CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

QUIRINI apud veteres Auctorem ludicri Testamenti, cognomen est sororis porcelli, ut qui allusit ad vocem Graecam xoi=ros2 et quasi xoiri/nh: quem admodum ipsum porcellum cognominavit M. Grunnium Corocottam, vide eundem, Ibid. p. 337.

QUIRINA Tribus memoratur Sext. Pompeio Festo his verbis: Quirina Tribus a Curensibus Sabinis videtur appellationem traxisse. De eadem Cicer. Or. pro Quinctio, c. 6. L. albius Sext. F. Quirina. Et Asconius, in Orat. pro Ceolio, Duae solae Tribus, Sergia et Quirina damnaverunt. Caelius quoque ad Ciceronem C. Septimii T. F. Quirina: et Iosephus Iud. Antiqq. l. 14. c. 17. Papyrii Quirina, meminerunt. Vide Io. rosin. Antiqq. Rom. l. 6. c. 25.

QUIRINALIA vocabant diem, quo [orig: quô] sacra Quirino fiebant. Fiebant autem 12. Cal. Maii. De his Ovidius, l. 2. Fastor. v. 513. s. et Varro, l. 5. de LL.

QUIRINALIS collis Romae dictus, quod in eo Quirini templum esset, sive quod in eum commigraverant Sabini a Curibus venientes: et quirinalis porta, quod ea [orig: eâ] in collem Quirinalem iretur; vel quod proxime eam esset Quirini templum. Hodie Italorum vulgus a duobus equis marmoreis, Phidiae et Praxitelis operibus in hoc colle sitis, Monte Cavallo vocat. Nic. Lloyd. Varroni loc. cit. a Quirino Deo dictae sunt, quod ei feriae, et eorum hominum, qui Fornacalibus sacris non fuerunt feriati. In Romuli igitur honorem celebrabantur, die Februarti 17. seu 13. Kal. Martii. Eodem [orig: Eôdem] die, quia Stultorum etiam fuere [orig: fuêre] feriae, hinc Quirinalia feriae stultorum dicebantur; ob hanc causam, quod, cum quisque in sua Curia Fornacalibus, quae Indictitiae feriae erant, feriaretur, et sacra facetet, stulta Populi pars quae sua Curia esset, ignorans, rem divinam Fotnacalibus omissam, Quirinalibus faciebat, Festus, vide Ioh. Rosin. l. 4. c. 6. Scaligero Quirinales Ludi, qui et Romani, dicti sunt, qui peregrini haberent nihil, Poetic. l. 1. c. 1.

QUIRINUS [1] de QUIRITUM, ac QUIRINI etymoquamquam proprie pertineat ad propria, pare/rgws2 aliquid addemus (inquit Vossius in Quiritare. ) Meo [orig: Meô] iudicio [orig: iudiciô] c Curibus est Quirites, et Quirinus, non contra. Nam Quirites proprie qui Cures incolebant, Sabi norum oppidum, in quo regnabat Tatius: ut Romani, qui cum Romulo Romam renebant. Verum post foedus ictum inter Romulum ac Tatium pro eodem populo habiti Romani et Qurites: unde Quiritari, pro populi Romani auxilium implorare. Dubium vero, num Curibus sit nomen a Curis, quae Sabinis, Festo [orig: Festô] teste, hastam significat: an hastae a populo hastato sit im positum nomen. Ovidius de Quirini appellatione varias est contentus adduxisse opiniones, iudicium vero suum non interponit. Sic enim ait Fast. l. 2. v. 477.

Sive quod hastae quiris priscis est dicta Sabinis,
Bellicus a telo venit in astra Deus:
Sive suo Regi nomen posuere [orig: posuêre] Quirites;
Seu quia Romanis iunxerat ille Cures.

Priorem Ovidii vetsum quod attinet, ei adstipulatur Dionysius Halicatn. l. 2. *(rwm' a)rxaioi) *kurei=s2 ga\r oi( *sabi=noi ta\s2 ai)xma\s2 kalou=. Nic. Lloyd.

P. Sulpicius QUIRINUS *kurh/nios2 in Histor. Euangel. dictus, Consul Rom. mox a Consulatu, expugnatis per Ciliciam Homonaedensium castellis, insignia Triumphi adeptus, damnato [orig: damnatô] Archelao [orig: Archelaô], in Sytriam, ab Augusto, missus est, cum duplici potestate, regendae Provinciae et census [orig: censûs] habendi, teste Iosepho [orig: Iosephô], Iud. Antiqq. l. 17. cui usitatius h(gemw\n alias, sed hic [orig: hîc] dikaiodo/ths2, i. e. iura reddens appellatur: ut ordinario Imperio qui praeerat, i. e. Praesidem, designaret. Istud enim ordinarium Quirino imperium demandatum fuit; negotium agendi census extra ordinem et ultra consuetum Praesidum munus. Etsi vero eum Iosephus timhth\n *)ioudai/as2, l. 20. c. 4. vocet, egit tamen is censum, non in Iudaea duntaxat, vetum in tota Syria, ut ex eodem discimus, l. 7. sub finem. *timhth\s2 autem minus recte Censor a Ruffino vertitur; cum Censitores isti, non Censores dici soliti fuerint, ut ex tit. Pandect. de Censibus videre est. Hic itaque ab Imperatore Procurator, ut eum Iustinus vocat, missus in Syriam et Iudaeam est primus: non primus Augustalium Procuratorum, qui communi iure in omnes provincias mittebantur; neque illorum, qui post Archelaum mitti soliti sunt, ad Iudaeae administrationem (talis enim fuit Coponius) sed illorum primus, qui ad negotium census in Syriam Iudaeamque missi. Fuisse enim moris, ut quando visum esset Imperatori, mitterentur per provincias, qui census agerent, vel unicum Augusti exemplum ostendit, de quo Dio, l. 61. narratque Suidas, ex antiquo Scripto, 20. viros inculpatae vitae aliquando ad id ministerium ab Augusto fuisse delectos et per omnes provincias dimissos, qui et personas describerent et fortunas. Vide de hac descriptione et censu a Quirinio acto, Isaac. Casaubon. Exercit. 1. ad Appar. Annal. Baronii Num. 30. 86. et seqq. Adde hic [orig: hîc] de Quirino Deo sequentia. Huci postremum inter Deos Indigites locum dedit Tullius, temporis in eo rationem secutus, de quo sententiam suam in haec verba adscribit Voss. de Orig. et Progr. Idolol. l. 1. c. 12. Tatius, Rex Sabinus, si victoria [orig: victoriâ] de Romanis potiretur, votum suis voverat Diis, in quibus et Quirinus, sic dictus a Curibus, Sabino oppid. unde cives eius oppidi Curites sive Quirites. Victa [orig: Victâ] urbe vel saltem peius constituta [orig: constitutâ], quam quod dicitur, inter sacrum et saxum, sic inter ventu raptarum est transactum, ut ex Sabinis et Romanis unus fieret Populus, ac deinde paribus auspiciis Romulus et Tatius imperarent. Quanto [orig: Quantô] deterior tum fuerit Romuli, quam Tatii, conditio, quis non videt? Romulus enim coactus recipere hostes in Urbem, et Tatium agnoscere Imperii sui consortem. At Tatius, credo, imperium, quod Curibus habuerat, retinuit solus. Permistis ita Romanis et Sabinis, Romani etiam Quirites dici coepere [orig: coepêre], quae appellatio ante Sabinorum duntaxat erat. Mortuo [orig: Mortuô] Romulo [orig: Romulô], inque Deos relato [orig: relatô], praevalentibus Sabinis, id nomen ei datum, quod Curibus habuerat Deus Tutelaris: indeque et ipse Curinus vocatus. Forte vetus ille Cures oppidum condierat.

Utcumque est, postquam Sabini e Curibus Romam migrarunt [orig: migrârunt], placuit, ut Deus Romae poliou=xos2 non alio vocaretur nomine, quom ille oppidi, unde venerant. Imo et Romulo successor dictus e Curibus Sabinorum Numa Pompilius. Hactenus Voss. Fani, in honorem Quirini erecti, adyta ne Sacerdotes quidem ipsos adeundi veniam habuisse, iunuit Horatius, Epodon od. 16. v. 13. ubi hanc in rem ista habet,

Quaeque carent ventis, et Solibus, ossa Quirini,
Nefas videre, dissipabit insolens.

Ei, ut omnibus aliis Templis, aut certe plerisque, adiunctam potticum, memorat martialis, l. 11. Epigr. 1. v. 9.

---- ---- Procul arceat aitus
Iuppiter, ut delubra Numae sedemque Quirini
Barbaries oculis saltem violare profanis
Possit, et arcanum tanti deprendere Regni.

Nec unum modo Quirini Fanum Romae, sed plura fuere [orig: fuêre]. Unde Notitia Urbis in 10. regione collocat, Templum Quirini prope Lupercal, ubi erat signum lupae duobus pueris, Romulo et Remo, mammas praebentis. Et tamen in 7. reg. in eadem Notitia, Templum Quirini novum statuitur: quod forte idem, cum eo, cuius meminit Dio, l. 54. *pri\n de\ h)\ a)forma=sqai to\n tou= *kuri/nounao\n kaqie/rwsen, e)n kainh=s2 oi)kodomh/taias2, Ante suum abitum Templum Quirini de novo aedificatum dedicavit. Ovid. l. 3. Amor. El. 8. v. 51.

Qui licet affectes caelum quoque, templa Quirinus,
Liber et Alcides, et modo Caesar habent.

Vide Thom. Dempsterum, in rosin. l. 1. c. 6. ubi de colle Quirinali ut et in Ianus.

QUIRIS Dea Iuno dicta est apud Romanos: in cuius tutela quod Matronae essent, hinc factum, ut celibari hasta [orig: hastâ], quae in corpore Gladiatoris abiecti occisique stetisset, nubentis virginis caput, sub matrimonti auspicia, comeretur. Sabinorum autem lingua [orig: linguâ] hasta Curis, unde ab ea ferenda Iuno Curitis seu Quiris, appellata est. Rosinus, Antiqq. Rom. l. 2. c. 17. Vide quoque Plut. in Romulo, et in Quaest. rom. quest. 87. Ratio ritus [orig: ritûs] inter alias haec dari solet, quod [orig: quôd] pleraque ad nuptias pertinentia ad Iunonem referrentur; cui sacra habebatur hasta: unde pleraeque eius statuae hastae innitentis, ipsaque Quiris nominata. Meminit priscae huius consuetudinis Ovidius, Fastor. l. 2. v. 559.

Nec tibi, quae cupidae matura videbere Matri,
Comat virgineas hasta recurva comas.

QUIRITES cives Romani, unde appellati sint, vide supra in voce Quirinus: Eorum iure dicebantur donatae Coloniae illae, quae civium Romanorum erant, Latinis Coloniis oppositae. Id est, quae ius privatum Civium Romanorum habuerunt, quod consistebat in iure privatae libertatis, connubiorum, iure Patrio [orig: Patriô], iure legitimi dominii, ut hereditatis, mancipii et nexus, usucapionis et reliquorum: Item iure Testamentorum et tutelarum: iura vero publica civitatis Romanae non habebant. Quare, qui Quiritum iure adscripti Coloni erant, nomine quidem erant cives Romani, revera autem coloni. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 10. c. 22. Quomodo Caesar, unica [orig: unicâ] hac voce, Quirites, milites tumultuantes compellando, iam erumpentem seditionem compescuerit, narrat pluribus Mich. Montanus in lib. cui tit. fecit, Essais.

QUISA melius Cyisa, portus Carmaniae, inter Bagia et Alabagium, promontor.

QUISQUIS es formula in sacrificiis Veterum usitata. Uti enim Athenienses Ignoto Deo aram exstruxere [orig: exstruxêre], ne forte aliquem Deum Numenque in cultu suo praeterirent, uti alibi dictum: Ita Romani (quorum potentiam in tantum evectam quoque ideo putat Caecilius, apud Minucium Felicem in Octavio, dum aras exstruunt ignotis etiam Numinibus ) solliciti ne forte Numen aliquod suo [orig: suô] cultu frustarentur, cuius ope ipsis opus esset, hostiam si Deo, si Deae, non addito [orig: additô] nomine, immodlabant, aut communi alloquio [orig: alloquiô], Quisquis es, illud compellabant, quo non minus ac Athenienses illud imuplorabant, cuius in largiendo aut averruncando benevolentia [orig: benevolentiâ] indigerent. Vide Tob. Pfannerum, System. Theologiae Gentilium purioris, c. 11. §. 14.

QUISTORPIUS Iohannes Rostochiensis, Nathanis Chytraei et Pauli Tarnovii discipulus, Theologiae Professor, post plurimas Academias perlustratas, in aCademia patria constitutus, docere coepit A. C. 1615. Archidiaconatus ad aedem B. Virginis munere mox auctus, A. C. 1616. tandem Pastor eiusdem Ecclesiae et Superintendens paulo post renuntiatus est, A. C. 1645. Obiit A. C. 1648. aetat. 64. Pater Iohannis Theologiae itidem Professoris, et Auctor Manuductionis ad Studium Theologicum, Annotationum in omnes libros Biblicos, Commentarior. Analyticorum in omnes Epistolas Paulinas, Disputationum plurimarum, Perpetui mobilis German. 30. Gewissens-Predigten etc. Paulus Freherus, Theatro [orig: Theatrô] Viror. eruditione Claror.

QUITEVA regnum Aethiopiae meridional. antea pars regni Monomotapae, versus Zanguebariam regionem cum urbe primaria cognomine.

QUITOA [1] provinc. Peruviae, in parte Boteali inter provinc Quixorum ad Ortum et mare Pacificum ad Occasum, urbs eios primaria est Quitum. Longa est 80. leuc. lata 35. circiter. Nunc sub Hispano.

QUITOA [2] Praefectura Hispanice Audienca de el Quito, una ex tribus praecipuis partibus Peruviae, versus Boream extensa, continen

Quixorum, Pacamorum et Quitoam propriam, inter Popaianum ad Merid. fluvium Pulomayum et Amazonum ad Ortum, Peruviam propriam ad Meridiem, et mare Pacificum ad Occasum sub Hispano.

QUITUM urbs Peruviae, Episcopalis, sub Archiepiscopo Limensi, pene sub linea aequinoctiali. Aliter S. Francesco de el Quito; in valle, intra montes, prope fontes fluv. Amazonum, 300. leuc. a Lima in Boream, 75. ab ora maris Pacifici in Ortum.

QUIVIRA regio Americae Septentrionalis, ad ultimum usque Occidenis limitem pertingens, in novo regno Mexicano, caeli inclementia [orig: inclementiâ] et nimia [orig: nimiâ] paupertate penuriaque [orig: penuriâque] cognita, sicut Historia, quae talis est, docet. Vasquii Coronati milites, cum in Cevola nullum auri vestigium reperissent [orig: reperîssent], ne vacuis manibus Mexicanas terras repeterent, fortunam tentare, et ulterius progredi statuebant, si qua usquam benignior sese fortuna offerret, in quam spem a multis accensi sunt, cum Tichuico tiguexam venissent. Illic enim Quivirae fama [orig: famâ] a quibusdam in maius celebrata [orig: celebratâ], credulis militibus persuasum est, Tatarrapum, Regem potentissimum, in Quivita longe lateque rerum potiri, laetis militibus, quod tot terrarum spatia emensis aliqua melioris fortunae spes affulsisset; continuatis itaque itineribus, Cicuicam, mox Quiviram pervenere [orig: pervenêre]; Cicuica 21. gradibus aut 220. pene aequinoctialibus pass. milib. a Quivira abest. Totum iter altis arenis hocce est im peditum, perpetua [orig: perpetuâ] sterilitate infame, neque lapidem neque herbam, aut arborem pene centesimo [orig: centesimô] milliari habet. In arenosis hisce desertis, oberrante Coronato [orig: Coronatô] exorta [orig: exortâ] subito grandine, lapides pluit ovi anserini magnitudine; huius rei novitate, Hispani mirum in modum consternati, ad lacrimas precesque versi caelestem iram deprecabantur. Tandem Quiviram deventum, ubi Tatarrapum senem, pro quo tot tantosque labores exantlarant [orig: exantlârant], nudum, aeneo [orig: aeneô] monili seu emblemate (quae tota ipsius erat gaza) ornatum invenere [orig: invenêre]. Milites, viso [orig: visô] Tatarrapo [orig: Tatarrapô] cum sua [orig: suâ] credulitate sese censerent, fastiditis propositis hibernis, nihil morati, Tiguexam rediere [orig: rediêre]. Quivira, quadraginta graduum habet altitudinem: secundum littus maris Regio satis pascua est. Vaccae, quarum hic [orig: hîc] ingens copia, dorso [orig: dorsô] incurvo [orig: incurvô] sunt aut gibboso [orig: gibbosô], instar Camelorum; ingentes quoque instar leonem nutriunt canes, quorum opera [orig: operâ] in transmigrationibus iumentorum loco [orig: locô] utuntur, Metel. Sita est versus Sualam montem et terminos Floridae. Quibusdam Quivira est terra perampla, inter Fretum Aniani et Fretum Esonis. Sed quid sit, non constat inter scriptores, Baudrandus.

QUIXI vulgo los Quixos, populi Peruviae, in regno Boreali conficiunt provinc. inter Quitoam ad Occasum et Canelam ad Ortum. Detecti A. C. 1557. ibi Hispanorum tantum quatuor coloniae, Batia, Archidona, Abula et Hispalis aurea.

QUIZA [1] seu BUIZAPtolem. Mauritania Caesariensis nunc. regni Algeriae, urbs maritima, Orano hodie Olivario; cum arce munita in colle, in ora maris Mediterranei prope portum magnum, 75. mill. pass. a Telensino in Ortum versus Tenezam, seu Iul. Caesaream 90. et Algerium 200. Capta a Franc. Card. Ximenio, sub Ferdinando Aragonio, a quo tempore Hispanis subest.

QUIZICUS in veterib. libris non raro, pro Cyzicus, vide in hac voce, et Salmas. ad Solin. p. 246.

QUOD-EXCURRIT phrasis apud Africanos Patres, frequens pro plus minusve seu circiter. Optatus Milevit. l. 1. Nam ferme ante annos quadraginta et quod excurrit, per totam Africam persecutionis est devagata tempestas. Augustinus, de Donatistis loquens, l. 2. Non enim grex aut populus appellandi fuerant pauci, qui inter quadraginta, et quod excurrit, Basilicas, locum, ubi colligerentur, non habebant. Et de

Baptismo l. 7. Post Cypriani mortem quadraginta et quod excurrit, annis peractis, traditio Codicum facta est etc. apud Dominic. Macrum, in Hierolex.

QUOD-FECIT vetus formula in designandis et adscribendis Mensium diebus. Vetus Epitaphium repertum in Aede S. Acheoli, prope Ambianum A. C. 1660.? Leudelinus hic [orig: hîc] requiescit in pace vixit annos L. defunctus est ubi fecit Genuarius dies XV.? Valdosina hic [orig: hîc] requtescit in pace, vixit annos XXX. defuncta est, ubi fecit Iulius dies XXIII. Sic Diploma Chilperici Regis apud Car. du Fresne sic clauditur, Datum quod fecit mense Martio [orig: Martiô], die 10. anno 1. regni nostri etc.

QUOD-NON-EST Platoni dicta est Materia prima. Clemens Alexandr. l. 5. Strom. iuxta Interpretem, Ita inquiunt, sed Materiam ponunt Philosophi et Storci et Pythagoras, Aristoteles quinetiam Paeripateticus, non autem unum principtum ---- Sciant ergo eam, quae vocatur, Materiam, quae ab ipsis dicitur expers qualitatis ac figurae, audacius quoque a Platone appellatam esse, quod non est Antnon vel inprimis mystice, cum sciret, esse unum, quod vere est principium, in timaeo dicit his verbis: De untversorum quidem sive principio, sive principiis, sive quomodocumque de his videatur, nunc non est dicendum, non propter aliquid aliud, quam quod sit difficile praesenti modo [orig: modô] tractationis ea, quae videantur, declarare. agit enim ibi clemens de gravissima quaestione, an Mundus, praeter causam Efficientem, quam unius illius Principii nomine indigitat, habuerit Materiam aliquam praeexitentem? Vide Tob. Pfannerum, Theol. Gentilis Purior. c. 5. §. 3.

QUOD-NORUNT-FIDELES formula, qua [orig: quâ] S. Cenam Patres olim indigitabant. non enim solum nefas tum habitum, Mysteria literis committere, voce tantum tradenda, ut Erasmus docet in Hieron. Apolog. ad Domnion verb. *kathxhta\s2, addens, se in autiquissimo quodam Codice legisse, Pontificem quendam Romanum, cum multa docuisset eum, a quo interrogatus fuerat de Sacramentis, subtraxisse verba, quibus oleum sacrum consecraretur, ne mysterium literis commissum, aliquo [orig: aliquô] modo [orig: modô] promanaret ad profanos. Sed et viva [orig: vivâ] voce Catechumenos informantes ea [orig: eâ] cautione usi sunt, ne omnem Mysteriorum doctrinam illis praemature propalarent: ut ex Am brosio apparet, qui Baptismatis lavacro [orig: lavacrô] iam ablutos alloquens, de his qui Myster. init. c. 1. Nunc, ait, de Mysteriis dicere tempus admonet atque ipsam Sacramentorum rationem edere, quam ante Baptismum si putassemus [orig: putâssemus] insinuatam nondum initiatis, prodidisse potius, quam edidisse, aestimaremur. Sic Augustinus Tom. 1. de Moribus Eccl. Cathol. l. 1. c. 1. Episcopis, Presbyteris aliisque Ecclesiarum Ministris curae fuisse innuit, ut passim caverent nudare mysteria: Ipse, ut Leonhardus Cocqueius ad eum de Civ. Dei l. 8. c. ult. adeo de arcano isto sollicitus, ut, quoties de Eucharistia loqueretur non facile proprio [orig: propriô] eam vocabulo [orig: vocabulô], sed his verbis, Quod norunt fideles; plerumque designarit [orig: designârit]. Vide supra in Norunt [orig: Nôrunt] fideles, et plura de Veterum in sacris silentio, apud Tob. Pfannerum, System. Theol. Gentil. purior. c. 1. §. 9. et seqq.

QUOD VULT-DEUS episcopus Carthaginensis, tempore urbis huius a Genserico captae: quassatis navius cum maxima Cleri parte impositus, Neapolim. nihilominus tuto pervenit. Forte is ipse est, cui Augustinus tractatum de Haeresibus inscripsit. Prosper. et Marcell. in Chron. Baron. A. C. 439.

QUONIN nomen idoli apud Sinenses famosissimi, cui muliebris forma: item fontis ab eo dicti, ad urbem Xunning, quem ignotus quidam Senex baculo [orig: baculô] elicuisse creditur, uti Hippocrenem Pegasus, Auctor Sinae et Europ. c. 46.

QUOTANNIS orandi pro Principis salute ritus Iulii Caesaris principatu institutus, in sollennem postea morem abiit, ut supra vidimus, ubi de Orandi ritibus.