CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

PSAMATHE [2] Crotopi argivorum Regis filia, quae ab Apolline compressa, Linum peperit, quem inter sentes occultatum canes dilacerarunt [orig: dilacerârunt]. Stat. l. 1. Theb. Eius sepulchrum, in Corinthiacis; templum instar speluncae, in Laconicis, memorat Pausan. Plura de illa vide apud eundem in Atticis, ubi de in fante eius a canibus dilacerato hincque Poena Argivis immissa, prolixe agens, Coroebum, qui Poenam confecerat, post mortem monum ento [orig: entô] honoratum, in quo ipse Poenam interimens, sculptus, haecque signa omnium in Graecia e lapide factorum antiquissima esse, addit.

PSAMATHOS oppid. et portus Laconicae in Peloponneso apud Taenarum urbem Plin. l. 4. c. 5. Pausan. in Laconic.

PSAMATOSSIRIS Rex Parthorum, memoratur Spartiano in Vita Hadriani, Psamatossiris, quem Traianus Parthis Regem fecerat, quod eum non magni ponderis apud Parthos videret, proximis gentibus Regem dedit. In membranis Palatinis et editione Mediolan. Sarmatossiris dicitur, quod propius accedit ad *parqhmo/siris2, ut eum Dio vocat. Sed Parthamosiris, Armeniaefuit Rex, iussu Traiani occisus, ut idem refert: is vero quem Parthis Regem idem Imperator imposuit, Parthamosapes dictus; quem proin perperam Saprtianus cum priore consundit. Vide Casaubonum et Salmasium ad l.

PSAMBARES apud Solin. c. 30. Apud Psambares, nulla est aurita quadrupes, nec elephanti qutdem. His proximi summam Regiae potestatis cani tradunt: iidem cum Sambris, apud Plinium, vide Salmasium ad Solinum p. 385.

PSAMMENITUS Amisis fil. Aegyptiorum Rex, qui a Cambyse victus, epoto [orig: epotô] sanguine taurino [orig: taurinô] expiavit. Herod. l. 3. Vide et insfra.

PSAMMETICHUS [1] I. Rex Aegypti, cuius saevitia [orig: saevitiâ] (testibus Herodoto [orig: Herodotô] ac Diodoro [orig: Diodorô] Siculo [orig: Siculô] ) ducenta milia hominum ex Aegypto in Aethiopiam profugere [orig: profugêre]. Strabo, l. 16. Tenessis regio vocatur, quam qui psammetichum fugerunt, obtinent, et Sebritae nominantur, hoc est, advenae. Huius filias rapuerunt crocodili, inquit Aelianus, propter quod ipsum animal sanctum credidit. Hic Regnum Aegypti adeptus, litigantibus de an tiquitate Arcadibus, Phrygibus ac Persis duosrecens natos in fantes conclusitin loco deserto, ad missis capris ad lactandos et edu candos pueros. Quidam non capras sed matres proprias, illarum linguis exsectis, additas autumant, ne possent ab illis vernaculam audire et addiscere linguam. Triennio [orig: Trienniô] exacto [orig: exactô] idem Rex virum silentem ad pueros intrare iussit. Quo [orig: Quô] viso [orig: visô] illi adsilierunt, proferentes Bec, quod Phrygum lingua [orig: linguâ] sonat Panem. Exinde cognitum Phrygas ceteris anti quitate praestare. Vide Sesonchosis. Fuit autem Psammetichus, servus Tementhis Regis, qui, oraculi sorte intellecta [orig: intellectâ], aperte a Domino suo descivit, inducto [orig: inductô] contra eum magno [orig: magnô] Carum numero [orig: numerô]. Vide Polyaenum, l. 8. c. 29. p. 475. et Plutarchum Artaxerxe. Herodot Musa [orig: Musâ] 2. Hic ab 11. aliis Regibus qui tum in diversis Aegypti partibus regnabant, throno [orig: thronô] deturbatus, illos postmodum omnes sub iugum misit, in regnum restitutus. Nic. Lloydius. Marshamo, Psammetichus hic, in Dynastia Saitarum IV. patri Necho seu Nechaoni I. successit, inter Aegypti Reges praecipuos numerandus, ut qui patriam a tyrannide liberavit et Monarchiam restituit, Patre interempto [orig: interemptô] a Sabacone Aethiope, qui cum Exercitu Aegyptum ingressus Regulos oppressit, et 50. annis terram sub iugo tenuit. Psammetichus in Syriam fugit Herodot. l. 2. c. 152. post discessum eius. a Norni Saitani Aegyptiis revocatus. Erant tum in Aegypto XII. Reguli, uti dicemus ubi de Sabacone. Hi, cum aliquandiu pacem inter se coluissent, discordare coeperunt, qua deillorum discordia clare loquitur Esai. c. 19. v. 2. Cum itaque aliquando hi XII. Reges sacrificassent [orig: sacrificâssent], in Templo Vulcani, Pontisex iis, aberrans numero [orig: numerô], XI. tantum phialas porrexit. Ibi Psammetichus, qui postremus stabat, phialam non habens, aerea [orig: aereâ] galea [orig: galeâ] sibi detracta [orig: detractâ], libavit: insciusque sic oraculum, illum totius Aegypti regno [orig: regnô] potiturum qui aerea [orig: aereâ] phiala libaret, implesse [orig: implêsse] visus est. Quare coeteri illum maxima [orig: maximâ] suae potentiae parte exutum, in palustria delegarunt [orig: delegârunt]. Ille, consulto [orig: consultô] Latonae oraculo [orig: oraculô], cum xalke/ois2 a)ndra/si, viris aere armatis Ionibus scil. et Caribus, hisque inprimis, qui quod cristas galeis primi imposuissent, a)lektru/ones2, galli, oraculo [orig: oraculô] Ammonis Tementhi Regis dato [orig: datô] dicti sunt, foedere inito [orig: initô], coeteros Reges ad urbem Momemphim ingenti praelio [orig: praeliô] devicit, dissipavit, totoque [orig: totôque] Regno [orig: Regnô] potitus est. Mox soederatis, de se bene meritis, fundos dedit ad utrumque Nili latus, infra urbem Bubastim, ad ostium Pelusiacum, qui locus Castra vocabatur. Rex Amasis dein Memphim transtulit, in sui satellitium, con tra Aegyptios, unde Caro. Memphitae dicti. Vide supra: et ab hoc tempore Aegypti historia exploratior Graecis esse coepit. Sic vero rerum summam adeptus Psammertichus, urbem Saim, Minervae templo [orig: templô] celebrem, Regiam suam et Aegypti metropolim constituit; de gentium vetustate cogniturus pueros summo cum silentio alendos curavit (quod tamen alii Bocchoridi Regi tribuunt) Nili fontes explorare constituit, primus Aegypti Regum (qui et Sacerdotes) vinum bibit, Azotum urbem non ita pridem ab Asar-haddone Babylonis Rege Iudaeis ereptam, obsedit annos 29. expugnavitque, neque Saosducherio, neque Chiniladano, Asar-haddon is successoribus, opem ferentibus. Scythas dein, victo [orig: victô] Cyaxare omni Asia [orig: Asiâ] potitos, cum Syriam Palaestinam ingressi Aegypto imminerent, muneribus precibusque avertit: quo [orig: quô] tempore Milesii cum 30. navibus in Bolbiticum ostium appulsi ibi Milesiorum Murum condiderunt. Non diu post grandaevus toto concessit, anno Nabonass. 118. regni 54. sepultus in urbe

praefata Sai, in templo Minervae: successore Necho [orig: Nechô] seu Nechaone II. filio [orig: filiô]. Vide Auctorem: supra laudatum, d. l. c. 147. 151. 152. 154. 157. 169. Diodor. Sic. l. 1 Strabonem. l. 17. Athen. l. 8. plut, de Iside, et qui totam huius Regis historiam in compendium redegit. Ih. Marshamum Equ. Anglum, Canone Chron. ad Secu. um XVII. et XVIII. it. voce Sabritae

PSAMMETICHUS [2] II. fil. Amasis, mense regni 6. captus a Cambyse, filiarum servitutem, et filii mortem fortiter ferens, amici periclitantis calamitati illachry matus est, Idem Herodot. l. 2. et 3.

PSAMMETICHUS [3] filius Gordii, fratris Periandri. tyrannidem Corinthi per triennium tenuit. Aristot. l. 5. Polit. c. 12. Vide supra Gordias. Fuit autem hic Psammetichus Cypselidarum ultimus, iuxta Strabonem qui Cypselum mexri\ trigoni/as2, ad tertium heredem, tyrannidem propagavisse ait. l. 8. scil. duravit illa annis 73. et 6. menses: sub Cypselo annos 30. sub Periandro 40. et hoc Psammeticho 3. Idem, l. 5. c. ult.

PSAMMIS seu PSAMMITES Aegypti Rex Necho seu Nechaoni II. Patri successit, circa annum Nabonass. 137. expeditionem facien sin Aethiopiam mox vita [orig: vitâ] functus est, postquam regnasset [orig: regnâsset] annos 6. Intra quod sexennium contigere [orig: contigêre] Defectio Zaedekiae, Hierosolymorum Tyrique excidia et Aegypti devastatio per Nabuchodonosorem: adeo ut expeditio Aethiopica praefata, cuius Herodot meminit, l. 1. c. 161. de Regis fuga possit in telligi Vide Ezech. c. 29. v. 18. Iosephus a Babylonio Regem occisum, aliumque in eius locum surrogatum vult, sed neutrum nominat: respiciens saltem ad Ezech. c. 30. v. 13. Vide Apries

PSAMMUS Rex Aegypti, anno [orig: annô] ante Urb. Cond. 38. Nic. Lloydius Tanitarum seu pastorum XVI. ac penultimus, praefuit annos 10. Gideone adhuc Israelitas iudicante, Mephre vero in Thebaide regnante. Ante eum Osorcho [orig: Osorchô], post illum Zetrem Pastorum. fatiiam sub illo sese mire in clinantibus, moderati sunt. Ioh. Marshas mus, Canone Chron. ex Manethone.

PSAPHIS Oropiorum civitas in confiniis Atticae et Boeotiae-Hic [orig: Hîc] situm erat Amphiarai oraculum, ubi Amphiaraum fugien. tem. ut Sophocles ait, scissa Thebana tellus hausit cum armis, curruque quadriiugo [orig: quadriiugô]. Strab. l. 9.

PSAPHO vir quidam in Libya, qui divinitatis opinionem affectans, quamplurimas aves cepit vocales, et humani sermonis dociles, quas docuit sonare haec verba; me/gas2 qeo\s2 ya/fwn, atque ita edoctas emisit in montes. Atillae quae didicerant, canebant: ac reliquas item aves sonare docebant. Porro Libes, cum ignorarent commentum, credentes id divinitus accidere, Psaphonitem divinam facere instituerunt, ipsumque in Deorum numerum retulerunt. Unde Proverbium, Psaphonis aves. PSAPIS Sarmatiae Asiaticae fluv. Ptol. Psatis Interpretes.

PSATYRIANI Haeretici ex Arianis Synodo Antiochiae A. 360. habita [orig: habitâ], Filium quoad voluntatem Patri similem, inficiati, eum ex nihilo factum esse, quod et Arius primo statuerat, delirarunt [orig: delirârunt]: addentes, in Deo non differre Generationem a Creatione. Theodoret. de haer. fab. l. 4.

PSEBO [1] regio interior, quam Aethiopia, 5. itineribus ad ea distans. Artemidorus stagnum esse scribit. Steph.

PSEBO [2] Graece *yebw\, inferioris Aethiopiae ingens contra Sinum Arabicum sita, quam Phebol eorrupte vocat Appuleius de Mundo, ut Salmas. ad Solm. docet P. 1111.

PSECAS ancilla apud Romanos, ornandis crinibus praefecta. Vetus Schol. Fuvenalis ad v. 489. Sat. 6. Psecas, ait, Graece dicunt, quando minutim sive rarum pluit. Ornatrices igitur componentes rarum aut parum aquae solent mittere, ac velut yeka/zein: Ergo nominis Etymologiam ab arte sumpsit. Discreta enim cum essent ancillarum officia, atque nonnullae disponerent tantum crines et in orbes digererent: aliae crines dispositos digestosque aquis adspergerent, hae proprie Psecades sunt appellatae: Iuvenalis, loc. cit.

Nuda humero Psecas infelix, nudisque mamillis,
Altior hic quare cmcinnus? Taurea punit
Continuo [orig: Continuô] flexi crimen facinusque capilli.
Quid Psecas admisit? Quanam est hic culpa puellae,
Si tibi displicuit nasus tuus? altera laevum
Extendit, pectitque comas, et volvit in orbem,
Est in consilio matrona, admotaque lanis
Emerito [orig: Emeritô] quae cessat acu. ----

Vide Laur. Pignorium, Comm. de Servis, et Thom. Dempster. Paralipom. in Rosin. l. 5. c. 35. ut et supra, in voce Ornatrix. Antimachum Poetam Psecadem quoque appellatum fuisse, refert Suid. in *teuqi/des2, ubi Hieron. Wolfius vertit, rorem: id enim Graeca vox notat. Sed mollities eius denotari potius videtur, ut quod muliebribus se addixerit ministeriis et capillos Matronarum, instar ancillae, composuerit, irroraverit, digesserit. De eo autem Aristophanes in Acharnens, versus finem,

*)anti/maxon to\n yeka/dos2
*to\n cuggrafh= tou= mele/wn, to\n poihth\n,
*(ws2 me\n a(plw=| lo/gw|, kakw=s2
*)ecole/seien o( *zeu\s2.
Antimachum illum Psecadis
Versificatorem hominem usque ineptum,
Ut breviter dicam, male
Iuppiter illum perdat!

E quibus verbis cum Suidas suam sententiam hauserit, lapsum eum memoria [orig: memoriâ] iudicat Dempst. neque enim illum psecadem sed Pseca dis Poetam vocat Comicus, h. e. vilis alicuius ancillulae Ornatricis amorem carminibus aucupantem. Consule Scholiastem verter. et Eustathium apud Bisetum.

PSELCHIS in Itinerar. Antonini Item per portam Arabicam trans Nilum. Contra Pselchin, M. P. X. contra Talmis. M. P. XIII. etc. locus est Aegypti, in Occidentali latere Nili, in quo et Syene: male

PSELLA Graeco ye/llia inter Veter. armissas. Pollux in Onomast. inter ornamenta tou= karpw=n enumerat ta\ peripa/rpia, ye/llia, xlidw=nas2. Suidas, yeliw| perioxh=|: to\ yellion, ko/smos2 th=s2 xeiro\s2. Ubi perioxh\ dicitur, a circuli torma brachium ambientis. Discrimen autem inter Pseliia et Pericarpia indigitatum Polluci quodnam sit, non liquet; interim minus id esse, quam inter Psellia et xlidw=nas2, vero simile est inde, quod in Codicib. Suidae nonnullis inter ye/llia et xlidw=nas2 copula intercedit, nulla inter perika/rpia. Utrum que complectitur Polybius, l. 2. voce maniakw=n, quum perixei/rous2 ad ta\ ye/llia, vel, ut aliis placet, ya/lia seu ye/lia, arctaverit. *xlidw=nes2 vero vel hie [orig: hîe] nomine forte a Pselliis differebant, quod laxipres essent fluentesque, unde Armillae verius redduntur: quodque delicatioribus luxuriosisque tantum in usu: a xli/dh| enim, luxu, mollitie, commode derivantur. Xenophon, Paed. 6. a Brachialibus quoque Psellia distinguens, haec tantum peri\ tou\s2 karpou\s2 tou= xeirw=n posita fuisse, solumque carpum ornasse [orig: ornâsse]; illa vero totum brachii progressum cum armis complexa esse docet: quem Pollux, ut visum, sequitur. Quare Strabo minime audiendus, qui etiam ad brachia Pselliorum usum extendit; vide Thom. Bartholin. de Veter. Armillis, parum ab initio. Gestabantur itaque Psellia, ubi per carpum manus iungitur. Cael. Rhodig. l. 8. c. 13. a nominis argumento comprobat, et in summis brachiis gestari solita, quia Psellium Dores summum dicant: Unde et quae summis enun tiantur labiis accentiuncula, Psile nuncupata. Idque sanitatis causa [orig: causâ], ob micantis arteriae cum corde con sensum, cui aurum medelam affert, quam suspicionem annulus apud A. Gellium, l. 10. c. 10. suggessit. Maius quippe in carpis, quam digitis, pulsantium venarum cum corde commercium. Forte et fascina averruncarunt [orig: averruncârunt], quo [orig: quô] fine amuleta moniliaque per collum demittebantur. Vide iterum Bartholinum in seqq. ut et infra Viriola.

PSELLUS sub Constantino Duca (inquit Vir Clariss. Io. Voss. l. 2. de Histor. Grac. c. 26.) qui Isacio Commeno anno [orig: annô] suffectus 1058. claruit polugrafw/tatos2 ille Michael Psellus. Praefectus fuit studii Michaelis Ducae. Constantini Ducae filii: qui A. C. 1071. successit Romano Diogeni, Atque haec satis liquent ex Zonarae Annalibus. Huius Pselli illustre est elogium, apud Annam Comnenam, Alexiados l. 5. Cedreno dicitur tou= filoso/fwn u(/patos2. Vide Leonis Allatii dissertationem, de Psellis, Lloyd. ur et supra voce Michael.

PSEPHOBOLUS Graece yhfobo/los2, seu ov, apud Iohann. Antiochensem, peri\ *)arxaiolog. dia\ tou= yhfobo/lou, kai\ tou= e)n au)tw=| e(pta\ kokki/wn ta\ e(ppa\ a)/stra tou= planhtou= dia\ de\ tou= pu/rgou to\ u(/yos2 tou= ou)ranou=, Per psephobolum et quae in eo septem grana, septem astra Planetarum; per pyrgum autem, caeli altitudo: vox in re talaria usitata. Quae cum tota septem huiuscemodi kokki/ois2, granis, constaret, quatuor talis et tribus tesseris: tam tali quam tesserae, in pyxide aliqua lignea moveri concutique solebant, priusquam super tabulam funderentur. Quod genus vasculi yhfobo/lon vocabant, quod yh/fous2, h. e. talos tesserasque iactaret; diversum a pyrgo; de quo infra. Veteres enim aliquando ad cavendam improbi iactus fallaciam, solo [orig: solô] pyrgo [orig: pyrgô] usi sunt: aliquando tamen ad maiorem si forte cautionem et psephobolo [orig: psephobolô] et pyrgo [orig: pyrgô]. Nam non manu tesseras in pyrgum coniciebant, sed in psephobolum prius, dein per psephobolum, in pyrgum mittebant, ut sic magis ars et fallacia ingeniosi ac improbi aleatoris in iactando vitaretur. Eodem omnino modo [orig: modô], quo [orig: quô] in Iudicialibus urnis utebantur Veteres. Nec enim manu sua [orig: suâ] Iudices calculos, quibus fuffragia ferebant, in urnam conicere consueverant, sed per vasculum oblongum vimine textum eos demittebant in cadiscum, quasi per colum seu infundibulum, quod khmo\s2 Graecis, item fimo\s2, vide supra in voce Phimus. In re itaque tesseraria, pyrgus, in quem tesserae mittebantur, urnae vicem obtinebat et in parte alveoli residebat, crebris intus gradibus exsculptis, per quos tesserae resultantes saltitantesque in tabulam effunderentur. Epigr. vetus.

Vasculum autem illud, per quod in pyrgum tesserae coniciebantur. Psephobohlus erat etc. Vide Salmas. ad Vopisc. in Proculo. c. 13.

PSEUDEPIGRAPHUS Graeca vox yeudepi/grafos2, i. e. falso inseriptus, seu falsam inscriptionem prae se ferens appellatur ab Hieronymo Liber Sapientiae in Praefat. Librorum Salomonis: Et alius Pseudepigraphus, qui Sapientia Salomonis inscribitur; Quod non a Salomone, cuius nomen in fronte ostendit, fuerit, compositus, nec ab Hebraeis in Canonem relatus etc. Vide ubi de Apocryphis, et in specie voce Sapientia.

PSEUDISODOMUM dicitur Vitruvio, l. 2. c. 8. genus structurae, Isodomo oppositum, de quo Plin. l. 36. c. 22. Graeci e lapide duro vel silice aequato construunt veluti latericios parietes, quum ita fecerint, Isodomum genus structurae. Pseudisodomon itaque vocabant, quum inaequali crassitudine structi erant. Vide Salmas. ad Solin. p. 1331 et 1333. et supra Isodomon.

PSEUDO-AGRIPPAS a Tiberio peremptus. Tacit. Annal. l. 2. c. 39. circa A. C. 16. Pseudo-Balduinus, ad restim damnatus, a Ludovico VIII. Gall. Rege A. 1226. Lipsius Mon. Polit. Matth. Paris. Pseudo-Demetrius, interemptus a Moscis, A. C. 1606. Pseudo-Fridericus, iussu Rudolfi I. Imperatoris combustus, A. C. 1285. Pseudo-Iosua, a Praeside Iudaeae Cuspio Fado debellatus, A. C. 45. Ioseph. l. 20. c. 2. 3. 6. Pseudo-Mustapha, variis apud Turcas turbonibus nomen, Pseudo-Philippus, post devictum Perseum, Romanis negotium facessivit: Pseudo-Sebastianus, qui triplex, sub

finem saeculi praeteriti et initium praesentis ab Hispanis sublatus. Pseudo-Waldemarus, Marchiam A. C. 1348. infestavit. Becmann. Hist Orbis Terr. etc. Vide et infra.

PSEUDOALETHINA Vestis apud Auctorem, libri de Cena Dom. qui vulgo Cypriano inscribitur, ubi multa genera vestium enumerantur, quas diversis ex S. Scriptura personis tribuit Auctor apposite et accommodate ad cuiusque vitam, aut vitae actum aliquem insignem, Abiron nigram, Anna Persicinam, Isaac nativam, Paulus Tharsicam, Petrus operariam, Iosephus pseudoalethinam, Iesus columbinam, est, quae non ex purpura est, purpuram tamen imitatur. Alethinus enim Graece a)lhqino\s2, Latine Verus de purpureo sumitur. Unde apud Anastasium toties alethinarum vestium. quas ille alithinas vocat, mentio occurrit. Tribuit autem Iosepho auctor Pseudoalethinam vestem, quod falso creditus est pater Domini. Salmas. ad Treb. Pollion. in Claudio, c. 17.

PSEUDOANTONINUS ab Heliogabalo per convitium Diadumenus appellatus est, apud Lamprid. in Heliogabalo, c. 8. Insectatus est famam Macrini crudeliter, sed multo magis Diadumeni, quod Antoninus dictus est, Pseudoantoninum et Pseudophilippum appellans. simul quod, quum luxuriosissimus exstitisset, vir fortissimus, optimus, gravissimus, severissmus diceretur. Nempe Pseudoantoninum ipsum vocavit, ob rationem dictam, sicut olim Pseudophilippus quidam vocitatus est. Vide Salmas. Not. ad d. l.

PSEUDOCOMITATENSES in l. ult. Cod. Theodos. de Re mil. Sciant igitur Comites vel Duces, quibus regendae militiae cura commissa est, non solum de Comitatensibus numeris ad alies numeros militem transferri non licere, sed nec de ipsis quidem Pseudocomitatensibus, seu Ripariensibus, Castrisianis coeterisque, cuiquam eorum transferendi militem copiam attributam: erant numeri Militare Comitatensibus oppositi; sicut Pseudoriparienses Ripariensibus, vide Iac. Gothofredum ad d. l.

PSEUDODEMETRIUS [1] I. post excessum Theodori, Moscoviam turbavit. Cum enim Iohanni Basilidi, Theodori Patri, filius esset secundo genitus Demetrius, quem iracundus Pater, nescio qua [orig: quâ] occasione baculo [orig: baculô] percussum sive interemerat, sive relegaverat; Theodorus autem negligentius Russiam administraret, quam populi ferretingenium, atque insuper legitima [orig: legitimâ] cereret prole: Iesuitae in Polonia hoc facinus ausi dicuntur. Habebant illi in collegio quodam suo Iuvenem Ruslum, Otropici Boiari cuiusdam ab oppido Galitz fil. cui nomen Gregorius Strepius sive Guisca Utrepaia: quem a prima Iuventute ad futuram tragoediam egregie instruxerunt, atque praeceptis imperandi ita imbuerunt, ut toti Russiae aliquandiu imposuerit. Is itaque, his artibus instructus, in superque studiis Principis Lithuaniae Adami Wisnevicii ac Palatini Sendomiriensis adiutus, post mortem Theodori, res suas in Russia eousque promovit, ut medio [orig: mediô] tempore moriente Borislo [orig: Borislô] Gudenovio [orig: Gudenoviô] (qui clam occiso [orig: occisô] Theodoro [orig: Theodorô] Imperium arripuerat) ab omnibus pro vero Demetrio, altero Ioh. Basilidis filio (quem tamen ante Patrem obiisse constat) adeo que herede Imperii susceptus, publice coronaretur, A. C. 1605. die 29. Iun. Sed quia peregrinos, ac inprimis Polonos, magno [orig: magnô] numero [orig: numerô] Russiae induceret, uxorem etiam Polonam, Palatini praefati filiam sibi iungeret, insuper Religionem Pontificiam in Russia stabilire meditaretur et a moribus Russicis alienum se praeberet: in suspicionem fraudis. unius e proceribus Basilii Zuskii industria [orig: industriâ], Russi adducti, mox eum Imperio pariter ac vita, una cum Polonorum, quos secum habebat, maxima [orig: maximâ] parte, exuerunt, ultimis nuptiarum eius diebus, quam cum Maria Mniskowna, Palatini Sendomir. filia, celebraverat A. C. 1606. Mense Maio [orig: Maiô].

PSEUDODEMETRIUS [2] II. post hunc surrexit. Statim enim a tumultu invaluit rumor, Demetrium Ducem vivum, licet saucium, effugisse: hinc prodiit in Occidentalibus mox Imperii provinciis (Basilio [orig: Basiliô] Ibanowiz Zuski interea magno [orig: magnô] Duce a Moscis creato [orig: creatô] ) ludimagister quidam oppidi Sogotiae, qui Demetrii persona [orig: personâ] denuo assumpta [orig: assumptâ] a Polonis adiutus Cosacisque Zuskio non parum molestiae creavit, acceptis in fidem plerisque Russiae provinciis et Moscua [orig: Moscuâ] ipsa [orig: ipsâ] obsessa [orig: obsessâ]. Nec aliud praesidium Zuskio, nisi ut a Carolo Sueciae Rege acceptis auxiliis aemulum distineret, cui accessit, quod etiam provinciarum non paucae gravioribus tributis exacerbatae illum sensim desererent. Obiit tandem prope Colugam, confectus a Tartarico quodam Mursa, relicto [orig: relictô] filio [orig: filiô] posthumo, de quo mox.

PSEUDODEMETRIUS [3] III. prioris fil. posthumus fuit, in cuius sidem Colugenses ac vicini iurarunt [orig: iurârunt] statim. a Patris caede: quae iura filii ut tanto acrius mater persequeretur, nupsit Polono cuidam Io. Zoraskio, qui etiam belli impetum aliquandiu sustinuit, sed captus biennio [orig: bienniô] post a Michaelis Federovicii exercitu, palo insixus, uxor vero cum filio perpetuo carceri addicti sunt.

PSEUDODEMETRIUS [4] IV. in Septentrionali Russia emersit circa eadem tempora, Scriba publicus Moscoviensis, qui Novogardia [orig: Novogardiâ] aliisque provinciis Sueciae vicinioribus in suas partes pertractis, etiam Sueciae Regem sibi adiungere annisus est. Sed cum insolentissime se gereret, a suis captus et in Moscoviam abductus, ad Aulae portam catenae alligatus est, et postquam populi ludibrium aliquandiu fuisset, suspendio [orig: suspendiô] iussu Michaelis vitam finivit. Quae Pseudodemetriorum sibi invicem succedentium factiones durarunt [orig: durârunt] ab A. C. 1605. usque ad 1613. quo [orig: quô] Michael Federovitius Dux stabilitus est: qui primo omnium pace cum Suecis sancita [orig: sancitâ], quos amicos hactenus expertus est (Polonis semper pro Pseudo demetriis stantibus) omni illis Livonia [orig: Livoniâ], Ingria [orig: Ingriâ], Carelia [orig: Careliâ], et

multis ad Mare Album provinciis, quas durantibus his turbis occupaverant, cessit. Vide Auctorem Anonymum Histor. Orb. Terr. Geogr. ac Civil. c. 7. ubi de Imperio Russico, et Georg. Hornum, Orb. Imper. p. 380. et seqq.

PSEUDOFORIS apud Sulpicium Seu. pro pseudothyro, Gall. Fausse porte. Pseudoforum Fortunato in Vita S. Martini, l. 4.

PSEUDOLACTINUS Color. apud Ioann. Diaconum in Vita S. Gregorii, Circa pestus, sub gula, inferior tunica pseudolactini colovis: subalbus, subcandidus et cinericius est, leukofai=os2, Gallis gris, Italis Turchino allaitato. Macer, Hierolex.

PSEUDONARDUS qua [orig: quâ] Plinius adulterari scribit nardum Indicam, est nardi species, quam hodie Spicam seu Lavendulam dicimus. Vide Salmas. ad Solin. p. 1066. et supra ubi de Nardo pistica.

PSEUDO-NERO non unus fuit, Tacit. Histor. l. 2. c. 8. Casaubono tres, de quibus vide illum ad Neron. Suetonii, c. 59.

PSEUDOPENIAS promontor. Cyrenaicae, super quo Berenice Urbs, Strab. Capo Bernich ex tabul. recent.

PSEUDOPROPHETA qui absque intentione Idololatriae seu extranei cultus introducendi, suum tantum obtendens ingenium, homines seducere conabatur, vel sectam sibi peculiarem comparando, vel futura falso praedicendo, lege illa [orig: illâ] Deuteron. c. 13. v. 6. solummodo qua [orig: quâ] quilibet alius seductor tenebatur. Quin et lapidationis poena [orig: poenâ] erat puniendus, idque ex sententia Synedrii, cui suberat, Vigintituium viralis: At qui vel veri Numinis vel Idoli sibi dictata simulans, sive in alien um cultum, sive in haeresin quempiam inde incitaret, futuraque etiam inde praediceret; licet res ipsa, quam ex Idoli auctoritate praemonebat, alias licita esset, nec a vero cultu dissona: in eum Iudicium extra Synedrium magnum neutiquam poterat ferri, nec alia in illum praeter Strangulationis poenam statui, vide Deuteron. c. 18. v. 20. ubi dverba illa, morte plectendus est, de Strangulatione solent plerumque accipi. Quo facit, quod habetur apud Ieremiam, c. 38. de se in ius vocato et in lacum coniecto: Nec desunt, qui existiment iurisdictionem hanc Synedrii M. spectasse [orig: spectâsse] D. N. Iesum Christum, Lucae c. 13. v. 33. ubi. Fieri non potest, ait, Prophetam venire (morte plecti) extra Hierosolyma, ubi Synedrii illius sedes. Quod vero Hieronymus habet in Esai. l. 2. c. 3. Constitutos fuisse in Populo Iudaeorum Sacerdotales gradus, qui Prophetas Pseudoprophetasque discernerent, alibi non reperitur. Vide quae hanc in rem congessit eruditus Seldenus de Synedriis vett. Hebraeorum, l. 3. c. 6.

PSEUDOSEBASTIANUS [1] I. surrexit A. C. 1585. Cum enim post mortem Sebastiani, in Africa caesi, et Portugalliam in Hispanorum potestatem redactam, magna Lusitanorum pars desiderio [orig: desideriô] pristinae Regum suorum familiae quemvis fingere etiam maluisse visa fuerit, quam Hispanorum iugum perpetuo pati, prudentioribus interim de morte Sebastiani neutiquam dubitantibus, nec causa [orig: causâ] suspicionis de superstite adhuc illo alia [orig: aliâ] exsistente. quam quia Alphonsus Peresius Tavora captus, ut hostilem furorem evitaret, se Regem finxerat, eoque ad Melici lecticam adductus servatus fuerat, ut videre est apud Thuanum, l. 65. Primo Sebastianum mentiri coepit anno [orig: annô] praefato [orig: praefatô], tegularii filius, Alcasonae natus et Olyssipone educatus, posteaque vitam eremiticam amplexus: sed eum Albertus, Prorex Philippi, quod fronte et habitu corporis Sebastiano dissimillimus esset, ex Iudicum sententia paulo post remis admovit.

PSEUDOSEBASTIANUS [2] II. fuit Consalvus Alvarus, e Tercera Insul. atque itidem eremiticam vitam professus Hicerae ad littus maris; quo [orig: quô] unico [orig: unicô] fundamento [orig: fundamentô] Portugallicum vulgus motum, credidit Regem Sebastianum, amissi praelii paenitentia [orig: paenitentiâ] ductum, in eum locum secessisse. Quare persentiscens is talia et in commoda sua transferre cupiens, saepius in tuguriolo suo exclamavit: Miserum te Sebastiane, cuius causamortem [orig: causâmortem] oppetiere [orig: oppetiêre] tot fortissimi milites, qua [orig: quâ] poteris paenitentia [orig: paenitentiâ] culpam eluere? Sed captus et ille, nomen patrium ac vitae institutum sponte professus est, ac laesae Maiestatis reus suspendium pertulit.

PSEUDOSEBASTIANUS [3] III. eum excepit, Gabriel de Espinosa, Madrigalae pistor Dulciarius, instinctu Fr. Michaelis a Sanctis, qui olim Sebastiano a contionibus fuerat, se ductus: sed ambo morte multati sunt A. C. 1595.

PSEUDOSEBASTIANUS [4] IV. Calaber, innotuit demum A. C. 1598. fidemque omni exceptione maiorem mereri videbatur: Maxime quod in colloquio cum Duce de Medina ensem inter varios, qui proferri iubebantur, agnosceret, quem Sebastianus olim Duci ad se ablegato dono dederat, et uxorem Ducis monilis admoneret, ipsi tunc etiam donodati [orig: donôdati], esseque in monili quippiam quod hactenus illa nesciverit, sibique constitutem esse, ut Sebastianum se esse fidenter crederent, id illi monstrare: quo [orig: quô] allato [orig: allatô] iussit gemmam eximi et posteriori, quae auro [orig: aurô] antea tecta fuerat, parti, nomen suim insculptum ostendit. Unde nec Portugalli a tumultibus vacui manserunt: quibus tamen ille, in arcem conclusus, sua [orig: suâ], an accelerata [orig: acceleratâ] morte, finem imposuit. A. C. 1601. Vide Chifletium in Tenneur. Expenso, c. 7. et 8. laudatum Auctori Histor. Orbis Terr. Geogr. et Civ. c. 2.

PSEUDOSERICUM in Notis Tyronis, p. 159. Car. du Fresne est pannus ex serico et tela confectus.

PSEUDOSTOMUM unum ex ostiis Istri, Boreale, Plin. l. 4. c. 12. Ptol. ubi Bialogrod, urbs Mysiae inferioris hodie clara, sedesque Praefecti.