orig: constantiâ] perculsus, ad Ecclesiam suam eum remisit. Paulo post literis ab eodem tentatus, pari animi robore obstitit, epistola [orig: epistolâ] egregia [orig: egregiâ], quam Athanasius refert, Imperatori respondens: qua [orig: quâ] Ariani irritatiores non quieverunt, donec a Constantio denuo Sirmium vocatus, ibi in vincula coniceretur; ubi per annum detentus est, non reverente novo [orig: novô] hoc [orig: hôc] Achabo [orig: Achabô], verba sunt Athanasii, neque canos Praesulis, neque virtutem eius, tanti in Ecclesia nominis, A. C. 355. Episcopatus Osii 60. Tandem tamen malis tot fessus, Haereticorum Confessioni Syrmii formatae, subscripsit, et diuturnae vitae splendorem decrepitus senex hac [orig: hâc] infirmitate obscuravit, tantum non in portu naufragio [orig: naufragiô] facto [orig: factô]. Interim biennio post, morti vicinus tantam culpam paenitentiae lacrimis eluit, Arianismo [orig: Arianismô] anathematizato [orig: anathematizatô]. Ab Athanasio ep. ad Solit. apol. 1. etc. et Augustin. l. 1. contr. Parm. impense laudatus obiit A. C. 375. aetat. 100. Episcopat. 62. et 63. Lapsum eius, tamquam vulgi rumore, non certa [orig: certâ] fama [orig: famâ] sparsum, memorat Sulpic. Severus l. 7. c. 54. Vide insuper Euseb. in vita Constant. et Hist. Theodoret. Zosimum, Baron. in Annal. Hermantium, in vita S. Athanasii, etc.

OSLAVESLA locus in Merciorum regno, ubi Concilium A. C. 821. sub Wulfredo Archiepiscopo Cantuariensi.

OSMAN [1] alias Matias, Calipha Saracenorum III. Omari I. successit, Cyprum, Rhodum, Africam invasit, Constantinopolim oppugnavit; exstinctus A. C. 666. regni II. mens. 6. successore Aly, seu Ali. Cedrenus, Zonaras, Alii.

OSMAN [2] sive Otman, I. unus ex Principibus Turcarum, qui Azainte ultimo [orig: ultimô] Sultano [orig: Sultanô] Iconiensi a Scythis eiecto [orig: eiectô], principatum inter se diviserunt; fundator Portae Ottomannicae, exstinctus A. C. 1428. successorem habuit fil. Orcanem, seu Urchanem. Vide Nicephorum Greg. l. 7. et Ducam Histor. Byzant. c. 2. nec non infra voce Osmanes.

OSMAN [3] II. Imperator Turcarum, patri Achmeto I. vix duodecennis successit, A. C. 1618. Exercitu 400000. militum instructus, A. C. 1621. invasit Poloniam, successu parum felici, unde amissis circiter centum milibus, Constantinopolim redux, Mustaphae patrui sui iussu, qui pridie a Ianizeris in thronum erat evectus, die 21. Mart. eiusdem anni, strangulatus est: successore Mustapha [orig: Mustaphâ], quem vide.

maiores ex Perfica in Asiam a Tartaris expulsi, apud Sultanos Guniae tantam obtinuerant gratiam, ut spem conciperent Imperii consequendi. Cum itaque Aladdus A. C. 1298. sine liberis obiisset, Turcarum Proceres universum Imperium inter se ita diviserunt, ut 9. inde Regna emergerent; praecipua [orig: praecipuâ] tamen auctoritate et potentia [orig: potentiâ] penes Osmanem, cui Bithynia obvenerat, manente. Sedes regni eius Bursa Bithyniae urbs, ab Olympum montem, fuit. Inter hos autem Turcarum Reges cum perpetua essent bella, reliquis tandem oppressis, tres tantum potentiores remaniere [orig: remaniêre], Osmaniae, caramaniae et Dulgadiriae, sed et his inter se se collisis, Caramani, qui praecipue Osmaniorum implacabiles hostes erant, quoque tandem ab Osmanidis eversi, sicque omnis potestas Turcarum ad eos translata est. Vide Georg. Hornium Orb. Imp. p. 273. Idem et Ottoman dictus est, eiusque familia in hunc usque diem amplissimo huic imperio praeest: unde Turcicum Imperium frequenter Domus vel Porta Ottomannica dicitur. Successores illius Bursa [orig: Bursâ], Adrianopolim Thraciae Urbem, inde ipsam Constantinopolim, Imperatoriam sedem transtulerunt; quod factum A. C. 1453. cum Muhammedes vel Mahometes II. eam Urbem expugnasset, sicque Imperium Ottomannicum ad summum fastigium perduxisset, Idem. Orbe Polit. Part. I. p. 22. Vide quoque Forbesium Instructionum Histor. Theol. l. 4. c. 22. ut et infra Ottomannus.

OSMIANA oppid. Lithuaniae, in Palatinatu Vilnensi, 7. milliar. a Vilna in Ortum Minskum versus, iuxta Osmianam amnem.

OSMUNDUS Episcopus Salisburiensis, in Anglia, floruit saecul. 11. Auctor diversorum tractatuum Ecclesiasticorum, quorum meminit Polydorus Virg. l. 9. rer. Angl. Voss. l. 2. de Hist. Lat. c. 46. Possevin. in Appar.

OSNABRUGUM urbs Westphaliae, Hanseatica, Episcopalis sub Archiepiscopo coloniensi facta a Carolo M. A. C. 776. Vide Aventin. l. 3. Ad hasam fluv. sub proprio Episcopo. Pace inter Imperatorem et Sueciae Regem A. C. 1648. celebris. 8. milliar. Germanic. a Monasterio in Caeciam, 15. ab Oldenburgo in Meridiem. Caput et unica urbs Episcopatus Osnabrugici, qui ad 40. mill. pass. a Septentrione extenditur in Meridiem, vix 24. mill. pass. ab Ortu in Occidentem. Habet a Septentrione, Occidente, et Meridie ditionem Episcopalem Monasteriensem, ab Ortu Principatum Mindensem, et Comitatum Ravensbergensem. Praesules huius urbis enumerant Crantzius, Bruschius et Cratapolius. Hodiernus est, Ernestus Augustus, fil. Georgii Ducis Luneburgici, rami Cellensis, celeberrimi bello [orig: bellô] Germanico, qui obiit A. C. 1641. Hic, iure familiae ex pace Monasteriensi collato [orig: collatô], Episcopatui praeest, egregia [orig: egregiâ] prole ex Sophia Palatina, et re insigniter ad Trevirim, A. C. 1675. in praelio contra Crequium, quo [orig: quô] flos copiarum Gallicarum a Germanis fusus caesusque est, gesta [orig: gestâ], inclitus: iam Suecis, inter Confoederatos feliciter obnititur, in ducatu Bremensi, haud pridem Carolostadio [orig: Carolostadiô], arce munitissima [orig: munitissimâ], inter alia, expugnato [orig: expugnatô]. Filios e matrimonio hoc, quod A. C. 1658. coaluit, suscepit sex, Georgium Ludovicum, Fridericum Augustum, Maximilianum Wilhelmum N. N. N. N. Ernestum Augustum, quorum primus lucem vidit A. C. 1660. Spenerus Sylloge Geneal. Vide etiam Osi et Ossenburgum.

OSOCHOR Rex Aegypti, An. ante Urb. Cond. 170. Manethoni Osocher, Rex Pastorum in Aegypto XI. Amenophthim in regno excepit, praefuit anno [orig: annô] 56. quo [orig: quô] tempore Iabin Israelitis gravis esse coepit. Illum secutus est Pinaches. Ioh. Marshamus Can. Chron.

OSONES oppid. olim, nunc pagus Pannoniae superioris, Zanto, teste Lazio [orig: Laziô].

OSORCHO Tanitarum in Aegypto Rex XV. Hercules Aegyptiis dictus, post Petubatem regnavit annos 8. Ei successit Psammus. Vide Amesses. Gideon tunc Israelitas iudicavit. Marshamus Can. Chron.

OSORIA Familia in Hispania illustris, et antiquitate nulli secunda. In ea Petrus Alvarus Osortus, sub Petro Castellae Rege Comitis de Villalobos et Ducis de Aguiar honorem gessit ac ab uxore Maria Ferdinandez de Villalobos, huius familiae successionem suae intulit. Nam minor fil. Garsias Alvarus Cerralvensium sator est; quam successionem obtinuit Garsiae nepos Alvarus Perezius Osorius, ducta [orig: ductâ] Maria [orig: Mariâ] Pacheca [orig: Pachecâ] Dn. de Cerralvo: Eandem posteri, Osorio [orig: Osoriô] nomine omisso [orig: omissô], iam Pascheci, retinuere [orig: retinuêre], ac Marchionum obtinuere [orig: obtinuêre] axioma, vide infra, in Famil. Pascheca. Maior Alvari Perezii fil. Iohannes Alvarus Osorius, Petrum Alvarum genuit, qui Comes de Trastamara a Iohanne II. Rege creatus est, quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] priores tituli exolevere [orig: exolevêre]. Petrus quatuor linearum novarum per totidem filios sator agnoscitur: e quibus maximus natu Alvarus Perezius Osorius I. titulum Marchionis de Astorga paterno adiecit, et illos simul posteris transmisit, defunctus A. C. 1471. Ei successit, ex Leonora (filia Friderici Henrici Admiralis Castellani) fil. Petrus Alvarus Osorius I. Marchio de Astorga, quo [orig: quô] et Beatrice Quinnonia [orig: Quinnoniâ] (filia [orig: filiâ] Didaci Fernandesii de Quinnones comitis de Luna ) genitus Alvarus Perezius II. Isabellam Sarmiento (filiam Francisci Sarmienti Comitis de S. Martha ) sibi iunxit atque ex ea suscepit Petrum Alvarum II. maritum Mariae Pimentelliae, et ex ea patrem, Petri Alvari III. qui ex Constantia de Castro Osorio agnata, filium habuit Petrum Alvarum IV. qui decessit A. C. 1613. Pater, ex Blanca Manricia et Aragonia (filia Ludovici Fernandi Manricii Marchionis de Aguilar ) Alvari Perezii III. Marchionis de Astorga Comitis de Trastamara et de S. Martha (nati 1600.) Constantiae (Antonio Gomesio Davilae Marchioni de Velada nuptae) et Annae (uxoris

Ludovici de Velasco Marchionis de Salinas. 2. Ludovici Hieronymi Fernandezii de Cabrera et Bobadilla Comitis de Chinchon ) qui omnes, nominis Osorii. Secundus fil. Petri, patri cognominis, Urracam duxit Comitem de Atlamira, Roderici de Moscoso filiam, unde utriusque familiae nomen coniunctum et ad posteros transmissum est, de quibus vide supra. Tertius fil. Didacus Dominos de Villacid et Cerbantes sevit: et quartus Ludovicus Episcopus de Iaen, filios naturales Franciscum atque Alvarum, habuit: quorum ille Dominorum de Valdonquillo auctor est: hic ex Beatrice de Castro filios, sed improles ipsos, genuit. Praeter hos Osorii de Oceanna, a Lupo Alvaro Osorio Marchionis Astorgensis I. germano vel filio derivantur, et Domini de las Regueras, a Roderico primi Petri Alvari, ex Maria de Villalobos, filio. At que haec stirpis de Villalobos series est. Neque vero altera est omittenda Osoria familia, Dominorum de Cabrera et Ribera: in qua Petrus Alvarus, Beatricis de Castra Dn. de Lemos maritus, A. C. 1457. Comes de Lemos, Henrici IV. Regis gratia [orig: gratiâ] renuntiatus est. Verumenim vero proneptis Beatrix, titulos ad Portugallen sem familiam transtulit. Vide supra in voce Lemos. Ex eadem linea fuit Beatrix sive Iohanna, filia Petri Alvari Osorti Comitis de Lemos, quae cum Ludovico Pimentellio Marchioni de Villafranca nupsisset, in hanc et mox per filiam Petri Toletani coniugem, in Toletanam gentem, Osorium cognomen intulit. Fuit hic Petrus, Prorex Neapolitanus, et defunctus A. C. 1553. ex uxore filium reliquit Garsiam de Toledo Osorio Marchionem de Villafranca Ducem de Fernandina: qui iuncta [orig: iunctâ] sibi Victoria [orig: Victoriâ] Columnia [orig: Columniâ] (filia [orig: filiâ] Ascanii Ducis de Pagliano et Taglia ) Petrum genuit, ex Elvira Mendoza, patrem Garsiae de Toleado Osorio Dn. de Fernandina, quo [orig: quô] et Maria [orig: Mariâ] de Mendoza nati sunt N. N. Vide Phil. Iac. Spenerum Theatr. Nobilit. Europ. Part. 2. p. 110. et 89.

OSORIUS Hieronymus Olysippone Lusitanus, Episcopus Algarbiae, doctus, pius, eloquens, in pauperes adeo largus, ut decimas, quas ex dioecesi sua colligebat illis concederet. In mensa S. Bernhardum sibi praelegi curabat, qua [orig: quâ] lectione finita [orig: finitâ] cuilibet convivarum (alebat autem semper viros quosdam eruditos ac probos) dubium aliquod movere licebat. Obiit A. C. 1580. aetat. 74. Opera eius Romae prodierunt IV. Volum. quae sigillatim enarrat Teissier Elog. P. 2. Habuit nepotem sibi cognominem, auctorem itidem plurium librorum, vide ibid. ut et aliquid supra, voce Hieronymus: adde Paul. Freherum Theatro Viror. eruditione claror.

OSORNUM oppid. regni Chiles, ab Hispanis excitatum, inter Andes montes et Chilvensem Archipelagum.

OSORTON Rex Aegypti, An. fere 110. Urb. Cond. in Bubastitarum Dynastia II. Successit Sesonchidi patri, regnavit annos 15. Necepso et Tnephachtho coaevus. Eum excepit Tacellothis, a Sabacone cum reliquis Aegypti Regulis oppressus. Marshamus Canone Chron. Sec. XVI.

OSPHRYON unus ex illis, qui Athenis Hermas mutilarunt [orig: mutilârunt], quos traducit cum Pisia et Diitrepho, Cratinus, fabula [orig: fabulâ] nomine xei/rosi. Vide Scholia in Aristoph. Aves 577.

OSQUIDATES populi Galliae Aquitanicae, Plin. l. 4. c. 19. Fuere [orig: Fuêre] populi campestres et montani in Aquitania et Novempopulania; Campestres fuere [orig: fuêre] sub Dariis, inter Aturum fluv. et Beneharnos, Montani vero fuere [orig: fuêre] pars Elusatum, et inter Elusam ad Meridiem, et Vazates ad Boream ubi nunc Les petites Landes, Baudr.

OSRHOENE regio Syriae in Mesopotamiae confinio, in qua Edessa et Nicephorium urbes iuxta Euphratem fluv. An hodie Tsisire, in provinc. Diarbeck? Hic [orig: Hîc] Concilium ab 18. Episcopis A. C. 197. habitum, in quo de celebratione Paschatis actum est. Procop. Pausan. Dion. Amm. Marcellin. Stephanus Byzant. alii. Populi Osroeni, de quibus vide Herodian. l. 6. c. 7. et princ. l. 7. c. 1.

OSROES Parthorum Rex, Pacori II. cui successit, frater, a Traiano subactus est. Dionis Fragm. e Theodos. l. 68. successore Parthamaspate, quem vide.

OSSA [1] Italiae fluv. in Tuscia [orig: Tusciâ], Ptolemaeo. Fiore hodie dicitur. Baudrando nunc Albegna, in territorio Senensi, et 4. milliar. ab Orbetello in Boream, Telamonem versus, in mare Tyrrhenum se exonerat.

OSSA [2] Sophiano Monte Cassovo, Pineto Olira, mons excelsus Thessaliae, Centaurorum stabulum, quem Seneca l. 6. Natur. Quaestion. c. 25. dicit Olympo quondam fuisse coniunctum; Herculis autem opera [orig: operâ] abscissum, ab ea [orig: eâ] parte ubi per Tempe fluit Peneus fluvius. In hoc esse fertur tanta pinorum copia, ut inflexione, atque reflexione ramorum tonitrua referantur. Quod Lucan. l. 1. v. 389. tetigit:

Quantus piniferae Boreas cum Thracius Ossae
Rupibus incubuit, curvato [orig: curvatô] robore pressae
Fit sonus, aut rursum redeuntis ad athera syloae.

Ter sunt conati imponere Pelio Ossam,
Scilicet atque Ossae frondosum involvere Olympum.

De quorum montium substructione Graeci et Latini frequentissime agunt, Homer. Odyss. 11. v. 314.

*)ossan u(p' *ou)lu/mpw| me/masan qe/men, au)ta\r e)p' *o ssh|
*ph/lion ei)nosi/fullon, i(/n' ou)rano\s2 a)/mbatos2 ei)/h.

Sic petitur caelum, non ut ferat Ossan Olympus,
Summaque Peliacus sulera tangat apex.

Videat sub Ossa [orig: Ossâ] Pelion Chtron suum:
In caelum Olympus tertio [orig: tertiô] positus gradis
Perveniet, aut mittetur. ------

------ Stetit imposita [orig: impositâ]
Pelion Ossa; pinifer ambos.
Pressis Olympus. ------

Tum pater omnipotens misso perfregit Olympum
Fulmine, et excussit subiectum Pelion Ossae.

Nec Phlegrae legis ampliata rura,
Missi dum volitant per astra montes,
Pindus, Pelion, Ossa, Olympus, Othrys.

OSSA [3] postquam defunctorum cadavera in rogo essent combusta, olim legi et cineribus asservari consuevere [orig: consuevêre]. Itaque aderat in Graecorum funeribus *kh/ruc seu Praeco, qui, ne quis ea involaret, cavebat: propinqui dein defuncti, reliquo [orig: reliquô] corporis flammis consumpto [orig: consumptô], ignem vino [orig: vinô] ibant exstinctum, Manibusque vocatis ossa (cinere deterso [orig: detersô], quem similiter asservabant) lavantes aqua [orig: aquâ], quae in xu/trais2, quas feminae huic operi destinatae *)egxutri/striai afferre solebant, servabatur, ea manibus legebant, lecta vino [orig: vinô] perfundebant et lacte; mox vento [orig: ventô] siccanda exponebant, siccata dein aromatibus et odoribus miscentes, vel etiam unguentis ac lardo [orig: lardô] inunguentes, puro involvebant linteo, eaquereponebant in loculo, quem modo qh/khn modo pu/elon, modo soro\n dixere. Homer. Il. y. v. 91.

Ex auro fuisse, Moschus videtur innuere, cum krwssou= xrusei/ou: ex lapide, Plut. cum sorou= liqi/nou, in Numa, meminit: sed communiter ex cedio constitisse videtur, quod lignum difficulter putrescit et proin nekrw=n, zwh\ vocatur. Unde et apud Euripidem Alc. v. 365. Admetus eodem [orig: eôdem] tumulo [orig: tumulô] cum uxore recondi desiderans, inquit,

*)en tai=sin au)tai=s2 ga\r m' e)piskh/yw ke/drois2
*soi/te de\ qei=nai pleura/s2.

Quemadmodem de S. Augustino idem legimus, matris Ossibus sua iungi cupiente. Quo respiciens Ovid. Met. l. 4. v. 156.

---- Quos certus amor, quos hora novissima iunxit,
Componi tumulo non invideatis eodem [orig: eôdem].

Et Athenienses quidem raro plurium hominum Ossa eodem in loculo reponebant, Megarenses vero quaternorum saepe, ut ait Pausan. Dicebantur vero Ossa sic recondita lei/yana sive Reliquiae, quibus lacrimae superinfundebantur quaeque ideo sollicite tumulo inferebantur, ne hostibus ludibrio essent, teste Euripide in Oreste. Similiter apud Romanos, ubi ustulatum cadaver erat, rogus Bustum dicebatur, cineresque et Ossa cado [orig: cadô] sive urna [orig: urnâ] colligebantur, Amicis et Cognatis et aliis circumstantibus, qui a Sacerdote ter aqua [orig: aquâ] aspergebantur sicque expiabantur sive lustrabantur. Quibus perfect is Praefica novissimum verbum illud alta [orig: altâ] voce pronuntiabat, Ilicet: mox, qui comitati funus erant, domum abituri, extremum vale alta [orig: altâ] voce pronuntiabant, hoc [orig: hôc] modo [orig: modô]; Vale, vale, vale, nos te ordine, quo [orig: quô] Natura permiserit, sequemur. Tum cineres et ossa sepulchro inferebantur, ante quod Ara constituta erat, quam Acerram Festus appellatam scribit, in qua odores incendebantur. Quos ritus eleganter Virg. expressit l. 6. v. 228. in funere Messeni, ubi inter alia ait,

Relliquias vino et bibulam lavere [orig: lavêre] favillam,
Ossaque lecta cado texit Chorineus aheno.

Apud utrosque, cum quis peregre diem suum obiisset, Ossa eius cineresque non sine floribus sertisque, in urna, magna cum pompa domum deferebantur. Quod ut fieret, multi etiam testamento [orig: testamentô] cavebant, ut ex Inscriptionibus patet. Mulieres autem ossa sinu legebant, uti docet Heraldus Adversar. l. 1. etc. Unde Ovid. l. 3. El. 3. Trist. v. 65.

Ossa tamen facito parva referantur in urna,
Sic ego non etiam mortuus exul ero.

Ubi, cum ad compita perventum, solebant propinqui CompItalia obire tandem, modo [orig: modô] quo [orig: quô] dictum, post Manes magna [orig: magnâ] ter voce vocatos, in tumulis Maiorum recondebantur. Franc. Rossaeus Archaeol. Att. l. 5. c. 29. Iohann. Rosin. Antiqq. l. 5. c. 39. etc. Nec ea inconsulto [orig: inconsultô] sacrorum Pontifice, alio transferre licebat, Thomas Dempster. In Rosin. l. 3. c. 33. Imo et sacra fuisse habita et accensis luminibus culta, passim legimus: Quandoquidem apud omnes propemodum nationes Veteres opinati sunt, per Mortem hominet transire in Deos Manes, hinc mortuorum ossa, quin et sepulchra, tamquam sacras res, habebant ac venerabantur, fortu. Licetus de Lucernis l. 6. c. 86. ubi vocem Licincos in quodam lucerna explicat. Lumen illustrans conditorium indicat nobilitatem cultorum ossium sacrorum. Ab hoc itaque Ossa legendi ritu Ossilegium nomen habuit. Ossuariae vero dicebantur urnae maiores, in quibus urnae plures adeo que totius alicuius familiae reliquiae asservabantur, Ioh. Laurentius ICtus Notis in Phoedrum l. 3. fab. 10. v. 4.

Ubi multa egregia in hanc rem. Quanto atrocior Barbarorum quorundam consuetudo fuit, quibus capitis humani Ossa pro poculis erant: quod in more fuisse Scythis antiquis, tradit Strabo l. 7. et Herodot. l. 4. Hungaris Anton. Bonfinius Rer. Hungar. Dec. 1. l. 1. p. 20. Scordiscis, Amm. Marcellin. l. 20. Avaribus, Hunnis, Gepidisque Paul. Varnefridus de Gestis Longob. l. 1. c. 27. ubi Albonium ex Cunimundi devicti hostis capits

poculum sibi concinnasse [orig: concinnâsse] filiaeque eius Rosimundae propinasse [orig: propinâsse], scribit: quibussdam ad Septentrionem colentibus populis Plin. l. 7. c. 2. Essedonibus Iul. Solinus c. 19. priscis tandem Gallis seu Celtis, Silius Ital. l. 13. v. 482.

At Celtae vacui capitis circumdare gaudent
Ossa nefas! auro et mensis ea pocula servant.

Vide iterum Dempster. Paralipom. in Ioh. Rosin. Antiqq. l. 5. c. 30. Sed et spargebantur nonnumquam ossa seu reliquiae exosorum hominum. Ovid. in Ibin. v. 303.

Nec tua quam Pyrrhi felicius ossa quiescant,
Sparsa per Ambracias quae iacuere [orig: iacuêre] vias:

more vetustissime [orig: vetustissimê], cuius et in Sacris mentio, 2. Regum c. 23. v. 14. et 15. ubi Iosias Rex idoleia profanaturus, mortuorum ossa in illas aedes intulisse, legitur etc. Medio [orig: Mediô] aevo [orig: aevô] in Ecclesia Ossa martyrum consociandi ossibus defunctorum consuetudo invaluit, indigitata Ambrosio Serm. 9. de Sanctis, qua de quid sentiendum, vide Io. Forbesium Instructionum Historico-Theologic. l. 7. c. 5. §. 15. uti de Veterum more cineres et ossa carorum miscendi, plura apud Casaubon. ad Sueton. Ut et alta quaedam paucis aspergam. Animalium ossa, quasi pro vitanda eorum peste, allcubi suspendere, vetitum est in Concilio Londoniensi A. C. 1075. et in Decretis Lanfranci Cantuariensis Archiepiscopi in Monastico Anglic. Tom. 3. p. 307. apud Car. du Fresne Glossar. Nec omittendum, stylo [orig: stylô] osseo [orig: osseô] in ceratis tabulis olim Veteres scriptitasse [orig: scriptitâsse]; unde Titinnius vetus Comicus; apud Sospipatrum l. 1. Velim ego esse arare campum cereum. Sed hac de re vide supra, voce Graphium, et infra, ubi de Veter. Stylo; ut et de Ossium Dea, voce Ossilago, de vocibus Ossilegium et Ossuarium infra, voce Urna, et de divinatione ex Ossibus supra, voce Divinatio; et de duritie ossium Hippopotami su o [orig: ô] loco [orig: locô], et de Ossium pro signo usu, voce Lebes, pro libris voce Testa.

OSSAEI et OSSENI Graece *)osshnoi\ kai\ *)ossai=oi, iidem cum Essenis, secta Iudaeorum: quae nomina quod distinguat Epiphanius, quodque de Ossenorum secta multa narret, quae ab Essenorum proposito quadantenus aliena videantur esse, mirum non est. Omnia tempore mutantur; paucaeque sectae puritatem instituti ad ultimum servarunt. Quod proin tempus vel haeresiarcha in Essenorum vel Ossenorum institutis ac moribus, immutarunt [orig: immutârunt], hoc Epiphanius nominibus separavit, ut alii fuerint Esseni, alii Osseni; aliter antiqui Esseni vixerint, aliter novi: quos Ossenos, veluti ab illis Essenis veterib. diversos, ideo posuerit Auctor ille. Quod in illo non mirabitur, qui eum noverit satis; Scribit idem Exai quendam cum fratre Iexaeo sese adiunxisse Ossenis, Traiano [orig: Traianô] imperante, qui, ut Pseudopropheta, non pauca in illa secta observaverit et ab instituto deflexerit. Quae utut se habeant, nomina haec certe propria sunt, nec habent quidquam cum Ossenis vel Ossaeis commune: Quos Ossaeos in eadem regione collocat, ubi Essenos coluisse tradunt antiqui Scriptores, iuxta Mortuum videl. mare in Peraea, prope Sampsitas vel Sampsaeos, etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 610. et in voce Esseni.

OSSARIA oppid. agri Perusini: iuxta lacum Perusinum, quo in loco Annibal Romanos cecidit; hinc ab ossium multitudine, quae post eam stragem Romanorum militum hic [orig: hîc] remansere [orig: remansêre], nomen loco inditum Ossariae. vide Osteodes.

OSSATUS Arnoldus, cui natale solum Cassagnabere in Aquitania, parentibus obscurissimis pauperrimisque ortus, primo Rhetoricam ac Philosophiam Lutetiae, docuit; dein Iuri sub Cuiacio operam dedit: Paulo Foxio in Legatione Rom. a secretis, postmodum, post huius obitum, reconciliatione Henrici IV. cum Sede Rom. ex voto peracta [orig: peractâ], purpuram meruit. Obiit. A. C 1604. aetat. 68. ferme Literae eius maximi aestimantur. Scripsit et alia quaedam. Vide Elogia Teisseir part. 2. et supra Arnoldus Ossatus.

OSSENBURGUM sive OSNABRUGUM, insignis Saxoniae civitas, a Iulio Caesare erecta, duobus Canonicorum collegiis celebris. Multum sibi lucri ex cinericio et lineo panno comparat; sub paucis annis munitior facta: situ amoenam obtinet vallem, amnique Hasa [orig: Hasâ] irrigatur. Carolus M. Saxonibus post 33. an. norum. bellum edomitis, Widekindi etiam arce, huic urbi vicina [orig: vicinâ], expugnata [orig: expugnatâ], eaque imposito [orig: impositô] praesidio [orig: praesidiô] firmata, decem in Saxonia Episcopatus instituit, quorum praecipuum Osnaburgensem esse voluit. Summe etenim hanc urbem prae ceteris coluit, cui privilegium novae Scholae concessit, ubi Graecae et Latinae literae a viris doctis traderentur, Munsterus, Vide Osi, et Osnabrugum.

OSSERIA vulgo OSSERY, urbs Hiberniae Episcopalis sub Archiepiscopo Dublinensi, in Laginia regione, Fano S. Canici propinqua, ad 3. mill. pass. recedens, Camdeno autem et aliis non urbs est, sed comitatus, qui Episccopatum habet coniunctum Kilkenniensi, cuius sedes Episcopalis Kilkennia est, seu Fanum S. Canici.

OSSERIATES Ptol. Oseriates Plinio l. 3. c. 25. populi Pannoniae superioris apud Dravum fluv. incolentes, iassiis et Coletianis finitimi.

OSSET oppid. Hispaniae Baeticae quod et Iulia Constantia, Plinio l. 3. c. 1. Hispali finitimum, sed excisum, Triana Pineto: Sevilla la Veia Marinaeo. Nunc in Vandalitia, Triana, urbs ex adversa parte Baetis fluv. contra Hispalim. Baudrand.

OSSIDA vel OSSIDUS vulgo l'OSSE, fluv. Galliae, in Aquitania, qui Gelisam vel Gelidam Gelise, Elusatium amnem et Balisam Condomiensem Neracensemque fluvium, Baise, dictum, infra Aginnum in Garumnam defert, et vico, quem Foramen Ossidae vocant Hour d'Osse, nomen dedit: quamquam alii contra Ossidam ad vicum istum in Gelisam effluere, Gelisam ipsum a Balisa excipi, atque in Garumnum devolvi asserunt. Ad

Ossidam est Montesquivum oppid. Montesquiou, forsitan Tasta Ossidatium, apud Ptolom. cum ait: *(upo\ *gaba/lous2 *da/tioi kai\ po/lis2 *ta/sta, ubi, quia Datii inter Aquitaniae populos, apud Strabonem et Plinium reliquosque veteres Geographos nusquam reperiantur, multo minus apud Historicos, Caesarem aliosque, verba mendosa esse et repetitione unius syllabae sic restitui oportere, contendit Valesius, *(upo\ *gaba/lous2 *ou)sda/tioi, aut *ou)sida/tioi, vultque Osdatios vel Osidatios dici a Ptolemaeo, qui Latine Ossidates vocantur, a fluvio cognomine. Certe a Plinio, l. 4. c. 19. inter Aquitaniae gentes, numerantur Ossidates Montani et Ossidates Campestres, alias Osquidates, ambo a diverso situ sic nominati. Vide Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Aquae Tarbellicae.

OSSIGI quod Laconicum cognomen oppid. Hispanici conventus Cordubensis Plin. l. 3. c. 1.

OSSIPANGA inter Numina Romanorum, apud Arnob. adv. Gentes l. 3. Si aer illa (Iuno) est ------ nulla soror et coniunx omnipotentis reperietur Iovis, nulla --- Pomona, nulla Ossipanga, nulla Februtis. etc Ubi vulgo Ossipagina legitur. A pangendo dicta; ut cuius munus solidare parvis infantibus Ossa, ut idem habet l. 4. Nisi malis Ossipagam indigitari, a pago, verbo antiquo, G. Stewechius Electis ad l. prior. qui pro Ossilago binis locis l. 4. idem reponi vult. Heraldus tamen, pro Pomena et Ossipagina legentes Sororia et Opigena, non reicit, animadversionibus ad loc. cit.

OSSONABA urbs Lusitaniae excisa. Lusturia Plinio l. 3. c. 1. Onoba Melae, l. 3. c. 1. Sonoba, Straboni. Exuba Mauris dicta, Estoy Hispanis, et Estombar aliis, apud Silvam urb. quae illi successit, longitud. 11. 30. latitud. 37. 00. Baudrando urbs Lusitaniae. Nunc Silves quibusdam, aliis Estombar, 1. leuc. in Meridiem paulo amplius ab ora Sinus Gaditani, 8. leuc. Hispanic. a promontorio Sacro in Ortum, Fanum versus. In regno Algarbiae, 23. leuc. a. Salacia.

OSSORNUM seu OSORNUM, Hispan. Osorno, oppid. Hispaniae, cum titulo Comitatus, ad cuius imitationem cognomine oppidum in Regno Chiles ab Hispanis excitatum est, vide in Osornum. Est autem Ossornia Familia, Mauriciae stirpis ramus: in qua cum duae praecipue lineae sint, Castannedensis et Trebinnensis: in illa Garsias Fernandezius Manricius, Infantis Aragoniae Henrici primarius Minister, ex Aldoncia Castellana genuit Iohannem Fernandezium, qui Castannedenses propagavit et Gabrielem, qui Comitis Osornensis et Ducis Galistei dignitatem obtinuit: quarum illa ad posteros, e quibus etiam Antonius quidam a coniuge Anna de Luna et Arellano Comes de Morata factus est, hucusque propagatur. Fuit enim Gabriel is Pater, ex Aldoncia (filia Alfonfi Perezii de Bibero ) pater Petri Manricii, Comitis de Osorno: quo [orig: quô] et Teresia [orig: Teresiâ] Toletana [orig: Toletanâ] (filia [orig: filiâ] Garsiae Alvari Ducis Albae) natus Garsias Fernandus Manricius Comes de Ossorno, ex Maria Henricia de Luna, suscepit Petrum Fernandezium Manricium Comitem de Ossorno, maritum Elvirae Henriciae de Corduba (e Marchionibus de Priego) et ex ea Patrem Garsiae Fernandezii II. Manricii comitis de Ossorno: qui iuncta [orig: iunctâ] sibi Teresia [orig: Teresiâ] Henricia [orig: Henriciâ] (filia [orig: filiâ] Didaci Henricii Guzmani Comitis de Alba de Aliste seu de Lista) filium habuit Petrum Manricium Comitem de Osorno, cui Catharina Zapata de Mendoza (filia Francisci Zapatae de Cisneros Comitis de Baraias et Mariae de Mendoza ) peperit Iohannem (qui obiit...) Garsiam Fernandezium, Comitem de Osorno Ducem de Galisteo, cui nupsit Anna Maria de la Cerda, et Franciscum Equitem Alcantarae, qui hoc [orig: hôc] saeculo [orig: saeculô] floruerunt, Phil. Iac. Spenerus Theatr. Part. 2. p. 68.

OSSUNA nomen Familiae in Hispania itidem illustris, quae Gironiae stirpis ramus est. Cum enim Alfonsus Acugna, Martini fil. a matre Teresia, ex antiqua et celeberrima Gironum stirpe oriunda, Gironis assumpsisset nomen, huic uxor desponsata Maria (filia Iohannis Fernandezii Pacheci Dn. de Belmonte ) suum item nomen in hanc gentem intulit. Horum primo filio Iohanni, Pacheci, nomen impositum, alteri Petro Gironis, a quo posteriore descendunt Comites de Urenna, ex quibus dein Duces de Ossuna et Marchiones de Pennafiel orti sunt. Fuit enim Petrus Giron M. Magister Ordin. Calatravae, qui obiit A. C. 1466. Pater, ex Isabella de las Casas Seviliensi, Iohannis Tellis I. Gironis Comitis Urennae: quo [orig: quô] et Maria [orig: Mariâ] de la Vega Velasco (filia [orig: filiâ] Petri Fernandi de Velasco Connestabilis Castellae, Comitis de Haro) genitus Iohannes Telles II. obiit A. C. 1558. relicto [orig: relictô], ex Maria de la Cueva (Francisci Fernandi de la Cueva Ducis Albuquerquii filia) filio [orig: filiô] Petro Girone I. Duce de Ossuna. Hic ex Leonora Anna Guzmania (Ioh. Alfonsi Guzmani Ducis Methymnae Sidoniae filia) Iohannem Tellezium I. Gironem suscepit, Marchionem de Pennafiel Ducem Ossunae, qui decessit A. C.... Pater ex Maria de Velasco (filia Inici Fernandi Connestabilis Castiliae ducis de Frias ) Petri Gironis II. Ducis Ossunae, cui Catharina Henricia de Ribera (filia Fernandi Ducis alcalae) peperit Iohannem Tellezium II. Gironem, Ducem Ossunae, Marchionem de Pennafiel, Proregem Neapolitanum, cui Isabella nupsit (filia Christophori Gomezii de Sandoval et Roxas de Uzeda ) ex eo mater Caspari Tellezii Gironis Ducis Ossunae et Uzedae, Marchionis de Pennafiel, comitis de Urenna, Phil. Iac. Spenerus Theatr. Nobil. Europ. Part. I. p. 70. et Part. 3. p. 57.

OSTENDA urbs Flandriae munita, cum portu satis commodo, in ora maris Germanici celebris triennali Hispanor, obsidione. Quidam addunt tres menses, cum totidem septimanis,

diebus et horis. Dedita est Alberto Archiduci, A. C. 1604. Intra paludes, 3. leuc. a Novoportu in Caeciam, 4. fere a Brugis in Occidentem, uti a Dixmuda in Boream, sub Hispanis, quibus solus hic portus in Flandria superest.

OSTENDERE apud Stat. Theb. l. 8. v. 239. ubi de triumpho Bacchi, ex India revertentis,

Alias Ostentare. Illustris de Caractaco Britanno a Romanis victo, capto, Romamque deducto, sub Claudio I. A. C. 50. Taciti locus. Annal. l. 12. c. 36. Vocatus -- ut ad insigne spectaculum populus. --- Tunc incedentibus regiis clientelis phalerae torquesque, quaeque externis bellis quaesierat, traducta; mox fratres, et coniux, et filia: postremo ipse ostentatus centerorum etc. Quod paulo post Ostendere itidem vocat. c. 38. Vocati posthac patres multa et magnifica super captivitate Caractaci disseruere [orig: disseruêre]; neque minus id clarum quam cum Syphacem P. Scipio, Persem L. Paulus, et si qui alii vinctos Reges populo Rom. ostendere [orig: ostendêre]. Alibi Visui praebere. Vide infra. Inde ostensio idem, quod Graecis fantasi/a, et Ostensionale, quod fantasiw=des2, unde Ostensionales Milites, oi( fantasiw/deis2, de quibus infra. Pompaticum pro eodem dixere [orig: dixêre]. Unde carrum pompaticum, et pompabilis ornatus, est fantasiw/dhs2. Trebellius in Gallienis, c. 8. Mille CC. gladiatores pompabiliter ornati. In veteri Saxo, hoc [orig: hôc] seu su Ostensio occurrit: CLAUDII. TIBERII. FACTA. HOMINUM. ARMIGERORUM. OSTENSIONE, Salmas. ad Lamprid. in Alexandro Sev. c. 33. Alia vocis significata, vide apud Calvin. Lexico Iurid. et Car. du Fresne in Glossario. At apud Martialem l. 1. Epigr. 70.

verbum veluti portentum exhibere denotat, quod et dei=cai Graecis. Atque hoc [orig: hôc] sensu inde Ostentum descendit, de qua voce infra. In S. Eucharistiae vero negotio, quid verbum hoc notet, videbimus infra, ubi de Pane Euchar.

OSTENSIONALES Milites apud Lamprid. in Alexandro, c. 33. dicti videntur, qui ostentui modo, non bellicae rei causa [orig: causâ] habebantur. Pompabiliter ornati, Trebellio d. l. fantasiw/deis2 Graecis: *sxola/rioi Agathiae Histor. l. 5. Prospicui cultu atque forma [orig: formâ] Senecae Ep. 110. etc. quippe ad pompam tantum Imperatore aliquoversum prodeunte, ornati. Cuiusmodi videntur fuisse vinque milia militum, quos plausibus et pompae Theatricae aptavit Nero, cum populo placere vellet, apud dionem sine l. Eos non pretiosis, sed speciosis clarisque vestibus ornabat --- dicens, Imperium in virtute esse, non in decore. Lamprid. loc. cit. Vide Casp. Barth. ad Stat. Theb. l. 7. v. 620. et l. 12. v. 15. nec non supra, voce Cohortalini, et intra Pompa, it Prospicui. Subarmalis.

OSTENTA quae hominum mortes, vel ingentia praelia, vel Imperiorum mutationes saepissime antecedunt, nuneque in caelo vel aere contingunt, nunc terra [orig: terrâ] marive, argumento Veteribus fuere [orig: fuêre], dari Daemonia et Substantias quasdam homine nobiliores. Unde et acutus ille Hetruscus, sed forte non multo Gentilibus religiosior, Machiavellus videl. Disput. l. 1. c. 36. Magnos, inquit, motus ipraedici solere, cum in urbibus, tum in provinciis, idque signis quibusdam aut hominum praesagiis denuntiari. Et paulo post, Ut causam facile confitebor me ignorare; ita rem ipsam, cum ex antiquis, tum novis exemplis agnoscere oportet et confiteri, omnes magnos motus, quicumque aut urbi alicui, aut Regioni evenerunt, vel a coniectoribus, vel a revelatione aliqua, prodigiis aut caelestibus signis praedici ac praenuntiari solere. Mox pergens, ea ad Spiritus, cum nollet ad Supremam recurrere causam, refert, Nisi forte cum Philosophis quibussdam pronuntiandum censeamus, aerem plenum Spiritibus et Intelligentiis esse: quae futuras res praevidentes et casibus humanis condolentes, eas hominibus per huiusmodi signa praenuntient, ut se adversus eas tempestive praeparare et communire queant, apud Gerh. Ioh. Voss. de Orig. et Progr. Idolol. l. 1. c. 6. Haec, ut et monstra ac prodigia, ex consilio et praescripto Augurum ac Aruspicum, Quindecimque Virorum, (qui libros Sibyllinos super his rebus adibant et inspiciebant, ut averruncaretur malum, quod illa minabantur) procurare Romani solebant. Hinc Cicer. de divin. l. 2. Quemadmodum, ait, signa, qua a Diis hominibus portenduntur, procurentur atque expientur; hoc praenoscere unum ex officiis divinationis ponebat Chrysippus. Quo [orig: Quô] sensu procurandi verbo [orig: verbô] saepe utitur Livius, inprimis l. 31. 34. 37. 38. 39. Gellius l. 4. c. 6. Phaedrus l. 3. fab. 4. v. 16.

Imo neque tant um in his, sed etiam in somniis ipaulo tristioribus procurandis, mire superstitiosi erant iidem. Tibullus l. 1. Eleg. 5. v. 13.

Ipse proceuravi, ne possent saeva nocere
Somnia, ter salsa [orig: salsâ] deveneranda mola [orig: molâ].

Vide Guilielmum quaest. Plaut. ad Amphitruonem, et supra in voce Mola. Sic et fulmen procurabant, expiantes locum fulguritum, sive bidental: et quidem procurandi eius ritum quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] Numa Pompilius didicerit, eleganter et callide deluso [orig: delusô] Iove, qui humanis capitibus (quibus Patri quoque illius Saturno fieri solitum accepimus) fulgurita procurari volebat, sed pro his capillum coepltium sibi a Numa obtrusum tandem acceptavit, ex l. 2. Furii Antiatis, refert Arnob. adv. Gentes l. 5. quo et Ioh. Sarisberiensis alludit. Inde Depulsorium, apud Plin. l. 28. c. 7. sacrum significat, quo [orig: quô] imminens malum depellitur, teste Turnebo [orig: Turnebô] Adversar. l. 23. c. 11. atque ea [orig: eâ] significatione Val. Max. alicubi Portentorum depulsa dixit, et Persius Sat. 5. Deos depellentes, qui aliis

Averrunci: Similiter, Amuletum Plinie. l. 25. c. 9. ab amolior. a)lecifa/rmakon, praesertim adversus fascinum, significat. Ioh. Lautentius ICtus Notis in Phaedrum loc. cit. Vide quoque Perottum de differ, inter Ostentum, Prodigium et Monstrum, et plura, apud Io. Calvin. Lexic. Iurid. Addam saltem, apud veterem AGrimensorem de Ponderibus hac [orig: hâc] voce notari minimam horae partem. Ita enim is, Hora constat 115. punctis, 10. minutis, 15 partibus, 40. momentis, 60 ostentis etc.

OSTEODES insulae Siciliae adiacentes ab ea parte, qua [orig: quâ] Africam spectat, Plin. l. 3. c. 8. vulgo Li Pozzeli. Nomen Graecum est ab ossibus defunctorum ibi fame a Carthaginensibus interfecterum, teste Diodoro [orig: Diodorô] Siculo [orig: Siculô]. Baudrando aliter Ustica, quod vide. Insul. Aeoliarum Occidentalior, 36. milliar. ab Ericusa in Occasum. 70. a Solunte, urbe Siciliae in Boream.

OSTERA Germanic. Oster, Dea olim Saxonum, cul sacra quotannis, Aprili recurrente, faciebant: unde festo, quod in memoriam mortis a Deo Dominoque nostro triumphatae eodem [orig: eôdem] mense celebrari solet, apud Germanos, hodieque appellatio manet, meliori vocabulo [orig: vocabulô] iure mutanda, vide Bedam, Schildium, de Chaucis l. 2. c. 3. alios. Ab eadem, et illi dicata saltuosa sacratarum arborum frequentia in Chaucide maiore nemorosum pagum Osterholt, quasi Osterae lucum, denominatum censet idem Schildius c. 4. Coeterum de festo Christianorum inde Osterfest appellato, vide voce Pascha.

OSTERLANDIA tractus Misniae, sub Duce Saxoniae Altenburgensi, maiori ex parte. Inter Thuringiam ad Occidentem, Voitlandiam ad Moridiem, Naumburgensem Dioecesin et Lipsiensem tractum ad Boream cum reliqua Misnia ad Ortum. Eius urbs praecipua Altenburgum.

OSTERVICUM aliis OSTROVICUM oppid. Halberstadiensis Principatus ad amnem Olsam, ubi alias sedes Episcopalis sub Electore Brandeburg. 3. milliar. Germanic. ab Halberstadio in Occasum, 5. fere a Brunsvico in Meridiem.

OSTFRISIA seu Frisia Orientalis, (quam vocem si placet. vide) Comitatus fit, saeculo [orig: saeculô] 14. Circa Annum enim Chr. 1350. passim per Frisiam Transamasanam familiae nobiles caput efferre, et sub Praefecturarum titulo, varios Capitaneatus exstruere coeperunt: cuiusmodi fuere [orig: fuêre], in Rostringia, Ostringia, Wangria, Ievera, Kniphusa, Inhusa, Broecmeria, Auricana, Marienhova, Embda, Graetsela aliisque locis, complures. Quae familiae cum mutuis caedibus ac bellis paulatim attritae fuissent, Ulricus Sircsena, Dynasta in Gretsiel et Pilsum creatus Comes Ostfrisiae sive Embdae, a Friderico III. Imperatore A. C. 1454. et decennio post Embdae proclamatus est; ex Edsardi Capitanei in Grezil, qui Ennonis Ulrici mortui A. C. 1373. pater fuit, stirpe oriundus; frater Edsardi, quem Frisii Rectorem et perpetuum Iudicem elegerant. In Edsardi l. filiis, qui A. C. 1506. Groningensium Dominus factus, contra Georgium Saxoniae Ducem huic suo iuri postea renuntiavit; illudque in Carolum Ducem Gelriae transtulit, divergium linearum primum factum est, cum in Belgico Iohannes Falcoburgiam lineam orsus esset: quae tamen intra tertium gradum est exstincta. Altera linea in Frisia substitit, ubi Iohannis frater Enno, Edsardum genuit, duarum linearum, quae hodieque supersunt, auctorem. Inter has altera Rietbergia est, satore Iohanne: altera ipsa Frsia, Ennone III. propagatore, cuius series haec est. Ulricus I. Comes et Dn. Frisiae Orientalis, defunctus A. C. 1466. ex Theda (filia Ucconis Lerani Dn. de Aurick ) suscepit Edsardum vel Ezardum I. cui modo Groninganos se submisisse diximus. Hic obiit A. C. 1528. Pater, ex Elisabetha Rietbergica (silia Iohannis Comitis Rietbergae) Ennonis I. Comitis ac Dn. Frisiae Orientalis, cum quo Anna Mdorothea et Maria sorores, Dominae Ieverae, pacta de successione iniverunt A. C. 1527. quorum postea pertaesae, ditiones suas Carolo V. Imperatori ut Burgundiae Duci feudatarias fecerunt, A. C. 1532. (Unde praetensio Ostfrisiae Comitum in Ieveram, Ostringiam, Rustringiam et Wangriam.) E quibus Maria sola superstes, Iohannem XVI. Oldenburgicum Comitem postea heredem instituit, quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] haeditiones a Frisia avulsae, Comitatui Oldenburgico annexae fuerunt A. C. 1575. Natus est autem Ennoni, qui obiit A. C. 1540. ex Anna Oldenburgica (filia Iohannis Comitis) Edsardus II. sub quo urbs Embda, ex confluxu peregrinorum, inprimis Anglorum et Belgarum, maxima incrementa sumpsit: unde inter Comites et Urbem sub A. C. 1595. graves controversiae, arx Comitis ab Embdanis direpta et Belgicum praesidium intra urbem receptum est, Thuan. l. 114. Quae turbae aliquoties compositae, tractatu inprimis Delszylano [orig: Delszylanô], frequenter iterum exarserunt et ad nostra usque tempora continuantur. Obiit vero Edsardus A. C. 1599. relicto [orig: relictô] ex Catharina Suecica (filia Gustavi Regis) Ennone II. Comite et Dn. Frisiae Orientalis, qui exstinctus A. C. 1625. ex Anna Holsata (filia Adolfi Ducis Slesuici et Holsatiae) reliquit Ulricum II. Comitem et Dn. Frisiae Orientalis exstinctum A. C. 1648. Quo [orig: Quô] et Iohanna [orig: Iohannâ] Hassiaca [orig: Hassiacâ] (quae, filia Ludovici Landgrav. Hassiae, obiit A. C. 1659.) nati sunt Enno Ludovicus (natus 1632. denatus 1660.) Georgius Christianus (natus 1634. denatus 1665.) et Edzardus Ferdinandus (natus 1636.) e quibus Enno Ludovicus Princeps Imperii creatus, a Ferdinando III. A. C. 1650. ex Iustina sophia (silia Alberti Friderici Comitis Barbiensis) genuit Iulianam (natam 1657.) et Sophiam Wilhelminam (natam 1659.) Principes Frisiae Oriental. etc. in Norden: Georgius Christianus, idem Principis axioma cum fratre nactus, ex Christina Carola Wirtenbergica (filia Eberhardi Ducis) suscepit Christianum Eberhardum, cum sorore praemortua, Principem Frisiae Oriental. seu Emdae: Tertius vero Edzardus Fordinandus, ex Anna Dorothea Criechingensi (filia Alberti Ludovici Comitis) duos reliquit filios, Comites Fristae Orientalis, quorum alter natus est A. C. 1667. d. 31. Dec. pridie,

quam Pater exstingueretur. Phil. Iac. Spenerus Theatr. Nobilit. Part. 1. p. 78. 162. et 163. Vide quoque Georg. Hornium Orbe Polit. Part. 2. ut et in vocibus, Edsardus ac Embda.

OSTGOTHI seu Gothi Orientales , veteris Germaniae gens, primo Thraciam et Graeciam, inde Pannonias, insederunt; vestigia eorum postea Hunnis insequentibus. Ex Pannonia postmodum profecti, debellato [orig: debellatô] Odoacro [orig: Odoacrô], Herulorum Rege occuparunt [orig: occupârunt] Italiam, primumque in hac Regem habuerunt Theodoricum, qui sedem novi Regni ex urbe Roma Ravennam transtulit, Romam ipsam magnifice exornavit; Princeps laude digniffimus, nisi quod Ariana [orig: Arianâ] impietate infectus fuit et Symmachum Baethiumque, viros clarissimos, e medio sustulit. E successoribus eius Vitiges, Roma [orig: Româ] integro [orig: integrô] anno [orig: annô] obsessa [orig: obsessâ], in oppugnatione eius una [orig: unâ] die amisit triginta suorum milia, et postquam octuagies novies certatum esset, obsidionem deserere est coactus. Postmodum, Mediolano [orig: Mediolanô] a Bellisario Iustiniani Imperatoris celeberrimo duce, caesis trecentis milibus, expugnato [orig: expugnatô], captus ac Constantinopolim in triumpho deductus est. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] confractis Gothorum in Italia viribus, de gloria eorum non parum decessit: donec eas Totilas utcumque restituit, a quo Roma, post ingentem famem bis expugnata est. Eo [orig: Eô] ex vulneribus mortuo [orig: mortuô], reliqui Gothorum Regem elegere [orig: elegêre] Teiam, quo [orig: quô] ad Nuceriam victo [orig: victô], Narses Eunuchus, Iustiniani Dux, Regnum Ostgothicum in Italia funditus delevit. Sed cum Sophia Augusta Narsetem contumeliosius habuisset, ipse ultionis studio [orig: studiô] ardens, Langobardos ex eadem Pannonia in Italiam evocavit, qui circa A. C. 570. Langobardicum ibi Regnum fundarunt [orig: fundârunt]. Haec de Ostrogothis memorabilia, annotavit Hornius Orbe Polit. Part. 3. p. 60. Idem observavit, non minus Ostgothos, quam Langobardos Reges, West-Gothorum seu Viso-Gothorum in Hispania exemplo [orig: exemplô], qui a capto A. C. 429. Toleto Flavii cognomentum assumpserant, eodem [orig: eôdem], ut significarent se pares esse Imperatoribus iRomanis quoque assumpto [orig: assumptô], Flavios, cognominari voluisse, Orbe Imper. p. 160. Vide quoque Ostrogothi.

OSTIA [1] urbs ad ostia Tiberis sita, ab Anco Martio condita, teste Livio [orig: Liviô], l. 1. c. 33. destructa a Saracenis. Sita in ipso mari fluminisque confinio, ab urbe Roma [orig: Româ] 16. mill. pass. distans. Ad Cardinalem seniorem, a quo Pontif. Max. coronatur, pertinet. Hic Fausta mulier uno [orig: unô] partu duos mares, et duas feminas peperisse dicitur. Strabo ta\ *)/wstia dicere solet, ubi alii th\n *)wsti/an vocant. Dionys. Halicarn. l. 2. *)en de\ tw=| metacu\ tou= pogamou= kai\ th=s2 qala/sshs2 a(gkw=ni po/lin o( basileu\s2 enteixi/sas2, h(\n a)po\ tou= sumbebhko/tos2 w)sti/an w)no/masen, w(s2 d' a)\n h(mei=s2 ei)/poimen qu/ran Festus, Ostiam urbem ad exitum Tiberis in mare fluentis, Ancus Martius rex condidisse, et femineo [orig: femineô] appellasse [orig: appellâsse] vocabulo [orig: vocabulô] fertur. Quod autem Strabo ait, Ostiam esse a)li/menon dia\ th\n pro/xwsin, repugnat Dionysius, cuius hac [orig: hâc] de re verba operae pretium fuerit attexere: *)epi/neion e)/gnw kataskeua/zein e)pi\ tai=s2 e)kbolai=s2 au)tou=, lime/ni xrhsa/menos2 au)tw=| tw=| tou= pogamou= sto/mati. *eu)ru/netai ga\r e)pi\ polu\ th=| qala/tth| suna/ptwn, kai\ ko/lpous2 lamba/nei mega/lous2 oi(/ous2 oi( kra/tistoi tw=n qalatti/wn lime/nwn. *(o de\ ma/lista qauma/seien a)/n tis2, ou)k a)poklei/etai tou= sto/matos2 u(po\ th=s2 qalatti/as2 qino\s2 e)mfatto/menos2. Idem Dionys. affirmat, Tiberis ostium unum esse gnh/sion, quo [orig: quô] mare ingrediatur. Ac Rutilius v. 179. Itinerar. ita scribit:

Tum demum ad naves gradior, qua [orig: quâ] fronte bicorni
Dividuus Tiberis dexteriora secat.
Laevus inaccessis fluvius vitatur arenis,
Hospitis Aeneae gloria sola manet.

Nic. Lloydius. Baudrando fuit urbs alias Latii, aliter Ostia Tiberina, nunc Campaniae Regionis, 12. milliar. a Roma in Meridiem in ora maris Tyrrheni ad ostia Tiberis, vix uno [orig: unô] aut altero [orig: alterô] a Portu in ortum. Eius Episcopus semper Decanus est Collegii Cardinalium, sed non ab illo, verum a primo Cardinal. Diacono Papa coronatur. In ruinis, propter caeli gravitatem ferme inculta. Hic [orig: Hîc] Monica obiit, D. Augustini mater. Inde Ostiensis lacus, hodie pene exsiccatus; et Ostiensis Porta, una ex Portis Romae, quae Tergemina, et vulgo Porta di S. Paulo vocatur et Via Ostiensis, quae Ostiam deducit.

OSTIA [2] in Circo, apud Romanos duodena, una [orig: unâ] simul machinatione pandi solebant, quum quadrigae emitterentur, licet quatuor duntaxat quadrigas ex 4. ostiis per singulos missus emitti, sollenne esset. Cassiodorus. Bissena ostia ad duodecim signa posuerunt. Haec ab Hermulis funibus demissis subita [orig: subitâ] aequalitate panduntur, docentibus totum illic, ut putatur, consilio [orig: consiliô] geri, ubi imago capitis cognoscitur operari. Nempe abuna parte sex, ab altera totidem aperiebantur, excepto [orig: exceptô] medio [orig: mediô] ostio [orig: ostiô], in quo Consulum sedes atque Editoris; quod non solebat cum coeteris aperiri, vel si aperiebatur, nullae ex eo emittebantur quadrigae. Ibidem in Constantinopolitano Circo Mapparius quoque stabat, qui officium sustinebat mittendae mappae, sicque signum quadrigis dandi. Graeci, *dw/deka de\ o(/splhgg|es2 kata\ mi/mhsin tw=n dw/deka zwdi/wn, *mappa/rios2 de\ kalei=tai o( e)n tw=| me/sw| i(sta/menos2, kai\ tou= dro/mou e)/xwn to\ su/nqhma, Duodecim vero carceres, (seu ostia) ad imitationem duodecim signorum zodiaci. Mapparius autem vocatur, qui in medio eorum consistens, cursus signum dat. Sola vero sex illa, quae ad dextram primarum metarum et a latere dextro illius mediae ianuae erant, necessaria fuere [orig: fuêre] mittendis quadrigis, quia a dextra ad sinistram curricula sua peragebant. Et quidem ex his iisdem senis, sola quatuor prima quadrigas emittebant quatuor certaturas singula singulas: quod ab eo tempore obtinuit, quo [orig: quô] in quatuor colores et greges tota Circi factio divisa est. Hoc [orig: Hôc] enim constituto [orig: constitutô], quatuor aurigae cum suis quisque coloribus per singulos missus certabant. Olim vero plures currus in hoc certamen equestre descendebant. Apud Homerum, quinque currus committunt in funere Patrocli; In Archemori, apud Statium, sex; Apud

Sophoclem, in Electra, decem. Apud Anonymum de Vita Alexandri, novem: ita numerus certantium quadrigarum certus non fuit. An legitimum dicemus fuisse, ut sex una [orig: unâ] misione contenderent, ideoque Tarquinium Priscum, si modo is in Circo Maximo primus carceres exstruendos curavit, sex tantum Ostia in eo fecisse, sex quadrigis emittendis? Atqui duodecim ostia sive carceres in Circo illo, sex in sinistra parte lateris eiusdem, totidemque in dextra. An itaque supervacua et inutilia prorsus sinistrae partis ostia atque ad ornamentum tantum Architecturae addita? Supervacua omnino illa, quo [orig: quô] tempore quatuor tantum quadrigae quaternis ostiis emitti solitae. Forte ad exemplum Circi Olympiaci et in eo carcerum, Romani Circi carceres aedi ficati sunt: in eo autem bini ordines fuere [orig: fuêre] ostiorum, unus in sinistra parte eiusdem lateris, alter in dextera; in quorum medio locus erat eius, qui machinationem movebat, qua [orig: quâ] iomnia ostia aperiebantur; Altare nempe, ut videtur, Ianuae Consulum vel ostio, quod ad medium Circi spatium patebat Romae, respondens. Coeterum omnes currus, qui emittendi erant ad currendum, aequo [orig: aequô] limite stare debebant, ad dextram partem illius arae vel primarum metarum, quoniam recto [orig: rectô] cursu ad ultimam metam circumflectendam tendebant. At si omnia Ostia sin istri ac dextri lateris vel ordinis aperta simul fuissent, evenisset ut ex dextri lateris carceribus exeuntes, longo spatio [orig: spatiô] reliquos praeverterent: quare aequalitati aequitatique certaminis ut consuleretur, ita fiebat. Mota [orig: Motâ] machinatione, quae in medio consistebat aperiendis repagulis, dextri lateris sive ordinis ostia primo aperiebantur: unde quadrigae emissae stabant ad eum locum, ubi carceres sortiti fuerant currus ordinis secundi ac dexteri, ne ulterius progrederentur, fune omnibus ostils praetento [orig: praetentô] prohibiti. Ad hunc locum ubi primi ac sinistri ordinis quadrigae constiterant, tum secundi ordinis ostia pandebantur, ac sic aequatis frontibus tam prirniac sinistri, quam dexteri ac secundi ordinis currus in spatia se addebent et in cursum effundebant. Sic omnino aedificati carceres in Circo Romano videntur, et plures etiam tum certasse [orig: certâsse], quum aedificari coepti sunt: postmodum vero quatuor tantum ex ostiis, pro numero eorum, emitti quadrigae coepere [orig: coepêre]; cuius rei originem, qui vel ad Romulum vel Tarquinium Priscum referunt, non parum hallucinantur, cum Ostia in Circo demum aedificata legamus, anno Urb. Cond. 425. nec quatuor factionum initia in liquido sint. Quibus licet Demitianus duos. purpurei auratique panni, addidisse legatur, non eiu tamen id duravit, statimque post obitum eius ad quaternarium numerum reditum est. Quoniam autem non omnia, unde equi exibant, ostia, paris conditionis fuere [orig: fuêre], sed alia melioris, alia peioris sortis, habita, ideo sortito legebantur. Et quidem qui proximum ostium primis metis, mediaeque Circi arae, quod optimum habebatur (quia inde ad ultimas metas brevissimum iter) et intimum primumque dicebatur, fuerat sortitus, occupare dicebatur; qui secundum, succedere; qui tertium, eripere; Quarto [orig: Quartô] vero ostio [orig: ostiô] missus raro ad palmam perveniebat, vide supra in voce Occupare. Ad eadem postea, unde exierant, revertebantur Victores, et cursum ibidem terminabant et coronabantur. Habebant vero carceres seu ostia fores cancellatas, seu transennas, quae funibus demittebantur ac laxabantur, signo [orig: signô] mappae misso [orig: missô]: de quibus, aliisque huc pertinentibus, vide plura apud Salmas. ad. Solin. p. 902. et seqq. ut et hic passim.

OSTIARIUS secundus ordo in Ecclesia, iuxta Hieronymum. Isidor. Iun. Ad Ostiarium pertinent claves Ecclesiae, ut claudat et aperiat templum Dei, et omnia, quae sunt intus, extraque custodiat, fideles excipiat, excommunicatos et infideles proiciat. Hieronymus, Secundus Ostiariorum Locus est, qui claves regni caelorum tenent; quae Patriarchis dantur, quoniam praesunt portis Hierusalem, atque inter bonum et malum habentes iudicium aperiunt quod nemo claudit, et claudunt; quod nemo aperit. Vide Alcuin. et Spelmann. Glossar. Archaeol. Vox e saeculo desumpta. Erant enim apud Romanos servi hoc [orig: hôc] nomine insignes, quod, ostii custodes, ad illud more antiquo [orig: antiquô] catenis religati essent, ut refert Sueton. l. de claris Rhetorib. c. 3. Ovid. Amor. l. 1. El. 6. v. 1.

Ianitor indigne dura [orig: durâ] religate catena [orig: catenâ]
Difficilem moto [orig: motô] cardine pande forem.

Hinc Afranium, Festus et Nonius aiunt sic in Vopisco scripsisse, Hostiarii impedimenta titinnire audio. De iis scite admodum et facete Plautus in Asinaria, Actu 2. sc. 3. v. 6.

------ Nolo ego fores conservas meas
Ate verberarier: sane ego sum amicus nostris aedibus.
ME. Pol! haud periclum est, cardines ne foribus effringantur,
Si istoc [orig: istôc] exemplo [orig: exemplô] omnibus, qui quaerunt, respondebis.
LI. Ita haec morata ianua'st, extemplo Ianitorem
Clamat, procul si quem videt ire ad se calcitronem.

Officium illorum pulchre explicant Salvianus de Provid. Dei l. 3. Vide quoque Senecam de Ira l. 3. c. 37. de Tranquill. vitae c. 11. Varronem l. 1. de R. R. c. 13. Plin. l. 12. c. 14. Ulpianum Leg. 12. §. Idem respondit. ff. de instr. et §. 9. eod. tit. Alfenum l. 61 ff. de Legat. l. 3. etc. Quo autem ignoti ingressu aedium arcerentur, non longe ab Ostiarii cella, canis ingens, cateua [orig: cateuâ] itidem vinctus, in paricete pictus erat, superque quadrata [orig: quadratâ] litera [orig: literâ] iscriptum. CAVE CANEM, ut ex Petroni Satyr. discimus. Nam ex edicto Aedilium (l. hi enim; cum seqq. ff. de Aedilitio edicto ) canem mordacem ita habere, ut cuiquam nocere vel damnum dare posset, non licebat. Vide Auson. Popmam Coniectan. in Varronis Satyras Menippeas, Tit. Popmam de Operis Servorum, et supra in voce Ianitor. Apud Imperatores Romanos citerioris aevi, iuxta Salmas. Cancellarii olim, ad cancellos suos sedentes, admissiones et ingressus ad Iudicem, ut sine confusione et tumultu fierent, curabant, Iudici praesentandos admittebant, responsa Iudicum

exsecutione mandabant, et idem plane sustinebant officium, quod hodie solent in Curiis Regis, qui Hussiers, h. e. Ostiarii, dicuntur, ad Vopisc. Carino c. 16. rte qui ad velum stabat, Cancellarius: nam Ostiariorum id potissimum munus fuit. Monachus Sangallensis de Carolo M. l. 1. c. 20. Tunc dixit nominatus, non revera Episcopus, ad Ostiarium vel Scarionem suum, cuius dignitatis aut ministerii viri, apud antiquos Romanos, Aedilitiorum nomine censebantur. Palatii autem Ostiarius, primus inter Ministeriales Palatinos, qui maioribus ministeriis suberant, statuitur ab Hincmaro de Ordine Palatti c. 17. E quibus aliquot recensentur, scil. Goterannus magnificus Ostiarius, in Ep. Hadriani Pontificis Romani 92. Godicis Carolini. Francolinus, Ostiarius Regis, apud Odorannum in Chron. A. C. 1031. Gerungus, summus sacri Palatii Ostiarius, apud Frotharium Tullensem Ep. 2. 4. etc. Apud eundem Hincmarum in append. ad Flodoardum, Atho Ostiarius Caroli magni, memoratur. Ostiariorum Magister, apud Eginhardum A. C. 822. *basiliko\s2 o)stia/rios2 kai\ logoqe/ths2 tou= stratiwtikou= logoqesi/ou, in VII. Synodo Act. 1. In Ecclesia Lat. Ostiario primum gradum Ordinis Ecclesiastici, assignat Car. du Fresne Glossar. apud quem vide Auctores in hanc rem complures. De quorum ordinatione ista habet Ordo Romanus et Liber Sacramentorum Gregorii: Ostiarius, cum ordinatur, postquam ab Archidiacono instructus fuerit, qualiter in domo Dei debeat conversari, ad suggestionem Archidiaconi tradat ei Episcopus claves Ecclesiae, dicens, sic age quasi redditurus Deo rationem pro his rebus, quae istis clavibus recluduntur, et tradat ei Diaconus ostium Ecclesiae. Hinc Ostiariatus, in Tabulario S. Bertini, i. e. Ostiarii ordo, de quo etiam aliquid, in voce Ordinatio. Leoni Ostiensi, velum ad ostium aedis sacrae, Ostiale seu Ostiarium, dicitur l. 1. c. 58. etc. Sed et Templo Hierosolymitano sui erant *qurwroi\ seu Ostianii, quorum frequens mentio in Vet. Testamento: Vide infra Pontificalis dignitas: nec non Ecclesiae primitivae, sub Novo, quorum meminit can. 24. Laodicenus; aliter *pulwroi\ quoque dicti, ut patet ex Nomocanone Photii c. 31. Cuiusmodi *pulwroi\ in magna Ecclesia Constantinopoli erant septuaginta quinque, ut legitur in Heraclii Aug. Novella in Bibl. Iuris Can. p. 1367. Alias tres numero [orig: numerô] recenset Constantinus Cabasilas Quaesitis ad Ioannem Citri Episc. Quorum munus, custodire portas Templi i(/na mh/ tis2 tw=n a)sebw=n e)pi\ kataskoph=| kai\ xleu/h| th=s2 *)ekklhsi/as2 ei)se/lqh|, kai\ i(/na mh/ tis2 tw=n e)/ndon *xristianw=n u(po\ r(aqumi/as2 e)celqei=n du/nhtai pro\ kairou=, Ut ne quis impiorum ad speculationem et ludibrium Ecclesiae intret, et, ne quis illorum, qui intus sunt, Christianorum, per negligentiam exire possit ante tempus, Metrophanes Critopulus Confess. Eccl. Orientalis c. 11. apud Clar. Suicerum Thesaur. Eccl. voce *qurwro\s2, ubi et de metaphorico eius significatu, in Sacris, et apud Scriptores Ecclesiast. varia. Faciunt huc illa Isidori: Ad Ostiarium pertinent claves Ecclesiae, ut claudat et aperiat templum Dei ---- fid eles recipiat, excommunicatos et infideles reiciat etc.

OSTII apertura apud Veteres duplex fuit: namque vel in interiores partes, ut hodieque, vel in exteriores, fiebat; quorum ostiorum illa e)/sw, haec e)/cw a)noi/gesqai, dicebantur. Meminit huius aperturae Vitruvius, l. 4. c. 6. Ipsaque forium ornamenta non fiunt cestrota, neque bifor, sed valvata, et aperturas habent, in exteriores partes, i. e. e)/cw a)noi/gontai, e)/cw a)natre/pontai. Quo modo fores aperiebantur, apud veter. Atticos, ubi qui intus domo exibant, earum aperturam in exteribres partes et publicum versus [orig: versûs] proiciebant. Hinc ioco [orig: iocô] apud Comicos, qui intus exeunt, prius ostium percutiunt et strepitum faciunt, ut, qui extra sunt, admoneantur recedere, ne apertura ostii laederet transeuntes, quod yofei=n qu/ran, dicebatur; Latinis Comicis crepare ostium, ut apud Terentium, Andr. Actu 4. sc. 1. v. 58. crepuit a Glycerio ostium, e)yo/fhsen h( a)po\ *glukeri/ou qu/ra, aliquo [orig: aliquô] scil. egredi parante. at cum externus ostium pulsaret intraturus, ko/ptein dicebatur qu/ran. Interim non necesse erat, ianuam cuius apertura in publicum eiciebatur, ab exteriori quoque parte occludi et obserari: sicut nec intus occludi solita, in interiorem partem necessario aperiebatur. Fores pleraeque intus obserari solitae, foras versus pandebantur, et contra. Apud Atticos inprimis modo dictos, e)/swqen kateklei/onto, e)/cw h)noi/gonto, intus obserabantur, extra aperiebantur. At Mediae Graeciae temporibus, quae sub Imperio Romano fuit, fores intus aperiebantur seu in interiorem partem aperturam inclinabant, forinsecus tamen habuere [orig: habuêre] adsixas et aptatas seras, quibus occludebantur. Interpres Arati Theon, *nu=n d' e)kto/s2 ei)sin ai( klei=des2, i. e. ab exteriori parte foribus aptantur claustra. Et tamen eius aetate, in Graecia fores versus interiora aedium pandebantur. Helladius, apud Photium, *ou)x w(s2 par' h(mi=n nuni\ to\ palaio\n a)new/|gnunto ai( pu/lai, a)ll' enanti/w| tro/pw|, e)/cw ga\r au)ta\s2 a)natre/pontes2 e)/ndoqen e)ch/|esan, Non, uti apud nos, olim aperiebantur ostia, sed contrario [orig: contrariô] modo [orig: modô], forium enim aperturam impellebant extra et in publicam viam, qui egrediebantur quod. e)/cw a)noi/gein et e)/cw w)qei=n dicebant. Cum vero omnia fere olim Ostia intus claustro [orig: claustrô] et sera [orig: serâ] munita haberentur, ut ab iis. qui foris erant, quoque aperiri possent, foramen in ostio fiebat, qua brachium transmitti posset, ad immittendam clavem in claustrum seu seram, ac ba/lanon inde extrahendam: quo [orig: quô] facto [orig: factô] per idem foramen claustrum facile removebatur et ianua patebat. Appuleius l. 4. Tunc itaque sublimis ille Vexillarius noster Lamachus, spectata [orig: spectatâ] virtutis suae fiducia [orig: fiduciâ], qua [orig: quâ] clavi immittendae foramen sensim immissa [orig: immissâ] manu claustrum evellere gestiebat. Certe fraudes illae omnes, quas Aeneas in Tacticis narrat admissas ab externis, circa ba/lanon eruendam ac dolo [orig: dolô] evellendam, absque ope balana/gras2 in plerisque urbium portis, non potuere [orig: potuêre] admitti, nisi per huiusmodi satis grande foramen supra locum serae tou= moxlou= in ostio relictum, per quod foris etiam poterat reserari ian va intus obserata. Hinc si quis modulum balani cepisset, ad eum modulum clave facta [orig: factâ], etiama urbe exclusus vel aedibus, falsa [orig: falsâ] clave immissa [orig: immissâ] per foramen,

fores facile reserabat: quo [orig: quô] modo [orig: modô] urbem quandam in Achaia captam, idem memorat Aeneas. Coeterum non in omnibus foribus haec ratio usitata, sed in iis utplurimum, quae in publicum exibant: At conclavium et interiorum domus alia [orig: aliâ] methodo [orig: methodô] claudi firmarique consuevere [orig: consuevêre], ut videre est supra, ubi de Oppessulandi more. Quarundam vero domorum talem fuisse situm, ut adaperrentibus fores tonitruum intus terribile exsisteret, refert Plin. l. 36. c. 13. quod est de Labyrinthis. Plura vide hanc in rem, apud Salmas. ad solin. p. 926. et seqq. et hic passim. Inprimis supra, in vocibus foras. Ianua etc. uti de investitura per Ostium, suo [orig: suô] loco [orig: locô]. In Ecclesia Romana ut hoc solum addam, apud Hariulfum in Ghron. Centul. l. 2. c. 10. Ostium seu Ostiolum in ter donaria vel ministeria sacra recen setur; meminit enim ibi Ostiolorum parvorum ex argento et auro gemmisque fabricatorum, ad pedes S. Richarii etc. In veteri Charta apud Car. du Fresne, corrupte legitur Ostrea argentea 2. cum clavi sua. Vide eum in hac voce.

OSTIONES populi ad Oceanum occidentalem, Stephano, quos etiam Cossinos vocari ait. Pytheas apud Strabonem Ostiaeos vocat.

OSTIPPO urbs Hispaniae Baeticae, in ora litorali, a Calpe 6. leucis Malacam versus, olim sub Hispalensi conventu, Plin. l. 3. c. 1. vulgo Estepona, longitud. 15. 25. latitud. 36. 00.

OSTMANNI memorati Silvestro Gyraldo Topogr. Hiberniae Dist. 3. c. 43. Richardo Stanihursto Rerum Hiberniae l. 3. p. 111. et Famdeno Britann. Norwagienses sunt, qui, in Hiberniam appulsi, cum ibi consedissent, ab Anglis hoc [orig: hôc] nomine sunt insigniti, quod in lingua Saxonica Orientales homines designat, Respectu namque terrae istius ab Orientalibus huc undecumque advecti sunt, verbis Giraldi modo laudati.

OSTORIUS [1] Sabinus Eques Romanus, Sorani accusator, ob quod Nero ei duodecies et Quaestoria insignia tribuit, Tacit. l. 16. Annal. c. 23.

OSTORIUS [2] Scapula apud quem, in celebri convivio, Antistius probrosa in Neronem carmina recitavit. Et cum Scapula nihil audivisse pro testimonio dixisset, adversis testibus creditum, Tacit. l. 14. Annal. c. 48. Eum tamen Antistius, repertis, apud Pammenem, Chaldaicae vanitatis petitum, quae de ortu vitaque Scapulae erant composita, rerum novarum detulit apud Neronem. Unde ille apud finem Ligurum, nuntiante supremae adesse centurione, manu servi usus, iugulum pugione abrupit, fortitudinemque adversum hostem saepe spectatam in se vertit. Idem l. 16. c. 14.

OSTRACIA vel OSTRACITES, Lapis, cuius fragmentis gemmae olim scalpi solitae, Plin. l. 37. c. 10.

OSTRACINE urbs Palaestinae in Aegypti confinio, cui a Ptelemaeo tribuitur. Stragioni Pineto, longitud. 64. 15. latitud. 31. 50 Ea [orig: Eâ] Arabiam finiri, et inde Idumaeam incipere, Plin. habet l. 5. c. 12. Pompeii Magni sepulchro [orig: sepulchrô] locum inclitum, vocat Solin. c. 37. sed interpunctis male Plinii verbls deceptus, quae cum sonent, a Pelusio Calabriae castra, Casius mons; delubrum Iovis Casii, tumulus Magni Pompeii, Ostracine; ille sic accepit, quasi tumulum Magni Pompeii vocaret Ostracinen, quod falsum. Nam in Casio Pompeii sepulchrum, non in Ostracine. Strabo, *ka/sion qinw/dhs2 tis2 lo/fos2 a)krwthria/zwn, a)/nudros2 o(/pou tou= *pomphi/+ou tou= mega/lou sw=ma kei=tai, kai\ *dio/s2 e)stin i(ero\n *kasi/ou, Casius littoralis quidam collis, promontorii instar, aquae penuria [orig: penuriâ] laborans, ubi Pompeii Magni cadaver reconditum et Iovis Casii templum est. Et Amm. Marcellin. l. 22. Pelusium oppidum et Cassium, ubi Pompeii sepulchrum est Magni, et Ostracine et Rhinocolura. Ostracine autem a Casio 6. milliaria distabat. Itinerarium, Rhinicorura, XXII. Ostracena, XXIV. Cassio, XXVI. etc. Salmas. ad Solin. p. 569.

OSTRACISMUS species iudicii popularis apud Athenienses. Heraclides ab Hippia tyranno, Pisistrati filio, adversus eos, qui tyrannidem appeterent, institutum scribit. Aelian. l. 13. c. 24. vero a Clisthene: Est autem *(ostrakismo\s2 dictus, ab *)/ostrakon, testula, in qua [orig: quâ] nomen eius, quem urbe pellere cupiebant, inscriptum fuit: Vide Aristotel. l. 3. Polit. et Plut. in Aristide et Themistocle. De auctore Ostracismi disputat Scalig. ad Euseb. p. 47. De quo tamen aliter sentit Maussacus, ad Harpocrationem p. 139. et seq. Hesychius, *)ostrakismo\s2 ei)=dos2 fugh=s2 e)n o)stra/kois2 graya/ntwn. Athenienses enim, cum potentiam et opes civis alicuius formidare in ciperent, testulis in scribebant eius nomen et comitiis inferegbant. Tum evius plures testae in urnam erant coniectae, is de concilii sententia ab aris, atque focis proiectus 15. aut 10. annorum spatio [orig: spatiô] vertere solum compellebatur, bonis tamen eius interea illibatis. Irrita erant, et nulla ista comitia, nisi supra 6. civium milia concilio interfuissent. Hinc o)straki/zesqai apud Thucydidem, de extorribus et exsulibus. Abibant autem tales exsulatum Argivam, ubi quia bos erat aeneus visendae magnit udinis, per iocum dicebantur servare bovem. Tandem vero hoc more damnandi adeo abusus est populus, multorum capitum bellua, ut etiam optimos, ac bene meritos cives saepe eiceret, qualis Theseus, quem exegerunt in Scyrum, Solon legislator, Aristides, quo [orig: quô] iustior nemo, Miltiades clarus victoriis, gravis orator Pericles, liberalis Cimon, qui agrorum suorum sepes sustulit, ut hospites, et ex civibus quicumque opus fructibus haberent, impune frui possent, Fungerus. Antiquatus est tandem, eiecto [orig: eiectô] per hunc Hyperbolo [orig: Hyperbolô], homine contempto [orig: contemptô] et humili. Vide Erasmum in Alag. Centur. 1. Chiliad. 2. Corn. Nepotem, in Miltialde, etc. Nic. Lloydius.

OSTRACORUM Lusus Graece o)stra/kou peristrogh\, i. e. restae conversio, cuius mentio apud Platonem Phaedro, et de Repub. l. 7. qualis

fuerit; vide infra [orig: infrâ] ubi de Testarum lusu. Alius lusus fuit. quem Graeci e)postrakismo\n appellavere [orig: appellavêre], memoratus Minucio Felici Octavio, de quo ibid.

OSTREA [1] Tarentina inter luxuriantis gulae irritamenta, ponit Varro apud A. Gellium l. 7. c. 16. Muraena Tartessia, aselli Pessinuntii, Ostrea Tarentina, pectunculus Chius etc. Baiana laudat ausonius ad Theonem, Ep. 7. v. 1.

Ostrea Baianis certantia, quae Medulorum
Dulcibus in stagnis reflui maris aestus opimat.

Eorum vivaria in Baiano inveniffe Sergium Oratam, scribit Plin. l. 9. c. 54. qui Brundusina quoque et Britannica ibidem commemorat. Iuvenal. Sat. 4. v. 140.

-------- ------ Circeis nata forent. an
Lucrinum ad saxum, Rutupinove edita fundo,
Ostrea callebat primo [orig: primô] deprendere morsu.

Haec senescente Luna [orig: Lunâ] tabescere, idem Gellius l. 20. c. 8. habet, communisque opinio est, LU na crescente Ostreorum, Conchyliorum Concharumque omnium corpora augeri, ea [orig: eâ] vero decrescente, rursus minui: cuius rei causam vulgo referunt, in Lunae humiditatem, qua [orig: quâ] radiis Solis in plenilunio percussa [orig: percussâ], lucem inde in terram evibratam volunt esse calidum quid humido commistum atque adeo prolisicum et nutriendo idoneum. Sed Is. Voss. l. de motu Marium et Ventor. c. 16. tumorem hunc ac pinguedinem Ostreorum in ipsum maris aestum reicit: cum in multis Indiae locis, uti ad Cambaiam, Bengalam, Iavam Insul. et alibi, in Plenilunio aeque ac in Novilunio inania sint pleraque testacea, plena contra in quadraturis. Quemadmodum idem in sinu Cambaiensiac Peguano, in Lunae quadraturis, maxime maria tumere, eademque subsidere Luna [orig: Lunâ] vel plena [orig: plenâ], vel nova [orig: novâ], refert. Plura de Ostreis,. Vide apud Gerh. Ioh. Voss. de Orig. et Progr. Idol. l. 4. c. 34. ubi, praeter supra memoranta Ostreorum genera, laudat ex Xenocrate apud Oribasium, quae ad Nili ostia praecipue in Aegypto, in Epheso ad Caystri ingressum, praeterea Tarracone. Narbone, Dicaearchiae in Lucrino lacu: Chelidoniae, Leucade, Actio et Libyco sinu crescunt: ex Clem. Alexandrino Paedag. l. 2. et Virgilio Georg. 1. Abydena: ex aliis Cyzicena, quae maiora Lucrinis, dulciora Britannicis, suaviora Getulicis, acriora Lepticis, pleniora Lucensibus, sicciora Coryphantenis, leniora Istricis, candidiora Circetensibus, vocat Plin. l. 32. c. 6. Hodie apud Belgas maximum honorem Britannicis esse addit, docetque Veteres non minus ac hodie fit, Ostrea in antecoenio inprimis edisse cruda, ex Macrobio Saturn. l. 3. c. 13. interim in deliciis magis fuisse, quam cibis, ex Seneca Ep. 108. et Cicerone l. 7. Ep. 26. Eadem carere oculis ac auditu asserit, idem Voss. l. eod. c. 12. et de gustu tactuque eorum disquirit, c. sequenti. Quia vero Ostreae crudae edebantur vel hauriebantur potius, inter frigidas mensas primo [orig: primô] loco [orig: locô] habitae sunt. Plut. in Sympos. Quaestion. *(ai ga\ kalou/menai yuxrai\, pro/teron o)stre/wn, e)xi/nwn, w)mw=n laxa/nwn, w(/sper e)/legen o( *pla/twn, a)p' ou)ra=s2 e)pi\ sto/ma metaxqei=sai, th\n pra/thn a)nti\ th=s2 e)xa/ths2 e)/xousin. Imo quia frigidae illae mensae, quas vocabant, ostreis maxime consisterent, frigidas de ostreis absolute usurpavit Capitolin. in Gordiano Iun. c. 21. et in Maximinis, c. 4. ubi dicit, Maximinum ab oleribus semper ubstinuisse, a frigidis prope semper, nisi cum illi potandi nece Iitas esset. Nam ostrea potum provocant, ob humorem salsuginosum, quem in carne habent, teste Galeno [orig: Galenô] peri\ trofw=n duna/m. l. 3. Vide supra ubi de menfis Frigidis, nec non voce Melones, ubi, praeter alia, quadringenta ostrea Clod. Albinum Imperatorem comedisse vidimus. Apud Sinenses, ut et hoc addam, sub urbe Tengcheu, in provinc. Xantonia, ostrea copiosa admodum inveniuntur, helluonum delitiae. Ad Vencheu vero, in provinc. Chekiang, ostrea illa parva, quod mirabile, et alibi insolitum, aqueis in campis sata crescunt. Huius enim generis quaedam contusa guttatim per campos spargunt, veluti semina, ex quibus dein magno [orig: magnô] numero [orig: numerô] suavis admodum saporis ostrea prodeunt etc. Auctor Anonymus Sinae et Eur. c. 41. De garo ostreorum sonat Epigr. 28. Martial. l. 13.

Ebria Baiano [orig: Baianô] fueram modo concha Lucrino [orig: Lucrinô],
Nobile nunc sitio luxuriosa garum.

OSTRINI Montes Scaligero Mapalia, aliis Stabula, montes Troiae, Ferrario.

OSTROGIUM oppid. munitum Volhiniae superioris ad Horinum fluvium, cum titulo Ducatus, 3. milliar. German. a Zastavia in Occidentem, vix 1. a Miedireczo.

OSTROGOTHI Gothi qui Orientem versus habitant. Sic Ostrogothi, vel Gothi Orientales vocabantur olim, qui Italiam tenuerunt, ad discrimen Wisigothorum, seu Gothorum Occidentalium, qui Hispaniam occupavere [orig: occupavêre]. De prioribus Claudian. l. 2. de Eutrop. v. 152.

Haec vulgo vocis origo: Grotius vero in Hist. Goth. docet, ab iis nomina haec a patria iam deportata fuisse: namque et Vopiscus circa Claudii tempora Austrogotthorum, it e. Ostrogothorum meminit, et Cassiodorus ab antiquo Ostrogotha Rege, qui imperante Romanis Philippo [orig: Philippô], floruit, nomen ortum docet. Horum Regum Genealogiam, vide apud eundem Grotium. Teias ultimus illorum Rex fuit. Populi hi, Arcadio [orig: Arcadiô] et Honorio [orig: Honoriô] imperantibus, invaserunt Phrygiam, Lydiam, et Pamphyliam. Vide Claudian. Zosimum, Eutropium. Martianus partem Pannoniae, Zeno, partem Illyrici illis concessit, Malchus in Byzant. Histor. Sub Walamiro dein ac fratre eius Theudemiro multa egregie gesserunt. Latissime illorum regnum sub Theodorico patuit. Nam praeter Italiam et Siciliam tenebat Rhaetiam, Noricum, Dalmatiam, cum Liburnia Istriaque partem Pannoniae et Galliae: pendebant ei tributa Alemanni, Hispaniam quoque

OSTROGOTIA regio Sueciae in Gothia, sub qua sunt provinc. Ostrogothia propria, et Smalandia, cum Oelandia et Gothlandia, insula in mari Baltico. habet e Septentrione Sueoniam, ab Ortu mare Balticum, a Meridie Blckingiam et Scaniam, ab Occidente Westrogothiam. Ostrogothia autem propria est inter Sueoniarn ad Boream, Westrogothiam ad Occidentem, mare Balticum ad Ortum, et Smalandiam ad Meridiem. Eius urbes Norcopia, Nordholmia, Sudocopia, Kelmum et Stegeburgum.

OSTROROGIUS Constantinus e ducibus Sigismundi I. Poloniae Regis, magna [orig: magnâ] clade fudit Tartaros, A. C. 1506. Salom. Neigeb. Hist. Polon. l. 7. Ex qua nobilissima familia Iacobus Comes, Euangelium amplexus, aedes suas Poznaniae, in suburbio sacris contionibus dicavit, defunctus A. C. 1568. postquam Fratrum Confessionem Fidei Sigismundo Augusto Regi obtulisset. A. C. 1564. benigne acceptam et approbatam. Duravit Ecclesia haec Ostrorogana, quae prima in Polonia maiore doctrinam Euangelii amplexa est, per annos 86. usque ad A. C. 1636. quo [orig: quô] cum 19. aliis, ab hostibus, dissipata est, templis ademptis. Vide Laetum in Comp. Hist. Univ.

OSTRUM purpurae sanies est, Graece a)/nqos2 porfu/ras2; ex Graeco itidem o)/streon seu o)/streion, quod etiam est conchylium marinum. Unde Ostrina vestis, a colore ostri, qui subrubeus, Nonio c. 16. Cuiusmodi vestem, ut et auream, summo lecti seu feretri puerilis tegmini, a Magnatibus Romanis Graecisque inici consuevisse, discimus ex Statio Theb. l. 6. v. 62. ubi de funere Archemori,

Summa crepant auro [orig: aurô], Tyrioque [orig: Tyriôque] attolistur ostro [orig: ostrô]
Molle supercilium ------

Certe Auro ostrum etiam virg. l. 1. v. 642. iungit, ut pretiosissima duo humani corporis indumenta. Sed et auro [orig: aurô] ostrum variegari solitum est, quod pictum ostrum vocat lepor petronianus:

Quo [orig: Quô] modo [orig: modô] pictus limbus apud Ovid. Met. l. 10. v. 593. de currente Atalanta. Maeonium limbum vocat Stat. l. cit. v. 540. quod opificium in vestibus repetit l. 11. v. 400.

------ ------ opus ipsa novarat [orig: novârat]
Maeoniis Argia modis, et pollice docto [orig: doctô]
Stamina purpureae sociaverat aurea telae etc.

OSTUNUM urbs provinc. Hydruntinae, Episcopalis sub Archiepiscopo Brundusino, in colle, versus oram maris Adriatici et limites agri Bariani, 16. milliar. a Brundusio in Occasum, 22. a Tarento in Caeciam.

OSWALDUS [1] Rex Northumbriae, post Eduinum, et filios, virtutis ingens cultor, Christianam fidem in ditione sua propagavit, Episcopis e Scotia vocatis, qui cum Anglicum non callerent idioma, contiones ipsorum Anglica [orig: Anglicâ] transtulit lingua [orig: linguâ], ut ab omnibus intelligi possent. Circa A. C. 624. victor hostium. Occisus tandem a Pando Merciorum Rege. Ei successit frater Osui, in regno Northumbriae, cuius partem Oswinus Princeps etiam tenebat: qui occisus est a priore, victo [orig: victô] quoque Merciorum Rege, utroque [orig: utrôque] regno [orig: regnô] potito [orig: potitô]: sed regno [orig: regnô] Merciorum Osui a Vulfero exutus, reliquum vitae tranquillus exegit, templis Monasterii sque fundandis intentus. Obiit sub finem saeculi, 7. Beda, Hist. Angl.

OSWALDUS [2] Anglus, Canonicus Wincestriensis, floruit saecul. 10. Discipulus Abbonis Fleuriacensis. Scripsit diversas epistolas, pietate et eruditione inclitus. Obiit A. C. 992. Pitseus de Ill. Angl. Scriptor. Item, Monachus Worcestriensis, qui liberalitate prioris adiutus, celeberrima Galliae, Angliaeque Monasteria invisit, scriptisque quibusdam editis, obiit A. C. 1010. Item, Carthusianus, A. C. 1430. Scotiae Prior. Scriptis et pietate clarus. Item, alius eodem [orig: eôdem] tempore, Anglus: Iohanni Gersoni Parisiis familiaris. Anglis, Hibernis, Scotis Principibus admirationi fuit. Huius hortatu Iacobus I. celebre Carthusianorum monasterium fundavit. Obiit A. C. 1450. Petreius Bibl. Carthus. Sutorius. l. 2. vitae Carthus. Possevin. in appar. sacro. Pitseus de Script. Angl.

OSWALDUS [3] Berus Medicus Basiliensis, floruit saeculo [orig: saeculô] praeterito [orig: praeteritô], urbis Hippocrates, in Epitaphio dictus. Obiit A. C. 1567. P. Freherus Theatro.

OSWALDUS [4] Erasmus Hungarus Thuano, Melchiori Adamo Vit. Philosophorum, Austrius ex Comitatu Marchenstenio; in patria primo, exin Ingolstadii, Lipsiae, Basileae, Friburgi, Mathemata ac Hebraicam linguam, quam a Seb. Munstero hauserat, docuit. Obiit A. C. 1579. aetat. 68. Scripsit varia, vertit Latine quosdam Rabbinos et Hebraice Novum Testam. Anton. Teissier in Elogiis Part. 2. Vide quoque Erasmus Oswaldus.

OSWALDUS [5] Myconius Lucernas, primarius Ecclesiae Basileensis pastor, post Oecolampadium, cuius vestigia strenue sequutus est. Obiit A. C. 1552. Vide Myconius.

OSYMANDIS Hecataeo apud Suidam; *basileu\s2 *basile/wn Rex Regum, in Inscr. Labyrinthi Aegyptiaci, apud Strabonem l. 17. ubi Ismandes appellatur: hoc [orig: hôc] forsan ab Iside, illo [orig: illô] ab Osiride nomine sumpto [orig: sumptô], idem est cum Aegyptiorum Rege inclito Amenophe IV. seu Memnone, de quo vide supra; uti plura de nobilissimo hoc monumento, apud Diodor. Sic. l. 1. Plin. l. 36. c. 7. Philostratum l. 6. c. 3. et Ioh. Marshamum Canone Chron. ad Sec. XV. p. 426. et seqq. ubi postquam praecipua hic [orig: hîc] visenda erudite exposuit, coronidis loco [orig: locô] addit: summa est, hunc Regem, non bello [orig: bellô] tantum, sed etiam pace Magnum; erga Deos Pium; erga homines iustum fuisse.