CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

RODOLPHUS [5] [note of the transcriber: in the print: RODOLFUS] II. patri successit Rodolpho I. A. C. 911. A. Proceribus quibusdam, in Italiam vocatus, vicit Berengarium, in praelio occisum, A. C. 924. sed post 2. vel 3. imperii annos, ab Hugone Rege Arelatensi coactus, in paternam ditionem rediit. Obiit A. C. 937. relicto [orig: relictô] Conrado [orig: Conradô] filio [orig: filiô] admodum iuvene. Duchesn. Hist. Burg. Chorer. Hist. Delph. Bouchaeus, Hist Prov.

RODOLPHUS [6] III. Ignavus successit Patri Conrado, I. A. C. 994. Ob ignaviam, multis in eum proceribus insurgentibus, Henricum Imperatorem heredem, eoque [orig: eôque] mortuo [orig: mortuô] Conradum Salicum scripsit: sub finem vitae, sceptro [orig: sceptrô], corana [orig: coranâ], et lancea [orig: lanceâ] S. Mauritii ipsi transmissis. Obiit A. C. 1032. regni 38. Delbenius, Paradinus, Duchesnius, Histor. Burgund.

VIRI ILLUSTRES.

RODOLPHUS [7] Agricola Groninganus, inter eruditissimos sui temporis, obiit Heidelbergae, A. C. 1485. aetat. 42. ab Herm. Barbaro hoc [orig: hôc] clogio [orig: clogiô] commendatus:

Scilicet hoc [orig: hôc] uno [orig: unô] meruit Germania laudis
Quidquid habet Latium, Graecia quidquid habet.

RODOLPHUS [8] Brugensis Mathematicus, floruit A. C. 1444. Vertit Tholosae, ubi Commoratus est, Planisphaerium Ptolemaei ex Arabico, illudque Theodoro Platonico, Praeceptori suo dedicavit. Valterus edidit Basileae A. C. 1530. Simler. in Epit. Biblioth. Gesn. Voss. de Scient. Math. c. 63. §. 5. Valer. Andr. Biblioth. Belgic.

RODOLPHUS [9] de Bucella vel Brucella, Sueviae pago, scripsit varia, A. C. 1430. Gesner. Biblioth.

RODOLPHUS [10] Campegius Bononiensis, Comes Italus, insignis Poeta, Laur. Crassus in elog. Part. 2.

RODOLPHUS [11] Fleuriacensis, Auctor Histroriae metricae, et martyrii S. Mauri. Saussaeus Annal. Aurelian. l. 4. c. 10.

RODOLPHUS [12] de Frameinsperg, nobilis Bavarus, scripsit Itinerarium terrae sanctae, saeculo [orig: saeculô] 13.

RODOLPHUS [13] Fuldensis Monachus, vitam S. Liobi, etc. condidit, saeculo [orig: saeculô] nono [orig: nonô].

RODOLPHUS [14] Langius Canonicus Monasteriensis, scripsit librum de urbe Hierosolyma, item de tribus Regibus poema, etc. Gesner. in Biblioth.

RODOLPHUS [16] Preslius Advocatus Parlamenti Parisini floruit sub Carolo V. A. C. 1315. huius Confessionarius, Historicus et Poeta. Fundator Collegii cognominis Lutetiae. Augustinum de Civ. Dei transtulit, scripsit Compendium Historicum, Gall. etc. Vide Moret. Diction. Histor.

RODOLPHUS [17] de Rudesheim, Episcopus Vratislaviensis, A. C. 1470. scripsit in varios Scripturae libros, etc. Simler. in Epit. Biblioth. Gesneri.

RODOLPHUS [18] Sfortius Patavinus, Polae in Istria Episcopus, ICtus insignis. Obiit A. C. 1626. Iac. Phil. Thomasinus, in elog.

RODOLPHUS [19] de S. Trudone Abbas huius monasterii, in Dioecesi Leodiensi. Scripsit Chronicon, etc. Obiit A. C. 1138. Valer. Andr. Biblioth. Belg. Swert. in Athen. Belg. Voss. l. 2. de Hist. Lat. c. 48. Possevin. in Appar. etc.

RODOMENSES apud Ordericum Vitalem et Alexandrum Abbat. Celesinum Rerum a Rogerio Sicil. Rege gestarum c. 8. l. 4. laudatos Car. du Fresne in Glossario, monetae sunt Archiepiscoporum Rotomagensium, in Gallia.

RODONIUM alias RONETUM locus Galliae, 1. leuca a Medunta, Prioratu Marchiaque [orig: Marchiâque] insignis in Carnutibus, inter Meduntam et Vernonem ad Sequanam, hodie Rosny. Hadr. Vales. Notit. Gall.

ROECUS [1] Hesychio, Rycus Suidae, nomen Regis, qui dedit proverbio origninem, *(roi/kou kriqopompi/a, vide Salmas. Not. ad Iul. Capitolin. in Antonino Pio, c. 9. Melius Rhoecus et Rhycus. Vide quoque supra Rhaemetalces.

ROECUS [2] vel potius Rhoecus plastes Samius, quem in Samo primum omnium plasticen invenisse, refert Plin. l. 35. c. 12.

ROETIUS mons Corsicae insul. Ptol. Capo di mure Leandro Monte di Mazzo Pineto. Ex tabulis vero Monte Rosso videtur.

ROFFA urbs Cantii, ad Meduvacum fluvium, qui 5. milliar. infra, in Thamesis aestuarium se exonerat, media inter Cantuariam ad Ortum, et Londinum ad Occasum, 20. utrinque milliarib. Rochester.

ROFFICAUM et RUFICAUM, vulgo RUFFEC, urbecula dioeceseos Pictaviensis, 6. leucis Engolisma [orig: Engolismâ] distans. Hic [orig: Hîc] Concilium A. C. 1256. 1304. et 1326.

ROGA apud Scriptores recentioris aevi, donativum est, honrarium, seu munus, Proceribus et Magistratibus atque adeo etiam populo, ab Augustis; vel Clero, a Pontificibus Romanis aut Patriarchis erogari solitum: unde voci origo. Sunt tamen, qui ex Graeco r(ogo\s2, i. e. frumentum, quod olim Militibus frumentum distribui soleret: vel a verbo rogo, quod rogando ist iusmodi donativum impetraretur, unde Precarium dictum Gregorio M. l. 10. Ep. 6. eam arcessant. Anna Comnena vocem usurpat, de stipendio seu honorario, quod Magistratibus quotannis ab Imperatore erogabatur: Anastasius Bibliothecar. in Vitis Pontificum passim, de donative, quod Pontifex Clero impertiebatur. Cuiusmodi

donativa septimana [orig: septimanâ] Passionis Clericis Patriarchas, scribit Balsamon; quemadmodum Imperatores Officialibus suis, erogasse [orig: erogâsse], tradit Luithprandus, l. 3. c. 5. Olim vero fiebant maxime Calendis et Imperatorum Urbinmque Imperialium natalitiis, ut est apud Nicephorum Call. l. 10. c. 23. ubi per Kalendas, Ianuarias intelligit, quae dies largitionum dicuntur, in L. Laudabile Cod. de Advocat. div. Iud. Atque hinc mensem Ianuarium, mh=na xrusoxi/twna appellari, a Paulo Silentiario observavit Car. du Fresne in Descript. Aedis Sophianae, n. 22. Originem huius moris arcessit Dominic. Macer a more Tribunorum apud Romanos, qui, populum in assensum pertracturi, eum muneribus ac donativis demulcere solebant, sicque votum illorum quasi rogare: qua de re sic Plin. l. 33. c. 2. extr. ubi deauro, Sunt adbuc aliquae non omittendae in auro differentiae. Auxiliares quippe et externos torquibus aureis donavere [orig: donavêre], at cives non nisi argenteis; praeterque armillas civibus dedere [orig: dedêre], quas non habent externi. lidem (quod magis miremur) coronas ex auro dedere [orig: dedêre] civibus. Quis primus donatus sit ea [orig: eâ], non inveni, sed quis primum donaverit, a L. Pisone traditur. A. Posthumus Dictator apud lacum Regillum, castris Latinorum expugnatis, ei, cuius maxime opera [orig: operâ] capta essent, hanc coronam ex praeda dedit etc. Vide eum quoque, l. 16. c. 4. et A. Gellum, l. 5. c. 6. Hincad Imperatores consuetudo transiit. Sed et pro stipendio, quod militibus (qui hinc r(oga/tores2, ut infra videbimus) erogabatur, vox usurpata occurrit, apud Byzantinos Scriptores inprimis, Leonem Tacticum, Constantinum Prophyrog. in Basilio, c. 27. Scylitzem, Pachymerem, Alios, quos laudant Meursius, Fabrotus in Gloss. et Dionysius Gotofredus, ad Harmenopulum. Quo pertin et ratio etymi, a frumento petiti a Macro, uti vidimus. Atque hinc *(roga/tores2, stipendiarii milites, apud Codinum de Officiis: ut alias vocis notiones, quae secundariae sunt, et processut temporis ei impositae, omittam, vide praefatum Car. du Fresne in Gloss. quoque, et Dominicum Macrum, in Hierolex. ut et in vocabulis synonymis, Donativum, Donum, Precarium, Presbyterium etc. nec non ubi de nummis Tricipitinis: De Rogis vero a Pontifice Rom. in distributione candelarum feri solitis, vide supra.

REGALIA [3] feriae dictae sunt, in quibus roga distribuebatur; item libri, seu acrosticha, in quibus tum virorum nomina, ordine, quo [orig: quô] praecedere deberent, pro cuiusque officii dignitate, dum vocarentur; tum quantitas rogas aliaque donativa, descripta fuere [orig: fuêre], ut turbaelitesque inter id genus clientum orirentur, Balsamo de incens. Patr. die Cateches. Vide de priore vocis notione. Io. Meursium, Glossar. cui add Cl. Suicerum, Thes. Eccl. voce *(roga/lia.

ROGATIANUS senator Romanus, qui semel tantum in die cibo operam dabat, Volaterranus.

ROGATIO apud Romanos, nomen fuit omnibus actionibus cum populo commune; unde Leges, Plebiscita atque id gerieris alia decreta, Rogationes appellatae. Si enim Legum e. g. Comitia essent, antequam Populus in suffragium mitteretur, primum Lex recitabatur a Praecone, subiciente Scriba [orig: Scribâ]: tum oratione docebatur Populus; denique rogabatur, ut eam Legem acciperet et suffragiis suis iubere vellet, testibus Asconio [orig: Asconiô], in argum. Orat. pro C. Cornelio, Appiano [orig: Appianô], bell. civ. l. 1. et Plut. in Catone Utic. Formula rogandi erat, Velitis Iubeatis Quirites, quod omnium actionum cum Populo commune fuisse principium, et Cicer. et Livio intelligi potest. Cum itaque hic responderet, uti rogatis: Lex erat. Vide Brissonium, de formulis l. 2. p. 129. et seqq. Quo [orig: Quô] ordine vero in Senatu sententiae rogatae sint, pluribus exsequitur A. Gellius, l. 4. c. 10. ubi ait: Ante Legem, quae nunc de Senatu habendo observatur. ordo regandi sententias varius fuit. Alias primus rogabatur, qui a Consoribus princeps in Senatum lectus fuerat; alias qui designati Consulas erant. Quidam e Consulibus studio [orig: studiô] aut necessitudine aliqua [orig: aliquâ] adducti, quem eis visum erat, honoris gratia [orig: gratiâ], extra ordinem sententiam primum rogabant: observatum tamen est, quum extra ordinem fieret, ne quis quemquam, ex alio, quam ex Consulari loco, sententiam primum rogaret. C. Caesar in Consulatu, quem cum M. Bibulo gessit,f quatuor solos extra ordinem rogasse [orig: rogâsse] sententiam dicitur, ex iis quatuor principem rogabat M. Crassum, sed, postquam filiam Cn. Pompeio desponderat, primumcaeperat Pompeium rogare. Dionysius Halicarnassaeus variis in locis testatur,d olim apud Romanos moris fuisse, ut primi seniores, dein minores natu interrogarentur: idque ita, ut secundum Magistratuum ordinem sententiamd dicerent; Consulares primo [orig: primô], Praetorii secundo [orig: secundô], Aedilitii tertio [orig: tertiô], Tribunitii quarto [orig: quartô] loco [orig: locô], et Quaestorii quinto [orig: quintô]. Post Comitia Consularia designatos Consules primo fuisse rogatos, indicat Cicero, Philipp. 5. Qui ordo in sententiis rogandis servari solet, eundem tendbo in viris fortibus honorandis. A. Bruto igitur Consule designato, more Maiorum, exordium capiamus. Qui autem prioreloco [orig: priorelocô] Consul designatus erat, primus rogabatur, sicut primus quoque Consul rogabat sententias: Itaque honor erat, primum Consulem creari. Unde refert Plutarchus M. Lepidum, ante Q. Catulum, Cn. Pompeio [orig: Pompeiô] adnitente, Consulem esse renuntiatum. Quare autem Consules designati primi rogarentur, vide Appian. Histor. Civil. l. 2. etc. Apud Athenienses, quo [orig: quô] ordine oi( Ipentako/sioi sententiam fuerint rogati, vide supra in voce Quingenti. In contione apud eosdem, convocato [orig: convocatô] Populo [orig: Populô] peractisque sacris, quae *kata/rsia dicebantur. Praeco sollenni formula [orig: formulâ], ex Lege, adprecabatur omnia fausta et prospera toti Atheniensium Populo, orareque iubebat, quibus licebat (uti et supra alicubi dictum) Itaque primi verba faciebant seniores, deinde minores, pro aetatis uniuscuiusque ratione ac ordine: atque ad id invitabantur Praeconis voce, ti/s2 a)goreu/ein bou/letai tw=n u(pe\r penth/konta e)/th gegono/twn; Idem le/gein tw=n a)/llwn *)aqhnai/wn to\n boulo/menon, oi(=s2 e)/cesti. Licebat autem omnibus e)kklhsia/zein, qui erant Famae integrae, iamque ante Lexiarchico inscripti, quod fiebat anno [orig: annô] aetatis 20. Vide Sam. Petitum, Comm. in LL. Attic. l. 3. tit. 1. ut et infra, voce Suffragium.