CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SIGNUM [3] pro Campana. Auctor vitae S. Lupi, Episcopi Senonensis: Audito [orig: Auditô] Rex Chlotharius (circa A. C. 620.) de signo S. Stephani quod miram haberet dulcedinem; iussit illud Parisios deportari, ubi ipsum saepius debuisset audire. Sed cum hoc facto non placuisset Pontifici, mox ut sublatum est signum a Senonica urbe, perdidit dulcedinem sonitus sui. Quo [orig: Quô] Rex agnito [orig: agnitô], ilico iussit loco pristino restitui Signum. At ubi pervenit Pontem Syriacum, reddito [orig: redditô] sono [orig: sonô] a Domino in virtute sancti Lupi, insonuit miliario 7. Et paulo post: Sanctus (Lupus ) fidens in Domino, aulam petiit matris Ecclesiae, in honorem Protomartyris Stephani constitutae: et dum ad evocandum populum signum praedictae Ecclesiae tangeret, omnis fortitudo et sensus ab hostium caterva recessit, tantusque terror super eos irruit, etc. Iam ergo signa in Ecclesiis ante annos mille et quinquaginta in usu erant, quorum sono [orig: sonô] populus convocaretur. De signis et Gregorius Turomcus Episcopus multo ante hoc tempus, nimirum aetare Sidonii Episcopi Arvernorum, qui A. C. 470. floruit ante annos 1200. meminit, in l. 2. Historiae c. 23. Unus ex his 2. Presbyteris, signum ad Matutinas audiens fuisse commotum, surrexit, etc. Meminit et in l. 3. c. 15. Qui dum per plateam praeterirent, (in urbe Remis) signum ad Matutinas motum est. Erat enim dies Dominica: pulsantes ianuam Paulelli Presbyteri, ingressi sunt: qui abiit ad Matutinas. Et in l. 6. c. 25. Anno [orig: Annô] 8. Childeberti Regis, pridie Kal. Februar. cum die Dominico [orig: Dominicô] ad urbem Turonicam ad Matutinas signum commotum fuisset, et populus surgens ad Ecclesiam conveniret, etc. Idem alibi. Homo quidam Dadonis frater ad Vigilias Dominici Naralis advenit, commotoque [orig: commotôque] ad Vigilias Signo [orig: Signô], advenit Presbyter cum Clericis ac populo. Apparet i. m tum magna in maioribus civitatum Ecclesiis signa exstitisse, cum eorum sonitu populus dormiens excitaretur, et ad Ecclesiam properaret, et eorum sonum oppugnatores civitatis audirent. Adamnanus Scotus Presbyter, et Abbas Monachorum in Insula Hii, Bedae memorarus, de Locis Sanctis librum, et de Vita S. Columbae Scoti Abbatis tres libros composuit: in quibus haec verba legere memini: Cloccam pulsa. Clocca autem et signum, ac Campana una res est. Sed et Martialis, l. 4. Epigr. 163. docet, in Thermis Romae ex aere tintinnabula fuisse, parvorum signorum genus, quorum sono [orig: sonô] qui in thermis lavari volebant, admonerentur aquam esse calefactam ac paratam: equos etiam ac mulos qui sine custode pascebantur, appensa habuisse tintinabula, docent Gesta Reg. Francorum. Dicta autem sunt signa (sins) tracto [orig: tractô] a militia vocabulo [orig: vocabulô], quod uti milites cantu signorum, nimirum tubarum, buccinarum aut cornuum ad pugnam, ita Christiani sono [orig: sonô] signorum ad Ecclesiam convocarentur: quae eandem ob causam classica sunt appellata. Classicum enim tubam, et nonnumquam eius sonitum significat, et Florus, Claudianus, aliique a classe convocanda, i. e. exercitu tubam classicum vocavere [orig: vocavêre]. Certe in Rituali Turonicae Ecclesiae S. Martini perantiquo et plus 500. annorum, in titulo de consecratione Archiepiscopi Turonici haec reperiuntur: Archiepiscopus Turonensis consecratur apud S. Iulianum; et deinde venit in processione ad B. Martinum: quem recipit procelsio B. Martini ad portam parvae areae: et incipit Cantor B. Martini ad portam parvae areae: et incipit Cantor B. Martini Responsorium, S. Martine, vel Sint lumbi, classico [orig: classicô] sonante. Postea autem Barones portant Archiepiscopum in cathedra usque ad S. Mauricium, et processiones ante eum cum Episcopis revertuntur. Classico [orig: Classicô] sonantibus, i. e. sonantur signis. Hinc soner le glas, i. e. classicum movere. Classicum ergo vel signum, glas Aurelianensibus et Nivernensibus dicitur; Turonibus, Andicavis, Cenomanis clas; reliquis glais. Matthaeus Parisiensis in Henrico III. in A. C. 1253. classicum non pro signo seu Campana, sed pro sono eius usurpat: Eadem [orig: Eâdem] nocte quidam Fratres de Ordine Minorum, dum per silvam Regiam, quae Wauberge dicitur, ignari compendiorum oberratent, audierunt in sublimi quoddam classicum Campanarum melodicum valde: inter quas unum signum soni dulcissimi. Et infra. Interrogavit unus Fratrum, quidnam significarit [orig: significârit] illud magnum classicum et sollenne, quod versus Bukedonam audierant. Alios de classico auctores laudare possem: sed dicta sufficient. Hadr. Vales. Notit. Gall. Vide et in voce Compana.

SIGONIUS Mutinensis, Graece docuit in Patria, dein Humaniores Literas Patavii, amplo [orig: amplô] stipendio [orig: stipendiô] a Rep. Veneta honoratus. Inde Bononiam se recepit, ubi, ad imitationem Onuphr. Panvinii, Antiqq. Romanas et Historiam recentiorem explicare aggressus est. In patria tandem defunctus, A. C... aetat. 60. maerore inde concepto [orig: conceptô]; quod, cum librum a se editum de Consolatione Ciceronis esse credi vellet, Eruditis id persuadere non potuit. Opera eius, in quibus Notae in Livium eminent, enarrat Teissier Elog. Part. 2. Vide Carolus Sigonius.

SIGOVESUS Tarquinio regnante, ab avunculo suo Ambigato, Celtarum Rege, missus, qui agros ad Hercynium saltum occuparet. Liv. l. 5. c. 24.

SIGRIS Portus, quem Nisope insul. Lesbi efficit. Steph. Idem alibi Sigrium Lesbi portum esse scribit.

SIGTUNA urbs Uplandiae, iuxta lacum parvum, media inter Upsalam ad Boream et Holmiam, ad Meridiem 4. leuc. Suecic. utrinque.

SIGYNI seu SIGUNAE vel SIGYNNAE Herodot. populi Scythiae Europaeae seu Mysiae inferioris apud ostia et paludes Istri. Apud hos equi sunt hirsuti, et pernicissimi trahendis curribus, sed gestandis hominibus inutiles.

SILA [1] vel SYLA silva Brutiorum maxima ad 200. mill. pass. patens, ubi mira picis copia, iuxta Apenninum montem. Virgil. Aen. l. 12. v. 715.

SILA [2] fluviolus, qui ex montanis ortus, sub ipso Tiguro minore, se in Limagum effundens, materiae ac lignorum omnis generis copiam, sub ver et autumnum, ex nivibus montium liquefactis inundans, civibus iisdem advectat.

SILANI expressiones aquarum apud Romanos vocabantur: quorum moduli aut ad unciarum, aut ad digitorum rationem instituti erant. Unde fit, ut apud Paulum l. ff. penult. de servit. rust. praed. in Epistola nescio cuius legamus, u(/daios2 tou= r)e/ontos2 da/ktulon, aquae fluentis digitum; apposite ad veterem inscriptionem Suessanam, in qua ordo Decurionum Coloniae Suessae, C. Titio cuidam Chresimo permittit, ut. aquae. digitus. in. domo. eius. flueret. Alii Tullios dixere [orig: dixêre], Sext. Pomp. Alii Salientes: Glossae Silvanos interpretantur; sed minus recte, vox enim mere Arabica est, [gap: Hebrew word(s)] Silan, i. e. fluxus aquae. Meminit eorum Corn. Celsus l. 3. Confert etiam aliquid ad somnum Silanus iuxta cadens. Similiter Lucretius, l. 6. v. 1263. quum ait,

Vide Laurent. Pignorium Comm. de Servis, et supra voce Foris, item ubi de Nymphaeis.

SILANUS [1] Titi Manlii Pontificis fil. qui a patre repudiatus, quod pecuniam accepisset a Macedonibus, dolore animi se suspendit nocte sequenti: Eius exsequiis neque pater interfuit, neque suadentibus, ut adesset, auscultavit. Val. Max. l. 5. c. 8. ex. 3.

SILANUS [2] integro [orig: integrô] nomine C. Iunius C. F. consul fuit, cum P. Cornelio Dolabella an. Urb. Cond. 762. sub Augusto: Proconsul Asiae sub Tiberio, damnatusque repetundarum et proiectus in Cytheram insulam. Tacit. l. 3. Annal. c. 69.

SILANUS [3] praenomine Marcus, legat. Caes. in Gallia [orig: Galliâ]. Caes. l. 6. comm.

SILANUS [4] Iun. Lucius. Claudii Principis gener, qui ab Agrippina, incestus cum sorore Iunia Calvina accusatus, erepta [orig: ereptâ] sibi Octavia [orig: Octaviâ], dataque Neroni, prae dolore gladio [orig: gladiô] proprio [orig: propriô] se transfixit, idque die nuptiarum, ad augendam invidiam. Tacit. Annal. l. 12. c. 1. Vide Sueton. in Nerone. Dion. etc. ut infra.

SILANUS [5] Dulius item Servilius, Commodi iussu interfecti, memorantur Lampridio. c. 7. Vopiscus Ulpii Silani meminit in Aureliano, c. 19. Tunc surrexit primae sententiae Ulpius Silanus etc.

Ap. Junius SILANUS Consul fuit sub Tiberio ann. Urb. Cond. 780. Consocer Claudii dicitur Suetonio, in Claud. c. 29. propter L. Silanum filum eius Octaviae sponsum. Proconsul Hispaniae et maritus Lepidae, matris Messalinae, a Claudio, incerto [orig: incertô] crimine, occisus. Fio l. 60. Sueton. c. 29. et 37. Eius filii duo L. Silanus et M. Silanus, L. gener Claudii fuit, Octaviae sponsus, Agrippinae artibus ad mortem actus. Marcus consul fuit cum Valerio Asiatico an. Urb. Cond. 799. Proconsul Asiae fuit et a Nerone initio Principatus [orig: Principatûs] occisus. Tacit. l. 13. Annal. c. 1. Fuit et D. Iunius Silanus Consul an. Urb. Cond. 806.

L. SILANUS eximia [orig: eximiâ] nobilitate disciplinaque [orig: disciplinâque] C. Cassii, apud quem educatus erat, ad omnem claritudinem sublatus, cuius metu occulto [orig: occultô] creditur Piso haud, prout debuit, coniurationem in Neronem maturare. Tacit. l. 15. Annal. c. 52. Hunc Nero infensus, quod claritudine generis et modesta [orig: modestâ] iuventa [orig: iuventâ] praecellebat, pervertere studuit, inductis vocabulo indicum, qui in Lepidam Cassii uxorem Silani amitam, incestum cum fratris filio et diros sacrorum ritus confingerent. Quare municipio [orig: municipiô] Apuliae Barrio [orig: Barriô] clausus a centurione, cui Silanus obnixus est et intendit ictus, quantum manibus nudis valebat, vulneribus adversis, tamquam in pugna [orig: pugnâ], cecidit. l. 16. Annal. c. 8. et. 9.

M. Junius M. F. SILANUS Consul fuit sub Tiberio 771. Proconsul Africae fuit, auctore Tacit. l. 4. Histor. c. 48. Mox Caius Caesar, turbidus animi ad M. Silanum otinentem Africam metuens. Socer fuit Caii Caligulae et ab eodem interfectus. Sueton. c. 22. et 23.

SILANUS [6] vide Creticus, Item Iulius, it. Iunius. Item Appius. Item Granius.

SILARUS fluv. Picentinorum, illos a Lucanis dividens, medius fere inter Salernum ad Occasum et Paestum ad Ortum. Huius fluv. ea [orig: eâ] fertur esse natura [orig: naturâ], ut virgulta et folia in ipsum decidentia lapidescant. Plin. l. 2. c. 103. Sili Nigro. Virg. Georg. l. 3. v. 146

Est lucos Silari circa, ilicibusque virentem
Plurimus Alburnum volitans, cui nomen asilo.

Nunc Silarus quos nutrit aquis, quo [orig: quô] gurgite tradunt
Duritiem lapidum mersis inolescere ramis.

Strabo l. 5. *sila/ridos2 potamou= meminit e)f' ou(= (inquit) tou=t' i)/dion i)storei=tai, to\ kasqie/menon ei)s2 au)to\n futo\n a)polisqou=sqai. Dionysius,

*pro\s2 de\ no/ton, ma/la pollo\n, u(pe\r *seirhni/da pe/trhn
*fai/nontai proxoai\ *peukenti/nou *sila/roio.

Nic. Lloydius. Hodie Selo, Baudrand. Oritur ex Apennino, in provinc. Principatus citerioris dein aliquot auctus fluviis in Sinum. Salernitanum se exonerat, 7. milliar. a Paesto in Boream 18. a Salerno in Ortum.

SILATUM idem quod Ientaculum, quod ieiuni Veter. Romani vinum sili conditum ante Meridiem absorbebant, Fest. Postea Ientaculum dictum est, de qua voce vide supra. Nempe non sile Attico, sed seseli, quod etiam sile dicebatur. Est autem Sil pigmenti nomen, quod utrum peregrinum an

Romanum esset, iam olim inter Eruditos controversum fuit, uti testatur his versibus Ausonius, Technopaegn. v. 9.

Ipsius certe mentio apud Graecos nulla, et res ipsa adeo non obvia, ut Vitruvius l. 7. c. 7. w)=xran esse Arricam existimaverit: imo tum non amplius inveniri diserte affirmet. Vide supra Ochra. Interim vox ex Graeco sw=ri videtur facta, vel potius su/ron, quo [orig: quô] nomine Veter. appellaverunt to\ *suriko\n, Syricum, tertium genus silis, rubri quidem itidem coloris, ut Sil Atiicum, sed obscurius et fuscius, ab insul. Syro, Pherecydis patria, sic dicti. Coeterum Sil Atticum limum esse scribit Plin. l. 33. c. 12. Theophrastus cinnabari Atticum vocat: qua de re vide pluribus agentem Salmas. ad Solin. p. 1157. et 1158.

SILBIUM urbs Phrygiae magnae, inter Apameam ad Occasum et Philomelium ad Ortum. Ptol.

SILENTIARII apud Senecam in Ep. 47. servi fuere [orig: fuêre], qui in familia coeterorum servorum murmur cohibebant. Ita quidem Popma, sed Pignorius Praefecturae huius nomenclaturam vel cum Salviano demum, vel paulo ante ipsum, in lucem prodiisse, censet. It autem de illis Salvianus de Provid. Dei l. 4. Pavent quippe Actores, pavent Silentiarios, pavent Procuratores; prope ut inter istos omnes nullorum minus servi sint, quam Dominorum suorum: ab omnibus caeduntur, ab omnibus conteruntur. Quod vero e Seneca affertur, idem Magisterium magis, quam nomenclaturam, indicare ait: Virga enim apud Senec. qua [orig: quâ] murmur omne famulorum compescehatur, illi insigne Tricliniarcharum, in ipso Triclinio, vidertur fuisse, extra quod Actoribus seu Dispensatoribus conveniebat. Haec in familia privata: maior dignitas Silentiariorum in aulis Principum fuit, quos Quietis Ministros vocavit Procopius de bello Pers. l. 2. ubi Adolium scribit Acatii filium, genere Armenium, in palatio Imperatoris fuisse ad ea quae sunt quietis minisirum: addens, quod munus Romani Silentiarium vocant: et quia Principis arcanorum essent conscii, sunt qui Auricularios item vocent. Insignes Clarissimi titulo [orig: titulô] fuisse, docet Iustinianus C. tit. de Silentiariis, Viros clarissimos sacri nostri Palatii Silentiario, circa latus nostrum militantes, de tutelis et curationibus excusari sancimus. Iidem Spectabiles, l. 30. Cod. de Inoffic. testam. sqaumasiw/tatoi, in Coucilio Chalcedon, act. 1. vocantur. Schola devotis iimorum Silentiariorum, occurrit in l. 4. dicendo mox tit. Cod. Iustin. Eorum enim plures erant, sed 30. ordinarii, in 3. decurias divisi, quibus singulis unus praeerat Decurio, unde tit. de Silentiariis et Decurionibus in Cod. modo dicto. Hinc dignitas eorum non contemnenda, licet tou= xamaizh/lwn fuisse dicat Zonaras, cum et horum opera [orig: operâ] in legationibus, et ad mandata perferenda uterentur Principes, uti passim docent Scriptores. Sed et Anastasius, antequam thronum conscenderer et Gobazes, postea Lazorum Rex factus, id muneris obiere [orig: obiêre], ut alios omittam. Olim Eunuchos id muneris obivisse, Claudian. innuit in Eutrop. l. 1. v. 418.

-------- Praefecti gemmis, vestique dabantur
Custodes, sacroque adhibere Silentia somno.

Affines hisce fuere [orig: fuêre], quos ad Somnum appellat Curtius l. 6. c. 11. ubi ait: At ne in vicinia quidem diversorii quemquam commilitonem receptum esse, sed per dispositos, quos ad Somnum habebat, omnes procul relegatos, ne femina illa (Philotas intelligitur) murmurantium inter se silentio verius, quam sono, excitaretur. Vide Pignorium Comm. de Servis, Tit. Popmam de Operis Servorum, Codinum de Officiis Aulae constantinop. etc. Alii ab his sunt Silentiarii, memorati Hariulfo in Vita S. Angilberti c. 1. et Matthaeo Paris. A. C. 1171. videlicet, qui in Silentiis, h. e. Collationibus vel etiam consistoriis Principum considebant ac deliberabant. Silentium enim Conventum privatum, in quo dissertationes de rebus publicis agebantur, *dia/lecin Zonarae, Conference Gallis: sed praesertim de rebus Ecclesiasticis, unde kathxhth/rios2 lo/gos2 definitur Nicetae in Manuele l. 7. num. 5. dictum esse, *sile/ntion quoque Cinnamo, constat. Vide quae ad hunc adnotavit Carol. du Fresne p. 493. ubi inter alia, Silentium et Conventum idem sonare, ex Iuliano Antecessore observat. Hinc Silentiarium, locus ubi Silentiarii stabant, primum et exterius cubiculum, quod Consistorio obversabatur, apud Landulphum Sagacem l. 16. et Anastasium in Histor. Eccl. Plura vide apud modo laudatum Auctorem in Glossar. et Dominic. Macrum in Hierolex. adde Brissonium de verb. signif. Meursium Glossar. Rittershusium ad Salvianum, Vossium in Glossar. c. 49. etc.

SILENTIUM [1] inter Persarum olim Numina. Amm. Marcellin. l. 21. c. 13. Apud Persas nemo consiliorum est conscius, praeter Optimates taciturnos et sidos, apud quos Silentii quoque colitur Numen. Aegyptiorum item, uti docent illorum Idola Harpocrates et Sigalion, seu potius unius idoli duo haec nomina, de quibus suo [orig: suô] loco [orig: locô] etc. In Scholis Veterum Silentium hinc Pythagoricum, celebre. Cum enim Vir hic sapiens animad verteret, non posse eum in sapientiae studio proficere, qui non solido prius iacto fundamento coetera superstrueret, obviam ratus est eundum temeritati Iuvenum, qui vix ad subsellia Philosophorum admissi iam inani loquacitate omnia perstreperent et nimium tinnirent: aequumque esse rebatur, ut illi, qui nihil adhuc rerum dicendarum nossenr [orig: nôssenr], placita Doctoris diuturna [orig: diuturnâ] admiratione concoquerent: Est autem Silentium admiratio subita, Quintilian. Declam. 2. Itaque is Silentii Deo [orig: Deô] Harpocrate, quem ab Aegyptiis cultum hunc in finem meminerat, in auxilium vocato [orig: vocatô], Discipulis suis silendi legem, quam

e)xemuqi/an vocabant, iniunxit: Quam licet plurimi praecise ad quinquennium extendant, incertum tamen illud tempus, pro aestimatae cultu sollertiae fuisse, et omnes quidem, ad minimum biennium integrum, tacuisse, discimus ex A. Gellio l. 1. c. 9. intra quod tempus, Annos silentes vocatum, a Claudiano de Consul. Mallii, illi *)akoustikoi\ dicti sunt: neque vero omnino prorsus abstinebant, sed rarius, submissius, tim idius loquebantur, et attenta [orig: attentâ] auscultatione modestaque [orig: modestâque] ac placida [orig: placidâ] de rebus a Philosopho propositis inquisitione, illud tempus transigebant: Ipse namque Plato, cui multa cum Pythagoricis fuere [orig: fuêre] communia, inter notas boni Discipuli refert zhthtiko\n ei)=nai, de Rep. l. 6. Et Claudian. de Mallii Theodosii Cons. v. 90.

Aliud Silentium erat, quinquennale illud, quod sibi ipsi imposuisse pertinaciter Apollonius Thyanaeus legitur, apud Philostratum, de vita cius l. 1. c. 11. Item illud Sophistarum posterioris aevi, qui, affectata [orig: affectatâ] gravitate, nescio quid secum submisse loquebantur, quod mox evomerent: de quo Persius Sat. 3. v. 81.

Nec non perpetuum illud, quod Monachi Carmelitae servant: qui et ipsi ad Pythagorae institutum, rigidioris vitae causa [orig: causâ], a carnibus abstinent, Polyd. Virgilius de Invent. rer. l. 7. c. 3. Quemadmodum et Basilidem sectatores suos ad morem Pythagoricum docuisse silere, tradit Eusebius Histor. Eccles. l. 4. c. 8. Illud vero inprimis, imo et supra Pythagoricum, celebre Silentium erat, quod in Sacris opertaneis Gentilium vigebat, qui diligentissime cavebant, ne horum Sacrorum arcana toi=s2 a)muh/tois2, h. e. religionis imprudentibus, quod profanos vocabant, innotescerent. Nam, ut Diodor. Sic. scribit c. 3. peri\ tou= pareisagome/nwn kata\ ta\s2 teleta\s2, ou) sqe/mis2 toi=s2 a)muh/tois2 i)storei=n ta\ kata\ me/ros2. Itaque Herodotus, Plutarchus, Eunapius, Alii, quum in eorum mentionem incidissent, negant fas esse sibi ea loqui, quae sciant. Unde Artemidorus, qui de Hecate l. 2. c. 42. *peri\ tou/twn le/gein, inquit, ou)/te o(/sion, ou)/te a)sfale/s2. eu)/dhlos2 de\ o( lo/gos2 toi=s2 memuhme/nois2 th=| *qew+|. oi( de\ a)mu/htoi para\ tou= memuhme/nwn manqane/twsan. et Graecis in eam rem elegans locutio in crebto usu est, peri\ tou= mustikw=n a)/stoma/ moi kei/sqw, qua [orig: quâ] significant, perperam eos ore uti, qui Mysteria evulgant: quod qui facerent, proprie e)corxei=sqai ta\ musth/ria dicebantur, apud Plut. Lucianum, Synesium: i. e. enbai/nein tou= r(uqmou= kai\ th=s2 o)rqo/thtos2, rhythmum excedere et regulam rectam, ut loquitur Aristides Disput. kata tou= e)corxoume/nwn. Atque huius silentii tanta fuit religio, ut nec qui violaret, nec qui oculos in haec Sacra immitteret ferret impune. Nota Acarnanum duorum Iuvenum, qui quod non initiati templum Cereris (Athenis an Eleusine) ingressi essent, tamquam ob infandum scelus, interfecti sunt, historia, apud Livium l. 31. c. 14. nec non laniatio Penthei, propter in specta mysteria, qua de vide Synesium l. de Provid. Quae vero illa fuerint, quae reticeri tanta [orig: tantâ] religione voluere [orig: voluêre], sanctiora sacrorum vocat Seneca, Ep. 95. revera [orig: reverâ] autem res turpissimas fuisse, ostendit Arnobius contra Gentes aliique. Diversa longe Silentii ratio in Christianorum veter. Fuit sacris: qui id institutum sic probarunt [orig: probârunt], ut religiosa [orig: religiosâ] eius observatione Mystas omnes longe superarint [orig: superârint]. Quemadmodum itaque Sanctiora sacrorum solis initiatis fuisse nota, Seneca loc. cit. dicit: et Photius ex veteri Scriptore, num. 242. Philosophiam divinam dividit, in r)hth\n kai\ a)pir)r(hton: Iamblichus autem l. 3. de Philos. Pythagor. in ta\ a)pi/r)r(hta, quae efferri non poterant, et ta\ e))kfora, quae foras efferre ius erat: ita universam doctrinam Christianam Veter. distinguebant, in ta\ e)/kfora, i. e. ea quae enuntiart apud omnes poterant, et ta\ a)po/r)r(hta, i. e. arcana, temere non vulganda, de quibus neque in familiaribus colloquiis, neque in catechesibus, neque in concioibus verba temere faciebant, coram Paganis, Catechumenis aut quibusvis aliis non initiatis. Sic Basilius de Spir. S. c. 27. doctrinae Christianae duas partes fecit, ta\ khru/gmata, praeconia, et ta\ do/gmata, quae alii ta\ a)pi/r)r(hta, arcana non evulganda, dicebant, aitque, ta\ do/gmata siwpa=tai. ta\ de\ khru/gmata dhmosieu\etai, Dogmata silentio [orig: silentiô] premuntur: Praeconia publicantur, atque ita de Silentio mysteriorum multa disputat. Vide quoque Gregorium Nazianz. Orat. 42. Et nota apud Pattes formula, in mentione potissimum Sacramentorum, usu trita, *)isasin oi) memihme/noi, Norunt [orig: Nôrunt] initiati, quod dicitur: Seu i)/sasin oi( mu/stai to\ lego/menon, seu i)/sasin oi( mustagwgou/menoi, quae phrases idem designant. Unde apud Theodoretum Dial. 2. negat Orthodoxus, de Eucharistia fas esse aperte loqui, quoties periculum adest, ne adsint initiati: Solebant itaque tum de talibus ai)nigmatwdw=s2, seu mustikw/teron respondere. Quo respiciens Cyrillus Hierosolymit. in Procatechesi, eleganter ait, Catechumenos, quibus fas non est cognoscere sacra mysteria, perihxei=sqai, vocem circumsonatem audire: postea vero, quum facti sunt fideles, enhxei=sqai, intus audita [orig: auditâ] voce erudiri. Idem dein discerte praecipit suis Auditoribus, ne quae didicerint, postquam fidelibus fuerint aggregati, Catechumenis, quos ponit inter tou\s2 e)/cw, enumerent. Sic itaque, cum soli fideles nota haberent Religionis Christianae mysteria, iidemque tanto [orig: tantô] studio [orig: studiô] illa occultarent, occasio Gentibus data est, traducendae verae pietatis, quasi tenebras sectaretur et lucem fugeret ac notitiam hominum: Celsusque proin Christianorum religionem kru/fion do/gma, clandestinam doctrinam, ludibrii causa [orig: causâ], subinde vocitabat. Sed Origenes hanc calumniam diluens ostendit, falsum esse, capita omnia doctrinae occultari: plurima enim, quae Gentes irrideant, palam tradi et omnibus exponi: quod si quaedam non passim omnibus communicentur, non magis eo [orig: eô] nomine reprehendi iure

Christianos posse a paganis, quam suos ipsi Philosophos reprehendant, disciplinam suam dividere solitos, in e)cwterika\ et e)swterika\ Vide Isaac. Casubon. de sacro hoc Silentio prolixe disserentem Exercit. 16. ad Baronium num. 43. ut et Tob. Pfannerum System. Theologiae Gentilis pur. c. 1. §. 7. ubi de more Gentilium Doginata diviniora arcane habendi; et §. seqq. usque ad finem eapitis, ubi de simili consuetudine Doctorum Ecclesiae V. et N. Testam. Haereticorumque cacozelia, nec non hic [orig: hîc] passim, inprimis in lemmate, Norunt [orig: Nôrunt] fideles, item in voce Mysterium, et Sphinx. Nec omittendum, quod apud Romanos coena [orig: coenâ] edita [orig: editâ] sublatisque mensis primis, Silentium fieri consuevisse, Servius tradit Aen. l. 1. sub fin. etc. In Reguin Monialium B. Mariae Sopwel in Anglia, in silentium mitti, Monasticae poenae species est: sed et olim in Monasteriis magnum ac frequentem Silentii fuisse usum, supra innuim us in voce Signum. Coeterum Silentii symbolum apud Gentiles olim Angeronae simulacrum fuisse, diximus in voce hac; Ranam item Seriphiam, voce Rana: de notione vero vocis augurali, vide Casaubon. ad Aug. Suetonii c. 25. et infra Sinister.

SILENTIUM [2] in carcere Inquisitionis, tam rigide exigitur, ut nulli captivo mutire ullumve sonum edere liceat. Quare si quis eiulet, aut infortunium suum deploret, aut clara [orig: clarâ] voce Deum precetur, aut cantet, sive pslamum, sive hymnum sacrum, mox adsunt carceris custodes, monentque in domo hac silentium servandum. Si non pareat captivus, iterato eum monent. Si pergat nihilominus, custos aperio [orig: aperiô] carcere eum egregie dedolat, non tantum ut ipsum castiget, sed et deterreat alios, qui, quoniam contiguae sunt eamerae altumque servatur silentium, et eiulatum, et sonitum ictum clare audire possunt. Nonnulli et tussi interdictum volunt, vide infra, et de Silentio hoc causisque eius, Phil. a Limborch Histor. Inquis. l. 2. c. 18.

SILENUS [1] Historicus, Dionysio Halicarn. l. 1. celebratus. Calatianum fuisse, deque rebus Siculis scripsisse testatur Athenaeus l. 12. Vide Voss. de Hist. Grace. p. 414.

SILENUS [2] Bacchi nutritius et Paedagogus, semper asino [orig: asinô] vehi solitus: quem Aratus, in gratiam alumm, inter sidera translatum dicit. Silenos vero provectioris aetatis Satyros dici, affirmat Pausan. l. 1. quos ebrios, ut plurimum, fingunt. Unde iacentem inducit Virg. Ecl. 6. v. 15.

Quique senex ferula [orig: ferulâ] titubantes ebrius artus
Sustinet, et pando non fortiter hoeret asello.

Phurnutus nomen habere vult u)po\ tou= sillai/nein, quod est proscindere convitiis. Quare Sillorum libri dicti, quibus ut Scepticus, Dogmaticos omnes maledictis proscindebat. Sed Aristophanis Interpres a voce si/nos2, quae penem significat deducit. Lucianus quoque in Deorum contione eum his verbis describit: *(o de\ falakro\s2 ge/rwn, simo\s2 th\n r)i=na e)pi o)/nou kata\ polla\ o)xou/menos2. Apud Platonem vero in Alcibiade Sileni, nihil sunt, nisi sectiles imagunculae ita concinnatae, ut diduci et explicari possent: At clausae ridiculam tibicinis speciem ostentabant: apertae venerabile numen exserebant. Itaque his comparat Socratem Alcibiades, quod longe alius intrinsecus esset, quam extrinsecus videri queat. Vide Voss. de Idolol. l. 1. c. 21. Sileni fabula unde sumpserit originem, non nisi gravate refert doctiffimus Bochattus. l. 1. Chanaan. c. 18. nempe ex prophetia [orig: prophetiâ] de Silo, qui Christus est, horrendum in modum detorta [orig: detortâ]. quod quasi per nebulam cum viderit Iustinus M. hanc ipsam prophetiam scripsit Daemones ad Bacchum retulisse, et in eius mysteriis o)/non asinum recensuisse: Hoc ille 2. locis; semel in posteriore Apolog. pro Christianis, et rursus in Dialogo cum Tryphone Iudaeo, ubi mira [orig: mirâ] metamorphosi o)/non in oi)non librarii mutarunt [orig: mutârunt]. Iam vero ut res expendatur accuratius. 1. Ut ex [gap: Hebrew word(s)] Sir, id est, cantico, Phoenices [gap: Hebrew word(s)] Siran, et Graeic fecere [orig: fecêre] Sirenes; it a ex [gap: Hebrew word(s)] Silo, vel [gap: Hebrew word(s)] Sil ab Illis [gap: Hebrew word(s)] Silan, ab his Sienus dictus. 2. Et quia de Silo dicitur, illius erit doctrina populorum, vel congregatio docendi causa [orig: causâ], Silenum aiunt fuisse valde doctum, et Bacchi ei)shghth\n, kai\ dida/skalon tw=n kalli/stwn e)pithdeuma/twn. In Aeliano, l. 3. Var. Hist. c. 18. Silenus de altero orbe mira narrat; in Plutarcho de Consolat. ad Apollon. de morte agit, in Virgilio loc. cit. de principiis rerum disserit. 3. Additur sive de Christo, sive de Iuda, ut quidam volunt: Ligans ad vitem asellum suum, et ad generosam vitem pullum asinae: Inde Silenus est e)pi\ o)/nou ta\ polla\ o)xou/menos2, i. e. asino [orig: asinô] plerumque vectus uti loquitur Lucian. in Concil. Deor. 4. Tale est, quod calcandis uvis ideo Silenum addicunt, quia sequitur in prophetia [orig: prophetiâ], sive benedictione Iacobi; Lavat in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum operimentum suum, instar calcantium in torculari, ut explicatur in Esaia [orig: Esaiâ]. c. 63. v. 2. 5. Sed nihil tam impium, quam quod Silenum semper ebrium esse fingunt, uti supra ostendimus; quia statim additur; rubent illi oculi ex vino, ac si eodem [orig: eôdem] id sensu dicatur, quo [orig: quô] a Solomone, Proverb. c. 23. v. 29. 30. Cui rubor coulorum? iis, qui vono immorantur. 6. Sileno denique pro cibo apud Euripidem in Cyclope v. 136. *kai\ turo\s2 o)pi/as2 e)sti\, kai\ boo\s2 ga/la. Coagulatus caseus est, et lac bovis; quia prop0hetia finitur hac [orig: hâc] clausula [orig: clausulâ]: Dentes eius ex lacte albescent. Nihil poterat Diabolus foedius comminisci, ut sanctissima religionis nostrae mysteria profanaret, et impiorum hominum cavillis exponeret. Nic. Lloydius. coeterum, Phrygem discertim vocat Tertullian. de Anima c. 2. ubi, inter alios, Deorum ordinibus insertos, etiam recenset Silenum Phrygem, cui a Pastoribus perducto ingentes aures suas tradidit: de auribus autem Midae ingentibus, satis notum. Quas Sileno commodasse [orig: commodâsse] quod dicit Sertullianus, nil mirum est; Fuit enim Silenus pro illis temporibus, naturae et antiquitatis omnis intelligentissimus: unde nec alium de istis, quam Silenum, loquentem inducere voluit Maro Ecl. 6. cui Silenus nomen, ubi Servius Poetam

ea maxime sequutum esse dicit, quae de Sileno prodiderat Theopompus Chius. Cuius fide etiam Aelianus Hist. Var. l. 3. c. 18. complara refert: etiam apud Cicer. Tuscul. l. 1. quoddam ex Sileni huius dictis reperias, ubi ait: Fertur de Sileno fabella, cum a Mida captus esset, hoc ei nuneris pro sua missione dedisse, docuisseque Regem, Non nasci hominibus longe optimum esse: proximum autem, quamprimum more. Quomodo vero cepterit Silenum Midas, docet inter alios Xenophon de Expedit. Cyril. 1. ubi ait, fontem, qui Midae dicebatur, vino miscuisse: nempe sic inebriavit is Silenum. Sed de fonte fabulam sapit, in quit Vossius: Credo, tam sapienti viro, sapientiam Midas magnis expeclorarit [orig: expeclorârit] culullis. Nec sane Silenus ille unus fuit e multis; sed unus e Regulis Cariae, qui Nisae imperaret, de quo fidem fecerit Diodor. Sic. l. 3. Liberi Thebani, qui Cadmi nepos fuit, su/gxronos2; imo idem cum Marsya, unde apud Herodot. l. 7. reperias, ut ab Apolline suspensus sit, o( tou= *silhnou= *marsu/ew a)sko\s2. Nec obstat, quod Marsyam hunc aliqui non Silenum, sed Satyrum appellent, ut Max. Tyrius Serm. 30. initio: Quippe iunior cum esset, Satyrus: grandior autem natu, Silenus dici meruit: sola [orig: solâ] enim aetate hi differebant. Marsyam autem Midae Regis temporibus vixisse, etiam id ostendit, quod legitur de Mida filiam despondente Attidi Cybeles amasio; item de Marsya, post Attidem a Meone interemptum, Cybelem in fuga sua comitante, ac tum provocante in certamen quendam seu Regulum seu Sacerdotem, a quo fuerit excoriatus. Vide Gerh. Ioh. Voss. loc. cit. Effigem sileni in Lucerna veteri exhibet Fortun. Licetus de Lucernis Antiqq. l. 3. c. 11. et l. 6. c. 27. ex argento caelatam habes, apud Plin. l. 33. c. 12. in marmore Pario repertam, apud eundem l. 36. c. 5. Sed et Silenum festive gestientem, inter Pictoriae Artis miracula, servat hodieque Musaeum Kircherianum, ut videre est apud Georg. de Sepibus in Descript. illius p. 8. Pingebatur autem calvus et naso [orig: nasô] colliso [orig: collisô] deformis: unde Lucretius, l. 4. v. 1162. Simula, Silena est. Imo tw=n e)n toi=s2 saturikoi=s2 ai)sxi/stous2 Silenos nominat Xenophon, vide Casabon. ad Iulium Suet. c. 45. Hinc in Satyra Graeca veteri, inter Satyricas personas, Silenus quoque, Papus, et ex utroque compositus, Papposilenus, fero [orig: ferô] ac terribili aspectu, erant: fuitque Sileno crassa tunica foeno [orig: foenô] contexta et a)mfi/malloi xitw=nes2, utrinque villosae, Scaliger Poetic. l. 1. c. 17. qui primum se ausum esse longissimis versibus, quippe novenariis, canere Silenum, scribit l. 2. c. 27. cuiusmodi distichon Laertius in vita Diog. recitat,

*dio/genes2 a)/ge le/ge, ti/s2 e)/labe/ se mo/ros2
*)es2 a)/i+dos2 e)/labe/ me kuno\s2 a)/grion o)da/c.
Diogenes age dic, quod corripuit te fatum?
In Orcum rapuit me canis ferox morsus.

SILESIA Germaniae regio ampla, populosa, fertilis, diu fuit sub imperio Polonorum, sed tandem subiecta coronae Bohemicae, a tribus saeculis, accipiens nomen ab amne Schleso, vel, ut alii sentiunt, a Schleso rege. Odera fluv. perlabitur eam. Hanc igne et ferro [orig: ferrô] vastavit Sobieslaus Bohemiae Princeps A. C. 1140. unde a Boleslao Moravia [orig: Moraviâ] non mitius habita est. Postea Vladislao, Poloniae Regi, qui a subditis pulsus fuerat, pace facta [orig: factâ], concessa est a Boleslao, hac [orig: hâc] lege tamen, ut Poloniae Regem superiorem agnosceret. Immaniter dein a Battone direpta est, Henrico Principe Lignito [orig: Lignitô], cruentissimo [orig: cruentissimô] praelio [orig: praeliô] a Tartaris superato [orig: superatô], A. C. 1241. In Silesiam postmodum Vladislaus Loketek Plon. Rex frustra expeditionem suscepit, A. C. 1300. quam, Principum discordiis callide usus, Iohannes Bohemiae Rex. occupavit, A. C. 1327. Sub initium belli Bohemici regni huius Directoribus accessit, A. C. 1618. mox ope Ioh. Georgii Elect. Saxonici a Ferdinando II. subiugata, A. C. 1621. varias bello [orig: bellô] Germanico [orig: Germanicô] vices subiit. Recepit magna ex parte Ioh. Hussi doctrinam, saeculo [orig: saeculô] 15. datisque literis Maiestatis privilegeia incolis, sicut Bohemis Moravisque confirmavit Rodolsus II. Imperator A. C. 1609. Latitudo eius patet itinere 3. dierum, et longitudo 4. dierum: extenditur que a reg. Hungarica, usque ad Brandeburgensem Marchiam. Sermo pop0uli Germanicus est: ab altera tamen parte Oderae fluv. ubi Poloniam respicit, lingua Polonica praevalet, vide Munst. Ioachim. Curaeum, in Annal. Siles. Melch. Goldast. de regn. Bohem. Nicol. Hennelium, Silesographia, et Sabellic. Enn. 10. c. 2. Hodie sub Austriacis; sed in ea sunt aliquot Duces sui fere iuris, nempe Bergensis, Lignicensis et Monsterbergensis: quibus omnibus exstinctis, ultimo e Piastea familia Georgio [orig: Georgiô] Wilhelmo [orig: Wilhelmô] A. C. 1675. mortuo [orig: mortuô], ad Imperatorem, ditiones eorum amplissimae redierunt. Origo Silesiae Ducum a Vladislao retro memorato fuit, qui a Piasto, vide ibi, ortus, postquam a fratribus regno [orig: regnô] p0ulsus esset, Silesiam tenuit, mortuus A. C. 1159. Hoc [orig: Hôc] geniti, Conradus Loripes tenuit Glogoviam, Boleslaus Inferioris Silesiae, Miciss aus vero Superioris Deces progenuit. E prioris posteris Bolessaus Calvus vel Saevus, pater fuit Henrici, lineae Ligniciae, et Bolessai Suidnicensis auctoris. A posterior Teschinensis et Oppoliensis ramiorti sunt. Praeter hos etiam ramus Glogoviensis fuit, qui a Conrado A. C. 1289. exstincto ortus, iterum subdivisus est in lineam Sagano-Glovianam, et Steinavia-Olsnensem. Fuit autem Conradus hic frater Bolessai Calvi, de quo antea. Vide de his omnibus accurate disserentem, Philippum Iac. Spenerum, Syll. Geneal, Hist, in enarratione familiae piastcae, in qua praeter aliquot Reges et Principes Poloniae, Silesie utrtusque Duces. Addo, quod terra haec post ultimi Principis obitum, regio Caesaris patrimonio. sive Camerae, ut vocant, accessit; qui Principatuum alios sibi seposuit (die Tasel oder Cammer-Furstenthumer ) alii in alios collati sunt. Et quidem Crosnensem Elector Brandeburgicus, Oppoliensem et Ratiboriensem Poloni, pignoris iure; Troppaviensem, Iagendorffium et Teschinensem Liechtenstenius; Saganensem Lobkowicius; Munsterbergiae partem Aversbergius; Oelsensem Wirtenbergii, denique

Crothaviensem et Neussensem Vratislavius Episcopus possident, supremo tamen Praesidi (dem Koniglichen Ober-Ampt ) a Marthia Hunniade Bohemiae Rege, eiusque successore Vladislao, primum constituto (ni Polonum forsan et Brandeburgicum excipias) obnoxii. Tob. Pfannerus de praecip. Germaniae Principp. Gentibus c. 1. de Gente Austriaca, ubi gentis huius historiam ab ovo arcessitam habes. Vide quoque Georg. Hornium Orb. Imp. cum Notis L. Ioach. Felleri p. 389. Dividitur regio in SVII. Ducatus seu partes. In Silesia superiore IX. sunt, nempe Ducatus Swidniensis, Bergensis, Munsterbergensis, Grotkaviensis, Carnoviensis seu Iagerndorff, Oppaviensis, Oppoliensis, Ratiboriensis et Teschinensis. In inferiore VIII. Crossensis scil. iuris Brandeburg. Glogaviensis, Saganensis, Ligniciensis, Iavriensis, Volaviensis, Olsnensis et Vratislaviensis. Terminatur ab Ortu Polonia [orig: Poloniâ], a Septentrione Marchia [orig: Marchiâ] Brandeburgica [orig: Brandeburgicâ]; ab Occasu Lusatia [orig: Lusatiâ] et Bohemia [orig: Bohemiâ], a Meridie Moravia [orig: Moraviâ] et Hungaria [orig: Hungariâ] superiore. Totius provinciae caput est Vratislavia, Breslaw, ad Oderam fluv. Eius autem pars est etiam Comitatus Glacensis, quamquam ab aliis sub Bohemia propria comprehendatur.

Brega, Brieg. Crossa, Crossen. Glogavia, Glogaw. Grotkavia, Grotkaw. Iavria, Iawer. Lignitium, Lignitz. Munsterberga, Monsterberg. Olsna, Olss. Oppava, Tropoaw. Oppolium, Oppelen. Ratibora, Ratibor. Saganum, Sagan. Suvidnia, Schweidnitz. Volava, Volaw. Vratislavia, Breslaw, provinciae caput.

SILIA Senatoris uxor, in exilium acta tamquam non siluisset, quae viderat pertuleratque proprio [orig: propriô] odio [orig: odiô]. Tacit. l. 16. Annal. c. 20.

SILIANUS lacus Dalecarliae, in Suecia, in confinio Gestriciae provinc. ab Ortu in Occasum extensus.

SILICENSE flumen Hispaniae Baeticae in Singulim influens, Hirt. de Bell. Alex. c. 57. las Algamidas, Morali.

SILICERNIUM Festo farciminus fuit genus, cuius esu familia purgari solebat; dictum quia, cuius nomineres ea instituebatur, is iam silentium (i. e. umbras) cerneret. Donatus inquit esse cenam, quae Diis Manibus inferebatur, quod eam silentes cernant umbrae: poni autem super silice solebant Epulae mortuales. Scaligero cena fuit funebris, quae senibus exhibebatur, dicta quasi Selucernium, i. e. a)luxni/a; quod natali die lucernae accendebantur, mortuali non: vel a silicibus, quasi Silicoenium, i. e. cena supra silicem posita, eo quod istius modi funebre epulum in ara lapidea exhibebatur, Servius ad Aen. l. 5. Peractis enim ad sepulchrum iustis, convivia domi apparabantur, ad quae Amici atque Cognati convocabantur: Seni bus etiam cena exhibebatur funebris, quae Silicernium appellabatur; imo interdum populo quoque Epulum praebebatur, aut cruda distribuebatur caro, quod Viscerationem vocabant. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 39. Leges XII. Tabb. Silicernium hoc Circumpotationem, Graec. peri/deipnon, vocarunt [orig: vocârunt], sustuleruntque, verbis his: Uti servilis unctura, omnisque circumpotatio tollatur. Ubi tamen non omnem circumportationem, sed servilem, tantum, sublatam esse, docet Iac. Raevardus dicens, Quin liberi homines, coronati parentantes, cum supra tumulum dapes posuissent, curcumpotare potuerint, nulla [orig: nullâ] lege mihi prohibitum fuisse videtur. Certe enim Varro Meleagris, Funus, inquit, exsequiati laute, ad sepulchrum antiquo [orig: antiquô] more Silicernium confecimus, id est, peri/deipnon, quo pransi discedentes dicimus alius alii, Vale. In quae verba Rosinus, Significat Silicernium convivium funebre, quod apud Veter. exhiberi senibus solebat: dictum, quod cum silentio edentes cernerentur: vel propter defuncti memoriam, vel quod cogitarent, se mox illum sequutoros; quapropter abeuntes e convivio, velut se amplius non visuri, mutuo sese salutabant. Alii aliter. Quorum quidquid sit, factum inde, ut Silicermum pro sene figurate accipiatur. Antesignanus in Terent. Adelph. Actu 4. Vide quoque infra Strava, it. Tripus: Visceratio. Est autem Silex, vel Hilex, ex Graeco xa/lic, in eo a caemento diversus, quod caementum caedendo [orig: caedendô] fit, et pars est maioris saxi: silex naturaliter ita reperitur, nec ex alio avellitur vel excideitur: utrique vero parvi sunt lapides, et structuris accommodati, qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 378. et seqq. ubi Graecorum structuram e silice et duro lapide fuisse, non ex quadratis saxis, inter alia addit, nec non supra Paries alibique: uti de vias in Urbe silice sternendi ratione, a Censoribus primum Romae instituta [orig: institutâ], Liv. l. 41. c. 27. ac infra voce Strata Mont. it. Viarum Cura. de Silicum usu in crystallinis conficiendis, ubi de Vitro, de Silice vero quem Pessinuntii pro Deum [orig: Deûm] matre coluere [orig: coluêre], supra voce Dii: et plura de Silicerniis Veter. voce Parentalia.

SILICIBUS Romam fuisse stratam modo diximus. Idem affirmat Prudentius contra Symm. l. 1. v. 583.

Ii unde tanta [orig: tantâ] copia [orig: copiâ] effossi sint, adhuc ambigunt Eruditi: quo [orig: quô] colore fuerint, an ex his Prudentii discas. Fuerunt autem tabulati; at qui apud nos silices dicuntur, aliam formam habent, nec exscinduntur e rupibus, sed in agrorum, aut aquarum fundis colliguntur. Georg. Fabricius Comment. ad d. l.

SILIGINARII in Lapide Romano: ANNONAE. SANCTAE. AELIUS. VITALIO. MENSOR. PERPETUUS. CORPORI. PISTORUM. SILIGINARIORUM. dicti sunt Pistores, qui in siligineo pane, populo distribui solito, conficiendo occupabantur. Fuit autem hic panis Romae inter laudatos, unde verus Horatii Interpres panem secundum interpretatur, non siligineum, non prunum,

uti vidimus supra; et eundem mundas bucellas vocat l. 4. Cod. Theod. de annon. civ. et pan. grad. Nempe cum prius frumentum popuio distribueretur, Aurelianus Imp. primus panariam distributionem instituit. Vopiscus in co, c. 35. Non praetermittendum videtur --- Aurelianum --- bilibres coronas populo promisisse si victor rediret: et quum aureas populus speraret --- coronas eum fecisse de panibus, qui nunc siliginei vocantur, et singulis quibusque donasse [orig: donâsse]: ita ut siligineum suum quottidie toto [orig: totô] avo [orig: avô] suo [orig: suô] et unus quisque reciperet, et posteris suis dimitteret. Qua de re vide Salmas. ad loc. et hic [orig: hîc] passim, inprimis in vocibus Annonae, Gradilis Panis: de Siligine vero, Plinium l. 18. c. 8 et 9. et qui de Re Cibaria scripserunt.

SILINUS Pausan. l. 5. Sclenus, Xenoph. Selinus Strab. fluv. Peloponnesi, per Elidem fluens.

SILIQUAE porcorum cibus. Lucae c. 15. v. 16. ubi de acolasto, qui in fame repleri cupiebat a)pi\ tw=n kerati/wn, w(=n h)/sqion oi( xoi=roi, Siliquis, quas proci comedebant. Nec certe leguminum siliquae (quales habent pisa, fabae, lupini, phaseoli, alia id generis) ut nonnulli volunt, quos Graeca vox kerati/wn abunde refellit: leguminum enim siliquae loboi sunt. Sed fructus arboris ceratoniae siliquis digitalibus inclusi, aut etiam ipsae siliquae. *kera/tia namque proprie sunt cornicula, quomodo dici potuit vel ipse hic fructus, a corniculis, quae in eo eminent; vel etiam siliquae, quae in modum cornuum curvatae sunt, falcatae hinc Plinio l. 15. c. 24. Simeon Sethi culoke/rata vocat, quia siliquae illae lignosae sunt: alii culo/gluka, ab insigni dulcedine. quam arborem cum Ficu Aegyptia confudere [orig: confudêre] quidam, refutati Plinio l. 13. c. 8. In Aegypto enim non nascitur, sed in Syria loniaque, et circa Gnidum, atque in Rhodo: unde Graecam nonnulli vocant, columella l. 6. c. 8. Nec in Italia peregrina fuit: multum quoque cognita Nicaeae et Maris Ligustici acclis. Nascitur et in agro Neapolitano --- In via Appia frequentissime conspicitur. Incolae Salequa vocant, nomine a Siliqua detorio [orig: detoriô]. Idem Plin. l. 15. c. 24. et 28. Profert autem siliquas aestate et auctumno [orig: auctumnô], quae recentes ab arbore decerptae gustui suntingratae, sed diu in cratibus siccatae adeo mites sunt, ut dulces fiant, neque insuaves: ita ut iis pro cibo utantur tenuiores. Horat. l. 2. ep. 1. v. 123. de Poeta,

--- -- Insomnis quibus et detonsa iuventus
Invigilat, siliquis et grandi pasta polenta [orig: polentâ] etc.

Neque vero hae siliquae sim pliciter porcis dabantur, sed postquam sucus ex iis expressus erat; nam ex siliquis in Syria vinum factitatum, constat. Vide plura de hac arbore et fructu, apud Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 56. Salmas. ad Solin. p. 45. et seqq. nec non supra, in voce Ceratium.

SILIQUATICUM id apud Romanos, quod pro exponendarum mercium licentia dabatur. A Siliqua, primo et minimo pondere, Spelmann. Fuit autem Siliqua, vigesima quarta pars solidi, septima unciae, scrupuli sextam partem, drachmae vero decimam octavam conficiens, apud Romanos. Graecis vero Siliqua, sive kera/tion, i. e. corniculum, sita/ria 4. continebat, Angl. two grains and eleven twelfihs Troy: signabaturque sic ke, Fr. Gouldmannus Diction. Siliquam auri vigesimam quartam partem Solidi facit Nicandri Interpres; *(h ou)gki/a e)/kei sta/gia e(c, to\ de sta/gion kera/tia kd. Uncia habet solidos sex, solidus vero Siliquas 24. Inde in morem vertit, ut pro semuncia, Graecus auctor ei)kosth\n teta/rthn, h. e. dimidiato [orig: dimidiatô] milliarensi, vel 12. follibus, quae 24. pars Solidi erat, Siliquam diceret. Isidor. l. 16. c. 24. Stliqua 24. pars Solidi est, ab arboris semine vocabulum tenens. Ubi Anton, Augustinus nummi genus esse putat: Scaliger speciem argenteam nummi: Hottomannus, ex male intellecto Isidoro, argenteum nummum facit, Lunae crescentis sive cornutae nota [orig: notâ] signatum: Salmasio fuere [orig: fuêre] minutuli nummi aurei, eodem [orig: eôdem] nomine ac pondere, quo [orig: quô] Siliquae Latinis, kera/tia Graecis. Imo numquam tam minutuli nummi ex auro Romanis fuere [orig: fuêre]: sed duodecim folles Siliquam dicebant. Clare Iustinianus in LL. rusticis, kera/tion e(\n h)/goun fo/lai dw/deka. Sic Georgius Cedrenus in Leone Isauro, ubi scribit, in Solidum pendi Milliarensem unum, pro eo mox dike/raton, i. e. duas Siliquas, seu 24. Folles ponit. Anastasius Biblioth. argenteum nummum reddit: nec quidquam aliud binae sitiquae, quae appellabantur ratione auri, solvebantur autem in argento aut aere. Vide supra in voce Milliarensis. Siliquas tres in Solidum annuas, centesimam fuisse legitimam, discimus ex Autiquo Interprete, qui Theodosii legem sub tit. de Usuris, qua [orig: quâ] vetat ultra centesimam iure permissam, aliquid sub occasione necessitatis eruere foeneratores, sic explicas: Si quis plus quam legitima centesima continet, id est, tres siliquas in anno per solidum amplius, a debitore, sub occasione necessitatis, acciperer vel auferre praesumpserit, i. e. milliarensem, et partem eius dimidiam, 36. folles: quam octavam Solidi partem, dicit Novella 106. Calculatores Sescunciam. Hinc ergo Siliquaticum, do cente magno [orig: magnô] Cuiacio [orig: Cuiaciô] Observat. l. 16. c. toto, dictum vectigal est, quod ex qualibet mercium negotiatione, nundinis fisco in solidos singulos venditor dimidium Siliquae, et emptor alterum dimidium inferret. Vide Gronovium de Pecun. vet. l. 4. c. ult. Introductum autem tributum hoc est a Valentiniano et Theodosio, augendo, quod exhaustum fuerat, aerario, ut est in eorum Novella 48. etc.

SILIS vulgo SILE, fluv. Venetiae ex agro Taurisano per Taurisium, vel Tarvisium urb. fluens, et in mare apud Altinum delabens.