CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

PEUSINII Graece *peusi/nioi, corpus fuit Athenis ministrorum publicorum sive lictorum, qui etiam *toco/tai, item *sku/qai dicti, coercendis, qui immodestius agerent, instituti fuerunt. Vide in voce Peusin, et infra in Scytha.

PEUTINGERUS Conradus Augustanus, genere ac ingenio [orig: ingeniô] inclitus, ICtus ac Carolo V. Imperatori a consiliis, Erasmi amicus ac literatorum Maecenas magnificus. Celebris est Tabula, a Conr. Celte in venta, eiusque cura [orig: curâ] conservata, edita vero a M. Velsero, Peutingeriana ab illo dicta. Obiit A. C. 1547. aetat. 82. Scripsit Sermones Convivales, in quibus multa de Germaniae mirandis antiquitatibus, De gentium quarundam emigrationibus Epitomen Tract. de Fortun. Ant. Teissier Elogiis Part. I. Vide et Melch. adami Vit. Iuriscoss. Vossium, de Histor. Lat. l. 3. c. 10. Alios, ut et supra. Addam quae de Tabula eius. Merula praef. Cosmographiae: Nec suis caret mendis, inquit, Antonini, vel cuiuscumque censendum, Itinerarium, in quo emaculando suoque nitori restituendo, egregiam posuerunt operam, cum alii, tum vel maxime Abrahamus Ortelius, vir monstris ex terrarum Orbe amoliendis plane natus: et Hieronymus Surita Caesaraugustanus; quo [orig: quô], in hoc argumento, Hispania numquam habuit feliciorem. Hinc factum, quod maiore cum fructu illud usurparim [orig: usurpârim]; commissum cum amplissima tabula Itineraria, quae ductu Iohannis Molleri, diligentissimi Typographi, auspiciis Viri nobilissimi Marci Velseri, Duumviri Reip. Augustanae, ex illustri Peutingerorum Bibliotheca in lucem prodiit. Plus habet illa in recessu, quam frons pollicetur: Licet infinita ibi sint depravata, et turbatioris ordinis; tamen comparata, cum Antoninianis (quibus et hinc Meddicina non semel per me petita) nullo [orig: nullô] negotio [orig: negotiô] possunt corrigi et ad sua revocari castra: quod non infeliciter a me factum in Gallia, Italiaque, res ipsa docebit. Procurrit haec tabula ab Occident. Oceano, per Continentis totius longitudinem, ad Orientalem usque, singula notans loca, nec non locorum, indusiria [orig: indusiriâ] stupenda [orig: stupendâ], distantias et intervalla. Totum complectitur, quantus est, Antoninum: alterumque tantum et amplius adponit, si civitates, urbes, oppida, fluvii, aliaque talia, diligenter examinentur; digna certe, quae sedulis Doctorum, non Magistellulorum, manibus teratur. Illam Theo dosianam vocat Hadr. Vales. Notit. Gall. ubi eam saepius exponit ac corrigit. In octo eam segmenta commode distribui, I. Ab ostiis Rheni Bonnam usque. II. Bonna [orig: Bonnâ] usque ad Marcomannos. III. A Marcomannis ad Sarmatas. IV. A Sarmatis usque ad hamaxobios. V. Ab Hamaxobiis ad Roxolanos. VI. a Roxolanis ad Parnacos. VII. A Parnacis ad Paralocas Scythas. VIII. A Paralocis Scythis, usque ad finem Asiae, habet Auctor Anonymus Histor. Orbis Terr. Geogr. c. 1. Eam videre est, in Theatro Geogr. Vet. Bertii, in Parergo Geogr. Vet. Ortelii et in Orbis Antiqui Delineat. Iansonii. Vide et Conradus peutingerus.

PEXA Vestis memoratur Plinio l. 8. c. 48. Istriae ac Liburniae lanum pilo propiorem quam lanae, et ideo Pexis vestibus alienam, et quam sola Ars scutulato [orig: scutulatô] textu commendat in Lusitania. Ubi pexas vestes fuisse, in quibus ob villorum densitatem, nec stamen, nec trama appareret, Eruditis animadversum. Tales omnes recentes fuere [orig: fuêre]. martial. l. 2. Epigr. 44. v. 1.

Unde. in tela aranearum, pexitatem a Plinio l. 11. c. 24. dici villosam quandam in ea et lanuginosam filorum naturam, quae, in rara earum textura, non perinde appareat, ut in densa, notavit Turnebus l. 5. c. 14. Nam vestes obsoletae ac tritae his contrariae, in quibus scilicet, vellere attrito [orig: attritô] et defloccato [orig: defloccatô], filorum textura facile conspicua erat: quam ob causam hae niveae, i. e. tenues, dicuntur eidem Poetae, l. 4. Epigr. 34.

Sordida cum tibi sit, verum tamen. Attale dicit,
Quisquis te niveam dicit habere Togam.

Sed et vesti pexae, aliquando recens, verum quae villis careat, opponitur, quales ex lana, de qua supra Plinius, contexebantur, rasa [orig: rasâ] dicta [orig: dictâ], uti serica utplurimum, quae sine villis, et minime pexa, erat. Vide infra in voce Rasa, et Octav. Ferrarium de Re Vestiar. l. 1. c. 17. qui l. 3. c. 20. Togam pexam, vel tunicam pexam vult spissam dici, in illo Plauti Epidic. Act. 2. Sc. 2. v. 46.

A pexis istiusmodi togis Candidati (quo [orig: quô] nomine posteriori aevoapud [orig: aevôapud] Romanos venerunt honestioris ordinis cives, pullatis, seu coloratis. (i. e. plebeiis hominibus, oppositi) Pexati appellantur, Senecae de Beata vita c. 2. quod pexis, h. e. candidis et recentibus togis uterentur. Ita enim vocabulum istud saepissime acceptum esse, praeter dicta, Persius confirmat, Sat. 1. v. 15.

PEXODORUS Minimus e fratribus Adae, Cariae reginae: sorore regno [orig: regnô] expulsa [orig: expulsâ], imperium tenuit annos quinque, occupans illud Olymp. 109. An. 4. alias legitur Pizodorus.

PEZELIUS Christophorus Germanus, magni nominis Theologus. Primo Wittembergae docuit, sed cum Formulae Concordiae subscribere recusaret, cum Casparo Crucigero, Henrico Mollero, Friderico Videbramo, etc. A. C. 1579. primo sub custodiam missus, ab Augusto Electore mox extra fines dimissus est. Inde Bremam delatus, ibi docuit. Exstant eius scripta in Genesin, in Psalmos Graduum, in 3. priora Capita Ioann. etc. Opera in 7. volum. in 8. Neostadii 1597. Obiit A. C. 1604. aetat. 65. Regenvolscius habet, A. C. 1600. aetat. 81.

PEZZENUM vel Banzanum, hodie Bolsanum, municipium Marchiae Tarvisinae, in Comitatu Tirolensi; amne alluitur Sarca [orig: Sarcâ].

PFAEDELBACHIUM locus Germaniae, in Franconia, sub proprio Comite, ex Familia Hohenloica. Cuius cum praecipua divisio hodie sit, in Langenburgicum et Waldenburgicum ramum:

in illo Wolsgangus, ex Georgio Friderico fil. primogenito, Comites in Weickersbeim, in isto, Eberhardus itidem ex primogenito Georg. Friderico Pfaedelbachtos dedit. Hoc [orig: Hôc] enim (obiit autem is A. C. 1600.) et Dorothea [orig: Dorotheâ] Ruthena [orig: Ruthenâ], natus Ludov Eberhardus Pfaedelbachium nactus est. Vide supra, ubi de Hohenloica Familia. Addo saltem, Friderico Cratoni et Florianae Ern. natos esse Eberhardum Frider. Ernestum A. C. 1659. Christianum Albertum A. C. 1660. Sylvium Ern. A. C. 1663. Fridericam Florianam a. C. 1664. etc. quorum illi eodem [orig: eôdem], quo [orig: quô] geniti sunt, anno [orig: annô] obiere [orig: obiêre]; ista annum 1665. enaortualem habuit: omnes Comites Hohenloici lineae Waldenburgicae in Pfaedelbach. Spener. Theatr. Nobilit. Europ. Part. I. p. 164.

PFALZGRAVII vox medii aevi, Palatii Comites, qui et maiores domus, et praefecti rectoresque palatii dicuntur, ut Eginhartus, Iornandes, Aimonius scribunt. Speculum Saxon, l. 3. Art. 53. quaelibet provincia Teutonicae terrae suum habet Palansgravionatum: quae antequam a Romanis superabantur, Regna fuerunt, a quibus ipsa in Ducatus nomina fuerunt permutata: attamen illu stres in vasallos et vexillorum feudum reservarunt [orig: reservârunt], quae ipsis per imperium iam sublata sunt. Vide Cuiac. de feud. p. 16. l. antepenult. et supra Comites Palatini.

PFIRIUM oppid. et Comitatus Germaniae, in Suntgovia, alias Ferreta, Gall. Psirt. Quem cum Suntgoia alitsque terris marito, Alberto Contracto Austriae archiduci, attulit Ioanna, Ulrici postremi Pfirtensium Comitum filia. Eum post ea Carolo Audaci Burgundiae Duci, centum aureorum milibus venditum, Sigismundus Austrius, Friderici III. Imperatoris frater, victo [orig: victô] isto [orig: istô] ab Helvetiis, occisoque [orig: occisôque], non redditis nummis recepit. Transiit tandem una cum Alsatia aliisque pactione Monasteriensi ad Galliae Reges, non sine Basiliensium Praesulum querela, ad quos directum, ut appellant, dominium Comitatus huius hactenus spectaverat, satisfieri sibi ob adempta immeritis iura hisce nuperisque Imperii Comitiis frustra precatos. G. de Roo l. 3. Crusius Annal. Suev. Part. 3. l. 5. c. 3. p. 259. Stumpfius Chron. Helvet. l. 5. c. 30. Alii, laudati Tob. Psannero de praecipuis Germ. Principum gentibus c, 1. Vide quoque in voce Ferreta.

PFORZHEMIUM oppid. Germaniae, sub Principe Bada-Durlacensi, in ipsa silva Martiana, quam Entius amnis, piscosus admodum, perfluit, situm: dictum quasi Orcynhelmium, a Silva praefata alias Hercynia quam Orcyniam appellasse veteres Germanos, ex Iul. Caesare discimus. Olim nobili Gymnasio [orig: Gymnasiô], et amplo [orig: amplô] Eruditorum proventu celebre, iam bello [orig: bellô] hoc [orig: hôc] a Gallis misere devastatum. Germ. Pfortzheim, quasi Orcyntheim. Vide Cl. Ottonem ICtum Not. ad B. Rhenanum Rer. German. l. 3. p. 415.

PFULLENDORFIUM urbs parva Imperialis, in ea parte Sueviae, quae Hegovia. hegovv. dicitur, ad fluv. Cell. Vide Limnaeum Enucl. l. 4. c. 45, Itae brigantinae de Pfullendorf, maritus Adelbertus vel Albertus Dives dictus, Landgravii Alsatiae titulum primus gessit. pater Rudolfi, qui ex duobus filiis, Rudolfo quidem minori, Comites ultimos Habspurgicos, Lauffenburgios et Kyburgios, qui saeculo [orig: saeculô] 15. defecere [orig: defecêre]: ex maiore autem natu Alberto Sapiente, Rodolfum I. Imperatorem progenuit. Vide in voce Austria.

P. H. C. in notis antiq. publicus honor curandus. etc. Franc. Gouldmannus Diction. Lat. Angl.

PHABIRANUM urbs alias Cauchorum, nunc Saxoniae inferioris munita, Hanzeatica, et emporium celebre, vulgo Bremen Petro Apiano, ad Visurgim fluv. in Frisiae confinio. A Mercatoribus Bremensibus, semina Christianismi in Livonia sparsa sunt, A. C. 1160. Crantz. Cromerus l. 6. vide Brema.

PHACCUSA oppid. olim, nunc pagus Aegypti, inter Nilum et sinum Arabicum, Strabo, Phacusa Ptolem. Phacussa Stephan.

PHACEE vel PEKAH Romeliae, vel Remaliae fil. Phaceia [orig: Phaceiâ], in convivio, occiso [orig: occisô], a militibus Rex Israelis proclamatus est, A. M. 3276. impietate et iniustitia [orig: iniustitiâ] infamis. Achazum Iudae Reg. 120000. occisis superavit; ob saevitiam in Iudaeos exercitam a Propheta Obed increpitus, captivos sine lytro remisit: ab osea paulo post occisus, A. M. 3296. regni 20. Vide 2. Reg. c. 15. v. 23. 2. paral. c. 28. Ioseph. Antiq. Iud. l. 9. c. 11. 12. 13. Torniel et Salian. A. M. 3276. et seqq. Latine aperiens.

PHACEJA fil. Menahem, Patri successit, vide 2. Reg. c. 15. v. 23. et in voce Phacee. Latine aperiens Dominus.

PHACEOLIS capitis tegmen, apud Perumasas, Iudicibus peculiare, de quo vide infra in Pilaticia.

PHACETIS seu PHACITIS seu etiam Aphacitis, memorata Hygino in Poet. astronom. vel filia erat Veneris vel Venus ipsa, quae Dea Syria vocatur. Aphacitis certe Venus memoratur Eusebio in vita Constantini l. 3. c. 53. Nam Graece est, *)/alsos2 kai\ te/menos2 e)n a)krwrei/as2 me/rei tou= *liba/nou e)n *)afa/kois2 i(drume/non, h. e. Nemus et delubrum in parte verticis montis Libani in Aphacis exstructum. Ubi pro Aphacis perperam Musculus, in fruticeto: uti Christopherosonus, inter arbusta. Hoc Aphacitidis Veneris templum demolitus est Constantinus M. ut ibidem scribit Euseb. Item Socr. l. 1. c. 14. ubi dicitur to\ e)n *)afa/kois2 tou= *liba/nou i(ero\n th=s2 *)afrodi/ths2. Templum Veneris in Aphacis, ad montem Libanum. Et Sozom. l. 2. cl. 4. cui est, nao\s2 o( e)n *)afa/kois2 th=s2 *)afrodi/ths2 peri\ to\n *libanon to\ o)/ros2 kai\ )*)adwnin to\n potamo\n. Quod apud Cassiodorum in Tripartita l. 2. c. 20. sic redditur, In Aphacis iuxta montem Libanum et Adonim fluvium, Veneris domus. Similiter Nicephori Interpres l. 8. c. 33. Apud Aphacos, ad Libanum montem, Veneris delubrum: Ortelioque in Thesauro Geogr. observatus est locus ille Zosimi l. 1. ubi de Zenobia ab Aureliano capta agit: *)/afaka xwri/on e)sti\ me/son *(hlioupo/lews2 te kai\ *biblou, kai\

o) nao\s2 *)afrodi/ths2 i(/drutai, Aphaca locus est, inter Heliopolim et Biblum, ubi Fanum Veneris est constitutum, etc. Quia autem in Baeth stagno Phacetis, filia Veneris, in piscem transfigurata sit, quam Syriam Deam nominarunt [orig: nominârunt]: vel quod is de stagno filiam Veneris salvaverit. hinc, in ter Meridionalia caeli sidera Piscis divinis honoribus cultus, et a Syris in templo Phacetid is argentei pisces consecrati sunt. Vide Seldenum de Diis Syris Syntagm. 2. c. 3. Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 2. c. 36. et in voce Aphace.

PHADAJA pater zebda, 2. Reg. c. 23. v. 36. Filius Iechoniae, 1. Paral. 3. v. 18. Latine redemptio Domini.

PHADASSUR vel PEDAZUR pater Gamaliel principis tribus [orig: tribûs] Manasse; Numer. c. 1. v. 10. Latine, redemptor fortis, vel redimens petra, vel redemptio plasmatinis.

PHADON nomen viri, Esdr. c. 2. v. 44. Latine redemptio eius, aut Syriace, iugum, vel iuga, scil. boum.

PHAEA [2] mulier latrocinans, saeva et lasciva, sus Crommyonia Plutarcho, a loco habitationis, dicta est, de qua vide Casp. Barthium Not. ad Papinium Statium Theb. l. 12. v. 577. nec non in voce Crommyon.

PHAEACIA insula maris Ionii Epiro adiacens, quae et Corcyra. Populi Phaeaces, otio olim, luxuique dediti; unde Phaeacem pro homine bene curato, ventrique et gulae addicto usurpat Horat. Ep. 15. l. 1. ad Valam. v. 24.

Phaeaces autem sic dicti sunt, quasi seminentes, ex Arabica [orig: Arabicâ] lingua [orig: linguâ], quo [orig: quô] [gap: Hebrew word(s)] Phaik dicitur, qui vel opibus, vel dignitate prae ceteris eminet. Unde poeta eos appellat *)agxiqe/ous2, i. e. eu)dai/monas2, ut recte interpretatur Hesychius, post veteres Scholiastas. Ex quo rerum successu factum, ut tandem in solescerent, et nimio [orig: nimiô] fastu turgerent, quod ex Aristotele colligit idem hesychius, in *kerkurai=a, Bochart. l. 3. Chanaan, c. 23. phaeacum regio mira [orig: mirâ] pomorum copia [orig: copiâ] pollet. Ovidius Met. l. 13. v. 719.

---- ---- Illa iubebit
Poma dari, quorum solo pascaris odere.
Qualia perpeivus Phaeacum auctumnus habebat.

PHAEAX Eloquentissimus Orator, qui facundia [orig: facundiâ] sua [orig: suâ] iam mortem iudicum sententiis dictam effugit, Schol. in aristoph. Equit. 364. B.

PHAEBIANA seu PHAENIANAEurbs fuit Rhaetiae late sumptae in Vindelicia. Nunc est Babenhausen, oppidul. Sueviae, ad Guntiam fluv. 12. mill. pass. a Memminga in Boream. Aliis et melius est oppis. Burgaw. ad Mindelam fluv. Marchionatus ampli caput, in Suevia, sub Austriacis, 18. mill. pass. ab Ulma in Ortum, 22. ab Augusta Vindelicorum in Occidentem. Vide Rhenanum Rer. German. l. 3. ad eum Notas Cl. Ottonis ICti.

PHAECASIA [1] una Sporadum, inter Helenam ad Occasum et Pholecandrum ad Ortum.

PHAECASIA [2] calceamenti genus, apud Veteres, et quidem Hesychio, u(podh/matos2 ei)=dos2 gewrgikou=, i. e. species calceamenti rustici, ut similia fuerint peronibus e crasso corio rudique Minerva [orig: Minervâ] confectis. Alii crepidis potius baxeisque Philosophicis; vel soccis udonibusque linteis illa assimilant. Certe Seneca Ep. 113. Puto, inquit, quaedam esse, quaedecent phaecasiatum et palliatum. I. e. Philosophum, quibus ut peculiare gestamen erat pallium, ita et Phaecasia suum praebuisse calceatum videntur. Quod idem l. 7. de Beneficiis c. 21. declarat appertius, e quo loco etiam illud patet, eiusm odi Phaecasia, quibus Philosophi utebantur, quatuordecim assibus tum constitisse; quatuor enim denarios dicit, quorum quilibet, iuxta supputationem Budaei de Asse l. 5. trium assium et dimidii pretio respondet. Ob eandem rem Plutarchus, ubi Antonium cultu, contra morem Romanum, Graecanico [orig: Graecanicô] seu Philosophico [orig: Philosophicô] insignem denotat, ipsum pallio [orig: palliô] amictum Phaecasiisque calceatum, refert his verbis: *)en i(mati/w| kai\ faikasi/ois2 praei/h. Ita ergo cum cregpidis in eo convenere [orig: convenêre], ut Philosophis iisque quibus Graecorum habitus arrisit, usurparentur. At Appian. Bell. Civil. l. 5. paulo post princip. Atheniensium Alexandrinorumque Sacerdo tibus, de Philosophis tacens, in communi usu fuisse scribit Phaecasia, vocans illa calceamenta candida: et Herodian. Histor l. 5. c. 5. insanum Antonini commemorrans luxum de Phaecasiis omnino videtur locutus, cum dixit, Praefecti exercitibus, induti tunicas talares, linteis calceamentis utebantur, quemadmodum Vates in iis regionibus consueverunt: Phaenicum intelligens Sacerdotes, apud quos Im perator ille eductus. Solisque sacris initiatus fuerat. Sic ruet Hesychii sententia, contra quem porto facit vocis etymon. *)apo\ tou= faikou= enim, quod leve ac agile significat, huic calceamenti generi nomen inditum est; quae notatio calceo agresti minime convenit. Adee quod Eratosthenes in Mercurio e)lafrou= epitheton huic etymo convenienter Phaecasio adiunxit:

*pe/lma potira/ptesken e)lafrou= faikasi/oio,
Soleam olim suebat tenuis Phaecasii.

Philosophis igitur Sacerdotibusque familiaria fuerint Phaecasia, sed hoc [orig: hôc] discrimine, ut Sacerdotes candidis et linteis,

Philosophi vero nigris coriaceisque uterentur, quorum illud ex Appiano ac Herodiano, hoc ex Senecae loc. cit. constat, ubi Pythagoricum quendam Philosophum, phaecasia a Sutore ementem, introducit. Quoad formam tamen ea inter se similia fuisse videntur, ut pedes totos tenui obstragulo [orig: obstragulô] contegerent, sive lineum id esset, sive pelliceum atque adeo propter tenuitatem illam, levem atque agilem pedibus praeberent incessum. Verbo sacerdotum Phaecasia videntur iis fuisse udonibus affinia, quos Gallis Chaussons: Philosophorum vero soccis illis, quosiidem Escarpins dicunt. Atque ita facile Philosophi Phaecasia poterant crepidis suis inserere; quomodo iam aliqui calceolos mulleis insertos gestare consuev erunt. Proin, quum apud Iuvenalem legimus Sat. 3. v. 218.

notemus cum Turnebo Adversar. l. 10. c. ult. pro phaecasiatis Deos vocari phaecasianos; quo modo Tullius pro miniato Iovem minianum appellavit, l. 9. Ep. 16. et cogitemus significaris Phaecasiis illis calceamenta, quae Sacerdotum erant propria, ut Deorum iisque sacrificantium calceat us invicem respondeat. de aliis vero Phaecasiis qualia Philosophis aliisque Graecanici cultus studiosis usurpata dictum, intelligi possunt illa Petronii in Satyr. quibus nebuloni, Legionarium se mentienti, alter acute obicit: Age vero in exercitu vestro Phaecasiati milites ambulant? Ut hominem mendacii ab ipsius calceatu arguat, ex eo, quod, more Romano [orig: Romanô] milites non Phaecasiis, sed caligis instructi incederent, etc. Vide Ben. Balduinum de Calceo antiquo c. 14. hic [orig: hîc] infra.

PHAECASIANI Dii apud Athenienses culti, nomen habuerunt a faikasi/as2 voce seu faika/sia, i. e. Phaecasia, genere calceamenti humili: quales calceos Athenienses vulgo appellavere [orig: appellavêre], *koni/podas2, dia\ to\ pela/zein th= ko/nei tw=| po/di, i. e. quod pedes pulveri appropinquare facerent, ut ait Clem. Alexandrin. Paed. l. 2. c. 2. p. 152. Non enim solum vestitae, sed et calceatae Deorum aliquando statuae fuere [orig: fuêre]. Quomodo et depingi solitae sunt, ut ex Iuvenalis illo discimus, Sat. 3. v. 217. etc.

Hic aliquid praeclarum Euphranoris et Polycleti,
Phaecasianorum vetera ornamenta Deorum.

Franc. Rossaeus Archaeol. Attic. l. 2. c. 6. Vide quoque paulo supra voce Phaecasia.

PHAEDIMUS [1] unus filiorum Niobes, apud Apollodorum l. 3. et Hyginum c. 11.

PHAEDIMUS [2] unus ex Ducibus Macedonibus, qui Eumenem Antigono prodidere [orig: prodidêre].

Et bis Isthmiaca [orig: Isthmiacâ] victor clamatus arena [orig: arenâ]
Phaedimus, alipedumque fuga [orig: fugâ] praegressus equorum
Ante Dymas. ---- ----

PHAEDO Philosophus Arianus, qui, cum [orig: cûm] in Concilio Nicaeno contra Orthodoxos disputaret, et quaereret de sensu verborum Mosis, ubi hominem ad imaginem et similitudinem Dei conditum esse docet, Osius Episcopus Cordubensis, communi Patrum nomine, ita respondit: Illud ad imaginem o [orig: ô] Philosophe non ad corporum constitutionem, aed ad mentem relatum et expressum esse, docet sermo veritatis. Audi ergo et intellige, Deus cum sit natur a [orig: â] bonus, insculpsit illud ad imaginem et similitudinem, ut bonitatem, simplicitatem, puritatem, cadorem, probitatem, felicitatem et his similia; quae Deus est per naturam, eadem per ipsius gratiam habere posset ab ipso creatushomo, h. e. ipsius hominis mens. Et, ut pictores periti similitudines imaginum in tabulis non ex uno semper colore. sed ex variis perpetuo depingunt: Sic Deus homini etiam, quem creavit, in animae intelligentis conditorio, h. e. in mente concessit, ut per Virtutes haberet illud, ut ad imaginein et similitudmem singeretur, cum in homine abunde conspiciatur imago per praedictas res divinas, quas Deus in illo reposuit: apud Gelasium Cyzicenum, Act. Concilii Niceni, apud Ioann. Ruellium Histor. Concil. Tom. II. Periodo 2. Pericop a [orig: â] 4. Diatriba [orig: Diatribâ] 43. p. 157. etc.

PHAEDON Atheniensis in convivio a 30. Tyrannis necatus. Huius filiae virgines erant, quae, ut virginitatem servarent, invicem se complexae in puteum se praecipitavere [orig: praecipitavêre]. Fuit alius hoc [orig: hôc] nomine Elidensis, Socratis auditor, ingenio [orig: ingeniô] liberali: qui, (ut quidam scripserunt) servivit lenoni, perinde quasi meritorius puer, quaestuariumque mancipium. Eum Cebes Socraticus emisse dicitur, habuisseque in philosophorum disciplinis, atque is postea illustris philosophus fuit, cuius nomine Plato librum De immortalitate animae dedicavit. Auctor sectae Eliacae, Pli. sthenem Elidensem, successorem habuit. Vide Gell. l. 2. c. 18. Macrob. l. 1. Saturm. c. 11. et Diog. Laertium in vitis Philosoph.

PHAEDRA Minois Cretensium Regis filia, uxor Thesei, quae amore Hippolyti privigni capta, cum ipsum adducere non potuisset, ut parentum thalamum conspurcaret, apud patrem eum detulit, tamquam stuprum sibi inferre voluisset. Cui delationi temere fidem adhibens Theseus, Neptunum invocavit, ut de filio supplicium sumeret. Cuius precibus exauditis, Neptunus Hippolyto in maris litore currum agitanli phocas immisit, quarum conspectu territi equi, relicta [orig: relictâ] via [orig: viâ], currum per saxa et avia traxerunt, Hippolytumque frustra retinentem, lorisque implicitum, varias in partes distraxerunt. Phaedra autem sua [orig: suâ] sponte laqueo [orig: laqueô] vitam finivit, Plut. Vide Diod. Sic. l. 5. et Hippolytus. propert. l. 2. El. 1. v. 51.

Suasi quod potui, tu alios modo consule. Dic quos?
Phaedra et Elisa tibi dent laqueum, aut gladium.