CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

PLATERUS [2] Felix prioris fil. Archiater Basiliensis, per Ann. 57. Academiae per Annos 43. Medicinae Professor celeberrimus, sextum Rector. Natus est Basileae A. C. 1536. quo [orig: quô] ipso [orig: ipsô] anno [orig: annô] Erasmus Roterod. ibidem mortalitatem explevit: ad Medicinam animo [orig: animô] applicato [orig: applicatô], tantum profecit, ut non solum Patriae salutaris, sed et Christianissimae Catharinae, magni Henrici IV. Galliae Regis sorori unicae, Saxonicis item, Lotharingicis, Brandenburgicis, et Wirtenbergicis Principibus gratissimus fuerit. Exstant eius de Partium corporis humani structura et usu libri 3. tabulis explicati et Iconibus illustrati, in fol. Basileae per Ambr. Frobenium, A. C. 1583. de Febribus, Praxis Medica, quae omnium manibus teritur, etc. Obiit A. C. 1614. aetat. 77.

PLATERUS [3] Thomas Felicis frater; itidem celebris in Basioensi Academia Medicinae post eum Professor. Pater alterius Felicis, qui natus A. C. 1605. similiter Basiliensis Archiater famigeratissimus, Logicam primo, dein Physicen in Academia Patria, ultra 20. annos magna cum fide docuit; Postea in amplissimum Rei publicae Senatum allectus, prudentiae, pletatis, animique a saeculi sordibus abhorrentis, clarissima edidit specimina: Post patrui hic Praxin illlustri accessione locupletatam, aliosque egregios ingenii fetus ad praelum paratos, obiit sexagenario [orig: sexagenariô] maior, A. C. 1671. Platerorum gloriae S.

Stat pietas invicta Polo, sed dedita cunctis
Farna triumphali vos vehit axe plagis.

Eius ex Felica fil. nepos, Franciscus est, Artium ac Medicinae itidem Doctor, qui, natus A. C. 1645. dignum se nominis et gloriae Maiorum heredem exhibet, Summis pariter imisque, quibus dextre ac feliciter Medicinam facit, gratus, Edidit denuo Observationum Felicis Plateri Sen. libros tres, totidem Praxeos eius tractatibus respondentes; postquam binis iam vicibus in publicum prodiissent: cum Felicis Platteri Iunior. Patris sui Selectiorum Observationum Mantissa, Basileae, A. C. 1680.

Et sic clara legens magni vestigia Patris,
Porro Felices reddere pergit Avos.

Musaeum Platerianum a Felice Seniore collectum, iuxta varios rerum naturalium gradus pulcherrimo [orig: pulcherrimô] ordine dispositum, continet praeter lapidum, mineralium, concharum, seminum genera pene innumera, herbas vivas in octo Librorum volumina mirabili industria [orig: industriâ] digestas, et icones variorum piscium, avium acquadrupedum aliquot libris ad vivum depictas, etiam partes qua sdam animalium nota [orig: notâ] aliqua [orig: aliquâ] insignes, corpora sceleta, aliaque ad rem medicam spectantia, denique exotica, multa etiam ab Indis petita, torenmata resque alias miro [orig: mirô] artificio [orig: artificiô] elaboratas.

PLATIAE insulae parvae Creticae ante Sammonium promunt. Plin. l. 4. c. 12. In ora Orientali Cretae, nunc forsan Dielassa et Cardes.

PLATINA [1] Veronensis, homo doctus, et antiquitatum studiosus; scripsit de vita et moribus Pontificum Romanor. usque ad Paulum II. Praenomen ei Bartholomaeus fuit. Romae floruit, ubi a Paulo IV. male habitus et in carcerem quadrimestrem coniectus; sub Sixto II. bibliothecae Vaticanae praefuit. Obiit ibidem peste, A. C. 1481. aetar. 60. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 7. Gesner. in Biblioth. Paul. Iov. in elog. c. 9. Leander Albert. in descript. Veronae, Volaterran. anthrop. l. 21. Bergom. in supplem. Chron.

PLATINA [2] vulgo Piadena, pagus agri cremonensis in via inter Cremonam et Mantuam, medio [orig: mediô] fere itinere, Bapt. Platinae, vitarum Pontificum scriptoris, Patria. Lloyd.

PLATO [1] Philosophus insignis, sectae Academicae princeps, Aristonis et Parectoniae fil. ex humerorum latitudine sic dictus, cum antea ex avi nomine Aristocles vocaretur. Hic adhuc adolescens plaestra [orig: plaestrâ] se exercuit; picturae operam decdit, Tragoediasque et poemata quaedam conseripsit. Post haec ad Socratem se contulit, sub quo brevi tantum in philosophia profecit, ut non immerito divinus Plato, et Philosophorum Homerus fuerit appellatus. Cratylum dein, posteaque Hermogenem audiit. Etiam Megaram se, ut euclidem; Cyrenem, ut theodorum Mat hematicum; in M. quoque Graeciam, ut Philolaum et Eurytum, Pythagoricos, sibi conciliaret, contulit. Vide infra. Is quod ad Dialecticam pertinet, primus res ipsas distinxit, quo [orig: quô] modo [orig: modô] plurimas, quas habuere [orig: habuêre] antiqui, dubitationes, sustulit. Fuit varius, multiplex, ac tantae eloquentiae, ut Iovem (si Graece voluisset) Platonice loqunturum philosophi dicerent. Peccat autem eo [orig: eô], i(inquit) Vossius quod multum gaudet metaphoris, ilsque non verecundis, sed audacibus, et plane poeticis, atque fortikai=s2: Philosophiae siquidem magis convenit dictio propria, aut tralationes receptae, et usitatae. Ad poeticam autem dictionem prope accedere Platonem, non Aristotelis modo iudicium est, sed et Dionysii Halicarnessen sis. Imo in dialogis suis poetice magis loquitur, quam Comoedia facit, ut multos sensisse, testis est Cicero in Bruto. Athenis, uti diximus, primum Socrati dedit operam; deinde cum licit per aetatem, in Italiam profectus est, ut Pythagoreos audiret, ubi Philolai Crotaoniatae librum, de secta Pythagorea, centum minis etiam in rei familias difficultate mercatus est, ex quibus multa in suum Timaeum transtulit. In Aegyptum deinde dproperans, oleum secum mercaturae gratia [orig: gratiâ] vexit, ut viatico suppeditaret, ubi libros Mosis legisse creditur. Etiam in Indiam cogitaverat, ut ibi cum Gymnosophistis colloqueretur, sed Asiatieis bellis inhibitus est. Athenas reversus est, in Academia docuit: Physicam quidem, secundum Heracliti: logicam, Pythagorae; ethicam vero iuxta Socratis mentem: Philosophia [orig: Philosophiâ] sic a tribus excellentissimis Graeciae Philosophis mutuara [orig: mutuarâ]. Consistebat autem illa in Dialogis 10. In quibus sub Socratis, et Timaei, suam: sub gorgiae vero et Protagorae nominibus, aliorum sententiam exponit. Credidit in unum Deum, cui tamen Daemones et Heroas associat: et dolet Tertullianus tractat. de anima, omnes haereticos e dialogis eius

de Republ. et Ideis subsida errorum mutuatos esse, haeretica Idearum sacramenta, illas propterea vocans; additque in Ideis Platonicis Gnosticorum haeretica semina relucere. Fatendum tamen, primos Ecclesiae Patres fere omnes Platonicos fuisse, huiusque Philosophiam reliquis omnibus antetulisse. Scribit quoque Augustin. l. 7. Consess. libris eius utiliter se ad intelligentiam variarum veritatum Orthodoxarum usum fuisse, ibique ferme totum evangelii Iohannis initium se reperisse. Imo Iustinus Martyr, Clemens Alexandr. Eusebius, alii, ipsum de Trinitate aliquam quoque notitiam habuisse crediderunt, etc. et Moses Atticus, a Numenio Pythagorico, dictus est. Clem. l. 1. Strom. Ter in Siciliam navigavit, primum Aetnae flagrantis visendae gratia [orig: gratiâ], ut Apuleius ait: Reversus, apud Aeginam captus est a pratis, ac minis 30. venundatus; deinde a Nicete Cyrenaeo redemptus. Iterum rediit, sub iuniore Dionysio, spe liberandi Siciliam. Sed paulo post, expulso [orig: expulsô] Dione, et ipse suspectus remigravit. Tertio cum maxime nollet, rogatus ab Archyta, ut Dionem tyranno creconciliaret, iter ingressus, ab eodem Dionysio obviam procedente, quadrigis exceptus est. Demum in suspieionem veniens, vix rogante, et spondente pro eo Archyta [orig: Archytâ], dimissus. An. aetat, 81. placidissimo [orig: placidissimô] decessit obitu, die natali, Olymp. 108. ante Christum Natum 347. vel 348. ut Cicero et Seneca tradunt, ut Laert. vero, in nuptiis discumbens. Horat. l. 2. Serm. Sat. 4. v. 3.

Plin. eum sapientiae antistitem vocat. Sublimis apex philosopherum et columen dicitur Arnobio, adversus Gent. l. 1. Quin et Cicero philosophorum aliquem laudans, semper, inquit, excipio Platonem. Cum parvulus aliquando dormiret, apes, facundiae omen, in labellis eius consederunt. Philosophorum quis dubitet Platonem esse praecipuum, sive acumine disserendi, sive eloquendi facultate divina [orig: divinâ] quadam [orig: quâdam] et Homerica [orig: Homericâ]? Multum enim supra prosam orationem, et quam pedestrem Graecivocant, surgit: ut mihinon hominis ingenio [orig: ingeniô], sed quodam [orig: quôdam] Delphico [orig: Delphicô] videatur oraculo [orig: oraculô] instructus. Ita de eo quintilian. l. 10. c. 1. Vide Bessarionem quoque in Calumn. Plat. Marsilium Fic. in Phil. Plat. Voss. de Sectis Phil. c. 12. Meursium, etc. Lloyd.

PLATO [2] alter Atheniensis, poeta priscae Comoediae, tempore Aristophanis, cuius fabulas Pollux, Suidas et Athenaeus commemorant. Item alius Poeta. Tres item alios Diog. Laert. recenset: unum Rhodium Philosophum, discipulum Panaetii: alium Peripateticum, de ludo Aristotelis: tertium Praxiphanis discipulum. Vide Laert. in Plat. l. 3. Athen. l. 4. 6. 7. 10. Iul. Pollucem, l. 6. c. 33. l. 7. c. 29. l. 10. c. 24. etc. Alus denique Martyr, qui, pro fide Christiana [orig: Christianâ], imperante Maximiniano [orig: Maximinianô], passus est, paternamque hereditatem, dum viveret, pauperibus est largitus.

PLATO [3] Atheniensis qui supplementum militum, peditum quinque milliae, equites mille Alexandro M. In Mediam adduxit, Curt. l. 5. c. 7.

PLATOMA nomen apud hodiernos Graecos octo partium, seu regionum, in quas Urbs Athenarum divisa est. Harum I. Placa dicitur. II. Sotiras tou Cotaki. III. Monocaluftis. IV. Roumbi. V. Boreas Platoma, versus Boreale Urbis latus. VI. Psiri Platoma. VII. gerlada. VIII. Agioi Colyinboi seu Olympoi, Eleusinem Templumque Thesei versus, uti habet Iac. Sponius Itinerar. Part. 2. p. 247. et 248. Alias Platoma, apud medii aevi Scriptores, idem cum Platonia, de qua Iam.

PLATONIAE vel PLATUNIAE ita enim apud Agrimensoriae Auctores, ubi habent: Termini sunt maiores, qui iuxta flumina positi sunt, mensales vocantur. Alii bases eos dicunt, alii autem tetrametra, quibus constant mensulae, quae trapedia vocantur ------ et in modum platumae eos posuimus, ut qui nesciunt, miliarios eos putent; legi iubet Salmas. Graecis enim platw=nes2 et platwni/ai sunt; suntque marmora in tabulas dissecta: Haec enim cum maioris sint pretii, quam coeteri lapides, non quadrata, sed in tabulas dissecta vulgo [orig: vulgô] in opus mitti solent. Meminit Platoniarum Anastasius de Vitis Pontificum: Hic sacer Antistes per ipsas columnas lilios poni fecit et super ipsos lilios ex metallis marmoreis platonias posuit, diversisque picturis mirae magnitudinis opus ornavit. Idem in Sixto III. Cancellos argenteos supra platonias prophyreticeas pensan. libras tracentas. Item paulo post, Hic fecit platoniam in cimeterio Calixti via appia, ubi nomina Episcoporum et Martyrum scripsit, cum memoriis. Vide eundem in Liberio et Damaso: adonem Viennen sem in Chron. Hieronym. Rubeum in Histor. Ravenn. Alios. Platoma, pro Platonia dicit Ordericus Vitalis, l. 1. p. 357. ut et Sim. Dunelmensis ac Rogerus A. C. 749. Placoma editur apud Adonem in Martyrol. in Damaso Pontific. sed perperam; unde quidam legendum putarunt [orig: putârunt] placoton, ut Baronius A. C. 384. n. 17. et ex eo Caesar Bulengerus, qui platonias fuisse censet, loca marmorum crustis inducta aut pavimenta tessellatis emblematis et insertis variata, quae Graeci plakwta\ vocant: Sed etsi plakwto\n ex marmoribus sit confectum, platonia ab eo aliud quid est denotatque quamvis marmoream tabulam: Platen in Chron. Markano Leowoldi Northowii A. C. 1222. Namque ibi goldastus platonias interpretatur, docetque Germanos vocare Platten, lapides caesos in formam orbicularem aut quadratam: Vide Octav. Ferrarium in Orig. Ital. voce Piastra, claud. Salmas. ad Iul. Capitolin. in Antonino Pio, c. 9. et Car. du Fresne Glossar. ut et infra in voce Platycerotes.

PLATONICI post saepius variatam Academiam, (cui omnium sententia [orig: sententiâ] triplici, Veteri, Mediae ac Novae, quidam quartam ac quintam addunt, qua de re supra in voce Academia ) pro Academicis, subsequenti aevo [orig: aevô], dici maluere [orig: maluêre], qui Platonis dogmatibus insisterent Philosophi. Ac creditur hoc nomen Alexandriae eoepisse, ubi, resuscitate primo vetus Academia fuit; quod Academici nomen antiquum esset maximeque Arcesilae sectatoribus tribui soleret: ipsi autem platonis exemplo [orig: exemplô] certa quaedam dogmata tuerentur. Tales e Latinis fuere [orig: fuêre] Appuleius et Chalcidius;

quorum ill meoratus Augustino, de Civ. Dei, l. 8. c. 12. de dogmate Platonis: ist Commentarium in timaeum, scripsit. E Graecis vero, praeter eos, qui vel Iudaicam Religionem amplexi ut Philo; vel Christianam: maximum nomen est Plotini, Porphyrii, Iamblichi et Prodcli. Ac Plotinus quidem Lycopoli natus, civitat e Aegypti, qui floruit sub Gallieno Caesare ac deinceps, cum alta tum 54. libros reliquit, in Enneadas divisos: discipulus Ammonii, Amelii Praeceptor. Porphyrius Amelii, ut et Plotini, discipulus, temporibus vixit Aureliani, ac pervenit usque ad tempora Diocletiani, gente Tyrius et patria [orig: patriâ] lingua [orig: linguâ] Malchus dictus; de quo multa ac praeclara L. Holstenius. Iamblichus discipulus fuit Porphyrii, ac temporibus claruit constantini M. liberorumque eius atuq etiam Iuliani. Natus fuit Chalcide Syriae: eiusque de vita Pythagorae volumen, et duas ad Philosophiam Orationes Protrepticas, primus Graece evulgavit Ioh. Arcerius Frisius. Eiusdem sectator optimus Syrianus fuit Alexandrinus, qui vixit circa A. C. 470. inque totum Homerum, et l. 4. in Remp: Platonis, scripsit, teste Suida. Proclus, Syriani huius discipulus, claruit A. C. 500. Praeceptori successit in Schola, uti ipsi Marinus. Exstant eius sex libri de Philosophia Platonica, qui Hamburgi primum prodiere [orig: prodiêre] A. C. 1618. Item supersunt Commentarii in Timaeum et libros de Rep. Scripsit quoque de Orphei, Pythagorae ac Platonis consensu in Oraculis l. 10. aliaque Suidae non indicta. Ex quo etiam cognoscimus, quam Christianis suerit infestus: ut qui post, a Porphyrico secundus, adversus Christianos libros ediderit. Maximus quoque Tyrius Platonicus fuit, quem Commodi Principatu vixisse, testis est Suidas. Illum primus Latine reddidit cosmus Pactius, florentiae natus amita [orig: amitâ] Leonis X. Praesul Cathedralis in patria Civitat. Ecclesiae. Quam tamen versionem innumeris locis expurgavit Dan. Heinsius, et Commentario [orig: Commentariô] illustravit. Nec Alcinous praetereundus, cuius exstat Epitome Philosophiae Platonicae, versa a Ficino, emendata ac insigni commentario [orig: commentariô] illustrata a Iac. Carpentario Claromontano Bellovacensi. Quando vixerit, incertum. Eusebius de Praep. Euangel. l. 11. bonam huius opusculi partem citat, sub Didy mi nomine, qui ex Alcinoo locum illum forte descripsit. Etiam Proavorum aevo [orig: aevô] fuere [orig: fuêre] duo praestantes Platonici, Bessario Cardinal. et gemistus Pletho: Quorum is libros 4. abversus calumniatorem Platonis, (ita vocat Georgium Trapezuntium ) edidit, ab Aldo avo evulgatos: huius exstat liber de differentia inter Platonem et Aristotelem, Latine editus, Basileae, alias Graece evulgatus. in quo ostendere conatur, semper Principatum inter duos hos philosophos obtinuisse Platonem, numquam vero Aristotelem, usque ad tempora Avenrois. Latinorum, qui circa ea tempora vixerint: nullus operamem magis laudabilem Platoni et eius Philosophiae impendit, quam Marsilius Ficinus, qui vertit Platonem, vertit item Plotinum, quem etiam insigni Commentario [orig: Commentariô] illustravit. Sed et Iamblichum de Mysteriis Aegyptiorum, Pseudo-Dionysium Areopagitam, aliorumque Platonicorum scripta Latine reddidit. Hodie non ullibi maior Platonnae Philosophiae, quam in M. Britanniae Academiis, dignitas auctoritasque est. Vide Gehr. Ioh. Voss. de Philosophorum Sectis, c. 16. et Georg. Hornium, Histor. Philos. l. 7. c. 8. ubi eos pleraque cum Pythagoreis communia habuisse, praecipue inambulationibus delectatos fuisse, utriusque sexus Auditores habuisse, per Dialogos disseruisse ac obscuram docendi Methodum adhibuisse, contendit. Idem l. 5. c. 4. ex nimia Philosophiae huius inter Christianos aestimatione gravissimos in Ecclesiam crrores irrepsisse, erudite ostendit. Namque et Iustinus Martyr, nimia [orig: nimiâ] Platonicorrum reverentia [orig: reverentiâ] adductus, Socratem kata tou= lo/gou vixisse, Apolog. ad Anton. et a)po\ me/rous2 Christum agnovisse Apol. ad Senat. dictitavit: et Dionysius Areopagita (utamur enim nomine recepto [orig: receptô] ) non aliunde tot Angelorum classes, quam ex Platonicorum myrotheciis, deprompsit: ut de Mediatoribus aliis praeter unicum nostrum para/klhton IESUM CHRISTUM, de Angelis geminis cuiusque nostrum Custodibus, aliisque nil addam. PLATONICI IUNIORES EX Vossto. Philo Iudaeus. Plotinus. Porphyrius. Alcinous. Appuleius. Chalcidius. Iamblichus. Proclus. Bessario Cardinalis, Gemistus Pletho. Marsilius Ficinus.

PLATTA apud Honorium Augustodun. Gemma [orig: Gemmâ] Animae, l. 1. c. 196. tonsura Clericalis est quae fit ab aure ad aurem, Car. du Fresne Glossar. Vox Germanis hodieque in usu: Vide hic [orig: hîc] ubi de Capillis, Corona, Radendi more, Tonsura, etc.

PLATYCEROTES a latitudine cornuum dicti, Aristoteli pro/kes2, hodiernis Graecis platoniae, Varroni inter capreas recen sentur, Ferae pecudes, ut capreoli demaeque ---- ut in Samothrace caprearum, quas platycerotas vocant. Alii inter cervos malunt ponere, unde cervi palmati vocantur apud Capitolin. in Gordianis, c. 3. Et sane, ut maior caprea [orig: capreâ] platyceros, ita et minor cervo [orig: cervô]: damas vulgo G alli improprie vocant. Cervorum generi Plinius vindicat, ut et subulones seu orygas, l. 11. c. 37. de Cervis, Sparsit haec in ramos, ut cervorum: aliis simplicia tribuit, ut in eodem genere subulonibus ex argumento dictis: aliorum fudit in palmas, digitosque emisit ex iis, unde Platycerotas vocant. Vide Salmas. ad Solin. p. 223. et 224.

PLATYOPHTHALMON Graece *platuo/fqalmon inter stibii apellationes, apud Dioscoridem, *tou=to e)/nioi platuo/fqalmon, oi( de\ ka/rbason e)ka/lesan, Hoc nonnulli platyophthalmon, carbasum alii,

dixere [orig: dixêre]. Sic dictum, a dilatandis ac porrigendis oculis. Nam nigro eius pulvere supercilia olim circumducebant et in arcum formabant, sicque oculorum spatium veluti producebant ac extendebant mulieres: Ion in Omphale,

Unde u(pogoa/mmata Hesych. stimmi/smata oculorum interpretatur. Pollux, tou\s2 o)fqalmou\s2 u(pogra/fei, ta\s2 o)fru=s2 melai/nee, ei)s2 grafa\s2 h(mikukli/wn peria/gei, Oculos suppingit, supercilia denigrat, in acrum format ac circumducit. E quibus patet, apud Tertullianum, de Cultu Feminarum, ubi ait, In illum enim delinquunt, quae cutem medicaminibus urgent, genas rubore maculant; oculos fuligine porrigunt: perperam repositum esse a Correctoribus, oculos fuligine collinunt. Fuligo enim illa a stibio platuofqa/lmw|, qua [orig: quâ] oculi dilatantur ac porriguntur, uti diximus. De quo eodem nigro stibii pulvere accipienda haec eiusdem, in libro de Habitu mul. Et illum nigrum pulverem, quo [orig: quô] oculorum exordia producuntur. Ubi quod priori loco [orig: locô] porrigere, iam producere, dicit. Vide Salmas. ad Solin. p. 1148.

PLATYPHYLLOS Graece platu/fullos2, arbor post haliphloeon omnium pessima in aedificiis, teste Theophrasto [orig: Theophrastô]; male a nonnullis aesculus censetur, quae quod est omnibus principiis temperata, habet in aedificiis magnas utilitates, uti asserit Vitruvius apud Salmas. ad Solin. p. 508.

PLAUDERE cum sonitu verberare est. Virg. l. 12. Aen. v. 85. de Aurigis et Equis,

Circumstant properi aurigae, manibusque lacessunt
Pectora plausa cavis --------

Iam vacuo [orig: vacuô] laetam caelo [orig: caelô] speculatus, et alis
Plaudentem nigra [orig: nigrâ] figit sub nube columbam.

-------- vides cursus ut nulla serenos
Ales agat? liquidoque [orig: liquidôque] polum complexa meatu
Pendeat? aut fugiens placabile plauserit omen.

Hinc enim alarum plausum vel maxime observabant Veteres in avispiciis, uti videre est apud Propertium, l. 4. Eleg. 1. Inde vox translata est ad Ludos Olympicos, in quibus victori primo dabatur virga e palma, hanc sequebatur e)pegermo\s2, incitamentum sive adhortatio; succedebat coniectus florum et foliorum; post addebatur kro/tos2, plausus, quod nikhth/ria krotei=n dicebant; tum demum imponebatur corona. Circenses item, et Theatra, Spectacula tandem quaecumque, in quibus Imperatores apud Romanos, non minus ac victores, plausu et faustis acclamationibus excipi consuevisse, edocet Martialis, l. 6. Epigr. 34. v. 5.

Quaeque sonant pleno [orig: plenô] vocesque, manusque theatro [orig: theatrô],
Cum populus subiti Caesaris ora videt.

Cuiusmodi plausus ad numerum fieri solitos, discimus ex Corippo, ubi is de Theatricis plausibus ita, l. 2.

Excutiunt plausus, studiorum gaudia surgunt,
Alternisque sibi respondent agmina dictis,
Emittunt dextras pariter, pariterque reponunt.

*(ruqmika\s2 e)kboh/seis2 hinc Graeci dixere [orig: dixêre], quarum aliquot genera habes apud Sueton. Nerone, c. 20. Quinque amplius milia e plebe robustissimae iuventutis undique elegit, qui divisi in factiones plausuum genera condiscerent (bombos et imbrices et testas vocabant ) ad quem locum Casaubonum vide: plura vero hanc in rem, apud Tertullian. de Spectaculis, c. 25. Rittershusium Sacr. Lectionum, l. 3. c. 22. et supra ubi de Acclamandi Ritu, et voce Grande Sophos, item Orarium ac Sophos: uti de verbo Plaudite, quo [orig: quô] Histriones claudere fabulas suas solebant, Casaubon. eundem ad Augustum Suetonii, c. 99. nec non supra itidem verbo [orig: verbô] Dixi. Proprie vero Plandere Textorum est cum licium densius inculcant et cum plausu collidunt, quod Graece spaqa=|n, item krotei=n, dicitur. Vide infra Textor.

PLAVIA [1] urbs Voigtlandiae, in Misnia; Plawen. Ad Elsteram fluv. media fere inter Cycneam ad Caeciam et Curiam ad Africum. Sub Electore Saxoniae, 4. milliar. German. a confinio Bohemiae.

PLAVIA [2] oppid. Ducatus Megapolitani, ad lacum cognominem ubi ex eo Elda effluit, 6. milliar. German. a Gustrovia in Merid. 10. a Domitio in Ortum uti ab Havelberga in Boream.

de PLAVIA German. de Plawen, cognomen Familiae illustris in Germania Ruthenicae seu Reussen, qui iam pluribus a saeculis Advocati (Voigte ) S. Romani Imperii, nec non de Weida, de Plawen, de Gera. de Grez, de Gleisberg etc. cognominati sunt. Vide hic [orig: hîc] passim, inprimis infra, ubi de Familia Ruthenica, ut et in vocde Plavia.

PLAVIS fluv. Venetiae, vide Anassus. Ex altis montibus decurrit, iuxta Belunum urbem caeli inclementia [orig: inclementiâ] laborantem; la Piave.

PLAUSTRARII occurrunt apud Ael. Lamprid. in Alex. Sev. c. 24. Braccariorum, Linteonum, Vitriariorum, Pellionum, Plaustrariorum, Argentariorum, Aurificum et coeterarum artium vectigal pulcherrimum instituit: ex eoque iussit thermas, et quas ipse fundaverat et superiores populi usibus exhiberi etc. Sed Palat. Codex habet Claustrariorum, quod mavult Gruterus: Apparet enim, inquit, vectigali isto [orig: istô] onerasse artes minus necessarias. Sane Claustrarios sub Heliogabalo provenisse, patet ex Vita eius, c. 12.

PLAUSTRUM currus quatuor rotis constans, Car. du Fresne Glossar. Sic vero ab imperitis vocari, testatur Valerius Probus; Plostra legendum putavit, licet usus Plaustra obtineat. Unde lepida illa apud Sueton. fabella, c. 22. ubi, cum Vespasianus moneretura Floro, ut diceret Plaustra, non Plostra, postridie illum Flaurum, non

Florum, salutavit Imperator. Hoc a bobus trahi solitum, legimus passim in sacris, et a binis quidem. Sic Numer. c. 7. v. 3. Et adduxerunt oblationem suam coram Domino 6. plaustra camerata et duodecim boves, qui scil. biiuges singula plaustra traherent. Gersonitis duo plaustra et quatuor boves et Meraritis quatuor plaustra cum octo bobus, hanc ob causam dantur, v. 7. et 8. Et 1. Sam. c. 6. v. 7. Facite plaustrum novum et accipite duas iuvencas fetas, quibus numquam impositum sit iugum, ut eas iungatis illi plaustro. Et 2. Sam. c. 6. v. 3. 6. Imposuerunt arcam Deiplaustro novo etc, Et boves in arca haeserunt. Saepe etiam protani: Smyrnaeus, l. 6.

*(ws2 d' o(/q' u(po\ zeu/glh|si bo/es2 me/ga kekmhw=tes2
*dourate/hn e)ru/swsi pro/sw memaw=tes2 a)ph/nhn. Ut cum boves sub iugo valde laborantes
Ligneum porro nitendo plaustrum trahunt.

Huiusmodi plaustro [orig: plaustrô] Cybele, Mater Deum [orig: Deûm], e Phrygia, navi advecta, Romamque vecta est,

Ipsa sedens plaustro porta [orig: portâ] est invecta Capena [orig: Capenâ],
Sparguntur iunctae flore recente boves.

Putantur autem primi boves plaustro iunxisse, Bacchus et Ceres: Tibull. l. 2. Eleg. 1. v. 41.

Illi etiam tauros primi docuisse feruntur
Serviti um, et plaustro supposuisse rotam, etc.

Hebraeis hinc plaustrum tale, ut et Syris [gap: Hebrew word(s)] agala vocatur, Arab. Egela non a rotunditate, ut volunt, sed quia illud trahunt [gap: Hebrew word(s)] agalim, i. e. vituli seu boves. Quod his verbis docet Alcamus, Egela, plaustrum quod trahunt boves. Unde vocem hanc Graeci Interpretes a(/macan constanter reddunt, i. e. plaustrum, cui iunguntur boves. Quamvis enim a(/maca sumatur latius saepe, id tamen proprie sonat, ut a(/rma mularem currum. Vetus aliquis Scholiastes in Phavorino, *zeu=cai, to\ ta\s2 bo/as2 ei)s2 a(/macan a)/cai, h)\ h(mio/nous2 ei)s2 a(/rma. Inde dicti Hamoxobii Scythae, qui pro domibus plaustra boum habitant: et o)kta/podes2, quotquot domini sunt du/o bow=n kai\ a(ma/chs2 mi/as2, boum duorum et plaustri unius, ita Lucianus in Scytha. Budini quoque gens Scythica, si Veteribus credimus, para\ to\ di\neu/ein e)pa/nw a(macw=n u(po\ pow=n e)launome/nwn, quia circumeunt vecti plaustris a bobus actis, apud Steph. ex Parmenione Byzantio. Cuiusmodi plaustra Scythica passim Ovid. describit: ut Trist. l. 3. Eleg. 10. v. 34.

Ipse vides, onerata ferox ut ducat Iazyx
Per medias Istri plaustra bubulcus aquas etc.

Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 32. Vide quoque infra in voce Plostellum. Apud Indos, magnis praeditas frondibus arbores, in plaustris deportari, et ex eis aves mansuetas excuti, inter quas canorissimum orionem etc. narrat Clitarchus apud Strabonem, l. 15. Scythas vero etiam pro domibus plaustris usos fuisse, scoriis imbrium hiemisque causa [orig: causâ] tectis, legas apud Iustin. l. 2. c. 2. Vide ubi nos de Haemaxobiis; de Annibale vero, plaustris naves integras, deque Alexandro, navium partes sic structas, ut commode iungi possent, per terram transvehentibus, Livium, l. 28. c. 11, et Curtium, l. 8. c. 10.

PLAUTIA [1] Herculanilla triumphali patre nata, Claudio Imperatori nupsit, cum qua divortium ille fecit, ob libidinem, probra et homicidii in virum suspicionem. Ex hac Claudiam suscepit et Drusum, quem puberem amisit, pyro [orig: pyrô] per lusum in sublime iactato [orig: iactatô], et hiatu oris excepto [orig: exceptô] strangulatum, cui et filiam Seiani desponderat.

PLAUTIA [2] Lex a P. Plautio Tribuno Plebis lata, adiuvante Q. Lutatio [orig: Lutatiô] Catulo [orig: Catulô], Cos. cum M. Aemilio Lepido, ann. Urb. Cond. 675. haec videtur habuisse capita, Is, cuius haec quaestio erit, de eius capite quaerito, qui adversus Remp. coniuraverit, insidias Senatui fecerit, Magistratibus vim attulerit, qui cum telo in publico fuerit, auc seditionis causa [orig: causâ] loca superiora occupaverit, alienasque aedessaxis, ignibus aut ferro [orig: ferrô] aggressus sit, deque iis quottidie quaerito. Itemque de eius capite quaerito, qui possessorem e fundo hominibus armatis deiecerit dolo [orig: dolô] malo [orig: malô], aut armatis obiectis, ut inde profugeret, causam attulerit: prohibetoque, ne praedium, unde deiectus possessor sit, usu capiatur, Eis damnatis aqua et igni interdicito. Collegit ea Carolus Sigonius, ex iudiciis hac [orig: hâc] lege factis, quorum memoria exstat apud Suetonium, Sallustium, Orat. contra Ciceren. Dionem, l. 39. Ciceronem, alios: Additque ea [orig: eâ] iudicia de vi omnia facta esse, usque ad Caesarem Dictatorem, multaque capita Legis de Sicariis et de Maiestate, illa [orig: illâ] fuisse comprehensa. Vide Ioh. Rosin, Antiqq. Rom. l. 8. c. 27.

PLAUTIANUS Consul cum Geta Caesare, A. Urb. Cond. 955. ex humili loco, ad summam fortunam, sub Severo Imperatore evectus. Romae praefectus, Antonino Imperatoris filio, suam filiam, dato [orig: datô] ei, quantum reginis 50. satis fuisset, elocavit; saevus et superbus, Christianorum acerrimus hostis, illos circa Ann. inprimis 203. et 204. immaniter exagitavit, V. persecutionis auctor; Iussu tandem Antonini. cui insidias struxerat, in palatio, occisus est, filio [orig: filiô] filiaque [orig: filiâque] in Liparam Insulam relegatis, ubi plurima passi, tandem Antonino [orig: Antoninô] mandante, neci quoque sunt dati. Dio, Herodian. l. 3. c. 10. 11. 12. et Spartian. in Severo et Caracalla, Euseb. Hist. l. 5.

PLAUTILLUS socer Albini Imperatoris memoratur in Epist. Marci Imperatoris, quam Clodii Albini Vitae inseruit Iul. Capitolin. c. 10. M. Aurelius Antoninus Praefectis suis salutem. Albino ex familia

Ceioniorum, Afro quidem homine, sed non multa ex Afris habenti, Plautilli genero, duas cohortes, alares regendas dedit etc.

PLAUTIUS [1] seu L. Plotius Gallus, primus Rhetoricam Romae docuit: Crassi tempore, Olymp. 173. Hieronym. in Chron. Sueton. de clar. Rhet. c. 2. Cicer. epist. ad Titin. se tum infantem fuisse refert. Fabius l. 2. c. 4. Plautius Silvanus, Consul An. 752. Urb. Cond.

PLAUTIUS [2] Romanus quidam, quum ob uxoris obitum dolore incredibili torqueretur, mortemque appeteret, in rogum se coniecit, quem rogatum, calceatumque corpori uxoris iunxerunt amici. Val. Max. l. 4. c. 6. de amore coniugali, ex 3. Item Poeta Comicus, Varro apud Gellium, l. 3. c. 3.

PLAUTIUS [3] JC. cuius sententiae aliquot in liberis Iurisconsultor. laudantur. Ad eum Notas scripsisse Neratium, apparet ex leg. 5. ff. de serv. pr. rust. ut et Iavolenum, quod ex compluribus Pandectarum locis apparet maxime ex inscr. l. 38. ff. de verb. sign. quae hunc titulum praefert: Scripserant ad hunc Plautium Sextus quidem Pomponius libros septem, Iulius vero Paulus libros octodecim, quemadmodum prope innumeris Pandectarum locis planum fit. Ioh. Calvin. Lexic. Iuridic.

PLAUTIUS [4] Poeta Comicus, cuius Comoediae quod inscriptae essent PLAUTI, pro Plautinis pleraeque habitae sunt, quum Plautianae essent. A. Gellius, l. 3. c. 3. In eodem libro Varronis id quoque scriptum est, Plautium fuisse quendam Comoediarum Scriptorem, cuius quoniam fabulae Plauti inscriptae forent, acceptas quasi Plautinas, quum essent non a Plauto Plautinae, sed a Plautio Plautianae. Sic Caeli pro Caelii etiam in prosa Veteres scripserunt, unde cum Caelius quidam Mantuanus, consumptis opibus ac praediis divenditis, solum sepulturae locum tribus ulnis latum excepisset, data Virgilio est occasio ludendi in ambiguo vocis Caeli eo aenigmata, quo crucem Grammaticis se fixisse professus est, etc.

PLAUTIUS [5] pronomine Aulus, primus Consularium, provinciam fecit Britanniam. Tacit. Agric. c. 14.

PLAUTIUS [8] Lateranus famosus Messalinae adulter; ob id ordine motus, sed ab ipso Principe Claudio Senatui redditus. Tacit. l. 33. Annal. c. 11. Coniuravit in Neronem, Consul designatus, amore in Rem publ. Silio [orig: Siliô] Nerva [orig: Nervâ] et Attico [orig: Atticô] Vestino [orig: Vestinô] Consulib. ideoque capite multatus. Tacit. l. 15. Annal. c. 49. 60. Vide de eo quoque Arrianum Epicteti, l. 1. c. 1.

PLAUTIUS [10] Silvanus praenomine Tiberius, Praetor incertis causis Aproniam coniugem in praeceps iecit; tractusque ad Caesarem ab L. Apronio socero, turbata [orig: turbatâ] mente respondit, tamquam ipse somno [orig: somnô] gravis atque eo ignarus, et uxor sponte mortem sumpsisset. Non contanter Tiberius pergit in domum, visit cubiculum; in quo reluctantis et impulsae vestigia cernebantur. Refert ad Senatum, datisque iudicibus Urgulaniae, Silvani avia, pugionem nepoti misit, quod perinde creditum, quasi Principis monitu, ob amicitiam Augustae cum Urgulania. Tacit. l. 4. Annal. c. 22. decimo [orig: decimô] Tiberii Imperatoris anno [orig: annô].

PLAUTIUS [11] Varus Praetura [orig: Praeturâ] functus, perversor sub Vitellio Dolabellae in Aquitaniam ab Othone sepositi. Tacit. Hist. l. 2. c. 63.

PLAUTUS M. Accius, poeta Comicus, patria [orig: patriâ] Sarsinas, Plotus ab initio, teste Festo [orig: Festô], appellatus a pedum planitie, quos Plotes Umbri vocant. Vixit Pacuvii, Attiique aetate, nempe extremis aliquot annis belli Punici 2. sive Annibalici, ac proximis 17. Nec enim possum assentire B. Hieronymo in Chronicis, qui sic scribit ad ann. 1. Olym. 146. Plautus ex Umbria Sarsinas Romae moritur, qui propter annonae difficultatem ad molas manuarias pistorem se locaverat. Ibi quoties ab opere vacasset [orig: vacâsset], scribere fabulas solitus, ac vendere. Is annus erat Urb. Cond. 555. quo [orig: quô] Consules erant Serv. Sulpic. Galba Max. et C. Aurelius Cotta. Id ab Hieronymo ex Tranquille exscriptum ait Scaliger, in Animadv. Sed difficulter credo ita scripsisse Tranquillum. Nam ann. post 13. superfuisse ex Cicerone cognoscimus, qui auctor est in Bruto, mortuum An. Urb. Cond. 570. P. Claudio [orig: Claudiô] Pulchro [orig: Pulchrô], et L. Portio [orig: Portiô] Licino [orig: Licinô], Consulib. i. e. Olymp. 149. anno [orig: annô] 1. Voss. de Poet. Lat. c. 1. Idem Cicero urbano [orig: urbanô], ingenioso [orig: ingeniosô] et faceto [orig: facetô] genere iocandi refertum eum scripsit. Et Varro ex Aelii Stilonis sententia, Musas, dixit, Plautino [orig: Plautinô] sermone locuturas fuisse, si Laetine loqui voluissent. Hinc Plautinus. Horat. in Arte, v. 270.

At nostri proavi Plautinos et numeros, et
Laudavere [orig: Laudavêre] sales, etc.

Vide insuper Cicer. l. 1. de Offic. et l. 3. de Orat. Horat. l. 2. ep. 1. v. 58. Hieron. in Chron. Lil. Giraldum et Crinitum, de vit. Poet. A. Gell. l. 3. c. 3. Ubi ex Varrone hos de Plauto versus refert:

Postquaem est morte captus Plautus,
Comoedia luget, Scena est deserta,
Deinde risus, Ludus, iocusque et numeri
Innumeri simul omnes collachrymarunt [orig: collachrymârunt].

PLAUTUS [1] Elianus Pontifex, qui restitutum, iussu Vespasiani, Capitolium, lustrata [orig: lustratâ] Suovetaurilibus area [orig: areâ] et super cespitem redditis extis, consecravit, Tacit. Hist. l. 4. c. 53.

PLC. in nummis Constantii Chlori percussa Lugduni notat, Car. du Fresne, Dissertatione de infer. aevi Numismatibus.

PLEBANI in Communione Romana dicuntur Paroeci, Curiones, Sacerdotes, qui plebi praesunt. Italis Piovani. Hinc Plebanatus, dignitas, vel districtus Curionis. A plebe, quo [orig: quô] nomine in eadem communione insigniuntur omnes illi, qui nullum in Clero (utaiunt) ordinem adepti sunt, iisdem [orig: iîsdem] et Laici dicti.

Ugutio, Plebes collectio hominum, item Ecclesia Baptismalis. Et proprie Plebs hominum, Plebes Ecclesiarum. Sed et dioecesin, paroeciam, districtum Episcopi vel Sacerdotis ipsum vox notat, unde in Concilio Carthagin. VI. can. 2. Faustinus dicitur Episcopus plebis Potentinae provinciae Italiae. Item Ecclesiam parochialem, Ital. Pleve, in Charta Angilrami Archiepiscopi Viennensis Tom. XII. Spicilegii Acheriani. Imo ipsam Ecclesiam Cathedralem atque Episcopalem, in Chaerta Caroli C. pro Ecclesia Paris. alibique. Docimas tandem Ecclesiasticas, quae ad Plebanos, vel ad Plebanas Ecclesias pertinent, apud Petr. Damianum, l. 4. Ep. 12. Vide quoque supra Altare, et plura hanc in rem, apud Car. du Fresne Glossar. et Dominic. Macrum in Hierolex.

Illic Plebeia [orig: Plebeiâ] contectus casside vultus,
Ignotusque hosti, quod ferrum Brute tenebras!

est, quae insigni caret, Graece a)/falos2: de cuiusmodi cassidibus vide supra, voce Cassis.

PLEBEJI [1] altera et ignobilior pars Populi Romani. Postquam enim in Tribus ac Curiam Populum divississet Romulus, ipse postea eundem in Patricios ac Plebeios distribuit, horum nomine, obscuros, egenos, humiles, Graece *dhmotikou\s2, ut Dionys. l. 2. comprehendens. Imitatione Reip. Atheniensis, ubi ex Cecropis instituto praeter Eupatridas, et Geomoros, etiam *dhmiourgoi\, i. e. Opifices: ex Solonis consilio praeter Pentacosiomedimnos, Equites ac Zeugitas, etiam Thetae erant, seu Proletarii. Hos itaque, ab omnia administratione Reip. immunes, quippe qui talium imperiti essent, nec eis propter inopiam vacaret, agros colere, pecora alere, exercere quaestuosa opificia, ne seditiones orirentur, iussit Romulus, ut ibidem Dionys. habet: qui et hoc inter utrumque ordinem discrimen fuisse addit, quod quoties Patricii convocarentur a Regibus, praeco quemque suo [orig: suô] ac paterno [orig: paternô] appellarit [orig: appellârit] nomine: Plebeios vero ministri quidam cornibus bubulis concinentes in contionem contraxerint. Interim ut utroique arctiori vinculo [orig: vinculô] colligaret, commendavit idem Rex Patriciis Plebeios, optione cuique e vulgo data [orig: datâ], ut, quem vellet, Patronum sibi legeret, qui ei de iure responderet, absentis non minus ac praesentis curam gereret, faceretque quidquid pro filiis Parentes solent: Atheniensium iterum Thessalorumque vestigiis insistens, qua de re diximus abunde supra, in vocibus Cliens ac Patronus. Exactis postea Regibus, alia divisio Populi instituta, isque in tres ordines, Senatorium, Equestrem, et Popularem distributus est, ut ex Livio patet, l. 26. ubi ait: Consensum Senatus [orig: Senatûs] Equester ordo est sequutus, equestris ordinis Plebs. Hinc Ausonius, in Gripho, Edyll. 11. v. 78.

Et tum de Plebe fuerunt omnes ii, qui neque Senatores neque Equites erant: referebanturque in eum censum, tum Patricii quoque, qui in Senatum nondum lecti essent, neque Equestrem Censum haberent; tum Equites, qui patrimonium consumpsissent, vel quibus propter flagitia equi publici et annuli aurei adempti essent. Plebeius vero, qui Patriciis opponebatur, si minus haberet C. D.?. de populo erat: si C. D.?. haberet, equumque publicum obtinuisset, annuloque [orig: annulôque] uteretur, quamquam plebeii generis esset, erat tamen Eques: et si ex Equite in Senatum (quod posterioribus annis factum, ut videbimus) a Censoribus lectus esset, Senator. Sic itaque, ut Patriciorum, ita et Plebeiorum, tres erant ordines: Cives Romani Patricii ac Plebeii Senatores; cives Romani patricii et Plebeii Equites cives Romani Patricii et Plebeii de Plebe. Hiautem ultimi si proprer flagi tia aliqua a Censoribus notarentur, aeraril fiebant, et in Caeritum tabulas compingebantur. Porro et in spectandis ludis separatas Plebeios sedes habuisse, notum: Eosdem, quod tunicati incederent, Popellum tunicatum vocavit Horat. l. 1. Ep. 7. v. 65. et cum omnes cives Romani tunica [orig: tunicâ] uterentur, hic [orig: hîc] id discriminis observatum est, ut Senatores Equitesque tunicam clavaram, Plebs vero rectam ac sine clavis gestaret. Color vestium pullus erat, cum contra divites, praesertim Senatores, Equites ac Magistratus, candidis togis uterentur: Interim, cum sollennitas privata, aut festum publicitus indictum perageretur, totum Civitatem vestibus incessisse candidis, docet Porphyrio ad illud Horatii, l. 2. Sat. 2. v. 60.

Imo in ludis Amphitheatralibus Scenicisque idem obtinuisse, innuit Martial. l. 4 Epigr. 2. Nec omittendum, de quo iam alibi, Plebeiis cum Patriciis connubii communionem nullam primitus fuisse, ut tum lex XII. Tabular. quae a Dionysio, l. cit. recitatur, tum Oratio C. Canulei Tribuni Plebis apud Livium, l. 4. ab initio testatur. Et ista sic fuere [orig: fuêre], usque ad annum Urb. Cond. 259. quo [orig: quô], Consulib. Virginio Tricosto [orig: Tricostô] Caelimontano [orig: Caelimontanô], T. Vetusio vel Veturio Gemino [orig: Geminô] Cicurino [orig: Cicurinô], bello [orig: bellô] cum Volscis et Aequis fervente, potentiorum hactenus in iuriis irritate Plebs, auctore Siccio [orig: Sicciô], e castris et Urbe in montem urbi vicinum, qui postea sacer dictus fuit, secessit, neque prius inde revocari potuit, quam Patres per Legatos ei debitorum levationem et nexorum solutionem obtulissent, eique insuper Tribunatum Plebis item Aediles Plebis permisissent, quo [orig: quô] facto [orig: factô], sublata [orig: sublatâ] discordia [orig: discordiâ], in urbem Plebs rediit, creatique primum Tribuni plebis quinque sunt, anno [orig: annô] ab Urb. Cond. 260. Sp. Cassio [orig: Cassiô] Viscellino [orig: Viscellinô] II. Aul. Posthumio [orig: Posthumiô] Aurunco [orig: Auruncô] II. Consulib. Vide Dionys. l. 6. Quod factum Comitiis Curiatis, usque ad legem Voleronis latam, qua [orig: quâ] Plebeii Magistratus Triburis Comitiis legi coepere, Carere autem hi Magistratus auspiciis dicebantur, quod in Comitiis non captarentur auspicia, non adhiberentur Augures, Pullarirve, quemadmodum in Magistratibus maioribus fieri solebat, adeo que auspicia soli Patricii tencrent, Sigonius do antiquo iure Civ. Rom. l. 1. c. 7.

Sed nec hic [orig: hîc] res stetit; verum procedente tempore, per Tribunos suos, plurima alia dignitatum ac honorum ornamenta: ut, Sacrorum quorundam curationem, Magistratus Curules, Consulatum, Dictaturam, praeturam etc. Patriciis Plebs extorsit. Ius quoque imaginum ad se transtulit, pervictique, post ingentes contentiones, anno Urb. Cond. 309. ut connubia inter Patricios ac Plebeios communia essent, teste Livio [orig: Liviô], l. 4. Vide plura apud Ioh. Rosinum, Antiqq. Rom. passim, ut et supra in voce Patricii. In Atheniensium Rep. Theseus, quamquam toi=s2 poli/tais2 ta\ i)=sa oui)=nai, Omnibus civibus ius idem esse, Lege iussit, solis tamen ingenuis Nobilibus Sacerdotia, Magistratus et legum rerumque sanctorum ac divinarum interpretationem concessit, ut videre est apud Plut. in Vita eius. Post eum Solon, censu civium acto [orig: actô], civibusque universis in 4. ordines supra memoratos divisis, Thetis sive Proletariis, nullum Magistratum gerere permisit, ne tamen omnium omnino partium Reip. expertes essent, eos cum coeteris in contione suffragia sua ferre voluit, atque inter Iudices allegi tou\s2 qh=tas2 sunekklhsia/zein kai\ dika/zein: quod quamquam primo [orig: primô] loco [orig: locô] leve videretur, maximae tamen auctoritatis fuit, quippe penes illos omnium fere rerum arbitrium erat, et e Magistratibus ad Iudices provocatio dabatur. Vide Plut. in Solone. Mutavit autem et hoc ius post Solonis tempora: Nam cum difficilimis temporibus, bello [orig: bellô] adversus Persas Plebs egregiam navasset [orig: navâsset] libertati asserendae operam, elata tam prosperis successibus, ab ipsis que animum ducens, instigantibus praeterea seditiosis Demagogis ac Oratoribus, ivit suo [orig: suô] Psephismate, quod vim Legis obtinuit, sublatum discrimen, quod erat inter Proletarios, coeterosque cives, et nullo [orig: nullô] discrimine omnes ad Magistratus capessendos ad missi sunt ut Aristoteles habet, Poetic. l. 2. sub. fin. Scripsit autem Psephisma vir cordatissimus Aristides e(kw\n a)e/konti/ ge qumw=|; ubi domum e bello adversus Persas Athenienses redierunt, Plut. in Aristide. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] Plebi ius factum est Magistratum quemlibet capessendi; interim tanta fuit eius modestia, ut Optimatibus volens cesserit ultro, nec Magistratus illos gesserit, penes quos rei summa erat publicae, Xenoph. de Rep. Atheniens. Etiam hoc notandum; Proletarios illos et capite censos, primis temporibus non militasse [orig: militâsse], ut patet ex Harpocratione, Auctore Etymol. etc. Hinc Aristoteles, Polit. l. 5. c. 3. divitibus, qui militarunt [orig: militârunt] e)k katalo/gou sacramento [orig: sacramentô] rogati, opponit Plebem: quare cum terrestri praelio [orig: praeliô] omnes pene, qui militabant, divites, a Lacedaemoniis occisi essent, facile ivit in contraria Plebs et immutatus est Reip. status. Aliquando tamen accidisse ut militaverint, colligitur ex Antiphonte kata\ *feli/nou, sed evocati forte fuere [orig: fuêre] sive pro milite, aut tumultuarii, non sacramento [orig: sacramentô] rogati. Vide Sam. Petitum, Comm. in LL. Attic. l. 2. tit. 3. et l. 8. tit. 1. ut et infra. Sed et non nisi argenteis annulis, sicut Senatores Equitesque aureis, servi vero ferreis, usi leguntur. Postquam enim secundo [orig: secundô] bello [orig: bellô] Punico [orig: Punicô] Equites aurum in annulis usurpare coeperunt, peculiare id Ordinis huius ornamentum in posterum erat, quo [orig: quô] a Plebe distinguebantur. Plin. l. 33. c. 1. Annuli distinxere [orig: distinxêre] alterum ordinem a plebe, sicut tunica ab annulis Senatum tantum. Unde hallucinatur Isidorus, liberis omnibus annulum aureum tribuens, libertinis autem argenteum: Namque apud antiquos Romanos, ut habet Dio, l. 48. non modo liberto, sed nec ingenuo quidem ulli aure1o [orig: aure1ô] annulo [orig: annulô] uti licebat, nisi Senator esset aut Eques: ou)deni\ tw=n pa/lai *(rwmai/wn ou)x o(/ti tw=n douleusa/ntwn pote\, a)ll' ou)de\ tw=n e)n e)leuqe/rw| ge/nei srafe/ntwn daktuli/ois2 xrusoi=s2, plh\n tw=n *bouleutou=n kai\ tw=n *(ippe/wn xrh=sqai e)ch=n. Quod ipsum etiam inde claret, quod Plutarchus narrat, Cornuti servos, cum herum suum occultassent [orig: occultâssent], plebeii hominis cadaver ad rogum extulisse eique annulum induisse aureum, ne Marii satellites, a quibus ille ad necem conquirebatur, alium pro Cornuto exportari suspicarentur. Item, quod Appianus *emful. l. 2. refert, Tribunos Plebis ob caedem Clodii tumultuantes, cum armata multitudine irruisse in Forum et obvios quosque trucidasse [orig: trucidâsse], ac praeesertim eos o(/soi tai=s2 e)sqh=sin h)\ sfragi=si a)po\ xrusou= die/feron. Qui vestitu annulisque aureis ab aliis distabant. Sed nec de argenteo annulo, quem Libertini gestarint [orig: gestârint], ut Isidorus affirmat, quidquam apud probatae fidei Scriptores occurrit. Plebs potius eo usa videtur: Plinius enim feminas plebeias, compedes sibi (ita annulos appellat) ex argento fecisse asserit, l. 33. c. 12. Argentum succedit aliquando et auro, luxu feminarum plebis compedes sibi ex eo facientium, quas induere aureas mos tristior vetat. Quod si autem sequiori sexui in usu annulus ex argento, quid ni eosdem etiam a potiori usurpatos censeamus etc. Licet vero Equestris Ordinis insigne sic esset annulus aurens: interdum tamen factum, ut etiam e plebe aliqui eo [orig: eô] a Magistratibus donarentur. Cicer. 3. Verrin. c. 80. Saepe nostri Imperatores superatis hostibus, optime Rep. gesta, scribas suos annulis aureis in contione donarunt [orig: donârunt]: quod qua formula [orig: formulâ] verborum fieri consueverit, ibid. mox sequitur. Hinc legimus in veteri Inscript. quae decimo [orig: decimô] ab Ebora lapide

D. M. S.
C. ANTONIO. C. F. FLA
VINO. VI. VIRO. IUN.
HAST. LEG. II. AUG. TORQ.
AUR. ET. AN. DUPL. OB. VIRT.
DONATO. IUN. VERECUN.
DA. FLAM. PERP. MUN. EBOR.
MATER. P. C.

Postea vero sub Augusto, et qui eum sequuti Principibus, annulorum in crebrescente usu non cum Plebe solum, sed et cum Libertinis Libertisque, aurei annuli usus communicatus est, nec quidquam antiquius habebant servi, quam ut simul ac manumissi essent, de iure hoc impetrando cogitarent, etc. Quam in rem vide quae accurate congessit Ioa. Kirchmannus de Annulis, c. 15. et 16. ut et quae supra diximus passim, in voce Annulus. De Plebis in Christianorum Templis loco, vide aliquid supra,

voce Narthex, it. Navis; uti quaedam alia, infra ubi de Proletariis, it. voce Populus.

PLEBEJI [2] Ludi momorati A. Gellio l. 2. c. 24. Post idl Senatusconsultum lex Fannia lata est, quae ludis Romanis, item ludis Plebeiis et Saturnalibus et aliis quibusdam diebus in singulos dies centenos aeris insumi concessit: narrante Asconio [orig: Asconiô] Paediano [orig: Paedianô] in primam Cic. in Verr. exactis Regibus, pro libertate Plebis instituti sunt, vel etiam pro eius reconciliatione, post secessionem in montem Aventinum. Hos Aediles Plebis edebant, 17. Kal. Novembr. et quidem per triduum, in Circo, ut ex Livio, Varrone Veteribusque Fastis docemur. Atque in his ludis observabatur, ut quoties instaurarentur, ab Aedilibus ludorum causa [orig: causâ] epulum daretur. Vide Ioh. Rosin. Antiqq, Rom. l. 5. c. 20. et Alex. ab Alex. Genial. dierum l. 6. c. 19.

PLEBEJUM Fatum apud Iuvenalem, l. cit. supra, voce Delphini dicitur, de quo plebeiae mulieres Astrologos in Circo consulebant: Nempe crepido vel margo vel pulvinus aut etiam septum e ligno factum; per medii Circi longitudinem porrigebatur, circa quod equi septies currebant; Lydus krhpi/da, Latini Euripum, item Spinam dixere [orig: dixêre], et Intermetium. In hoc Euripo seu intermedio, quod erat divisum turribus sive falis, quibus numerus curriculorum indicaretur, ut et delphinis ad eundem finem factis; mediocres ac de plebe feminae, spatium utrique metarum lustrantes, vilos et triviales ac e Circo Astrologos consulebant: cum divitibus responsa darent conducti ex Phrygia Augures, insignes Mathematici et Auspices, qui publica fulgura condebant, ut in praecedd. Satyricus dixit. Vide Salmas. ad Solin. p. 912.

PLEBISCITUM est quod Plebs plebeio [orig: plebeiô] Magistratu interrogante (veluti Tribuno [orig: Tribunô] ) constituebat: quod factum Comitiis Tributis. Omnia enim Plebiscita, omnes rogationes, quibus de Pace ad populum ferebatur (bellum enim lege Centuriata [orig: Centuriatâ] indici solebat) et quibus superioribus temporibus aliquis legibus solvebatur, quacumque [orig: quâcumque] id ratione fieret, item quibus per populum Triumphus decernebatur, publicae quaestiones constituebantur, aut Civitas aliquibus dabatur, Comitiis Tributis ferebantur, Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 6. c. 16. His vero Tribunitiis rogationibus initio pars tantum civium, non populus, adstringebatur. Primi L. Valerius et M. Horatius Consules, legem Centuriatis Comitiis tulerunt; ut, quod tributim plebs iussisset, populum teneret, quod factum an. Urb. Cond. 304. secessione in Aventinum secunda [orig: secundâ]. Idem confirmatum anno [orig: annô] 367. a Q. Hortensio Dictatore: Unde Plebiscita lege Hortensia [orig: Hortensiâ] lata [orig: latâ] non minus valere, quam leges, coepisse, ait Iustinianus, Anton. Thysius IC. Not. in Gellium loc. cit. Exempla istiusmodi rogationum duo affert Rosinus, de Pace et solvendo legibus. Quod de pace ad Populum Tributis Comitiis latum, sit, docet Livius, l. 30. c. 40. ubi scribit: M. Attilium et Q. Minutium Trib. Pl. ad populum tulisse, Vellent iuberentne Senatum decernere, ut cum Carthaginensibus pax fieret. et quem eam pacem dare, quemque ex Africa exercitum deportare iuberent. Idem, l. 24. Q. Martium Regem et Catinum Labeonem Tribunos Plebis ad Plebem tulisse refert, Vellent iuberentne cum Rege Philippo pacem esse: quae rogatio in Capitolio ad Plebem lata est, omnesque V. et XXX. Tribus, uti rogatae, iusserunt. Quod ad rogationes attinet, quibus eliquis legibus solveretur, idem superioribus temporibus observatum: Aetate enim Ciceronis Senatum eam sibi auctoritatem arripuisse, eaque [orig: eâque] lege Cornelia [orig: Corneliâ] rursus privatum fuisse, habet Asconius in argum. Or. pro C. Cornelio, Fuere [orig: Fuêre] autem talia Plebiscita, aede Cereris asservata, quod ut fieret, Aediles Pl. curare iubebantur. Quare omponius IC. ff. tit. de Orig. Iur. eos scribit eb hanc causam potissimum creatos fuisse, Ioh. Rosin. l. 7. c. 24. Apud Athenienses; quamquam magna esset Senatus [orig: Senatûs] Quingentorum auctoritas, non tamen ius faciebat, quod ultra annum vigeret: Similiter Senatusconsulta seu Psephismata, quae in contione populi non promulgabantur, ius non faciebant, nisi in eum tantum, quo [orig: quô] facta erant, annum: Si autem Populi accederet calculus, auctoritas Psephismatis, non in unum tantum erat annum: *ta\ ga\r u(po\ tou= dh/mou gino/mena kai\ plei/ona e)/mene xro/non. Unde non licebat temere tabulam, in qua incisum erat Psephisma, revellere ex lege Plutarcho in Pericle memorata, *mh\ kaqelei=n to\ pina/kion, e)n w(=| to\ yh/fisma gegramme/non e)tu/gxane. Vide Sam, Petitum, Comm. in LL. Atticas, l. 2. tit. 2. de Senatusconsultis et Plebiscitis, ut et supra in voce Lex.

a plectendo dicta est. Cuiusmodi coronae Graecis sunt ste/fanae plektoi\, Aeschylo a)/nqh plekta\; Homero Il. X. v. 469. plekth\ w)nade/smh. Proprie autem florales coronae plecti dicebantur, i. e. in orbem formari. Unde ple/kein to\n ai)w=na, plectere saeculum, eleganter de Deo Herodotus. Atque ad harum coronarum similitudinem factae quoque sunt Zonae plectiles, qualis illa, quam sibi Hippias Sophista Persicis consimilem fecit, apud Platonem in eo. Meminit coronae plectilis Artemidorus quoque, ubi recenset plectilem seu plicatilem supellectilem, linae, retia, sportas, nubeculas seu velamina, canistra, corbes, calathos, vittas, monilia aurea, torques et coronas, l. 4. c. 6. Pollux item, ubi varia in mundo muliebri plekta\ enarrat, maxai/ras2, pulew=nas2, ka/lukas2, stro/fion, o)pisqosfendo/nhn, sfendo/nhn, a)nadh/ma, ka/lamon, kalami/da, e)/ntropon, l. 5. c. 16. Sed et Diademata plekta\ fuisse, alibi diximus. Ars ipsa ple. ktikh\ dicta, inter antiquissimas memoratur Platoni de LL. l. 3. Vide Paschalium, Coronar. l. 1. c. 13. et supra ubi de Plactili Corona, ac infra ubi, de Tonsili, quae plectili nexilique opponitur. Apud recentioris aevi Scriptores, occurrit vox plecta ex Graeco facta, de calice duas ansas habente, apud Ugutionem. Aliter vocem usurpat Iac. de Cessolis de Ludo Scacc. Loricam

habuit in corpore, plectas in pectore ferreas, ocreas in tibiis, apud Henr. Spelmann. in Glossar. Ubi plectae idem quod alias plata, Vide etiam infra Plocamos.

PLECTILIS [2] Sella apud Gregorium M. in Regist. l. 10. Ep. 22. Cognoscat gloria vestra mandasse [orig: mandâsse] nos Anthemio Subdiacono, ut aliquas sellas plectiles nobis dirigere studeat: Sella est, quae plicari potest, Dom. Macer in Hierolex.

PLECTRUDIS uxor Pipini Crassi seu Heristelli, Maioris Domus, ingenio [orig: ingeniô] et animi robore insignis. Post mortem mariti, A. C. 714. regno ipsa, nomine Theobaldi nepotis praefuit, et verita fortitudinem et ingentem animum Caroli Martelli, quem Pipinus ex Alpaida susceperat, captivum eum Coloniae detinuit. Sed Galli muliebre imperium pertaesi, Plectrudis amieis e medio sublatis, A. C. 715. Ragenfredum Maiorem Domus elegerunt, foedere cum Radbodo, Frisiae Duce initio [orig: initiô]. Interea et Car. Martellus feliciter elapsus est, quod Plectruden longe peius habuit. Obiit paulo post. Gregor. Turonens. in app. c. 10. et 105. Adeo in Chron. Aimoinus, Tilletus, Dupleix, etc.

PLECTRUM Graece plh=ktron, pecten est, sive radiolus, quo [orig: quô] citharam pulsabant, a verbo plh/ssein, i. e. percutere. Pulsabant nempe altera [orig: alterâ] manu, altera [orig: alterâ] premebant nervos certis intervallis. Primus Demopoectus Sicyonius plectri officium ad solam manum transtulit: quod alii Epigono Ambraciotae ascribunt. Sic unguibus et digitorum summitate etiam nunc citharae nervos temperant: Cuius autem chordae ferreae, aut ex orichalco sunt, penna [orig: pennâ] modulantur. Sed et digItalia argentea induierunt, quorum extrema pennarum muniebantur cuspidibus. Lyram vero non plectri percussione, sed setarum in tentarum attritu tangebant. In Monochordis, uti vulgus vocat, ordine digesta plectra subsilientia reddunt sonos. Additae deinde plectris corvinarum pennarum cuspides, ex aereis filis expressiorem eliciunt harmoniam: a cuiusmodi mucronibus Spinetae nomen. In pentachordo, Scythae ex crusta pelle bubula confectas chordas pulsabant plectro [orig: plectrô], quod ex ungula caprina optimum habebatur. Et durat hodieque plectri usus in Hispania, ac Psalterii etc. Qua de re vide Iul. Caes. Scaligerum, Poetic. l. 1. c. 48. et aliquid supra, voce Pecten, it. Pentachordos. Martial. l. 14. Epigr. 167. cuius titul. Plectra,

Fervida ne trito [orig: tritô] tibi pollice pustula surgat.
Exornent docilem garrul plectra lyram.

A Duce sufficiens sit Regi cautio, missis
Obisidibus, plegiis, iuramentoque [orig: iuramentôque] recepto [orig: receptô] etc.

vox est citimae aetatis, et fideiussorem notat, Gallis Plege; unde Plegium, vadimonium. Et Francum Plegium, in quo esse dicebatur, qui in Decenna erat seu decem hominum Collegio, quos sibi invicem plegios ac fideiussores capitales erga Regem, de damno ab eorum quolibet illato resarciendo, olim in Anglia fuisse, diximus, voce Friborga. Inquisitio autem, an omnes, qui duodecimum annum attigerunt, et ultra, in Decenna aliqua essent, ut Plegium suum haberent, bis quotannis a Vicecomite fiebat, semel post Pascha et iterum post festum S. Michaelis. Ad quos conventus omnes convenire tenebantur, nisi speciali privilegio [orig: privilegiô] quis eximeretur, quod quieltum esse de franco plegio appellatur in Monastico Angl. Tom. I. p. 310. Hodie vero statur iuramento [orig: iuramentô] cuiusque, qui annum duodecimum implevit etc. Vide Bractonum, Tract. de Coron. l. 3. c. 10. §. 1. Fletae Auctorem, l. 2. c. 52. Carolum du Fresne Glossario, ubi multa hanc in rem, Alios.

PLEJAS et PLEJADES Latine Vergiliae dicuntur, a verni temporis significatione, quo [orig: quô] navigatio incipit, quemadmodum Graecis a)po\ tou= plei=n, hoc est, anavigando, *pleia/des2 nominantur, ut quidam volunt. Pleiadum enim ortus vernus navigationis tempus indicavit. Ovid. Fastor. l. 5. v. 165.

Poetae filias faciunt Atlantis, ex Pleione Nympha, ideoque Atlantidas Virgilius dixit, earumque nomina finxerunt, Electram, Alcinaen, Celaeno, Meropen, Steropen, Taygetam, Maiam. Valde autem inter se constipatae sunt hae stellae. Unde glomerabile sidus Manilius vocat, l. 4. Propert. l. 3. El. 5. v. 35.

Indomitas prope qualis undas
Exercet Auster, Pleiadum chero [orig: cherô]
Scindente nubes.

------ Cum Pleiadas haurit (tempestas)
Aut nigrum trepidis impingit Oriona nautis.

------ Neque enim violentior exit
Amnis humo [orig: humô], quum Taurum aut Pleiadas hausit aquosas.

Haec per et Aegaeas hyemes, Pliadumque nivosum
Sidus, et Oleniis dignum petiisse sub astris.

Pherecydes has tradit 7. sorores fuisse, Lycurgi filias ex Naxo insul. Liberipatris nutrices, ab Iove inter sidera relatas, ne vim ab Orione paterentur. Reliqui Atlantis filias faciunt. Ovid. l. 4. v. 169.

Pleiades incipiunt humeros relevare paternos,
Quae septem dici, sex tamen esse solent.
Seu quod in amplexum sex hinc venere [orig: venêre] Deorum:
Nam Steropen Marti concubuisse ferunt;
Neptuno Alcynaen, et, te formosa, Celaeno:
Maian, et Electram, Taygetamque Iovi:
Septima mortali Merope tibi, Sisyphe, nupsit:
Paenitet, et facti sola pudore latet.

Vide Natal. Comit. l. 4. c. 7. Nomen quoque septem Poetarum in Graecia fuit, sub Ptolemaeo Philadelpho, quorum Lycophron obscurissimus, Alexandram, poema edidit. Nic. Lloydius. Sic saeculo [orig: saeculô] praeterito [orig: praeteritô] Pleias Poetarum in Gallia dicta, Moret. in Dictionar. Hist.

PLEIONE Nympha Oceani et Thetyos fil. uxor Atlantis, ex qua [orig: quâ] Pleiadas suscepit. Ovid. Fast. l. 5. v. 81.

Duxerat Oceanus quondam Titanida Tethyn,
Qui terram liquidis, qua patet, ambit aquis.
Hinc sata Pleione, cum caelifero Atlante
Iungitur, ut fama est, Pleiadasque parit.

PLEMMYRIUM fluv. Siciliae agrum Syracusanum, per quem labitur, crebris rigans inundationibus, unde et nomen accepisse videtur a)po\ tou= plhmmurei=n, quod est exundare. Virg. Aen. l. 3. v. 692.

Sicanio praetenta sinu iacet insula contra
Plemmyrium undosum: nomen dixere [orig: dixêre] priores
Ortygiam. ------ ------

Steph. castellum Siciliae vocat, alii promuntorium faciunt, Massa Olivieri Fazello, apud Anapi fluv. ostium: ubi Plemmyria insula parva, Isola di San Martiano, a Syracusis vix 3. mill. pass. ab ostio Anapi 2. Ferrar.

PLEMMIDICUS Sagax insignis Britannorum vates ac Philosophus (Plemmidium Lil. Gyraldus appellat;) ex Druidum religione vetusta.

PLENA Luna hodieque variis gentibus dicitur mulier habitior et pleno [orig: plenô] vultu insignis, Graecis au)cose/lhnos2. Macedonius de Meretricula quadam, cuius plenior habitus in maciem abierat senectute, morbo [orig: morbô], aliisque causis, to\ au)cose/lhnon in ea defecisse dicit, in Epigrammate Graeco, quod suis ad Solinum Exercitationibus inseruit Salmasius:

*th\n pote\ bakxeu/ousain e)n ei)/dei qhlutera/wn,
*th\n xruseokrota/lw| seiome/nhn spata/lh|,
*gh=ras2 e)/xei kai\ nou=sos2 a)mei/lixos2, oi( de\ filhtai\
*(oi/ pote trilli/stws2 a)nti/on e)rxo/menoi,
*nu=n me/ga pefri/kasi, to\ d' au)cose/lhnon e)kei=no
*)ece/lipen, suno/dou mhke/ti ginome/nhs2.
Illam quae olim bacchabatur in genere feminarum,
Aurea [orig: Aureâ] insignitam spatale,
Senium habet et morbus immitis, amatores vero
Qui quondam supplices occurrebant,
Iam magnopere horrent. Plena enim Luna illa
Desecit, congressus cum amplius nullus fiat.

Ubi au)cose/lhnon, appellat bonam et plenam puellae habitudinem, quam Galli iterum Embonpoint vocant; Terentius bonam naturam, in Eunucho, Actu 2. sc. 3. v. 25.

Ubi Donatus plenam et pinguem interpretatur; et iunceas, tenues ac pallidas. Plenos certe Latini, de pinguibus et crassis passim dicunt,

Turgida, si plena est; si fusca est, nigra vocetur,
In gracili macies crimen habere potest.

Et apud Spartian. in Adrian. c. 10. plena barba, infra. Inde ergo et plenilunium to\ au)cose/lhnon, bonus et plenus sive pinguis habitus in puella. Vide Salmasium ad Solinum, p. 767. ubi de au)coselh/nw| Lapide, ut et infra in voce Selenitis.

PLENARIUS nomen libri Ecclesiastici in Communione Romana vide supra Missalis.

PLENIBERBES Graecis plhroge/neioi et o(loge/neioi (ut maliberbes in Gloss. veter. kakoge/neioi ) dicti sunt, qui plenam alerent barbam. Plena [orig: Plenâ] autem barba [orig: barbâ] esse dicitur, qui ad plenum barbatus est, qualem Graeci a(dropw/gwna vocant, ut prima illis barba dicitur o( prwtogeneia/zwn. Meminit plenae barbae Ael. Spartian. in Hadriano Caes. c. 10. ubi nullum eum Tribunum, nisi plena [orig: plenâ] barba [orig: barbâ] fecisse, memorat. Per quae verba non tantum annos spectasse [orig: spectâsse] Hadrianum in Tribunis deligendis, sed etiam famae integritatem, putant nonnulli. Inter quos Casaubonus, in faciendo Tribuno, inquit, duo praecipus spectabat Hadrianus, aetatis maturitatem et famae integritatem. Ad utrumque potest referri, quod hic [orig: hîc] de plena barba dicitur. Nam et impudici adolescentes studiosissime sum psilothris, tum volsellis, depilabantur -------- Sed et staturae rationem habuisse Hadrianum, narrat Dositheus. Salmasio vero, ut ad aetatem solum haec plena barba referatur, placet: ut eos tantum Tribunos fecisse Hadrianum exsist imemus, qui id

aetatis essent, quae plena barba mentum operire consuevit: idque aperte indicat Valerianus in quadam sua Epistola, apud Vopiscum, qua [orig: quâ] excusat se, quod contra Hadriani constitutionem Tribunum imberbem fecerit. Non tamen praecise Hadrianum in Tribunis faciendis semper plenam barbam exegisse, si eius aetatis essent et prudentiae, quae Tribunatui par esse posset, colligitur ex seqq. Aut eius aetatis quae prudentia [orig: prudentiâ] et annis Tribunatus robur impleret. Nisi forte haec ita intelligenda sint, ut dicatur Hadrianus neminem Tribunum fecisse, iuniorem pleniberbe et multis hunc honorem commisisse aevi maturis et prudentia [orig: prudentiâ] firmatis. Vide Salmas. ad loc. Sed Hadriani hanc Legem non diu obtinuisse, ex Valeriani Augusti ad Mulv. Gallicanum Epist. cit. patet. Contra Pleniberbes, h. e. eos, qui barbam alerent, aversabantur olim Antiochenses et Syri, ut docet vet. Iuliani Misopogon. Hinc cum Verus barbam prope barbarice solitus esset dmittere, et ab Hadriano omnes fere Romani Imperatores pleniberbes essent; qui tamen molliores erant inter illos, ii in gratiam Antiochensium barbam posuere [orig: posuêre]. Dio de Catacallo, *)en *)antioxei/a| e)tru/fa w(/ste kai\ to\ ge/neion pa/nu yili/zesqai. Similiter Heliogabalus, ut idem scribit, e)yili/zeto a(/ste kai\ e)k tou/tou gunaiki/zein. Quibus tamen contrarius Macrinus, cum severitatis famam affectaret alterque Marcus haberi vellet, in oculis Antiochensium ge/neion h)/skei, uti legimus apud Herodianum, l. 5. c. 2. etc. Plura vide supra, ubi de Barba.

PLENILUNIUM Nuptiali celebritati aptissimum olim habitum, non vero desinens aut incipiens Luna, sive cum in damno erat aut incremento, ut loquitur S. Valerianus, Serm. de Disciplina: Eodem [orig: Eôdem] et Graeci nundinas suas celebrabant, frequentabantque publicos consessus, ut constat ex Scholiaste Thucydidis, l. 1. sub fin. ubi de fuga Periclis et querela Megarensium: Lacedaemonii quoque copias educebant, cum Athenienses novi lunium exspectarent, ut diximus supra in hac voce. Nuptias autem tunc potissimum curabant, sive quod inde boni ominis nonnihil ex plena Lunae facie auspicarentur: Sive, ut frequenti iam et advenis referta [orig: refertâ] civitate in conspectu amplae multitudinis, celebriores nobilioresque haberentur nuptiae. Quam consuetuidinem abunde probant Menander Anaxandridesque Comici, Hephaestion, Demetrius Phalereus, laudati a Bern. Martino, Var. Lect. l. 1. c. 14. quibus addi possunt, Pindarus in Isthmiis et Euripides in Iphigenia, in Aulide, ubi Agamemnon interrogatus, quando vellet filiae suae celebrari nuptias, uxori Clytemnestrae respondit,

*(/otan selh/nhs2 eu)tuxh\s2 e)/lqoi ku/klos2,
Quando Lunae fortunatus venerit circulus.

PLENUM in coloribus, idem quod adstrictum, amarum, austerum, meracum, pressum, saturum, triste etc. quas voces vide hic [orig: hîc] passim. In Tessera, latus illud, quod sex puncta habebat, sic dictum legimus: uti contra vacuum illud, in quo unitas tantum erat notata, vel unicum punctum. Unde in paroemia Graec. h)\ tri\s2 h)\ trou=s2 ku/boi, quam quidam imperite verterunt, aut ter sex aut tres tali; cum debuissent, aut ter sex aut tria puncta: trei=s2 ku/boi, seu tria puncta, sunt tria latera tesserarum vacua, quae tota tria latera tria tantum puncta exhibent; at tri\s2 e(\c ku/boi, ter sex puncta, sunt tria latera plena in tribus tesseris, quae ter sex uniones ostendunt. hesychius, *oi)/nh h( a)/mpelos2 kai\ kubeutiko\s2 bo/los2, o( keno\s2 kai\ a)ntikei/menos2 tw=| e(\c, ubi oi)/nh unionem significat, th\n mona/da. Hunc keno\n bo/lon vocabant iactum vacuum; cui contrarius erat o( e(\c, quem plh/rh, plenum dicebant. Corrupte tamen hodie apud Hesychium excusum est, o( keno\s2 kai\ a)ntikei/menos2 th\n e(\cw etc. Ad meliorem proverbii huius intelligentiam, observant eruditi ex Zenobio, antiquos tribus tesseris usos esse; hic enim id colligit ex proverbio illo antiquo, in quo explicando dicit, tri\s2 e(\c ku/bous2 victori assignari, trei=s2 ku/bous2 victo. Et notat idem in voce ku/bos2 homonymiam esse: Namque et tesseram ea Graecis significabat et tesserae punctum seu unionem. *trei=s2 ku/boi itaque in verbis illis non sunt tres tesserae, sed tres uniones, seu tria puncta: tri\s2 e(\c ku/boi, ter sex puncta vel ter sex uniones, ut diximus, quae qui in tesserarum iactu adferebat, felicissime iecerat: nec enim plus poterat afferre, ideoque facile is vincebat omnes et omnia auferebat in lusu, quem pleistoboli/nda vocabant: qui plura namque puncta attulisset, abibat victor; at cui tria tantum puncta ceciderunt, infelicissimum iactum faciebat certissimeque perdebat, non erat enim qui posset inferius punctum adducere, etc. Vide hanc in rem plura, apud Salmas. ad Vopisc. in Proculo, c. ult.

PLEROMI et PLEROSIMI Numeri militares, qui sacramentum suum plhrou=si seu complent, ut est apud Scholiastem Iuliani Antecessoris. Vide Iac. Gotofredum, ad Leg. 1. Cod. Theod. de Domestic.

PLESCOVIA urbsampla Moscoviae versus Livoniam, caput Ducatus cognominis Russis Pskouwa, iuxta fluv. Veliki reca, 40. mill. pass. a confinio Livoniae in Ortum, 60. a lacu Peiba in Eurum; Muro [orig: Murô] cincta est; a Basilio Duce proditione Sacerdotum occupata, A. C. 1509. Obsessa dein et capta est a Stephano Poloniae Rege A. C. 1581. Iterum a Gustavo Adolpho A. C. 1615. qui mox Mosco auri vim magnam pendenti pacem concessit. In quatuor partes, singulas muro [orig: murô] cinctas, dividitur. Caput Ducatus Plecoviensis, qui maxime ad Occasum extenditur, inter Ingram ad Boream, Livoniam ad Occasum, Lutbuaniam ad Meridiem, et Ducatum Novogardiae magnae ad Ortum, cum antea esset sui iuris, a Ioanne Basilide A. C. 1509. occupatus est.

PLESIMACHUS scripsit vo/stous2, hoc est, reditum Graecorum in patriam. Plut. de Flum.