CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

POSIDONIUM (POSIDONIA Stephano ) promuntor. Brutiorum ad Columnam Rheginam ex adverso Pelori promontor. Siciliae, Capo di Volpe; sed hoc Caenis aliis dicitur.

POSIDONIUS [1] philosophus Apamiensis, discipulus et successor Panaetii (Strabo, l. 14.) sed Rhodius existimatus, quia Rhodivixit ac philosophatus est. Hic cum aliquando morbo [orig: morbô] articulari laborasset [orig: laborâsset] gravissime, fertur saepe dixisse (erat enim Stoicus) Nhil agis dolor; quamvis sis molestus, numquam te esse confitebor malum. Venit Romam Marcelli tempore, scripsitque multa, inprimis Historiam qua [orig: quâ] Polybium continuavit, quam quidam Possidonio Alexandrino vindicant: Sed tempus non convenit. Ut videre est ex Cicerone, qui Possidonii fuit discipulus, Strabone, etc. Vide Voss. de Hist. Graec. l. 1. c. 24. p. 154. de Phil. Sect. c. 19. §. 12. Nic. Lloydius.

POSIDONIUS [2] Olbiopolita, historicus, qui Atticas historias libris 4. scripsit: Item Libycam libris 11. Item de regione Tyria; adhaec de Oceano, et aliis, quae iuxta eum sunt, atque alia nonnulla. Suidas.

POSIDONIUS [3] melius Possidius, Africae Praesul, Augustini contubernalis, cuius etiam vitam scripsit; praeterea homiliarum libros 7. Epistolarum totidem, aliarumque rerum complures. Isidor. et Sigebert. de Ill. Scr. Item nomen viri. 2. Machab. c. 14. v. 19.

POSITI dicebantur apud Romanos mortui, qui ad fores erant collocati, versi in publicum pedibus, donec efferrentur, quem ritum pro/qesin dixere [orig: dixêre] Graeci. Glossae, ei/=dos2 nekrou=. vide supra ubi de Cadaverum cura et verbo [orig: verbô] Collocare. Hinc legimus apud Plin. l. 21. c. 3. ubi de coronis: Inde illa XII. Tabularum lex, Qui coronam parit, ipse pecuniave eius, virtutisque ergo duitur ei, ut ipsi mortuo parentique eius, dum positus escit forisve ferretur, sine fraude siet imposita. Ubi coronam virtute partam et ei qui peperisffet et eius parenti sine fraude esse impositam Lex iubet, et dum foris effertur. Vide Salmas. ad Solin. p. 122. et supra ubi de Funeribus Mortuisque. Sed et positus. Sol, de Sole occidente, apud Satium est, Theb. l. 6. v. 236.

------ putres iam Mulciber ibat
In cineres. instant flammis, multoque [orig: multôque] soporant
Imbre rogum, posito [orig: positô] donec cum Sole labores
Exhausti ------

Nempe occasum, somnum et cubitum, dixere [orig: dixêre] Poetae: Positum autem esse, est se somno dedisse, ex Virgilio, l. 4. Aen. v. 527.

------ pecudes pictaeque volucres,
------ somno [orig: somnô] positae sub note silenti.
Lenibant curas et corda oblita laberum etc.

de voce Positura, vide supra aliquid ubi de Interpungendi more; de Posta paulo infra.

POSNANIA urbs Poloniae inferioris comitatus cognominis caput, ad Wartam fluv. cum arce elegante, estque inter colles. 8. leuc. Polonic. a Gnesna in Occasum, Francofurtum ad Oderam versus, 20. millar. Germanic. ab Vratislavia in Boream, uti 50. a Cracovia. Probe culta in planitie, Episcopalis sub Archiepiscopo gnesnensi. Hic Andreas Bninius Episcopus quinque Sacerdotes Bohemos publice cremavit, qui in Abrahami Zbancii ditione, huius iussu, Euangelium praedicaverant, circa A. C. 1438. Sed postea, nobilitas maioris Poloniae, sub finem saeculi XV. restitutionem calicis, hic [orig: hîc] congregata, vehementer ursit: Matthias quoque Syonius, occulte media [orig: mediâ] nocte, magno cum profectu ibidem docuit, circa A. C. 1540. Exin Ecclesiae Posnamensi A. C. 1550. Pastor datus est a Bohemis Georgius Israel, Isbincio [orig: Isbinciô] Episcopo [orig: Episcopô] frustra obnitente; concessitque sacris aedes suas in suburbio Iac. Comes Ostrorogius, quo [orig: quô] Maecenate Ecclesia usa est, usque ad A. C. 1568. Interfuit Synodo Ulodislaviensi Stanislaus Comes a Gorka Palatinus Posnaniensis, A. C. 1583. Sub Sigismundo dein Rege tum hic [orig: hîc], tum Vilnae, Euangelicis minae intentatae, unde commoti Proceres Thorunii Synodo [orig: Synodô] A. C. 1595. celebrata [orig: celebratâ], Syncretismum inter Cofessiones Augustanam, Helveticam et Bohemicam renovarunt [orig: renovârunt], gravaminaque libello [orig: libellô] comprehensa ad Regem transmiserunt, qui illis satisfecit. Sed hoc [orig: hôc] ipso [orig: ipsô] irritatiores adversarii, furore studiosorum accenso [orig: accensô], templum Euangelicorum exusserunt. quo [orig: quô] postea reparato [orig: reparatô], denuo privati illo [orig: illô] sunt A. C. 1636. sicque Ecclesia Ostrorogana, quae prima in Maiore Polonia Euangelium susceperat, post annos 86. dissipata est. Laetus Compend. Hist. Univ.

POSONIUM Germanice Presburg, urbs primaria Hungariae superioris ad Danubium, cum arce in colle, 8. leuc. a Vienna in Ortum, Neoselium versus totidem; 1. a confinio Austriae superioris et 8. a Comara in Circium, uti 7. ab Arrabone. Comitatus cognominis caput, qui inter Moraviam est ad Boream, Austriam ad Occasum, Danubium ad Meridiem et Comitatus Transchiniensem et Nitriensem ad Ortum. Capta urbs a Betleemo Gabore, A. C. 1619. sed reddita. Alias quoque Pisonium et Flexum. Hungaris Poson Auctor Itin. Germ. l. 5.

Hic [orig: Hîc] ubi Posonium consurgit moenibus alitis.
Limes Teutonicis, Hungaricisque Viris.

Vide de urbe hac pluribus Cluver. Ortel. Sansonem etc. Missus huc a Clemente V. legatus, ut Hungaros, Carolo Martello, filio Caroli II. Neapolitani Regis, se subicere nolentes ad obsequium reduceret, Concilium ibi habuit, A. C. 1309. Rainald. Annal. Fumaeus Hist. Hung. Euangelica religio ab A. C. 1674. hinc plane exulat, pastoribus pulsis, etc.

POSSESSOR [1] Episcopus Afer celebris admodum. Ab Arianis Africa [orig: Africâ] expulsus, A. C. 517. Constantinopolim se recepit, indeque Hormisdam Episcopum Romanum de Monachis

Scythiae monuit, qui Faulto Reiensi adhaerere, contra Augussinum, dicebantur. Qui cum in responsoriis in Monachos acrius inveheretur, unus horum, scripta [orig: scriptâ] apologia [orig: apologiâ], Possessorem Pelagianismi reum peregit. Baron, in Annal.

POSSESSOR [2] Graece *kth/twr, dicebatur olim Constantinopoli, qui domum in urbe exstruxisset, Gall. Proprietaire. Liberatus Diaconus, c. 20. Habens autem consent aneos aliquantos ex Clero, et Possessores civitatis et corporatos et milites etc. *kth/toras2 eos duobus in locis vocat Chronicon Alexandrinum, qui ex eo, quod domos in urbe possiderent, iure panum civilium et gradilium gaudebant, uti pluribus docet Car. du Fresne in sua Constantinop. Hesychio kth/tores2 hi ktistai\. h. e. conditores, dicuntur. Hinc *kthtoriko\n di/kaio\n, apud Pachymerem, l. 8. c. 21. extremo, ius quod alicui competit in Manasterio aliquo vel ecclesia a se vel decessoribus ocndita, quod vulgo Ius Patronatus dicitur. Vide supra in Panis Gradilis et Patronatus, ut et Ioh. Bapt. Cotelerium ad Tom. I. Monum. Gr. Eccl. p. 750. *kthtorikw=n *tupikw=n mentionem habes infra voce Typicum. In genere pro Divite accipitur vox hac, in Cod. Iustin. l. defensores ita praecipimus. Defensor. Civit. apud Macros Fratres Hierolex.

POSSEVINUS Antonius Iesuita Mantuanus, A. Gregorio XIII, in Poloniam est missus, ad Regem illum cum Moscis conciliandum: inde Romam redux, cum in Herico IV. ad Romanam communionem pertrahendo multum sudaret, paulo post Urbe pulsus est. Obiit A. C. 1611. aetat. 78. Scripsit Bibliothecam et apparatum scrum, etc. Phil. Alegambes, in Bibl. Scr. Societ. I. Spondus A. C. 1594. n. 1. Paul. Freherus Theatro [orig: Theatrô] Viror. eruditione clarorum. Vide et Antonius.

POSSIACUM vulgo Poissi, Latine Pisciacum; urbs Insulae Galliae, celebris natalibus S. Ludovici, Monasterio [orig: Monasteriô] Monialium, ex illustrissimis Galliae familiis, et Colloquio de Religione, inter Cardinalem Lotharingum et Theodorum Bezam, Theologum Genevens. instituto, A. C. 1561. Cuius historia sic paucis habet. Coram Carolo IX. Rege, matre eius Catharina, Principibus sanguinis, Episcopis, Cardinalibus, Consiliariis status, Proceribusque plurimis utriusque religionis, ut et Theologis Reformatis, inter quos Theodor. Beza, Augustin. Marloratus, Ioh. Malo et Ioh. Spina, Petrus Martyr, Ioh. Viretus, Franciscus Morellus, etc. E quibus praecipue Beza et Martyr partes sustinuere [orig: sustinuêre]: Hospitalius Cancellarius oratione primum habita [orig: habitâ], de utilitate et necessitate Colloquii disseruit. Tum Beza, postquam calumniam Cardinalis, Lotharingi Oecolampadio impactam diluisset, flexis genibus Confessionem Fidei augustissimam fusa [orig: fusâ] oratione edidit, Ecclesia [orig: Ecclesiâ] ab Anabaptistis et Libertnis vindicata [orig: vindicatâ]. Dein Transubstantiationem cum Consubstantiatione refutavit, Confessionemque scripto [orig: scriptô] comprehensam Regi obtulit: In disputationis aestu cum dixisset, licet omnes fideles in S. Cenae participent corpori et Sanguini CHRISTI, tamen si ad spatium loci respiciatur, Corpus Christi tantum abesse a pane et vino quantum caelum a terra: cum indignatione adversariorum auditus est, poscente Card. Turnonio [orig: Turnoniô], ut Colloquium, cui impar erat, abrumperetur. Post aliquot dies admissis rursus Protestantibus, Beza Lotharingo respondit, ac de Ecclesia, notisque eius disseruit. Porro disputatum de Cena Domini et Vocatione Ministrorum. Hic [orig: Hîc] cum Lotharingo non succederet, Ecclesias Gallicas et Germanicas commissurus, suasit, ut Augustanae Confessioni Reformati subscriberent: Interrogatus, an idem facere paratus esset, tacuit. Tandem Cardinalis Ferrar. Nuntius Pontinfic. cum Iac. Layneo, Hispan. Generali Iesuitarum adveniens, acriter increpita [orig: increpitâ] Regina [orig: Reginâ], quod in colloquium consensisset, imperiosum Collationi finem imposuit. Coeterum vide Pisciacum.

POSSIS Magnesius Amazonum historiam condidit, Athen. l. 7. Idem l. 12. testimonium petit ex eo in tertio de Magnetibus; unde etiam consignasse [orig: consignâsse] res patrias cognoscimus.

POSTA in Charta Honori III. A. C. 1232. apud Ughellum in Episcopis Senegall. Nec non de ripa et portu, seu et aliis supradictae civitatis vectigalibus, siliquatico, pedagio, mensuratico, et de aliis postis et posterulis civitatis ipsius, excepta posta S. Angeli, cuius verstri in integrum sunt proventus: Statio, loci situs, positio est, Italis Posta, Gallis Poste. Unde orta vox iisdem Postes, German. Posten, pro veredariis, qui verdis seu equis cursoribus certas locorum positiones, stationes et, ut olim appellabant, mutationes, emetiebantur. Aliud quid vox sonat, in Concilio Ravennensi A. C. 1317. can. 15. ubi postarum libri aliquoties mentio fit: Ibi enim paginam denotat, unde quidam vocem Postilla originem suam arcessere volunt, Car. du Fresne Glossar. Ut de priore vocis notione aliquid addam: Ius Postarum seu Cursuum publicorum instituendorum, in Imperio, inter Imperatoris Reservata est, unde duci cuidam, generales per Belgium, et Italiam postas constituere paranti A. C. 1579. severe ab Imperatore id interdictum. Hodie ibidem duo sunt Postarum Praefecti; unus per Imperiumpostas dirigens, Germanice der General Postmeister in Heiligen Reich (quod munus feudi titulo [orig: titulô] Imperator Comiti de Taxis contulit) alter, per hereditarias provincias (quae functio eodem [orig: eôdem] iure collata est Baroni von Paar, Germanis Oberster Erb-land-Postmeister ) Inter quos acriter disputatum ante annos aliquot, ad utrum, Aula [orig: Aulâ] Caesarea [orig: Caesareâ] in urbe Imperiali, e. g. Ratisbonae, exsistente, receptio seu collectio et transmissio epistolarum, cum annexis emolumentis, pertineat? et pro Barone Decretum prodiit A. C. 1640. d. 4. Aug. Ratisbonae, ut Regiae et Archiducalis Aulae, per Hungariam, Bohemiam, Austriam etc. praefecto. Vide Hornigk de Postarum Iure, et supra passim, ubi de Cursoribus, Cursu publico etc. Sub Imperatorib. Constantiopolit. Praefecti Postarum munere functus est o( *logoqe/ths2 tou= *dro/mou de quo vide aliquid supra voce Logotheta. In Aula Francicaz-

POSTOCOMES in Charta Odonis II. Comitis Carnotensis et Trecensis, apud Sammarthanos in Abbatibus vallis secretae, ubi subscripsere [orig: subscripsêre], Sasunato Senescallus meus, Isembar dus Postcomes, Odo Vicecomes, Hezelinus Miles etc. qui vices Comitis agit, sed a Vicecomite distinguitur. Car. du Fresne.

POSTCOMMUNIO vel post Communionem, in Ecclesia Romana eidem Antiphona est, quae post Communionem, in signum, quod communicatio expleta sit, concinitur; olim dicta ultima oratio ad complendum, ut testatur Walafridus Strabo de Rebus Eccles. c. 2. Dominico Macro sic appellantur Missae preces, quae a celebrante, post Communionem; recitantur et in aliquibus pervetustis Ritualibus, complenda dicuntur, in Sacramentario S. Gregorii ad complendam, in vita S. Bercharii completae, Vide eum in Hierolex.

Nec dum illum aut trunca lustraverat obvia taxo
Eumenis, aut furvo [orig: furvô] Proserpina poste notarat [orig: notârat]:

est in omnium notitiam producere. Ut apud Martialem prostantes libri, postibus scripti dicuntur l. 1. Epigr. 118. v. 11.

Nempe, Asserunt Poetae, ut ait Lutatius, Mortuorum capita Furiarum lampade lustrari, et eorum nomina a Proserpina in Inferotum poste conscribi. Queadmodum aliter Virgilius, abscissione crinis, Proserpinam moribundos gregi defunctorum asciscere, scribit, fine l. 4. Vide Barthium, Animadvers. ad Statium, d. l. et quae supra diximus de Mazuzis Hebraeorum; item voce Mortui, ut et hic [orig: hîc] infra in voce Postis.

POSTELLUS vide Guilielmus Postellus: plura autem apud Auton. Teissier Elog. Part. 2. ubi inprimis de scriptis et deliriis eius.

POSTERI Dies Kalendarum, Nonarum, Iduu, Veteribus infausti atque atri habebantur; etiam Posterum Diem nundinarum quidam observabant, ut de Augusto scribit sueton. c. 92. Hinc Posteri dies, pro atris ac infaustis. Nonius, Atri dies dicuntur, quos nunc nefastos vel posteros vocant. Ubi male improsperos Viri docti corrigunt. Marcrob. l. 1. Saturnal. c. 16. Dies autem postridianus ad omnia Maiores nostri cavendos putarunt [orig: putârunt], quos etiam atros velut infausta [orig: infaustâ] appellatione damnarunt [orig: damnârunt]. Eosdem tamen nonnulli communes. velut ad emendationes nominis, vocitaverunt. Dix erunt autem communes, quasi neque bonos neque malos, ad vitandam nominis dusfhmi\an, cum tamen eos malos esse intelligerent. Sic communes Dii, qui ut risque partibus favent, ut contra proprii, qui nobis solis propitii sunt, quos et nostros dicimus:

Meminit posteri Kalendarum diei, Flav. Vopisc. in Tacito, c. 11. Legit sane senex minutulas literas ad stuporem: nec unquam noctem intermisit, qua non aliquid vel legeret vel scriberet praeter posterum Calendarum diem. Vide Salmas. ad h. l. et infra voce Tempus.

POSTERIROES appellantur qui ultra trinepotes sunt et omnes reliqui descendentes, l. ult. §. Parentes, ff. de gradib. et ad fin. quos et minores latinis dici Servius scribit ad Aen. l. 8. Maligna proin illa Caligulae fuit interpretatio, qua [orig: quâ] posterorum nomen ad filios coarctabat, negans ultra hunc gradum debere posteros intelligi, quemadmodum in eius Vita Suetonius scribic, c. 38. Vide Ioh. Calvin. Lexic. Iurid. Idem nomen fuit librorum Labeonis ICti qui qui post mortem eius editi sunt: unde Posteriores Labeonis libri saepe in Pandectis laudantur. Vide A. Gellium l. 13. c. 10. et Brissonium apud Calvinum, l. c.

POSTERULA seu POSTERNA idem quod Postica, posterior porta vel portula, Ital. Postierla. Severo Sulpicio Pseudothyrum, Dial. 3. c. 16. quemadmodum Galli Fausses portes vocant protulas ad urbis muros, quae fere semper clausae manent, nec aperiuntur, nisi ingruente aliqua [orig: aliquâ] necessitate, cuiusmodi sunt, quae pertellae dicuntur in Glossis Graeco-Latin. parapu/lion portella. Ammian, l. 30. Viator quidam ad citeriora festinans, cum bivium armato [orig: armatô] milite vidisset oppletum, per posterulam tramitem medium sequalentum fructetis et sentibus vitabundus excedens, in Armenios incidit fessos etc. Ubi tamen pro angusta semita videtur sumenda vox, cum in campis portellae fingi non possint. Cassianus de Institut. Coenobior. l. 5. c. 11. Quantalibet urbs sublimitate murorum et clausarum portarum firmitate muniatur, posterulae unius quamvis parvissimae proditione vastabitur, etc. *quri/das2 et para/qura, quoque Graecis dici, adnotat Salmas. ad Vopisc. in Probo, c. 19. Galli Posternes dicunt, Car. du Fresne Glossar. Vide quoque infra, in Postica, et Posticium.

POSTHUMI quinam dicendi, hac [orig: hâc] lege definierunt Decemviri: Utsi qua mulier post viri mortem in decem proximis mensibus pareret: qui quaeve ex ea nascerentur, suus suave in Viri familia haeres esset. Ratio legis, ut sobolem illam ex nuptiis vere natam et mariti esse constaret, neve aut proles aliqua notha facile supponi posset, aut impudicis mulieribus liberum esset sua semper adulteria tegere, obtentu matrimonii. Vide A. Gellium, l. 3. c. 16. Ulpian. leg. 3. § 4. ff. de suis et legit. Iulianum leg. 6. et leg. 7. eodem. etc. Ex illa fluxisse videtur formula illa Aquiliana instituendi Posthumi heredis: Si quis mihi nepos post mortem meam in decem mensibus proximis natus erit etc Cum qua etiam convenit Verronis testamentum: Si quis mihi filius, unus pluresve in 10. mensibus gignantur, ii si erunt o)/noi lu/ras2, exheredes sunto. Rosin. l. 8. p. 793. Ideo autem *)/onoi lu/ras2, i. e. Asini ad lyram dicti, quia homines decimo [orig: decimô] mense dierum nati, inepti et obtusi ingenii habebantur, Quod si quis undecimo [orig: undecimô] mense kat' *)aristote/lh natus est (ita enim ulterius habent Varronis verba) Accio idem quod titio, ius esto apud me, apud Gellium loc. cit. Ubi sensum horum

verborum, iuxta Aristotelem, hunc nonnulli esse volunt: Si decimo [orig: decimô] mense nati Asini ad lyram, inepti, insulsi, quia meos negare possum, exheredes sunto; Si quis undecimo [orig: undecimô], quia plane mei non sunt, licet Aristoteles putarit [orig: putârit], undecimo [orig: undecimô] gigni posse. In Gallia tamen undecim mensium partum, in Illustrissima familia, legitimum pronuntiasse [orig: pronuntiâsse] hoc [orig: hôc] saeculo [orig: saeculô] Iudices, accepimus: forte ex eodem fundamento, quo [orig: quô] apud Homerum, Od. l. v. 247. puella ex Neptuno gravida, periplome\nou e)nikutou= i. e. circumvoluto [orig: circumvolutô] anno [orig: annô], peperisse dicitur, quia Neptuno Maiestatique eius conveniret, ut longiori tempore fetus ex eo grandescerent, Gell. ibidem loci. Potius autem Postumus, quam Posthumus scribendum, ex antiquis monumentis constat; Unde et in manuscriptis Horatii, Posiume quoque pro Posthume, reperitur. Neque enim ita dictus videtur, quasi post humatum Patrem natus, sed tamquam postremus. Hinc et Postumt vocabulo [orig: vocabulô] liberos ante Patris etiam obitum natos intellexerunt Antiqui: et quoque illi, qui post mortem Patris nascuntur, postremo editi, non post humatum Patrem, intelliguntur, quantum ad generationem Patris attinet. Anton. Thysius ICtus in A. Gellium l. 2. c. 16. Vide etiam Canterum Novar. l. 2. c. 10. Parrhasium, Ep. 34. et Voss. l. 4. Art. Gramm. c. 25.

POSTHUMIA [1] virgo Vestalis, de incesto causam dixit, crimini obnoxia ob suspicionem cultus [orig: cultûs] elegantioris, ingeniumque liberius, quam virginem deceret. Tandem Pontificis maximi sententia [orig: sententiâ] absoluta, qui eam abstinere iocis, colique sancte potius, quam scite iussit. Volaterr. ex Plutarcho.

POSTHUMIA [2] Servi Sulpitii uxor, cuius saepe meminit Clcero, Epist. l. 4.

POSTHUMIUS [1] I. ad Imperium a Gallis vocatus, Principatu Gallieni. Treb. Pollio in Gallienis, c. 4. Galli, quibus insitum est leves ac degenerantes a civitate Romana, et luxuriosos Principes ferre non pesse, Posthumium ad Imperium vocarunt [orig: vocârunt] ---- contra hunc Theodorus exercitum duxit etc. seu potius, Gallienus ipse, in quo bello Gallienus sagitta [orig: sagittâ] ictus est. Praefuit per annos septem talemque se praebuit, ut Gallias instauraverit, quum Gallienus luxuriae et popinis vacaret; quemadmodum et antequam imperasset [orig: imperâsset], in bello fortissimus, in pace constantissimus, in omni vita ita gravis erat, ut Saloninum filium suum eidem Gallienus, quasi custodi vitae, et morum actuumque Imperialium institutori, crediderit. Tandem tamen, quum gravissime se regeret, more illo [orig: illô] quo [orig: quô] Galli rerum novarum semper sunt cupidi, Lolliano [orig: Lollianô] agente, interemptus est. Vide Trebellium praefatum in eius Vita. Pater fuit Posthumii cognomine Iunioris.

POSTHUMIUS [2] II. congomine Iunior, prioris fil. a Valeriano Tribunatu Vocontiorum ornatus; a patre postea Casar, ac deinceps Augustus appellatus, sed et cum Patre interemptus est, quum Lollianus, in locum Posthumii surrogatus, delatum sibi a Gallis sumpsisset Imperium. Fuit in declamationibus ita disertus, ut eius controverisae Quintiliano dicantur insertae, Idem in vita Posthumii Iun. c. 4.

POSTHUMIUS [3] Albinus missus contra Iugurtham, ab eoque corruptus auro [orig: aurô], patriam magno [orig: magnô] damno [orig: damnô] affecit. Idem de Vaccaeis ac Lusitanis triumphavit, Livius. Vide Lucius it Marcus.

POSTHUMIUS [4] Cominus Auruncus Consul cum T. Largio Flavio. an. Urb. Cond. 253. Iterum cum Sp. Cassio Viscellino An. Urb. Cond. 261.

POSTHUMIUS [5] Ebutius Helva Consul cum M. Fabio Vibullano, An. Urb. Cond. 313.

POSTHUMIUS [7] Severus unus inter Nobiles Romanos, iussu Severi Imperatoris necatos. Ael. Spartian. in Severo, c. 12. et 13. Post haec de sua clementia disseruit, quum crudelissimus fuerit et Senatores infra scriptos occiderit. Occidit autem sine causae dictione hos nobiles, Mummium Secundinum, Asellium Claudianum ------ Antoninum Balbum, Posthumium Severum, Sergium Lustralem etc. Vide quoque infra Postumius.

POSTHUMIUS [8] Tubero Magister Equitum Aemilii Mamerci Dictatoris, in prima Dictatura contra Volscos: mox in eodem bello a Qu. cincinnato Consule eius genero Dictator dictus, de eis triumphavit: quam victoriam funestavit mors filii, viri magna [orig: magnâ] virtute: quem quod iniussu suo [orig: suô], occasione rei bene gerendae, pugnam iniisset, securi percussit, Liv. l. 4. c. 22. S.

A. POSTHUMIUS Tubertus cognom. Consul, An. 251. Urb. Cond. Urbem, victis Sabinis, ingressus, myrteum in capite sertum gestans, Ovationi occasionen praebuit. Dein creatus est Dictator in bello Latinorum, quod Tarquinii fuga excitavit, confugientis ad generum suum Manlium, ducem Tusculanorum. Itaque An. 251. Urb. Cond. collatis signis ad lacum Regillum, cum victoria utrinque nutaret, Magister equitum Romanis equis frenos detrahi iussit, ut irrevocabili impetu ferrentur in hostes: ubi tandem aciem Latinorum Romani fudere [orig: fudêre]. In eo praelio visi sunt 2. iuvenes acriter pugnare, quos post pugnam ad praemia quaesitos, Dictator reperire non potuit. Ratus itaque eos Castorem et Pollucem, eis communi titulo [orig: titulô] templum dedicavit. Hic uno [orig: unô] ex filiis amisso [orig: amissô], cum regni spe excidisset Tarquinius, Cumas se recepit. Cael. Rhodig. ex Livio. l. 2. c. 19. 20. 21. 26. Vide et Publius.

L. POSTHUMIUS post Cannensem pugnam Consul in Galliam profectus, a Boiis cum exercitu profligatus, ne caperetur, magno [orig: magnô] studio [orig: studiô] cadere in praelio contendit. Cuius inventi caput praecidentes barbari, ovantes in templo obtulerunt, idque sacrum vas erat, in quo in solen nibus libarent, Liv. l. 22.

SP. POSTHUMIUS ac T. Veturius, Consules apud Furcas Caudinas, deducto [orig: deductô] in locum iniquum exercitu, cum nulla evadendis spes esset, foedere cum Samnitibus facto [orig: factô], et 600. equitibus Romanis

obsidibus datis, ita exsericutm abduxerunt, ut omnes sub iugum mitterentur; iidemque auctore Posthumio [orig: Posthumiô], qui in Senatu suaserat, ut eorum deditione, quorum culpa [orig: culpâ] tam turpe soedus ictum erat, publica fides liberaretur, cum 2. Tribunis plebis, et omnibus qui foedus spoponderant, dediti Samnitibus non sunt recepti, Liv. Vide et Spurius.

POSTHUMUS [1] qui et Sylvius, Aeneae fil. ex Lavinia [orig: Laviniâ], quae mortuo Aenea [orig: Aeneâ] Ascanii timens insidias, confugit ad silvas, et illic Sylvium enixa est, qui Posthumus, quod patre mortuo [orig: mortuô] natus esset, dictus est. Ascanius autem, quoniam sine liberis periit, Sylvio, qui et ipse Ascanius dictus est, suum reliquit imperium. Vide Sylvius. Plura de hac [orig: hâc] voce sis onsule Fungerum in Posthumus.

POSTHUMUS [2] M. Cassius, Latienus Gallus, vir fuit bello [orig: bellô] fortissimus, atque in pace constantissimus, in omni quoque vita gravis, usque adeo, ut Saloninum filium suum eidem Gallienus in Gallia positum crederet, quasi custodivitae, morum et actuum Imperialium institutori. Sed ut plerique asserunt (quod eius non convenit moribus) postea fidem fregit, et occiso [orig: occisô] Salonio, cum Albino, cuius curae commissus erat, An. 260. sumpsit Imperium. Ut autem verius plerique tradiderunt, cum Galli vehementissime Gallienum odissent, puerum autem apud se imperare ferre non possent, eum, qui commissam regebat provinciam, Imperatorem appellarunt [orig: appellârunt], missisque militibus adolesentem interfecerunt. Sic omnibus Gallis acceptissimus, Gallias per An. 10. instauravit, submotis omnibus Germanicis gentibus. Sed cum se gravissime, gereret, Lolliani opera interemptus est, cum fil. Caio Iunio Castio Latieno Posthumio, Caes. et Augusto. Trebell. Poll. de 30. Tyrann. c. 3. Aur. Victo. Oros. etc. Vide Iulius.

POSTICA et POSTICUM in Gloss. paraqu/ra kato/pin oi)/kou: Item Posticium, paraqu/ra, paratu/rion. Aliae Glossae paraqu/ra, posticum, h. e. porta quae in aversa parte aedium est, quam Graeci o)piqo/quron vocant; Aliquando tamen Postica, quamlibet parvam portulam notat; Sic enim in urbibus portulas, quae iuxta portas sunt positae, Gall. guicheta, Latini posticas et posterulas appellarunt [orig: appellârunt], vide supra in voce Posterula. In Amphitheatris quoque posticae memorantur Ammiano, l. 28. et Vopisco in Probo, c. 19. portulae nempe, quae a cavis subterraneis (in quibus bestiae asservabantur) in arenam ferebant et e quibus in arenam ferae solebant emitti. Ita enim Ammian. loc. cit. Amphitheatrales ferae diffractis tandem solutae posticis, et Vopiscus l. c. Addidit alia [orig: aliâ] die in Amphitheatro una [orig: unâ] missione centum iubatos leones, qui rugitibus suis tonitrua excitabant: qui omnes e posticis (ita legi iubet Salmas. cum alias legeretur, contificiis) interempti sunt, Ubi probe notandum, differentiam statui inter cavos illos subterraneos Amphitheatrales, e quibus per posticas bestiae in arenam inducebantur, et caveas, in quibus ferae detinebantur. Sic enim addit, non magnum praebentes spectaculum cum occidebantur, neque enim erat bestiarum impetus, qui esse e cavea egredientibus solet. Indigitans, non magnum nec gratum fuisse spactaculum eorum leonum, qui e posticis occidendi in arenam immittebantur, quod non tanto [orig: tantô] impetu ex specubus his subterraneis egrederentur, ut e caveis solent. Non solum igitur caveae ferreae continendis ac concludendis feris in amphitheatro habebantur, sed etiam cavi speluncaeque hypogaeae ad hanc rem factae. Et caveae quidem ex regulis ferreis contextae erant et ad lucem expositae in medio amphitheatro; cavi autem et specus illi subterranei tenebrosi plane erant: unde non mirum, si ferae, in his specubus detentae, minore inde cum impetu exirent exilirentque, quam quae in caveis habebantur. Tenebris enim ac paedore domitae, languidiores et quasi mansuetiores efficiebantur: at e caveis exeuntium maior vis et impetus, namque et maior feritas, erat. Luce enim ipsa [orig: ipsâ] efferabantur et bestiarii ipsius fortasse conspectu, adversus quem emittebantur, fortasse etiam irritabantur, ut maiore cum ferocia et impetu exilirent, etc. Salmas. ad loc.

POSTICIUM idem cum Postica: nisi quod maxime in Monasteriis vox usurpatur pro portula, per quam inducuntur, quae ad victum Monachorum vel Sanctimonialium, resque alias, necessaria sunt. Hinc Posticiaria, quae curam posticii habet, in Sanstimonialium Monasteriis. In Reg. S. Caesariae, Per posticiarias det, et illae nomine illius transmittant. Item Posticiarius; in Monasteriis Virorum etc. Car. du. Fresne Glossar. et Macri Fratres in Hierolex. quibus adde Salmas. ad Solin. p. 1217. ubi de Posticio seu *)opisqodo/mw| Templorum Gentilium, et quae supra dicta, voce Opisthodomus. Adde hic [orig: hîc] saltem in Postico Aedium sacrarum leges Aedium scribi solitas, quae inter alia continebant, utrum Aedes illae essent Templa, nec ne, ut observat Scaliger ex Varrone de L. L. l. 4. Vide supra voce Aedes.

POSTILLA apud Scriptores recentioris aevi, explicatio marginalis alicuius verbi, in textu S. Scripturae obscuri; an a posta, quod paginam notare supra diximus. an quasi post illa verba, quod haec subinde efferrent Magistri, qui notas eiusmodi marginales et perpetuas in S. Biblia suis discipulis dictabant. Nicol. Trivettus in Chron. A. C. 1228. de Stephano Archiepiscopo Cantuariens. Hic super Bibliam postillas fecit et eam per capitula, quibus nunc utuntur moderni, distinxit. Idem A. C. 1238. de Alexandro Cestr. Episcopo Super Psalterium postillas scripsit, etc. Macri Fratres Hierolex. et Car. du Fresne Glosar. Henrico vero Altingio synonyma haee sunt, Textus et Lectiones Dominicales, Euangelia Dommicalia, Postillae et codex earum Homiliarius: dicique Postillas ait voce barbara [orig: barbarâ], ex post et illa, quia multi textus avelluntur a praecedentibus, quibuscum cohaerent, et in quibus alia commemorantur, quae dixit ac fecit IESUS Post illa

igitur, hoc illud dixit. Quam ob orationem, in editionibus Dominicalibus Pontificiis ubique, inquit, additur, in illo tempore; quod in quibusdam tantum textus originalis habet. Hinc Euangelia illa, verbum certo [orig: certô] tempore praedicabile: quod apud eos contradistinguitur Verbo omni tempore praedicabili, etc. Vide eum Problem. Nov. Loc. II. Problem. 29. ubi hanc in rem plura habet, ut et infra aliquid, voce Praelectio. A Postilla vel Postillare verbo hinc orto, deducit du Fresne verbum Apostiller, Practicis Gallis familiare, quo [orig: quô] denotare volunt, sciptum aliquod notulis dilucidare atque illustrare. Indidem Postillator, qui postillam ad Textum interpunxit, quorum primus fuit Hugo Cardinalis, qui floruit A. C. 1240. Domin. Macer. Hierolex. cit.

POSTIS Graece *parasta\s2, a positu nomen habet, Hunc in ostio Templi, dedicaturum, dum verba praeibat, manu tenuisse, illique eam sic imposuisse ut tum certo indicaret aedem sic usibus sacris addicendam, tum in eosdem, ex auctoritate publica, dedicaret, discimus ex Livio Dec. 1. l. 2, ubi in Iovis aedibus, in Capitolio, dedicandis, Postem tenuisse legitur Horatius Pulvillus Consul, inter precationem, seu inter nuncupationem sollennium verborum, ut habet Val. Max. l. 5. c. 10. §. 1. Vide de hoc ritu Ciceronem quoque, Orat. pro domo sua, Alios; et de Poslibus aedium novarum, etiam privatarum, Mazuzis, apud Hebraeos, ornari solitis, supra in hac voce; uti de ritu postes fasciculo [orig: fasciculô] Hyssopi aspergendi, apud eosdem, ubi de Hyssopo: plura vero hanc in rem, apud Alexandrum Neapolit. Genial. Dier. l. 6. c. 14. Scaligerum in Coniectaneis, et Io. Seldenum de Synedriis verter. Hebraeorum, l. 3. c. 14. §. 6. Porro, in festivitatibus, rebusque laetis qua publicis, qua privatis, coronis redimiebantur aedium postes, frondibusque. Statuis, l. 4. Sylv. 8. v. 38.

Protinus ingenti non venit nuntia cursu
Littera, quae fessos cumulare altaribus ignes,
Et redimire chelyn postesque ornare iuberet.

Qua de re vide Desid. Heraldum ad Martialem, l. 8. Epigr. 65. et Casp. Barthium ad Statium d. l. Etiam illustriorum hospitum insignia postibus praefigebantur, uti videre est supra, ubi de Insignibus. Sed et Veteres, domuum postes, in quibus quis graviter decumbebat, ramis lauri additis signare solebant, ut Apollinem sic deprecarentur, forte et peterent a transeuntibus auxilium. Idem Statius, l. 5. Sylv. 1. v. 163.

------ ------ nunc anxius omnibus aris
Illachrymat, signatque fores et pectore terget
Limina.

Vide Epigramma Diogenis Laertii in Bionem Atheum, et Ioh. Meursium ad Hesychii Illustrii Tabulam, p. 134. ut et hic [orig: hîc] passim ubi de Foribus. Ianua, in voce Parastades et ubi de phrasi Poste notare. Addam saltem, Postis voce, non rato trabes saxaque ianuae aut portae, aliquando ipsas valvas, fores, ianuas, notari, apud Poetas, uti pluribus docet Barthius praefatus ad Statium, l. 2. Sylv. 1. v. 64. Sed nec omittendi postes ex ebore memorati Plinio. l. 8. c. 10. Vide supra Ebur.

POSTNATUS nomen filii, qui post primogenitum natus est, i. e. secundi. Hodie ex nova occasione Postnati dicuntur, in Scotia, qui nati sunt, post translationem coronae Angliae, ad Iacobum Regem, cum hac ipsa [orig: ipsâ] distinctione fiant omnium iurium anglicanorum participes. Vide Henr. Spelmann. Glossar. Archaeol.

POSTOINA seu PISTOINA Corn. Scheppero Adelsperg. oppid. Iapodum in Carinthia, in monte, inter Tergestum et Labacum 30. mill. pass.

POSTROPAEA locus Calabriae, cuius meminit Stephanus Byzantius, ut habet Barrius, qui urbem Tropeam hodie dictam interpretatur. Urbs Drusiorum in ora Calabriae ulterioris apud Vaticanum promontor. in fine Sinus Hipponiatis, contra Amantiam. Episcopalis sub Archiepiscopo Rhegino, a Nicotera 8. mill. pass. in Occasum, ab Hipponio 12. in Austrum. Ferrar.

POSTVERTA Dea apud Romanos, una ex Carmentibus, quae partui feminarum praesidebat. Vide Gell. l. 16. c. 16. De ea sic Varro apud Gellium, loc. cit. ubi postquam de fetu dixerat, capite infimo [orig: infimô] nixum, sursum pedibus elatis esse, pergit: Quando igitur contra naturam forte conversi in pedes, brachiis plerumque diductis retineri solent aegriusque tunc mulieres enituntur; Huius periculi deprecandi gratia [orig: gratiâ] arae statutae sunt Romae duabus Carmentibus, quorum una Postverta nominata est, Prosa altera, a recti perversique partus potestate ac nomine. Ubi quam Prosam vocat, alii Porrimam, item Antevortam dicunt. Mentio Postvertae in lapide vet. apud Lingones reperto, sub capite Mercurii et mulieris: Deo Mercurio. et. Postverte. C. Antius. Titi. filius. ex voto, apud Gruterum Inscript. p. 50. Et forte eundem lapidem exhibet Petavius in veter. Nummorum Gnorism. ubi incuria [orig: incuriâ] sculptorum, pro Postverte irrepsit Rosmerte. Alio [orig: Aliô] tamen sensu atque Varro, scribit Ovidius in Fastis, l. 1. v. 633

Porrima placantur, Postvertaque, sive sorores,
Sive fugae comites, Maenali diva, tuae.
Altera, quod porro fuerat, cecinisse putatur,
Altera venturum postmedo quidquid erat.

Sic Macrobius, Saturnal. l. 1. c. 7. ubi de Iano, Qui etc praeterita, ait, nosset [orig: nôsset] et futura prospiceret, sicut Antevorta et Postverta, divinitatis scil. aptissimae comites, apud Roman. coluntur, Iac. Oiselius Notis in Gell. l. cit. Vide quoque Ioh. Rosin. Antiqq. rom. l. 2. c. 19. et Thom. Bartholin. de Puerperio Veterum.

petitio, qua [orig: quâ] is, qui secundum Canones vel ad Clerum, vel ad dignitatem Ecclesiasticam, etiam regularem, assumi non potest, ex dispensatione tamen et gratia, causa [orig: causâ] congnita [orig: congnitâ], a Superiori admittitur. Quod cum adversetur iuri communi, ideo concordi omnium calculo [orig: calculô] fieri debet, cap. 3. et 4. de postul. praelat. extr. adeo ut si concurrat postulatio cum electione, duplo [orig: duplô] maior debeat esse postulantium, cap. bonae eod. in eo tamen differunt, quod postulatio ex mera libertate superioris pendeat, cap. 5. eod. etc. A postulando: Dicitur autem postulari in genere, qui communi Cleri et Populi decreto [orig: decretô] ad Episcopatum eligitur, apud Gregor. M. l. 5. Ind. 2. Ep. 51. 52. 89. et l. 11. Ep. 14. alibique; Maxime vero postulari dicebantur, qui ex aliena parochia erant, cum id non liceret, nisi ex cessione, ut loquitur idem, l. 4. Ep. 19. i. e. licentia [orig: licentiâ] sui Episcopi. Is enim invaluerat mos, ut Episcopi ex alienis Ecclesiis non assumerentur, ut est in Decretali Caelestini Pontif. c. 18. et apud Nicolaum Pontif. Ep. 54. e quibus Iohan nes VIII. Pontifex pro Ecclesia Heduensi, in Tabulario eiusdem Ecclesiae: Decernimus, inquit, et regulariter ordinamus, ut deinceps nemo Regum vel aliqua persona vobis superponere vel ordinare, aut successoribus vestris praesumat, nisi ex filiis ipsius Ecclesiae, secundum scripta Canonum, quam Clerus elegerit et populus proclamaverit si in ea dignus reperiri potuit. Quod si in ea, quod forte accidere non credimus, inventus non fuerit, unanimi eorum consilio [orig: consiliô] tam Cleri, quam Populi, de aliis dignissimus expetatur. Car. du Fresne Glossar. Hinc Postulati Administratores etc. At Postulatitii, Gladiatorum genus, vide supra.

POSTULIO vox sacrorum, apud Veteres Romanos, pro postulatio, Arnob. adv. Gent. l. 4. In ceremoniis vestris rebusque divinis postulionibus locus est, et piaculi dicitur contracta esse commissio, si per imprudentiae lapsum, aut in verbo quispiam, aut simpuvio, deerrarit [orig: deerrârit]. Ubi postulionibus locum esse dicit, quum ob ostentum vel errorem in ceremoniis commissum piaculumque sacra instaurari et piaculum expiari, Dii postulare credebantur. Quomodo rei asperitatem vocis lenitate conabantur mitigare. Varro ex emendatione Scaligeri, A Procilio relatum, in eo loc dehisse terram, et ex Senatusconsulto ad Aruspices relatum, esse responsum, Deum Manium postulionem postulare, civem fortissimum eo demitti. Cicero de Aruspic. Resp. vocem communem retinet. De eare scriptum est, postulationes decretas esse Iovi, Saturno, Neptuno, Teiluri, Diis caelestibus. Vide G. Elmenhorstium et Desid. Heraldum, ad Arnob. d. l.

POSTUMIA Via gemina Una circa Hostiliam oppid. ad Padum, inter Ferrariam et Mantuam, Tacit. l. 3. Hist. c. 21. Altera in Liguria, inter Genuam et Dertonam, Via Costuma, nunc, per Runcum, Volam, Arquatam, Seravallem et Novas ducens. Vet. Inscr. Aug. Iustinianus.

POSTUMIUS [1] Albinus praenomine Aulus, cum L. Licinio Lucullo Consul fuit, ab anno Urb. Cond. 611. Literatum illum et disertum fuisse scribit Cicer. in Bruto. Res Romanas oratione Graeca [orig: Graecâ] scriptitasse [orig: scriptitâsse], dicitur A. Gellio, l. 11. c. 8. in cuius historiae principio, cum veniam peteret, si quid iis in libris parum composite aut minus eleganter scriptum foret, reprehensus est a Carone. Tibi, inquiente, or te, quis perpulit, ut id committeres, quod prius, quam faceres, peteres ut ignosceretur. quae eadem iisdem fere verbis ex Gellio Macrobius repetit in princ. Saturnal. Addidit Plut. in Catone. veniam ei debuisse dari, si Amphictyonum decreto [orig: decretô] id scripsisset. Interim non sine aliorum exemplo id Postumius fecit. Namque C. Iulius Senator, apud Florum, Epit. Liv. l. 53. et Cn. Aufidius, apud Cicer. Tusculan. 5. idem factitasse [orig: factitâsse] leguntur. L. Lucullus quoque bellum Marsicum Graece scripsit, apud Plut. in eius vita et Cicer. ad Attic. l. 1. Ep. 16. Ipse etiam Cicero, de Consulatu suo, ut et Pomp. Atticus de eodem, hac [orig: hâc] lingua [orig: linguâ] scripsere [orig: scripsêre], ut ex Cicerone liquet, vide Iac. Oiselium, Notis in A. Gellium, loco cit.

POSTUMIUS [2] Tubertus Dictator, bello [orig: bellô] Fidenati an. Urb. Cond. 312. A. Postumium filium suum, quod non suo [orig: suô] iussu, sed sponte praesidio progressus hostes fuderat, victorem securi feriri iussit, ut docet Val. Max. l. 2. c. 7. ex. 6. Idem tradit diod. Siculus, l. 12. et A. Gellius, l. 17. c. 21. ubi eum Olum Postumium Tubertum vocat. et l. 1. c. 13. ubi Postumiana et Manliana imperia coiungit. Ab hac tamen senten tia abit Livius, qui Manlio solum torquato id inexorabilis severitaris exemplum tribuit, quod Manliana imperia dicantur, non Postumiana, quam vis Postumius ante Manlium vixerit, l. 4. Interim non diffitetur Livius, ita etiam alios Historicos retulisse, ideoque noluisse tacitum praeterire Postumium, Ibid.

POSTUMIUS [3] Tyrrhenus qui piraticam duodecim lembis exercuerat, tamquam amicus Syracusas accedens, a Timoleonte comprehensus et supplicio [orig: suppliciô] affectus est. Olymp. 110. An. 2. Diodor. Sic. l. 16. Vide quoque supra Posthumius.

POSTUMUS [1] Sylvius dictus est, postrema Aeneae proles, de quo sic Virgil. Aen. l. 6. v. 760.

Ille vides, pura [orig: purâ] Iuvenis qui nititur hasta [orig: hastâ],
Proxima sorte tenet lucis loca: Primus ad auras
Aetherias Italo [orig: Italô] commistus sanguine surget
Silvius, Albanum nomen, tua Postuma proles.

In quae verba Caesellius Vindex, apud A. Gellium, l. 2. c. 16. Postuma, inquit, proles non eum significat. qui Patre mortuo [orig: mortuô], sed qui postremo [orig: postremô] loco [orig: locô] natus est, sicuti Silvius; qui Aenea [orig: Aeneâ] iam sene, tardo [orig: tardô] seroque [orig: serôque] partu est editus. Unde etiam subicit Poeta:

Vide et supra in voce Posthumi. Huic Ascanius, sine liberis desunctus, reliquit imperium: ab eoque omnes post illum Reges Albani Sylvii appellati sunt. Liv. l. 1. c. 3.

Gallieno [orig: Gallienô], ad Imperium vocatus et post septennium interemptus est, de quo vide supra, in Posthumius. Ita autem Salmas. legi vult, eo quod omnes libri Postumus prae se ferant. Sic Zonaras et Zosimus *postou=mos2 habent, Victor itidem et Eutropius. Nummi praeterea, IMP. C. POSTUMUS. P. F. AUG. Casaubonus tamen Inscriptionem suggerit, in qua C. CASSIUS. POSTUMIUS. LABIENUS. vocatur. Vide utrumque ad Trebellium Pollionem in XXX. Tyr. c. 2. et 3. et de voce Postumus, plura apud A. Gellium, l. 2. c. 16. Vide et Posthumus.

POSTVOSA vel POSTVORTA Dea, dicebatur apud Roimanos, que praeposteris partubus praesidebat; uti Prosa, quae rectis. Prorsus autem Veteres dicebant, pro provorsus, i. e. antevorsus, cui contrarium postvorsus seu postvortus. Vide supra Postverta.

POSTUS Albus locus Hiispaniae Baeticae 12. mill. pass. a Mellaria, Antonin. Forsan melius postvorsus Albus, Simler.

POTA Dea potus [orig: potûs]; ut Victa victus [orig: victûs]. Vide Salmas. ad Solin. p. 412.

POTAMENIA Origenis discipula, formosissima foeminarum et martyrum. Etenim, inquit Euseb. l. 5. c. 6. hist. in nostram usque memoriam ab incolis loci perennis virtutum Potameniae fama celebratur, quod immensos et innumeros agones, primo pro virginitate et pudicitia desudaverit: deinde etiam pro martyrio exquisita, atque inaudita tormenta pertulerit; atque ad ultimum una cum venerabili matre Marcela ignis supplicio [orig: suppliciô] consummata est: Et carnificem Basilidem in tormentis exsistens ad Christi confessionem et fidem convertit, qui et ipse quoque maryrio [orig: maryriô] coronatus est.

POTAMON [1] Graece *potami/des2, nymphae fluviorum praesides, apud Lutatium ad Statium, Thebaid. l. 4. v. 254. Omnet Nymfas, aut Oreadas, aut Potamidas, aut Dryadas, aut Napaeas, dicit. Poeta habet, fluviis dicata Numina. Earundem meminit Scholiastes priseus Poetae in Il. v. ipso [orig: ipsô] initie, ubi de Concilio Deorum ait Homerus.

POTAMON [2] Alexandrinus, Philosophus, sub Augusto. Caput Sectae Electivae. Scripsit varia. Diogen. Laert. in Praef. Phil. vit. Suidas, Voss. de Sect. Phil. c. 21.

POTAMON [3] Lesbius vel Mitylenaeus, Rhetor, sub Tiberio: Fil. Lesbonactis, Philosophi scriptis incliti. Hunc Imperator hisce literis tuitus est: Potamonem, Lesbonactis filium, si quis offendere, eique incommodare ausus fuerit, consideret setum, an mecum bellum gerere valeat. Docuit Romae. ubi elogium edidit Tiberii, cum historia Alexandri M. de limitibus Samiorum libro, Panegyrico Bruti, et tractatu, de Oratore perfecto. Strabo, l. 13. Hesych. Suidas, Voss. de Hist. Gr. l. 2. c. 7. Gesner. in Biblioth. Possevin. in appar. etc.

POTAMUS [1] Episcopus Arianus Olisipponensis, Teculo [orig: Teculô] 14. a fide defecit, ut a Constantino Imperatore agrum quendam obtineret. Dei Ursacio et Valenti iunctus, divinitate CHRISTI negata [orig: negatâ], literas hac de re undiquaque misit, ab Osio Cordubensi refutatus. Quod agre ferens effectit apud Imperatorem, ut hic Syrmium vocaretur. Agrum dein suum, apostasiae praemium, visurus, lingua [orig: linguâ] eius divinitus percussa [orig: percussâ] antequam illuc perveniret, obiit. Marcellin. libell. Hilar. adv. Arrian. Baron. in Annal. Hermant. vita Athanas. l. 8. c. 2.

POTAMUS [2] oppid. Atticae. Plin. l. 4. c. 7. Harpocration vero *potamo\s2, dh=mos2 th=s2 *leonti/dos2, ou(= o( dhmo/ths2 *pota/mios2, Strabo.

POTAMUS [3] Thraciae fluv. Marcianopolim urbem interluens, Iornand. Fium de Marciopoli.

POTANDI matrimonii nomine, ritus, indigitatur in Statuto Synodali Nicolai Episcopi Andegavensis A. C. 1277. c. 3. Intelleximus nonnullos volentes et intendentes matrimonium ad invicem contrahere, nomine matrimonii potare, et per hoc credentes se ad invicem matrimonium contracisse, carnaliter se eommiscent. Verum cum per hoc nullum matrimonium contrahatur, et ob hoc, quoniam plures iam fuerint decepti, vobis firmiter iniungimus, quod per praedicta huiusmodi matrimonium, nec sponsalia contrahantur. Unde Proverb. apud Gallos vulgare, Boire et manger, coucher ensemble, c'est mariage ceme semble t e quo saeculi abusum discere liceat. Car. du Fresne Glossar. Vide quae Seldenus de eo coniugii genere, quod solo [orig: solô] usu contrahitur, apud priscos, qui ante Noahum virerunt, recentioresque nonnumquam vigente, habet in Uxor. Hebr. Item de Iure N. et Gent. secundum discipl. Hebe. De potandi post secundam mensam more, mentionem inicit Ael. Lamprid. in Severo, c. 39. Quum amicos militares habuisset, ut usum Traiani, quem ille post secundam mensam petandi usque ad quinque pocula instituerat, reservaret, unum tantum poculum amicis exhibebat, in honorem Alexandri Magni: id autem brevius, nisi si quis, quod licebat, maius habere postulasset [orig: postulâsset], etc. Morenempe Graecanico [orig: Graecanicô]: qui honori Deorum et Regum ac Pricipum pocula consecrabant et bibebant. Casaubon. ad l. Plura hic [orig: hîc] passim.

POTARIUS officium in Scancionaria Regia, vulgo G all. le Potier, cui poculorum, quae iidem pots a potione vocant, cura incumbit. Ordinatio Hospitii S. Ludovici Regis Franciae A. C. 1261. Potarius pro servitio potorum 2. sol. per diem, apud Car. du Fresne Glossar.

POTENTATUS in l. 13. ff. de ritu nupt. l. 1. Cod. de gener. abol. C. de testibus; Papiae est, auctoritas iudicialis in civitate Gloss. Graceo-Latin. dunasti/a: Vox Livio. l. 20. Caesari de bello Gall. l. 1.

POTENTIA [1] Picenorum urbs, Ptol. S. Maria di Loretto. Ferrar. Baudrando urbs fuit Piceni excisa, cuius vestigia apparent ultra dextram fluvii cognominis ripam, nomenque superest in Abbatia proxima, S. Mariae ad pedem Potentiae, ubi veteris pontis arcus lapideus et veteris sepulturae moles latericia, ut et pavimentum sub terra Musivi operis, Locus ille mille pass. et paulo amplius a Recinetensi portu distat. Ex Luc. Holstenio. Item oppidum Lucanorum mediterr. Ptolem. Potenza Leandro.

POTENTIA [2] titulus honorarius, quo [orig: quô] Michaelem Imperatiorem Constantinopol. compellat Nicolaus Papa. Ep. 8. Passim enim Potentes, pro Proceribus, Primoribus. Statius, Theb. l. 4. v. 78.

------ Seu quos monet exul et haesit
Tristibus aucta fides, seu quis mutare Potentes
Praecipuum ------

Et apud eundem, l. 5. v. 733. Inachidae potentes. Sic Dii maris potentes, apud Virgilium, l. 4. Aen. v. 528. etc.

POTENTIANA German. Theten. Hungar. Adom. oppid. Pannoniae inferiorisab Danubio inter Budam urbem. 2. milliar. et Altinium oppid. 12. in Eurum.

------ alto castrorum ex aggere Adrastus
Laetificos tenui captabat corde tumultus,
Quamquam aeger senio [orig: seniô], sed agit miseranda Potestas
Invigilare malis ------

Hinc Potestas, Rex. Princeps, supremus loci Magistratus, in, l. 31. Cod. Theodos. de Episc. Unde Possidius in Vita S. Augustini, c. 14. Non defuerunt, qui dicerent, non fuisse Episcopos apud Potestatem, quae causam audivit. Graece *(ecousi/a, Roman. c. 13. v. 1. *ou)k e)/stin e)cousi/a, ei)mh\ a)po\ *qeou=, Non est Potestas, nist a Deo. Item Iudex, apud Flav. Vopisc. in Saturnino, c. 9 Ut primum Aegyptii magnam potestatem ad se venisse viderunt, statim clamaverunt, Saturnine Auguste, Dii te servent. Sic magna Petestas et magnus Iudex: item celsae Potestates et celsi Iudices, iidem, Salmas. ad loc. Hinc pro Dominoalicuius loci, le Signeur du lieu, occurrit non semel, cuius etiam, ut et Potestatis Iudicis, villa, pagus, districtus, eodem [orig: eôdem] nomine non raro venit. Gall. Seigneurie dicun.t Postea, in Italia praesertim, nomine hoc [orig: hôc] appellatus, supremus Civitatum liberarum Magistratus, qui aliunde, qua m ex ipsismet civitatibus electus, summo [orig: summô] iure civibus, in rebus bellicis perinde ac civilibus, imperabat, per annum, uti discimus ex Raderico de Rebus gestis Friderici I. Imp. c. 6. Thoma Archidiacano, in Histor. Salonit. c. 34. Aliis. Hinc Guntherus, Ligurini l. 9.

Inde per Etruscas Legatos destinat urbes,
Campanasque domos, et quas in littore curvo
Aequorei lavat unda salis: qui debita fisco
Iura vetusta petant, per quos statuantur in omni
Urbe Magistratus et civica quaeque Potestas, etc.

Ital. Podesta. De quo Magistratu ista habet Franc. Sansovinus in Famil. Martinengha, p. 299. Omnis civitas, quae erat libera, et sub regimine Magistratus sui eligebat pro Capite Regiminis Potestatem, qui esset extraneus, scientia [orig: scientiâ] variarum rerum instructus, belli peritus ac bellicosus. Hic pro arbitrio habebat et Viearium et suum delegatum, qui Iureconsultus esset: cirica illum erant tres Accensi et Officiales, cum lictoribus vigintiquinque, qui, velut Praetoriana cohors, iustitiae exercendae, illi praesto fuere [orig: fuêre]. Ulterius sex illi ministrabant satellites et totidem pueri etc. Dedebat autem in Magistratu annum integrum; habebatque salarium amplum satis, quod ipsi tribus vicibus solvebatur: Prima [orig: Primâ]. post primum trimestre exactum; altera [orig: alterâ] finitis sex mensibus et tertia [orig: tertiâ], cum liberabatur a functione, quaefinem accipiebat quinto [orig: quintô] decimo [orig: decimô] die post Praeturae seu Magistratus annum. Sa. cramentum, quo [orig: quô] adstringebatur Potestas, exstat apud Corium in Histor. Mediolan. Formula literarum, quibus Potestati nuntiabatur electio, sic habet, apud Rollandinum, in Summa Notar. Militi probatae fidei et examinatae virtutis Dom. Cornelio de Solariio, R. de villa Potestas. Consilium et Commune Bononiae, Salutem et prosperos ad vota successus. Licet in altitudine libertatis naturaliter conditio suspiret humana, quia tamen utplurimum, examine rationis omisso [orig: omissô], in praecipitium perversae labitur voluntatis, datum est, ut vinculis disciplinae restricta, sub iugo dominii, oboedientiae collum ponat et ut homo praeferatur hominibus, ad motus illicitos loris iustitiae refrenaendos. Hinc est quod hodie plus solito [orig: solitô], propter corruptas affectiones hominum, et invalescentes nequitias perversorum, nihil potest populo esse beatius, nihique maius, quam bono [orig: bonô] duce praevio [orig: praeviô] bene duci. Cum igitur huius rei sollicitudinem multam providerimus nostro regimini dignum praeferre Redctorem, per brevium sollennitatem, iuxta municipalis observantias Legis nostrae, in viros fidelissimos et prudentissimos electionis auctoritas sorte venit, qui virtuosos Italiae vires et huius dignos officio [orig: officiô] praelaturae sollicita [orig: sollicitâ] examnatione quaerentes, tandem consideratis Virtutibus, quas in vobis affluenter adesse pr aedicat opinio celebris et communis, personam vestram ad Kal. Februarii proxime venturi, ad unum annum nobis et civitati nostrae in Potestatem, Rectorem et Dominum electione concordi et unanimi praefecerunt. Quapropter cum ex ipsa electione sit per omnem medum mirabilius satisfactum affectionibus cordis nostri: eo quod scimus vos adeo Virum doctum, ut sciatis aequa [orig: aequâ] libra [orig: librâ] ponere iudicium in pondere, et iustitiam in mensura, et in vindictam facinorum iustitiae vibrare gladium temporalem, prudentiam et dominationem vestram instanter multis precibus exoramus, quatenus regiminis nostri locum et officium, quod vobis ea [orig: eâ] cordis affectione, qua [orig: quâ] nulla maior, offerimus, si placet, cum salario duorum mill libr et cum illis conditionibus, quas tam ea, quae vobis in publica forma per latorem praesentium mittmus,

quam alia Communis nostri statuta declarant, hilaeriter et libenter admittatis, sociati quaturo Iudicibus, duobus Militibus, et duobus Notariis, viris duntaxat talibus, quorum fide ac prudentia [orig: prudentiâ] honor vester gloriosus appareat. Venientes itaque 15. diebus ante Kalendas Februari, vestram et vestrorum praedictorum in civitate nostra praesentiam habeamus. Itaque si assentiendum duxeritis, vel non duxeritis votis nostris, in tertium diem, post harum praesentationem, responsum latori praesentium per instrumentum publicum certum detic. Sequuntur Literae eiusdem tenoris, sub breviori forma, Responsiva de acceptatione electionis et admissione regiminis et Responsiva, qua [orig: quâ] se excusat electus et electioni renuntiat. Vide Gasta Innocentii III. p. 143. Petrum de Vineis, l. 2. Ep. 1. l. 3. Ep. 63. alibi, Hieronaymum della Corte; Histor. Veron. l. 4. p. 223. et Thomam Archidiaconum, l. c. e quo pauca haec subiciam: Tertia [orig: Tertiâ] die (postquam advenisset Potestas) secit coadunari universum populum civitatis et facta [orig: factâ] Curia [orig: Curiâ] primo expedrverunt se nuntii exponentes suae legationis processum et exitum, ostendentes ------ Posthaec autem surgens Garganus (hoc enim potestati nomen) ut erat eloquens Vir, multum lepide contionatus est et praestito [orig: praestitô] sui regiminis iuramento [orig: iuramentô], fecit universam multitudinem, tam Nobilium, quam Popularium, vinculo sacramenti adstringi, ut essent suis praeceptis oboedientes ---- Tune ordinavit Curiam, statuens Iudices, Camerarios, Praecones. Totum namque regimen ad exemplxr Italicarum urbium, quae per potestatum regimina gubernantur, ordinavit. Cuiusmodi vero esset Potestatis Sacramentum, diximus supra, apud Corium inveniri etc. Sed et in Francia obtinuisse dignitatem hanc, maxime in Comitatu Provinciae, ex Scriptoribus Rerum Gallicarum patet, apud quos passim mentio Potestatum Arelatensis Urbis, anteQUAM idem Comitatus ad Carolum I. pervenisset, qui eorum loco [orig: locô] Vicariios (Viguiers ) instituit: item Potestatum Massiliae et Avenionis. In Charta A. C. 1225. Spinus de Sorezina Dei gratia [orig: gratiâ] Potestas Massiliae et Avenionis. In alia A. C. 1240. Comes Galterius Vicarius General. Imperatoris in Regno Arelatensi et Viennensi, recepiffe se ab Imperator dicit in mandatis, ut Potestariam A. venionis susciperet; quemadmodum de Friderico Imperatore narrat Radericus, l. d. et ab omnibus in Italia adiudicatum atque recognitum esse, in singulis civitatibus Potestates, Consules, coeterosque Magistratus, assensu Populi per ipsum creari debere etc. Imo et Potestatis titulo [orig: titulô] donabatur olim, Legatus seu Magistratus, qui pro Venetis Constantinop. commorabatur, apud Imperatores Constantinopolitan. ut ex Acropolita, c. 85. docet Car. du Fresne: sed is postmodum Baiulus dictus est, mansitque Potestatis dignitas et nomenclatura Genuensium in eadem Urbe Legato, uti habet Pachymeres, l. 2. c. 32. Nicephorus Gregoras, l. 4. sect. 9. et Codinus de Officiis, c. 7. n. 6. Vide Meursium in potesta/tos2 et Car. du Fresne Glossar l. ut et in Historia Franco. Byzantina. Hinc Potestaria, officium Tribuni Pleb. seu Capitanei urbis in Rebus publicis Italiae, quod vulgari fermone il Podesta appellatur, Extrav. comm. de maiorit. et obed. cap. unico, alibique passim, Macri Fratres Hierolex.

POTESTATES Graece *duna/meis2, inter Angelorum nomina. In secunda Angelicae Hierarchiae classe a nonnullis collocantur, quorum officium sit, curare ne a causis inferioribus aut aliunde confundatur perturbeturque Virtutum actio: quod fieri dicunt impediendo contrarias causas et inferiores per debitam subiectionem subordinando, ut idoneae fiant recipiendae motionis, quam iis volunt imprimere Virtute, quas in eodem ordine supra Potestates locant. Alii dicunt, Potestatum munus id esse, ut Daemonibus obsistant eorumque potentiam compescant, ne tantum in homines invehantur eosque ne ultra vires ad peccatum sollicitent. Vide Car. du Fresne Glossar. et Anton. le Grand Institut. Philos. Part. 3. Arcit. 6. Sed S. Scriptura nil nisi Potestaties inter Angelorum nomina recenset, vel elogia potius, ut infra videbimus, ubi de Virtutibus. Tertullianus in Scorpiaco, Potestatum Ianitricum meminit, ut et Potestatum a secretis: Quas mihi potestates ianitrices adfirmas iuxta Romanam superstitionem, Carnam quandam et Forum Limentium, quas a cancellis ordinas potestates? Ubi Cancellaerios (quorum nomen eius aevo [orig: aevô] usitatum fuit de his ministris, qui cancellos servabant) indigitans, eos, alludendo ad superstitionem veterum Romanorum, qui Carnam, Forculum et Limentinum ostiorum Deos habuere [orig: habuêre] eosque cardinibus, foribus et liminibus praesidere existimavere [orig: existimavêre], eleganter his nominibus appellavit. Vide Salmas. ad Vopisc. in Carino, c. 16. In genere vero Potestates, pro quibusvis muneribus, accipi. discimus ex Aelio Lamprid. in Alexandro Sev. v. 49. quem potestatum mercimonium sustulisse, his verbis refert: Honores iuris gladii (uti sunt Praesidatus Provinciarum, interdum et Legationes) numquam vendi passus est, dicens, Necesse est ut, qui emit, vendat. Ego non patior mercatores potestatum, quos si patiar, damnare non possim, Erubesco enim punire illum hominem, qui emit et vendit etc.

POTHINUS et Achillas, Pompeii, ex acie Pharsalica ad Ptolemaeum Aegypti regem fugientis, interfectores fuerunt. Lucan. l. 8. v. 483.

POTHO Presbyter Prumiensis, in dioecesi Trevirensi. Scripsit A. C: 1152. libros 6. de Domo Dei, et unum de magna dome sapientiae. Prodierunt A. C. 1532. Bellarm. de Script. Eccl. Valer. Andr. Biblioth. Belg.

POTHOS Graece *po/eos2, quae vox desiderium appellative notat, inter Samothracum Deos, memoratur Plinio, l. 36. c. 5. Is (Scopas) fecit (ex marmore) Venerem et Pothon et

Phaethontem, qui Sa mothratiae sanctissimis ceremoniis coluntur. Item nomen herbae et floris coronarii, cuius duas species, unam hyacintho similem; alteram, quae decolor est, in sepulchris olim usitatam, memorat Theophrastus, de Plantis, l. 6. c. 7. Hineque ipsius coronae inde factae, quae enim ex uno flore fiunt coronae, eius floris, unde constant, nomen sortiebantur. Car. Paschal. Coronar. l. 2. c. 14.

POTIDAEA Macedoniae urbs, olim Cassandria, Plin. l. 4. c. 10. Ad Isthmum Pallenes, Corinthiorum colonia, Atheniensibus foederata, et vectigalis. Cum defecisset, longa [orig: longâ] obsidione domita est et vacuefacta, Schol. in Equit.

POTIER nomen illustris in Gallia Familiae, in qua Renatus Potier Comes de Tresmes Marchio de Gesures, ex Margaretha Luxenburgica (filia Francisci Ducis de Luxemburg et Piney, Principis de Tingry ) genuit Franciscum Potier Marchionem de Gesures k, defunctum A. C. 1643 fratrem Francisci itidem, et Leonis Marchionum similiter de Gesures, aliorumque utriusque sexus, uti videre est apud Phil. Iac. Spenerum, Theatro [orig: Theatrô] Nobil. Eur. Parte 2. p. 104. Vide quoque eum, Arte Herald. Tom. 2.

POTII apud Iustinum, l. 2. extr. in MS. optimae notae, ubi codex editus nuntios praefert: Scribit praeterea Xerxi, quoscumque ad se nuntios misisset, interficeret. Germanis hodieque Pothen, legati, nuntii; ut quorem in lingua multa vocabula Persica eruditi deprehendunt. Vide Bongarsium. ad l. et Camdenum, praefat. Geogr. Brit.

POTINA seu POTINNA Dea apud Romanos, quae potum infantibus ministrare credebatur. Esusam enim et Potinam Praesides habitas suisse puerorum, Varro ait apud Nonium Marcellum, de Propr. Serm. c. 2. Cum pro cibo et potione initiarent pueros, sacrificabantur ab edulibus Edusae, et a potione Potinae nutrici. Plenius Thom. Bartholin. l. de Puerperio Veter. Finita [orig: Finitâ] ablactatio. ne, inquit, epulae instructae, et pro ciborum auspicio Edusae, potionis Potinnae sacra fiebant, porcellis lactentibus et pane furfuraceo [orig: furfuraceô], ubi simul Cuhae initiabntur; sicut apud Christianos sarre. Exportari denique in agros ad Dianam, tumque nutriri coeperunt, quod diversum fuit ad ali. Vide quoque Augustin. de Civ. Dei, l. 4. c. 2. ubi pro Educa, ex veterib. Codicib. Edulica reponit Vives.

a POTIONE in veter. Epitaphio dictus reperitur, qui Iuvenali, Sat. 13. v. 44. ad Cyathos, Horatio, l. 1. Carmin. Od. 29. v. 8. et Suetonio, in Iulio, c. 49. ad Cyathum, et Vinum, communiter Pincerna, item Pocillator vocitatus est. Ita autem habet Epitaphium illud, Ti. Claud. Aug. Lib. Gratio. Liviae. Aug. ser. a Potione. S. T. T. L. Hic nempe vinum praegustabat: Qualis Alexis ille Virgilianus apud Martialem, l. 8. Epigr. 56i. v. 13.

Adstabat domini mensis pulcherrimus ille,
Marmorea [orig: Marmoreâ] fundens nigra Falerna manu;
Et libata dabat roseis Carchesia labris etc.

Idem et a Lagena seu Laeguna fuit; ut antiqui marmoris elogium docet: M. Ulpio. Aug. Lib. Phaedimo. Divi. Traiani. Aug. a. Petione. item. a Laguna. et. Tric iniarch. Lictori. proximo. et a. comment. beneficiorum etc. apud Laurent. Pignorium, Comm. de Servis.

POTITIUS vide PINARIUSH aec gens in 12. familias divisa, ob sacra vulgata, omnis interiit, circa An. Urb. Cond. 445. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] vero penes hos, ut et Pinarios, multis saeculis duraverit cura sacrorum Herculis, Potitiis solisextorum dape vescentibus (a quibus Pinrii arcobantur) diximus ex Dionysio Halicarn. l. 1. Livio, l. 1. c. 7. Serviol, in Aen. 8. supra, in voce Pinarii. Addit Livius, Potitios, qui ab Euandro edocti Antistiites sacri eius per multas aetates fuerant, postquam tradidissent servis publicis sollemne familiae ministerium, ad unum omnes interiisse, anno [orig: annô] ab Urb. cond. 461. M. Valerio [orig: Valeriô] Max. P. Decio [orig: Deciô] Mure Consulib. in Censura Appii Claudii, cui postea Caeci cognomentum fuit. Sic enim in illius anni historia scribit: Eodem [orig: Eôdem] Appio [orig: Appiô] auctore Potitia gens, cuius, ad aram Maximam, Herculis familiare sacerdotium fuerat, servos publicos ministerii delegandi causa [orig: causâ] sollemnia eius saci docuerat. Traditur inde dictu mirabile, et quod demovendis statu suo [orig: suô] sacris religionem facere posset: Cum 12. familiae ea [orig: eâ] tempestate Potitiorum essent, puberes ad triginta; omnes intra annum, cum stirpe, exstinctos: nec nomen tantum Potitiorum interiisse. sed Censorem etiam Appium memori Deum [orig: Deûm] ira [orig: irâ] post aliquot annos luminibus captum. Vide eum, l. 9. c. 29. ut et Val. Max. l. 1. c. 1. ex. 17.

POTNIADES Deae dictae fuerunt, furorem facientes, hocest, maniopoioi\. Non procul vero a Potniis, Boeotiae urbe, puteum fuisse legimus, ex quo si aqua hausta fuisset ab equis indigenis, furore agitabantur. Unde Dearum nomen.

POTNIAE oppid. geminum: umum Boeotiae, Thebis proximum, ubi Retnius sons, teste Aeliano [orig: Aelianô]. Ihi Glaucus ab equis dilaceratus traditur. Alterum in Magnesia, teste Plinio [orig: Pliniô]. l. 4. c. 9. in Macedoniae et Thessaliae confin. Neutrum perduat. Apud Potniam autem pascua esse, in quibus asini in rabiem vertantur, scribit Plin. l. 25. c. 8. A Potnia vero Potniaeus, et Potnias. Virg. Georg. l. 3. v. 267.

------ Quo [orig: Quô] tempore Glauci
Potniades malis membra absumpsere [orig: absumpsêre] quadrigae.