CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

POLYCHRONIUS Episcopus Apameae, A. C. 410. Frater Theodori Mopsvestii, et discipulus Diodori Tarsensis. An auctor Commentar. in Danielem? An idem cum Episcopo Hierosoly mitano? cuius Actorum meminit Nicolans I. in epistola ad Michaelem Imperatorem. Sed haec supposititia iudicat Baronius. A. C. 431. Gesner. in Biblioth.

POLYCLEA Soror et uxor Aeati, ex quibus Thessalus natus. De huius feminae ingenio Plut. et Polyaen. l. 8. c. 44.

POLYCLES [1] Atheniensis, ex coniuratis, qui Heraclidem, Demetrii praefectum, urbe eicere affectabant. Polyaen. l. 5. c. 17.

POLYCLES [2] Cyrenensis, vicit stadium, Olymp. centesima [orig: centesimâ] octava [orig: octavâ].

POLYCLETUS [1] Libertus Neronis ad componendas Paullini et Classiciani discordias missus. Verum cum ingenti agmine Italiae Galliaeque gravis Oceanum tranfmisisset, et militibus quoque Romanis terribilis incederet; hostibus irrisui fuit, apud quos flagraute etiam tum libertate, nondum cognita libertorum potentia erat. Tacit. l. 14. Annal. c. 39. Meminit quoque eius Hist. l. 1. c. 37.

POLYCLETUS [2] statuarius eximius, diligentia [orig: diligentiâ] ac decore supra ceteros facile vincens, uti loquitur Quinctilian. l. 12. c. 10. Nam ex aere signa fecit scriptorum praeconio [orig: praeconiô] nobilitata. Cum primis fecit astragalizontes, h. e. talis ludentes, quo [orig: quô] opere nullum absolutius iudicant. Fuit Sidonius, ac discipulus Ageladis. Duas eodem [orig: côdem] argumento [orig: argumentô] statuas fecit: alteram arte sua [orig: suâ], alteram vero de vulgi opinione, quam de sententia cuiusvis praetercuntis caelaverat. Quibus perfectis turbam admittit, ac primum sua osten sa magnopere laudatur: altera deinde non aequee. Atqui, scitote, inquit, quod hanc quam tantopere laudatie, ego feci: quam vero vituperatis, vos fecistis. Aelian. de Var. hist. l. 14. c. 8. Vide Flin. l. 34. c. 2. et 8. Iuvenal. Sat. 3. v. 217. Hic [orig: Hîc] aliquid praeclarum Euphranoris aut Polyoleti. Hinc Polyclyteus adiectiv. Stat. l. 2. Sylv. 2. v. 66.

Nic. Lloydius. Toreuticen a Phildia inventam, consummasse [orig: consummâsse], dicitur Plinio, qua de re vide hic ubi de Caelatura, ut et in voce Toreutice.

POLYCLITUS Larissaeus Historicus, cuius meminerunt Athen. l. 12. Iul. Pollnx, in Onom. l. 2. c. 4. tmem. 21. Aelian. l. 16. c.41. Voss. de Hist. Graec. l. 3. p. 405. Gesner. in Biblioth.

POLYCRATES [1] Olymp. 62. Sami Tyrannus, opibus et felicitate apud historicos inclitus, qui, quoad vixit, non tam fortunae alumnus dici potuit, quam partus. Nam aliquando, ut aliquid infortunii habuisse videretur, annulum proiecit, in mare, quem tamen cocus eius redinvenit in pisce. Sed mors infamis et aerumnosa docuit neminem ante obitum merito dici posse felicem. Ad postremum enim, a Persarum Satrapa Oronte dolo [orig: dolô] captus et crucisixus. Olymp. 64. Thucyd. l. 1. Strabo, l. 14. Herodot. l. 3. Euseb. Chron. Fuit et hoc [orig: hôc] antiquior alius. Item Ephesiorum praesul octavus ex parentibus Episcopis prognatus, tempore Severi Imperatoris. In Synodo Episcoporum Asiae, Pascha celebrandum d. 14. Lunae, statuit, literis hac de read Victorem Episcopum Roman. qui Asiaticos excommunicarat [orig: excommunicârat], fatis acriter scriptis, Hieronym. de Scr. Eccl. Euseb. Hist. l. 5. c. 9 et 13. Coeterum [orig: Coeterûm], historiam de gemma Polycratis, ita referunt Cicero, l. 5. de Finib. c. 30. Strabo, l. 14. et Val. Max. l. 6. c. 9. ex ext. 5. ut gemmae quod fuerit genus, divinandum nobis relinquant. Sed diserte Plin. l. 37. c. 1. Sardonychem eam gemmam fuisse constat: ostenduntque romae, si credimus, in Concordiae delubro, cornu aureo augustae dono [orig: donô] inclusam et novissimum prope locum tot praelatis obtinentem. Et Solin. c. 33. de Arabia, Ex istius litoris sinu, Polycrati Regi advecta sardonyx gemma, prima in orbe nostro luxuria excitavit facem. Neuter vere, quia Herodotus, qui librum de ea re ab ipso Polycrate scriptum consuluerat, smaragdum fuisse refert; operae pretium est ipsum afferre locum, quamvis paulo prolixiorem, ex libro eius 3. Erat ei gemma signatoria smaragdus, quam gestabat auro inclusam, opus Theodori Samii Telecle geniti. Hanc ubi abiciendam statuit, ita abicere libuit. Quinquaginta remorum navem conscendit: eam dehinc viros, quibus illam instruxerat, in pelagus eduucere iubet. Et postquam ab Insula procul aberat, detractum sibi sigillum, iis, qui una navigabant, inspectantibus, abiecit in pelagus: hoc [orig: hôc] acto [orig: actô] navigavit. Reverso domum, cum ex iactura afficeretur, quinto [orig: quintô] sextove [orig: sextôve], quam haec acta sunt, die, hoc ei casu advenit. Piscator qudam captum a se piscem, grandem sane et pulchrum, putavit dignum. quo [orig: quô] Polycratem donaret. Eum ad fores quum attulissee, dixit se in conspectum Polycratis ire velle: a iuniore permissus, donans Polycrati piscem, Rex, inquit, hunc ego, quem cepi, piscem, etsi operis manuariis vitam tolero, tamen non iudicavi ferendum cum a me esse in forum, sed te tuaque [orig: tuâque] potentia [orig: potentiâ] dignum; eum itaque offero tibi donoque. His verbis iste delectatus, ita respondit: Tu vero [orig: verô] probe, nec facto [orig: factô] sulo [orig: sulô], sed etiam ratione, apud meiniisti gratiam, ad cenamque te vocatum volo. Quae magni faciens piscator domum abiit. Piscem Ministri rescindentes, offendunt in eius alvo sigillum Polycratis; quod ubi viderunt sumpseruntque, ad Polycratem laetabundi quam celerrime pertulerunt etc. Hinc Tzetzes, Chiliad. 7. Histor. 121.

*(o *poluxra/ths2 toigarou=n deinw=s2 e)ptohme/nos2,
*(\on ei)=xe poluti/mhton daktu/lion smara/gdou,
*(\on texnikw=s2 e)sfra/gisen o( *daktulioglu/fos2\,
*qeo/dwros2 o( *sa/mios2 u(io\s2 tou= *thlekle/ous2,
*)embas2 ei)s2 ska/fos2, e)/r(r)iyen ei)s2 me/sos2 tou= pela/gous2.
Polycrates itaque vehementer perculsus,

Sed nec in eo verum dixit Solin. quod gemmam eam Polycratis primam in Orbe Rom. luxuriae facem excitavisse, refert ex Plinio, Prooem. l. 33. et c. 1. de auro et annulis. De externis enim ibi, non de Romanis, loquitur Plinius: nec ex annulo il lo vel gemma excitatam luxuriae facem in Orbe Romano dicit, imo nec in externis, sed plurimam apud Graecos iam tum fuissegemmarum auctoritatem, circa Polycratis tempora. Et disertim, l. 37. c. 1. tradit, victoriam Ponticam m. Pompeiiprimum ad margaritas gemmasque mores Urbis inclinasse [orig: inclinâsse]. Vide omnino Prooemium, supra dictum, et plura hanc in rem, apud Salmas, ad Solin. p. 557. Ad hoc factum autem Polycratis allusisse Nero videtur, qui, ut consulto [orig: consultô] Delphis Apolline, septuagesimum ac tertium amum cavendum sibi audivit, quasi eo [orig: eô] demum obiturus, ac nihil cogitans de aetate Galbae, tanta [orig: tantâ] siducia [orig: siduciâ] non modo senectam, sed etiam perpetuam singularemque concepit felicitatem, ut. amissis naufragio [orig: naufragiô] pretiosissimis rebus, non dubitaverit inter suos dicere, pisces eas sibi relaturos esse, teste Suetonio [orig: Suetoniô] in Eo, c. 40. Simili plane modo [orig: modô], Arnolphum, Lotharingiae Principem annulum, quem in Mosellam fluv. abiecerat, in piscis ventre aliquando post recuperasse [orig: recuperâsse], hincque de impetrata a Deo peccatorum venia bene ominatum esse, auctor est Petrus Damianus, Ep. 5. c. 10. Bibl. Patr. Tom. III. Nec multum abludit historia de Florentio, sartore Hipponensi, homine religioso et paupere, qui piscem grandem in littore palpitantem apprehedit, cumque trecentis follibus vendidit: in cuius itidem ventre annulum aureum coquus invenit, ut pluribus narrat Augustinus de Civ. Dei, l. 22. c. 8. etc. Uti autem Polycrati annulus, supra omnem spemredditus, nuntius fuit summae calamitatis imminentis: ita Eduardo III. Angliae Regi annulum, quem pauperi olim eleemosynae loco [orig: locô] obtulerat, redditum, mortis omen fecisse, refert Ioh. Kirchmann. de Annulis, c. 21 quem vide omnino.

POLYCRATES [2] post superatum, ad Plataeas, Mardonium, vulgante rumore, sub eius tentorio ingentem thesaurum esse defossum, locum istum pecunia [orig: pecuniâ] redemit et diu multumque perscruatus est terram. Cum nihil reperisset, misit Delphos, Apollinem sciscitatum, ubi reperire posset. Ferunt Apollinem respondisse, Omnem lapidem move, quod postea in proverbium abiit. Polycrates autem iste fuit Atheniensis. Vide Scholia in Aristophanis Equites, p. 333. D.

POLYCRETA vel POLYCRITA Puella Naxia, a Diogneto Erythraeorum duce capta et loco [orig: locô] uxoris habita. Milesiis quodam [orig: quôdam] tempre vino [orig: vinô] et somno [orig: somnô] demersis, misit tabellas plumbeas, placentae insertas, ad fratres, quibus monebat, ut sepultos vino [orig: vinô] ac somno [orig: somnô] opprimerent: Diognetum vero sibi donum exemit ab exitio: Polyaen. l. 8. c. 36.

POLYCRITA nobilis mulier e Naxo insula, quae insperato [orig: insperatô] gaudio [orig: gaudiô] pene exanimata ultimum spiritum emisi. Plut. de claris mulieribus, et Aristotel. apud Gellium, l. 3. c. 15.

POLYCRITUS Mendaeus, nomen sibi peperit historia [orig: historiâ] Dionysii Tyranni, Laertius, l. 2. c. 63. Idem videtur esse, quem res Siculas carmine Heroico [orig: Heroicô] panxisse narrat Arist. l. de Mirab. At fortasse alius ost, cuius meminit Plut. in Alexandro, tres enim huius nominis urbes erant, in Sicilia, Thracia et Aegypto. Plin. l. 23. c. 2.

POLYDAMAS [1] nobilis Troianus, Antenoris et theanus [orig: theanûs] sororis Hecubae fil. qui, quamvis Lycasten Priami filiam ex concubina susceptam, uxorem duxisset, cum Antenore tamen patre suo urbem Troianam dicitur Graecis prodidisse. Item Panthei fil. Homer. Il. 12. Persius, Sat. 1. v. 4.

Ubi ingeniosissime poeta duos versus Iliad. x. v. 100. (errant qui alterum horum aliunde petant) hoc [orig: hôc] unico [orig: unicô] exprensit,

Sic M. Tullius utrumque Homeri versum usurpat, et. 5. ad Attic. l. 2. et Ep. 1. l. 17. Aliter sensero? *ai)de/omai non Pompeium modo, sed *trw=as2 kai\ *trwa/das2. *pouluda/mas2 moi prw=tos2 e)legxei/hn a)naqh/sei. Quis? Tu ipse scilicet, laudator et scriptorum et factorum meorum. Vide et ep. 16. l. 8. Polydamas et Ciceroni et Persio est alteriusCatonis, aut ipsius virtutis nomen. Inepte nimis quod argutatur de ea voce antiquus Scholiastes. Is Latina voce exprimit multinuba, quia scil. da/mar, est coniux, et multitudinem uxorum putat Neroni exprobrari. Quid putidius hoc [orig: hôc] commento [orig: commentô]? etsi non defuerunt qui probarent; Praeterea falsissimum est, Polydamantem describi a Poeta [orig: Poetâ], gatrulum et ineptum. At quot locis eius virtutem praedicat? velut Iliad. m. v. 88.

Componit cum cum Hectore, et quidem honestissimo [orig: honestissimô] elogio [orig: elogiô] adiecto [orig: adiectô], cum Hectoris nudum nomen posuisset: ut quem loco [orig: locô] depresserat posterius nominans, virtutis testimonio [orig: testimoniô] attolleret. Postea vocat a)mw/mhton, et consilium illius laudat, v. 109.

POLYDAMAS [2] Pancratiastes, aemulatus Herculem, leonem, in Olympo monte, inermis superavit, taurum ingentem apprehensis extremis pedibus retro tenebut, currum agitatum sese opponendo altera [orig: alterâ] manu comprehensum ex cursu retrahebat, in equosque insilebat, deiecto [orig: deiectô] auriga [orig: aurigâ]. Accersitus a Dario, Artaxerxis magni filio, ter apud eum ex provocatione victor fuit. Postremo post cenam in caverna, cum saxum in vertice ruinm

minaretur, diffugientibus convivis, confisus ipse viribus suis. ac manibus posse illud sustinere putans, oppressus est. Plin. l. 7. c. 49. Val. Max. l. 9. c. 12. ex. 10. Pausan. l. 6. Nic. Lloydius.

POLYDAMAS [3] Praetorum unus Alexandri M. intimus Parmenionis, per quem et hunc sustulit. Curt. l. 4. c. 15.

POLYDECTES [1] fil. Eunomi, Spartae Rex, e stirpe Proclidrum, patri successit, quo [orig: quô] tempore ex Agidis Labotes adhuc regnabat. Sub his pax fuit. Ei successit frater Lycurgus, quo [orig: quô] permen ses aliquot regnante natus est Polydectae fil. posthumus Charillus. Pausan. Laconicis.

POLYDECTES [2] Magnetis fil. Rex Seriphi insulae Hic Perseum Iovis et Danaes filium edeucavit, cuius tandem ingenium veritus, audaciamque et felicitatem, sub praetextu aeternae gloriae, illum ad superandam gorgonem Medusam impulit: qua [orig: quâ] devicta [orig: devictâ] redeunti Perseo cum semper detraheret, conyersus est abillo in silicem, monstrato [orig: monstratô] capite Medusae. Ovid. Met. l. 5. Alii apud Dictyn. sororem huius, Danaen cum Perseo, hospitatam esse tradunt. Vide Danae et Perseus.

POLYDICE mulier quaedam quae Pterelam patrem, Thebarum regem, Creonti prodidit, et occidi suasit. Servius.

POLYDORA [1] Nympha Oceani et Terhyos filia. Hesiod. in Theog. Item insula iuxta Cyzicum. Steph. Vide infra.

POLYDORA [2] Insul. parva Proponitidis, iuxta Cyzicum. Plin. l. 5. c. ult. Diod. Sic. Steph. Incolae Polydorenses. et Polyderei.

POLYDORI Tumulus locus Thraciae, apud Aenon urb. ubi is a Rege Thraciae, cui a Priamo Patre commendatus erat, occisus est. Virg. hinc, l. 3. v. 18.

Ubi Servius: modo Aenum intelligit etc. Sed urbem is Aenum, *ai)=non, cum urbe Aenea, a qua Aeneadae, confundit. Illa ante Aeneam diu condita, contra Chersonesum Thracicam, in Melane sinu, ad ostia Hebri fluminis, sita fuit; ista in Chersoneso, cui nomen Pallena, ab Aenea condita est, Et quidem illa in propinquo habebat Polydoritumulum, a Polymnestore, qui eam Chersonesum obtinebat, occisi, uti ex Euripidedocet Salmas, ad solin. p. 163. et 164. Vide quoque supra, ubi de his urbibus.

POLYDORUS [1] Lacedaemoniorum Rex, qui civibus, snis cum Messeniis viginti annorum bello [orig: bellô] implicitis, tandem rei finem ut imponeret, et Messenios ad praelium eliceret, simulavit cum Theopompo, alterius familiae Rege simultatem: a cuius regressu egressi Messenii, a fronte et a tergo circumventi, vi subacti sunt. Fuit autem is filius Alcamexis, ex Eurysthenidis decimus: a Polemarcho quodam viro audaci occisus. Ei mortuo Lacedaemonii prae cunctis aliis Regibus honores eximios tribuerunt: erat enim Spartanis omnibus aeque carus, ob spectatam virtutem, summam comitatem et iustitiam. Et quidem decretum, ut Magistratus instrumenta publica Polydori imagine signarent. Eiusdem domus de uxore publice empta. *bow/nhta dicta, quod boves pretium fuere, usu nummi a Lycurgo vertito [orig: vertitô]. Etiam heroicis honoribus cultum, docet nummus aeneus *l*a*k*e*d aimoni/wn, in quo *p*o*l*u*d*w*r*o*u Regis caput laureatum; aversa [orig: aversâ] parte, Eques hastatus hosti porstrato insultans, Pausan. Lacon. Goltzius Gr. Tab. XI. Alii. Nec omittendum, illo [orig: illô] regnante Lacedaemonios in Italiam Coloniam deduxisse Crotonem, alteramque Locros ad Zephyr. promontor. Illi successit fil. Eurycrates praefatus quem vide.

POLYDORUS [2] fil. alcamenae, pater Eurycratis, Lacedaemonius, Heracides. Herodot. l. 7. idem cum priore.

POLYDORUS [3] frater Iasonis Pheraei, qui secundum quosdam, ut Dux thefsalorum Principatum Graeciae affectantium et Pheraeorum Dominus fieret, fratrem dolo [orig: dolô] occidit, Ann. 3. Olym. 102. Praefuit autem Thessalis annum saltem unum: a Fratre Alexandro vicissim veneno [orig: venenô] sublatus.

POLYDORUS [4] Rhodius, caelator nobilis, qui ex uno lapide fecit Laocoontem et liberos, nexusque mirabiles. Plin. l. 34. c. 8. et l. 36. c. 5.

POLYDORUS [5] Priami fil. ex Hecuba, quem pater initio [orig: initiô] belli Troiani incertum communis Martis exitum metuens, cum magno auri pondere educandum tradidit Polymnestori Thraciae regi, antiquo hospiti, amico et genero suo. Sed ille deleta [orig: deletâ] Troia [orig: Troiâ], ceterisque Priami fere omnibus liberis interfectis, auri cupiditate adductus, Polydorum in litore spatiantem telis aggreditur, et frustra fidem Deorum hominumque implorantem, occidit, caesoque tumulum iniecit, cui postea myrtus increvit. sanguineis guttis distillans. Quod cum mater Hecuba intellexisset, simulavit se ingens adhuc auri pondus velle illi secreto indicare, quod pro filio acciperet. Quod avarus rex verum existimans, mox ad Hecubam profectus illius unguibus occaecatus est. Exstat tamen et alia de Polydoro opinio, nempe Graecos per Thraciam venientes hunc cepisse; Priamum autem redimentem filium, Graecis pro eo dedisse urbem, quae postea ab eventu Antandros dicta est: qua [orig: quâ] accepta [orig: acceptâ] illos tamen nihilominus Polydorum lapidibus obruisse, Servius, in Aen. l. 3. Hinc Polydoreus, Ovid. Met. l. 13. v. 629.

Item Polydorus alius. Priami filius ex Laothae Altai Lelegum regis filia: quem Achilles cum fratre Lycaone in bello Froiano interemit.

POLYDORUS [6] Virgilius seu Vergilius, Urhinas, vixit saeculo [orig: saeculô] 15. et 16. Eruditione famam meritus. Edidit A. C. 1499. de Inventoribus rerum libros 8. Dein in Angliam profectus, ut ibi

dearium S. Petri colligeret, gratia [orig: gratiâ] Principum Anglicorum potitus est, et Archidiaconatu auctus. Tractatum de prodigiis publici iuris fecit, Londini, A. C. 1526. Dein, ulrimam manum Historiae Anglicae imposuit, eamque Henrico VIII. inscripsit, A. C. 1533. libris 26. Scripsit etiam proverbia, etc Obiit A. C. 1555. Paul. Iov. in Elog. G. 135. Henr. Savilius, in edit. Scriptor. Angl. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 12. p. 678. Nic. Lloydius.

POLYELEUS Graece *polue/leos2, recitatur in Ecclesia Graeca, cum aliae sunt sollennitates, quam Christo et B. Virgini dicatae, estque Psalmus 135. cuius imtium, *ai)nei=te to\ o)/noma *kuri/ou. Sic autem dictus est, quod eodem [orig: eôdem] tempore canitur Psalmus 136. in cuius singulis versibus repetuntur verba, o(/ti ei)s2 to\n aiw=na to\ e)/leos2 au)tou=, quoniam in saeculum misericordia eius. In omni Parasceve Polyeleum cani, habes in Typico Sabae. Vide Meursium Glossar.

POLYEUCTES Patriarcha Constantinopolitanus, post Theophylactum. A. C. 956. Constantino Porphyrogennetae acriter obnixus; Nicephorum Phocam, qui, uxori suae superstiti adhuc, aliam superinduxerat, ex Ecclesia eiecit, idemque Iohannem Zimiscem a sacris arcuit, quod Nicephorum occidisset. Obiit A. C. 970. Curopalates, et Baronius, in Annalibus. Item Poeta Comicus, Athen. l. 10.

POLYGAMIA apud Hebraeos olim multo in usu. Quamvis enim non defuere [orig: defuêre], qui ex ipsa lege etiam binas uxores Israelitam simul retinere posse, fas non putarent; unde Rabbi Ammi, Gemar. Babyl. ad tit. Iabimoth, c. 6. fol. 65. Quisquis uxori uxorem superinduxerit, oportet eum priorem drvortio [orig: drvortiô] eicere cum dote. Alii item ex illa de binis sororibus idem probare vellent: prae Haereticis tamen hi habiti sunt a reliquis, qui communiter statuerunt, tot unicuique licere uxores ducere, quod collibitum esset. Hinc illud, de universis, praeter Regem et Pontificem, inter eos receptum, Ducere cuique licet quotcumque pro libitu uxores, modo habeat unde alantur, Alphesius, part. 2. fol. Et Maimonides, Hal. Isnoth. c. 14. Licet homini ducere quot voluerit uxores; etiam centum; idque sive simul, sive aliteram post alteram. Neque impedire potest eum uxor eius (quam ante habuerit) modo scilicet ei suppetas, quo [orig: quô] singulis victum, vestitum ac debitum coniugale praestet. Ne tamen deesset certus numerus finisque, quo [orig: quô] praescripto [orig: praescriptô] quamplurimis, quae numerosam uxorum catervam sequerentur, incommodis domesticis, viri degerent immunes, ideo ita monebant Sapientes, quaternarium numerum a nemine, praeter Regem, excedendum: ratione numeri e tempestiva debiti coniugalis praestatione petito [orig: petitô]. Ubi tamen iterum varias Magistri exceptiones habent, quas vide apud Seldenum, Uxor. Ebraic. l. 1. c. 9. Duravitque hic Polygamiae usus in ea gente, absque ullis sive interdictis sive temperamentis, a Principibus Christian is adiectis, usque ad tempora Theodosii, Arcadii et Honorii A. A. A. quorum rescripto [orig: rescriptô], ad Infantium Orientis Comitem dato, l. 7. C. de Iudaeis et Caelicolis, fancitum est, ne deinceps (annus erat Christi 393.) quis Iudaeorum morem suum in coniunctionibus retineret, nec secundum Legem suam nuptias sortirotur, nec in diversa sub uno tempore coniugia conveniret. Vide Dionys. ibi Gothofredum. Unde illud in Synopsi *basilikoi=n, l. 1. tit. peri\ *)ioudai/wn *kata\ tou\s2 koinou\s2 *)ioudai=oi gamei/twsan no/mous2, Iuxta leges communes Iudaei matrimonia contrahant. Certe vicennio [orig: vicenniô] circiter ante Valentinianus Aug. (si Socrati fides) legem tulerat, w(/ste e)zei=nai tw=| boulome/nnw| du/o nomi/mous2 e)/xein gunai=kas2, Ut cuilibet pro lubitu fas esset duas habere uxores. Ipse nempe Iustinam Severae superinduxerat: quod ne contra legem faccre videretur, eam ita novari voluit, tum Christianismi de nuptiis scita, tum mores Maiorum nimium impugnans. Ita scil. Socrates, qui sub annum post Valentin ianum hunc 60. scripsit. Quin et legem hanc de binis simul uxoribus, prosti/qhsi, inquit, kata\ po/leis2, singulis in civitatibus promulgavit, etc. quod tamen, velut fabulam, pluribus refellit Baronius, Annal. Tom. 4. ann. 370. §. 125. Hodie vero, apud Europaeos Iudaeos, veluti, qui in Italia ac Germania degunt, infecundae uxori alia, prolis gratia [orig: gratiâ], idque non sine Pontificis Rom. indultu, interdum superinducitur, ut patet ex Rabbi Leonis Mutinensis, Venetiis Archisynagogi, de Moribus Hebraeorum libello, seu Historia de gli Riti Hebraici. Neque vero solum apud Hebraeos, sed et alibi in Oriente olim hodieque apud varias gentes, eadem consuetudo viget. In Occidente non item: Nam ne quis binas eodem [orig: eôdem] tempore uxores haberet, Cecropem Atheniensium Regem memoriae proditum est constituisse, vide sis P. Fabrum, Semestr. l. 2. c. 1. Et rarae satis binae simul in Occidente nuptiae sunt; licet post Cecropem psephisma occurrat, *dia\ to\ leipandrei=n, sunauzh=sai to\ plh=qos2, gamei=n me\n th\n a)sth\n, paidopoiei=sqai de\ kai\ e)c e(te/ras2, Ne homines deficerent atque ut multitudo cresceret, unam uxorem civem et legitimam ducendam, liberos vero etiam ex alia suscipiendos. Sed rara quidem apud Graecos aut Romanos plurium simul seu legitimarum seu iustarum uxorum exempla. Vide supra quoque Helvius Cinna. Apud Barbaros autem seu gentes alias frequenter Polygamia reperta. Tacitus de Germanis, c. 18. Severa illis matrimonia: nec ullam morum partem magis laudaveris. Nam prope soli Barbarorum singulis uxoribus contenti sunt, exceptis admodum paucis, qui non libidine, sed ob nobilitatem, pluribus nuptiis ambiuntur. Vide praefatum Seldenum, de Iure Nat. ac Gent. iuxta dise. Ebraeor. l. 5. c. 6. Inprimis vero inter Muham medanos Orientales et Africanos pluralitas uxorum etiamnum iurislocum obtinet, ubi tamen et numerum quaternarium, de quo supra, observant Eruditi. Mahumedes in Alcorano, Axoara [orig: Axoarâ] 4, in Lat. 8. Accipiat is pro libitu uxores sivebinas, sivetrinas, sive quaternas. Quod si timueritis, ne possitis aequo [orig: aequô] iure aegere, etiam et unicam, aut ex eis, in quas vestrarum dextrarum potestas est (ex ancillis) Hoc institutum mihi est, ut non inique agatis. Ubi concubinatum seu potius contubernium ancillarum permittit, utpote quibuscum ex iure nuptiae iniri nequeunt. At vero Mahumedi ipsi uxores, ut aiunt alii, fuere [orig: fuêre] undecim; ut alii, quatuordecim: quod

mirum non est. cum non solum quotcumque vellet ipse, sed et qualescumque etiam consanguineas, sibi inter privilegia seu iura sibi singularia haberet (si ipsi fides) indultas, Azoara [orig: Azoarâ] Arab. 33. etc. Vide in hanc rem plura apud praelaudatum Seldenum, Uxor. Ebraic. passim alibique, supra ubi de Coniugiis immodiciis. Adde Cl. Suicerum in hac voce; ubi trigami/an apud Scriptores Ecclesiast: non raro polugami/as2 quoque nomine venire, inter alia, observat.

POLYGAMISTAE Haeretici, qui licere cuique tot uxores, quot vellent, ducere statuerunt. Horum auctor Bernardinus Ochinus erat, qui Generalis primo Capucinorum, dein verae religionis professionem aliquandiu mentitus, tandem in varios errores prolapsus est. Saeculo [orig: Saeculô] praeterito [orig: praeteritô].

POLYGIUS Mercurius dictus est, cui Herculem clavam consecrasse [orig: consecrâsse], eamque paulo post iterum pullulasse [orig: pullulâsse], quod esset ex oleastro, refert Pausan. l. 2.

POLYGNOTUS patria [orig: patriâ] Thasius, floruit Olymp. 93. pictor antiquissimus. Quintil. l. 12. c. 10. et Plin. l. 33. c. 13. et l. 34. c. 8. et l. 35. c. 6. 9. et 11. Videndi quoque sunt Plutarch. in Cimone, Pausan. l. 10. et Aelian. l. 4. Var. Hist. c. 3. Item Statuarius insignis, Plin. l. 34. c. 11.

POLYGRAPHIA sive Artificium linguarum, quo [orig: quô] cum omnibus totius Mundi Populis et linguis unusquisque licet non alia [orig: aliâ], quam materna [orig: maternâ] lingua [orig: linguâ] instructus, correspondere posse demonstratur, cum multis aliis ad Steganographiam Tritthemianam pertinentibus arcanis; nomen est libri, Auctore Athanasio [orig: Athanasiô] Kirchero [orig: Kircherô], editi A. C. 1663.

POLYHISTOR [1] Apion sic dictus, Gell. l. 5. c. 14. Item Folyhistor historicus a Plinio reponitur inter eos, e quibus contexuit librum octavum. Poterat idem videri ac Alexander Polyhistor; sed aperte ab eo Plinius ipse l. 9. c. 35. distinguit. Vide Alexander Polyhistor.

POLYHISTOR [2] nomen emendatae ac a se recognitae editioni operis sui a Solino impositum, cum prioris Colectanea rerum memorabilium titulus fuerit, quem obliterari cum aliis, quae improbavit; in secundis curis, placuisse dicit Auctor. Scriptores tamen ex Veterib. qui Solini testimonio [orig: testimoniô] utuntur, saepius eum ex Collectaneis citant, raro ex Polyhistore. Priscianus fere semper in Memorabilibus, semel tantum in Collectaneis vel Polyhistore. Diugilus Grammaticus, cuius excerpta ex Solino et Plinio in membranis exstant, Solinum in Collectaneis semper laudat: Variantque libri veteres Solini, in quorum aliquo siclegitur: SOLINI COLLECTANEA, vel POLYHISTOR vel MEMORABILIA. Sed dubium non est, quin Inscriptio, quam Exemplaria, ex recentata et recognita editione, ita ferme concipiunt, C. IULII SOLINI POLYHISTOR AB IPSO EDITUS ET RECOGNITUS, ab ipso Auctore operi fuerit praefixa: cum priorem editionem, priusquam summam manum accepisset, interceptam et proditam verius, quam ab se editam, intelligi voluerit. Praeter Solinum vero, qui titulum similem operi suo indiderit, nemo occurrit: multos Polyhistores cognominatos fuisse, constat, quorum aliquot memoravimus, in hac voce. Adde, C. Iulium Hyginum Polyhistorem uti in Epit. Chronic. vocatur. Est autem liber *polui/stwr, idem quod *pande/kths2, Salmas. ad Solin. p. 4.

POLYHYMNIA Musarum una. Aliqui Polymneiam vocant, a magnitudine memoriae scilicet, Historiae, an Rhetoricae praestita? Pingitur coronam ex margaritis constantem, et candidam gestans: manu dextera [orig: dexterâ] ad perorandum exserta [orig: exsertâ], cum volumine in laeva, cui inscriptum. Suadere. Plutarch. in Sympos. Balduin. lconol. Horat. Od. 1. l. 1. v. extr.

------ Si neque tibias.
Euterpe cohibet, nec Polyhymnia.
Lesboum refugit tendere barbiton.

POLYIDIUS Medicus, qui Glaucum Minois filium mortuum ad vitam revocavit porrecta [orig: porrectâ] herba [orig: herbâ], cuius usum didicerat a Dracone, quem viderat draconi cuidam mortuo herbam illam porrexisse, eumque illius herbae opera [orig: operâ] ad vitam revocasse [orig: revocâsse]. Palaephatus, c. 27. Apollodor. l. 3. Fuit quoque Polyidus, qui de artemachinali scripsit, teste Vitruvio [orig: Vitruviô] Pollione, praefat. l. 7. Apud Censorinum quoque, fragmenti c. 9. quidam Polyidus inter Musicos Olymp. 95. memoratur; Ubi perperam Pondos legit Carrio. Vide quoque Pausan. in Attic. Clem. l. 1. Strom. Hygin. Fab. 136. et. 251.

POLYIDUS Poeta Dithyrambicus, praeterea Pictor ac Musicus insignis, floruit Olymp. 95.

POLYMARTIUM urbs Hetruriae olim Episcopalis, nunc castrum cum Ducatus titulo in ditione Pontificia, 14. mill. pass. supra civitatem Castellanam in Circium Orivetum versus, medium inter Viterbium et Hortam, in provinc. Patrimonii, Bomarzo.

POLYMATHIA Vossio viam ad Philosophiam parat. Cum enim tria faciat disciplinarum genera, primum earum esse dicit, quae pertinent ad *poluma/qeian: Alterum, quae pars sunt Philosophiae, studiorum Reginae: Tertium, huius comitum ac instrumentorum; cuiusmodi utraque Eloquentia est. Et primum quidem, quod Graecis *propaidei/as2 vel propaideuma/twn nomine censetur, quia late admodum patet, etiam *polumaqei/as2 vel *polumaqosu/nhs2, Latinis Variae eruditionis, nomen obtinet: Praeterea *)egkuklopaidei/a nuncupatur: Artesque ipsae, *)egku/klioi vel tw=n e)leuqe/rwn, sicut Latinis Artes liberales dicuntur; quas ante Philosophiam, sicut pro\ tw=n mega/lwn musthri/wn ta\ mikra\, ante maiora mysteria minora tradi oportere, docet Pythagoras apud

Stobaeum, Serm. 41. Unde Polymathiam seu Encyclopae diam. prooemium et vestibulum Sapientiae, Philo vocat Iudaeus eam que famulam appellans cum Agar confert, Sarae ancilla [orig: ancillâ], l. peri\ th=s2 ei)s2 propaideu/mata suno/dou. Nec obstat Heracliti illud, *polumaqi/h no/on ou) dida/skei, Varia eruditio mentem non docet: Item, quod Cynici istiusmodi Artes reicerent, apud Laertium in Heraclito, et extremo. l. 6. Stoici quoque et Epicurei ipseque Seneca idem facerent: Omnes enim isti non aliud voluere [orig: voluêre], quam hisce disciplinis inhaerendum non esse. Nec Sanctorum Patrum illi, qui saecularia reprehenderunt studia, damnarunt [orig: damnârunt] alios, quam qui in iis modum non tenerent; quique ea, cum verae Sapientiae famulari deberent, supra ipsam dominam efferrent: ut Gentiles faciebant, et plerique Christianorum; qui ex Philologis ac Philosophis in Ecclesiam recepti, sic prima studia miscebantsacro, ut Christianam religionem corrumperent magis, quam ornarent. Coeteroquin satis videbant, eruditionem inter humana bona primum tenere locum, de quo Nazianz. Orat. in laudem S. Basilii. Imo quantum Christianis ex Polymathia accedat, non ignoravit Iulianus, qui evertendae Religioni nostrae facilem esse viam arbitrabatur, si iis poltioris literaturae Scriptores non praelegerentur in Scholis, ut videre est, apud eundem Nazianz. Invectiva I. in Iulian. Socratem, l. 3. c. 12. et 16. ac Sozomenum, in Tripart. l. 6. c. 37. Amm. quoque Marcellin. gemino in loco l. vide l. 22. atque iterum 25. narrat, ut prohibuerit callidus Imperator, ne quis Christianus doceret Grammaticen vel Rhetoricen. Sunt autem partes Polymathiae tres, Philologia, quae aliter Grammatice vocatur, Mathesis et Logice: quarum prima versatur circa Sermonis curam et Historiam; in secunda et tertia quid tractetur, satis notum. Et styli quidem curam tum liberi, tum ligati, ad Polymathiam pertinere, Philo indicat, loc. cit. Fabius item, l. 1. c. 16. et Photius in Biblioth. ubi Helladii Lexicon ait utile esse, ad poluma/qeian. quia contineat, marturi/as2 te r(hto/rwn te kai\ tw=n ei)s2 poihtikh\n me/ga kle/os2 e)xo/ntwn, testimonia Oratorum et eorum, qui e Poesi magnam gloriam retulere [orig: retulêre]: Sed praeterea Dialecticen et Mathesin eodem pertinere, ostendit idem Iudaeus e)n propaideu/masi illas numerans: ut et Quintilian. l. 1. Clemens in *strwma/twn libris, Origenes in Philocalia, Synesius in Dione, Alii. Imo et eadem Porphyrio mens, qui ita apud Ioh. Tzetzen, Histor. Chil. 11. sect. 377. hac de re loquitur.

*deute/rws2 de/ e)gxu/klia maqh/mata kalou=ntai
*(o ku/klos2 to\ sumpe/rasma pa/n tw=n tw= maqhma/twn,
*gramatikh=s2, *(rhtorikh=s2, au)th=s2 filosofi/as2,
*kai\ tw=n tessa/rwn de\ texnw=n tw=n u(p' au)th\n keime/nwn,
*th=s2 a)riqmou/shs2 ktl.

Vide supra in voce Philologia. In unoabit, quod *)egkukli/wn nomine complectitur ipsam Philosophiam; nempe ut apicem eorum. Sed hanc Seneca quoque excludit, Ep. 89. Plura vide apud praefatum Voss. l. de Philologia, de Scientiis, Mathem. Histor c. 1. et 3.

POLYMENES ab Alexandro Magno, claustra Nihil fluminis, dedita [orig: deditâ] Aegypto [orig: Aegyptô], cum 30. triremibus tueri iussus, Curt. l. 4. c. 8.

POLYMESTOR [1] in Arcadiae Regno Aeginetae patri successit; quo [orig: quô] tempore, Lacedaemoniis contra Tegeatas exeuntibus, non viri solum, sed etiam feminae, sumptis armis, Lacedaemonios praelio [orig: praeliô] fuderunt, Regemque eorum Charillum ipsum ceperunt vivum Eum excepit Aechmis. Vide Pausan. p. 461.

POLYMESTOR [2] Milesius puer, cum a matre locatus esset ad caprarios pastus, ludicro [orig: ludicrô] leporem consecutus est, et ob id statim productus a gregis domino Olympiade 46. victor in stadio meruit coronari.

POLYMITARII quibusdam iidem cum Plumariis, dicti sunt qui polymita conficiebant, a varietate tw=n mi/twn filorum nomen adepta, versicolor enim his subtemen fuit: Variantia licia vocat Treb. Poll. in Triginta Tyrannis, G. 14. sibi de Macrianorum familia speciale hoc narrat, quod in ea hodieque sint tunica et limbi et paenulae matronales, quae Alexandri (Macedonis) effigiem deliciis variantibus monstrent. Quae verba to\ polu/miton Graecorum insignite exprimunt: Multis enim liciis contexere, quae polymita appellant, Alexandria instituit inquit Plin. l. 8. c. 48. Et certe non minus, quae acu picta erant et variata Plumarum arte, Polymita dixere [orig: dixêre]. Hinc Veteres Glossae Babylonicum polu/miton exponunt; cum satis constet, quae proprie Babylonica vocarentur, non polymito [orig: polymitô] texturae genere, sed acu, fieri solita. Martialis, l. 8. Epigr. 28. v. 17.

--- --- -------- Babylonica picta superbe
Texta, Semiramia [orig: Semiramiâ] quae variantur acu.

Glossae, Babylonicum, yilh\ polu/mitos2. Plumatum Babylonicum vocat Publius Syrus, apud Petronium. Plumarium veter. Glossae, to\n yiloba/fon interpretantur: Polymitumque opus aut plumarium indiscriminatim ponit vetus Bibliorum Interpres. Sed et Graeci poiki/llein, ut Latini variare, de utroque genere dixere [orig: dixêre] etc. Accurate vero loquendo, Polymitarii distinctum Artificum fuere [orig: fuêre] a Phrygionibus Plumariisque genus, Alexandriae primum (ubi ars eorum reperta) orti, ut ex Plinio modo diximus, unde etiam, Alexandrina dicebantur, quae ad eum modum texta erant. Hinon acu operabantur, ut Phrygiones et Plumarii Babylonici, de quibus abunde supra, sed pectine. In tela namque et textoriis instrumentis artem suam exercebant, ac per hoc vere et proprie texebant: tanto [orig: tantô] tamen artificio [orig: artificiô] ac industria [orig: industriâ], ut maiore ferme varietate opera eorum distinguerentur, quam quae acu Babylonia [orig: Babyloniâ] aut Phrygia [orig: Phrygiâ] essent picta. Hinc non dubitat pronuntiare Martialis, Babyloniam acum debere concedere Aegyptiaco pectini, quod hoc eius Epigr. 150. l. 14. testatur, cui lemma impositum, Cubicularia Polymita:

Haec tibi Memphitis tellus dat munera, victa est
Pectine Niliaco [orig: Niliacô] iam Babylonis acus.

Unde certum; huiusmodi Alexandrina polymita, tam varia olim texi consuevisse: tamque variis coloribus et picturis intexi, quam ipsa acupictilia solebant: et in his enim belluarum, hominum, avium aliarumque rerum formae exprimebantur. Alexandrinorum hinc belluatorum meminit Plautus, haec de quibus loquimur, poly mita intelligens: in Pseudolo, Actu 1. sc. 2. v. 14.

Mentio Alexandrini veli, apud Anastasium, duodecim phasianos intextos habentis, in Gregorio IV. Imo vero et in diaconia beati Georgii Martyris secit velum Alexandrinum habens phasianos duodecim et velum ante ianuas lineum plumatum unum. Ubi notandum velum plumatum distingui ab Alexandrino, quod erat polymitum; quod et alii solent, quoties hac in re accurate et proprie loqui amant. Nam polymitorum textores, connexione staminis ad subtemen, varietate plurimorum liciorum intercurrente, in tela ipsa texturaque quascumque vellent figuras exprimebant et fingebant: At Plumarii acu hoc idem facientes, diversis animalium rerumque formis tapetia pingebant. Utriusque operis Artifices etiam hodieque videntur ac habentur; Tapetiarios vulgo vocamus, etc. Sed et ad polymitum opus referri possunt, hexamita vestimenta tapetiaque, quorum apud Veteres occurrit non rara mentio. Apud Nicetam: blati/a xrusa= kai\ e(za/mita kai\ e(/tera blati/a poiki/la kai\ kenthta\, ubi ta\ poiki/la varia et kenthta\ acu picta. diserte distinguit a)po\ tw=n e(zami/twn, ab hexamitis; ut quae et ipsa in tela de liciis variantibus texebantur: Sed de his vide suo [orig: suô] loco [orig: locô]. Polymita porro Isidorus in Origin. multicoloria interpretatur: Polymitum, inquit, textus multorum colorum est. Ita sane erat, et quo [orig: quô] plurium erat liciorum textus, eo [orig: eô] quoque plures habebat colores. Quia vero et qui acu pingebant, plurimis etiam filis utebantur et varios vestibus intexebant colores, inde factum, ut et polymitum quoque vulgo opus eorum vocaretur, ut supra visum. Unde, praeter superius allata, Babylonicum veteres Glossae yilh\n polu/miton, interpretantur, h. e. psilam plumario opere variatam. Hesychius etiam poikiltikh\n te/xnhn, artem plumariam, quae acu faciebat, polumitarikh\n exponit, etc. Imo et plumare, quod initio nihil aliud erat, quam plures notas in modum plumae factas vestibus cum pictura in texere aut acu addere, postea de quacumque variatione similiter coeptum est usurpari. Plumariique tractu temporis vocati sunt oi( *poikiltai\, cuiuscumque illi generis essent et quocumque [orig: quôcumque] modo [orig: modô] variare scirent vestes ac pingere. Vide Salmas. ad Flav. Vopiscum in Carino, c. ult. et supra passim.

POLYMNESTOR Thracum tyrannus. Vide Polydorus, et Euripidem in Hecuba. Ovid. Met. l. 13. v. 435.

Et scelus accepto [orig: acceptô] Thracis Polumnestoris auroo [orig: auroô].

POLYMNESTUS Mileti fil. poeta Colophonius, carmen Orthium vel, ut alii vocent, Orthrium, conscripsit: item quod ab eo Polymnestium dictum est. Sminthia quoque in Rhodo cecinit, ut ex Athenaeo videre est. Ob foeditatem reprehensus, ab Aristophane in Equitibus: imo et Cratino memoratus, ut Suidas docet, adhaec Alcmani et Pindaro. Atque ex his antiquiratem eius congnoscimus. Celebrant quoque eum Plutarchus et Pausan. l. 1. Nomen non inscitum, significat enim multis ambitus, ut Homero polumnh/sth, ea, cuius multi sint, aut fuerint, mnhsth=res2, h. e. proci. Voss. de Poet. Graec. p. 94.

POLYNICES fil. Oedipi, Thebanorum Regis, ex nefando Iocastae matris concubitu, frater Eteoclis, quibus pater, sponte in exilium proficiscens, regnum ea [orig: eâ] lege reliquerat, ut alternis annis regnarent. Verum cum Eteocles, cui utpote natu maiori Polynices priores regnandi vices concessit, fratri suo regno [orig: regnô] cedere recusaret, ille Argos sese contulit ad Adrastum regem, qui filiam suam nomine Argiam uxorem illi despondit, contractisque quam maximis potuit viribus, una cum Tydeo, altero genero, Thebanis bellum intulit, cuius is fuit exitus, ut duo fratres singulari certamine congressi, mutuis vulneribus caderent. Quinetiam cadaveribus rogo impositis, flamma dicitur se divisisse, tamquam implacabile illud odium, quod inter vivos exstiterat, ne morte quidem potuerit finiri. Statius in Thebaide.

POLYPERCON Praetor Alexandri Magni, et in eius exercitu peregrini militis dux. Post mortem Alexandri, ab Antipatro aegroto et moribundo summam rerum accepit. Vide Polysperchon.

POLYPHEMUS inter Cyclopas omnes, qui centum fuisse memorantur, viribus corporis formaeque magnitudine praestantissimus fuit; quibus vero parentibus ortus fuerit, nondum constat. Apollonius, Argon. l. 1. illum Neptuno [orig: Neptunô] et Europa [orig: Europâ] Tityi filia [orig: filiâ] natum fuisse tradit, in his carminibus:

*tai/naron au)=t' e)pi\ toi=si lipw\n *polu/fhmos2 i(/kane,
*to\n r)a *poseida/wni podwkeie/staton a)/llwn
*eu)rw/ph *titu/oio megasqene/os2 te/ke kou/rh.
*kei=nos2 a)nh\r' kai\ po/ntou e)pi\ glaukoi=o qe/eskei
*oi)/dmatos2, ou)de\ qoou\s2 ba/ptein po/das2, a)ll' o(/son a)/krois2
*)/ixnesi teggo/menos2 dierh= pefo/rhto keleu/qw|.

Andron vero. Teius et Posidonius Polyphemum patre Elata [orig: Elatâ] ac matre Stilbe Nympha [orig: Nymphâ] natum fuisse memorant. Conon, in Heraclea [orig: Heracleâ], Elasi et Amymones eum filium fuisse scribit. Homerus autem Odyss. 1. Neptuni et Thoosae filium facit. Hunc in

spelunca habitare solitum, et oves in Sicilia custodire, magis notum est, quam ut indigeat explicatione, cum in eadem Tragoedia etiam id scribat Euripides et Homer. in Odyssaea. Martialis, l. 3. Epigr. 49. v. 6.

Hic Galatcam Nympham fertur adamasse [orig: adamâsse], Acim vero puerum, quem sibi illa praeferebat, saxo [orig: saxô] interemisse: Ulyssem quoque vi tempestatis in Siciliam delatun antro suo inclusit, quatuorque ex comitibus eius devoravit; reliquos eodem [orig: eôdem] mortisgenere perempturus, nisi praevertens Ulysses vino [orig: vinô] nigro [orig: nigrô] eum inebriasset [orig: inebriâsset], altoque [orig: altôque] sopore obruto [orig: obrutô] adusto [orig: adustô] stipite oculum eruisset. Virg. Aen. l. 3. v. 618.

------ Domus sanie dapibusque cruentis,
Intus opaca, ingens. ipse arduus, altaque pulsat
Sidera. ------ ------ ------
Nec visu facilis, nec dictu affabilis ulli.
Visceribus miserorum, et sanguine vescitur atro [orig: atrô].
Vidi egomet, duo de numero cum corpora nostro
Prensa manu magna medio resupinus in antro
Frangeret ad saxum, sanieque aspersa natarent
Limina: vidi, atro cum membra fiventia tabo
Manderet, et tepidi tremerent sub dentibus artus.
Haud impane quidem; nec talia passus Uiysses,
Oblitusve sui est lthacus descrimine tanto [orig: tantô].
Nam simul expletus dapibus. vinoque [orig: vinôque] sepultus
Cervicem inflexam posuit, iacuitque per antrum
Immensum, saniem eructans, ac frusta cruento
Per somnum commista mero: nos magna precatl
Numina, sortitique vices, una undique circum
Fundimur: et telo [orig: telô] lumen terebramus acuto [orig: acutô],
Ingens quod torva solum sub fronte latebat
Angolici clypei, aut Phoebeae lampadis instar.

Auctores colligunt magnitudinem Cyclopis, utpote qui totum antrum occupasset. Ad quam pertinent Lucilii versus, apud Crintium:

Multa hominum portenta in Homero versificata
Monstra patent: quorum imprimis Polyphemus ducentos
Cyclops longus pedes. ------ ------

Hac, et plura ferox (Polyphemus) me luridus occupat horror,
Spectantem vultus etiamnum caede madentes,
Crudelesque manus, et inanem luminis orbem,
Membraque, et humano [orig: humanô] concretam sanguine barbam.
Mors erat ante oculos; mentique haerebat imago
Temperis illius, quo [orig: quô] vidi bina meorum
Ter quater affligi sociorum corpora terrae,
Quae super ipse iacens, hirsuti more leonis
Visceraque et carnes, oblisisque ossa medullis,
Semianimesque artus avidam condebat in alvum.

*su\n de\ du/w ma/ryas2, w(/ste sku/lakas2 poti\ gai/h|
*ko/pt' e)k d' e)gke/falos2 xama/dis2 r(e/e deu=e de\ gai=an.
*tou\s2 de\ diamelei+sti\ tamw\n w(pli/ssato do/rpon,
*)/hsqie d' w(/ste le/wn o)resi/trofos2, ou)d' a)pe/leipen
*)/egkata/ te, sa/rkas2 te kai\ o)/stea muelo/enta.

Multi, inquit Servius, Polyphemum dicunt unum habuisse oculum, alii duos, alii tres, sed totum fabulosum est. Nam hic vir prudentissimus fuit, et ob hoc oculum in capite habuisse dicitur, i. e. iuxta cerebrum, quia prudentia [orig: prudentiâ] plus videbat. Verum Uysses eum astutia [orig: astutiâ] superavit, et ob hoc eum excaecasse [orig: excaecâsse] fingitur. Vide Hygin. Fab. 125. etc. Nic. Lloydius.

POLYPHIDES in Sicyoniorum Regum laterculo Rex XXIV. sed nemini vetustiorum Graecorum, ne Pausaniae quidem, in suo horum Regum catalogo agnoscitur. Fingunt, Troiam illius tempore captam esse. Apud Homerum vero nullus est e Sicyone dux contra Troiam, quippe urbe illa [orig: illâ] tum sub ditione Agamemnonis exsistente. Quo [orig: Quô], aliisque argumentis Sicyoniorum illam Regum vetustatem suspectam merito habet Ioh. Marshamus, *propar. Can. Chron. Vide quoque infra voce Sicyon

POLYPHILUS nomen adscititium Francisci Columnae, qui Hypnerotomachiam scripsit, saeculo [orig: saeculô] 15. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 9.

POLYPHONTES Rex quidam, qui fratrem interfecit, quod intellexisset ab eo sibi parari insidias, Gell.

POLYPHRADMON nepos Polyphradmonis. Pater Phrynichi, ob carminum praestantiam et suavitatem Apis dictus. Vide Scholiast. in Aves Aristoph. Vixit 70. Olympiad. et tragoedias composuit, Suidas.

POLYPTICA seu POLYPTICHA melius Polyptycha, libri multorum foliorum, Graece polu/ptuxa. Cum enim chartae et chartacei libri olim in unum volumen conrotularentur; libri contra ex membrana, ex ultiplicibus tabellis et foliis censtruebantur, haud secus ac nostri hodie libri solent, qui ex multis constant foliis, aliis super alia structis et inter se compactis. Martialis, l. 14. Epigr. 184. cuius lemma, Homerus in membranis.

Ilias et Priami regnis inimicus Ulysses,
Multiplici pariter condita pelle latent.

Quam brevis immensum cepit membrana Maronem,
Ipsius vultus prima tabella gerit.

Prima tabella, to\ prw=ton ptuxi/on, Primum folium. Hinc Isidorus folia librorum dicta esse scribit, quod ex follibus fierent, i e. ex pellibus, quae de occisis animalibus detrahi solent. Sic et pugillares componi solebant, ex pluribus tabellis: unde di/ptuxa, quae ex duplici constabant; Latini etiam duplices dixere [orig: dixêre]: et triplices, quae ex tribus: quintuplices, quae ex quinque, sic polu/ptuxa, quae ex pluribus. Martialis, l. 14. Epigr. 3. de pugillaribus citreis:

Secta nisi in tenues essemus ligna tabellas,
Essemus Libyci nobile dentis opus.

Pugillares igitur illi citrei ex multis sectiLibus tabellis, h. e. foliis ligneis seu ptuxi/ois2 compacti erant, eadem [orig: eâdem] plane forma [orig: formâ], qua [orig: quâ] et pugillares deletitii nostri, quibus hodie utimur: nec alia forma est nostrorum hodie librorum de charta, qui omnes polu/ptuxa hinc dici possunt etc. Vide Salmas. ad Vopisc. in Firmo, c. 3. In specie vero Polyptycha dici coeperunt libri commentarii, in quos redigebantur seu regerebantur Acta publica atque adeo domestica quaevis: maxime vero ita dicti libri Censuales, in quibus descripti quotquot censuales ac tributarii erant, ipsaque soluti ratio exarabatur, in l. 2. Cod. Theod. de Discussor. l. 13. Eod. de Indulgent. debitor. apud Senatorem, l. 5. Ep. 14. et 39. ut et in LL. Visigoth, l. 12. tit. 2. §. 13. Hinc apud Marculfum, Formul. l. 1. c. 19. Praecipientes ergo iubemus, ut si memoratus ille de capite suo bene ingenuus esse videtur et in Polyptycho censitus non est, licentiam habeat comam capitis sui tonsurare etc. I. c. si in huiusmodi fisci seu publici libro tamquam debitor notatus talis non sit. Similiter apud Gregorium, Regist. l. 7. c. 40. notitia eiusdem donationis non erat de Polypticis charaxata: vox volumen Instrumentorum publicorum denotat. Eadem [orig: Eâdem] notion Polypitcos sumunt Glossae veteres ad Cod. Theodos. etc. Etiam libri Commentarii privati sic dicebantur, in quos vel Ecclesiarum, vel privatorum bona regerebantur, Chartaeque ipsae donationum, emptionum et similes describebantur; Iohan. Diaconus in vita Gregorii M. c. 24. l. 1. Cunctorum patrimoniorum praediorumque reditus ex Gelasiano Polyptycho ---------- adaeravit. Fulcuinus de Gestis Abbat. Lobiensium: Reditus villarum nostrarum describere iussit, quod Polyptychum vocant, etc. Corrupte pro Polyptychum occurrit interdum Polegium, Poleticum, ut apud Baldricum Chron. Camarac. Polepticum. Vide supra in hac voce: Politicum etc. Unde poullie apud Gallos, pro regesto et catalogo Ecclesiarum seu Beneficiorum cuiuscumque Episcopatus, cum nihil aliud sit, quam Polyptychum Ecclesiasticum, in quo bona Ecclesiastica eorumque Chartae continentur: Puleticum, apud Marculfum, loc. cit. et Puletum A qua voce Salmasius, ad Spartian. in Hadriano, c. 7. les Poulets Gallorum deducit, epistolas scil. amatorias iis sic dictas, quod et diptychis et polypticis olim amasias sollicitatas legamus. Sed hanc vocem ab Italia manasse [orig: manâsse], ubi epistolas suas ad amasias pullorum gallinorum alvo [orig: alvô] mittebant interdum inclusas amatores, quo sic parentes custodesque fallerent, affirmat. Car. du Fresne in Glossar. Vide quoque Macros Fratres, in Hierolex. et hic [orig: hîc] passim.

POLYPUS piscis, an amphibium magis? de quo sic Plin. l. 9. c. 29. Polyporum multa genera: terreni maiores, quam pelagii: omnes brachiis, ut pedibus ac manibus utuntur: cauda vero, quae est bisulca et acuta, in coitu. Est polypis fistula in dorso qua [orig: quâ] transmittunt mare: eamque modo in dextrampartem modo in sinistram, transferunt. Natant obliqui in caput, quod praedurum est, sufflatione viventibus. Coeterum per brachia velut acetabulis dispersis, haustu quodam [orig: quôdam] adhaerescunt, tenent supini, ut avelli non queant. --- -- Soli mollium in siccum exeunt --- Colorem mutat ad similitudinem loci et maxime in metu etc. Ubi inter mollia reponit, squamis enim et cute caret, interim cirri illi dati, quibus quantum valeat, docet idem, c. seq. Nullum esse atrocius animal, ad conficiendum hominem in aova, in quiens: luctari enim complexu, et sorbere acetabulis, ac numeroso [orig: numerosô] suctu detrahere, cum in naufragos urinantesque impetum cepit. Vide quoque Aelian. de Animal. l. 8. c. 11. Accedit magnitudo, quae tanta nonnumquam, ut cetis adaequari possit, vide Plin. ibid. Sollertia item ingens, de qua idem nonnulla, ut et Voss. de Idol. l. 4. c. 14. qui tamen cum squatina coloris immutationem communem eum habere, c. 5. et ultra biennium non vivere, c. 3. docet. Caro difficilis concoctu, elixi praestant. In Thaso et Caria optimi habebantur, Athen. l. 7. Corcyra etiam multos et magnos alebat, Ibid. ubi et ex hoc pisce immodice comesto in morbum letalem incidisse o)yofa/gon illum Philoxenum, narrat: quemadmodum crudo [orig: crudô] gustato [orig: gustatô] obiisse Diogenem, Laertius in Diogen. refert. A capite inprimis, qui ex somniis divinabant, abstinuisse Plut. iat, Symposiac. l. 8. quaest. 10. ut quod turbida ea faciat etc. Plura apud Vossium, d. l. passim, Auctorem Sinae et Eur. c. 41. Alios. Hinc Polypi, homines rapaces. Plautus, Aululal. Actu. 2. sc. 2. v. 21.

POLYREN urbs Cretae, quod habeat multas oves, quas r(h=nas2 vocant, Stephanus.

POLYRIS tunica interior, apud Torrigium, de Cryptis Vaticanis, an idem vestis genus cum esophoro et hypocamiso, an potius cum podere? Macri Fratres Hierolex.

POLYSPERCHON ex ducibus Alexandri Magni, fortitudine inclitus: tutor Principum, mortuo [orig: mortuô] Alexandro [orig: Alexandrô], ab Antipatro constitutus. Libertatem hic restituit Graeciae urbibus, et in Macedonia potens, Herculem, fil. Alexandri eo vocatum, neci dedit: Postea in praelio occisus, cum iam ante filium

POLYSTAURIUM Graece polustau/rion, vestis est Patriarchalis a multis intertexta trucibus sic appellata: quam in Ecclesiiis suis gestandi privilegium etiam Caesareae Cappadoc. Ephesi, Thessalonicae et Corinthi Exarchis concessum esse, habet Zonaras, ad can. 17. Concilii Chalcedonens. Dicebatur quoque *faino/lion. Vide Meursium Glossar. et hic [orig: hîc] etiam, in vocibus Casula, Gammadium et Stauracinus.

POLYSTEPHANUS Historicus, inter alios laudatur a Scholiaste Apollonii, in l. 1. et Gellio, l. 9. c. 4. qui eum reponit inter Graecos scriptores non parvae auctoritatis: sed quorum libri contineant res inauditas, et fidem penitus excedentes. Item Polystephanus olim dicebatur Tibur, Italiae urbs, Steph. Vide Praeneste.

POLYSTRATUS miles Macedo, qui confossum, sedtamen spirantem adhuc Darium, in valle quadam forte reperit, Curt. l. 5. c. 13.

POLYTHEIA ex Oriente in reliquas Orbis partes transiit. Vide supra voce Dii, item Idololatria etc.

POLYTIMETUS Scythiae intra Imaum fluv. Ptol. Sogdianaefluv. apud Qu. Curtium, l. 6. c. 4. l. 7. c. 10. Amo dicitur Nigro.

POLYTROPUS a Lacedaemoniis missus dux adversus Arcades, cum mille civibus, quingentis Argivis et Boeotiis exsulibus. Sed apud Orchomenum Arcadum a Pycomede occisus est. Diod. Sic, l. 15.

POLYXENA Priami filia formosissima ex Hecuba coniuge, quam Pyrrhus Achillis filius, Troia [orig: Troiâ] capta [orig: captâ], ad patris tumulum iugulavit. Ferunt enim Achillem, cum ad Troiam bellum gereret, Polyxenam forte in moenibus conspectam adamasse [orig: adamâsse], eamque uxorem sibi postulasse [orig: postulâsse]. Quod cum Priamus annuisset, placuit, ut in Thymbraei Apollinis templum convenirent, pacis nuptiarumque foedera inituri. Verum cum id rescivisset Paris, post Apollinis simulacrum sese occultavit, Achillemque niltale opinantem sagitta [orig: sagittâ] in terfecit. Capta [orig: Captâ] deinde Troia [orig: Troiâ], cum et Polyxena viva in hostium manus pervenisset, Achillis umbra Graecorum proceribus in somnis apparuit, praecipiens, ut Polyxena, cuius nuptiarum praetextu erat interfectus, inferias sibi mitteretur, cuius crudelitatis Pyrrhus ministrum se praebuit. Ovid. Met. l. 13. v. 448.

Nec minus haec nostri netescet fama sepulchri,
Quam fuerant Phrhii busta cruenta viri.

POLYXENUS [2] Atheniensis, cum quendam iuvenem humana [orig: humanâ] specie augustiorem conspexisset impudice, amisso [orig: amissô] visu caecus factus est, Plut. in Paral.

POLYXO xus [orig: xûs], mulier ex Lemno insula Apollinis vates, quae Lemniaci sceleris dux et hortatrix fuit. Nam cum Lemni mulieres, ob spretam Venerem, hircum olerent, maritique ex Thracia uxores sibi eam ob causam asciscerent, Polyxus [orig: Polyxûs] instinctu omnem virilem sexum interemerunt, sola [orig: solâ] Hypsipyle excepta [orig: exceptâ], quae Thoanti patri suo pepercit, Statius, l. 5. Theb. Nempe, Nutrix illa Hypsipyles fuit, cuius parentes ignoti: De illa sic Apollonius, Argonavitc. l. 2.

Tunc etiam vates Phoebo dilecta, Polyxo,
Non patriam, non certa genus ----
Saepe imis se condit aquis, cunctataque paulum
Surgit, ut auditas referat in gurgite voces etc.

Alia hoc [orig: hôc] nomine, mater Acterionis, memoratur Callimacho, in cereris Hymno. Casp. Barthius, ad Statium d. l.

POLYZELUS [2] Rhodius celebratur in Solone. Scripsit inter alia etiam Rhodiaca, quae citat Athen. l. 8. Meminit eius quoque Iul. Pollux, l. 10. c. 21. et l. 15. c. 21. Plut. in Sol. Hyginus in Poetic. Astronom. Fab. 14. ubi de Ophiucho tractat. Vide quoque Voss. de Hist. Graec. l. 3. p. 406. Item alius Messenius, Olymp. 50. historiographus, Ibyci poetae pater, ut videtur, Suid. in i)/bukos2.

POMA in genere dicuntur omnes fructus, qui ex arbore esui apti proveniunt, sive molles, sive duri: Pomorumque appellatione nuces et ficus et uvae duracinae et purgpureae, et quae eiusdem generis sunt, quas non vini causa [orig: causâ] habemus, continentur, l. 205. ff. de verb. sign. Palladius, in Epigr. de Nuce.

Arbuteas frondes vastae nucis occupat umbra,
Pomaque sub duplici cortice tuta refert.

Se quoque miratur pingui grandescere succo [orig: succô],
Et solitum gaudent vincere poma modum etc.

Hinc Erasmus contra Vallam, Eleg. l. 4. c. 28. Vides, nuces etiam Poma dici. Nam et Martialis, in Xeniis, l. 12. Epigr. 25. nuces pineas poma Cybeles vocat: Indidem Macrob: Saturnal. l. 2. c. 6. Cascelli IC. urbanum hoc refert: Lapidatus a populo Vatinius, cum

gladiatorum munus ederet, obtinuerat, ut Aediles edicerent, ne quis in harenam nisi pomum misisse vellet. Forte in diebus Cascellus consultus a quodam, an nux pinea pomum esset, respondit: Si in Vatinium miseris, pomumest. Ficum tamen, tamquam non pomum, a pomis secerni, apud idoneos Actores, idem testis est, l. 3. c. 20. annotante Brissonio [orig: Brissoniô]. Sed et Macrobius ac Servius poma et nuces distinguunt, et poma vocant, quae molli teguntur cortice, nuces, quae duriore. In specie Vero Poma eadem cum Malis: quorum species quaedam a mellis sapore, Melimela alia Mattiana, quae se demiratum Romae narrat Athenaeus, et a Mattio inventore denominata putat Plin. l. 23. c. 6. Sunt et Appiana, Claudiana, Gestiana, Manliana, Quiriana, ab auctoribus et heris dicta; a patria item Camerina, Graecula, Persica, Sentina; a colore Melapia, Rosea; a figura, Epirotica, sive Orbiculata; ab effigie mammarum, Orthomastica etc. Quaedam et genera, alia sapore, alia magnitudine, aelia monstro exquisita, pauperibus interdicta, refert Plin. loc. cit. it. l. 19. c. 4. Et quidem, Pomiferae arbores, aliaeque mitioribus sucis, voluptatem primae cibis astulerunt, et necessario alimento delicias immiscere docuerunt. Idem, Prooem. l. 16. Unde et Reges filomh/lous2, i e. Pomorum amatores, fuisse legimus, Philippum Macedonem et Alexandrum M. et de Alexandro Imperatore scripsit Lamprid. c. 37. pomis impense fuisse deditum, ita ut secundae mensae saepe ei ponerentur. Unde iocus, Non secundam mensam Alexandrum habere, sed secundum. Sed et amoris signum poma, apud Virg. Ecl. 3. v. 64.

Malo [orig: Malô] me Galatea petit lasciva puella,
Et fugit ad salices et se cupit ante videri.

Hinc Veneris statua, apud Sicyonios, altera manu pomum, altera [orig: alterâ] papaver, numerosam scil. sobolem ex amore, gestans, videbatur. At illud funestum, quod pomi intempestivo [orig: intempestivô] esu Adamus se ipsum et posteritatem universam in volvit, quod ficus Indica videtur fuisse multis, quo de fructu arboreque pluribus agit Auctor Anony mus Sinae et Europae, c. 36. Porro e pomis vinum confici, notum, quod Pomata, tem Pomacium, recentioris aevi Scriptoribus, Vasconibus Fomada, Gallis Cidre dici, notat Car. du Fresne Glossar. Acidi nempe saporis et succi vinosi pomis, quae et uvida hinc dicta, a quibus proin veteres quosdam Christianos in stationibus ieiuniorum, abstinuisse, ne quid vinositatis vel ederent, vel potarent, ait Tertull. contra Psych. Vide Casaub. ad Augustum Suetonii, c. 77. et infra voce Xerophagia. Placuere [orig: Placuêre] et in coronas, ut infra videbimus. Etiam ex iis castella comPosuisse Gallienum Imperatorem refert Treb. Pollio in Vita eius, c. 16. additque, Ficos virides et poma ex arboribus recentia semper alienis mensibus praebuisse etc. Vide plura hanc in rem, apud Plinium passim, inprimis, l. 15: c. 4. et 28. Auctorem Anonymum supra cit. l. Alios. Addam hoc unum, ad primitias pomorum, haec vetera esse, dixisse Veteres, alia nova optasse [orig: optâsse], ex eodem, l. 28. c. 2. Ut et de pomis Alcinoi, Virgilio memoratis Georgic. l. 2. mh=la fuisse, ex arbore mhle/a, uti ex Homerico hoc versu, Od. h. v. 120.

docet Salmasius, ad Solin. p. 598. qui et Poma paradisi, dici hodie poma quaedam praedulcia, an ab excellenti odore, an quod ex longinquis et incognitislocis veniant, habet ibidem, p. 1054. etc. Vide quoque infra Sucus.

POMALE a POMI similitudine, Gallis est ensis capulus; sed clausula; ita enim et Graeci modo mh=lon, modo kataklei=da vocant, dicuntque kataklei/ein to\ zi/fos2 de ense, cui capulus additur. Vetus Interpres Nicandri in Alexipharmacis, ad illud,

*mu/khs2, inquit, kuri/ws2 to\ a)/kron tou= zi/fous2, to\ kataklei=on th\n qh/khn, Fungus proprie extremitas est ensis, operculum claudens. *mo/khta enim iidem Graeci vocant ensis capulum, quod fungi formam referat. Hinc clausula pro ansa, apud Appuleium de strigili in Florid. etc. Erant autem haec Pomalia, Gallis Pommeaux, apud Veteres tenui oribus e cornu: unde apud Eurip. Phoenissis mela/ndeton gladium Scholiastes interpretatur, habentem me/lainan labh\n kerati/nhn, nigrum capulum corneum; Basilius in Grammat. *kero/kwpon zi/fos2, to\ a)po\ ke/ratos2 e)/kon th\n kw/phn, h)/toi th\n labh\n. Honestioribus ex ebore: quod et appellatione tou= cornu potest intelligi, ex Oppiani quidem sententia. Vieg. l. 11. Aen. v. 11.

At Plinius sua [orig: suâ] aetate scribit, l. 33. c. 12. militibus fastiditos etiam ebruneos capulos et argento [orig: argentô] caelatos habuisse. Sed et ex auro et gemmis capulos legas, Casaubonus, ad Spartian. Hadr. c. 10. Spatham autem eburneo [orig: eburneô] capulo [orig: capulô] clausam Graeci e)lefanto/kwpon spa/qhn, item e)lefanto/deton vocant: qua [orig: quâ] tamen voce etiam insigniebantur, quae capulum eboreis calavis fixum haberent. Apud Eurip. in Palamede kw/phn xruso/kollon habemus, capulum auro [orig: aurô] vinctum; quomodo et Virg. dixit: Aen. l. 4. v. 261.

Capuli itaque ensium auro [orig: aurô], argento [orig: argentô], ebore, aere vincti reperiuntur, apud priscos, i. e. clavis aureis, aereisconfixi, vel etiam aurati et argentat: Item aurei et gemmei, at Hadrianus Caesar, gregarii plane militis incedens habitu, capulo [orig: capulô] vix eburneo [orig: eburneô] spatham clausit, i. e. clausam gestavit: genere loquendi non eleganti, nec invenusto: cui plane par et simile illud apud Iul. Capitolin. in Maximinis, c. 3. Usus est argentea [orig: argenteâ] lorica [orig: loricâ] --- fecit et spathas argenteas etc. i. e. factis usus est. Salmas. ad Spartian. l. c. Ensis sui pomali seu capulo [orig: capulô], literas obsignasse [orig: obsignâsse] Carolum M. apud Historicos legimus, etc. Vide quoque supra ubi de ensium Capulis: utide vase puzomh/lw| in Eccles. Romanaitidem a pomi figura dicto, infra voce Pyxis.

POMARII memorantur Ael. Lampridio, in Heliogab. c. 27. Dulciarios et Lactarios tales habuit, ut quaecumque coqui de diversis edulibus exhibuissent, vel Structores vel Pomarii, illi modo de dulciis modo de lactariis exhiberent.