CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

RUARIUS in Aede Collegiali S. Quintini in Viromanduis, Galliae regione, officium fuit, cui ista Aedis pars commissa videtur, quam Rugam seu Rue vocabant, vestibulum videl. Presbyterii seu Bematis, quod plateae inter Presbyterium et Chorum formam referebat. Ryers certe, in aliquot Consuerudinibus Belgicis iidem sunt, qui aliis Voiers, quibus scil. viarum seu rugarum iurisdictio competit. Inter Canonicos sortem invenisse., i. e. in Canonicorum Collegio sedem habuisse, auctor est Hemereus in Augusta Viromanduor. ann. 1260. Quod officium a Capitulo primo conferri consuevisse, constat ex Bulla Clementis IV. apud Eund. Vide Car. du Fresne in Glossar.

RUBEAE promontor. cuius Plin. l. 4. c. 13. meminit. Mercatori Livoniae promuntorium est ad mare Balticum, Dagerort nomine. Becano autem Scandinaviae promuntor. Septentrionale est versus Boream ultimum, quod hodie Wardhuis vocant. Idem scribit a Plinio Duarma dici. Hodie Nort Kaep, in Lapponia, maxime ad Boream, iuxta Oceanum Septentrionalem Saulo, Briet.

RUBEAGUUM vulgo RUFACH, antiquissimum Alsatiae superioris oppidum: nomen ei impositum ferunt a fluviolo Ombach, qui ab aqua, ex alvei colore rubra apparente, Rotbach olim dictus fuit: oppidum ipsum magnificis primum aedificiis ac duplici suburbio [orig: suburbiô] exstructum, Romanae nobilitatis diu hospitium, ab eisque, ob soli fertilitatem, omniumque rerum humano usui necessariarum copiam, ad annos fere 500. inhabitatum fuit, Metel. Mercat. Patria fuit Conradi Pellicani, etc. 2. leuc. a Mulhusio in Boream, 3. a Brisaco. Rufiana olim.

RUBELLIUS [1] Blandus, cuius Pater Consularis, avus Tiburs eques Roman. Iuliam Drusi filiam, quondam Neronis uxorem, Ser. Galba [orig: Galbâ]. L. Sulla Consulib. in matrimonium accepit. Tacit. l. 3. Annal. c. 23. 51. l. 6. c. 27. et 45.

RUBELLIUS [2] Geminus An. Urb. Cond. DCC XXXII. cum Fusio Gemino Consul. Vide et Caius.

RUBELLIUS [3] Plautus Rubellii Blandi fil. L. Veteris gener, per maternam originem pari ac Nero gradu a D. Augusto distans. Tacit. l. 13. Annal. c. 19. Effulgente Comete et inde vulgo mutationem ominante Imperator omnium ore destinatus est. Quare Nero eum in Asiam removit, ut in avitisagris tuta [orig: tutâ] et inturbida [orig: inturbidâ] iuventa [orig: iuventâ] frueretur, l. 14. Annal. c. 22. Verum instiuctu C. Olonii Tigellini a Nerone iussus est mori, P. Mario [orig: Mariô], L. Asinio [orig: Asiniô] Consulib. Ibid. c. 57. PATRIARCHA.

RUBEN [1] primogenitus Iacob, ex Lea uxore, cum quasi aqua, quae vasculo [orig: vasculô] non continetur, voluptatis effusus esset impetu, et cum Bala, patris sui coneubina, stupri commercium habuisset, perdidit ordinem nativitalis suae, regnum scilicet et facerdotium, quod primogenitis iure debeatur, in fratrum tantum manens numero: procedente vero tempore ita progeniem suam auxit, ut de tribu eius, apud montem Sinai, recensiti et inventi, viri bello apti, quadraginta sex milia, quibas omnibus in deserto mortuis, eorum filii quadraginta tria milia et 730. ultra Iordanem versus Austrum, pro sua possessione acceperunt, in regione Moab, terram, optimis herbis uberem, pascendisque gregibus commodam.

RUBEN [2] Tribus una ex 12. Israelitarum, inter Iordanem fluv. et mare Mortuum ad Occasum, Arabiamque Petraeam ad Ortum, inter eas, quae trans Iordanem, Australissima. PICTORES ET VIRI INSIGNES.

RUBENIUS [1] Petrus Paulus Pictor famosus saeculi huius. Antverpiae natus est, A. c. 1577. Discipulus Octavii Van Veen Leidensis, qui Duci Parmae et Archiduci Alberto ministrabat, brevi insigniter profecit. In Italiam dein profectus, Mantuae, Romae, Genuae, Venetiis inclaruit: imitatus, in harum ultima, Titianum inprimis, Paulum Veronensem et Tintoretum. Reversus in patriam, ea artis suae specimina exhibuit, quae Famam eius longe lateque dispergerent. A Maria de Medicis, a Philippo III. Hispaniae Rege, etc. saepe adhibitus. Obiit A. C. 1640. relicto [orig: relictô] Alberto [orig: Albertô], Sanctioris Confilii Flandrici commentariense. Scripsit de arte sua opus, Antverpiae editum, A. C. 1622. Epitaphium sic habet:

Ipsa suos Iris, dedit ipsa Aurora colores,
Nox umbras, Titan lumina clara tibi.
Das tu Rubeni vitam, mentemque figuris,
Et per te vivit lumen, et umbra, color.
Quid te, Rubeni, nigro [orig: nigrô] mors funere volvit?
Vivis, vita tuo [orig: tuô] picta colore rubet.

Ex eius schola, inter alios, prodiit Antonius Van Diick, etc. Ioh. Pet. Bellonius, vita pictor. modern.

RUBENIUS [2] Philippus fil, Iohannis Senatoris Antverpiensis, prioris frater, ICtus eximius, Reip. patriae a Secretis, scripsit Electorum libros II. Poemata varia, Epistolas, B. Asterii Amasai Episcopi Homilias ex Graeco Latine vertit; Obiit A. C. 1611. aetat. 37. insigni elogio [orig: elogiô] a Iusto Lipsio honoratus, quod vide apud Franc. Sweertium, Athenis Belgicis, et Paulum Freherum, Theatro [orig: Theatrô] VIror. Claror.

RUBER Color modestiae et ingenuitatis, sicut pallor impudentiae, signum, vide supra Pallidi: in Circi factionibus olim insignis; quem enim nonnulli coccinum, alii russatum, eum Sidonius Apollinaris simpliciter rubentem vocat, uti vidimus supra in

voce Rosa, Idem in vestitu olim Imperatorum ac Ducum, calceia item Patriciorum, obtinuit, ut visum in vocibus Pileus, Purpura, item Mulleus. Pilei rubri usum, etiam antequam Cardinales purpura [orig: purpurâ] donarentur, ab Innocentio IV. in Concil. Lugdunensi A. C. 1245. in Ecclesia Romana, et quidem initio [orig: initiô] omnibus Episcopis communem fuisse, sunt qui tradant, apud Anselm. Solerium, de Pileo sect. 13. In quibusdam quoque Academiis Pileum Iurisconsultorum rubrum esse, eo quod adsint Regibus et Principibus terrae, quorum praecipuum ornamentum purpura est, notant Middendorpius, de Academ. l. 1. c. 13. et Maxim. Sandaeus, in Theolog. Iurid. Comment. 50. Apud Nicetam Choniatem, Histor. Alex. l. 1. datis purpureis calceis designatus hic Imperator: similiter apud Niceph. Gregoram, l. 4. Irene Alexii filia, quia destinata haeres Imperi fuerat, rubros inducere iussa est. Sic et literae rubro [orig: rubrô] sigillo [orig: sigillô] ac serico [orig: sericô] munitae, et conchae sanguine pictae, Imperator. Constantinopolitanorum propriae fuere [orig: fuêre], uti idem Choniates de gest. Manuel. l. 1. refert, cui adde, si placet, Georg. Logothetam in Chron. Constantinop. Ipsos domesticos Imperatorum, ut spectare ad eorum familiam agnoscerentur, clavo [orig: clavô] purpureo [orig: purpureô] vestem inoculasse [orig: inoculâsse], affirmat S. Dorotheus, doctr. 1. Vide quoque supra Passio, Phylacteria, Pudor. Coeterum his gradibus rubrum colorem, Graecis vocabulis, percensuit A. Gellius, 1. 3. c. 9. canqo\n, e)ruqro\n, pur(r)o\n, foi/nika, quem postremum vigore et exsuperantia [orig: exsuperantiâ] rubri coloris coeteris omnibus praestare innuit. Vide supra, ubi de colore Puniceo. In Arte Heraldica gulam vocari, dictum suo [orig: suô] loco [orig: locô].

RUBERE pro eximie candere. Vide infra Rutilare. Apud Senecam, Hippolyto [orig: Hippolytô], v. 788. ubi de Luna,

indigitatur Veterum superstitio, qui Lunam magico [orig: magicô] carmine sollicitatam rubore suffundi existimarunt [orig: existimârunt], vel ob magarum imprudentiam et scelera; vel laborantem, vi carminis. Horat. l. 1. Sat. 8. v. 35.

-------- -------- Lunamque rubentem, Ne foret his testis post magna latere sepulchra.

Sed et in defectu idem illi as veneficiis evenire putabant; qua in re tam superstitiosi Athenienses, ut eos, qui veram eclipseos cansam afferebant, vivos exusserint, teste Plut. in Pericle, ubi hanc in rem multa. Meminit eiusdem ruboris Papinius, l. 1. Theb. v. 105.

------ qualis per nubila Phoebet
Atracia [orig: Atraciâ] rubet arte labor ------

Tuendae igitur Lunae, quosdam tinnitum dedisse, alios clangorem tubarum adhibuisse, nonnullos copiso [orig: copisô] fletu Lunam prosequi solitos, legimus apud Auctores passim. Vide quoque infra voce Tinnitus, it. Vince Luna.

RUBEUS [2] Mons vicus suburbanus pagi Parisiaci, Gall. Mont-Rouge. Item locus Gall. non procul a Sinemuro, vulgo Rogemont: a situ et colore soli dictus, Hadr. Vales. Notit Gall.

RUBI urbs Apuliae Peucetiae, inter Canusium et Barium, Horat. in Hodoeporico, l. 1. Serm. Sat. 5. v. 94.

Ita Servius, nec inepte, videtur enim Poeta voluisse coniungere duo oppida Italiae. Alii tamen volunt vocem a rubo denominatam. quem fruticem inter vitilia enumerat Plinius; facile enim flectitur, et apta est texendis fiscinis. Hodie Episcopalis est, sub Archiepiscopo Barensi, in regno Neapolitano. Nic. Lloydius.

RUBIA a Graeco Auctore, apud Salmas. ad Solin. p. 1165. cum radicula Syriaca, ex qua mulieres olim genis rubro fucandis medicamentum conficiebant, confunditur; cum et ipsa tingat: sed diversam ab illa esse, habet d. l. Vide quoque supra in voce Radicula. Est autem Rubia, Graeis veterib. e)reuqedano\n kai\ e)ruqro/danon; recentioribus e)luqri/dion kai\ luqri/dion; infimae Latinitatis Auctoribus Varantia, pro Verantia, quod eius radix vero [orig: verô] colore, h. e. rubro [orig: rubrô], inficiat. Prisci enim Latini verum colorem, de rubro et coccineo dixere [orig: dixêre], ut Graeci a)lhqino\n. Hinc Myrepso Rubia ta\ a)lhqina\ ba/ptei, et apud veterem Interpretem Aristotelis Rhetoricorum, pani/on a)lhqino\n, pannus ruber est. Inde ergo verantia, tinctura verantis (namque et hoc verbum, pro a)lhqeu/ein occurrit, apud veterem Poetam) vel veri coloris, de Rubia tinctura. Hodie Gerantiam hunc colorem vulgus Infectorum vocat. Vide eundem, p. 1152.

RUBICON fluv. in octava Italiae regione, in Apennino monte nascens, et inter Ariminum et Ravennam in mare Adriaticum influens, antiquus Italiae et Galliarum terminus. Lucan. l. 1. v. 213.

Fonte cadit modico [orig: modicô], parvisque impellitur undis
Puniceus Rubicon, cum fervida canduit aestas,
Perque imas serpit valles, et Gallica certis
Limes ab Ausoniis disterminat arva colonis.

M. Tullius, Philippica [orig: Philippicâ] 6. Flumen Rubiconem, qui finis est Gulliae. Apud ortum Rugon, inferius vero Pisatello vocatur. Vide Cluver, Ital. Antiq. p. 296. Nic. Lloydius. Hunc cum armis exercituque transire, nefas fecit Lex vetus Senatus Populique Rom. morte piandum, proin Caesar Remp. invasurus, cum e Gallis ad

flumen cum copiis accessisset, aliquandiu anceps haesisse, donec ostento [orig: ostentô] spectri, classicum ad ripam canentis, incitatus pergeret, legitur apud Sueton. qui hac de re sic c. 31. inquit: Consecutus cohortes ad Rubiconem flumen, qui provinciae eius finis erat, paulum constitit; ac reputans, quantum moliretur, conversus ad proximos; et etiam nunc, inquis, regredi possumus: quod si ponticulum transierimus, omnia armis agenda erunt. Cunctanti ostentum tale factum est. Quidam eximta [orig: eximtâ] magnitudine et forma [orig: formâ] in proximo sedens, repente apparuit, arundine canens: ad quem audiendum quum plurimi ex stationibus milites concurrissent, interqueeos et aeneatores, rapta [orig: raptâ] ab uno tuba [orig: tubâ] prosiluit ad flumen, et ingenti spiritus classicum orsus, praetendit ad alteram ripam. Tunc Caesar, eatur, inquit, quo Deorum ostenta et inimicorum iniquitas vocat: Iacta est alea; atque ita traiecto [orig: traiectô] exercitu, adhibitis Tribunis Pl. qui pulsi supervenerant, pro Contione fidem militum flens, ac veste a pectore disceissa [orig: disceissâ], vocavit et quae seqq. Pro qua liberatione, a traiciendi fluminis metu, contra publicum Patriae decretum, lucernam Opt. Max. Iovi sacravit, in qua gestorum exhibuit icones, utrinque tuba [orig: tubâ] canentem cum tripudio Nympharum efformans, cum Inscr. L.C.I.C.I.C.I.O.M.S. quam sic exponit Licetus, Larvae. Classico. Imperator. Caius Iulius. Caesar. Iovi. Optimo. Maximo. sacravit. Quidam Legem illam contra Caesarem a Senatu latam, descriptam in marmore supra columellam erecto, prope Rubiconem fluv. hisque verbis, ut Gruterus descripsit, conceptam fuisse, referunt ex Blondo: Iussu. mandatuve. P. R. Col. Imp. mil. tyro. commilito. manipularisve. Gent. turmaeve. Legionariae. armat. quisquis. es. hic [orig: hîc]. sistito. vexillum. sinito. nec. citra. hunc. amnem. Rubiconem. signa. arma. ductum. commeatum. exercitumque. traducito. si. quis. huiusce. iussionis. ergo. adversus. ierit. feceritve. adiudicatus, esto, hostis. P. R. ac. si contra. Patriam. arma. tulerit. sacrosque. Penates. e. pentralibus. asportaverit. sanctio. plebisci. Senatusve. consulti. ultra. hos. fines. arma. proferre. liceat. nemini. S. P. Q. R. Caesenae, ad secundum lapidem in ripa Rubiconis. Sed et Gruterus, cum aliis, non paucis ac, ut ipse dicit, cum Senatu Critico sententiae melioris, in quam ivit etiam Cluverius, l. 1. c. 28. Ital. antiq. Inscriptionem istam adulterinam suspicatur ac supposititiam. Vide Fortun. Licetum, de Lucernis Antiqq. l. 6. c. 2.

RUBIGO vide ROBIGO, Dea apud Romanos, cuius locus erat in Latio prope urbem Romam. Ovid. l. 4. Fest. v. 907.

RUBINUS quibusdam Robinus, Gallis Rubis, Italis Robino: Salmasio, ad Solin. ubi de hyacintho, est hyacinthus Veterum, ex eorum genere, quos Graeci r(odhnou\s2 vocabant, unde ei et nomen. Idem e)c a)nqra/kwn, i. e. ardentium gemmarum, quae ex India mittuntur, genere Rubmum esse, ait, Ibid. p. 1093. Profert autem optimae notae rubinos Insula Ceilana; minoris pretii Calicutum, Corea, Cambaia, Bisnagaria. Vide supra, ubi de Commerciis, Gemmis, voce Nativus, et Sam. Bochart. Hieroz. Parte Poster. p. 729.

RUBO Sarmatiae Europaeae fluv. per Livoniam fluens ac mare Balticum ad Rigam urbem subiens, Ptolem Dwina, vel Duna, teste Peucero [orig: Peucerô]. Baudrando Dwina, seu Dzwina, fluv. amplus. Oritur in Moscovia Occidentali vix 4. leuc. a fonte fluv. Rha. Dein per Lithuaniam fluens, ibi Vitepscum et Poloskam Urbes rigat; auctusque Obola [orig: Obolâ], Drissa [orig: Drissâ], Dziesna [orig: Dziesnâ] fluviis aliisque minoribus per Livoniam labitur, iuxta Duneburgum et Kakenhusium: tandemque prope et infra Rigam in sinum Rigensem et mate Bal. ticum se exonerat.

RUBRA [1] oppidum seu pagus Corsicae in ora Australi, inter Bonifacium, et Graniacum promuntor. 4. mill. pass. Ptolem. Hodie Solensara Ferrario.

RUBRA [3] Gleba Graece *)eruqrh= *bw=los2, urbs Aegypti, Pheronis Regis iussu flammis exusta, hac [orig: hâc] occasione: Rex hic, cum, copiosissime exundante fluvio [orig: fluviô], ita ut XVIII. cubitos rura transcenderet, et ingruente ventofluctus [orig: ventôfluctus] ciente, protervitate quadam [orig: quâdam] spiculum in medios fluctus contorsisset, statim ex oculis laborans visum amisit. Decennio [orig: Decenniô] post -------- advenit ei ex urbe Buti oraculum visum ei rediturum, si oculos abluisset urina [orig: urinâ] mulieris, quae ad suum solius virum accessisset, aliorum virorum expers. Ille uxoris suae urinam primum --- dein aliarum mulierum, frustra expertus --- tandem vidit. Tum reliquas omnes, praeter eam, cuius urina [orig: urinâ] lotus visum recepit, in urbem coegit, quae Rubra gleba dicebatur, easque omnes cum ipsa urbe concremavit: eam vero, cuius urina [orig: urinâ] sanatus est, uxorem duxit, Herodot. l. 2. c. 111. Vide quoque supra Phezon.

RUBRA [4] Saxa locus Hetruriae in agro Veientum in via Flaminia, ab urba Roma 8. mill. pass. circa Cremeram. Grotta Rossa Celso Cittadino, Rubrae Martial. l. 4. eipgr. 64. v. 15.

RUBRENSIS Lacus hodie le lac de Narbonne, lacus Galliae Narbonens. seu stagnum per quod Atax fluv. labitur. Rubresus Melae, l. 2. c. 5. Narbonensis Straboni, Steph. et Suidae. Braudrando hodie l'estang de la Rubine, oblongus est et fere 3. leuc. versus stagnum, per quod deductum fuit olim a Romanis brachium Atacis fluv. quod Narbonem rigat, vulgo la Rubine dictum, et cum staguo postea in mare Mediterraneum, se exonerat. Rubresus Valesio, ex Mella; Robanus et Robina posterioribus dictus, spatiosus admodum est lacus, sed, qua mare admittit, tenuis aditu, vulgoque Spinianensis vocatur. Emittebat olim Atacem acceptum in mare, nunc Atax, postuam Narbonem alluit, lacum non permeat, sed fossae per Narbonem ductae, quam Robinam vocant, im missus,

in mare Gallicum effunditur ad 7. ab urbe lapidem. Meminit utriusque Fortunatus, cuius aetate adhuc Rubresum Atax ingrediebatur,

RUBRIA Lex post captam Carthaginem, deagris in Africa dividendis, ut et Livia de Decemviris, qui dividerent, lata est: quarum Legum in tabula aenea mentionem se vidisse, affirmat Manutius, apud Ioh. Rosinum, Antiqq. l. 8. c. 8.

RUBRICA inter austeros colores Plinio, l. 35. c. 6. h. c. qui minus lucidi floridique nec tam vegeti intensique luminis, adeo que obtusius pinguiusque relucent. Aegyptia et Africana fabris utilissima, quia maxime sorbetur picturis, ut habet Idem: milius directuris, habet Salmasius. Nam funicolo [orig: funicolô] rubrica [orig: rubricâ] tincto [orig: tinctô] dirigebant ligua secanda Fabri. Vetus Epigr. u(po\ tekto/nwn

In ferrariis eam metallis nasci, ait porro Plinius, Theophrastum sequutus, et ex ochra exusta fieri, qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 1156. et supra, ubi de Lemnia rubrica; *sinw/ph et *sinwpi\s2 generale eius nomen est. Ea [orig: Eâ] Veteres interdum, uti et minio [orig: miniô], librorum indices, id est, titulos, notabant; inde factum, ut et pro titulo ipso rubrica capiatur. Paulus, l. 2. §. recup. ff. de interd. Recuperandae possessionis causa [orig: causâ] inter dicta proponuntur sub rubrica, unde vi. Hinc illud Iuvenalis, Sat. 14. v. 192.

De quo Rubricae usu notat Hadr. Turnebus, Adversar. l. 4. c. 5. Rubricas Veteres tantum posuisse inpublico legitimoque iure, ut Maiestas Legibus accresceret, capitibusque carum sinopide insignitis et sanguineum quiddam et cruentum fortasse etiam minantibus, nec ad Praetoris album pertinuisse: tum etiam Iurisconsultorum libros rubrica [orig: rubricâ] notari non solitos; quod tamen cum superirorum Auctorum sententia minus convenit. Idem addit, Democritum Physicum gravissimum ea, quae expertus ipse erat, consignasse [orig: consignâsse] rubra cera [orig: cerâ] annulo [orig: annulô] impressa, et postea Commentariis commisisse, ex Vitruvio. l. 9. c. 3. Vide supra in voce Chirocmeta et plura hanc in rem apud Ioann. Calvinum. Lexic. Iurid. it. aliquid, voce Plastica, nec non infra ubi de Signandi ritu. In Ecclesia Romana, Rubrica appellatur norma illa, quae modum recitandi divioum Officium ac aliarum functionum Ecclesiasticarum, praescribit; solet enim et illa rubris characteribus formari. Cuiusmodi Rubricas Iohannes Buchardus Papae Ceremoniarum Magister collegisse fertur; Theologi Communionis illius in praeceptivas et directivas distinguunt, ut videre est apud Dominic. Macrum, in Hierolex.

RUBRICATUS fluv. geminus: unus Hispaniae Tarraconensis in Catalaunia apud Barcinonem urbem fluens cum oppido cognomine quod interiit, Lobegrat Clusio. Alter in Africa proprie. Armua Plinio, l. 5. c. 3. Ardalia Orosio, ac Diacono. Ladog Castaldo. Iagid Leoni. Moletio vero Quadilbalbat, inter Hipponem Regium, et Tabracam fluens. Utriusque meminit Ptol. Prior Melae, l. 2. c. 6. Rubricatum dicitur.

RUBRIDUM seu ROBORETUM, vulgo ROUUROY, en Beausse, locus Galliae in Belsia, inter villas S. Dionysii in hoc tractusitas, commemoratur in Litteris Roberti Regis apud Hadr. Vales. Notit. Gall. voce Tauridcum.

RUBRIUS [1] modicus eques Romanus, sub Tiberio, crimina Maiestatis postulatus, quod periurio [orig: periuriô] nomen Augusti violasset [orig: violâsset]. Tacit. l. 1. Annal. c. 73.

L. RUBRIUS Corfinii a Caesare interceptus ac dimissus, Caesar, l. 1. Bell. Civ. c. 23. In argenteis denariis, ab eo cusis, dicitur L. Rubrius Dossen.

RUBRIUS [2] Fabatus tamquam desperatis rebus Romanis, Parthorum ad misericordiam fugit; cui eo [orig: eô] nomine custodes additi. Sanus repertus, apud fretum Siciliae, retractusque per centurionem, nulla [orig: nullâ] probabili cansa [orig: cansâ] longinquae peregrinationis adlata [orig: adlatâ]; mansit incolumis oblivione magis, quam clementia [orig: clementiâ] Tiberii. Tacit. l. 6. Annal. c. 14.

RUBRIUS [3] Gallus tulit cohorfium, quae in partibus Othonis egerant, preces ad Vitellianos, statimque veniam impetravit. Tacit. l. 2. Hist. c. 51. Idem a Sabino subornatus concussit Caecinae mentem. promittens, apud Vespasianum rata fore pacta transitionis. Ibid. l. 2. c. 99.

RUBRUM Mare alias Erythraeum, Uranio vetustissimo Scriptori, apud Stephanum peri\ po/lewn, a montium rubentium et imbrium inde in mare decurrentium colore, nomen habet. Ned colorem negant Veteres alii, quamvis in causa haereant. Ex recentioribus Alfonsus Albuquercius se rubentem vidisse aquam, et ab incolis, ab arena rubra, quae mota ex imo mari non admodum profundo misceatur undis, rubens illud fieri se edoctum, refert apud I. Banium, Asiae Dec. 2. l. 1. c. 1. Alittore rubri coloris contra appellationem arcessit odoardus Barbossa, in huius maria littoribus Arsinoem (vulgo Suez ) versus terram rubescere videriaiens, Summar. Regnor. Oriental. Tom. 1. Navigat. Rbamusi. Imo Ioachimum Frencelium Cotheno-Anhaltinum sibi retulisse Becmannus scribit. se A. C. 1622. mare hoc ingressum, arenam rubram in littovibus sparsam ipsam suis manibus oculisque usurpasse [orig: usurpâsse], de Origg. L. L. in Erythraeum. I. Castrius vero, apud Banium supra laudatum, vidisse se maximas rubri coloris maculas in eo mari, sed quam inde extractam claram atque pellucidam, nec rubro [orig: rubrô] colore infectam:

urinatores autem suose profundo materiam quandam rubram corallio similem protulisse et aliam sanguine tulvi coloris coopertam; alibi autem, ubi virides apparebant fluctus, extraxisse lapides quosdam viridis coloris, ubi autem aquae videbantur albae candidissimas arenas: nullum vero littus, aut promontorium, saltem quod relatu dignum esset rubri coloris ibi locorum vidisse ttestatur. Ubi quod de claro aquae colore ait, confirmat Curtius, sed aliunde vocis originem arcessit, l. 1. c. 9. Mare (hoc) ne colore quidem abborret a coeteris, ab Erythra Rege inditum est nomen: propter quod nomen ignari rubere aquas creduns. Idem tradit Agatharchides, apud Strabonem, Ctesiam et Photium p. 458. Stephanus peri\ po/l. Philostratus, de Apollon. l. 3. c. 15. Arrianus, Rerum Indic. l. 6. c. 19. Xiphilinus in Trayano Alii. Optime omnium Fullerus Miscellaneor. Sacror. l. 4. c. 20. ab Esavo, qui et Edom, i. e. ruber, seu e)ruqro\s2, mari nomen inditum, docet, quod eousque potentiam suam extendisset. Memorabile hoc mare transitu inprimis Israelitarum et Aegyptiorum clade, quorum ultimus Pharao, spectato [orig: spectatô] prius suorum interitu, in illo suffocatus est, unde Pharaonis mare hodieque Turcis dicitur. Tranficrunt autem per medium mare Israelitae, et adversum in littas Arabicum evaserunt, Ps. 135. v. 13. ingenti miraculo [orig: miraculô], nec Gentilibus ignoto [orig: ignotô], uti ex Herodoto, l. 1. Dionysio Alex. Festo Avieno, aliis. discimus. Imo extare etiam nunc certissima horum monumenta gostorum: Nam tractus curruum atque rotarum orbitas non solum in litore, sed etiam in profundo, quousque visus admittitur pervideri, tradit Orosius, l. 1. c. 12. Plinius quoque scribit, fundum maris herbidum, oleaeque ac lauri feracem esse, l. 13. c. 25. quod miraculo [orig: miraculô] effecisse Deum, ut idem alveus subito germinaret et vernaret instar amoenissimi campi, existimat Sanchez. Interim omnibus modis transgressum hunc miraculosum obscurare conati Gentiles, reciprocationi maris illum adscripserunt, ut de Memphitis leges apud Eusebium *prop. l. 9. Ipse Iosephus dubitat, an divifio haec naturalis fuerit, an miraculosa? Nam et Alexandri M. inquit, ductis mare Pamphylium cessit, cum Deus eius opera [orig: operâ] ad destruendum Persarum Imperium uti decrevisset. Sed haec incomparabili isti miracnlo frustra opponuntur. Siquidem fabulam sapit, quod de Alexandro iactant: ut qui, teste Strabone, l. 14. maris Pamphylii littora, observato [orig: observatô] aestu, temerario [orig: temerariô] quidem, sed felici ausu, immissis, umbilico tenus militibus, oblique legit et superavit: cuiusmodi motus aquarum inter Tyrum et Ptolemaidem, item apud Casium, accidere, idem prodit l. 6. Hinc breviter Curtius, l. 5. c. 3. Mari novumiter in Pamphylium aperuit Alexander: quale nempe Strabo prodidit. Id vero in Rubro mari contingere nulla [orig: nullâ] ratione potuit etc. Hornius, Not. ad Iustin. l. 36. c. 2. Videatur et Freinshemius, ad Curt. l. 8. c. 9. Est autem inter Arabiam Felicem ac Petraeam ad Ortum et Aethiopiam ac Aegyptum ad Occasum. A Septentrione in Meridiem, 200. mill. pass. longum, latum vix 250. mill. Separaturque ab Oceano Arabico freto [orig: fretô] Babelmandel. Vide quoque Erythraeum mare, it. Mare Rubrum, et Sinus Arabicus.

RUBUS Graece ba/tos2, inter spinas, e quibus vivae sepes fieri consuevere [orig: consuevêre], vide infra Sepes: uti de pecore coloniae quod rubis pascitur, supra voce Petus; de ritu Iudaeorum rubo [orig: rubô] lumbos eingendi, cum iurabant, supra voce Iuramentum.

RUCEJUM vulgo ROUESSE, locus Galliae in Cenomanis, Order. Vitalis. Hist. l. 10.

RUCH inter fabulosas Arabum aves, in extremis Sinarum insulis degit, et alas habet, quarum singulae patent decem cubitorum milia. Unde mercatorem quendam, qui inter Sinas diu vixerat, radicem pennae ex alis pulli eius, novemaquae utres continentem, in Africam Occidentalem detulisse, addunt. Referebat idem, se aliquando venisse ad magnam Sinensis maris Insulam, cum sociis, quo cum appulissent, ut lignum et aqua ex ea sumerent, vidisse tentorium magnum, altum supra centum cubitos, in quo fulgor erat ac coruscatio. Quod mirati cum accessissent, deprehendisse, esse ovum avis Ruch: quod lignis et securibus et batillis et lapidibus percutere non defiisse, donec a pullo divisum esset, qui fuerit instar montis; et quae alia hanc in rem habet Damir. Ut iam modestus videri possit Paulus Venetus, qui de eadem ave haec scribit, l. 3. c. 40. Sunt et aliae Insulae ultra Madagascar, versus Meridiem, sed quae difficilime adiri possunt, propter velocissimum maris cursum. Et in illis certo [orig: certô] anni tempore apparet mirabilis speciei avis, quae RUC appellatur, aquilae quidem habens effigiem; sed immensae est magnitudinis. Aiunt, qui illas viderunt aves, plerasque alarum pennas inlongit udine continere duodecim passus, spissitudinem vero eius proportionem tenere longitudinis et totum avis corpus proportione respondere. Avis vero ipsa tantae fortitudinis est ut sola sine ullo adminiculo elephantem capiat et in sublime sustollat, atque rursum ad terram evadere sinat, quo carnibus eius vefci possit. Paulo nimirum id affir maverat nuntius quidam Magni Cham Cublai, qui in illis Insulis diu fuerat detentus. Potuit Graeculos aliquis huius fabulae architectus esse, qui avem ita vocaverit a)po\ tou= r(u/gxous2, a rostri magnitudine, quomodo piscis Aegyptius o)cu/rugxos2, ab acuto rostro nomen habet. Et trochi species kladaro/rugxos2, a mobilitate rostri. Proprie quidem, Athemaeo [orig: Athemaeô] teste, r(u/gxos2 de suibus dicitur: sed et apud eundem melegarisavis r(u/gxos2 habere legitur. Sam. Bochartus, Hieroz. Part. poster. l. 6. c. 14. ubi de Avibus fabulosis apud Arabes.

RUCHARIUM i. e. Vestiarium, ex voce recentioris Graeciae r(ou=xos2 seu r(ouxi/on, quae vestis quoddam genus notat, de quo Curopaiata agit, ubi de vestibus Graecorum Imperatorum, Car. Macer. in Hierolex. Sed et Latinis medii aevi Rucus vel rocus, pro quovis operimento; unde tubruci, quasi tubi ruci, roborum scil. ruei, h. e. tuborum vel tubulorum operimenta, de quibus vide

infra in hac voce, plura vero hanc in rem apud Salmas. ad Lamprid. in Alexandro Sev. c. 40.

RUGONES et ROCCONES populi Hispan. Tarraconens. Quorum regiola Rioia, sca Rivogia Latin. frumenti maxime ferax: Praecipua Urbs S. Dommgo de la Calxada, inter Burgosad Occasum 14. milliar. et Logronium in Ortum.

RUDCOPIA oppid. Daniae, in Langelandiae Insulae parte Occidentali, 5. leuc. a Nascoa in occasum, 9. ab Ottonia in Eurum.

RUDELSTADIUM nomen loco in Thuringia provinc. Germaniae, vulgo Rudelstatt, quasi Rudolphopolis, sub proprio Comite, ex familia Schwartzenburgica. In qua cum lineae tres essent superiori saeculo [orig: saeculô], ad mediam iterum successio devoluta est; atque in hac communem Patrem omnes, qui hodie supersunt, agnoscunt Guntherum, mortuum A. C. 1552. Huius minor natu filius Albertus Rudelstattensem ramum produxit; sicut Arnstattenses a maiore Ioanne Gunthero descendunt. Illorum series haec: Hearicus Comes Schwartzenburgi, qui obiit A. C. 1488. ex Elisabetha Cliviaca (filia Adolphi I. Ducis) genuit Guntherum, qui ante Patrem defunctus A. C. 1482. reliquit ex Catharina Querfortia Henricum, qui decessit A. C. 1522. Pater, et Magdalena Comite Honstenia, Guntheri praefati: quo [orig: quô] et Elisabetha [orig: Elisabethâ] Comite Isenburgica [orig: Isenburgicâ], natus Albertus, Comes Schwartzenburgi in Rudelstatt, decessit A. C. 1605. Ei peperit Iuliana Comes Nassovia Ludovicum Guntherum A. C. 1646. Patrem, ex Aemilia Oldenburgica, Sophiae Iulianae (natae A. C. 1639.) Ludimillae Elisabethae (natae A. C. 1640.) Alberti Autonii (nati A. C. 1641.) Christianae Magdalenae. (natae A. C. 1642.) et Mariae Susannae (natae A. C. 1646.) Phil. Iac. Spenerus, Theatr. Nobilit. Europ. Part. l. p. 41. E quibus Alberto Antonio, nati sunt ex Amilia Iuliana Barbiensi --- Comites Schwartzenburgi, Lineae Rudolphipolitanae seu Rudelstattensis.

RUDENHAUSIA Familia inter Germaniae illustres. ramus est stirpis Gastellensis: quae tota in duabus lineis Remlingensi et Rudenhausia iam consistit, quas Wolfgangus et Gotfridus, Georgii sub finem superioris saeculi filii, coeperunt. Et quidem lineae in rudenhausen probatio haec est, Fridericus Comes de Castel, qui decessit A. C. 1498. suscepit ex Elisabetha de Reitzenstein Wolfgangum, exstinctum A. C. 1546. Hoc [orig: Hôc] et Martha [orig: Marthâ] Comite Werthemia [orig: Werthemiâ] genitus Georgius, iunxit sibi Sophiam Dnam Limpurgiam, et obiit A. C. 1597. relicto [orig: relictô] filio [orig: filiô] Godrido [orig: Godridô], defuncto [orig: defunctô] A. C. 1635. quo [orig: quô] et Anna [orig: Annâ] Dna Limpurgia genitus Georgius Fridericus, qui decessit A. C. 1053. numerosam progenuit sobolem, ex Anna Luisa Dna itidem Limpurgia; Pater quippe ex ea Philippi Godofredi (nati A. C. 1641. et mari Annae Sibyllae Florentinae Comitis Silvarum et Rheni) Friderici Ludovici (nati A. C. 1642.) Henrici Alberti (nati A. C. 1643.) Sophiae Christinae (natae A. C. 1644. denatae A. C. 1647) Iulianae Luisae (natae A. C. 1646.) Mariae Magdalenae (natae A. C. 1647. denatae 1649.) Eberhardi (nati A. C. 1650.) Ioannis Friderici (nati et denati A. C. 1651.) et Dorotheae Elisabethae (natae A. C. 1652.) omnium Comitum de Castel in Rudenbausen. Idem Spenerus, ubi supra, Parte 2. p. 68.

RUDENTES crinibus mulierum facti in obsessa Byzantio, memorantur Dioni in Severo. Cui simile, quod Aquileienses cum contra Maximinum acerrime se obsessi tuerentur, nervique deficerent ad sagittas emittendas, funes de capillis mulierum fecisse leguntur, apud Iul. Capitolin. in Maximino Iun. c. 7:

RUDIAE urbs Calabriae in Salentinis, a Graecis condita, patria Ennii poetae, quem idcirco Rudium hominem vocat Cicero, pro Archia poeta. Eius meminit Sil. Ital. l. 12. v. 396.

------ Rudiae genuere [orig: genuêre] vetustae.
Nunc Rudiae solo [orig: solô] memorabile nomen alumno [orig: alumnô].

Ptolomaeo singul. num. *(roudi/a, itemove Rhudia Plinio, l. 3. c. 11. Reliquis auctoribus plural. Stephano *(rodai\, Straboni *(rwdi/ai, Ruia hodie, teste Cluverio [orig: Cluveriô]. Nic. Lloyd.

RUDIMENTA Litterarum vide supra ubi de Calculonibus Edomatore primo primo vocis, alibique passim: uti de Rudirventis Religionis Christianae ubi de Catechumenis.

RUDINUS Iacobus Philosoph. Basileens. Natus A. C. 1633. Stirpe Tribunitia [orig: Tribunitiâ], Rhetorices primum A C. 1669. inde Philosophiae Practicae Professor dictus A. C. 1677. Academiam patriam eruditione multiiuna [orig: multiiunâ] illustrat. Ad praelum paratum habet, Theatrum Aeademicum Professorum Basiliensium:

Auctor Academici, parsque ipse haud parva, Theatri,
Vivere Rauriacos quo facit usque Sophos.

RUDIS virga rudis ac impolita, seu baculus gladiatorius, quo [orig: quô] prima pugnae rudimenta Gladiatores olim meditabantur, unde et nomen: Certaminis enim initio [orig: initiô], ubi praelusuriis armis utebantur, postquam inter se Rudibus bavissent, ad decretoria deiu tela nudumque ferrum sese accingebant. Quod si triennium integrum (de damnatis in Ludum loquor) victi non essent, hoc [orig: hôc] baculo [orig: baculô], propter fortitudinem, donabantur, in signum immunitatis ab istiusmodi cruentis pugnis: quemadmodum si quin quennii spatio [orig: spatiô] superiores semper evasissent, Pileum, cum libertate omnimoda ac civitatis iure, adepti sunt. Unde Rude donari, apud Horat. l. 1. Ep. 1. v. 2. Vide Lipsium, Saturnal. l. 2. c. 23. et Rudiarii, hoc [orig: hôc] modo [orig: modô] liberati. Alii tricesimo [orig: tricesimô] aetatis anno [orig: annô] Gladiatoribus Rudem concedi consuevisse, dicunt. Aliud autem erat Missio, item Palma,de quibus suo [orig: suô] loco [orig: locô] dictum est. Vide quoque

Thom. Godwyn. Antholog. Rom. l. 2. sect. 3. c. 10. et supra, voce Battualia. At Rudis Terra, quae numquam proscissa est, cui Novalis opponitur, seu neasi/mh, quae, ubi prima [orig: primâ] aratione denuo proscissa est, iam arata fuit et consita. Ita enim vocari ait Varro, l. 1. RR. c. 44. priusquam secunda [orig: secundâ] aratione novetur rursus. Sic idem est Novale ac Vervactum. Sic autem is, Illud quoque, inquit, multum interest in rudi terra, an in ea seras, quae quotannis obsita sit, quae vocatur restibilis: an in vervacto, quae interdum requierit [orig: requiêrit], i. e. in terra proscissa ac novali etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 724. uti de Ruditatis convitio, quo [orig: quô] Christiani olim a Gentilibus asperfi, supra voce Agrestes.

RUDOLPHOPOLIS German. Rudolstat, oppid. Germaniae in Thuringia, sub proprio Comite ex Familia Schwartzenburgi Comitum, vide supra, in voce Rudelstadium.

RUDOLPHUS [2] filius prioris, a Patre Sueviae Ducatum accepit (quem is, tamquam caducum, fisco addixerat, A. C. 1283.) et ad filium, Iohannem, patrui sui Alberti Imperato ris caede infamem, ac demum Pisis monachum, transmisit; cuius exstincti hereditatem crevere [orig: crevêre] patrueles.

RUDOLPHUS [3] cognomine Ingeniosus vel Fundatos, filius Alberti cognomine Sapientis vel Contracti, Alberto [orig: Albertô] Imperatore geniti, cum iratre Friderico, cognomine Splendido vel Liberali, a Patre coeptam A. C. 1384. Academiam Viennensem et S. Stephaul Basilicam absolvit, aliaquefundavit: Maritus Margaretae Maultaschiae Carinthiam, antea ab Imperatore Ludovico Bavaro Imperatore iam Alberto Contracto datam, pleno [orig: plenô] iure domui intulit: absque prole exstinctus.

EX FAMILIA PALATINA.

RUDOLPHUS [4] I. primogenius filius Ludovici I. Electoris Palatini, cognomine Severi: a Patre Electoralem dignitatem cum Palatinatu; sicut frater eius minor. Ludovicus, Imperator postea factus, Bavariam, accepit: Rudolphinae lineae, sicut Frater Bavaricae, utriusque etiamnum florentissimae, conditor. Adstitit socero Adolpho. Comiti Nassovio, Imperatori electo, contra Albertum Austriacum aemulum, cumque hic praelio [orig: praeliô] ad Gellinheim A. C. 1298. Alberti manu cecidisset, vix fuga [orig: fugâ] Wormatiam elapsus est. Nec tamen minus Alberto seopponere, inito [orig: initô] cum Ecclesiasticis Electoribus foedere, perrexit, donec devastato [orig: devastatô] Palatinafu supplex fieri cogeretur. Inde Henrico VII. Imperatori fortem in expeditione adversus Ursinos operam navavit. Demum a Ludovico fratre, contra quem suffragium in eligendo Imperatore Friderico Austriaco dederat, ditionesua [orig: ditionesuâ] exutus, A. C. 1317. extorris in Anglia decessit A. C. 1319. cum Patre Heidelbergae sepultus: Pater Adolphi cognomine Simplicis, Rudolphi II. et Ruperti cognomine Senioris, quibus Palatinatum Ludovicus patruus restituit, ea [orig: eâ] conditione, quae Ticini eis dicta A. C. 1329. ut in alternationem Electoralis dignitatis, inter lineam utramque servandam, consentirent. Sed transactio ea, tamquam minorennibus vi extorta irrita est reddita, Comitiis Rotisbonensibus A. C. 1339.

RUDOLPHUS [5] II. cognomine Caecus, fil. secundogenitus prioris, fratro Adolpho [orig: Adolphô] sponte cedente, Electoratum nactus, tenuit eum annis 26. et relicta [orig: relictâ] filia [orig: filiâ] Anna [orig: Annâ], uxore dein Caroli IV. Imperatoris, obiit A. C. 1353. Eum in Electoratu excepit frater minimus Rupertus I.

EX FAMILIA BADENSI.

RUDOLFUS fil. Conradi Zeringiae Ducis, ex Clementia, filia Godfridi C. Lucelburgii et Namurcensis, Episcopus Leodicensis (aliis Lausannae) electus, etiam ad Archiepiscopatum Moguntinum aspiravit; in quo cum praevaluisset Conradus Comes Palatinus, ipse Fridericum I. Imperatorem in Palaestinam sequutus, inreditu decessit, A. C. 1190. Frater Bertholdi IV. et Adelberti, quorum is Zeringiam lineam continuavit, iste novam Teccensem orsus est.

RUDOLPHUS [6] I. fil. maior natu Henrici, Hochbergicae lineae conditoria, exstincti A. C. 1221. Paterfuit Henrici II. frater Hermanni, quo [orig: quô] geniti Henricus III.

RUDOLPHUS [8] III. fil. Henrici II. praedicti, cum fratre Henrico maiore natu ditiones partitus est qui Hochbergam obtinuit: Pater filii cognominis. Ipse autem Susenbergii rami auctor exstitit.

RUDOLPHUS [9] IV. fil prioris, minor natu, eques fuit Rhodius: frater Henrici, qui auctus dominio [orig: dominiô] Roetelensi, A. C. 1315. dono [orig: donô] Leopoldi, ultimi Dynastae, illud filiis suis reliquit, Ottoni et Rudolpho V.

RUDOLPHUS [10] V. modo memoratus, ante fratrem obiit A. C. 1356. Eo [orig: Eô] genitus

RUDOLPHUS [11] VI. ex Catharina Thierstenia, a Patruo Tutore haeres relictus, obiit A. C. 1428. plurium filiorum Parens. Inter quos.

RUDOLPHUS [12] VII. elogium meruit, ut Flos pietatis ac Iustitiae denominaretur. Frater Ottonis, qui ab A. C. 1431. Constantiensem Episcopatum rexit, et Guilielmi, qui stemma propagavit.

RUDOLPHUS [13] VIII. praefati Guilielmi, ex Elisabetha Montfortia, filius, ducta [orig: ductâ] Margareta [orig: Margaretâ] Viennensi, ultimum

Hochbergiae lineae Philippum genuit. Cuius filia Iohanna cum Ludovico Aureliano Duce de Longavilla nupsisset, hinc de Roetelano dominio iure disceptatum: ut videre est in voce Philippus.

RUDOLPHUS [14] I. cognomine Senior. fil. minor natu Hermanni IV. Badensis rami Auctoris, cum fratre Hermanno V. initio [orig: initiô] communibus auspiciis patrias ditiones rexit, donec ille, ob uxorem Gertrudim, filiam Henrici Metlingensis, heredem Austriae, hinc et Stiriae Principatus adiit: quo [orig: quô] in Austriam secedente, Rudolphus regimen solus gessit: Hermanno Thuringo, adversus Conradum IV. Imperatorem in Richardo Anglo adhaesit, et cum aliis in Suevia, cuius possessionem tempore Interregni invaserant, a Rudolpho I. Imperatore armis petitus est. Vivendi finem cepit A. C. 1288. Pater ex Cunigunde Eberstenia Hermanni VI. qui stemma continuvait, Rudolphi II. III. et Hessonis.

RUDOLPHUS [15] II. fil. Rudolphi I. cognomine Iunior, decessit A. C. 1295.

RUDOLPHUS [16] III. prioris frater, Stolhosio [orig: Stolhosiô] empto [orig: emptô], et bello [orig: bellô] adversus Episcopum Argentinensem clarus, obiit A. C. 1332.

RUDOLPHUS [17] IV. Hesto, fil. minor natu Hessonis praedicti, de Ludovico Bavaro Imperatore bene meritus, aliqua ab ipso impetravit: ab uxore autem Iohanna, filia Reginaldi Comitatus Montbelg. herede, vidua Ulrici Comitis Pfirretarum, dominia Hericuriae et Bellifortii tenuit. Sed absque liberis exstinctus est A. C. 1332.

RUDLPHUS V. fil. secundo genitus Hermanni VI. Pfortzhemium tenuit; frater Friderici II. maioris natu, qui, vetus Eberstenium Castrum nactus, noviauctor fuit rami. Ipse Ludovico Imperatori gratus, A. C. 1348. successionem transmisit, ad filios ex Maria Oetingensi susceptos, Fridericum III. et Rudolphum Weckerum.

RUDOLPHUS [18] VI. Weckerus, Carolo IV. Imperatori ob fidem acceptissimus, patruelis Hermanni VIII. successione auctus, sine liberis [orig: liberîs] obiit A. C. 1361.

RUDOLPHUS [19] VII. cognomine Magnus, a statura, quae 12. pedum dicitur fuisse; filius ex Ursula Teccensi Friderici III. praefati diversarum linearum collegit bona, et in Caroli IV. aula educatus, in eius gratia floruit, ab eo proin Comitatus etiam Loewenstenii feudum nactus A. C. 1365. Bellum dein, cum Eberhardo Wirtenbergico gessit A. C. 1370. quod Caesaris auctoritate sopitum est: Ex Mechtilde, filia Iohannis Caeci Comitis Spanhemii, quae Comitatus huius partem domui illius intulit, pater gemini Rudolphi et Bernhardi.

RUDOLPHUS [20] VIII. fil. minor natu Hermanni VIII. una cum fratre Friderico IV. ante Patrem turbato [orig: turbatô] ordine, elatus A. C. 1353. lineam a Friderico II. coeptam terminavit. Fuit etiam Rudolphus, inter posteros Bernhardi paulo supra memorati, frater Bernardi et Ernesti, Badensis ac Durlacensis rami conditorum.

EX FAMILIA ASCANIA.

RUDOLPHUS [21] fil. Alberti II. Saxoniae Electoris, ex Agnete, Rudolphi I. Imper. filia, Patri A. C. 1297. in sollennitate coronationis Alberti I. Imperatoris oppresso, successit: Burggravius Magdeburgicus, Comitibus exauctoratis, a Schrapela, ut quidam volunt, factus: Bellum a patre contra Guntherum Archiepiscopum Magdeburgicum coeptum continuavit, demum pace facta [orig: factâ], Fridericum dein Austrium cum suffragio [orig: suffragiô] iuvisset, adversus Ludovicum Bavarum, huius odium incurrit; Tum contra eius filium Ludovicum, defuncto [orig: defunctô] agnato [orig: agnatô] Electore Brandeburgico [orig: Brandeburgicô], Marchiam invasit, atque Francofurtum obsedit, sed repulsus est; Demum Caesari reconciliatus, Marchionatum Landsbergium, in veteri Marchia, ab eo obtinuit: Carolo postea IV. Imperatori acceptissimus; Tandem, cum trium Imperatorum electioni interfuisset, valde senex naturae concessit A. C. 1356. genitis ex Iuditha Brandeburgica Alberto [orig: Albertô], Rudolpho [orig: Rudolphô] II. Ottone; ex Cunigunde Polona, Mesicone; ex Agnete Lindaviensi, Wenceslao [orig: Wenceslaô] et Wilhelmo [orig: Wilhelmô] filiis.

RUDOLPHUS [22] II. Patris in Electoratu successor. Adolescens in Gallia exercitum, non sine laude, duxit. Ottone fratre mortuo [orig: mortuô], cum is uxorem habuisset Agnetem, ultimi Ducis Luneburgici Wilhelmi filiam, et filium ex ea reliquisset Albertum, pro hoc, quem initio [orig: initiô] ipse Avus heredem esse iusserat, successionem Luneburgicam petiit, quae demum A. C. 1370. Rudolpho, fratri Wenceslao [orig: Wenceslaô] et alterius filio, memorato Alberto, a Carolo IV. collata est: Unde inter hos et Brunsvicenses, illorum Agnatos, gravissimum bellum; quo [orig: quô] Albertus, in oppugnatione arcis Pielingensis, a nobili Mandesloo [orig: Mandesloô] saxo [orig: saxô] ictus, interiit, A. C. 1385. Nec minus qui Rudolpho fratri successit Wenceslaus Elect. cum arcem obsideret Cellensem, letale vulnus accepit, A. C. 1388. donec filiabus eius in Brunsvicensem familiam enuptis lis terminata. Eum in Electoratu excepit

RUDOLPHUS [23] III. fil. gravitate ac prudentia [orig: prudentiâ] insignis; in comitatu affinis Friderici Brunsvicensis, cum ab electione rediens caederetur, captus ac vulneratus, tandemque in Legatione Bohemica veneno [orig: venenô] sublatus est, A. C. 1418. Cum nullos filios, hi enim ruina [orig: ruinâ] in arce Sueinicia oppressi perierant, (filia autem Barbara Iohanni Alchymistae marchioni Brandeburgico nupsit) superstites haberet, successit ultimus frater Albertus: quo [orig: quô] sine prole exstincto [orig: exstinctô] A. C. 1422. Misniae Marchionibus Electoralis dignitas est collata, in quorum familia adhuc durat. Fuit quoque Rudolphus, filius Alberti I. rami Saxonici in Familia Acania auctoris, frater Alberti II. Electoris, de quo supra.