Regeln fuer die Texterfassung 03/2001
not necessary
Georgic. l. 3. v. 534.
Ubi Servius, rimantar, i. e. in rimas agunt. Hinc ad arcana translat um, rimari est perscrutari. Quo pertinet, quod Samsonis verba, Iudicum, c. 14. v. 18. Nisi arassetis vitula mea, aenigma meum non invenissetis; Chaldaeus Interpres ita reddit,
in Ant. Pio. c. 9.
Reem.
Iohannes Maria. COMITES ET DUCES GELDRIAE ET ZUTPHANIAE, EX FAMIL. NASSOVICA.
Claudi qui obiit, A. C. 1271. ex Philippa seu Philippina (filia Comitis S. Pauli) Belliocosi cognomen meruit; quamvisgerendo bello promptior, quam felicior. De Limburgensis ditionis hereditate, quam matrimonii iure sibi vindicatum iit, Rinaldi II. Isabellae (quae primis nuptiis maritum habuit Adolfum Montium Comitem alteris Fridericum Pulchrum Romanum Imperatorem) et Philippae, quae Coloniae Agrippinae Monialium Ordini est adscripta.
Rufus seu Niger, prioris filius, atrox erga Parentem facinus variis virtutibus induxit; supra Maiorum claritatem hin evectus. Comitis nomine, Geldriae Dax primus,
Crassus, Geldriae et Zutphaniae Dux, Patrem Avumque ut nomine, ita et Heckeranorum et Bronchorstiorum, Nobilitate, horum factione adnitente gubernaculum Geneal. Principum Nassoviae MS.
Rance, memoratur in Vita B. Maclovii, a Ioanne Mabilione edita. Antiquissima civitas Aletis, a meridiana parte flavio illic mari influente lavitar; ab Aquilone, freto interrumpente ab Insula separatur. populis et navalibus commerciis frequentata. Nempe Galliae fluvius est, in provinc. Lugdunensi III. quae
de Rep. Helv. et supra in Rhegusci.
der Stein Rheinfelden, tenebant, A. C. 1445. a Basiliensibus captum atque dirutum. Moenibus cinctum est oppidum a Ducibus Zeringensibus, ad quos Comitatus hic matrimonii iure devenit, cum Conrado Duci, Rodolfi Regis postremi Rinfeldiorum Comiti filia nupsit. His A. C. 1218. deficientibus ad Imperium rediit, a Rodolfo postea Habspurgiis vindicatum, donec posteri eius Austriae Principes, urbem quoque hanc sui iuris efrecerunt. Hinc olim cum Basiliensibus multum negotii fuit, et ab his Histor. Basil. praeter B. Rhenanum, Rer. Germ. l. 3. nec non supra Rhenofelda.
ringus seu hringus, i. e. circulus, hodieque ring Germanis, Spelmannos Renga. Unde in Lexico Graeco MS. Reg. Renda, zona, lorum, quo Reges cinguntur; legi
Marchionis de praecipuis Germ. Principum gentibus, c. 4.
Giu agro? Metel.
Lazio Guzzing, pagus Pannoniae primae.
in Annalibus Spoliata Hunnorum regia, quae Ringus dicitur: quid sit, diximus in Hringus.
de Rep. Helv. Prope Rheni insulam.
Runckerland, inter Batavos, Frisios ac Betasios, Huberio Leodiens.
Aevi miraculum Lipsio dictus. Dum ex Hispania valetudinis Notas in Claudianum et Solmum, Adversaria in Senecam Tragic. Miscellanea in totum Ius Civ. Commentar. in Cantic. Cantic. in Threnos, Disquisitionum Magicarum Tomos III. Adagia Sacra etc. Franc. Sweertius Athenis Belgicis.
Notit. Gall.
Rions.
reb. Goth.
Ripen.
Rye.
AltaLazio Pentole, oppid. Hungariae ad Danubium medium inter Budam et Altinium in Euronotum 7. leuc. Item, urbs Scotiae meridional. in Teviotia provinc. ad Teviotam fluv. 25. milliar. Anglic. ab ora littorali et Barvico in Occasum. Rosburg, vide Rosburgum.
Rivalta, castrum Ducatus Mediolanensis ad Adduam, celebre
Mosell. Edyll. 10. v. 481.
Summuntorium.
Recta Ripae.
Suprarbia erat et Ripagorca, insignia rubra parma nulla Orb. Imper. Contra Rittershusius, Exeg. Geneal. 66. arborem viridem Regis huius insignibus insertam esse ait, ut latius dicemus infra in voce Suprarbia. Deinde vero sub Garsia Innico II. sedes Pompeiopolim translata: donec nuptiis Garsiae Innici, cum Urraca Fort. Arag. ult. fil. Ximenii Comit. Aragonia Suprabriae iuncta, et sub eius successore Sanctio Regni Aragoniae nomen et Navarrae assumptum est, circa A. C. 885. a quo tempore Suprarbiae et Ripagorca nomen exstinctum est. Usque ad A. C. 1034. Regnum Aragoniae, Navarrae, Castellae et Suprarbiae ac Ripagorcae; quod ultimum tamen Regnum mox ad Castellam pervenit, neque ab eo tempore nomen eius amplius auditum est. Vide praefatum Hornium, d. l.
Inscr. Caraduni, vulgo Caerden, viculo ad Mosellae ripam sinistram, haud procul Monasterio, UC. I. GENIO. VICANO. OMNIBUS. OB. MEMORIAM. RIPANORUM. MARIANUS. RIPANUS: Browero in Proparasceve Annal. Trever. p. 68. 95. primae edit. iidem sunt cum Ripariolis Iornandis, de Reb. Getic. p. 1118. et Ripuariis aliorum, populi videl. qui ad Rheni ripas cis fluvium consederant, maxime qui ad Rheni, Scaldis et Mosae: quales sunt Hollandi, Luxemburgenses, Geldrenses, Iuliacenses, alii, uti habet Isaac. Pontanus, Originum Franc. l. 2. et Francis aequiparantur in Lege Ripuam. tit. 22. Eorum regio, Ribuaria, dicitur in Chronico Trudon. Part. I. l. 2. Est autem Ribuaria terra victualibus abundans, sub qua Comitatus Iuliacensis aliorumque Principum fortalitia continentur, apud Marianum Scorum A. C. 875. Ripuaria arva apud Guntherum, Ligurini l. 6.
Ducatus Ripuariorum, in eod. Chron. Part. I. l. 5. etc. Qui constabat Comitatibus quatuor, ut est in divisione Regni Lotharii, in Capitul. Caroli Calvi, qui apud Nithardum, l. 1. A. C. 838. ita nominantur: Et per fines Ribuariorum Comitatus Moilla, Halt, Trahammolant, Masagowi. Pagi Meginensis, nomine Ripuaria; meminit idem Scotus ubi supra; Qui quoque Carolum Seniorem 8. Id Octobr. bello in pago Meginensi, nomine Ripuaria, non longe ab Andernach. Castello iuxta Rhenum, pugnantem ultra 50000. superavit. Inter Duces Ribuariorum Gozelo occurrit apud Wipponem in Conrado Salico. Vide quoque Marquardum Freherum, Origin. Palatin. l. 2. e. 8. et 9. Coeterum, quos Ripuarios Latini, Galli Ruiers et Ruives appellabant. Hinc cum Duces Burgundiae plurs haberent Faeciales seu Heraldos, eorum alii Poihiers; alii Ruyers dicti sunt: quorum illi Gallicis provinciis, isti intra Imperii fines, munus suum exercebant. Ita nempe Poheri Ducum Burgundiae subditi, qui Gallice; contra Ripuarii, qui Teutonice loquebantur, appellati sunt, uti ex Car. du fresne diximus supra in voce Poheri. Vide eundem in voce Ripuarii, et Auctores illi laudatos Chapeavillum in Erardo a Marka Episcop. Leod. c. 18. et 19. ac Aegidium Bucherium in Belgio Romano.
in Aureliano, c. 38. Hi (nempe Monetarii) compressi sunt septem milibus Hiberorum, Ripariensium et Castrianorum et Daciscorum interrempiis: Aliter Ripenses, milites dicti sunt, apud Romanos, qui in ripa per cuneos dispositi eam tuebantur; Sicut Castriani seu Castriciani, qui in praesidio castrorum erant per limites exstructorum. Untrorumque etiam meminit, l. 18. Cod. Theod. dere milit. Praeter hos Lembarii erant, milites scil. classici, quilusoriis navibus huc illuc ferri ac tuta a praedonibus flumina praestare solebant. De Lembariis et Ripariensibus vel etiam Castrianis, intellexit auctor Panegyrici Constantino dicti, per haec verba: Cum tamen haec tu magis ad gloriam Imperii tui et ornatum limitis facias, quam ad facultatem quoties velis in hostem transeundi, quippe cum totus armatis navibus Rhenus instructus sit, et ripis omnibus usque ad Oceanum dispositus miles immineat. Riparienses hi milites minoris dignitatis, quam Comitatenses, quibus etiam opponuntur. Vide legem ult. Cod. Theod. de re Mil. et Iac. Godofredum ad illam; nec non Salmas. ad Vopisc. d. l.
Riparios cognominatos putat Hadr. Valesius, et postea transgressos in Galliam, inter Rhenum, Ruram et Mosam consedisse, ubi Novesium, Colonia Agrippina, Bonna, Tolbiacum, Macrodurum, Iuliacum atque Autonnacum sunt: quae provincia ipsis cognomin. Ripariorum, quae Legi Salicae in plerisque similis est, haud pauca inserta aperte docent, eam nationem e Germania esse profectam. Pagus Ripariensis, inter Rhenum, Ruram et Mosam iacebat. Iodocus Coccius Alesatius in Rege Dagoberto, Riparios, finitimos Alesatiae sic a ripis trium fluminum Blesae, Bliess, Saravi ac Mosellae, quibus clauduntur, hodie Austrasios vel Westerichios appellatos: Sic duplices erunt Riparii, superiores et inferiores. Mavulttamen Valesius unicum agnoscere Ripariorum ducatum, existimans Riparios a Novesio usque ad Saletionem pertinuisse, et ad ripam Rheni 146. mill. pass. patuisse: adeo que ibi ponit Novesium, Coloniam, Bonnam, Autunnacum, Confluentes, Vosaviam, Bingium, Mogontiacum. Borberogamum, Noviomagum, Tabernas, Saletionem: et superiores quidem Rifarios non ripam modo Rheni, sed etiam interiora, i. e. ripas Blesae, Saravi ac Mosellae obtinuisse in Germania prima aut superiore, inferiores vero etiam interiora provinciae Germaniae inferioris vel secundae circa ripas Rurae et Mosae occupavisse vult. Sub Ludovico Pio erat adhuc in Germania trans Rhenum regio, Riparia, vel ae, dicta, Ripariorum, qui in Galliam transierant, patria: cuius meminit Ludovicus Aug. in divisione Regni sui inter tres filios, Ribuarias corrupte illam appellans, inter Thoringiam et Saxoniam: Notit. Gall. Vide etiam in voce Riparioli.
Iornandi, Ripuarii Reginoni Vide ibi, aliis Ripuarienses, et Austrasii, populi Galliae Belgicae inter Mosam, Rhenum, et Mosellam. Quorum regio Lotharingia et Westrichia, Baudrand. Vide Riparii.
la Rivour, locus Galliae, non procul a Barro ad Sequanam, 2. leuc. ab urbe Augustobona Tricassium, Notit. Gall.
impetus est, unde dicti Riphaei vel Rhipaei montes Scythiae a ventis inde cum impetu flantibus. Dalechampius in notis ad Plinium, l. 5. c. 27. ubi fit mentio horum montium: Fallitur (inquit) Plinius, nulli enim exsistunt Riphaei montes. Ubi non solum negat hos montes ullibi gentium esse, sed putat omnes montes dici posse Riphaeos, in quibus venti flant cum impetu. Itaque Riphaei montes nullibi sunt signate. Ptolemaeo ita vocantur montes, ubi oritur Tanais. Ita Virgil. l. 4. Georg. v. 517.
Damastes ultra Arimaspos eos submovet. Ait enim ille. in Carm. penultimo, v. 6.
Dionysius, ubi gentes enumerat inter Istrum, Pontum Euxinum, Maeotimque paludem, et inter glacialem Oceanum, incolentes:
Ubi Eustathius ait, eum non ostia sed fontes horum fluminum intelligere: quod etiam ex Festo Avieno huius Poetae interprete plane patet. Sic enim ille:
Priscianus perperam per mare Euxinum intelligit. Verba eius haec sunt:
Nemo enim unquam electrum ad Pontem Exuinum nasci, vel legi tradidit. Mela, l. 1. c. ult. Ultra surgit mons Riphaeus, ultraque eum iacet ora, quae spectat Oceanum. Eundem Riphaeis montibus tribuit situm Aethicus Cosmographus: Europae incipit inttium sub plaga Septentrionali, a fluvio Tanai, qua Riphaei montis ardua Sarmatico adversa Oceani, Tanaim fluv. fundunt. (Unde Lucan. l. 3. v. 273.
Ptolemaeus Hyperboreos describit montes: perperam eos ac falso a Riphaeis, quos male adversum Tanais collocat ortum, diversos faciens; quum fuerint iidem. Aethicus Fluvius, inquit, Tanais nascitur de monte Hyperboreo, qua sunt Riphaei montis ardua. Horum montium iuga dicta fuisse Obia, iam inde ab antiquis saeculis ex Athenaeo, l. 6. c. 4. colligit Cluverius; quamquam ibi mirifice tum res tum rerum nomina confunduntur. Verba eius haec sunt: Alpes quidem antiquis Graecis Riphaeos fuisse appellatos montes, testatur Proptarchus, vetus auctor. Stephan. ex emendatione magni Cluverii: in 4. Argon. de Istro fluv. haec sunt:
Ubi Scholiast. de Germ. Antiq. l. 1. c. 1. Doctissimus Is. Vossius ad ista verba Melae l. 1. c. 19. Tanais ex Riphaeo monte deiectus: haec notat. E lacu, quem vasta undique cingit planities, oritur Tanais. Montes isti Riphaei aeque sunt fabulosi, ac Hyperborei. Observatione dignum, in toto Septentrione non esse montes, qui insignem habeant celsitatem. Nam quae de monte Sloto, qui sit sub ipso Polo, aut aliis in Septentrione excelsis narrantur montibus, merae sunt fabellae, quibus miror Scaligerum, et alios saeculi nostri Philosophos, autem Nic. Lloydius. Vide Rhiphaei. Ex his montibus Aldescum et Panticapen fluere Dionysius Afer testatur. Ferrar.
medicina, sive relavatio, sive bovile.
Reama Pineto, urbs Arabiae Felicis.
de rem. Am. v. 737.
Ubi alii legunt Niseide.
Georgius.
ripis clauduntur, Rheini scil. Mosellae, et Mosae, Ribuarii quibusdam vocantur. Ripariolos habent Caenalis et Iornandes. Vide ibi. Hi Austrasii vocantur.
Epigr. 55. v. 16.
Salomo ben Aderath, scripsit Thorat abeit, h. e. Lex templi, et quaedam in Talmud. It. Avodat akodesch, h. e. Cultus sanctus: elucidatus a Rabbi Iadiha auctore Mabacchar Pheninim. Vixit circa ann. 40. Millen. VI. iuxta Rabbi Ganz.
Guilielmus.
del Risco creatus est A. C. 1475. Eius filius Stephanus, per alterum filium, Petrum Marchionem de las navas, reliquorum Marchionum et Comitum del Risco de las Navas auctor fuit, quorum series ista ab aliquot saeculis: Petrus Davila Dn. de las Navas et Villa franca, ex Maria de Bracamonte, genuit Petrum Comitem de Risco: qui iuncta sibi de Toledo, genuit Stephanum Comitem de Risco: maritum Elvirae de Zuniga, exque ea patrem Petri I. Marchionis del las Navas Comitis del Risco. de Corduba, genitus Petrus II. Marchio del las Navas et Comes del Risco, iunxit sibi Hieronymam Gusamannam, atque ex ea suscepit Petrum Stephanum Marchionem de las Navas et Comitem del Risco, cui uxor Ioanna Manricia genuit Antonium Davila Comitem del Risco, Petrum Stephanum Davila, Garsiam Davila et Hieronymam (uxorem Hieronymi ruizde Corella Comitis, de Cocentayna Marchionis de Almenara) Phil. Iac. Spenerus, Theatr. Nobil. Eur. Parte II.
in Eun. Actu 4. sc. 6. v. 17. In risco est, odiosa cessas. Donato, cista est pelle contecta, qui Phrygium id nomen esse ait. Sed Graeca vox pelle essent contecti. Hesychius, risco vel cistula: Saccum vero etiam et marsupium ita vocabant. Vide Salmas. ad Solin. p. 241. Bocharto vero ipsa vox Graeca ex razga, orta videtur, hoc autem ex Philistaeorum vocabulo Sam. c. 6. v. 8. ubi saccos significat ex utraque Arcae parte pendulos, in quibus illi murium et mariscarum ex auro imagines, Deo Israelis votas, recondiderunt. Cum namque in argaz, seu capsa a latere pendula. Cui voci apud Arabes respondet vocabulum rigiaza, riscus. Vocem certe recentioris Graeciae non esse, vel hinc patet, quod eam Pollux ex Antiphanis Aleatoribus citat, l. 10. c. 31. loc. cit. Unde Donati coniectura ratione non caret: multa etenim Phrygum vocabula ex Palaestina fuisse sumpta, certum est. Vide Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 36.
de Mirac. Walpurgae Virg. l. 2. Matronae sollicitatae Perditum restituit Risilie, quod illa statim Misit ad Coenobium, Conservaretur ut ibi Hoc in testimonium. Car. du Fresne reticulum videtur esse, Rezeau. Vide supra, Dominico Macro acus est, Hierolex.
Rille. Oritur non procul ab urbe Saiis, et a fonte Olinae, ac inter Eburovices et Lexovios fertur. Alluit castrum Aquilam, Rugulas Rugles, castellum Liram, Ferrariam, Boscum Rogerii, Bosc le Roger: Bellum Montem Rogerii, Beaumont le Roger, Alnetum, l'Aunay. Inde Thibouville, Brioniam oppid. Becum Herluini, ad rivuli confluentem situm, et inde dictum Monasterium nobile le Bec, Montem fortem, Condate, Cormelias, in Lexoviis Roquedrille, a fluvio, cuius ostio proximus est mons hic saxeus, denominatam. Hadr. Vales. Notit. Gall.
ibi.
Ptol. Hodie Rhizinium.
Fridericus.
Hermannus.
Plutarchus. Putabat enim ille, Risum laboris et modesti victus esse condimentum. Hypatenses Thessali huic Deo quotannis rem divinam, in summa laeitia, faciebant. Eidem sacrum diem multis describit Appuleius. Alius erat Ridens Iocus, memoratus Papinio, l. 1. Sylv. 6. v. 6. hoc enim spectrum peculiariter coli consuevisse, diximus supra in voce Iocus. Alias Risus homini proprius; quem in 40. diem infantibus differri, habet Solinus, c. 1. Nascentium vox prima vagitus est: laetitiae enim sensus differtur in quadragesimum diem. Quibus risum indigitari, palam est. Sed et infra quadragesimum diem infantibus accidere, tradit Aristoteles, ut rideant, verum dormientibus, Historiae Animal. l. 7. c. 10. quam in rem vide Salmas. ad Solin. c. 33. Sedes ei praecordia; hinc in praeliis, gladiatorumque spectaculis, mortemcum risu praecordia traiecta attulisse, apud Plin. legitur, l. 11. c. 37. Per catachresin equo tribuitur, Iobi c. 39. v. 22. Ridet pavorem nec consternatur: ubi risum distinguit, in risum laetitiae, Hebr. risum derisionis, Hebr. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 8. Plura de Risu vide apud Gerh. Io. Voss. de Idolol. l. 3. c. 46. uti de Risu inter Veterum exercitamenta, infra Vociferatio.
Rabbi Ioni thob bar Abraham, auctor Migdal hoz, h. e. Turris robusta, it. novarum Annotationum in Gemaram: ut et Rabbi Iom tob, auctor magid Misnae, h. e. Interpres secundus,
Georgius.
ibi.
Homer.
Michael.
Pellicula indutum sceleton, vix ossibus haerens. At animi dotes si spectes, alter sui saeculi Scaevola, Orator, Poeta, Philologus et Philosophus eximius, Graece Latineque doctissimus: infrgnis porro
Meditationes Sacras et Molleri Manuale de Prapar. ad mortem e manibus numquam dimisit, illisque inter alia Orationem Dominicam hoc disticho comprehensam inscripsit:
Obiit A. C. 1670. aetat. 73. Auctor Genealogiarum Imperatorum, Regum, Ducum, Comitum etc. usque ad A. C. 1664. Freherus d. l.
Festo, in quibus scriptum erat,
Reiss.
Wallenstatt, ad caput lacus Rivarii, vulgo Wallenstatter-see, in ditione Glaronensi. Hic Wesenius quoque dictus, ab oppidulo Wesena, ubi Limagus effluit, ut deinde in lacum Tigurinum fluat, tempestatibus plerumque agitatus non sine periculo navigatur. Ad eius litora sunt pagi Tertzent, Quarten, et Quinten, a stationibus Romanorum, dicti. Vide Ioh. Bapt. Plantinum, et infra in voce Sarunetes.
Rivadeo.
Riwalti nomen mansit, a rivis altioribus, qui exundantem in fluvium pelagus continebant, Italice Realte, Sed et meminit iam vocis Constantinus Porphyrogenitus de Administr. Imp. c. 27. cui locus ist Rialti Veneti imitatione, exstructum Castellum Risbant Calesianum in Morinis, quod in terrae lingua, quae in Oceanum aliquot passibus excurrit, aedificatum, portum munit clauditque, ab Aimerio Papiensi Lombardo. primo eius Gebernatore, facto ab Anglorum Rege, statim atque in eius potestatem concessit, suspicatur, ut videre est in eius Glossar. Vide quoque in vode Venetiae.