CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

RUFFINUS Asiaticus et Fabius, duces Galliarum, contionante Vitellio [orig: Vitelliô], ad supplicium postulantur, quod pro Vindice bellassent [orig: bellâssent]. Tacit. l. 2. Hist. c. 94.

RUFFUS [1] Consulcum Orphito, sub Commodo, apud Lamprid. in Commodo, c. 12.

RUFFUS [2] Crispinus alter praetoriarum cohortium, sub Claudio, praefectus, quem Agrippina, tamquam Messalinae memorem et liberis eius Britannico [orig: Britannicô] atque Octaviae devinctum, depulit. Tacit. l. 12. Annal. c. 42. Uxor eius fuit Poppaea Sabina, ex quo filium sustulit Ruffinum Crispinum: Ideo occasione coniurationis Pisonianae in Sardiniam exactus, accepto [orig: acceptô] iussae mortis nuncio [orig: nunciô] semet interfecit, Idem, l. 16. Annal. c. 17.

RUFFUS [3] Helvius gregarius sub L. Apronio Proconsule Africae miles, qui in bello contra Tacfarinatem, servati civis decus retulit, donatusque ab Apronio torquibus et hasta [orig: hastâ]. Tiberius addidit civicam coronam. Tacit. l. 3. Annal. c. 21.

RUFIACUM villa olim regia Galliae, in agro Encolismensi, nunc vicus, vulgo Rufec, Carantono fluv. ac Montiniaco castro proximus, 5. leuc. ab Encolisma. Aliud in Lemovicibus est. Item castrum quondam 10. mill. pass. a Vesontione, hodieque vicus in sEquanis, Ruffei vulgo, adpositus Unioni fluv. l'Ougnon, vel l'Oignon, qui Arari recipitur. Rofiacus quoque villa in Biturico pago a Leone VI. et Benedicto Papisaetate Hugonis Ducis Francourum, nec non in literis Hugon is Regis, itner villas Eccles. Aurelianensis S. Crucis numerata. Hadr. Vales. Notit. Gall.

RUFIANA Nemetorum urbs in Gallia Belgica Ptolem. Oppenheim ad Rhenum est, auctore Heroldo [orig: Heroldô]. Cluverio Rubeacum videtur. Vide Rubeacum.

RUFINUS [1] Praefectus praetorio et Patricius, una cum Stilicone et Gildone relictus a Theodosio seniore imperii administrator pro tutela Arcadii et Honorii filiorum; Gildo in Africa, Stilico in Occidente, Rufinus vero in Oriente: Qui omnes cupiditate regni incensi in suos principes arma converterunt, ex quo diversis modis oppressi periere [orig: periêre]. Rufinus enim, ex infimo loco ab Imperatore evectus, Gothis aliisque barbaris vocatis, praecipua munera suis distribuit. Gothis Constantinopolim obsidentibus, quo minus resisteretur, impediit: exercitu ex Oriente appropinquare iusso [orig: iussô], ut Imperator ab illo salutaretur, sed detecta [orig: detectâ] perfidia [orig: perfidiâ] inter medios milites, ad quos occidendum Arcadium deduxerat, interfectus est: Caput in lancea ostentui circumlatum, grato cunctis spectaculo fuit, saevitiam et avaritiam eius exosis. Zosim. l. 5. Niceph. l. 15. Claudian. in Rufino, Volaterran.

RUFINUS [2] Consul cum Eusebio, ann. Urb. Cond. 1100. Alius Consul cum Laterano, an. Urb. Cond. 949.

RUFINUS [3] Consularis a Fabricio Censore damnatus, quod decem pondo argenti apud eum inventa essent.

RUFINUS [4] Presbyter, floruit A. C. 390. inter omnes Monachos Aquileienses, secundum Hieron. ep. 41. iuxta Bonosum et Florentium, celeberrimus, cum quibus hic Aquileiae amicitiam iniit. In Aegyptum profectus, dein Hierosolymam venit, ubi ann. 25. commoratus est, variis operibus in publicum edendis ibi intentus. Romam rediit A. C. 397. Sed quod nimium Origenis scriptis tribueret, hoc primum cum Hieronymo ipsum collisit, non sine insigni scandalo. Lis a Theophilo utcumque composita, paulo post acrius recruduit, cum Rufinus Romae librum Origenis de Principiis ederet, in quo nomine suo [orig: suô] supresso [orig: supressô], Hieronym. pro Origene testem advocabat. qui sic in suspicionem venit Origenismi: Hinc acerbissimae utrinque invectivae. Tandem Ruffinus, ab Anastasio Episcopo condemnatus, obiit in Sicilia, A. C. 410. E Graeco vertit Iosephum, Eusebti Historiam Eccl. et alia, illique duos adiecit libros, a S. Paulino rogatus. Scripsit quoque in Hoseam, Ioelem, Amosum, etc. Edita eius opera, A. C. 1580. Augustin. ep. 93. Cassian. de Incarn. l. 7. c. 27. Valesius, annot. in Euseb. Rosveidus, Proleg. 4. et 5. in vit. Patrum etc. Multum operae contulit ad historiam illustrandam. Vide Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 11. Nic. Lloydius.

RUFIUS [1] Festus Proconsul Graeciae, Areopagitae titulo [orig: titulô] ab Atheniensibus insignitus est, cuius memoriam servat Inscriptio Athenis et Epitaphium Vulsinii, in Italia, quae patria eius erat. Sed et sub nomine Festi Avieni eius quaedam exstant, vide iac. Sponium, Itinerar. Graeciae, l. 2. p. 148.

RUFIUS [2] Volusianus Consul an. Urb. Cond. 1066. Rufius Albinus, Consul cum Constantino Caesare, an. Urb. Cond. 1087. Rufius Posthumianus, Consul cum Zenone, an. Urb. Cond. 1201.

RUFULI dicti sunt Tribuni Militum, qui non a Populo, sed a Consule facti sunt, quod de eorum iure Rutilius Rufus Legem tulerit. Postea Rutili dicti, mutatione unius literae. Festus. Vide Livium, l. 7. c. 4. et Ioann. Frideric. Gronov. ad illum. Apud Arnobium, quum in Albano antiquitus monte nullos alios liceret, quam nivei tauros immolare candoris, postea ut rutulos liceret dari, Senatus constitutum sanctione, legimus, adv. Gentes, l. 2. ubi vox colorem notat, de quo vide paulo post.

RUFUS [2] Consul, an. Urb. Cond. 934. Alius Consul cum Constantio, an. Urb. Cond. 1210.

RUFUS [3] Centurio sub Scipione Africano, cuius res gestas scripsit. Appianus.

RUFUS [4] Corinthius Sophista, quamquam divitiis et generis nobilitate pollebat, plus tamen ad eius laudem dicendi gloria, linguaeque gratia contulit Philostratus.

RUFUS [5] Cyrenaeus, Simonis Cyrenaei, qui crucem Salvatoris nostri portavit, filius, quique postea verbi divini felicissimus et illustrissimus disseminator exstitit. Marc. c. 15. v. 21.

RUFUS [7] auctor Graecus, scripsit Historiam Dramaticam et Musicam. Photius, tmem. 161. ubi de variis dramatum, chorearumque generibus agit. Munatius Rufus, Historicus Latinusa [orig: Latinusâ] Valer. max. l. 4. c. 3. ex 2. laudatus. Vide Cluvius Rufus, Rutilius et Sextus Rufus.

RUFUS [8] Medicus sub Traiano principe, cuius exstant libri 3. de appellationibus partium corporis humani, ubi et situm, et figuram, facultatem, et usum earundem declarat.

RUFUS [10] in vetere Charta apud Columbum, herba est inficiendis rubro [orig: rubrô] colore vestibus, quae Roux dicitur in alia Guidonis Fulcodii, apud eundem, de Episcopis Vasion. l. 3. num. 5. Ros, in Glossis MSS. ad Alexandrum latrosophistam, l. Passion. c. 66. ad haec verba, Rore, quo [orig: quô] Gotthi utuntur ------ Ros quo [orig: quô] Goti utuntur, est herba, cum qua cordeanum paratur. Ubi per Gothos, Occitani intelliguntur. Sabaudi Fustet vocant, alii Rhu, propter usum in tinctura, Itali Rosa et Scotano, atque Rosolo, in Apennino, quia corticis usus, conchylii vice; ramorum vero, quia ligni interioris aureus color, ad lutei tincturam etc. Cotinum Plinii esse quidam volunt, de qua is sic, l. 16. c. 18. Est et in Apennino frutex, qui vocatur Cotinus, ad lineamenta modo Conchylii colore insignis, vide Car. du Fresne in Glossar. et infra aliquid voce Russeus.

RUFUS [11] Color Graece pur)r(o/s2, vide supra ubi de Robigo Deo, Rufa vacca, et alibi passim. Inter species est dilutioris rubri, his autem gradibus ac numeris ab infimo rufo ad summum progrediuntur Graeci, *(upwxro\n, w)xro\n, u(po/pur)r(on, pur)r(o\n, u(po/canqon, canqo\n u(pe/ruqron, e)ruqro\n, oi)nwpo\n, pelidno\n. Vide Salmas. ad Solin. p. 1155.

RUFUS [18] Virginius orator egregius, interfectus a Nerone. Huius villa apud Comum, Vico suburbium. Volaterran.

S. RUFUS Abbatia Valentiae, in Delphinatu, Caput Ordin. Canonicorum Regularium S. Augustini. Ab Abbate Remondo magno cum sumptu in insula exstructa, postquam ab Albigensibus alterum huius nominis monasterium, prope Druentiam, A. C. 1039. conditum, eversum esset. Sed et hac [orig: hâc] A. C. 1562. bello [orig: bellô] civili destructa [orig: destructâ]: In urbe postmodum Abbas Generalis sedem fixit. Moret. in Dict. Hist.

RUGA apud recentioris aevi Scriptores, platea seu vicus est, Graece r(u/mh, Gallis Rue, a rugis seu sulcis in fronte, quod id efficiant in urbibus, quod rugae in fronte. Ut autem bene esset urbs e)r)r(umotomhme/nh, seu in rugas secta, duae maximae ac latissimae viae ducebantur olim ac sese pro\s2 o)rqa\s2 invicem secabant; coeterae minores utrique parallelae delineabantur. Quod in veterib. Coloniis et castris metandis Romani; ut et in urbibus suis Graeci condendis, semper observarunt [orig: observârunt]. Imo in agrorum quoque metatione ac divisione publice facienda idem consectati sunt iidem Romani, per Decumanos et Maximos cardines. In metanda vero sic urbe, rugae seu viae vulgo creta [orig: cretâ] solebant designari; in Alexandria, polenta [orig: polentâ] sparsaid [orig: sparsâid] factum; Romani viarum sectionem sulco [orig: sulcô] videntur delin easse [orig: eâsse], quo [orig: quô] etiam vestigia murorum imprimebant etc. Quae secus sectae essent urbes, ut inter alias Athenae, kakw=s2 e)r)r(umotomhme/nai dictae sunt. Vide Salmas. ad Solin. p. 821. In Ordine Romano et apud Anastasium in Vitis Paparum, vox Ruga frequens, sed quid ibi notet, non satis liquidum est. Vide supra ubi de Ruario, et plura hanc in rem, apud Car. du Fresne in Descr. Aedis Sophianae, num. 73.

RUGAE in vestibus. aliae casu fiunt, quae ex ipsa vestis redundantia variis modis complicata [orig: complicatâ] nascuntur, inconditae ac inordinatae; aliae arte constant, quae ex industria struuntur, ad aliquem vesti ornatum conciliandum; de quibus posterioribus Tertullian. de Pallio c. 5. Pallium ------ nullo [orig: nullô] taedio [orig: taediô] constat, adeo nec artifice necesse est, qui pridie rugas ab exordio formet, et inde deducat in tilias, totumque contracti umbonis figmentum, custodibus forcipibus adsignet: dehinc diluculo tunica etc. *stoli/das2 Graeci vocant, quas in fine tunicarum certo [orig: certô] modo [orig: modô] atque ordine invicem nexas, vinculum retinebat; unde stolidwtoi\ xitw=nes2, qui rugis huiusmodi et plicis striabantur: Item farki/das2, et swlh=nas2, h. e. tubulos, quod in strias, velut tubulos, deducerentur et ordinarentur. Inde dependula contubulatio, in veste Isidis, apud Appuleium; et swlhnwtai\ stolai\, apud Cedrenum, quasi canaliculatae aut striglatae etc. Et quidem Romani in Toga prius rugas formabant, deinde deducebant in tilias, in quit Afer: potius talias (quam vocem vide infra) reponit Salmasius; quo [orig: quô] nomine ait venire rugarum in veste parte eminentem et protuberantem, quae et sirta Latinis et Graecis xi/da dicebatur. Omnem postea rugarum structuram ante et retro nodo [orig: nodô] quodam [orig: quôdam] retinebant, qui in medio, tamquam umbilicus aliquis tabulas omnes colligebat, et constringebat, inde umbilicus togae et umbo dictus; de quo sic Macrobius, ubi de Toga Hortensii ei sermo: Fuit vestitu admunditiem curioso [orig: curiosô], et, ut bene amictus iret, faciem in speculo ponebat: ubi se intuens Togam corpori sic applicabat, ut rugas non forte, sed industria [orig: industriâ] locatas, artifex nodus (ita umbonem vocat) constringeret, et sinus ex composito defluens nodum latius ambiret. Is quondam cum elaboratus incederet ad speciem, collegae de iniuriis diem dixit, quod sibi in angustiis obvius offensu fortuito [orig: fortuitô] structuram Togae

destruxerat, et capital putavit, quod in humero suo ruga locum mutasset [orig: mutâsset]. Ubi autem desinebat rugarum complicatio, ibi sinus incipiebat; quem ab umbone diversum fuisse, videbimus infra. Plura hanc in rem vide apud Salmas. ad Tertullian. d. l.

RUGII populi Germaniae in ora maris Baltici, quorum regio Rugia, insula Rugenlandt, continenti Pomeraniae pene iuncta, contra Sundim urbem, ubi Rugium Ptol. urbs, quae et Vineta Holmurg Villanovano. Althamerus vero Caminum interpretatur Pomeraniae urbem Episcopalem. Baudrando haec Insula in ora maris Baltici cum titulo Principatus sub Suecis, pace Monasteriensi. Ibi alias Arcona, Urbs ampla, nunc diruta: Hodie eius oppidum praecipuum est Bergen. Olim multo maior, versus Austrum, et insulam Rudenam Peene fluv. ostio oppositam continebat. Nunc 7. fere milliar. German. longa et lata, in aliquot peninsulas dividitur. Aliquando Danici Iuris, verum A. C. 1438. Ericus Daniae Rex eam Pomeraniae Duci reliquit possidendam. Sed populi Rugti fuerunt, in ora maris Baltici, ubi hodie pars Pomeraniae ulterioris versus fluv. Rugium et Vipperam. Eorum oppid. fuit Rugium, hodieque Rugenwalde, ad ostia Vipperae fluvii in Baltic. mare. An dein transierint in Rugiam Insulam, forsan ab eis dictam, incertum. De his ita Eruditus quidam: Fuere [orig: Fuêre] hi olim strenui Milesii, proximi Quadis. Genera eorum Etelrugi et Tyrcilingi. Sed hi a Theodorico Bernensi penitus absumpti sunt. Rex eorum fuerat Ottocarus. Hodie parvam insulam incolunt non ita pridem ad eam fortunam redacti Rugii. Helmoldus, l. 1. Altera insula longe maior est contra Withos posita, quam incolunt Rani, qui et Rugiani, gens fortissima sclavorum, qui soli Regem habent. Vox Rugiorum est Germanica, et significar quietos. Nam Ruga quies est. Cedrenus et Zonaras non dubitarunt [orig: dubitârunt] hanc vocem e Germania arcessere, eaque emeritorum stipendia quietaeque vitae subsidia appellitare, nimirum *(rwga\s2. Simile vocabulum Germanicum legas, apud Nicetam Choniatem. De cohorte loquitur, h(\n *(rou=tan w)no/mazon, inquit. Non ignorum quid apud Germanos Rotta sit. Aliis Rugiae Rex, a Matre Rugilandus, Anthyrii III. frater, antiquissimis temporibus fuisse dicitur. Postmodum Buthuen, filius Godescalci Herulorum Regis, A. C. 1066. occisi a Critone Rugia, Grimmi filio Mizislai nepore pulfus, et per insidias sublatus est: cuius frater Henricus cum Critonem aliquoties victum, tandem occidisset, Rugios etiam Principis sui morte irritatos bis debellavit, ubique subiecit: qui tamen postea Henrici filium Waldomarum, sibi praefectum, peremerunt. Pribislaum etiam Buthveni filium ceperunt, qui in captivitate obiit. Rugiam dein iuri Danorum asseruit Christophorus II. Rex, circa A. C. 1322. sed Wartislaus IV. Pomeraniae Dux, exstincto [orig: exstinctô] avunculo [orig: avunculô] Wizlao [orig: Wizlaô], A. C. 1325. Rugiae principatum, victo [orig: victô] Dano [orig: Danô], obtinuit. Albertus postmodum Dux Megapolitan. ob Rugiam, adversus Barnimum, Bogislaum, et Vratislaum Pomeranos, quibus Valdemarus IV. Daniae Rex, principatum contulerat, bellum feliciter gessit. Vide Phil. Iac. Spenerum, Syll. Geneal. Hist. in famil. Vandalica, ad quam Reges Herulorum, Principes Vandaliae, Duces Megapolit. et Pomeraniae, Principes tandem Rugiae refert. Corbienses ex Saxonia Monachi, religionem Christianam in Rugia plantarunt [orig: plantârunt], mox a Barbaris pulsi, reliquerunt ibi templum S. Viti, quod incolis: turpis idololatriae occasio fuit, A. C. 875. Baron. in Annal. Razonis postmodum, qui Critoni retro memorato, Lubecae conditori, successit, filius Iaromarus, Stralsundae fundator, contempto [orig: contemptô] Suanteviti stupendae magnitudinis idolo [orig: idolô], Christianae fidei apud suos auctor fuit: cuius nepos Wizlavus in Livonia idem praestitit, pronepos Iaromarus Damgartum exstruxit, abnepos Wizlavus Danis se subtraxit. Imperio associatus: abnepos Wizlavus A. C. 1325. lineam terminavit, post quem ad Pomeranos Rugia, frustra Megapolitanis et Danis obnitentibus, pervenit. Vide supra. Waldemaro tamen Dano, qui idolum praedictum plane sustulit, circa A. C. 1161. Rugiae, penitus conversae, gloria tribuitur a Crantzio, Hist. Dan. l. 6. c. 28. et Vand. l. 5. c. 11. Vide quoque B. Rhenanum, Rer. Germ. l. 1. cum Notis Ottonis ICti, p. 220. Addam saltem, quod Numinis loco [orig: locô] hi populi olim S. Vitum, ut dictum, adorarunt [orig: adorârunt], hac [orig: hâc] occasione. S. Vitus, circa A. C. 300. temporibus nempe Diocletiani, martyr obiit cum Modesto et Crescentia, quod paucis refertur in Martyrologio Bedae, Usuardi, Adonis et Romano 15. Ian. fuse autem deducitur, apud Surium in vita eius. Huius corpus a Fulrado; Abbate S. Dionysii, Roma [orig: Româ] sub Pipino Rege translatum fuit Parisios, ut Sigebertus in Chron. annotavit ad A. C. 757. Anno [orig: Annô] autem 836. sub Imperatore Ludovico Pio, ut idem refert, reliquiae Martyris huius Parisiis ad Corbeiam Saxoniae translatae: unde ipsi Franci testati sunt, quod ab illo tempore gloria Francorum ad Saxones translata sit. Vide et Witichindum Saxon. gest. l. 1. Porro Rugii, qui a Saxonibus, et Corbeiensibus inprimis, religionem hauserant Christianam, eorum exemplo [orig: exemplô], summo in pretio habuere [orig: habuêre] S. Vitum templumque magnificum ab eo Viti vocitarunt [orig: vocitârunt]. Postea vero reversi ad Religionem gentilem, cum nihilominus in S. Viti cultu persisterent, eum in supremi Numinis evexere [orig: evexêre] locum, qua de re pluribus agit Helmoldus in Annal. Slavorum, l. 1. c. 6. ubi inter alia, Solo [orig: Solô], inquit, nomine S. Viti gloriantur, cui etiam Templum ac simulacrum amplissimo [orig: amplissimô] cultu dedicaverunt, illi primatum Deitatis specialiter attribuentes; De omnibus quoque provinciis Sclavorum illic responsa petuntur, et sacrificiorum exhibentur annuae solutiones. Sed nec Mercatoribus, qui forte ad illas sedes appulerint, patet ulla facultas vendendi vel emendi; nisi prius de mercibus suis Deo ipsorum pretiosa quaeque libaverint: et tunc demum mercimonia Foro publicantur; Flammem suum, non minus quam Regem, venerantur. Atque iterum, c. 53. Inter multiformia Sclavorum Numina raepollet

Zuante Vith (h. e. sanctus Vitus: uti nunc Polonice Swiety Wit) Deus terrae Rugianorum: cui in peculium honoris annuatim heminem Christicolam litare consueverunt, similia habet, l. 2. c. 12. ut et Alb. Crantzius, Vandal. l. 3. c. 37. ac Saxo Grammaticus, l. 14. Vide Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idololatriae, l. 1. c. 41. nec non infra S. Vitus. Et hoc fuit Idolum illud Suanteviti.

RUGULAE vulgo RUGLES, locus Galliae, ad Riselam fluv. inter Aquilam castrum et castellum Liram. Hadr. Vales. in voce Risela.

RUGUSCI seu RHIGUSCAE Ptolem. Rheni Steph. populi Rhaetiae ad Rhenum fluv. incolentes. Rhynthaler, et Rhyngoewer, Scudo [orig: Scudô] et Simlero [orig: Simlerô] testibus. Vide Rhegusci.

RULANDUS [1] Martinus Frisingensis, Medicus celebris, Artem hanc in Academia Lavingana publice docuit, edidit varia, iam anno [orig: annô] aetat. 22. scribere exorsus, quae enumerat accurate in Elogiis A. Teissier, Part. 2. Obiit saeculo [orig: saeculô], praeterito [orig: praeteritô], pater filii cognominis, de quo mox.

RULANDUS [2] Martinus, fil. prioris, natus Ratisbonae, Imperatori a cura valetudinis fuit, exstinctus A. C. 1611. lue Hungarica [orig: Hungaricâ], de qua paulo ante Tractatum ediderat. Opera eius vide apud eund. Adde Lindanum de Scriptor. Med. Cunradum Prosap. Millen. 1. Thuanum Histor. Alios.

RULLUS solidum aprum Romanorum primum in epulis apposuit, et Ciceronis consulatu legem Agrariam promulgavit, neque tamen pertulit, resistente Cicerone.

RUMA civitas in tribu Iuda, 2. Reg. c. 23. v. 36. Latine excelsa, vel proiecta. Item, civitas in tribu Ephraim, ubi Abimelech sedit. In finibus Diospoleos, nunc Arimathia plerisque; aliis Remphtis. Item, vicus Galileae, patria Netirae et Philippi, fortissimorum Ducum. Ioseph. l. 3. bell. c. 9.

RUMANEA pagus Germaniae inferioris apud Iuliacum urbem, in illius suburbio. Rumanheym, Pighio.

RUMBELITTUM castrum Galliae, olim in Comitatu pagoque Madriacensi, nunc Hurepensi, vulgo le Chasteau de Rambovillet en Hurepois, Est in silva Aquilina, la Forest d'Iviline, ut et Mons Fortis Amalarici, cum quo, et Sparnone, Carnutinae dioeceseos finibus continetur: Marchiae titulo [orig: titulô], sed multo magis Francisci I. morte illustre. Hadr. Vales. Notit. Gall.

RUMBULA apud Caesarium Heisterbacens. l. 7. c. 45. Ipsam iconam (Deiparae) respiciens ------ indignans ait, Ut quid hic stat vetus haec Rumbula? Et mox, Quia Domina illa me vocavit veterem Rumbulam: contumeliosum nomen, quo [orig: quô] vetulas appellabant contemptim. An a rumbolo, qua [orig: quâ] voce in Insul. Melita venit tochus puerilis, quem turbinem dicunt Latini, et tralatitie, homo parvae staturae: quod in senio homines repuerascant? An Rumbula idem, quod venefica, a rhombis; quibus istiusmodi mulieres olim utebantur, ad deducendam Lunam, ut videre est apud Ovidium, Amorum l. 1. Martialem, Alios. Unde Propertius, l. 2. El. 28. v. 35.

RUMIA Dea, quae rumis, i. e. mammis, h. e. pueris lactantibus praesidebat. Varro de R. R. l. 2. c. 11. Dicitur et Rumilia: sed melius Rumina, de qua sic Augustin. de Civ. Dei, l. 4. c. 2. In Diva Rumina mammam puero immulgeat, quia rumam dixerunt Veteres mammam. Cato apud Nonium, His Semonibus (ut emendavit Lipsius, Antiqq. Lect. l. 2. c. 18.) lacte fit, non vino [orig: vinô]. Cuninae, propter cunas; Ruminae, propter rumam, i. e. mammam, a quo subrumi agni etc. Hinc Ruminalis Ficus, vide supra Ficus Ruminalis, Germalus, Navia Ficus.

RUMINATIO in quadrupedibus olim mundis requisita, levit. c. 11. v. 3. est cibi a rumine, eminente gutturis parte, in os revocatio, Graece mhrukismo/s2. Cuiusmodi animalia quatuor habere ventriculos, hosque supplere dentium, qui illis desunt, vicem, cum non sint a)mfo/donta. asserit Philosophus, uti infra videbimus ubi de Ventriculo victimae. Sola autem haec in esum Israelitis divinitus permissa, ut hoc [orig: hôc] pacto [orig: pactô] a Gentilibus, Aegyptiis praesertim, qui pro Numinibus illa habebant, discriminarentur; et mansuetudinem eorum moribus ac vita [orig: vitâ]; ruminationem vero pabuli, repetitione attenta [orig: attentâ] et meditatione quottidiana [orig: quottidianâ] verbi Divini, imitarentur. Sed et sanitati Israelitarum hac [orig: hâc] Lege consultum voluit Deus, ut pote saluberrima [orig: saluberrimâ] horum animalium et homini maxime idonea [orig: idoneâ] carne, Franc. Burmannus Medit. ad loc. cit. Morte postmodum Servatoris nostri, una cum aliis V. T. ceremoniis haec quoque abrogata, et ex tempore ipso ascensionis eius, post confirmatum Euangelium, Actor. c. 10. v. 15. usu obliterata est penitus quando iam asserto [orig: assertô] in gloriam Capite, beneficia illius pleno [orig: plenô] alveo [orig: alveô] in membra redundabant, Idem, Synopsi Theol. Christ. Parte prior. l. 4. c. 21. §. 10. De altero munditiei in his animalibus signo, infra voce Ungula.

RUMINUS Iuppiter sic dictus, quod rumam, i. e. mammam animalibus cunctis praeberet.

RUMOR apud Lamprid. in Heliogabalo, c. 3. Erat praeterea etiam rumor, qui novis post tyrannos solet donari Principibus, qui nisi ex summis virtutibus non permanet et quem multi mediocres Principes amiserunt: nove dicitur favor ac studium, quo [orig: quô] ferri vulgo solent homines in eos Principes, qui tyrannis succedunt. Casaubon. ad loc.