CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

PYRA [1] pars Octae, ad Sinum Malliacum, ubi helleborum nascitur, Plin. l. 3. c. 5. Theophr. et Herculis copus concrematum, Liv. l. 36. c. 30. Non longe a Pyrrha Insul. Strab. una cum Deucalione Insul. et Pyrrha promontor. idem forte cum Pyra.

PYRA [2] rogus, bustum, Servio sic distinguuntur, ut Pyra sit lignorum congeries, Rogus dicatur, cum ardere coeperit; Bustum vero iam exustum vocetur, quasi Bene ustum. Vide Rosin. Antiqq. Rom. l. 8. c. 6. ut et hic passim, inprimis ubi de Cadaverum cura, Cremandi ritu etc. item, voce Rogus, et Straba. Addo saltem, Veteres, quo quis ditior opibus, dignitate celsior, virtutibus praestantior, hoc [orig: hôc] illi pyram celsiorem solitam erigi. Virg. l. 4. Aen. v. 685. de Pyra Didus [orig: Didûs]:

Ubi Servius, Rogi pro qualitate fortunarum fiebant. Et lib. 6. v. 178. de Miseni.

------ ------ aramque sepulchri
Congerere arboribus caeloque educere certant.

Ubi Donatus hoc factum ait: Ut robur et meritum viri sic appareret. Vide quoque Dionysium Halicarn. Antiqq. Rom. l. 11. ubi de Sicinii rogo etc.

PYRACMON unus ex Vulcani ministris, quorum opera [orig: operâ] in fabricando utitur. Dictus ab igne et incude. Nam pu=r Graeci ignem, et a)/kmona incudem vocant. Virg. l. 8. Aen. v. 475.

Quinque neci Caeneus dederat, Styphelumque, Bromumque,
Antimachumque, Helimumque securiferumque Pyracmon.

PYRAECHMES Rex Euboeae. Ptol. in Parallelis: *puraixmhs2, basileu\s2 *eu)boie/wn e)pole/mei *boiwtoi=s2, o(\n *(hraklh=s2, e)/ti ne/os2 w)/n, e)ni/khsen. *pw/lois2 de\ prosdh/sas2, kai\ ei)s2 du/o me/rh dielw\n to\n *purai/xmhn a)\tafon e)/r)r(iyen: o( de\ to/pos2 prosagoreu/etai *pw=loi *purai/xmou. kei=tai de\ para\ potamo\n *(hra/kleion, xremetismo\n de\ a)nadi/dwsi pino/ntwn i(/ppwn, w(s2 e)n tri/tw| peri\ potamw=n.

PYRALE in Histor. Alamann. Tom. II. Praesul in Pyrale Congregationis intravit, apud Dominic. Macrum in Hierolex.: hypocaustum est Conventuale, in quo Capitulum celebrabatur. In eo flagellum disciplinarum appensum, et columnam fuisse, ad quam caederentur rei, annotat Ekkehardus Iun. de Casibus S. Galli, c. 16.Ille ad columnam Pyralis ligatus acerrime virgis caeditur. Proxima eidem conclavia, Lavatorium et Scriptorium, idem memorat c. 16.

PYRALLIS animal pennatum, haud multo maius muscis, in fornacibus aerariis Cypri. Plin. l. 11. c. 36. In Cypri aerariis fornacibus et medio ignium maioris musca [orig: muscâ] magnitudinis volat pinnatum quadrupes: appellatur Pyrallis, a quibusdam Pyrausta. Idem de Carystiis sidhrei/ois2 seu ferrariis fornacibus, memorat Antigonus in Admirandis, c. 90. Quam ob causam Carystias aves eos appellat Solinus, c. 11. Carystos aquas calentes habet, Hellopias vocant: et Carystias aves, quae flammas impune involant. Inepte. Volucres quidem de muscis dixit Ammianus; sed volucre dici potest, quidquid pinnatum est, etiam quadropes; volucre namque to\ pthno\n, quod volat. At avis est o)/rnis2 vel o)/rnion: quo [orig: quô] nomine muscas nullus Graecorum insignivit. Praeterea, quod ait, aves illas impune flammas involare, ne id quidem satis recte dictum. Imonon evolant impune ab ignibus. Nam ut scribit Antigonus, tou= puro\s2 xwrizo/mena a)poqnh/skei, ab igne separatae moriuntur. Plinius quoque, Quamdiu est in igne, vivit: cum evasit longiore paulo volatu, emoritur. Cuiusmodi animalium in igne ferrariarum officinarum nascentium, meminit quoque Strabo, et kw/nwpas2 appellat etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 177.

PYRAMIDES nihil aliud fuerant, quam regum Aegyptiorum pecuniae otiosa et stulta ostentatio. Harum enim una a 360000. hominum 10. Annorum spatio [orig: spatiô] constructa traditur, tanta [orig: tantâ] impensa [orig: impensâ], ut in alliis, caepis et raphanis 1800. talenta fuerint insumpta, Plin. l. 36. c. 12. Sed et hasce moles faciendi causa a [orig: â] plerisque traditur, ne pecuniam successoribus, aut aemulis insidiantibus praeberent. Plures in Aegypto passim exstiterunt. Baudrando 20. sunt, nullae tamen clariores tribus illis, de quibus Mela scribit, l. 1. c. 9. quae orbem implevere fama [orig: famâ], conspicuae undique adnavigantibus, sitae in parte Africae, monte saxeo [orig: saxeô], sterilique inter Memphin oppid. et Delta. Unde Martialis; Epigr. 1.

Baudrando vix 2. leuc. a Cayro distant in Occasum, suntque quadrifrontes. Earum maior in rupe sita habet basin 693. pedum Anglic. ex utraque parte. Altitudo eadem, et ad eius sumnum ascensus est per 207. gradus. Excitata fuit a Chemi seu Cheope Rege. Secunda vix 200. passibus abest a priori; eiusdem altitudinis, sed minoris circuitus, cum eius basis ex utraque parte sit 560. pedum Anglic. seu 625. pedum Romanorum. Tertia vix a secunda distans iactu lapidis, sedet in tumulo. Latitudo eius in utraque basi 320. pedum Anglicor. ut et altitudo. Aliae autem 17. multo minores sunt, et a primis distant. Ex Ioh. Greaves, Oxon. Acad. Prof. Sunt autem Turres, inquit Solinus, c. 35. fastigiates ultra excelsitatem omnem, quae manu fieri possit. Sub his Aegyptiorum Reges sepulti fuerunt. Sunt autem proprie Pyramides, modes Geometrica [orig: Geometricâ] ratione constructae in modum flammae ( a)po\ tou= puro\s2 ) ut a lato videlicet in acutum tendant. Amm. Marcellin. l. 22. Pyramides ad miracula septem

Provectae, quarum diuturnas surgendi difficultates scriptor Herodotus docet, ullra omnem omnino altitudinem, quae humanis manibus con fici potest, erectae sunt turres ab imo latissimae, in sumitates acutissimas desinentes. Quae figura apud Geometras ideo sic appellatur, quod ad ignis speciem tou= puro\s2, ut nos dicemus, extenuatur in conum: quarum magnitudo, quoniam in celsitudinem nimiam scandens gracilescit paullatim, umbras quoque methanica [orig: methanicâ] ratione consumit. Aliqui dictas volunt a)po\ tou= purw=n, h. e. a. tritico, quo [orig: quô] illic per regem collecto [orig: collectô], magna annonae caritas per Aegyptum secuta est. Docet id Stephanus peri\ po/lewn. *)wnoma/sqhsan de\ *purami/des2 a)po\ tou= purw=n, ou(\s2 e)kei= sunagagw\n o( basileu\s2, e)/ndeian e)poi/hse si/tou kata\ th\n *ai)/gupton. Videtur hoc etymon priori praeferendum, eo quod Pyramis et puro\s2 conveniant primae syllabae modulo [orig: modulô], contra quam fit in pu=r, eiusque derivat is. Pyramidis autem vocabulum forsan Aegyptiacum est; quod illis Paramon. Certe Arabes Aegyptiis vicini, Haramon vocant Pyramidem. Sicut Albaraman duae Aegypti Pyramides in occidentali ripa Nili dicuntur. Haramon itaque Pyramis dicta. Ita Graeci palus ab e(/los2, pubes ab h(/bh. Sicut [gap: Hebrew word(s)] harmon Ebraeis arcem et palatium denotat, uti ab altit udine quoque Hermon mons dictus videtur. Nic. Lloydius. Pyramidum primam, a Chemmi, secundam a Copho, tertiam a Rhodope excitatam, vult Moret. in Diction. Hist. qui citat Vatrieri Aegyptum, Pouleti, Itiner. Orientis, Vinc. Blancum, Monconisium etc. Sed quis de his accuratius doctiu sque scripsit Petro [orig: Petrô] de Valle? Itiner. tom. 1. quem vide sisadi, operae erit pretium, cui adde Ill. Equ. Anglum, Ioh. Marshamum, Canone Chronic passim, inprimis Saecul. III. ubi Pyramidis Maximae accuratam descriptionem exhibet, ex Pyramidographia Ioh. Gravii cit. Angl. edita A. C. 1646. et quae hic [orig: hîc] dicta, vecc Chochome, it. ubi de Memphiticis Regibus etc. Lucan. l. 9. v. 155.

PYRAMUS [1] adolescens Babylonius, qui Thisben mutuoamore [orig: mutuôamore] prosecutus est: verum cum adeo a parentibus uterque observaretur, ut nullo [orig: nullô] modo [orig: modô] se complecti possent, egredi urbem ad constitutum locum decreverunt. Quo quidem cum prior pervenisset Thisbe, a leaena [orig: leaenâ] illic transeunte perterrefacta in antrum vicinum confugit. Pyramus deinde adveniens, cum velum, quod fugienti Thisbe e capite deciderat, cruentatum reperisset, eam putans a feris fuisse dilaniatam, gladio, quem secum habebat, sub moro arbore incubuit. Thisbe autem ex antro egressa, cum Pyramum vulnere confectum vidisset, eodem [orig: eôdem] se gladio [orig: gladiô] confodit. Utrumque autem sub moro arbore occisum volunt, eiusque fructus, cum antea candidi essent, ex eorum sanguine atrum colorem traxisse. Ovid. Met. l. 4.

PYRAMUS [2] fluv. qui per angustias Tauri montis per Ciliciam defertur marique apud Mallum Urbem excipitur. Eius meminit Dionys. v. 866.

*kai\ tw=| me\n pleo/nwn potamw=n e)pimi/sgetai u(/dwr
*thlo/qen e)rxome/nwn, *pura/moio te kai\ *pina/roio,

Ubi Scholiastes: *(o de\ *pu/ramos2 skolio/s2 te r)e/ei, w(\s2 ei)/rhtai, kai\ katapi/ptwn ei)s2 baqei=an fa/ragga yo/fon proba/llei bronth=| paraplh/sion, kai\ xou=n de\ pa/nu polu\n, w(s2 o( gewgra/fos2 fhsi\ kata/gei e)pi\ th\n qa/lassan. *dio\ kai\ xrhsmo\s2 e)ce/pesen e)n u(perbolh=| toiou=tos2,

*)/essetai e)ssomenois2, o(/te *pu/ramos2 eu)rudi/nhs2
*)hi+o/na proxe/wn i(erh\n ei)s2 *ku/pron i)/khtai.

Hesych. *pu/ramos2, potamo\s2 *kiliki/as2, a)/lloi de\ xo/rton ou(\tw kalou=si. Eius meminere [orig: meminêre] Strabo, l. 12. Arrianus, l. 1. et Qu. Curtius, l. 3. c. 4. Hodie Malmistra Nigro dicitur. Leucosyros olim, Steph. Cornui etiam Bellonio. Nic. Lloydius.

PYRAMUS [3] Graece puramou=s2, placentae genus, victoribus olim dari solitum, Artemidorus, l. 1. c. 74. Non tamen omnibus, sed tantum iis, qui in potatoria palaestra [orig: palaestrâ] reliquos in somnia [orig: somniâ] vicissent. Aristophanis Scholia Equitibus, o( diagrupnh/sas2 me/xri th\n e(/w, e)la/mbane to\n puramou=n, qui ad auroram usque pervigilasset [orig: pervigilâsset], accipiebant ex tritico, melle admixto [orig: admixtô], placentam. Haec enim vocis notatio. Vide Meursium ad Lycephronem, et infra Victoria.

PYRANDER Quaestor Atheniensis, a populo saxis obrutus, quod tempore belli triticum parce suppeditaret. Plut. Alius historicus fuit, qui emisit Peloponnesiacorum libros, teste Plut. in Par. c. 37.

PYRANTHUS urbs parva, aut vicus Cretae, iuxta Gortynem. Steph. Nunc in ruinis. Baudrand.

PYRASUS vir Troianus, ab Aiace bello [orig: bellô] interfectus. Homerus. Item urbs Phthiae Stephano sic dicta, quod regio sit purofo/ros2, i. e. tritici ferax.

PYRATHEIA dicta sunt septa ingentia, in quorum medio fuit ara. In hac Magi, Persarum Sacerdotes, et cinerem multum et ignem perennem servabant, eoque quottidie in gressi, im precationes faciebant, per horam ante Ignem (gentis Deum) virgarum fasciculum tenentes, pileisque in fulis velati ex utraque parte dependentibus, adeo ut vittae labia malasque contegerent. Anselm. Solerius de Pileo, sect. 11. Vide quoque Cael. Rhodig. Antiqq. Lect. l. 7. c. 29. Delrium. Disquis. Mag. tom. 2. l. 4. c. 2. quaest. 7. §. 2. et ante utrumque Strabonem, l. 15. ubi de Cappadocia, et Procopium in bello Pun. l. 2. ubi, Hic [orig: Hîc] magnum est Pyreum, inquit, ubi ignem perpetuum custo diunt Magi. Quomodo autem ignis hic manserit perennis, cum disquirant Eruditi, sentit Licetus, non interpolata [orig: interpolatâ] repetit âque novi fomitis adiectione, sed in materia diutissime ardente, cuiusmodi flamma erat Pallantis et Olybii, conceptum conservatumque fuisse, l. 1. de Lucernis, c. 20. Idem Ignem hunc in Pyratheiorum seu Pyrethiroum ara iugi splendore ardentem, cum lucerna Minervae Athenis in Prytaneo, cum lucerna in urbe Muaychia, in Ammonis aede, in Britannicae Minervae delubro, in

altari Delphico, in fano Veneris, in Terentini Ditis et Proserpinae ara subterranea aliisque confert, Op. eod. l. 3. c. 5. Istiusmodi itaque Pyreum cum Ausas Episcopus zelo [orig: zelô] correptus sust ulisset, circa A. C. 421. Varanes Persarum Rex (cuius Pater Isdigerdes Christianis multum libertatis concesserat) oftensus gravissime, non solum eum cum aliis Episcopis interfici, sed et templa destrui praecepit, crudelissima [orig: crudelissimâ] in omnes Christianos regni sui persecut ione excitata [orig: excitatâ], de qua vide Theodoretum, l. 5. c. 38. et 39. ut et aliquid hanc in rem supra, voce Omanus, it. Oratorium.

PYRAUSTA eadem cum pyrallide, de quo modo. Sed et porausth\s2 Graece dicitur papilionis genus, quod lucernas accensas circum volitat et adsultat sua pler umque cum pernicie. Idem sbid. Quo [orig: Quô] nomine Reformatos in Gallia a Pontificiis appellari notum; eos circa Mysteria divina tamdiu volitare, donec eorum sublimitate absorbeantur, dicentibus.

PYRECHMES luctator Aetolus, qui Degmentum Epeum singulari certamine vicit. Herodot. l. 6. Lege Pyraechmes.

PYREICUS pictor nobilis, qui humilia secutus, humilitatis tamen summam gloriam adeptus est. Pinxit tonstrinas, sutrinas. asellos et obsonia. Plin. l. 35. c. 10.

PYRENAEA Venus Portus Veneris Melae, l. 2. c. 5. et aliis Templum Veneris, oppid. Galliae Narbonensis in confinio Hispan. Capo de Creuz hodie dicitur. Baudrando nunc Port Vendres. portus Galliae Narbonens. prope Caucoliberim oppid. Comitatus Ruscinonensis, in ora maris Mediterranei in ipso limite Cataloniae; vix 8. mill. pass. ab Aphrodisio promontor. in Boream.

PYRENAEUS mons Hispaniae maximus, illam a Gallia separans, ab Oceano in mare Mediterraneum extensus ad 80. milliar. Hispanica, ex cuius medio ferunt utrumque mare conspici. Vide infra. Auson. Ep. 24. v. 68.

Himontes Ptolemaeo et Stephano *purh/nh vocantur, ut et Sil. Italico. l. 3. v. 438. Pyrene. Cornelio Nepoti, l. 23. c. 3. et Liv. l. 21. c. 32. 33. nuncupantur saltus Pyrenaeus, quo [orig: quô] nomine etiam Caesar, l. 1. Bell. Civ. c. 37. Sueton. in Caesar: c. 25. et Orosius c. 21. appellarunt [orig: appellârunt] Alpes vocantur ab Agellio, ex Varrone; nominat enim horum accolas Hispanos Alpinos. Ceterum de Pyrenaeis duplex fabula iactatur, apud Graecos: Una de Pyrenes nomine dictis, Bebrycis regis filiae, quae ab Hercule illac [orig: illâc] iter faciente vitiata, cum metu patris aufugisset in silvas, a feris discerpta esse creditur. Silius, l. 3. v. 417.

Pyrene celsa [orig: celsâ] nimbosi verticis arce,
Divisos Celtis late prospectat Iberos;
Atque aeterna tenet magnis divortia terris.
Nomen Bebrycia [orig: Bebryciâ] duxere [orig: duxêre] a virgine colles,
Hospitis Alcidae crimen, qui sorte laborum
Geryonis peteret cum longa tircorporis arva
Possessus Baccho, saeva [orig: saevâ] Bebrycis in aula [orig: aulâ],
Lugendam formae sine virginitate reliquit
Pyrenen, etc.

Hanc fabulam merito reicit Plin. l. 3. c. 1. Quae de Hercule. inquit, ac Pyrene, vel Saturno traduntur, fabulosa imprimis arbitror. Alii ex Pyrenaeo saltu incenso referunt argenti fluxisse rivos, unde maximas opes contraxerint Phoenices, cum illud vili pretio [orig: pretiô] ab accolis com paraffent [orig: parâffent]. Huius conflagrationis meminere [orig: meminêre] Aristoteles in Mirabilibus et Posidonius apud Strabonem, itemque Diododorus, l. 5. qui addit, ta\ me\n o)/rh dia\ to\ sumbebhko\s2 klhqh=nai *purhnai=a, montes propter hunc casum Pyrenaeos esse dictos: tamquam a)po\ tou= puro\s2 suxna\s2 h(me/ras2 sunexw=s2 e)pifle/gontos2, ab igni qui per multos dies continue exarserit. Haec illi. Bocharto, l. 1. Chanaan, c. 35. autem nomen Pyrenes, vel vyrenaeorum montium videtur posse deduci, non absur de ex Phoenicio [gap: Hebrew word(s)] purani, pro ramoso scil. et opaco. Nempe Ebraeis [gap: Hebrew word(s)] pura vel pora. est ramus. Et ut ex [gap: Hebrew word(s)] rucha. spiritus, est [gap: Hebrew word(s)] ruchani, spiritualis : ita ex [gap: Hebrew word(s)] pura, ramus, [gap: Hebrew word(s)] purani, ramosum sonat, vel, quod idem est opacum: Qualem fuisse Pyrenaeum, saltem a parte Hispaniae, veteres diserte docent. Strabo. l. 3. *au)th=s2 de\ th=s2 *purh/nhs2 to\ me\n *)ibhriko\n pleuro\n eu)/dendro/n e)sti pantodaph=s2 u(/lhs2 te kai\ a)eiqalou=s2. Diodorus, l. 5. *pollw=n de\ o)/ntwn e)n au)th=| drumw=n, kai\ puknw=n toi=s2 de/ndresi. l. 3. v. 415.

Et postea de Pyrene per Pyrenaeos montes oberrante, postquam ab Hercule compressa est: v. 430.

Iamque per et colles, et densos abiete luces
Bebryciae Poenus fines transcenderet aulae.

Inde Pyrenaei saltus, in Corn. Nepote, loe. cit. Orosio c. 21. et Aethico, qui hodieque nomen retinent. Baudrando hi montes inter Galliam et Hispan. ab Ortu in Occasum per 85. leucas Hispanic. nempe a Templo seu Portu Veneris in ora maris Mediterranei usque ad Fanum S. Sebastiani in ora Oceani Cantabrici extensi sunt. Dicuntur inter Cataloniam et Comitatum Ruscinonensem Col de Pertuis prope Iuncariam; inter Comitaum Ruscinonensem et Ceretaniam Mont Canigo, in Ceretania Col de la Prexa, inter Occitaniam et Cataloniam Col de l'Argentiere et Porte de Viella; inter Aquitaniam et Aragoniam Montes de Iacca et de S. Christina, in Navarra Monts d'Aldude, inter Pompelonem et Fanum S. Iohannis Pedeportuensis. Sed ex eius medio non potest utrumque mare conspici. Eorum partes sunt etiam montes Ami-Pyrenaei, inter Occitaniam, et Comitatum Ruscinonensem extensi per aliquot leucas: Profluunt autem ex Pyrenaeis, qui Germanis

peregrinatoribus, Compostellam invisentibus, etiam der Runze fal dicuntur, Atax, Aurigera, Garumna, Thetis, Gabarus uterque et Aturus, fluvii Gall. uti Arga, Aragonius, Gallaecus, Cinga, Noguera et Sicoris, fluvii Hispan. Ortelius credit etiam Montem S. Adriani partem esse Pyrenaeorum, et hos non tantum inter Galliam et Hispaniam esse, sed hinc ad Occasum usque Oceanum et Celticum Promontor. testibus Pomponio [orig: Pomponiô], l. 3. Dione, l. 53. et Orosio [orig: Orosiô], c. 21. sed ab omnibus Montes Pyrenaei dicuntur, qui Galliam ab Hispania separant. Adhuc notandum, Pyrenaei vocabulum esse aequivocum, eoque [orig: eôque] nomine appellari non tantum montes, qui Galliam separant ab Hispania, sed etiam montem Germaniae, propesylvam Hercyniam, nomine Pyrenen, ex quo fluere Danubium scribit Aristoteles, in Meteoris. Hinc et Plin. in Panegyrico, c. 14. Germaniam quamplurimae gentes, ac prope infinita vastitas interiacentis soli, tum Pyrenaeus, Alpes, immensique alii montes, nisi his comparentur, muniunt, dirimuntque. Mons ille, cuius et B. Rhenanus meminit, hodie Brenner Germanis dicitur, ab urendo, ut putatur. Nam frigore urere etiam in media aestate experiuntur illi, qui in Comitatu Tyrolensi eum aliquando superant. Vide eum, Rer. Germ. l. 3. com Notis Cl. Ottonis ICti. Baudrand. Der Gross Verner German. le Grand Brenner Gall. pars est Alpium Tridentinarum, inter Oenipontem ad Boream et Bolzanum ad Meridiem versus fontes Athesis fluv. Huius praeterea meminere [orig: meminêre] Appian. Seneca, Consol. ad Helv. c. 6. Dionysius Philargyrus in Virgil. Georg. l. 4. Brennum vocat.

PYRENE [1] promontor Hisp. in ora Oceani Cantabrici. Quibusdam Fons rapidus seu Fuentaravia, arx in ipso limite Franciae. Melius autem, ubi hodie S. Sebastiano, oppid. amplum et munitum Hispaniae alias in ipso limite Aquitaniae, nunc in Ipuscoa provinc. ad ostia fluv. Menlasci, ubi mons Pyrenaeus in Oceanum desinit.

PYRETHI Magi quidam in Cappadocia, qui non cultro [orig: cultrô], sed stipite mactant. Strabo, l. 15.

PYREUM Graece *purei=on, quid apud Persas, vide supra voce Pyratheia. Communiter ignitabulum. Diodor. Sic. de Prometheo, *tw=n purei/wn eu(reth\s2, e)c w(=n pu=r e)kkai/etai, lgnitabulorum inventor, quibus ignis excitatur. Cum ignem e silice primus elicuerit Pyrodes Cilix, Plin. l. 7. c. 56. unde silex huiusmodi Graece puri/ths2 dictus est. *purei=on autem proprie fuit lignum, quod altero [orig: alterô] ligno [orig: lignô] tamdiu terebrabatur, donec ignem conciperet. Hunc enim modum excitandi primitus viguisse, docet Scholiastes Apollonii, ad illud,

Ubi lignum, quod substernebatur, storeu\s2; alterum, quo [orig: quô] vice perforaculi utebantur, tru/panon, dictum esse ait. Theophrastus e)sxa/ran vocat lignum inferius, Historiar. l. 5. c. 10. Plinius in hos usus hederam et laurum commendat: Sed nihil edera [orig: ederâ] praestantius, quae teratur, lauro [orig: laurô], quae terat. Probatur et vitis silvestris alia, quam labrusca et ipsa ederae modo [orig: modô] arborem scandens. Lauro etiam rhamnum iungit Hesychius. Nempe fortius et durius lignum quaerebatur, ex quoterebra fieret, levius et rarius, quod tabulae vel e)sxa/ras2 vel storews2 usum praestabat. Hinc ferrea [orig: ferreâ] postmodum terebra [orig: terebrâ] usi Veteres, cuiusmodi Igniarii inventum Homerus Mercurio tribuit, in eius Hymno,

*da/fnhs2 a)glao\n o)/zon e(lw\n e)pe/leye sidh/rw|
*)/armenon e)n pala/mh|, a)na\ d' ampnuto baio\s2 au)tmh/n.

Sic Vestales ignem arternum, si quando defecerat, reparabant, materiam nempe ligni felicis ferro [orig: ferrô] terebrando [orig: terebrandô]. Festus, His mos erat, tabulam felicis materiae tamdiu terebrare, quousque exceptum ignem in cavo aeneo Virgo in aedem ferret. Excipiebatur vero sic excussus ignis materia [orig: materiâ] aridi fomitis, fungi vel foliorum. Plin. iterum. Vide supra in voce Fomes, et ubi de Igniaria re Veter. infra voce Pyrites: plura vero hanc in rem apud Salmas. ad Solin. p. 179. et 180. ubi Ignitabulum, propter duplicis ligniattitum, purostro/fon quoque Graecis et lignum superius, quo [orig: quô] alterum terebrabatur, a)xa/lkeuton tru/panon Sophocli dictum esse, addit.

PYRGI gorum, seu Pyrgum singularis numeri Stephano, colonia et oppid. Hetruriae, inter Antium, et Graviscas. Virg. Aen. l. 10. v. 184.

Alsia praelegitur tellus: Pyrgique recedunt,
Nunc villae grandes, opida parva prius.

Unde Straboni poli/xnion dicitur. Fuit et Caeretanorum navale: quibusdam est S. Severa hodie castrum Patrimonii, in ora maris Tyrrheni. Aliis est Fanum S. Marinellae, castrum eiusdem provinc. cum portu tantisper capaci, 6. milliar. a Centum cellis in Ortum. S. Severam versus totidem, 33. a Roma in Occasum. Familiae Barberinae: in eius excelsa turri legitur Neopyrgan. Forsan e ruderibus Pyrgi exstructum; et Castrum Novum Purganum dici potest, quod verisimilius: cum eius templum in vicino colle situm dicatur S. Maria de territorio Purgano, ubi etiamnum rudera antiqui Pyrgi; Baudrand. Oppidani Pyrgenses Ciceroni ac Livio dicuntur. Pergites vero Stephano. Nic. Lloyd.

PYRGION Historicus, celebratur libris de institutis Cretensam. Athen. l. 4.

PYRGOTELES gemmarum sculptor eximius, a quo tantum Alexander M. se in gemmis sculpi passus est, edictoque [orig: edictôque] alios vetuit. Plin. l. 37. c. 1.

PYRGUS [1] Marmaricae urbs Mercatori, cui novo [orig: novô] nomine Barda dicitur.

PYRGUS [2] Graecis Bergas Leunclav. Vide Bergulae. Itam castellum Eleorum, in Peloponneso. Liv. l. 7. dec. 3.

PYRGUS [4] idem quod turricula, fritillus, fimus, orca, cornea pyxiserat, e qua in ludo tesserae in tabulam iaciebantur. Quamquam enim Iohannes Antiochenus praeter Pyrgum etiam yhfobo/lou; per quod in pyrgum tali vel tesserae coniciebantur, meminerit, plerumque tamen solo [orig: solô] Pyrgo [orig: Pyrgô] Aleatores fuere [orig: fuêre] contenti. Vetus Scholiast. Iuvenalis, Sat. 14. v. 5. Fritillus, pyxis cernea, fimus Graece: Apud antiquos enim in cornu mittebant tesseras, moventesque fundebant: quod in Fritillum vel Pyrgum dixit. Sidonius Apollin. l. 3. Ep. 3. Omitto, quod hic [orig: hîc] primum tibi Pila, Pyrgus, Accipiter etc. unde idem, Aleatorem ad Pyrgum vocare, ait, l. 5. Ep. 17. Martialis Turriculam, voce Romana [orig: Romanâ], vocat, l. 14. Epigr. 16. cui tit. Turricula, ubi docet, evitandae fraudis tollendique doli causa [orig: causâ], huiusmodi turriculam fuisse inventam, quod hodieque in Aulis fieri assolet. Orcam vocarunt [orig: vocârunt], A. Persius Sat. 3. v. 50. et 76. et Pompon. Bononiensis Consularis ac Poeta: e cuius angusto collo in tabulam effusae tesserae, ingentem edidere [orig: edidêre] strepitum, Sidon. Apollinaris, l. 2. Ep. 9. et Carm. 23.

Hic [orig: Hîc] promens teretes pilas trochosque,
Hic talos crepitant ibus fritillis.

Et Sidonius iterum, l. 8. Epist. 12. Hic [orig: Hîc] te aedificatus culcitis torus, hic [orig: hîc] tabula calculis strata bicoloribus, hic tessera frequens eboratis resultatura Pyrgorum gradibus exspectat. Vide Thom. Dempster, in Rosin. l. 5. c. 1. et supra in voce Fritillus. Fritillum tamen ab eruditis, pro ipsa tabula lusoria, haberi, licet Pyrgum quoque Fritillum vocaverit Antiquitas, contendit Anton. Thysius IC. Notis in A. Gellium, l. 1. c. 20. Est enim Fritillum, instrumentum seu vasculum, in quo tesserae fritinniunt. i. e. iuxta Nonium, cum sono subsiliunt, concussarque agitantur. Vide loc. Erat autem haec turricula gradibus intus multis excisis exsculptisque asperata, per quos tesserae resultantes saltitant esque in tabulam effundebantur, ne ab improba manu iactae fallacia [orig: fallaciâ] et arte, quo [orig: quô] quis vellet puncto [orig: punctô] eas cadere, consisterent. Hinc dia/seistoi ku/boi et dia/seistoi a)stra/galoi tesserae talique Graecis dicti. Non enim mittebantur solum per pyrgum, sed movebantur etiam et concutiebantur, in eo, antequam mitterentur. Hodie Cornetum vocant Galli, quod ex cornu ut plurimum fiat; ut etiam de Veterib. legimus. Scholiastes Iuvenalis, Fritillus, pyxis cornea, quae fimo\s2 dicitur Graece. Pyxides enim dicebantur, cuiuscumque materiae essent: primitus tamen e buxo fuere [orig: fuêre]. Ausonius, loc. cit.

*pu/rgon doura/teon appellat Agathias etc. In hunc per infundibulum quoddam, Graece h)qmo\n, fimo\n et yhfobo/lon, tesseras nonnumquam missas fuisse, diximus supra ubi de Psephobolo. Cuius respectu pyrgus urnae vicem obtinebat, et in parte alveoli residebat. Epigramma vetus,

Contorquet varios alternans tessera missus,
Fataque ludentum colus et urna probant.

Ubi tamen antiquum exemplar scriptum habet, coilis et ima, h. e. pyrgus et tabula. Et certe, quae ima huic Auctori dicuntur, vetus cento MS. de alea, apud Salmasium, imum fundum vocat,

Imum nempe tabulae fundum. Per collem autem pyrgum intelligit; nam pu/rgon in tabula to\ u(/yos2 tou= ou/ranou=, altitudinem caeli significare tradunt, qui hunc ludum allegorice exponunt. Per ima ergo vel imum fundum, et per collem fata ludentium probari dixit, quae per pyrgum et tabulam probabantur etc. Quam in rem vide plura apud Salmas. ad Vopisc. in Proculo, c. 13. ubi etiam fritillum cum pyrgo eundem facit. Idem tamen ad Solium distinguit, et fritillum pro yhfobo/lw| accipit, Pyrgum vero definit turrim ligneam in modum modii factam, quae in parte alveoli haerebat, in summo aperta, et gradus intus seu scamillos essculptos babens, inimo vero foramen, quo [orig: quô] tesserae in tabulam effundebantur, p. 70.

PYRGUS [5] Euphranta Marmolio Eufrata, oppid. Africae, in ora, ad Syrtim magnam, inter Macomades ad Occasum, et Philaenorum aras ad Ortum Ptol. Ferrar.

PYRI [1] vallis Raphaim, quam Iosephus silvam fletus vocat, iuxta quam caelitus David adiutus secundo Philistaeos prostravit, ac longe lateque persecutus est.

PYRI [2] Mons apud Ammianum, Ioannes Heroldus interpretatur Speyr, Germaniae urbem ad Rhenum, Episcopatu, et Camera [orig: Camerâ] Imperiali (ut vulgo loquuntur) decoratam. Knytlingerstaig Lazio; at Heyligberg e regione Heydelbergae, Fr. Iunio.

PYRITEGIUM apud Matth. Parisium in Vita Guarini Abb. Ibi loquantur, quandiu in Hospitali visum fuerit aut hora permiserit, non autem ultra pyritegium: tempus denotat, in quo Monachi dormitionis gratia [orig: gratiâ] segregabantur. Vox hybrida ex Graeco pu=r

PYRITES Lapis fulvus est, tenerique se vehementius non permittit: ac, si quando artiori manu premitur, digitos adurit, Solin. c. 37. hinc puri=tis2, quod digitos adurat. Sed Pyritis gemma est, Pyrites, Graece puri/ths2, lapis; quemadmodum aetites gemma est, quae aquilae colorem praesert, aetites autem lapis, qui in nido aquilarum reperitur. Hinc Plinius, Pyritis nigra quidem, sed attritu digitos adurit. Vocarunt [orig: Vocârunt] autem Graeci *puroma/xon, item puri/thn, molarem lapidem, non quod ignem faciat percussus, sed quod igni resistat nec eo [orig: eô] solvatur facileque rumpatur. Cuiusmodi lapides focis hodie substernimus, eosdemque caminis applicamus, quia igne minime domantur, nec dissiliunt aut crepitant: magna tamen ignis vidomiti in fornacibus liquescunt, ut omnes alii lapides solent, marmore excepto [orig: exceptô], vide Plin. l. 36. c. 19. Sed est alius, apud eund. Pyrites, similitudine aeris, de quo Dioscorides, *puri/ths2 ei)=do/s2 e)sti li/qou, a)f' ou(= xalko\s2 metalleu/etai, lhpte/on me/n toi to\n xalkoeidh=, Pyrites species est lapidis, ex quo aes conficitur. sumendus autem qui aerei coloris est. Quo [orig: Quô] forte utuntur hodie ad ignem eliciendum, in machinis sclopetariis, Vulgo Marcassita. Addit Plinius, pyritarum etiam aliqui unum genus faciunt, plurimum habent ignis, quos vivos appellamus. Hi sunt vulgares igniarii lapides, quos infima Latinitas focares dixit, quam vocem vide. Subicit idem, Hi exploratoribus castrorum maxime necessarii, qui. clavo [orig: clavô] vel altero [orig: alterô] lapide percussi, scintillas edunt, quae exceptae sulpur atis aut fungis aridis vel foliis dicto [orig: dictô] citius ignem praebent. E quo lapide igniaria fiunt, quae fusilia dicuntur vulgo. Ex silicum autem genere is est et ignifer Latinis dictus. Incertus Auctor de lapidibus final. Lapis albus silicineus, si peralbus fuerit, Galliensis nuncupatur: si mictam venam babuerit, ignifer nomen habet. Notum illud.

A quibus omnibus Pyritarum lapidum generibus diversus est ille Pyrites lapis, quem inter gemmas recenset Plinius, qui sic dictus est, quod attritus vehementius digitos adureret, ut vidimus. Niger is est, unde furvus apud Solinum potius legendum quam fulvus. Quem tamen sequutus Isidorus, Pyritemque lapidem similiter cum Pyriti gemma confundens, Pyrites, in quit, Persicus lapis, fulvus, aeris simulans qualitatem, cui plurimus ignis, siquidem facile scintillas emittit. Hic tenentis manum, si vehementius prematur, adurit. Vide Salmas. ad Solon. passim, inprimis p. 717. et 718.

PYRO Nympha, Oceani et Tethyos filia. Hesiod. in Theogonia [orig: Theogoniâ].

PYROCARAE dictae sunt circa A. C. 1247. mulieres quaedam, in Italia, castitatem ac abstinentiam a coniugio professae, instar Beghinarum in Gallia alibique, de quibus vide Ioannem de Deo, Doctor. Bonon. in Paenitentiario, haud pridem edito, a Iac. Petito, l. 11. c. 13. laudatum Car. du Fresne in Glossar.

PYRODES Cilicis fil. qui primus silice excussisse ignem dicitur. Plin. l. 7. c. 56.

Interea volucres, Pyroeis, Eous, et Aethon,
Solis equi quartusque Phlegon. ----------

PYROMANTIA Graece puromantei/a, Latine Ignispicium, notum divinationis apud Veteres genus fuit; de qui vide supra, in voce Flammae inspectio. Addam hic [orig: hîc] saltem, nonnumquam vesicas urina [orig: urinâ] plenas et lana [orig: lanâ] in collo vinctas, quas proin mallode/tous2 ku/steis2 vocat Sophocles, in ignem coniecisse, observasseque [orig: observâsseque], qua [orig: quâ] parte creparent, kai\ tw=n to\n ou)ro\n a)konti/zei, et quorsum urinam eiacularentur. Interdum quoque picem taedis degluptam, in ignem sparsisse, bonique ominis habuisse loco [orig: locô], si luculenta mox surgeret flamma. In re bellica vero [orig: verô] inprimis attendisse a)/kran lampa/da, uti discimus ex Euripide in Phaenissis: Plura apud Rossarum dicto [orig: dictô] loco [orig: locô]. Illustre exemplum puromantei/as2 habes apud Senecam, Oedipo [orig: Oedipô], v. 309. et seqq. Papinium it. Statium, Thebaid. l. 10. v. 591. et seqq. ubi Oedipus a filia ex flammarum in spectione futura edocetur: ad quem locum vide Barthium, ut et ad Claudianum, et in Superstitionum libris.

PYRON Historicus, Annales conscripsit, teste Michaele Glyca [orig: Glycâ], qui errorem eius refellit, quod putarit [orig: putârit], Adamum post 40. dies ingressum esse Paradisum.

PYROPHORI Graece purofo/roi iidem nonnullis videntur cum Frumentariis; hanc eius appellationis causam reddentibus, quod ex horreis publicis frumentum, quod civibus praebebant certa [orig: certâ] mensura [orig: mensurâ], in domos portarent. Sed Frumentarii non ii erant, qui frumentum collo [orig: collô] portarent et laturam facerent: cuiusmodi erant, qui a)xqofo/roi Graecis dicebantur. Verum vel ita dicti sunt, quod frumenti publici prosecutionem curarent, sive potius, quod annonae militaris exactioni praeessent. Nec purofo/ros2 Graecis, a)po\ tou= purou=, h. e. a frumento, sed a)po\ tou= puro\s2, ab igne, dictus est, idemque est quod purfo/ros2. Fuit autem purfo/ros2 dictus, qui antiquis Graeciae temporibus, ante

repertum tubarum usum, face iactata [orig: iactatâ] praelii signum dabat. Unde Proverb. ou)de\ purfo/ros2 e)lei/fqh, de clade ingenti, et internecione, qua [orig: quâ] ne huic quidem hominum generi, quod alias sanctum habebatur acinviolabile, parcitum est. Vide Salmas. ad Spartian. in Hadriano, c. 11. et supra ubi de Bello.

PYROPI Graece purwpoi\, carbunculi appellati occurrunt, apud Plinium, l. 37. c. 7. Principatum habent carbunculi, a similitudine ignium vocati, cum ipsi non sentiant ignes, ob id a quibusdam pyropi appellati. Ubi etiam scribitur in quibusdam exemplaribus, cum ipsi non sentiantur. Cuius lectionis hic esset sensus, carbunculos ab ignium similitudine appellari, cum tamen ipsi non sentiantur igniti, ut carbones, sed instar tantum ignium ardeant, unde et Pyropi quibusdam dicti. Quam sententiam forsan aliquis praeferret. Ovid. l. 2. Met. v. 2.

Epiphanius de Sarda, e)/sti de\ purwpo\s2 tw=| ei)/dei kai\ ai(matw/dhs2, est autem pyropus facie et sanguineus. Nam Sarda itidem inter ardentes gemmas, quarum omnium primcipatum carbunculi habent etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 277. Sed Bocharto Pyropum, Aes dicebatur, cum scil. aeri coronario in singulas uncias sex addebantur scrupuli auri, i. e. quatuor aeris partibus auri quinta; quod ignem fulgore suo [orig: suô] referret. Quomodo Eumolpus in Bacchicis, apud Diodorum, l. 1. Bacchum seu Solem appellat,

Et Strabo, l. 15. Persas in auro dicit in honore habuisse to\ purwpo\n, i. e. igneam speciem, quia ignem colebant. Sic in Solino, Lusitanis Ceraunitis color est, e pyropo: His enim fulgorem esse igneum alii docent. Martianus Capella, l. 1. Cerauniorum vibrans fulguransque lumen. Et expressius Claudian. in Laude Serenae, v. 77.

-------- Pyrenaeisque sub antris,
Ignea fulmineae legere [orig: legêre] Ceraunia nymphae.

Sed et in variis coloribus, quibus columbarum pluma Soli opposita fulget, hic quoque a Lucretio memoratur, l. 2. v. 802.

Ut Philo, l. de temulentia, columbae cervicem, Solis radiis oppositam, celorem haberedicit foinikou=n kai\ kuanou=n, purwpo/nte, puniceum, caeruleum et pyropum. Et Romanos Propertius aevo [orig: aevô] suo [orig: suô] parmis pyropum induxisse docet, cum priscit temporis frugalitatem ita laudat, l. 4. Eleg. 11. v. 21.

E quibus omnibus colligit Bochartus, pyropum metallum esse, non carbunculum: cum auri vel aeris bractea parmae induci recte dicatur, ut parieti tectorium: Carbunculus non item. Hinc et Plin. de Auro coronario, Idemque in unciis additis auri scrupulis senis, praetenui pyrepi bractea [orig: bracteâ] ignescit. Vide eum Hieroz. Part. poster. l. 6. c. 16. ubi Pyropo, quod ex aere auroque conflatum igneo [orig: igneô] fulgore coruscavit, vocem Hebraeam Hasmal non male convenire, docet.

PYRPILE insul. sic dicta, quod ignis ibi primo repertus fuerit: hanc Delon dicunt esse.

PYRPOLE eadem cum Ortygia Solino, quod ibi ignitabula, Graecis *purei=a, reperta. Male Pyrpile aliis. Vide supra Pyreum.

PYRRHA [1] Epimethei filia, quae fratris filio Deucalioni nuptum data est, a qua Thessalia Pyrrha dicta, ut scribit Rhianus, Poeta Graecus. Haec post diluvium una cum marito, iactis post terga lapidibus, humanum genus reparasse [orig: reparâsse] fertur. Iuvenalis, Sat. 1. v. 84.

Terruit gentes, grave ne rediret
Saeculum Pyrrhae nova monstra questae. Vide Deucalion.

PYRRHA [2] nomen Achillis, quo [orig: quô] appellatus est, cum in aula Lycomedis virgineo [orig: virgineô] habitu indutus lateret, a flavis eius capillis: notus enim ex Homero canqo\s2 *)axilleu\s2. Higinus, c. 96. Virgines Lycomedis Pyrrham nominarunt [orig: nominârunt], quoniam capillis flavis fuit. Quam in rem vide egregiae lectionis virum Andr. Tiraquellum ad 3. Legem Connubialem, p. 122. ubi aliorum, qui paria fecerint, exempla plura affert; adde Casp. Barthium, Animadversion. ad Stat. Achilleid. l. 1. v. 325. et 611. nec non M. Ant. Delrium, Comm. in Senecam Tragic. Atque hinc Tiberii iocularis quaestio Grammaticis obiecta solvitur, de qua vide Suetonium, c. 70.

PYRRHA [3] Cariae civitas iuxta Myrtoum pelagus, et insul. circa Maeotim, quam pontus abstulit. Plin. l. 2. c. 92. Item urbs Ioniae, ad Maeandri ostia Ptolemaeo, nunc Demonage, teste Moletio [orig: Moletiô]. Est et Liguriae vicus, item Phocidis, Magnesiae, et Lyciae. Item oppid. Lesbi, cum momte, a Mitylene 80. stad. a Mania 100. in ora Occidentali, Eresso proximum.

PYRRHA [5] promontor, Phthiotidis, ad Sinum Maliacum, ante quod duae Insulae Pyrrha et Deucalion. Strab. In Pyrrha regione aqua Amphrysi feminas steriles facit, Plin. l. 31. c. 2. Pyrrhe vero Plin. l. 5. c. 31. Insul. parva est Cariae seu Doridis, in Sinu Caramico.

PYRRHAEA quae et Pyrrha, Thessalia sic dicta, a Pyrrha Deucalionis uxore. Strabo ad calcem libri noni: *kaqo/lou d' o(/ti pro/teron e)kalei=to *pur)r(i/a a)po\ th=s2 *deukali/wnostgunaiko/s2. Rhianus, devariis Thes saliae appellationibus:

*pur)r(an dh/ pote th/n ge palaio/teroi kale/eskon,
*pu/r)r(hs2 *deukali/wnos2 a)p' a)rxai/hs2 a)lo/xoio,
*(aimoni/hn d' e)cau=tis2 a)f' *(ai/monos2, o(/n r(a *pelasgo\s2.

PYRRHANDER sycophanta insigniter versutus, notaeque malitiae, Aristcphanes in Equitibus:

*kai\ nh\ *di' h)=n kai\ *pur)r(a/ndrou to\ mhxa/nhma tou=to,
Ac per Iovem fuit quidem Pyrrhandrica ista techna.

PYRRHEUM pars fuit Urbis Ambraciae, in Epiro, sive eius suburbium, Plin. l. 4. c. 1.

PYRRHIAS Ithacensis negotiator, qui senem quendam ex piratarum manibus dato [orig: datô] pretio [orig: pretiô] redemit: non obid, quod eo [orig: eô] sibi foret opus, sed partim quod misertus esset senilis fortunae, partim hominis oratione persuasus. Emit autem una cum sene cados fictiles pice plenos, quos senex ille secum advehebat, idque auctore sene. Deinde profectis piratis, quo Pyrrhiae gratiam referret, senes, quod non ob lucri cupiditatem, sed ob benevolentiam sese liberum fecisset, indicavit in cadis multam pecuniae vim pici adinistam abditam esse. Qua [orig: Quâ] reperta [orig: repertâ], cum Pyrrhias derepente dives factus esset, magnifice collaudavit senis erga se gratitudinem, et eidem bovem immolavit officii praemium: Unde Proverbium: Nemo bene merito bovem immelat. praeter Pyrrhiam.

PYRRHICA [1] proprie pugnae equestris umbra et simulacrum, quae et Troia dicitur, pro/lis2 et i(ppasi/a Dioni, ut et Servius cum Donato ex Suetonii libro, de lusibus puerorum, scribit. Decursus Agellio, l. 7. c. 3. Graecis etiam, dielasi/a, et a)nqippasi/a. Nomen habet a Pyrrho Cydonaeo, qui primus Creten ses sub armis saltare, ad Pyrrhii pedis sonum, instituit. Nicolaus apud Stobaeum: *(oi de\ *krhtw=n pai=des2 a)gela/zontai koinh=|, kai\ th\n e)/noplion pur)r(i/xhn e)kponou=ntes2, h(/ntina prw=tos2 e(=ure *pur)r(i/xos2 *kudonia/ths2 *krh\s2 to\ ge/nos2. Alii dictam volunt, a Pyrrho Achillis filio, quem primum in tumulo patris sui armatum honoris gratia [orig: gratiâ] saltasse [orig: saltâsse] dicunt, Aristoteles tamen dicit, Achillem huius lusus [orig: lusûs] inventorem fuisse. Eustathius vocat e)no/plion o)/rxhsin kai\ *krhtikh/n. Fungerus. Nic. Lloyd. Vide et infra.

PYRRHICA [2] Saltatio vel a Pyrrhicho quodam Lacone, vel a Pyrrho, Achillis filio, inventa, armata peragebatur, vel cum cantu, vel sine cantu, ut videre licet ex Icone, quam e lapidibus antiquis expressam, in suum de Arte Gymn. opus, l. 2. c. 6. transtulit Hieron. Mercurialis: Inter Saltationis Bellicae genera praecipus, (cum enim armatis perageretur, in militaribus reponebatur exercitationibus) bellicrepa proin, teste Festo [orig: Festô] Pompeio [orig: Pompeiô], Latinis dicta est. Nec vero in armis solum fiebat, sed praeterea imitabatur omnes corporis flexus, quibus et telorum, et cominus pugnantium ictus, exirent: ut in alterum latus declinando, cedendo retro, subsiliendo, humique se demittende. Imo et actus referebat, quibus hostis peteretur, gladio [orig: gladiô], iaculo [orig: iaculô], sagitta [orig: sagittâ]; idque et acriter et decore: quibus [orig: queîs] sine saltatio fuisset turpis et ingrata. Atque ex his liquet, non saltasse [orig: saltâsse] modo, sed etiam manibus gesticulatos esse; eoque *pur)r(i/xhn aliter xeironomi/an esse dictam, legimus apud Athenaeum, l. 14. et Eustat. Il. v. Habuerunt eam, inter exercitationes, Lacones inprimis, teste Fabio [orig: Fabiô], l. 1. c. 19. Cretenses quoque illam pueros addocebant, ut discimus ex Nic. Damasceno, apud Stobaeum, Ecloga [orig: Eclogâ] 42. Ad Romanos inde transiit, apud quos Troianum ludum, memoratum Suetonis, in Tiber. c. 6. pro Pyrrhica usurpari, sunt qui dicant: Verum dum utrum que horum cum Luctis Iuvenilibus, a Nerone institutis, confundit Alex. Neapolitanus, Genial. dier. l. 6. c. 19. hallucinatur non leviter, cum isti ludi effeminati admodum et molles, cum militari illo exercitationis genere, nihil penitus commune habuerint. Exercebantur vero hac [orig: hâc] saltatione, non modo Tirones et Milites, sed nobilissimi quiave Adolescentes, Principes interdum ipsi. Imo Sueton. in Nerone, c. 12. dicens, Echibuit Pyrrhicas quasdam e numero Epheborum, quibus post editam operam diplomata civitatis Rom. obtulit: ignobiles quoque servilisque conditionis homines Pyrrhicam lusisse, innuit. Adde et vilissima Bestiariroum capita, ex Ulpiano ICto, l. 8. ff. de poen. Puellas item, ex Appuleio, Milesiar. l. 10. Praecipuusin ea gladii usus: Musicus concentus fistulis peragebatur, Amm. Marcellino [orig: Marcellinô] teste, l. 16. in rebus Iuliani, praeeratque exercitiis aliquis summae auctoritatis, qui non modo hortari poterat, sed et coercendo Tirones impellere; o(plodidakth\s2 in Veterib. Glossis, Campi doctor Scholiasti Iuven. Sat. 6. v. 260. Magister eidem, ad v. 87. Sat. 2. Isidoro Custos, l. 9. c. 8. Monitor Tertulliano, Apolog. c. 30. vocatur. vide supra. Proximae post eam dignitatis *)emme/leia fuit, Voss. de 4. Artib. Popul. c. 3. §. 51. Sed et ei affinis erat, non tam funebris decursio, quam castrensis, parando gravioribus conflictibus militi instituta, apud Capitolin. Maximin. c. 5. Nostris temporibus illa pugnarum genera Pyrrhicas aemulantur, quas Morescas populari vocabulo [orig: vocabulô] Itali appellant. Plura vide apud Hier. Mercurialem, loco [orig: locô] cit. et Thom. Dempster. Paralipom. in Rosin. l. 5. c. 25. Claudian. Panegyr. de quarto Honorii Consul. v. 626.

Mutatos edunt pariter tunc pectora motus,
In latus illisis clypeis, aut rursus in altum
Vibratis, grave parma sonat, mucronis acutum
Murmur et umbonum pulsu modulante resultans
Ferreus alterno [orig: alternô] concentus clauditur ense.

Coeterum militaris dicitur, Pyrrhica, apud Ael. Spartian. in Hadriano, c. 19. Militares pyrrhicas Populo frequenter exhibuit; non quod alia fuerit non militaris, sed quia hoc perpetuum eius epitheton est, Casaubon. ad loc. Salmas. vero ad eundem, aciem illam in armis saltantium, ex viris et mulieribus componi

solitam, et buxeis armis, non ex ferro fuisse instructam, docet ex hoc Epigr. a)nekde/tw|, De PYRRHICA.

In spatio Veneris simulantur praelia Martis,
Cum sese adversum sexus uterque venit.
Femineam manibus nam confert Pyrrhica classem,
Et velut in morem militis arma movet.
Quae tamen haub ullo calibis sunt tecta rigore.
Sed solum reddunt buxea tela senum.
Sic alterna petunt iaculis, clypeisque teguntur,
Nec sibi congressis vir nocet aut mulier.
Lusus habet pugnam, sed habent certamina pacem:
Nam remeare iubent organa blanda pares.

Ubi organa fistulae sunt, uti discimus ex Ammiano, Artem modalantius incedendi per pyrrhicam concinentibus didicit fistulis, de Iuliano. Vide eundem Salmas. ad Solin. p. 171. ut et supra Dionysiaca Saltatio ac ubi de Orthio carmine.

PYRRHO Philosophus, patria [orig: patriâ] Eleus; primo pictor, vixit temporibus iisdem, quibus Theophrastus et Epicurus, Olymp. 110. Nam audivit Drysoen Stilponis filium, atque Anaxarchum Abderitem: quem etiam in Indiam comitatus est. Praesens quoque erat, cum Indus Anaxarcho exprobraret, quod regum aulas sectaretur, neminem autem doceret virtutem. Hoc Indus eo obiecit, quia Anaxarchus esset e comitibus Alexandri Magni. Etiam Magos consuluit, aliosque virtutis et eruditionis fama [orig: famâ] viros praestantes. Statuit, nihil homines, nisi per consuetudinem, facere; nihil honestum vel inhonestum, aequum vel iniquum, bonum vel malum esse. Solitudinis amator, in meditationibus suis interrumpi aegerrime tulit. Vixit Ann. 90. Pontifex Max. sacrorum suae gentis, iure quoque civitatis, ab Atheniensibus, donatus. Abhoc Pyrrhonii *skeptikoi\, quia semper ske/ptontai, h. e. rem considerant, nec unquam decernunt. Item *)aporhtikoi\, quia semper a)porou=si, h. e. dubitant; Item *zhthtikoi\, quia semper zhtou=si, quarunt, nec reperiunt. Denique *)efektikoi\ quia longae inquisitionis non alius eventus, quam e)poxh\, h. e. iudicii suspensie, sive assensienis retentio. Hi Summum Bonum in a)taraci/a, et *metriopaqei/a| constituentes, solam animi e)poxh\n nos perfecte beatos reddere, statuerunt: Acquiri autem hanc exacto [orig: exactô] discrimine specierum veri et falsi, quae in qualibet re occurrunt. Huic fini peculiarem excogitarunt [orig: excogitârunt] Topicam 12. locis mediisque examinandi quascumque res constantem: quae ad 3. contracta, tandem in unum latitudine sua [orig: suâ] reliqua omnia complexum, desinunt: quod Relatio est, cum dicunt: Omnia sunt ad aliquid; ostendere volentes, nos nulla de re, nisi ex praeiudiciis, vel comparative iudicare. Vide Diogen. Laert. in vita Pyrrhonis, l. 9. Sextum, l. 1. Hypol. c. 14. inprimis autem Voss. de Sect. Philosoph c. 20. Nic. Lloydius.

PYRRHUS [1] Achillis filius, ex Ceidamia Lycomedis filia [orig: filiâ], ita dictus a fulvo colore capillorum, teste Servio [orig: Serviô]. Hic Neptolemus quoque vocabatur, quod admodum, adolescens ad belli Troiani reliquias fuerit perductus, Erat enim in fatis, sine Aeacidarum aliquo, Troiam capi non posse. In Ilii autem expugnatione primum Politen. Priami filium, deinde patrem ipsum interfecit. Polyxenam Achillis patris sui Manibus in ferias misit. Andromachen vero, quae in praedam sibi cesserat, aliquandiu iustae uxoris loco [orig: locô] habuit: quam deinde, Hermionem Menelai et Helenae filiam ducturus, Heleno Priami filio uxorem tradidit. Erat autem Hermione multo ante a Tyndaro avo Oresti desponsata, cuius etiam mutuo [orig: mutuô] amore tenebatur. Aegre itaque ferens Orestes uxorem sibi eripi, ex insidiis Pyrrhum obtruncavit. Virg. Aen. l. 3.

PYRRHUS [2] Rex Epirotarum, materno [orig: maternô] genere ab Achille, paterno [orig: paternô] ab Hercule oriundus: qui cum a suis, ob odium paternae crudelitatis, ad necem quaereretur. clam a matre subductus, ad Illyricos defertur, traditusque Heroae Glauci regis uxori nutriendus fuit, ibi Rex eum adoptat, protegit que adversus Cassandrum Macedoniaeregem: his diebus moti Epirotae, odio [orig: odiô] in misericordiam verso [orig: versô], eum in regnum revocant annos natum 11. Tum Neoptolemo victo adolescens, multa bella gessit tantoque [orig: tantôque] successu ut Tarentinos solus adv ersus Romanos tueri posse videretur. Tanta [orig: Tantâ] autem virtute crevit, ut quum imperium Orbis agitaret, (sicut Caecilius scribit) et Romanos potentes videret, Apollinem de bello consuluerit) Ille autem ambigue respondit:

Hoc ad se dictum putans, auxilio Tarentinis contra Romanoc venit, Primum tortitudinis specimen, praelio [orig: praeliô] ad Ipsum exhibuit, victor contra Antigonum et Demetrium. Dein hoc [orig: hôc] a Subditis pulso [orig: pulsô], illum denuo vicit, Macedoniae regno [orig: regnô] potitus, An. 465. Urb. Cond. Olympiad. 122. Sed septimo [orig: septimô] post mense a Macedoni. bus exturbatus, Tarentinorum impulsu, cum immensis copiis mare traiecit, et ad Heracleam Romanos elephantis primum visis territos, vicit: verum magna [orig: magnâ] suorum strage. Misso [orig: Missô] ab illis Fabricio [orig: Fabriciô] ducentos captivos milites gratis Romam remisit, vicissimque Medicus ipsius a Romanis, quibus veneno [orig: venenô] Regem suum se sublaturum spoponderat, remissus est. Per Cyneam dein, pace frustra rogata, in Apulia denuo cum illis prope Asculum conflixit. dubia [orig: dubiâ] victoria [orig: victoriâ], ipse vulneratus. Paulo post in Siciliam traiecit, ubi Syracusas veniens, victis bis Poenis, multas civitates dum subegit, Rex Siciliae sicut Epiri appellatus est. Filiis, Heleno, Siciliae, Alexandro, Italiae regnum destinavit. Postea bella aliquot feliciter cum Carthaginensibus gessit. Insolentior successibus factus, in odium

Siculorum incurrit, unde obsidione Lilybael discedere coactus, rediit in Italiam, a Tarentinis iterum anxie imploratus. Tum tertio [orig: tertiô] praelio [orig: praeliô], in Lucanis, a Cons. Curio Dentato ad internecionem victus, An. 3. Olympiad 126. in Epirum reversus est vix 7000. peditum, equitumque 5000. secum trahens. Postea a Poenis navali praelio [orig: praeliô] victus, ab Antigono Gonata, de quo supra, auxiliares milites, petit: non obtinens repente antigonum vincit, fugat, Macedoniam capit, animo [orig: animô] iam Graeciae, Asiaeque regna meditatus: a Spartanis Argos petit, ubi Antigonum oppugnans, atque inter confertissimos hostes fortissime dimicans, saxo [orig: saxô] de muris a femina iactato [orig: iactatô], occiditur, An. 482. Urb. Cond. 127. Olympiad. Aelianus noctuam hastae eius insedisse, nocte praecedente, refert, Hist. Anim. l. 10. c. 37. Vide Iustin. l. 17. 18. 23. et 25. Plutarch. in Pyrrho. Liv. l. 13. et 14. Polyb. Florum, Orosium, etc. Horat. Carm. 3. Od. 6. v. 33.

Non his iuventus orta parentibus
Infecit aequor sanguine Punico:
Pyrrhumque, et ingentem cecidit [orig: cecîdit]
A:. tiochum, Annibalemque dirum.

Nic. Lloydius. Coeterum spleneticos curabat, pede dextero [orig: dexterô] lieni leviter impresso [orig: impressô]; praemii loco [orig: locô], ut gallus sibi sacrificaretur, poscens, Vossius de Idol. l. 3. c. 171.

PYRRHUS [4] Daedali filius in Graecia omnium primus picturam invenit, ut Aristoteli placet.

PYRRHUS [5] Monachus Monothelita, post Sergium Patriarcha Constantinopolitanus, A. C. 639. Quod conscius haberetur caedis Imperatoris Constantini, filii Heraclii, A. C. 641. in Africam profugus, ibi a Maximo orthodoxiam hausit. Nihilominus postea in Italiam veniens, haereseos suae venenum denuo sparsit, a Iohanne IV. proin excommunicatus. Postea tamen sedi restitutus est, A. C. 652. quarto [orig: quartô] post mense mortuus: successit ei Petrus iisdem erroribus infectus. Theophan. in Annal. Nicephor in Chron. Anastas. in vitis Pontif.

PYRRIAS seu Pyrrhias, Graece *pur)r(i/as2, sycophantae cuiusdam nomen, apud Comicum: ut et Pyrrander, *pu/r)r(andros2, apud eundem in Equitibus. Utrumque a voce pur)r(o\s2, qui color est stercoris humani. Unde apud eundem pur)r(o\n, hoc [orig: hôc] sensu, in *)ekklhsi/az.

*ei) tou=to/ soi to\ pur)r(o/n e)stin; ou)/ti pou
*kinhsi/as2 sou katateti/lhke po/qen;

Idem ergo utrumque cum voce Coprias, seu Stercoreus; quo [orig: quô] nomine homo iactabundus, koprolo/gos2, sycophanta veniebat. Plautus in Milite glorioso, Actu 2. sc. 1. v. 11.

Vide Salmas. ad Tertullian. de Pallio, c. 4. et hic [orig: hîc] passim, plura vero de voce pur)r(o\s2, apud eundem ad Solin. ut et supra in voce Burrus.

PYRRICHUS seu Pyrrhichus, Cretensis, Pyrrhicae inventor, saltationem armatem, a Curetibus ex cogitatam, in ordinem ac artem redegit, ipsique a se nomen imposuit. Eustathius ad Il. 1. Vide supra Pyrricha.

PYRRUM oppid. fuit Pannoniae superioris, in ter Paetovionem 68. et Siciliam 51. mill. pass. Antonin. inter Stiriam et Croatiam.

PYSTA uxor Seleuci Callinici, marito [orig: maritô] circa Ancyram a Gallis in terfecto [orig: terfectô], ab hostibus capta, abiecto [orig: abiectô] regio [orig: regiô] vestitu. pauperrimae famulae habitu sumpto [orig: sumptô] inter captivos veniit. Ducta in Rhodum cum ceteris mancipiis confessa est quae esset. Rhodii, reddita [orig: redditâ] emptori pecunia [orig: pecuniâ] splendide eam ornatam Antiochiam miserunt, Polyaen. l. 8. c. 61. f. 644.

PYSTIRA insula ante Smyrnam, Plin. l. 5. c. 31. ubi aliae aliquot velut scopuli, circumstant, nautis Isole delle Smirne.

PYTHAENETUS libros peri\ *ai)gi/nhs2 consignavit, quorum e primo testimonium petit Apollonii Scholiastes, l. 4. Athen. l. 13.

PYTHAGORAS [1] Samius, Mnesarchi gemmarum sculptoris filius, Italicae philosophiae princeps, auditor Pherecydis Syri, post ovius mortem Hermodamanti iam seni. Creophili Nepoti, se in disciplinam dedit. Sub quo quum satis profecisse videretur, in Aegyptum navigavit, ut illorum Theologiam, ritus moresque cognosceret. Isocrates in Busiride: *puqago/ras2 o( a)fiko/menos2 ei)s2 *)/agupton, kai\ maqhth\s2 e)kei/nwn geno/menos2, th\n te a)/llhn filosofi/an prw=tos2 ei)s2 tou\s2 *(/ellhnas2 e)ko/mise, kai\ peri\ ta\s2 qusi/as2 te, kai\ ta\s2 a(gistei/as2 ta\s2 e)n toi=s2 i(eroi=s2 e)pifane/steron tw=n a)/llwn e)spou/dase. Clemens etiam in l. 1. Strom. edocet nos praeceptoris nomen: *(istorei=tai de\ *puqago/ras2 mo/n *sw/gxhdi tw=| *ai)gupti/w| a)rxiprofh/th| maqhteu=sai. Quo vero adyta, ingrediendi Mysticamque Aegyptiorum philosophiam addiscendi ius haberet, periete/meto, circumcisus fuit a Sacerdotibus, Ibid. quem ritum in illa gente vetustissimum fuisse et a)p' a)rxh=s2, ab initio institutum, ex Herodoto. l. 2. c. 36. 91. 104. probat Marshamus, Canone Chron. Saecul. V. Deinde Astrologiae, Chaldaicaeque disciplinae cupidus Babylonem sese contulit: ubi siderum cursus, eorumque in gentiuris hominum effectus, ut et multade religione Iudaeorum est edoctus. In patriam redux, cum Polycratis, an Sylosontis tyrannidem aegre ferret, in magnam Graeciam abiit, ibi Italica [orig: Italicâ] Secta [orig: Sectâ] constituta [orig: constitutâ], Sapientis elogium recusavit, Philosophi appellatione contentus: quinquennali silentio [orig: silentiô], futuros auditores; vide infra, praeparavit; totius sapientiae arcanorum scientissimus, inprimis tamen in Mathematicis exstitit admirandus. Novas in Arithmetica regulas invenit, Geome. triamque a Moeri quodam excogitatam, ad perfectionem adduxit,

Abstinentiae et amicitiae constantissimae laude inclitus, Ceterum neque ridens neque flens visus est unquam, tantae apud sectatores venerationis, ut illud au)to\s2 e)/fa inde ortum. Auditores fertur habuisse non pauciores sexcentis, qui noctu ad eum confluebant; ex quibus clarissimi fuerunt Archytas Tarentinus, Alcmaeon Crotoniata, Hippasus Metapontinus, et Philolaus Crotoniata. Primus th=s2 metemyuxw/sews2, hoc est, transmigrationis animarum in alia corpora, adstructor fuit, idque ut facilius persuaderet: primum se Aethalidem Mercurii filium affirmabat. Cumque a patre optio sibi facta esset petendi quidquid vellet, excepta [orig: exceptâ] immortalitate, se ab illo petiisse, ut et vivens et vita [orig: vitâ] functus, omnium quae contigerant, memoriam haberet. Post Aethalidae mortem, Euphorbum se fuisse aiebat, ac deinde Hermotimum, postea Delium quendam piscatorem, nomine Pyrrhum, mortuoque [orig: mortuôque] Pyrrho [orig: Pyrrhô], sefactum esse pythagoram. Hancopinionem de migratione animarum accepit ab Aegyptiis, teste Herodoto [orig: Herodotô], quos testive irridet Lucianus, in dialogo Galli et Mycylli. Crotoniatis et Metapontinis leges conscripsit, populosque luxuria [orig: luxuriâ] diffl ventes auctoritate ac doctrina [orig: doctrinâ] ad frugalem cultum revocavit, adeo ut et mulieres integritate eius, vitaeque severitare adductae, auratas vestes, ornamentaque lasciviora, in templo Iunonis consecrarent. Accusatum Magiae eruditi excusant, quod idem de rota, ipsi a Fluddo tributa, intelligendum. Postremo cum multos annos Crotone egisset, Metapontum commigravit, ubi et supremum diem obiit, quamquam aliis alia tradentibus. De mortis genere non satis constat, cum quidam illum trucidatum, alii subitanea morte sublatum, nonnulli quoque a certo quodam, quem Philosophiam docere noluisset, cum discipulis, exustum dicant. An. 4. Olympiad. 70. Urb. Cond. 257. vel 278. aetat. 90. Quanti autem illum vivum fecerint Metapontini, post obitum eius declararunt [orig: declarârunt], aedes eius pro templo ei consecrantes, divinisque honoribus mortuom prosequentes. Quanta in venerat one sit hodieque, apud Indos, Zonae in prisis torridae incolas, a quibus sub nomine Brabma, quem pro supremo Deorum suorum habent, colitur, vide apud Petr. de Valle, Itiner tom. 4. ubi plane egregia de immanihorum Idololatrarum superstitione. Ovid. Met. l. 15. v. 60.

Vir fuit hic ortu Samius: sed fugerat una
Et Samon et dominos; odioque Iyrannidis esul
Sponte erat, isque licet caeli regione remotos,
Mente Deos adtit: et quae natura negavit
Visibus humanis, oculis ea pectoris hausit.

Discipulis suis per quin quennium silentium imposuit, qui a)koustikoi\ propterea dicti. Sidon. Apollinaris:

Laertius in Pylhagora: *kai\ au)tou= oi( maqhtai\ katetiqento ta\s2 ou)si/as2 ei)a e)\n poiou/menoi. *pentaeti/ante h(su/xazon, mo/non to\n lo/gon katakou/ontes2. Memin runt huius quinquennii Gellius, l. 1. c. 9. Plutarch. de curiesitate. Lucianus bi/wn pra/sei, Hermotimo, et Gallo. Tzetzes in Chiliadibus, et alii non pauci, Animalium omnium carnibus. et a fabis religiosissime abstinebat. Unde versus apud Clementem, l. 3. Strom.

Fortasse tamen, cum Pythagoras et Empedocles fabis iusserint abstinere, symbolice sive aenig matice intelligi id voluerunt. Magnae enim auctoritatis script ores tradunt, Pythagoram ipsum minime sabis abstinuisse. In his est Aristoxenus Musicus, Aristotelis auditor, qui in libro, quem de Pythagora reliquit; nullo [orig: nullô] saepius legumento [orig: legumentô] Pythagoram dicit usum, quam fabis, quoniam is cibus, et subduceret sensim alvum et levigaret. Auctor Gellius, ubi supra, qui et verba Aristoxeni adscribit, atqueaddit, eos qui diligentius rem scrutati sunt, putant, ab Empedocle per kua/mous2 signari testiculos quasi ei)s2 to\ kuei=n deinou\s2, kai\ ai)ti/ous2 tou= kuei=n: ac propterea non a fabulo edendo, sed a Veneris proluvio voluisse cum homines abducere. Plura reperies apud Voss. de Philos. Sectis, c. 6. et l. 4. de Hist. Graec. it emque apud Porphyrium, Diog. Laert. in Pythag. l. 8. Phot. Cod. 259. Diod. Sic. Plutarch. Clementem Alex. Aul Gellium, Eusebium, Naudaeum, apol. c. 10. Aelian. l. 17. Histor. Anim. c. 8. et Iamblichum, de vita Porphyrii. Nic. Lloydius. Hinc Pythagor aeus. Iuvenalis: Sat. 3. v. 229.

Vive bidentis amans. et culti villicus borti,
Unde epulum possis centam dare Pythagoraeis.

Pythagorici, et Pythagoristae quomodo differant, docet Theocriti Scholiastes, in Idyll. 15. v. 5. Vide quoque supra, ubi de Italica Secta. Nomen vero Pythagoraeorum factione Cyloniana [orig: Cylonianâ] postea exstinctum in Italia, vel maiore Graecia, habes apud Salmas. ad Solin. p. 845.

PYTHAGORAS [2] Euagorae filius, Diodor. l. 15. f. 460. recuperavit paternum regnum et bello [orig: bellô] Persico [orig: Persicô] stetit a partibus Alexandri, Qu. Curt. l. 4. c. 3.

PYTHAGORAS [3] alius a priori, cuius patria nescitur, res Doriensium tractavit, Laert. l. 8. Verisimile est, eundem esse, qui de Rubro mari scripsit, cuius meminit Athen. l. 4. et 14. itemque Aelian. de Anim. l. 17. c. 8.

PYTHAGORAS [4] Exoletus, cui Nero, in modum sollemninium coniugiroum, denupsit, C. Lecanio [orig: Lecaniô], M. Licinio [orig: Liciniô] Consulib.

PYTHANGELI locus Aegypti, quem illi Elephantorum venationem appellant, Strabo.

PYTHANGELUS Poeta Tragicus, obscurus, et haud bonae notae. Aristoph. Ran. Act. 1. 2.