CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

RUDOLPHUS [24] Princeps Anhaltinus, fil. quarto-genitus Ioachimi Ernesti, qui post plura saecula tottus Principatus unus fuit possessor, Servestanam lineam condidit: Pater ex secunda uxore Magdalena Oldenburgica Iohannis, qui solus ex sua gente Augustanam Confessionem amplexus, ex Sophia Holsata, numerosam suscepit prolem, etc. Vide Phil. Iac. Spenerum, Syll. Geneal. Histor. in Fam. Ascania.

RUELLIUS Iohannes e Suessionibus, Medicus celebris: varios auctores Graecos vertit, Aquila interpretum a Budaeo dictus. Studiis addictus adeo, ut a Francisco I. et Ludovica Sabaudica, in aulam vocatus, sese enixe excusaverit: Parisios tamen invitanti Stephano Poncherio, Episcopo paruit. Scripsit varia. Obiit A. C. 1537. aetat. 63. Paul. Iov. in elog. doct. c. 93. Scaevola Sammart. in Elog. l. 1.

RUESIUM seu O urbs Aquitaniae, post ea Anicium, vide ibi, inter Tolosam et Convenarum urb. Ptolem. Rieux Mercatori. Sed Vilalnovano est S. Flour, urbs in finib. Arvernorum; inter illos et Ruthenos. Sansoni et Brietto hodie Podium, le Puy: Velaunorum caput. Nunc in Occitania, in colle, prope Ligerim.

RUFA Vacca immolari iubetur Numer. c. 19. v. 2. Edic filiis Israelis, ut accipientes adducant ad te iunicem rufam, perfectam, in qua non sit vitium, cui iugum nondum impositum sit: cuius rei rationem aliis disquirendam relinquit Bochartus; hoc saltem observat, Iudaeos haec duo copulasse [orig: copulâsse], rufam perfectam; quasi his verbis vetuerit Deus ullam iuvencam sibi offerri, quae non esset perfecte rufa. Proinde, Si duos solum pilos albos, aut nigros, sibi mutuo incumbentes, habuit in medio loci depressi, aut inter duos peros, habebatur pro polluta, i. e. ad sacrificium inepta [orig: ineptâ], ait Maimonides, in Tractatu de Vacca rufa c. 1. §. 2. Et multo plura Talmudici, in Tr. Para, fol. 94. Qua [orig: Quâ] ipsa [orig: ipsâ] superstitione imbuti Aegyptii, tw=n bow=n tou\s2 pur)r(ou\s2 kaqiereu/ousin, ou(/tws2 a)kribh= poiou/menoi th\n parath/rhsin, w)/ste ka)\|n mi/an e)/xh| toi/xa me/lainan h)\ leukh\n, a)/quton h(gei=sqai, boves rufos immolant, hoc tam accurate observantes, ut, si bos vel unum pilumm nigrum aut album habeat, putetur esse profanus, Plut. in Iside. Coeterum rufus in boum coloribus vulgatissimus est. Unde Iason peliae dicit, Pindari Pythia [orig: Pythiâ] quarta [orig: quartâ],

*mh=la/ te ga/r toi e)gw\,
*kai\ bow=n canqa\s2 a)ge/las2 a)fi/hmi,
Pecudes enim tibi ego,
Et boum rufa armenta relinquo.

*fo/inissa de\ *qrhi+ki/wn a)ge/la tau/rwn
*(upa/rxen ------
Rubrum Thraciorum armentum taurorum
Adfuit.

*lepto\s2 me\n xw tau=ros2 o( pu/r)r(ixos2
Macer quidem et iste taurus rufus est.

Ubi Scholiastes, *pu/r)r(ixos2, o)xa/rios2: quod pu/r)r(ixos2 palam factum ex pur)r(o\s2, ut est burrus, burrichus vel burricus. Tamen apud Theocriti Scholiastem nonnulli to\n pu/r)r(ixon, pro Epirotico dici volunt. a)po\ *pu/r)r(ou tou= e)kei= basileu/santos2, a Pyrrho Rege, qui ibi regnaverit. Cui sententiae favent haec Plinii, l. 8. c. 45. in nostro orbe Epiroticis bubus laus maxima, a Pyrrhi, (ut ferunt) iam inde Regis cura. Omnino enim intelligit e)n th=| *)hpei/rw| ta\s2 kaloume/nas2 *pur)r(i/xas2 bou=s2, quas memorat Philosophus, Histor. l. 8. c. 7. Verum non a Rege, sed a colore, eas ipsas nomen traxisse, certissimum. Quo facere videtur, quod illi ipsi boves ex eorum genere esse crediti sunt, quos ex Erythia Insul. abduxerat Hercules. Cum enim a colore dicerentur e)reuqi/ai, vel e)ruqi/ai, id ita sumptum a Mythologis, quasi fuissent ex Erythia Insul. quae ultra Gades est: a qua tamen *)eruqei=s2 vel *)ereuuqei/tai potius dicendi essent. Vide Sam. Bochart. Parte prior. l. 2. c. 29. Est autem Rufus, idem cum luteo dilutiore, qui Latinis antiquis Russeus et Russus, Graecis *pur)r(o\s2, e)ruqro\s2, canqo\s2: Vide Salmas. ad Solin. p. 1154. et 1155.

RUFACUM vide RUBEACUMet plura apud B. Rhenanum, Rerum Germ. l. 3. cum Notis Ottonis ICti, p. 525. Item, oppid. Galliae Aquitanicae inter Pictavos 14. et Engolismam 6. leuc. Ruffec. Vide Rufiacum.

RUFAE oppid. Campaniae in Samnii confinio sive e contra, Eserniae finitimum. Virg. l. 7. Aen. v. 739.

Ruffrium Livio dicitur, l. 8. c. 25. Rufrae autem Silio, l. 8. v. 567. pluralis numer.

RUFFAE meretrices dictae, quod capilli illis essent flavi vel rufi, cum matronarum nigri essent, ut observatum Franc. Pithoeo et Woverio ad Petronium; qui hinc Ruffiani nomen arcessunt: quo [orig: quô] Itali Lenonem indigitant, seu Institorem libidinis, uti vocat Val. Max. l. 6. c. 1. num. 6. Aliter tamen de vocis origine Ferrarius, in Orig. Ital. quem vide. Sed et Rufi homines Aegyptiis olim exosi; *tw=n a)nqrw/pwn tou=s2 pur)r(ou\s2 prophlaki/zousi, Rufos homines probris insectantur, Plut. de Iside et Diodor. l. 1. qui proin paucos Aegyptiorum rufos, inveniri, addit. Imo mactari illos ad Osiridis sepulchrum solitos: odiique causam, quod tw=n *tufw=ni o(moxrw/matoi, eiusdem coloris cum Typhone, essent, ibidem legas. Quare Rufos tantum boves iidem ad victimas adhibuere [orig: adhibuêre], uti diximus supra. De Typhone vero suo [orig: suô] loco [orig: locô].