CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

OTHO [6] Bavarorum Dux, Hungariae Rex factus, a Ladislao, Transylvaniae praefecto captus, et in carcerem coniectus est.

OTHO [7] Brunsvicens. Dux, quartus maritus Iohannae I. Neapolitanae Reginae, cui, Rege Balearium Iacolbo [orig: Iacolbô] Arragonio [orig: Arragoniô] repudiato [orig: repudiatô], nupserat: Clementis VII. partes, contra Urbanum VI. sectatus, Carolum Dyrrachinum, Apuliae ab Urbano Regem creatum, infestum habuit: qui Othonem cum Iohanna cepit, ipsoque [orig: ipsôque] in sacello interfecto [orig: interfectô], hanc suspendit, eo loci, ubi quondam Andreae mariti gulam fregerat. Paul. Aemil. l. 10. Theodor. a Niem. l. 11. de Schism. c. 24. 37. Bonfin. dec. 2. l. 10.

PRINCIPES EX FAMILIA PALATINA.

OTHO [8] I. Comes Palatinus Schirensis, e posteris Arnolphi Imperatoris, ut quidam volunt; secundum Blondellum vero, e familia Arnolphi cuiusdam, a Normannis caesi A. C. 891. cuius fil. Luit poldus Dux Bavariam rexerit, ab Ungaris occisus A. C. 908. Wernero [orig: Wernerô] genitus, Comes Schirensis et palatio Bavarito praefectus, fratrem habuit Babonem, conditorem Abenspergensium. Ipso [orig: Ipsô] autem natus est,

OTHO [10] III. qui Witelspachium condidit (unde postea familiae titulus) Schirensi arce in Monasterium conversa [orig: conversâ]. Huius fil.

OTHO [12] V. cognomine Maior, it. Illustris, vexillifer fuit Friderici Barbarossae, et proscripto [orig: proscriptô] Henrico [orig: Henricô] Leone, A. C. 1180. 3. Id. Iul. Bavariae Ducatum nactus est, postliminio in hanc familiam reducem. Frater Conradi Archiepiscopi Salisburgensis, et dein Moguntini, ac Ottonis VI. de quo infra: Pater vero Ludovici, qui a Friderico II. Imperatore consequutus est Palatinatum, cum eius filio Ottoni Agnes, Henrici Saxonis filia. daretur uxor, vide infra.

OTHO [13] VI. cognomine Minor, frater fuit Othonis V. Illo [orig: Illô] genitus est.

OTHO [14] VII. cognomine Homicida, ob caedem Philippi Imperatoris ex filio gerhardo, sator fuit Wildgraviorum in Kirburg et Daun, quorum ditiones ad Rheni Comites dein devolutae.

OTHO [15] cognomine Illustris, fil. Ludovici praefati, ducta [orig: ductâ] Agnete, herede Palatinatus, Henrici Saxonis filia [orig: filiâ], bavariam denuo cum Palatinatu gubernavit. Pater Ludovici cognomine Severi, qui cum superiore Bavaria Palatinatum nactus est, communis Palatinorum et Bavarorum, quotquot hodie supersunt, Principum genitor: Henrici, qui bavariam inferiorem tenuit, et cum fratre, in Comitiis Augustanis, Austriam, Stiriam et alia, tamquam Maioribus suis ablata, repetiit, A. C. 1282. ac Othonis, qui cum filio Henrico Regnum Hungariae adversus Carolum Martellum sibi asserere est conatus.

OTHO [16] I. fil. quarto-genitus Ruperti I. Imperatoris ex Familia Rudolfina, in divisione hereditatis paternae, Mosbacum tenuit, Electorali post ea administratione illustris. Fratri nemque Ludovico I. cognomine Barbato, mortuo, fil, eius Ludovicus II. cognomine Mansuetus, sub patrui Othonis tutela, quem maioribus fratribus Ludovicus praetulerat, successit. Eo [orig: Eô] genitus est,

OTHO [17] II. Mathematicarum et aliarum Scientiarum amator singnlaris: Frater Ruperti Ratisbonensis, Iohannis Augustani et Alberti Argentinensis, Episcoporum, quorum hic de Episcopatu bene meritus et con cubinatus Sacerdotum summus fuit osor. Qui omnes cum caelibes decessissent, ipsis cum Othonis I. linea defecit.

OTHO [18] Henricus cognomine Magnanimus fil. Ruperti cogno mine Virtuosi (qui tristi bello Bavarito stirpem involvit) mortuo [orig: mortuô] patruo [orig: patruô], Ludovico [orig: Ludovicô] III. cognomine Pacifico [orig: Pacificô], Electore, in Electoratu nec invitus praeteritus est, altero [orig: alterô] patruo [orig: patruô] Friderico [orig: Fridericô] II. Sapiente, fratri suffecto [orig: suffectô], A. C. 1544. ipse tandem Elector. Variae Princeps fortunae vix natus pene exul fuit, Patre omni fere ditione exuto [orig: exutô]: Concessus tamen ei et fratri Philippo Bellicoso, ex ditione materna Principatus Neoburgicus. Inde in Palaestinam profectus rediit A. C. 1521. in provin cia autem Euangelicam Religionem introduxit A. C. 1542. ac postea Smalcaldico foederi nomen dedit, de capite proin ac fortunis periclitatus: Ditionibus enim a Caesare exutus est, a quo tempore Austriacis minus fait. Quo [orig: Quô] zelo [orig: zelô], tum Heidelbergae habitans, movit Electorem, ut et ipse publice Heidelbergae Reformationem institueret, A. C. 1546. Restitutus postea, ope Mauritii Saxonis, A. C. 1552. Patruo A. C. 1556. in Electoratu successit, statimque quidquid veteris ferinenti reliquum erat, e tota provincia eliminavit, Missa [orig: Missâ] prohibita, et Ordinatione Ecclesiastica [orig: Ecclesiasticâ] sermone vernaculo [orig: vernaculô] vulgata [orig: vulgatâ]: Academiam quoque, ipse studiis delectatus, rectius ex consilio Melanchthonis disposuit ac dotavit; primus insuper florentissimae postea Bibliothecae Auctor. Decessit A. C. 1559. d. 12. Febr. orbus et ultimus e prosapia Ludovici Barbati, quod ipse ultioni divinae ob sanguin em Hussi (in Con cilio Constantiensi, cuius Praeses Ludovicus sententiam in Hussum et Hieron. Pragensem latam, iussu Caesaris, lictoribus exsequendam commiserat) fufum ascripsit. Maternam ditionem Neoburgensem, transmisit Testamento ad Wolffgangum Bipontin um, Electoratus herede Friderico [orig: Fridericô] III. Simmerensi, agnato [orig: agnatô]. Idem nomen fuit uni ex filiis Wolffgangi modo memorati, qui sine prole mascula obiit Sulzbaci A. C. 1604.

OTHO [19] fil. Ludovici V. Imperatoris Bavaricae lincae conditoris, fratri Ludovico Romano, (cui Pater Marchionatum Brandeburgensem conciliaverat, postquam Tirolis Comitatum obtinuisset) mortuo successit; sed a Socero Carolo IV. 200000. aureis Ungaricis eum vendere coactus, A. C. 1373. exigua [orig: exiguâ] ditione in

Bohemia acquievit; ob ignaviam Finnius dictus. Obiit A. C. 1379. Idem quoque nomen tuit Episcopo Frisingensi, filio Lupoldi II. Marchionis Austriae, ex eadem Familia, fratri Lupoldi III. primi Austriae Ducis, qui etiam Bavariam adversus Welsum III. sibi adseruit. De quibus omnibus, vide Phil. Iac. Spenerum Syll. Geneal. Hist. in Fam. Palatino-Bavarica.

Ex FAMILIA SAXONICA.

OTHO [20] Dux Saxoniae, fil. Ludolfi, nepos Brunonis, qui Witekindi I. fuerat frater, fratrem habuit Brunonem, a quo condita Brunsuiga urbs; ipse Pater Henrici I. cognomine Aucupis Imperatoris, quod axioma ipse recusaverat: Sicque Othonum I. II. III. Imperatorum, de quibus vide inter Imperatores, progenitor. Alii tamen, de Othonianae huius lineae orgine aliter sentientes, Witikindum I. Wigberti et Witikindi II. Wigbertum autem Walperti et Brunonis Patrem constituunt, atque hunc Brunonem his Othonibus Patrem assignant.

OTHO [21] fil. Ludolfi, qui primogenitus Othonis I. Imperatoris post socerum Hermannum Dux Sueviae fuit, Patri successit: per filium Henricum avus Conradi cognomine Salici Imperatoris cuius fil. Henricus III. genitor Henrici IV. fuit, quo [orig: quô] natus est Henricus V. omnes Imperatores.

OTHO [22] cognomine Dives, a repertis argentifodinis, fil. Dedonis II. saxoniae Ducis Fribergam condidit; Friderici I. Imperatoris adversus Henricum Leonem miles, a Ludovico Landgravio Thuringiae, dein autem filio Alberto cognomine Superbo, captivus detentus est: Pater Theodorici, cuius fil. Henricus cognomine Illustris A. C. 1249. Landgraviatum Thuringiae sibi vindicavit. cumque eo Palatinatum Saxoniae in domum suam postliminio reduxit. Ph. I. Spenerus in Fam. Sax.

EX FAMILIA GUELFICA.

OTHO [23] fil. secundogenitus Henrici Leonis Ducis Bavariae ac Saxoniae potentissimi, quartus huius nominis Imperator iussu Innocentii III. Philippo Suevo oppositus est A. C. 1199. sed cum a Pontifice Anconam, Thusciam, Calabriam, Apuliam et Romaniolam reposceret, quae antecessores Imperio eripuerant, ab ipso quoque diris devotus est, electo [orig: electô] Friderico [orig: Fridericô] II. Tandem a suis etiam desertus, Imperio [orig: Imperiô] excidit, et moriturus dicitur coquinariis suis, ut collum calcaneis premerent, praecepisse. Eius frater minimus Wilhelmus Brunsvicensium Ducum fuit conditor. Illo [orig: Illô] enim genitus,

OTHO [24] cognomine Puer, vel Parvus, Brunsvico [orig: Brunsvicô], quod filiae Henrici patrui dicuntur Imperatori vendidisse, praesidium Friderici II. Imperatoris eiecit, ab eodem tamen postea Brunsvici ac Lunaeburgi Dux creatus, A. C. 1235. cum, conventione cum Ascaniis inita [orig: inità], Saxoniae omisisset titulum. Ditiones multis accessionibus, emptionis aliisque titulis, auxit: Pater Iohannis, Lunaeburgicae: et Alberti, Brunsvicensis lineae, conditorum.

OTHO [25] fil. Henrici cognomine Iunioris, (familiae Grubenhagiae, quam Alberti modo dicti fil. maior natu Henricus cognomine Mirabilis, orsus fuerat) a Iohanna I. Regina Neapolitana cum pro ea in Italia bellum adversus Pontificem gereret, maritus post Iacobum Aragonium Maioricae Regem electus est, A. C. 1378. titulum tamen Principis tantum getere iussus. Huius causam, cum illa plures hostes haberet, excommunicata ab Urbano, qui Carolo Dyrrachio Regnum assignarat [orig: assignârat] et undiquaque oppugnata, fortissime tuitus, bis captus, ac demum A. C. 1388. vel serius, ex vulneribus ad Neapolim acceptis, est exstinctus, nulla [orig: nullâ] prole relicta [orig: relictâ].

OTHO [27] I. cognomine Magnus vel Claudus, vel etiam von der Heide, fil. bernhardi Ducis Lunaeburgici, Comitatum Eberstenium, a socero Hermanno, cum eius fil. Otho, ob occisum Henricum Dominum de Hornbach, fuga patriam deseruisset, (sator inde Ebersteniorum Neugartensium) obtinuit. Frater Friderici cognomine Religiosi, qui stemma propagavit.

OTHO [28] II. cognomine Victoriosus, fil. Friderici praedicti, ex Magdalena Brandeburgica, genuit Henricum cognomine Iuniorem vel Medium: ipse ante Patrem mortuus.

OTHO [29] III. fil. maximus natu Henrici modo memorati, aliquandiu administrationem provinciae gessit, fratri dein Ernesto accepta [orig: acceptâ] pecuniae certa [orig: certâ] in annos singulos pensione cessit: Harburgiorum conditor. Eius fil.

OTHO [30] IV. cum ex nobili Metta de Campen susceptus esset, linea a reliquis agnatis initio non agnita est, sed auctoritas Caesarea illam est tutata. Eius filii tamen omnes sine prole decesserunt, ultima [orig: ultimà] exstincto [orig: exstinctô] A. C. 1642. Ex Patruo vero eius Ernesto, praeter alios, natus est Franciscus Otho, sed etiam a)/pais2.

EX FAMIL. BADENSI.

OTHO [31] Marchio Badensis, Hochbergicae lineae, fil. Henrici, Dux copiarum Leopoldi Austriaci ad Sempacum cecidit, A. C. 1386. Frater Hessonis I. in cuius filio Othone minimo natu, qui nortuus est A. C. 1418. Hochbergicus ramus defecit, successione ad alterum Susenbergium delata [orig: delatâ], cuius auctor fuerat Rodolfus III.

OTHO [32] fil. Rodolfi IV. fratris Rodolfi V. A. C. 1356. praemortui ex Catharina Thierstenia filium Rodolfum VI. postquam tutor eius fuisset, heredem reliquit: inter cuius filios quoque Oiho fuit, qui ab A. 1431. Constantiensem Episcopatum rexit.

EX FAMIL. HASSIACA.

Brabantinis ortus, Familiam Hassiacam condidit, Patre mortuo [orig: mortuô] A. C. 1308. in divisione hereditatis Principatum ad Lanum nactus est, frater maximus natu Iohannis, qui Cassellas, et Ludovici Episcopi Monasteriensis, qui Marpurgum accepit. Sed fratrum tandem successor, facta [orig: factâ] A. C. 1311. constitutione, ius Primogeniturae, et ut primo tantum imperantis Domini titulus daretur, introduxit, a Moguntino Praesule excommunicatus, sicut et Pater fuerat. Eo [orig: Eô] geniti Henricus cognomine Fereus seu Magnaimus successor, Ludivicus, Hermannus et Otho Archiepiscopus Magdeburgensis, e quibus Ludovicus et Hermannus, vi paternae constitutionis, paucis quibusdam dominiis acquiescere coacti sunt. Obiit autem Otho A. C. 1326.

OTHO [34] fil. Mauritii, ex Anna Solmensi, Hirschfeldae Abbas, tristi morte exstinctus est, A. C. 1617.

EX FAMIL. WANDALICA.

OTHO [35] I. fil. maior natu Barnimi I. Pomeraniae citerioris Ducis, Stetinensem ramum, sicut frater eius Bogislaus IV. Wolgastensem, orsus est. Nactus namque Stettinum, et quidquid Orientem versus ad Pomerelliam situm; bellum adversus Magapolitanos, dein Ludovic. Bavarum Electorem Brandeburg. cui Episcopus Caminensis assistebat, habuit: Belgardiae dein transactum, ut Episcopi Duces fundatores ac Patronos agnoscerent, et communes haberent ipsiscum hostes. Ei in regimine ac bello adversus Ludovic. praedictum successit A. C. 1345. Barnimus cognomine Magnus, qui bello [orig: bellô] saepius victor, tandem tamen dicitur in casum deficientis prolis Brandeburgicis successionem addixisse.

OTHO [36] II. fil. Suantibori II. minimi natu filii Branimi praefati, fratrem habuit Casimirum VI. cuius ex filio Ioachimo nepost fuit,

OTHO [37] II. qui Patri successit A. C. 1451. Sed cum in eo A. C. 1464. mortuo, ramus defecisset, acre inter Brandeburgicos, quibus Imperator Fridericus III. feudum contulerat, et Agnatos reliquos Wolgastensis rami bellum ortum est; praesertim cum in Historiarum tenebris series genealogica, quod ab eadem descenderint origine, doceri satis non posset. Sed penes Wolgastenses mansit victoria, et Wratislaus X. ac Ericus II. fratres, Othoni successerunt.

EX FAMIL. ASCANIA.

OTHO [39] II. fil. Alberti II. qui Ascaniam restaurasse [orig: restaurâsse], et Bernburgum condidisse dicitur: Frater fuit Sigismundi et Alberti. Eo [orig: Eô] genitus

OTHO [40] III. pater Esici ac Theodorici Ecclesiastici, avus Ortolphi, cum fratre Esico [orig: Esicô] praelio [orig: praeliô] adversus Hungaros, ad Merseburgum, occisus est A. C. 933.

OTHO [43] VI. fil. Ernesti, frater Henrici, Ernesti (quos Woelpanos nominat Comites) Richardi et Esici: quo [orig: quô] ultimo [orig: ultimô] natus

OTHO [44] VII. cognomine Magnus seu Dives, a socero Magno, Electore Saxoniae, Marchiam veterem, patri Othonis a Pribislao Rege Herulorum, et huic a Magno ereptem, rursusaccepit: Saxoniae vero Ducatum adversus affinem henricum cognomine Nigrum sibi vindicare frustra conatus est. Pater Alberti cognomine Ursi seu Pulchri, Principis sua [orig: suâ] aetate celeberrimi, cui Conradus III. Imperator Marchiam Brandeburgensem contulit. Hoc [orig: Hôc] genitus

OTHO [45] I. Elector Brandeburgicus, stipis Brandeburgicae; sicut frater eius Bernhardus, Saxonicae, conditor: Bello [orig: Bellô] adversus Wichmannum Archiepiscopum Magdeburgicum, et Ulricum Episcopum Halberstadiensem primum captus, alio [orig: aliô] praelio [orig: praeliô] Archiepiscopum vuln eratum ipse cepit. Auxilium quoque Odoacro, regi Bohemiae, adversus Belam Ungariae Regem tulit, mortuo A. C. 1198. superfuere [orig: superfuêre],. praeter alios, Henricus Praepositus Tangermundae, sua [orig: suâ] voluntate Marchiam veterem in Episcopatum mutaturus, et successores in Electoratu Otho II. ac Albertus II.

OTHO [46] II. fil. prioris, in Palaestina strenue se gessit, ludolfum Archiepiscopum Magdeburgensem et Conradum Episcopum Halberstadiensem A. C. 1203. cepit, obiitque paulo post improlis, successore fratre Alberto [orig: Albertô] II. quo [orig: quô] ex Mechtilde Marchionis Lusatiae filia, nati sunt Iohannes, (pater Iohannis II. Othonis et Conradi) ac

OTHO [47] III. cognomine Puis et Beneficus, qui post expeditionem Asiaticam reversus domum, ab Hildebrando Archiepiscopo Magdeburgensi et Ludovico Episcopo Halberstadiensi captus, solutoque [orig: solutôque] lytro [orig: lytrô] dimissus est: sed altera [orig: alterâ] vice, cum eundem adorirentur, eos profligavit et alterum cepit: Imperiale axioma, post Wilhelmum Hollandiae Comitem sibi oblatum recusavit: Brandeburgum Borussiae condidit; Pater ex Beatrice Bohemica Iohannis cognomine Pragensis, ubi educatus et in hastiludio periit: Othonis cognomine Longi, qui tutor fuit Wenceslai Bohemiae Regis et a Cruciferis Borussiae novam Marchiam emit: Alberti et Othonis cognomine Parvi, Rudolfi I. Imperatoris generi, demum Templarii, ac tandem Monachi. E quibus solum Otho Longus, ex Iuditha hennebergica reliquit filios, Othonem cognomine Magnum, post mortem uxoris, Magistrum Ordinis Teutonici Abertum, Guntherum improles et Hermannum cognomine Longum, cuius fil. Iohannes cognomine Illustris, lineam clausit A. C. 1312. Fuit etiam Otho, Templarius in eadem linea, fil. Conradi Electoris, frater Iohannis III. et Woldemari similiter Electorum.

Imperatoris filia, frater fuit Rudolfi I. maioris natu, qui Patri successit. ipse Albertum Episcopum Naumburgensem genuit.

OTHO [49] fil. Rudolphi memorati, ex Iuditha Brandeburgica, frater Rudolphi II. ante hunc vivis excessit, relicto [orig: relictô] ex Agnete Lunaeburgica filio [orig: filiô] Alberto [orig: Albertô], pro quo, quem initio ipse avus Wilhelmus ultimusm Dux Lunaeburgicus heredem esse iusserat, successio Lunaeburgica frustra a Carolo IV. petita fuit, qui eam eidem quidem Alberto ex parte, sed et patruis eius Rudolfo ac Wenceslao contulit; Unde inter hos et Brunsvicenses Lunaeburgicorum Principum agnatos. acerrimum bellum conflatum est.

OTHO [50] e filiis Henrici cognomine Senioris, (qui a Friderico II. Imperatore primus creatus est Princeps Anhaltinus) ex Mechtilde Brunsvicensi, ascaniam seu Aschersleben, in divisione paternae hereditatis, nactus, filium Othonem ipse sepelivit. frater Sigfridi Servestanae, et Bernhardi, Bernburgicae lincae, Auctorum. Othoni patruo, cum Bernardus II. primi fil. in Bernburgensi linea, successisset, eius frater Albertus Episcopus Halberstadius ab ipso dissidens Ascaniam Capitulo Halberstadio, ope viduae othonis Elisabethae, quae eam dotalitio [orig: dotalitiô] adhuc nomine possidebat, adseruit: unde Bernhardus III. illa [orig: illâ] ditione vi eiectus, hinc Spoliati cognomento [orig: cognomentô] insignitus est.

OTHO [51] fil. minimus natu Bernhardi III. praefati, pater fuit Bernhardi et Othonis, qui lineam Bernburgicam clausere [orig: clausêre], saeculo 15. successore Georgio [orig: Georgiô] agnato [orig: agnatô].

EX FAMILIA PIASTEA.

OTHO [52] fil. natu minor Boleslai Chrobri dicti, Poloniae Rex A. C. 1025. cum fratre Micislao II. Patri successit, sed a Micislao pulsus, ad Conradum II. Imperatorem se contulit: unde hic Micislao [orig: Micislaô] ad Bohemos fugere coacta [orig: coactâ] Othonem restituit, qui diadema paternum Caesari transmisit. Donec Othone a milite caeso [orig: caesô], frater denuo clavum arripuit, Masovia [orig: Masoviâ] tamen a regno avulsa [orig: avulsâ], quam Maslaus pocillator eius, seu Imperiali auctoritate, seu defectione sua [orig: suâ], sibi vindicavit.

OTHO [53] fil. Micislai cognomine Magni, vel Senis, Poloniae Principis, Patrem A. C. 1202. exstinctum, mox sequutus, filium reliquit Vladislaum cognomine Sutatorem, qui Patruum Vladislaum, cognomine Lasconogum, Principatu exuit.

OTHO [54] cognomine Magnus, Comes Nassoviae, Toparcha Lopperae, Lauriburgii et Sonnenbergii, fil. Iohannis Nassoviae Comitis, ex Sibylla, Ludovici Saxoniae Palatini filia, caput omnium, quotquot in illustrissima hac Familia supersunt. Quamquam enim per trecentos ante ipsum annos, ab Adolfo. Hassiae praefecto, et Comitatui Nassoviae regendo praeposito, ad cum usque Comites Nassoviae, perpetua [orig: perpetuâ] successionis serie, memorentur ultra triginta, ab hoc tamen vulgatae Genealogiae series initium capit, Ab Henrico is Aucupe Imperatore exercitui contra Hungaros summus Dux praefectus; Hungariam victor peragravit. Inde liastiludio Magdehurgensi interfuit. Plerumque noribergae commoratus, ibidem decessit, et sepultus est: quem habitationis locum moremque non pauci dein Nassoviae Comites secuti sunt. Pater fuit, ex Magdalena, Walravii Comitis Sponhaimensis filia [orig: filiâ] Henrici, Canonici Moguntini: Walravii, successoris, Luciae Hildebrando Sainae Comiti nuptum datae et Barbarae, Gosselini Ducis Limburgensis uxoris. Tribuitur ei ingens prudentiae, fortitudinis, et animi excelsi, elogium: ut dignus omnino fuerit, a quo tot tantarumque familiarum illustrium quasi coloniae, inciperent. In Walravii filiis prima stemmatis divisio facta est, altero filiorum, Patri, in provinc. Nassoviae, succedente; altero Othone, Geldriae Principatum adepto. Secunda diremptio, octavo ab Othone M. gradu coepit: liberis Henrici cognomine Divitis ita hereditatem erciscentibus, ut Othoni, Dilleburgum cederet, Walravio Weisbadensis obtingeret Comitatus, unde Dilleburgicus et Weisbadensis, rami; quorum ille, Beilsteniam, Auriacam coeterasque, iste Saraepontanam et Weilburgensem, lineas, ex se dedere [orig: dedêre].

OTHO [55] I. Walravio [orig: Walraviô], filio [orig: filiô] Othonis Magni, genitus, Geldriae, cui gubernandae praefectus erat, possessionem, tintulo Comitis, voluntate Henrici Aucupis Aug. in Comitiis Mogonatiacensibus, nactus est A. C. 1090. Adiecta et Zutphaniae provincia, quae ab eo die Gelriae territorio annexa est. Sic stemmatis is Gelro-Zutphaniensis conditor, quod aliquot saeculis floruit, Geldriae mutavit inssi gnia, et Leo argenteus, in caeruleo clypeo, tres mespilorum flores, in aureo clypeo rubros, expunxit. Obiit A. C. 1107. Zutphaniae tumulatus. Ex Adelheida, Vichardi Geldriae Gubernatoris filia et ex asse herede (unde ei via ad ad Geldriae possessionem) Gerhardum I. ex Sophia, Vichmanni Zutphaniae Comitis filia unica, Gerlacum genuit: quorum hic praelio [orig: praeliô] ad Isselmondam caesus, ille Patris in imperio successor fuit.

OTHO [56] II. Gerhardi modo dicti, ex filio Henrico, marito Mariae, Godofredi II. Hierosolym. Regis filiae (quae magnam Velaviae protionem dotis loco [orig: locô] accepit) nepos, fratri Gerhardo II. successit: de Velaviae iure, cum Balduino Traiecti Episcopo, Florentio Hollandiae et Theodoro Cliviae, Comitibus', post fratrem cruentis praeliis decertavit, donec sententia [orig: sententiâ] lata [orig: latâ] eam illi Fridericus I. Imperator addixit. Quem postea. contra Saracenos sequutus, praestitae fortiter operae praemia redux impetravit. Neo magum et Emmericum oppida ad Rhenum Vahalimque florentissima, Cliviae Duci [orig: Ducî] erepta: e quibus tamen Emmericum, temporis tractu, ad Cliviae Duces rediit. Obiit A. C. 1202. seu, ut Merula habet, 1205. Pater Henrici, ob vitae sanctimoniam,

Divis adscripti: Gerhardi III. successoris, Othonis veteris Traiecti Episcopi; Adelheidae, quae Guilhelmo I. Hollandiae et Zelandiae Comiti et Margarethae, quae Adolfo Comiti Marcae, nupsere [orig: nupsêre].

OTHO [57] III. cognomine Claudus, fil. Gerhardi III. ex Richarda, (aliis Maria) Ruperti Nassoviae Comitis filia pacis studio [orig: studiô] non minus, quam a Maioribus armis factitatum, imperium auxit: muris oppida circumdedit, Monasteriis condendis animum intendit. Obiit A. C. 1271. postquam 42. integros annos ditiones rexisset. Uxores habuit, priorem Margaretham, Theodorici IV. Cliviae Comitis filiam, sterilem; posteriorem, Philippam seu Philippinam, Comitis S. Pausi filiam, e qua suscepti Rinaldus I. Patris successor, Henricus et Gerhardus mature exstincti ac Iringarda, Theodorico VII. Cliviae Comiti, nuptum data. Vide infra, in voce Rinaldus.

OTHO [58] fil. Henrici, Principis nomine in priscis Annalibus aliquoties salutati, praeter ditionem Nassovicam et praedia Noribergensia a maioribus, Ottone inprimis Magno, et filio eius primogentio, Walravio I. (cuius frater Otho Gelriam, ut diximus, erat nactus, hereditate tradita [orig: traditâ], etiam Suabachiam et Cadelbergiam, possedit. Prudentia [orig: Prudentiâ], iustitia [orig: iustitiâ], virtute itidem bellica [orig: bellicâ]; inclitus: Obiit A. C. 1213. Pater ex Comite Virnenburgica, Henrici cognomine Divitis: quo [orig: quô], et Machtilde, Diederici Geldriae et Zutphaniae Comitis filia [orig: filiâ] praeter Walravium, primum Weisbadae, Weilburgi, Idstenii Comitem, natus est.

OTHO [59] I. primus Comitatus Dillenburgici auctor. Hic enim, cui in divisione hereditatis paternae, Dillenburgum, una cum Herborna, Sigena, Beylstenio aliisque intra Lanum sitis, sortiro obtigerat, ibi sedem fixit, circa A. C. 1250. Inclitus et regendi et bellandi attibus, uxorem habuit Agnetem, filiam Comitis Solmensis; ex ea Pater Henrici successoris; Iohannis, qui improlis obiit et Emichi, qui Noribergae, familiari Comitum Nassoviae sede, sepultus est. Obiit A. C. 1292. imperii 37. Dillenburgi magnifice tumultus.

OTHO [60] II. fil. maior natu Henrici praefati, frater Henrici (qui, facta [orig: factâ] cum fratre hereditatis patitione, Beylsotenii dominium nactus est) ditionem paternam auxit, Comitatus Viandensis, Baronatus S. Viti et parte dominii Grimbergensis adiectione. Belli gerendi peritissimus et consilium animi magnitudine egregie temperans, decessit A. C. 1369. Eius memoriam aulaeum servat, in arce Dillenburgica, cui haec intexta: Otho, Comes de Nassau, bellicae rei expertissimus, egregia et memoratu digna in vita peragens facinora; uxorem habuit D. a Leyden, de Viana, unicam filiam etc. Liberi eorum erant, Henricus, in adorescentia defunctus: Iohannes, Patris successor, et Otho, idem cum Henrico satum expertus. Inter Iohannis filios, Engelberto quoque fil. fuit Otho, sed itidem sine prole exstincuts.

Guilielmus OTHO fil. Iohannis Comitis Nassoviae, cognomine Iunioris (Iohanne Seniore geniti) ex Margaretha Holsata (filia Iohannis Ducis) frater Iohannis Mauritii maioris natu, Americana [orig: Americanâ] expeditione celebris, natus A. C. 1607. improlis decessit.

Hermannus OTHO fil. Iohannis Ludovici S. Romani Imperii Principis, ex Ursula (filia Simonis Lippiae Comitis et Elisabethae Schauenburgicae, Othone VI. Comite Holsatiae genitae) Canonicorum societati variis in locis adscriptus est: Moguntiaci, Augustae Trevirorum, Coloniae Agrippinae, Argentorati, Halberstadii et Hildesiae; quo in loco, ut et Treviris, Archidiaconi quoque munere est insignitus. A. C. 1649. laetum sancitae Monasterii pacis nuntium, ad Imperatorem detulit, magnifica [orig: magnificâ] ab ipso remuneratione excultus.

OTHO [61] porro nomen variorum fuit Nassoviae Comitum, qui Othonis M. tempora antecesserunt, de quibus haec pauca. Otho, fil. Theodori seu Diederici Hassiae Praefecti (Adolfo [orig: Adolfô], cuius antiquissima inter Nassovios mentio, geniti) et Gertrudae Altorfensis (Engelberti Comitis filiae) Hassiae Praefectus, Nassoviae per annos 19. praefuit saecul. 8. Pater, ex Irmentruda, (Gosselini Ducis Arduennae filia) Henrici et Gosselini, qui brevi abrepti; Iohannis successoris, Alberti Canonici Moguntini et Hatmudae, Sigeberto Eberstenio Comiti nuptae. Alius, fil. Philippi Nassovii, ex Catharina Comite Hanoviae, primus Solmae Comes, hodiernorum Comitum [orig: Comîtum] conditor fuit. Alius Friderici, cui Philippus modo dictus frater erat, ex Metta Schirensi (Othon is Comitis filia [orig: filiâ] ) intra adolescentiae annos, obiit. Eodem [orig: Eôdem] nomine insignis fuit fil. Arnoldi (Friderici et Philippi Modo dictorum fratris primogeniti) ex Leucherda (filia Othonis Comitis Linselstenii) Mortisiorum Comitum, ut volunt nonnulli, conditor, matrimonio [orig: matrimoniô] Barbarae (Palatinae Kernittae genitae) Comitatum hunc adeptus. Item fil. Philippi comitis ex Imagina (Othonis Hanoviae Comitis fili) sine prole decessit; tribus licet nuptiis quaesita [orig: quaesitâ]; primis nempe Iohannae Luciliburgensis; secundis Theodorae Pressensis; tertiis Margarethae (Comitis Argentinensis filiae.) Item, unus ex filiis Diederici, Warmundo [orig: Warmundô] Comite Nassoviae geniti; Ecclesiasticam vitam sectatus. Item fil. Iohannis Comitis ex Sibylla (Ludovici Saxoniae Palatini filia [orig: filiâ] ) post fratrem Georgium, regimini admotus. Hic, unde generis propagationem quaesivit, vitae invenit, et stemmatis simul paterni, terminum: ipso [orig: ipsô] nuptiarum die, quo [orig: quô] Adelam Castelae dominam sibi iunxit, in hastiludio, a Comite Lochsmundae (imprudenter, an per iram?) violento [orig: violentô] concursu confossus. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô], stemma regntium, ad Othonem propatruu Iohannis proavi filium nonum, avi Georgii minorem natu fratrem, qui is ipse est Otho Magnus, a quo exorsi sumus, delatum est. Cyr. Lentulus Geneal. Comit. Nassoviae MS.

COMITES OLDENBURGICI, ALIIQUE.

OTHO [62] I. Comes Oldenburgicus, fil. Ulrici, nepos Sigfridi, pronepos regimberti, qui A. C. 918. Danos caecidit, a spectro quodam mirabile cornu, quod adhuc asservatur, accepisse fertur. Eo [orig: Eô] nati sunt Iohannes Comes Oldenburgicus, et Conradus, a matre Comes Alvenslebensis. Idem nomen fuit filio Elimari II. Praepesito Bremensi, rami Hatstedii, cuius conditor fuerat Christianus.

OTHO [63] II. cognomine Berne, fil. Mauritii, condidit Delmenhorstum arcem A. C. 1247.

OTHO [64] III. prioris ex Christiano fratre nepos, Delmenhorstum urbem fecit, frater Iohannis, cuius fil. Otho Archiepiscopus Bremensis electus A. C. 1345. nepotem Mauritium ascivit ob senium, exstinctus A. C. 1349.

OTHO [65] fil. tertio-genitus Christiani, Delmenhorstanae lineae conditoris, fratribus Mauritio [orig: Mauritiô] praefato [orig: praefatô] et Christiano [orig: Christianô] a Butiadis A. C. 1368. caesis, Patri successit: cum patruele Conrado, Oldenburgici ramus, quem Iohannes Christiani frater maior condiderat, de non alienando pactum iniit, filiam vero Annam Iohanni agnato ex Hatstediis despondit.

OTHO [66] prioris ex Christiano fratre nepos, cognomine Simplex, Bremensibus Comitatum Delmenhorstanum, si solvendo non esset, et illi filium Archiepiscopum eligerent, assignavit: Ita electus fil. Nicolaus A. C. 1421. decessit A. C. 1435. Comitatum nihilosecius sibi vindicante sororis eius Adelheidis martito [orig: martitô] Theodorico [orig: Theodoricô] cognomine Fortunato [orig: Fortunatô], Comite Oldenburgico [orig: Oldenburgicô].

OTHO [67] fil. Gerhardi cognomine Bellicosi, qui frater Christiani I. Daniae Regis Oldenburgicos continuavit; Canonicus Bremensis et Coloniensis, cum fratre Adolfo, bello [orig: bellô] Ditmarsico [orig: Ditmarsicô] periit A. C. 1500. Idem nomen fuit quarto genito filio Alberti I. Imperatoris qui cognomento [orig: cognomentô] Audax, vel Gratiosus, Stiriam tenuit, et sine prole mascula decessit. Frater Friderici III. Imperatoris, quem tamen, quod a Ludovico Bavaro Imperatore victus esset, inter Imperatores non numerant. Spenerus Syll. Geneal. Hist.

OTHO [68] de S. Blasio quod Monasterium est, in Dioecesi Constantiensi, floruit A. C. 1200. Epitomator Chronici Othonis Frisingens. alia quoque scripsit. Nauclerus, l. 1. gener. 38. Viss. de Histor. Latin. l. 2. c. 55. etc.

OTHO [69] Bruckmannus Friderico Holsatiae Duci Persicae Legationis, immensis sumptibus susceptae, suasor, eidem cum Ph. Crusio praefuit. Revaliam mari itum, inde Narvam, Novogardiam, moscoviam, iter suum direxerunt; tum pervenere [orig: pervenêre] in fluminibus Mosca Columnam, Okka Nissinovogardiam, Volga [orig: Volgâ] Astracanum: Mare Caspium traiecturi, naufragium passi sunt, sed ad Niasabath evasere [orig: evasêre]: Inde per Ardebil et Casvinum, ad Metropolim Ispahanum perventum. Cum legatione defuncti essent, per Kilanum seu Hircaniam et Mokanum, iter institutum. Debento [orig: Debentô] egressi apud Tartaros Dagestanos in Albernia transierunt, inde per Terkios, Circassios, donec in Moscoviam reversi priorem viam temetirentur. Redux Bruckmannus capite luit, in Legatione admissa. Vide Phil. Iac. Spenerum Syll. Geneal. Historica et Adam. Olearium Itiner. Pers.

OTHO [70] Brunfeldius Moguntinus, Medicus et Mathematicus, scriptis inclitus, A. C. 1530.

OTHO [71] Frisingensis Episcopus, fil. Leopoldi Ducis Austriae, ex Agnete, filia Henrici IV. Imperator. Frater uterinus Conradi III. patruus Friderici Barbarossae, frater Leopoldi Bavariae, Henrici Austriae, Gertrudis. Bohemiae, Berthae Poloniae Ducum, Itae Marchionissae Monferratensis, et Conradi Episcopi Salisburgensis: Non minus ingenio [orig: ingeniô] et ernditione inclitus. Primum, patris cura [orig: curâ], in Collegio Neoburgi ab illo fundato educatus, aliquandiu dein Lutetiae literis incubuit; Abbas exin Monasterii cuiusdam Ordinis Cisterciensis in Burgundia factus, prostmodum vero ad Episcopatum Frisingensem, in patriam revocatus: A. C. 1148. Conradum Imperator. in Orientem secutus est: inde redux in Burgundiam rediit, obiitque A. C. 1158. In Philosophia [orig: Philosophiâ] et Historiis egregrie versatus: condidit Chronicon librorum 7. a M. C. usque ad An. 1146. cum libro 8. de fine Mundi, et Persecutione Antichristi. Cuspinianus et Christianus Urstisius ediderunt. Porro scripsit sibros 2. de vita Friderici Barbarossae; Continuavit Redericus, Monachus Frisingensis. Vide Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 53. Henriquez, in Fasc. Cisterc. Onuphr. Trithemium, Possev. Baron. Simler. etc.

OTHO [72] Heurnius Ultraiectinus, scripsit Antiquitatum Philosophiae Barbaricae libros 2. etc. sub initium saeculi huius. Valer. Andr. Biblioth. Belg.

OTHO [73] gentili nomine, Iunius, tribunus plebis, qui, cum damnata [orig: damnatâ] Acutia [orig: Acutiâ], paraemium accusatori decerneretur, intercessit; sed mox in exilium propterea pulsus est, Tacit. l. 6. Annal. c. 47.

OTHO [74] Maorena, auctor vitae Friderici Barbarossae, quam filius eius Acerbus absolvit. Voss. l. 3. Hist. Lat. c. 7. Simler. Baron. Possev. etc.

OTHO [75] Roscius Tribunus plebis, tulit legem, qua [orig: quâ] cautum est, ne quis in numero equitum sit, qui 400. H. S. non habeat. Nostrae monetae 3125. libras. Lloyd. Iuvenal. Sat. 3. v. 153.

---- ---- Exeat, inquit,
Si pudor est, et de pulvino surgat equestri,
Cuius res legi non sufficit, et sedeant hic
Lenonum pueri, quocumque in fornice nati.
Hic [orig: Hîc] plaudat nitidi praeconis filius, inter
Pinnirapi cultos iuvenes, iuvenesque lanistae,
Sic libitum vano, qui nos distinxit, Othoni.

OTHOES Memphitarum Rex XVII. post Thamphtim, praefuit, a Satellitibus occisus. Ei successit Phius: Ramesse-Mene in inferiore Aegypto regnante. Ioh. Marshamus ex Manethone.

OTHOLIA fil. Ieroam, 1. Paral. c. 8. v. 26. Latine tempus, sive hora Dei.

OTHOMANNI Turcarum Imperatores ab Othomanno quodam, qui primus eius gentis Imperator fuit, etiam Osmanus dicuts, fil. Orthoguli rustici. Hic egregiis fortitudinis, contra Christianos popularesque speciminibus editis, plurimas Asiae minoris provincias, cum Sultantis, quibus parebant, exigua [orig: exiguâ] rebellium quorundam manu subnixus, subiugavit. Partem dein Cappadociae et Bithyniae occupavit, captisque Sinope, Bursa [orig: Bursâ], etc. aliisque plurimis magni nominis urbibus, Zosimi illud Oraculum, quo [orig: quô] lupos in Bithynia [orig: Bithyniâ] sede fixa [orig: fixâ], tandem sceptro [orig: sceptrô] potituros esse, praedixerat, verum reddidit. Voti semper compos, nisi quod Nicaeam et Philadelphiam frustra tentavit; Benignus, magnificus, et dignus a successoribus habitus, cuius cognomento Ottomanni dici hodieque glorientur. Obiit A. C. 1326. Hegirae 727. Imperii 27. vel 28. Chalcondylas, Hist. Turc.

OTHONA oppid. Albionis regionis Essexiae, Ithancester Camdeno videtur, locus non procul a Camalduno.

OTHONIA silva Germaniae in Sueviae et Franconiae confinio apud Rhenum, inter Nicrum et Rhenum fluv. vulgo Ottenmaldt.

OTHONIEL fil. Kenez, et frater Caleb minor natu generque, Ios. c. 15. v. 17. 1. Paral. c. 4. v. 13. de tribu Iuda, 4. Dux Israeliticus iudicavit populum Israel A. M. 2600. In eo fuit spiritus Domini, egressusque est ad pugnam et tradidit Dominus in manus eius Chusam-rasathiam Regem Syriae, cui Israelitae serviverant annis 8. et oppressit eum. Hic iudicavit Israelem, quadraginta annis, et mortuus est, A. M. 2640. Iudic. c. 3. v. 9. 10. 11. Ioseph. Iud. Ant. l. 5. c. 7. Othoniel Latine sonat, tempus Dei, sive hoea Dei.

OTHRONUS urbs vel insula ad Meridiem Siciliae, aut secundum alios Melitenae, Stephan.

OTHRYADES Spartiata, qui, cum inter Argivos et Spartanos convenisset, ut 300. utrinque delecti de agro Thyreatico inter se decernerent, et utri superiores exstitissent, eorum regio foret; unus hic tantum victor e Spartanis superfuit. Quum vero duo, qui ex Argivis reliqui erant, fugissent, castris suorum relictis, aiunt, Othryadem, spoliatis prius hostium corporibus, et ad sua castra relatis armis, deinde erecto [orig: erectô] tropaeo [orig: tropaeô], cruoreque suo [orig: suô] insignito [orig: insignitô], ac Iovi dicato [orig: dicatô], et in scuto suo, quumm adscripsisset, Vici, quia puderet Spartam reverti ob socios interfectos, sibi mortem conscivisse. Vide Val. Max. l. 3. c. 2. ex. 4. externo [orig: externô]. Meminit eius Herodot. Plutarch. in Paral. strabo, et Suidas. Quibus adde Senecae locum in Suasor. 2. quem sic lege; Othryades pene a sepislchro victor digitis vulnera gessit, ut tropaea Laconum inscriberet. En dignum Deo in Spartano sacramento virum, cuius ne literae quidem fuere [orig: fuêre] sine sanguine. Nec omittendum illud Crinagorae, *)oqrua/dhn *spa/rths2 to\ me/ga kle/os2. Nic. Lloydius.

OTHRYS Thessaliae mons, non procul ab Oeta; Centaurorum olim sedes et Lapitharum, Strabo l. 9. Delacha incolis vocatur. Nivalis Virgilio dicitur, l. 7. Aen. v. 675. quod forte hausit ex Nicandro; sic enim ille Theriacon [orig: Theriacôn] v. 145.

*nai\ me\n kai\ nifo/essa fe/rei duspai/palos2 *)/oqrus2
*foina\ da/kh. --------

Ubi Scholiast. *)/oqrus2, o)/noma o)/rous2 *qessali/as2. Ex utroque Stat. Theb. l. 3. v. 319.

---- ---- Non ocius alti
Interras cadit ira Iovis, si quando nivalem
Othryn, et Arctoae gelidum caput institit Ossae.

Qualiter exosus Pyrrhae genus, aequora rursus
Iuppiter, atque omnes fluvium [orig: fluviûm] si fundat habenas;
Ardua Parnassi lateant iuga, cesserit Othrys
Piniger, et morsis decrescant rupibus Alpes.

OTIA in vestibulo Somni, collocantur Statio Theb. l. 10. v. 91. ubi Idoli huius aulam describit:

Limen opaca Quies, et pigra Oblivia servant,
Et numquam vigili torpens Ignavia vultu.
Otia vestibulo, pressisque silentia pennis
Multa sedent etc.

Non abs re: Somnus enim vacationem humanorum operum infert. Alias Otia, amoenitates dicuntur ad otium proritantes. Idem l. 1. Sylv. 2. v. 265.

Illo Virgilium me temore dulcis alebat
Parthenope, studiis florentem ignobilis otii.

Hinc otiosa Neapolis, Horatio Epod. 5. v. 43. et in otia nata Parthenope, Ovidio Met. l. 15. v. 711. De cuiusmodi Otiis seu Secessibus Principum diximus alibi. Ut de Otiosis aliquid addam: otiosum esse, apud Thraces olim honestum erat, et rapto [orig: raptô] vivere praeclarum, agriculturae vero studium contemptissimum, apud

Herodot. l. 5. Contra otiosos reprehendit Paulus 2. Thessal. c. 3. v. 10. legibus coercet Amasis, apud Herodotum eundem l. 2. et Solon apud Alexandrum ab Alex. Genial. Dier. l. 3. c. 13. Sardi, apud Aelian. Var. l. 4. c. 1. Alii. Salariis privat antoninus Pius, Nihil esse sordidius, imo crudelius, inquiens, quam si Remp. ii arroderent, qui nihil in eam suo labore conserrent, apud Capitolin. c. 7. Urbe expellit Pericles, apud Plut. morte etiam Draco punit, apud Cael. Rhodig. Antiqq. Lect. l. 11. c. 3. Alia notio vocis, cum de Philosophis usurpatur, ut infra videbimus, ubi de Philosophia.

OTINUM oppidul. Holsatiae, in Wagria, cum castro; Outin; sedes Administratoris Episcopi Lubecensis, e Ducibus Holsatiae. Eutyn, quibusdam fere medium inter Lubecam et Chilonium, 5. millar. German. utrinque.

OTIS Assariphi Scriptori Arabi, avis est magni colli, cinerei coloris, rostri utcumque longi,. notissima in Oriente, carnis inter gallinaceam et anserinam mediae, sed anserina [orig: anserinâ] levioris: cui stercus pro telo est, ut addit Damir. Nempe cum eam insequitur accipiter, non cessat cum accipitre ascendere et descendere, donec in eius pupillam in cidens stercus in eam coniecerit: Quo [orig: Quô] facto [orig: factô] constrictus manet accipiter, ut qui pedibus manibusque vinctus est. Tum vero convenientes otides accipitris plumas vellicant, unde ei certa mora, uti habet Alkazuinius. Eandem avem brevis esse tardique volatus, propter corporis gravitatem, Graeci Scriptores asserunt, Xenophon in Cyro min. l. 1. Athen. l. 9. Plut. Aelian. l. 5. c. 24. unde et tardam dictam docet Plin. l. 10. c. 22. Quibus tamen contrarium docent Arabes Scriptores, illam a volatu quoque commendantes. Damir, Avem esse fortissimi volatus longissimeque evagari, ex eo patet, quod, cum capitur circa Basoram, ad Euphratis ostia, in ingluvie eius reperitur gramen viride. cuius arbor terebinthus crescit in finibus Syriae Damascenae. Unde est, quod vulgato [orig: vulgatô] Proverbio [orig: Proverbiô] dicimus, aliquem esse Otide volaciorem, si verbo datur venia. Ovis illius utuntur, ad denigrandos capillos, sed non nisi masculinis, i. e. unde mares nascituri sunt, quae filo [orig: filô] inserto [orig: insertô] dignoscuntur; illud enim e masculino ovo nigrum educitur, Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 2. c. 22.

OTIUM inter Gentilium Numina, sub Quietis et Vacunae nominibus, quae vide, ut et supra Dii, item Labor, et Otia. Addo, th=s2 *)argi/as2 Legem, de otiosis morte multandis, ex Aegypto a Solone advectam, tradere Herodotum l. 2. c. 175. ubi Amasin constituisse, ut quisquis Aegyptiorum quotannis Nomarchae iustum vitae suae rationem non demonstrasset [orig: demonstrâsset], morte mulctaretur, refert. At Solon leges Atheniensibus promulgavit, antequam in Aegypto regnaret Amasis: neque Solon, sed Draco, Statuit mortem esse otii poenam, Plut. Solone: quamvis neque de poena ista satis conveniat. Iuxta Diaconem, Oti poenam infamiam: iuxta Solonem eius tertio reum infamem esse, apud Pollucem exstat l. 8. c. 6. Lysias Draconem legem scripsisse: *(o a)rgo\s2 u(peu/dunos2 e)/stw panti\ tw=| boulome/nw| gra/fesqai, Otiosi nomen deferre cuivis liceat, ait, contra Nic. Solon itaque non legis auctor fuit, sed Areopagitis negotium dedit, ut viderent, unde quisque viveret, et in Otiosos animadverterent, Plut, ibid. Sed et Theophrastus tradidit, Pisistratum th=s2 *)argi/as2 legem tulisse, qua [orig: quâ] et agrum cultiorem et urbem infrequentiorem redderet, Ibid.

OTLINGUA apud medii aevi Scriptores, Saxoniam notat. Vide Capitular. Caroli C. p. 113. 1. edit. Sic dictus pagus Galliae, in Neustria provinc. ubi consedere [orig: consedêre] Saxones, cognominati Ostlingui. Et quidem saxones, ad oras Sequanae maritimas, consedisse, probat littus Saxonicum, in Gallia, cuius mentio est in Notit. Imperii. Saxones Baiocassinos memorat Gregor. Turonens. Histor. l. 5. c. 27. apud C. du Fresne Glossar. Vide quoque ubi de Saxonibus Gallicanis.

OTLO vel OTHOLON, Monachus Fuldensis, floruit saeculo [orig: saeculô] 10. Auctor vitae S. Primiani, etc. Canis. in antiq. lect. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 41. Surius, Christoph. Brouverius, etc.

OTOMEGALI h. e. homines promissas aures habentes, memorati Plinio aliisque, non sne ratione, ab illis Historiae inserti sunt. Non guidem, ut auribus tam patulis esse credamus, ut interdiu vestium noctu stragulae et aestus [orig: aestûs] tempore umbraculi loco [orig: locô] ipsis inserviant, quod audax fingendi licentia historiae assuit: sed tamen, ut patulae omnino et prolixae esse vere dicantur. Namque littoris Malabarici incolae communiter etiamnum pandas et promissas aures habent, existimantque ornatui suo multum deesse, nisi utrinque humeros non contingant modo, sed etiam late flagellent. Vide Isaac. Voss. in Pomp. Melam l. 3. c. 6. et infra Panotii.

OTREUS [1] Cissei fil. Hecubae frater. Hesychius, *)/otreus2 kai\ *mu/gdwn basilei=s2 *frugi/as2.

OTREUS [2] e Mariandinis Princeps, Procus Hesionae Troianae, ab Amyco interfactus, Val. Flacc. l. 4. v. 162. Fil. Dascyli et Anthemoisae, Tantali ac Lyci fluminis nepos, in bello Colchico, quod Perses contra Aceten movit, ab Ambeno hastae fragmine occisus, Herodot. l. 6. c. 252.

OTRYE oppid. fuit Phrygiae magnae in con finio Lydiae. Cuius oppidani Othronienses, Plin. l. 5. c. 29.

OTTA seu Ebusus, fil. Hengisti, qui una cum Horsa A. C. 449. Angliam occupavit, per filios, hinc Iddam, Northumbraie Reges: inde Wiffam, Reges East Angliae, seu Angliae Orientalis prosevit. Frater Ottici seu Osci, qui Cantii Reges dedit et Hadwakeri seu Andacharii, vel Odoacri, qui in Germania stemma

produxisse sertur, per illos posteros, Hadvigatum, Hildericum, Bodicum, Bertholdum, Sighardum vel Sigismundum, Saxonum Reges vel Duces. Vide Phil. Iac. Spenerum Sylloge Gen. Histor. in Fam. Saxonica.

OTTAROCORAE apud Ptolemaeum, qui aliis Ottacorae et Atracorae, populi Sericae, quorum urbs Ottorocora; meminit et montis Ottorocorra idem, quem Appianus Opurocara vocat l. 3.

OTTERA Marthehae filia, qua [orig: quâ] regnante Amazonum imperium in id opulentiae, gloriae ac famae pervenit, ut Eurystheus rex, quasi rem impossibilem, Herculi imperarit [orig: imperârit], ut Amazonum reginae arma sibi afferret.

OTTINGA oppid. Sueviae, ad Vernitium fluv. sub proprio Comite, 2. milliar. German. a Nerolinga in caeciam Norimbergam versus, 6. ab Eistato in Occidentem.

OTTO [1] Iacobus, ICtus Sac. Caes. Lateranensis Palatii Comes et Reip. Ulmensis Consiliarius. Natus Ulmae d. 8. Febr. A. c. 1633. in inclita Raurica Iuris U. D. creatus est 3 exin a Senatu Ulmensi in Collegium Iuridicum cooptatus, paulo post a Leopoldo Aug. Dignitate comitivae et singulari Monili donatus, Europae Coronam Triumphalem, a Caesare filio Iosepho I. Romanorum Regi XIII. impositam; scripsit consecravitque. Postquam Hypotyposin legitimationis illegitimorum, A. C. 1673. eiusdem alteram partem, de Legitimatione per subsequens matrimonium, A. C. 1678. Cynosuram Augusti et Augustae, A. 1680. Delectum Paternorum Consiliorum Exoticorum A. C. 1681. Corpus Iuris Criminalis Carolini, A. C. 1683. alique tum Latino [orig: Latinô], tum vernaculo [orig: vernaculô] stylo [orig: stylô], exarata, publici iuris secisset. Haud pridem institutae Societatis Teutonico-Leopoldinae Historiae Univ. Germ. membrum factus, B. Rhenani Rerum Germanic. libres tres eruditis Notis illustravit ediditque A. C. 1693. Tiraquelli IC. incliti exemplo [orig: exemplô] tot librorum quam liberorum, parens.

OTTO [2] Sebastianus, prioris Pater, inclitae Reip. Ulmensi aliisque Imperii Statibus a consiliis: scripsit varia, inter quae, Consiliorum eius Exoticorum delectum edidit, Illius Filius, ut diximus.

OTTOBERTUS fil. Eberhardi senioris, Habspurgiorum veterum ex adoptione haeres, et Monasterii. Trudpertini instaurator, Pater fuit Ramperti cognomine Gratiosi, cuius posteri Guotramus, Luithardus, Luitfridus II. qui fratrem itidem Ottobertum habuit, Episcopum Argentoratensem, caesum A. C. 913. et Hundfridus, Guntrami cognomine Divitis, Habspurgensium Comitum indubitati Satoris, genitor. Spenerus in Fam. Badensi.

OTTOCARUS [1] I. Bohemiae Rex, prius Przemissaus dictus, Philippi Suevi Imperatoris partes quod egregie tueretur, ab eo Rex coronatus est, A. C. 1199. Quem cum diviortio [orig: diviortiô] suo [orig: suô] offendisset, A. C. 1208. dimidia [orig: dimidiâ] parte regni mulctatus, tam obstinate se Ottoni, eius aemulo, applicuit, ut diceretur Ottogarus, quod Germanis denotat, in solidum Ottonis. Dubrav. in Hist. Bohem. Spangenberg. in Chron.

OTTOCARUS [2] melius OTTOGARUS II. ut ex Dubravio patet, dictus alias Wenceslaus, priori successit. Eum excepit.

OTTOCARUS [3] III. Rex Bohemiae, a Stiriis Dux stiriae creatus, usurpavit Ducatum Austriae, vel potius ducta [orig: ductâ] in uxorem Margareta [orig: Margaretâ] Austriaca [orig: Austriacâ], acquisivit, A. C. 1247. Stiriam Belae Regi concessit, Prutenos vicit, Montem Regium condidit, obtinuitque A. C. cIo CCLXIX. Carinthiam, sed diou conservare non potult. Nam cum eo arrogantiae provectus esset, ut, contempta [orig: contemptâ] Imperii Maiestate, de clientalibus Bohemiae beneficiis Caesari Rudolpho Habsburgio sacramentum dicere nollet, citatur ad Augustam Vindelicorum sub gravissimis poenis, uti se sistat, ac de iniuste occupatis Imperii provinciis, neglectaque eius Maiestate rationem reddat. Ridet citationem Ottocarus, neminemque ad Comitia, qui pro se respondeat, mittit. Interim legati, ab Austriae ordinibus missi, Augustam ad Caesarem Principumque conventum perveniunt, et apud Caesarem Principesque gravissime de iniuria crudelitateque Ottocari conquesti sunt, decernitur communi principum sententia [orig: sententiâ] legatos ad Bohemum mittendos, sed cum ii indigna in Caesarem Imperiique Principes probra pro responso retulissent, omnium consensu decreto [orig: decretô] bello [orig: bellô], ad id iusta Caesari auxilia promissa fuerunt: At cum utrinque maximae collectae essent copiae, et Caesar eum suis in Austriam contendisset, Ottocarus de praelii eventu, Caesaris prudentiam ac vim veritus, dubitans, intercessione duorum hinc inde Antistitum, pacem cum eo facit, restituta [orig: restitutâ] Austria [orig: Austriâ], dictoque [orig: dictôque] de Bohemiae ceterisque eius provinciis Caesari sacramento [orig: sacramentô], in genua dum haec fiunt, ante Caesarem sedens, inspectante Bohemorum, Hungarorum, et Germanorum exercitu: qua de re, ut indigna, ab uxore hominibusque turbelentis, Rex Ottocarus acerbe acriterque reprehensus, violata [orig: violatâ] pace, cum ingenti exercitu Austriam invadit: exit contra Caesar Rodolphum, Germanorum copiis Hungarorumque auxiliis stipatus, ac haud procul oppido [orig: oppidô] Marchecco [orig: Marcheccô], cum Ottocaro congressus, cum XIV. M. caesis superat occiditque A. C. 1278. Aen. Sylv. Histor. Bohem. Natal. Metel. Regnum tamen filio Venceslao, elocata [orig: elocatâ] ipsi Iuta [orig: Iutâ] filia [orig: filiâ] reliquit, Alberto filio Austria [orig: Austriâ] donata [orig: donatâ], A. C. 1282. Bonfin. Decad. 2. l. 8. Addo, quod is itidem Premissaus appellatus, Regnum Bohemiae ad summam amplitudinem perduxit, illudque a mari Baltico usque ad Hadriaticum propagavit. Praeter enim Austriam; ab Ulrico, ultimo Carinthiorum Duce, titulo [orig: titulô] emptionis, Carinthiam, carniolam, Marchiam Vinidorum, Slavoniam et portum Naonis, consecutus est. Eidem Veronenses, Feltrenses, Tarvisini et multi ex Foro Iulio sese sponte submiserunt. Hungaris Stiriam ademit et in Prussia, superatis Tartaris, urbem exstruxit Konigsbergam, Aen. Sylvius Histor. Bohem. c. 27. etc. Posteris eius remansit Regnum Bohemiae ac Moraviae; e quibus etiam Wenceslaus II. ducta [orig: ductâ] Rixa [orig: Rixâ], Poloniae

insuper Rex creatus est, A. C. 1300. Quo [orig: Quô] mortuo [orig: mortuô], Poloni defecerunt, et Wenceslaus II. secundo [orig: secundô] Regni sui anno [orig: annô] nefarie Olomutzii in Moravia obtruncatus, familiam Zechorum seu Ottogarorum finivit. Post eos Regnum Bohemiae, a variis competit oribus misere dilaceratum, partim ad Henricum Carinthiae Ducem partim ad Rodolfum, Alberti I. Imperatoris filium pervenit: quam dissidia durarunt [orig: durârunt], usque ad A. C. 1312. quo [orig: quô] Regnum. Bohemiae ad domum Luciliburgicam est translatum; e quibus Iohannes, in praelio contra Anglos ad Cressiacum, A. C. 1346. caesus, successorem habuit Wenceslaum cognomine Carolum, qui etiam Imperator, quartus huius nominis evasit etc. Georg. Hornus Orb. Imper.

OTTOMAN vel OTHMAN, vel OSMAN [gap: Hebrew] Arabib. nomen fuit Chaliphae Saracinorum, qui Omaris successor, annos 12. Saracenis praefuit, occisus domi suae A. C. 655. Item Principis illius Turci, a quo regia Turcarum familia hodie denominatur Osmannica vel Ottomannica. Obiit is A. C. 1328. In posteris eius primus Baiazetes cognomine Gilderin, i. e. fulmiveus, hoc genus parricidii orsus est, quod in hunc usque diem in familia hac manet, iuxta illud in Imperio Turcico celebratum dictum, Unus Deus in caelis, unus Ottomannus in Terris. Fuit et Osman II. fil. Achmetis, qui sigismundo Poloniae Regi bellum intulit A. C. 1621. sed inde reversus, a Ianizeris strangulatus est. Vide de priore, supra in voce Osman, seu Osmanes, deposteriore vero suo [orig: suô] loco [orig: locô].

OTTOMARUS Luscinius Argentoratensis. Vulgavit Musurgiam A. C. 1535. aliisque in publicum scriptis editis inclaruit. Vide Gesnerum et Simlerum in Biblioth. ut et Voss. de Scient. Mathem. cap. 60. sect. 20.

OTTONIA Crantzio Tirholam, insula maris Baltici Cimbricae Chersoneso adiacens, sub regno Daniae.

OTTONIEL Discaltius, ICtus Patavinus celebris, docuit Ius utrumque Ann. 42. scriptis excellentissimis aeternam famam meritus. A Rodolpho secundo, Imperatores Comitiva [orig: Comitivâ], et a Veneta Republ. Equestri dignitate honoratus, Obiit A. C. 1607. aetat. 71. Tomasin. in elog. Illustr. Vir. Patav.

OTTONIUM urbs Fioniae insulae primaria in eius fere umbilico, media inter Neoburgum ad Ortum et Mildefariam ad Occasum, 2. leuc. Danicis, ab ora sinus Codani in Austrum, uti 9. ab Arhusia, 14. a Slesvico in Boream, 18. ab Hafnia in Occidentem Odensee. Condita ab Haraldo Rege sicque dicta in honorem Othonis 1. Imperatoris. Hic [orig: Hîc] conventus ab Episcopis regni habitus, A. C. 1257.

OTTOROCORRA Sericae regionis urbs, Ptol. Salgora Mercatori. Populi etiam Ottorcorrae, Atiacori Plinio. l. 6. c. 17. teste Villanovano [orig: Villanovanô] ,

OTTWEILER quasi OTTONIS-VILLA, castrum Wetteraviae, sub proprio Comita, ex Familia Comitum Saraepontanorum, seu in Sarbrucken Nactus est autem illud, in divisione hereditatis paternae. Ioannes Ludovicus fil. Wilhelmi Ludovici Comitis Nassoviae in Sarbrücken maximus natu, et Dorotheam duxit Catharinam Palatinam: frater Gustavi Adolfi, qui in Sarbrucken, et Volradi, qui in Usingen habitat. Phil. Iac. Spenerus Theatro Nobilit. Europ. Part. I. p. 21. Vide quoque eum Arte Heraldica [orig: Heraldicâ] Tom. 2. In lucem editus est praefatus Io. Ludovicus A C. 1625.

OTUS [2] avis nomen, de qua aliquid infra voce Planipes. Graece w/to\s2, sicut Otis, de qua supra, *oti/s2. Alias Osio, quasi Asinio, an quia rudentem asinum aemulatur, an quia aures habet prominulas?

O. V. F. optimo viventi fecit, significat etc. Franc. Gouldm. Dict. Lat. Angl.

OVA [1] et avenae, Oonae insul. in colarum cibus, ut docet Plin. l. 4. c. 13. Ab. ovo etiam Romani cenas ordiebantur: Unde illud, Ab ovo usque ad mala. Horat. l. 1. Sat. 3. v. 6. et Ad ovum integram adferre famem, Cic. l. 9. Ep. ad Paetum 20. Imo [orig: Imô] et in secundis eadem mensis apponebant, teste Athenaeo [orig: Athenaeô] l. 14. Nec solum hoc [orig: hôc] cibo [orig: cibô] nihil est paratius, quaqua iter facias: sed nihil etiam purius mundiusque; quippe nec intus sordes habet ullas, nec manibus contrectatum inquinatur. Imo nihil securius tutiusque, unde hunc unicum cibum extra venenivim ac suspicionem Principibus assumi posie, Ampliss. asserit Forstnerus in Tacit. Notis. Illud quoque ad commendationem facit, quod ne igni quidem opus sit, si per solitudinem circumgestes. Funda [orig: Fundâ] enim circumactum sic iugi vertigine incalescit, ut citra ignem coquatur: quod Babylonios, venatibus assuetos, ubi in solitudine deprehenderentur, nec cibaria percoquendi esset occasio, factitare olim fuisse solitos, docet, ex Suida in voce *peridramou=ntes2, Cael. Rhodig. Antiqq. Lect. l. 8. c. 12. Laudantur autem phasianorum Ova praecipue, sed haec, ob raritatem vix inferuntur mensis, nisi virorum Principum. Proximus illis locus gallinarum datur. Ex Athenaeo tamen l. 2. discimus, Epaenetum et Heraclidem Syracusium in *)oyartutikw= seu libro Rei coquinariae, pavonum Ova omnibus aliis praetulisse, ac dein chenalopecum; ac demum tertio [orig: tertiô] loco [orig: locô] gallinarum. Sed quantopere illa pavonum postea viluerint, arguunt haec Macrobii Saturnal. l. 3. c. 13. cum ait: Ecce res non admiranda solum, sed pudenda, ut Ova pavonum quinis denariis veneant: quae hodie non dico vilius, sed omnino non veneunt. Addo saltem, ova perdicum magna [orig: magnâ] copia [orig: copiâ] convivis exhibita, ab Heliogabalo; de quo Lamprid. c. 19. Exibuit, inquit, et Palatinis ingentes dapes extis mullorum refertas, et cerebellis phoenicopterum [orig: phoenicopterûm], et perdicum ovis, et cerebellis iurdorum. Sed et Struthiocamelorum ova, in praecipuis

Turcarum Persarumque moscheis (ita fana sua vocant) ornatus causa [orig: causâ] suspensa [orig: suspensâ] conspici, uti testatur P. de Valle Itinerar. Part. 1. et 2. Nec omittendum, quod ova ignita, ad Martyrum cruciatus adhibita interdim esse, scribit Erchinfridus in Vita S. Colomanni: Acria tortorum flagra, lapides, ovaque fortiter ignita candentemquve forciipem etc. apud C. du Fresne in Glossar. ubi et Ovorum, in praestationibus quae Missis Dominicis fiebant, mentionem facit. ex Capatular. 5. ann. 819. c. 29. et l. 4. Capitul. c. 73. et Ovorum de crucibus, ex Tabulario Foslatensi etc. Fuit vero Ovum, apud veteres Sapientes, Aeternitatis, Mundi, Perfectionis etc. hieroglyphicum, et hinc in Magnae Matris sacris praecipuo [orig: praecipuô] cultu: ad cuius figuram concinnavit carmen Simmias Rhodius, quod falso Theocrito tribui ostendit Licetus de Gemmis Annul. c. 140. non extare contendit Iul. Caes. Scaliger: quare duo ipse animi gratia [orig: gratiâ] exhibet Poetices l. 2. c. 25. alterum minusculum, quasi Philomelae; alterum grandius, ut sit Cycni. OVUM PUSILLUM SCALIGERI.

OVA [2] in Circo olim, apud Romanos, memorantur Tertulliano. no, Ova honori Castorum ascribunt, qui illos ovo [orig: ovô] editos credere et Deas de Cycno Iove non erubescunt. Quorum usum et auctorem ostendit Die, his verbis de Agrippa, *ka)\|n tw=| i(ppodro/mw| sfallome/nous2 tou\s2 a)nqrw/pous2 peri\ to\n tw=n diau/lwn a)riqmo\n o(rw=n, tou/s2 te delfi=nas2 kai\ ta\ w)oeidh= dhmiourgh/mata katisth/sato, o(/pws2 di' au)tw=n ai) peri/odoi tw=n peridro/mwn a)nadeiknu/wntai, Cum videret in Circo homines saepius errare circa nismerum spatiorum decurrendorum, Delphinas et ovales fabricas constituit, quibus circcuitus curriculorum notarentur ac numerarentur. Nempe, cum circa numerum spatiorum et curriculorum homines saepe laberentur, et cum e. g. quatuor curricula exacta essent, quidam quinque aut 6. spatia evoluta dicerent, ova haec excogitata sunt, tamquam notae, quibus curricula numerabantur. Sed cum Liv. doceat, sub finem l. 41. c. 27. Censores locasse [orig: locâsse] carceres in Circo faciendos et ova ad notas curriculis numerandis, anno Urb. Cond. 581. cumque Varro meminerit illius ovi, quod ludis Circensibus novissimi curriculi finem faciebat quadrigis: iam ante Agrippam illa reperta et usitata fuisse oportet. Non vero illa metarum summitati erant imposita, ut contendit Auctor libri de Circo: qui enim potuissent ova metarum apicibus addita, quot iam spatia peracta, essent, indicare? Praeterea, non ova sunt, quae summis metis et obelisco imposita visuntur, sed pilae vel sphaerae, sicut omnibus fere Pyramidibus et obeliscis eas addi moris fuit, in summo apice. Ut taceam, aliam esse ovi formam, aliam sphaericam. Itaque Ova Circi, quibus curricula notari ac nominari solebant, fuere [orig: fuêre] w)oeidh= dhmiourgh/mata, ut et Dio vocat, fabricaeque quaedam ex ligno ovali figura [orig: figurâ] factae cum basi, qua sisti possent et erigi: quas hinc inde transferri et portari potuisse, Varro innuit, inquiens, Nam non modo ovum illud sublatum est, quod Ludis Circensibus novissimi curriculi finem facit quaedrigis [orig: quaedrigîs]. E quibus colligit Salmas. septem ova tot numero [orig: numerô] statuta esse, quot curriculi peragenda. Sic primo [orig: primô] curriculo [orig: curriculô] peracto [orig: peractô], unum e medio tollebatur: secundo [orig: secundô], alterum; et sic deinceps: sexto [orig: sextô] spatio [orig: spatiô] confecto [orig: confectô] unum restabat, quod novissimo [orig: novissimô] curriculo [orig: curriculô] absoluto [orig: absolutô] etiam auferebatur. Sed et contraria [orig: contrariâ] ratione, numerus curriculorum per ova iniri poterat; ut singulis peractis spatiis unum subinde ovum produceretur in medium atque erigeretur, quibus omnibus productis et statutis omnia curricula finita indicarentur. Cui rationis videretur adstipulari Cassiodorus, ut in vulgatis editionibus descriptus est. Sic enim ait: Nec illud putatur irritum, quod metarum circuitus ovorum erectionibus exprimatur, quando actus ipse multis superstitionibus gravis, ovi exemplo [orig: exemplô] geniturum se aliqua profitetur. Sed eam lectionem falsi damnant veteres libri, quae pro ovorum erectionibus habent exceptionibus: forte legendum, exemptionibus. Ovorum enim exemptionibus exprimebatur curriculorum circuitus, quia post singula spatia evoluta unum eximebatur ovum, uti dictum. Iuvenalis ova illa, Falas vocare videtur; quas cum Delphinis, uti Dio iungit, Sat. 6. v. 589.

Quae nullis longum ostendit cervicibus aurum,
Consulit ante Falas Delphinorumque columnas.

Sic Dioni, oi( *delfi=ne/s2 te kai\ ta\ w)oeidh= dhmiourgh/mata. Falae certze turres sunt rotundae, quarum fastigium ovi refert imaginem, quasque divisiones esse in Circo et turres ad tempus exstrui solitas, ait Servius ad Aen. l. 9. Plane videl. sunt illae ovales

fabricae, quas Agrippa primus curasse [orig: curâsse] dicitur, ad numerum curriculorum ostendendum, ad tempus, ludorum nempe die, construendas. Quem in usum delphines ab eodem facti sunt, in Euripo, h. e. in medio spatio, quod erat inter utramque metam, uti ex eodem Cassiodoro constat. Ante has falas et Delphinas, viles et triviales Astrologos a mediocribus et plebeiis feminis consuli consuevisse, cum divitibus responsa darent conducti e Phrygia Augures, insignes Mathematici et Auspices, qui publica condebant fulgura, docet idem Iuvenalis d. l. Vide Salmas. ad Solin. p. 911. et plura hanc in rem supra passim, inprimis in vocibus Falae et Delphini Circorum.

OVA Hapala apud Marcellum Empiric. Statim dare debes lentem et beram coctam vel alicam, vel ova hapala et ungellam discoctam; et Apicium, quid sint, vide supra in voce Apalar.

OVASIS seu OASIS, tam parva, quam magna, locus desertus est in Africa, in quem nocentes olim relegari solebant. Utriusque meminit Ptolemeus in 3. tab. Africae. Plin. item l. 5. c. 9. ubi Arsinoitae, inquit, duo sunt: hi et Memphites, usque ad summum Delta perveniunt, cui sint contermini ex Africa duo Oeasitae. Etiam Strabo l. 17. ubi ait, oi( *aigu/ptioi kalou=si ta\s2 oi)koume/nas2 perioxome/nas2 ku/klw mega/lais2 e)rhmi/ais2 w(s2 a)\n nh/sous2 pelagi/as2, Oeases Aegyptii vocant loca habitata in magnis desertis, quasi Insulas quasdam in mari. Sic Socr. Histor. Ecclesiast. l. 2. c. 28. de Georgio quodam Aniano loquens, cum quosdam fideles interfecisse, alios vero superstites in exilium, ad magnam Oasim, relegasse [orig: relegâsse], ait. Evagrius Eccles. Histor. l. 1. c. 7. refert, Nestorium haereticum, edicto [orig: edictô] Imperatoris Theodosii, Oasim relegatum fuisse, quam et Ibim vocari scribit, ut et Plin. testatur l. 5. c. 4. Sic enim apud eum legendum: Ibis civitas Oeensis etc. Sed et alii Auctores huius vocis faciunt mentionem: ut iam non sit dubitandum, quin apud Ulpianum leg. 7. §. est quoddam. ff. de interdic. et relegat. sic legi debeat: Est quoddam genus, quasi in Insulam relegationis, in provincia Aegypto in Ovasim velegare. Hinc Oasena relegatio, l. 1. Cod. Theod. de Nili agger. Vide Duarenum Disput. ann. l. 2. c. 39. et Prateium, apud Ioh. Calvinum Lexic. Iurid. ut et in voce Oasis.

OVATIO ignobilior species triumphi, cui initium An. 250. vel 251. a Romanis datum: tum, cum Consul Posthumius Tubertus, victis Sabinis, inter populi circumfusi applausus, myrteam capite corollam gestans, Urbem ingressus est. Vide Dionys. l. 5. Plin. l. 15. c. 29. Sigon. in Fast. Comment. Ita autem de illa Plin. loc. cit. Bellicis quoque rebus myrtus inseruit, triumphansque de Sabinis Posthumius Tubertus in Consulatu (qui primus omnium ovans Urbem ingressus est: quoniam rem leviter sine cruore gesserat) myrto [orig: myrtô] Veneris Victricis coronatus incessit, optabilemque arborem etiam hostibus fecit. Ab ove nomen arcessit Plaut. in Marcello. quod Ovatione non taurus, ut in Triumpho, sed ovis, a Victore immolaretur: et recte. Festus tamen a militum gratulantium et literam O. quum e pugna victores redeunt, geminantium clamore vocem deducit; quod idem placet Dionysio Halicarnassaeo, Quasi, inquit, Romani *)enasmo\n Graecorum vocem, quae clamorem significat, Ovationis nomine voluerint interpretari. Qui idem, eum qui Ovans urbem ingrediebatur, nec curru vectum, nec trabeam togamque pictam indutum, pedibus Urbem, exercitu praeeunte, introivisse, ait. Plut. autem eundem, nec quadrigis invectum, nec laurea [orig: laureâ] coronatum, nec tubis concinentibus, sed pedibus et calceis, myrtea [orig: myrteâ] redimitum, tibiis modulantibus, Urbem ingressum esso scribit, cum quo Plinius, Festus, A. Gellius sentiunt. Quorum ultimus l. 5. c. 6. causas Ovationis has enarrat: Cum aut bella non rite indicta, neque cum iusto hoste gesta sunt, aut cum hostium nomen humile et non idoneum est, ut servorum piratarumque aut deditiene repente facta [orig: factâ], in pulvere (ut dici solet) incruentaque victoria obvenit. Cui facilitati aptam esse Veneris frondem crediderunt, quod non Martis, sed quasi Veneris triumphus quidam foret. Addit Plutarchus, cum aut in aliena provincia, cut alienis auspiciis, aut cum sine Magistratu res gesta esset. Quod de pedestri introitu dictum, non eadem omnium Scriptorum mens fuit: Partimenim, pergit Gellius, scripserunt, qui ovaret, introire solitum equo [orig: equô] vehentem: at Sabinus Massurius pedibus ingredi ovantes dicit, sedquentibus eos non militibus, sed universo [orig: universô] Senatu. Et quidem, cum Lucretius Tricipitinus de Aequis Volscisque triumpharet, Veturio a Senatu concessum, ut sine legionibus equo [orig: equô] veheretur: Claudius quoque Nero, bello [orig: bellô] Punico [orig: Punicô] secundo [orig: secundô] eques sine militibus urbem introivit. Plerumque tamen urbem ingrediebantur. Unde Dionysius Ovationem, dum de Aulo Manlio ovante anno [orig: annô] Urb. Cond. 279. loquitur, pedestrem Triumphum vocat; Dione ovantes ingredi interpretante, equo [orig: equô] vehi: Sed et myrteam coronam Marcus Crassus, bello [orig: bellô] fugitivorum confecto [orig: confectô], cum ovans rediret, insolenter aspernatus est. Senatusque consultum faciendum per gratiam curavit, ut lauro [orig: laurô], non myrto [orig: myrtô] coronaretur, verba sunt iterum A. Gellii loco [orig: locô] cit.. Tiberius vero ob res gestas, ovans, curru urbem ingressus est, licet triumphalibus ornamentis primus, uti quidam putant, honoratus, novo [orig: novô], nec antea cuiquam tributo [orig: tributô], genere honoris, teste Suetonio [orig: Suetoniô] in eo c. 9. Vide praeter Car. Paschalium Coronarum l. 7. c. 17. toto, Casp. Barthium Animadvers. ad Stat. Theb. l. 2. v. 684. Alex. ab Alexandro Gexial. Dier. l. 6. c. 17. Onuphr. Panvinium de Triumpho, Io. Rosin. Antiqq. Rom. l. 10. c. 28. Salmuthum in Pancirollxm lib. Rerum deperdit c. de Triumpho, ubi ovem, quam victor mactaturus erat, ante eum duci solitam fuisse addit, Thom. Godwyn. Antholog. Romanae l. 4. c. 6. etc. nec non infra ubi de Triumphe Secreto. Hinc aurum Ovatum, quod ovatione victoria [orig: victoriâ] que quaesitum est Pers. Sat. 2. v. 55. Io. Calvinus ubi supra. At ovatae cassides apud Appuleium dicebantur, quae ovi h(mi/tonon repraesentabant: qua [orig: quâ] forma [orig: formâ] pilei quoque nonnullis erant, rotunda videl. sineacumine, ad instar hemisphaerii vel ovi divisi. Isidor. de Pileo Sacerdorali

Iudaeorum, Pileum ex bysso rotundum, quasi sphaera media, caput tegens Sacerdotale, et in occipitio vitta [orig: vittâ] constructum, hoc Graeci et nostri tiaram vocant, nonnulli galerum. Non habet acumen in sumno, sed galeam. Ad quod instar facta erant et pilea Castorum: media Latinitas calamancas, pro quo Graeci, voce in suum morem detorta, *kamelau/kia dixere [orig: dixêre], quasi a)po\ tou= e)lau/nein to\ kau=ma, a frigore arcendo. Salmas. ad Solin. p. 556.

OVETUM urbs Legionis, insignis. Asturiae Ovetensis caput, ad Astam fluv. quo reliquiae Gothorum confugere [orig: confugêre], 16. leuc. Hispan. a Legione urb. in Circium, 6. ab ora maris Cantabrici in Meridiem, 18. ab Asturica in Boream, Episcopalis sub Archiepiscopo Castellano. Alias regni Ovetani caput, et regia sedes, cum post obitum Roderici, Gothorum Regis ultimi, Christiani a Mauris expulsi, et in Asturias compacti, Principem Pelagium elegerunt, A. C. 717. qui Ovetanum regnum instituit, quod Legionensis, A. C. 913. fermentum fuit; Tum enim Ordonnus 2. Regis Legion. titulum sumpsit. Hispanis Oviedo, hic [orig: hîc] Concilium, A. C. 878. et 901.

OVICULA [1] cognomen Fabii M. a clementia morum, apud Plut. et Aur. Victorem, quorum hic: Quinctus Fabius Maximus, Cunctator inquit, Verrucosus a verruca in labris sita, Ovicula a clementia morum dictus. Sicut scorpiones contra vocabantur, moribus asperi. Appuleius Miles. 9. Nosti quendam ------ quem scorpionem prae morum acritudine vulgus appellat. Cuiusmodi homines o)/feis2, i. e. serpentes Graecis, dra/kontes2 quoque Lycophroni dicti sunt. Ioh. Meursius Commentar. in Lycophronem p. 125.

OVICULA [2] in sinu domini quiescens, memoratur in parabola nathanis, 2. Samuel. c. 12. v. 3. Ibi enim legitur pauper quidam unam habuisse oviculam a seemptam et enutritam, quae una cum filiis eius adoleverat, eius pane vescens et ex eius calice bibens et in eius sinu quiescens et ei erat loco [orig: locô] filiae. Quae parabola quo minus videatur vero absimilis, facit insanus quorundam in Melitaeos catellos amor, quos in deliciis habent: qualis fuit Issa Publii, apud Martialem l. 1. Epigr. 110.

Issa est delitiae catella Publi [orig: Publî],
Collo nixa cubat, capitque somnos,
Ut suspiria nulla sentiantur.

Aut in feles, qualis Mechlempe, cui Constantmi Monomachi uxorem lautos cibos et opiparos, aureis vasis quottidie apponi iussisse, refert Tzetzes Chil. 5. Histor. 12. Quid quod dracones, immanem belluam, nonnulli enutrivisse non contentietiam in lecti consortium admiserunt, ut de Aetola virgine Plut. in l. utra Animal. de puella alia, in Iudaea, sub Rege Herode, Aelian. l. 6. c. 7. de puero quodam Arcade, idem ibid. c. 36. de puero alio Patrensi, alter Aelian. Variar. l. 13. c. 46. referunt. Hodieque Arabes insignem aliquam ovem apud se habere, quam mansuefaciant et domi mulgeant, nec foras pastum dimittant (Thima illis dictam) consuevisse leguntur. Aliud est, quod de Pastore ovium Christo legimus Esai. c. 40. v. 11. Pascet ut pastor gregem suum, in brachio suo colliget agnos, et in sinu suo portabit, fetas minabit, id est, aget. Hoc enim ad bonio Pastoris officium, pertinet. quod apud Calphurnium hisce Myconis describitur.

Te quoque non pudeat, cum serus ovilia vises,
Si qua iacebit ovis partui resoluta recenti,
Hancl Humeris portare tus, natosque tepenti
Ferre sinu tremulos et nondum stare paratos.

Vide Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 42. et seqq. nec non infra aliquid voce Rachel.

P. OVIDIUS Naso, Poeta Romanus patria [orig: patriâ] Sulmonensis, familia [orig: familiâ] equestri, ut ipse de setestatur, cuius historiam habes Trist. l. 4. eleg. 10. Vide et l. 3. Amor. eleg. 15. Natur est, Ann. 711. Urb. Cond. Hirtio [orig: Hirtiô] et Pansa [orig: Pansâ] Consulib. Cum cecidit fato [orig: fatô] Consul uterque pari, uti legimus loc. cit. v. 6. Institutus Latinis literis, patris iussu, ad Oratoriam facultatem se contulit; a quo tamen instituto, postea factus arbitrii sui, resiliit, totoque [orig: totôque] pectore Poeticam, cui natus videbatur, amplexuis est. Sub Marco Varrone in Asiam profecto, militavit; ut ipse testatur l. 1. Trist. Eleg. 2. v. 77.

Non peto, quas quondam petii studiosus Athenas,
Oppida non Asiae, non mihi visa prius.

Scripsit quamplurima vulgo nota, ex quibus dolendum est, interiise Halieutica, Medeam, et sex libros Fastorum posteriores. Uxorem habuit, post unam, aut alteram repudiatam, Fabiam Perillam, forma [orig: formâ] et integritate morum praestantem. Sustulit et filiam, ex qua [orig: quâ] bis avus factus est. Cum autem Augustum, apud quem summo in pretio fuerat, imprudenter offendisset, in Scythas religatus est, annos natus quinquaginta. Cuius exilii, de quo ubique tristissime queritur, causas fuisse duas testatur; unam, quod libros de Arte Amand. in gratiam an Iuliae, an Liviae? composuisset; alteram, errorem quendam in Augustum, sed cuiusmodi fuerit, ut ubique ipsedissimulat, ita nec divinari quidem potest; nec scire ipse quidem voluit, sicut inquit l. 2. Ep. 9. ex Ponto v. 75

Cum autem exilium annis 8. et mensibus quibusdam pertulisset, in eo demum obiit, Olymp. 199. Ruffo [orig: Ruffô] et Flacco [orig: Flaccô] Consulib. A. C. 17. Tiber. Imper. 5. Tomis autem sepultus est, uti tradit Eusebius, Laurentius Mullerus, Glandorpius, etc. sepulchrum eius, A. C. 1508. Sabariae, German. Stain, in Austria, ad Savum, repertum esse scribunt, cum hoc Epitaphio:

Hic [orig: Hîc] situs est vates, quem Divi Caesaris ira
Augusti, patria [orig: patriâ] cedere iussit humo [orig: humô].
Saepe miser voluit patriis occumbere terris,
Sed frustra: Hunc illi Fata dedere [orig: dedêre] locum.

Isabella; Hungariae Regina, Petro Angelo Bargaeo, ostendisse calamum argenteum, Belgradi repertum, cum his verbis:Ovidii Nasonis calamus Seneca Declam. l. 2. declam. 1. scribit, se vidisse Ovidium declamantem apud Rhetorem Arellium Fuscum, cuius auditor fuerat, ut Varronis admirator, habitumque declamatorem bonum, verbis minimelicenter usum, nisi in carmine, in quo non ignorarit [orig: ignorârit] vitia sua, sed amarit [orig: amârit]. Rogatum enim aliquando ab amicis, ut tolleret tres versus, illo [orig: illô] contra tres versus excipiente, quum utrique suos descripsissent, repertos esse eosdem. Ex quo apparet summi ingenii viro iudicium non defuisse, ad comprescendam licentiam carminumsuorum, sed animum, quum interim et hoc dictum usurparit [orig: usurpârit]: Decentiorem faciem esse, in qua naevus aliquis esset. Generum reliquit Cornelium Fidum. Nomen eius quod attinet, *oi)/dion ovicula est. Sic ab asino Asimus, a porco Porcius, Verum de Ovidio nosalibi plura. Lloydius. Vide etiam Senec. quaest. natur l. 3. c. 27. Vellei, Paterc. l. 2. Euseh. et Hieron. in Chron. Iul. Caes. Scal. l. 6. Poet. Muret. Camerarium Regium, Passeratium, Vossium, de Poet. Latin. c. 2. etc. Nic. Loydius.

OVILABIS urbs fuit Norici Ripensis, ubi nunc oppid. Wels, in Austria posteriori ad Traunam fluv. 7. mill. pass. Infra Lampach, coenobium Lentiam versus, a qua 12. mill. pass. in Meridien abest, Cluver.

OVILE seu OVILIA, dicebatur locus Romae, in Campo Martio, cancellis conclusus, in quo erant, qui suffrgium dicebant; Tribunali vicinus. Principio namque locus Comitiorum in ipsa Urbe erat, in comitio, quod pars Fori erat, docente Luc. Fauno, de Antiqq. Urbis Rom. l. 2. c. 10. Postea, crescente indies civium multitudine, extra urbem translata sunt, in Campum Martium, teste Vergetio [orig: Vergetiô] Rei mil. l. 1. c. 10. Unde Claudian. l. 1. in Eutrop. v. 438.

Nec minor in campo furor est emptique Quirites
Ad praedam, strepitumque lucri suffragia vertunt.

In hoc itaque Campo prope fluvium locus erat geminus, alter exercendis militibus destinatus, quem Aream Auctores vocant: alter, cui includebatur populus, donec de creandis Magistratibus suffragia tulissent cui nomen esse voluerint Ovilia, item Septa. Servius ad Virgil. Ecl. 1. v. 34. Septa proprie sunt loca in Campo Martio, inclusa tabulatis, in quibus stans populus Rom. suffragia ferre consueverat: Sed quoniam haec Septa similia sunt ovilibus, duo hae invicem pro se ponuntur. Seneca de Ira l. 2. c. 7. Cum videris Forum multitudine refertum, et Septa concursu omnis frequentiae plena, etc. Quae postea marmore structa et porticibus circumiectis magnifice exornata sunt, erecto [orig: erectô] inibi insigni Tribunali, uti discimus ex Plino l. 16. c. 40. Trabs fuit in porticibus septorum a M. Agrippa relicta. Picturis itidem ac statuis condecorata, Idem l. 36. c. 5. Nec minor quaestio est, in Septis Pann et Olympum, Chironemque cum Achille, qui fecerint. Antiquum Ovile memorat, iuvenalis Sat. 6. v. 528.

A Meroe portabis aquas, quas spargat in aede
Isidos, antiquo quae proxima surgit Ovili

Huc ergo Centuria ascensura ibat, non per scalas, sed per pontes, qui erant angustae viae ad Ovile ducentes: in quorum initio stabant Diribitores, qui tabellas singulis ministrabant; extremo [orig: extremô] vero rogatores, Ovile ingressuis cistam proponebant, in quam conicerent quam vellent tabulam: quibus collectis ex Ovili discedens Centuria alteri locum faciebat, Unde de ponte deiciendus Proverb. dici coepit, cui ius suffragii negabatur: Non ut periclitarentur de vita, sed ne suffragarentur in Comitiiis dicente Ioh. Saxonio [orig: Saxoniô] in Oras, pro Roscio. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 6. c. 14. Ad alios dein quoque usus loca haec adhiberi coepere [orig: coepêre]. Ibi enim ludi exhiberi solebant, teste Suetonio [orig: Suetoniô] in Calig. c. 18. Munera gladiatoria partim in Amphitheatro Tauri, partim in septis, aliquot edidit. Qui etiam c. 21. Amphitheatrum prope septa fuisse exstructum, docet: confirmatque idem in Claudio c. 21. Imo sub Augustis raro sollennes ludos alibi, quam hic; editos fuisse, patet ex eodem in Nerone c. 12. Gymnico, quod in Septis dabat, inter buthysiae apparatum barbam primus posuit: Vide quoque Strabonem l. 5. Porro deambulationibus inserviebat locus, ut qui vicino [orig: vicinô] Tibride apricus esset, et salubriori invitaret caelo [orig: caelô], accedente praesertim tantarum rerum opulentia [orig: opulentiâ]. Statius l. 4. Sylv. 6. v. 1.

Forte remittentem curas, Phoeboque levatum
Pectora, cum patulis tererem vagus otia Septis,
Iam moriente die, rapuit me cena benigni
Vindicis.

In Septis Mamurra diu, multumque vagatus,
His ubi Roma suas aurea vexat opes etc.

Vide Thom. Dempster. Paralipom. in Ioh. Rosini Antiqq. Rom. loc cit. Alias Ovilia quid sint, notum. Horum fores Festis Palilibus coronari iubet Ovid. Fastor. l. 4. v. 735. id genus sacrificii describens:

Pastor, oves saturas ad prima crepuscula lustret,
Unda prius spargat, virgaque verrat humum.
Frondibus et fixis decorentur ovilia ramis,
Et tegat ornatas longa corona fores.

OVINIA Lex qua [orig: quâ] sancitum est, ut Censores ex omni ordine optimum quemque curiatim in senatum legerent: Quo [orig: Quô] factum est, ut qui praeteriti essent, et loco [orig: locô] moti, haberentur ignominiosi. Nam antea praeteriti Senatores in opprobrio non erant; quum, ut ante Reges sibilegebant, sublegebantque, quos

in consilio publico haberent, ita post illos exactos, Consules quoque, et Trib. Militum consulari potestate coniunctissimos sibi quosque Patriciorum, et deinde Plebeiorum legebant, Sext. Pompeius. De munere et potestate Censorum eadem habet Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 8. c. 5.

OVINIUS [1] Vatinii libertus, roganti Ciceroni de valetudine patroni, Rectene omnis? quum respondisset, Recte: tum Cicero, Ergo morltuus est, inquit, Quinctil. l. 3. c. 4.

Q. OVINIUS ab Aug. Caes. punitus est, quod cum Senator esset Romanus, lanisicio, textrinaeque Reginae Cleopatrae praeesse non erubuisset. Orosuius l. 6. c. 49. Eutrop. l. 1.

OVINIUS [2] Camillus, Senator antiquae familiae sub Alex. Severo, cui rebellionem molienti non modo pepercit Caesar, sed gratias insuper egit, quod curam Rei publ. quae recusantibus bonis imponeretur, sponte in se reciperet, Lamprid. c. 48.

OVINIUS [4] Paternus, Consul cum Fl. Cl. Augusto, An. Urb. Cond. 1021. Aureolum vicit variis praelii, 350. Gothorum milia cecidit.

OVINUM Pratum vulgo die Scaffmatte, pars est Iurassi montis, in agro Basiliensi, quae per Sisgoviam ascendentes transmittit, nomine a pascuis accepto. Urstisius epit. hist. Basil. c. 1.

OVIS [1] apud Romanos Maxima hostia dicta est. Festus Maximam hostiam ovilli pecoris, appellabant, non ab amplitudine corporis, sed ab animo plaecidiore. Vide Meursium Notis in Phaedr. l. 3. fab. 4. v. 11.

ut et supra in voce, Maxima. Apud Athenienses, post quam simplex illa adeo que paucis parabilis Deos frugibus venerandi ratio, paulo post Draconis tempora, desiisset, victimaeque iam ante Solomem mactarentur, harum pretium legibus aestimavit Solon, teste Plutarcho [orig: Plutarchô]: *pro/baton kai\ draxmhn, hi/. a)nti\ medi/mnou, Drachma in ovem, octodecim in Medimnum. Fuisse autem mi/an draxmh\n proba/tou timh\n, unam drachmam ovis pretium, Demetrius Phalereus Auctor est. Atque ad hanc frugalitatem exemplo [orig: exemplô] suo [orig: suô] praeivit Epimenides Atheniensesque eidem assuefecit, ut idem Plut. de Epimenide docet. Maius tamen, eodem [orig: eôdem] Solone auctore, in sextodecimo Axione, eximarum hostiarum pretium, quamquam et hoc vile nimis, si ad sequentia tempora, quibus istud Solonis institutum mutavit, attendatur, ut apud eundem videre est. Istinsmodi sacrificia in Axonibus a)felh=, dixit Solon, teste Polluce l. 1. c. 1. iique qui sacra fecerant, victimarum nonnihil domum reportabant, bonae scaevae gratia [orig: gratiâ], unde u(gi/eia nomen invenit, apud Hesycbium: reliqua Sacerdotibus cedebant, pelles nempe et kwlai/, ut docet Scholiastes Aristophanis ad Vespas. Vide Sam. Petitum Comm. in LL. Attic. l. 1. tit. 1. p. 5. et seqq. Sed et in lustrationibus adhibebatur Ovis, cuius corpus vivo [orig: vivô] sulfure adurebatur; uti discimus ex Ovid. Fastor. l. 4. v. 739.

---- circumque bidentum
Visceribus laceris et odori sulfuris aura [orig: aurâ],
Graminibusque novis et longo [orig: longô] murmure purgat.

Etiam ovantibus immolabatur, cum triumphanti bovem mactarent, unde et Ovationi, de qua supra, nomen impostum fuisse ait Plut. in Marcello. Iovi quoque oves sacrae erant apud Apolloniatas, in Sinu Ionico, de quibus multa habet Herodot. Musa [orig: Musâ] 9. Vide etiam Cael. Rhodig. Antiqq. Lect. l. 26. c. 17. uti de Ove, Pacis hostia, extra conspectum Deae caedi solita [orig: solitâ], Delrium ad Senec. Medea [orig: Medeâ], Actu 1. At ove nigra [orig: nigrâ] Erebo sacrificavit, apud Homerum, Ulysses et. Vide plura supra, ubi de Agni et Arietis, in sacris, usu. Porro ante pecuniae usum, boum oviumque numero [orig: numerô] mulctam fuisse definitam legimus, apud A. Gellium l. 11. c. 1. cum ait: Coniectare autem possumus, quod Italia tunc esset armentosissima, multam quae appellatur suprema institutam in singulos duarum Ovium, boum triginta, pro copia scil. houm, proque Ovium penuria. Sed cum eiusmodi multa pecoris armentique a Magistratibus dicta erat, addicebantur boves ovesque alias pretii parvi, alias maioris: eaque res faciebat inaequalem multae poenitionem: Ideirco postea lege Altcria [orig: Altcriâ] constituti sunt in Oves singulas aeris deni (i. e. decussis) in boves aeris centeni. Minima multa est Ovis unius. Idem docet, quando a Magistratibus Pop. Romani multa dicebatur, Oves genere virili appellari fuisse solitas, adducens haec Varronis verba: M. Terentium, quando citatus neque respondit, neque excusatus est, ego ei unum ovem multam dico [orig: dicô]: quo [orig: quô] genere nisi diceretur, veram mulctam videri negarunt [orig: negârunt], Ibid. Vide quoque Io. Rosin. Antiqq. Rom. l. 9. c. 17. Postea vero ovium boumque effigie aes signatum est: quod primum fecisse Servium Regem, Plin. ait l. 18. c. 3. etc. Plura de Ovibus, vide apud Gerh. Ioh. Voss. de Idolol. l. 3. c. 55. et seqq. Sam. item Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 42--50. et hic [orig: hîc] kpassim, inprimis de Ovibus Syriaris, caudae pondere ac pinguedine celebratis, ubi de Ovium cauda: de Veterum vero more in Ovium pellibus scribendi, vide suo [orig: suô] loco [orig: locô]. Addam saltem de divino cultu, huic animali, a populis quibusdam habito. Uti enim Lycopolitani Lupum, Hermopolitae Cynocephalum, Bovem, Vaccam etc. alii, sic Saitas et Thebanos Ovem veneratos esse, narrat Clemens Alexandr. Admon. ad Gentes, quemadmodum et Iovi Ammoni Arietem fuisse sacratum, auctor est Clemens, qui dicitur Romanus, Retognit. l. 10. Quod tamen non nisi ad cultum symbolicum pertinuisse, contendit Voss. c. 74. Quemadmodum et id, quod

de Samiis idem Clemens addit, Oves iis cultas: Fortasse enim, inquit, noc isti coluere [orig: coluêre] eas, ut Deos, tantummodo honorarunt [orig: honorârunt], ut anathemata, c. 75. Namque Aelian. Histor. Animal. l. 12. c. 40. sic ex Aristotele, *sami/ois2 xrusi/on (i(ero\n' klape\n pro/baton a)neu=re kai\ enteu=qen *mandra/bolos2 o( *sa/mios2 th=| *(/hra| pro/baton a)na/qhma a)nh=ye, Samiis aurum (sacrum) furto sublatum Ovis invenit: Quare Mandrabolus Samius Iunoni Ovem consecravit. Inde ab earum esu abstinebant Aegyptii, teste Herodoto [orig: Herodotô] l. 2. cumque a Cambyse Pelusium obsidente, contra illorum tela, oves ante aciem collocarentur, iacula cohibuerunt, ne sacrum id animal laederent, Polyaenus l. 7. c. 6. Vide supra, ubi de Iunone sub ovis specie culta [orig: cultâ], nec non voce Leaena: ac infra voce Sisarra. Auud Romanos Ovilium mancipia reperimus, Tonsores, Varr. de R. R. l. 2. c. 2. Item Opiliones Virgil. Ecl. vel Ovilliones, ut appellat Iurisconsultus leg. 25. §. 2 ff. de instr. vel instrum. leg. qui Oves curabant, leg. 60. §. ff. de Leg. 3. sicut Caprarii caprilia, verveces Virvicarii, armentaria Equilia Equisones etc. Vide Laur. Pignorium Comm. de Servis. Meminit quoque Opilionos. Plautus Asinaria, Actu 3. sc. 1. v. 36. Etiam Opilio, quipascit alienas oves, aliquam habet Peculiarem, quae spem soletur suam. Virgilius Upilionem vocat Ecl. 10. v. 19.

OVIS [2] locus in Scythia, Iornandi, forte circa fluv. Obium, Oby, qui antiquis Carambucus. Vide ibi.

OVIS [3] Fera Romanis dicta est Camelopardalis de qua supra: ovis scl. a mansuetudine morum, et fera diakritikw=s2. Bellonius ex au)toyi/a| Observat. l. 2. c. 49. Animal mitius nullum est. est instar ovis. et quavis [orig: quâvis] alia [orig: aliâ] fera [orig: ferâ] gratior. Sed et in ipso ovium genere, feras memorat, nostris ovibus paulo maiores, Oppianus, qui de iis caprisque mira tradens Cynegetic. l. 2. v. 326. pana/gria fu=la, admodum sera saecula vocat; et in pugnam ruentes sic describit:

*polla/ki d' o(rmhqe/ntes2 e)ni\ culo/xoisin e)/qhkan
*kai\ su/as2 ai)qukth=ras2 e)pi\ xqono\s2 a)spai/rontas2
*)/esti d' dt' a)llh/loisin enanti/on a)i/+cantes2
*ma/rnantai; kratero\s2 de\ pro\ ai)qe/ra dou=pos2 i(ka/nei.
*ou)de/ t' a)leu/asqai qe/mis2 e)/pleto dh/i+on au)toi=s2.
*ni/khn d' a)llh/lois2 fore/ein a)ti/naktos2 a)na/gkh.
*)he ne/kun kei=sqai. toi=o/n sfisi nei=kos2 o)rw/rei.
Sepe autem impetu facto [orig: factô] in silvis prostraverunt
Etiam apros violentos in terra palpitantes.
Quandoque etiam in sese invicem ex adverso irruentes
Certant: ingens vero ad caelum fragor penetrat.
Neque evitar licet hostem ipsis,
Sed victoriamut alteruter obtineat, inconcussa est necessitas.
Aut mortuas iaceat. Talis inter ipsos oritur contentio.

OVIS [4] Gemellipara seu didumoto/kos2, Cantici c. 4. v. 2. Dentes tui sunt, ut grex ovium aequalium, quae ex lavacro ascendunt, et omnes sunt gemilliparae, neque ulla est, quae abortiat: unde hallucinantur Arabes quidam Scriptores, qi ovem quotannis semel tantum [orig: tantûm] parere, nec nisi unum agnum, aiunt; aut saltem peregrinas oves ex natura suarum demetiunter. Namque in Iudaea gemelliparum hoc pecus fuisse hic Salomo testatur: idem de Illyricis ovibus Aristoteles in Mirabil. de Indicis. Aelian. l. 4. c. 32. de aliis alii referunt. Et hinc oves huiusmodi Graeci diku=ma pro/bata, prisci Romani ambegnas, vocabant. Fulgentius de prisco Serm. ad Chalcidium c. 6. Bebius Macer, qui Fastos dies scripsit ait Iunoni eas, quae geminos parerent, oves sacrificari, cum duobus agnis altrinsecus alligatis; quas oves ambegnas vocari, quasi exutraque parte agnos habentes. Quam ovium fecunditatem Graeci ad Apollinem Nomium referebant. Unde Callimachus Hymno [orig: Hymnô] in Apoll. petit, ut eius beneficio [orig: beneficiô],

*(h de\ mounoto/kos2 didumoto/kos2 ai)=ya ge/noito.
Quae unipara erat, gemellipara repente fiat.

Imo nec gemelliparae solum, sed et biferae nonnumquam oves sunt et bis in anno pariunt, ut de Illyricanis Philosophus docet d. l. idemque de Magnesiis et Libycis refert Problem. c. 10. sect. 46. Quod Poetice rem augens, de eadem Libya, scribit Poeta Odyss. d. v. 86.

*Tri\s2 ga\r tikte mh=la tele/sforon ei)s2 e)niauto\n,
Ter enim (ibi) pariunt oves in anno perfecto.

Sed res mere impossibilis est, cum ovis uterum gerat per dies 150. vel quod idem est, per. 5. menses, uti Plin. habet l. 8. c. 47. et Aristoteles ubi supra. Qui mensium numerus in anno bis quidem potest, sed non ter reperiri. Itaque merito suspectum est, quod legitur apud eund. in l. Mirabilium, *para\ toi=; *(ombrikoi=s2 fasi ta\ boskh/mata tri\s2 ti/ktein tou= eniautou=, Apud Ombricos pecora ter in anno parere aiunt. Vide ubi supra Bochart. l. 2. c. 46.

OVIS [5] Pellita apud Varronem occurrit de Re R. l. 2. c. 2. Pleraque similiter faciendum in ovibus pellitis, quae propter lanae bonitatem (ut sunt Tarentinae et Altinates) Pellibus integuntur, ne lana inquinetur. Heber [gap: Hebrew] i. e. circumligata dicitur, in Tractatu Talmudico de Sabbatho c. 5. ubi de lana Damascena, quae Milesiam puritate et mollitie aequabat. Utrobique enim similiter, quo [orig: quô] die natus est agnus ---- parabant ei integumentum, fibulis circumquaque annexum, ut pura esset lana ipsius, Selomo in Ezech. Unde Diogenis Cynici iocus, apud Laert. l. 6. cum Megaris videns, ta\ me\n pro/bata toi=s2 de/rmasin e)skepasme/na, tou\s2 de\ pai=dan au)tw=n gumnou\s2, oves quidem pellibus tectas, eorum autem liberos nudos; dixit, praestare Magarensis arietem esse, quam filium. Et Columella l. 7. c. 4. monet, ut liberis capis et omni surculo [orig: surculô] ruboque [orig: rubôque] vacantibus pascant, ne et lana carpatur et tegumeata etc.