Regeln fuer die Texterfassung 03/2001
not necessary
Peusin, et infra in Scytha.
Tabula, a Conr. Celte in venta, eiusque Peutingeriana ab illo dicta. Obiit A. C. 1547. aetat. 82. Scripsit Sermones Convivales, in quibus multa de Germaniae mirandis antiquitatibus, De gentium quarundam emigrationibus Epitomen Tract. de Fortun. Ant. Teissier Elogiis Part. I. Vide et Melch. adami Vit. Iuriscoss. Vossium, de Histor. Lat. l. 3. c. 10. Alios, ut et supra. Addam quae de Tabula eius. Merula praef. Cosmographiae: Nec suis caret mendis, inquit, Antonini, vel cuiuscumque censendum, Itinerarium, in quo emaculando suoque nitori restituendo, egregiam posuerunt operam, cum alii, tum vel maxime Abrahamus Ortelius, vir monstris ex terrarum Orbe amoliendis plane natus: et Hieronymus Surita Caesaraugustanus; quo, in hoc argumento, Hispania numquam habuit feliciorem. Hinc factum, quod maiore cum fructu illud usurparim; commissum cum amplissima tabula Itineraria, quae ductu Iohannis Molleri, diligentissimi Typographi, auspiciis Viri nobilissimi Marci Velseri, Duumviri Reip. Augustanae, ex illustri Peutingerorum
Istriae ac Liburniae lanum pilo propiorem quam lanae, et ideo Pexis vestibus alienam, et quam sola Ars scutulato textu commendat in Lusitania. Ubi
Unde. in tela aranearum, pexitatem a Plinio l. 11. c. 24. dici villosam quandam in ea et lanuginosam filorum naturam, quae, in rara earum textura, non perinde appareat, ut in densa, notavit Turnebus l. 5. c. 14. Nam vestes obsoletae ac tritae his contrariae, in quibus scilicet, vellere niveae, i. e. tenues, dicuntur eidem Poetae, l. 4. Epigr. 34.
Sed et vesti pexae, aliquando recens, verum quae villis careat, opponitur, quales ex lana, de qua supra Plinius, contexebantur, pexa, erat. Vide infra in voce Rasa, et Octav. Ferrarium de Re Vestiar. l. 1. c. 17. qui l. 3. c. 20. Togam pexam, vel tunicam pexam vult spissam dici, in illo Plauti Epidic. Act. 2. Sc. 2. v. 46.
A pexis istiusmodi togis Candidati (Pexati appellantur, Senecae de Beata vita c. 2. quod pexis, h. e. candidis et recentibus togis uterentur. Ita enim vocabulum istud saepissime acceptum esse, praeter dicta, Persius confirmat, Sat. 1. v. 15.
Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 32.
Pizodorus.
in Genesin, in Psalmos Graduum, in 3. priora Capita Ioann. etc. Opera in 7. volum. in 8. Neostadii 1597. Obiit A. C. 1604. aetat. 65. Regenvolscius habet, A. C. 1600. aetat. 81.
Banzanum, hodie Bolsanum, municipium Marchiae Tarvisinae, in Comitatu Tirolensi; amne alluitur
Pius: P. FE. publice fecit etc.
Langenburgicum et Waldenburgicum ramum: in Weickersbeim, in isto, Eberhardus itidem ex primogenito Georg. Friderico Pfaedelbachtos dedit. Pfaedelbachium nactus est. Vide supra, ubi de Hohenloica Familia. Addo saltem, Friderico Cratoni et Florianae Ern. natos esse Eberhardum Frider. Ernestum A. C. 1659. Christianum Albertum A. C. 1660. Sylvium Ern. A. C. 1663. Fridericam Florianam a. C. 1664. etc. quorum illi Comites Hohenloici lineae Waldenburgicae in Pfaedelbach. Spener. Theatr. Nobilit. Europ. Part. I. p. 164.
Eginhartus, Iornandes, Aimonius scribunt. Speculum Saxon, l. 3. Art. 53. quaelibet provincia Teutonicae terrae suum habet Palansgravionatum: quae antequam a Romanis superabantur, Regna fuerunt, a quibus ipsa in Ducatus nomina fuerunt permutata: attamen illu stres in vasallos et vexillorum feudum reservarunt, quae ipsis per imperium iam sublata sunt. Vide Cuiac.
Ferreta, Gall. Psirt. Quem cum Suntgoia alitsque terris marito, Alberto Contracto Austriae archiduci, attulit Ioanna, Ulrici postremi Pfirtensium Comitum filia. Eum post ea Carolo Audaci Burgundiae Duci, centum aureorum milibus venditum, Sigismundus Austrius, Friderici III. Imperatoris frater, directum, ut appellant, dominium Comitatus huius hactenus spectaverat, satisfieri sibi ob adempta immeritis iura hisce nuperisque Imperii Comitiis frustra precatos. G. de Roo l. 3. Crusius Annal. Suev. Part. 3. l. 5. c. 3. p. 259. Stumpfius Chron. Helvet. l. 5. c. 30. Alii, laudati Tob. Psannero de praecipuis Germ. Principum gentibus c, 1. Vide quoque in voce Ferreta.
Orcynhelmium, a Silva praefata alias Hercynia quam Orcyniam appellasse veteres Germanos, ex Iul. Caesare discimus. Olim nobili Pfortzheim, quasi Orcyntheim. Vide Cl. Ottonem ICtum Not. ad B. Rhenanum Rer. German. l. 3. p. 415.
hegovv. dicitur, ad fluv. Cell. Vide Limnaeum Enucl. l. 4. c. 45, Itae brigantinae de Pfullendorf, maritus Adelbertus vel Albertus Dives dictus, Landgravii Alsatiae titulum primus gessit. pater Rudolfi, qui ex duobus filiis, Rudolfo quidem minori, Comites ultimos Habspurgicos, Lauffenburgios et Kyburgios, qui Austria.
publicus honor curandus. etc. Franc. Gouldmannus Diction. Lat. Angl.
Bremen Petro Apiano, ad Visurgim fluv. in Frisiae confinio. A Mercatoribus Bremensibus, semina Christianismi in Livonia sparsa sunt, A. C. 1160. Crantz. Cromerus l. 6. vide Brema.
Strabo, Phacusa Ptolem. Phacussa Stephan.
Antiq. Iud. l. 9. c. 11. 12. 13. Torniel et Salian. A. M. 3276. et seqq. Latine aperiens.
Phacee. Latine aperiens Dominus.
Pilaticia.
Aphacitis, memorata Hygino in Poet. astronom. vel filia erat Veneris vel Venus ipsa, quae Dea Syria vocatur. Aphacitis certe Venus memoratur Eusebio in vita Constantini l. 3. c. 53. Nam Graece est, Nemus et delubrum in parte verticis montis Libani in Aphacis exstructum. Ubi pro Aphacis perperam Musculus, in fruticeto: uti Christopherosonus, inter arbusta. Hoc Aphacitidis Veneris templum demolitus est Constantinus M. ut ibidem scribit Euseb. Item Socr. l. 1. c. 14. ubi dicitur Templum Veneris in Aphacis, ad montem Libanum. Et Sozom. l. 2. cl. 4. cui est, in Tripartita l. 2. c. 20. sic redditur, In Aphacis iuxta montem Libanum et Adonim fluvium, Veneris domus. Similiter Nicephori Interpres l. 8. c. 33. Apud Aphacos, ad Libanum montem, Veneris delubrum: Ortelioque in Thesauro Geogr. observatus est locus ille Zosimi l. 1. ubi de Zenobia ab Aureliano capta agit: Aphaca locus est, inter Heliopolim et Biblum, ubi Fanum Veneris est constitutum, etc. Quia autem in Baeth stagno Phacetis, filia Veneris, in piscem transfigurata sit, quam Syriam Deam Phacetid is argentei pisces consecrati sunt. Vide Seldenum de Diis Syris Syntagm. 2. c. 3. Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 2. c. 36. et in voce Aphace.
Phacius Stephanus.
redemptio Domini.
redemptor fortis, vel redimens petra, vel redemptio plasmatinis.
Arriano.
redemptio eius, aut Syriace, iugum, vel iuga, scil. boum.
sus Crommyonia Plutarcho, a loco habitationis, dicta est, de qua vide Casp. Barthium Not. ad Papinium Statium Theb.l. 12. v. 577. nec non in voce Crommyon.
Corcyra. Populi Phaeaces, otio olim, luxuique dediti; unde Phaeacem pro homine bene curato, ventrique et gulae addicto usurpat Horat. Ep. 15. l. 1. ad Valam. v. 24.
Phaeaces autem sic dicti sunt, quasi seminentes, ex Hesychius, post veteres Scholiastas. Ex quo rerum successu factum, ut tandem in solescerent, et Chanaan, c. 23. phaeacum regio Met. l. 13. v. 719.
Iuvenal. Satyr. 5. v. 149.
Propertius l. 3. El. 1. v. 51.
Lege Phaeacaes. Nic. Lloydius.
Equit. 364. B.
Babenhausen, oppidul. Sueviae, ad Guntiam fluv. 12. mill. pass. a Memminga in Boream. Aliis et melius est oppis. Burgaw. ad Mindelam fluv. Marchionatus ampli caput, in Suevia, sub Austriacis, 18. mill. pass. ab Ulma in Ortum, 22. ab Augusta Vindelicorum in Occidentem. Vide Rhenanum Rer. German. l. 3. ad eum Notas Cl. Ottonis ICti.
Hesychio, species calceamenti rustici, ut similia fuerint peronibus e crasso corio rudique Ep. 113. Puto, inquit, quaedam esse, quaedecent phaecasiatum et palliatum. I. e. Philosophum, quibus ut peculiare gestamen erat pallium, ita et Phaecasia suum praebuisse calceatum videntur. Quod idem l. 7. de Beneficiis c. 21. declarat appertius, e quo loco etiam illud patet, eiusm odi Phaecasia, quibus Philosophi utebantur, quatuordecim assibus tum constitisse; quatuor enim denarios dicit, quorum quilibet, iuxta supputationem Budaei de Asse l. 5. trium assium et dimidii pretio respondet. Ob eandem rem Plutarchus, ubi Antonium cultu, contra morem Romanum, Phaecasiisque calceatum, refert his verbis: Bell. Civil. l. 5. paulo post princip. Atheniensium Alexandrinorumque Sacerdo tibus, de Philosophis tacens, in communi usu fuisse scribit Phaecasia, vocans illa calceamenta candida: et Herodian. Histor l. 5. c. 5. insanum Antonini commemorrans luxum de Phaecasiis omnino videtur locutus, cum dixit, Praefecti exercitibus, induti tunicas talares, linteis calceamentis utebantur, quemadmodum Vates in iis regionibus consueverunt: Phaenicum intelligens Sacerdotes, apud quos Im perator ille eductus. Solisque sacris initiatus fuerat. Sic ruet Hesychii sententia, contra quem porto facit vocis etymon. leve ac agile significat, huic calceamenti generi nomen inditum est; quae notatio calceo agresti minime convenit. Adee quod Eratosthenes in Mercurio Phaecasio adiunxit:
Philosophis igitur Sacerdotibusque familiaria fuerint Phaecasia, sed loc. cit. constat, ubi Pythagoricum quendam Philosophum, phaecasia a Sutore ementem, introducit. Quoad formam tamen ea inter se similia fuisse videntur, ut pedes totos tenui Phaecasia videntur iis fuisse udonibus affinia, quos Gallis Chaussons: Philosophorum vero soccis illis, quosiidem Escarpins dicunt. Atque ita facile Philosophi Phaecasia poterant crepidis suis inserere; quomodo iam aliqui calceolos mulleis insertos gestare consuev erunt. Proin, quum apud Iuvenalem legimus Sat. 3. v. 218.
notemus cum Turnebo Adversar. l. 10. c. ult. pro phaecasiatis Deos vocari phaecasianos; quo modo Tullius pro miniato Iovem minianum appellavit, l. 9. Ep. 16. et cogitemus significaris Phaecasiis illis calceamenta, quae Sacerdotum erant propria, ut Deorum iisque sacrificantium calceat us invicem respondeat. de aliis vero Phaecasiis qualia Philosophis aliisque Graecanici cultus studiosis usurpata dictum, intelligi possunt illa Petronii in Satyr. quibus nebuloni, Legionarium se mentienti, alter acute obicit: Age vero in exercitu vestro Phaecasiati milites ambulant? Ut hominem mendacii ab ipsius calceatu arguat, ex eo, quod, more Phaecasiis, sed caligis instructi incederent, etc. Vide Ben. Balduinum de Calceo antiquo c. 14.
Phaecasia, genere calceamenti humili: quales calceos Athenienses vulgo quod pedes pulveri appropinquare facerent, ut ait Clem. Alexandrin. Paed. l. 2. c. 2. p. 152. Non enim solum vestitae, sed et calceatae Deorum aliquando statuae Sat. 3. v. 217. etc.
Franc. Rossaeus Archaeol. Attic. l. 2. c. 6. Vide quoque paulo supra voce Phaecasia.
Theb. v. 558.
hominem ad imaginem et similitudinem Dei conditum esse docet, Osius Episcopus Cordubensis, communi Patrum nomine, ita respondit: Illud ad imaginem o Philosophe non ad corporum constitutionem, aed ad mentem relatum et expressum esse, docet sermo veritatis. Audi ergo et intellige, Deus cum sit natur a bonus, insculpsit illud ad imaginem et similitudinem, ut bonitatem, simplicitatem, puritatem, cadorem, probitatem, felicitatem et his similia; quae Deus est per naturam, eadem per ipsius gratiam habere posset ab ipso creatushomo, h. e. ipsius hominis mens. Et, ut pictores periti similitudines imaginum in tabulis non ex uno semper colore. sed ex variis perpetuo depingunt: Sic Deus homini etiam, quem creavit, in animae intelligentis conditorio, h. e. in mente concessit, ut per Virtutes haberet illud, ut ad imaginein et similitudmem singeretur, cum in homine abunde conspiciatur imago per praedictas res divinas, quas Deus in illo reposuit: apud Gelasium Cyzicenum, Act. Concilii Niceni, apud Ioann. Ruellium
De immortalitate animae dedicavit. Auctor sectae Eliacae, Pli. sthenem Elidensem, successorem habuit. Vide Gell. l. 2. c. 18. Macrob. l. 1. Saturm. c. 11. et Diog. Laertium in vitis Philosoph.
Plut. Vide Diod. Sic. l. 5. et Hippolytus. propert. l. 2. El. 1. v. 51.
ausonius:
Nic. Lloydius.