CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SILISTRIA urbs ampla Bulgariae, sedes Praefecti Turcici, ad amnem Abis; 30. mill. pass. ab Istro in Meridiem, Sophiam versus 60. Quid olim fuerit, non constat.

SILIUS [1] videntur Silii a Silo quodam, i. e. aduncum nasum habente, nomen sortiti. Fuit horum familia plebeia quidem primo, postea vero nobilis et honorata, maxime circa Augusti tempora, cum etiam ad Consulatum ascendit: nam antea quaesturis, et praeturis contenta substitit.

SILIUS [2] praenomine Caius, amicus Germanici, ingentis exercitus [orig: exercitûs] septem per annos moderator, partisque apud Germaniam triumphalibus, Sacroviriani belli victor, instinctu Seiani subversus est, immisso [orig: immissô] Varrone Consule; qui paternas inimicitias obtendens odiis Seiani per dedecus suum gratisicabatur. Igitur victoria per avaritiam foedata, et uxor Sosia arguebantur, nec dubie re petundarum criminibus haerebant: sed cuncta quaestione maiestatis exercita, et Silius, imminentem damnationem voluntario [orig: voluntariô] fine praevertit: Saevitum tamen in bona. Tacit. l. 4. Annal. c. 19. Vide et Caius.

SILIUS [3] Italicus poeta praestantissimus ex Hispania oriundus, romae natus est et educatus, gratissimius Domitiano Imperatori cuius favore ad tertium Consulatum perductus est. Virgilii natalem quotannis celebrabat, septuagenarius sepisum interfecit, dolore cuiusdam clavi insanabilis. Scripsit poema de secundo bello Punico, libris 17. maiore cura [orig: curâ] quam ingenio [orig: ingeniô], inquit Plin. l. 3. ep. 6. in quod Petrarcha quoque carmen composuit: quid forte aliter sensisset, si in exemplar Silii, durante Concilio [orig: Conciliô] Basiliensi, repertum incidisset. Interim insigniter opulentus hic Poeta fuit, et praedium suburbanum, quod Ciceronis erat, villamque, in qua Virgilius conditus, possedit. Martial. l. 11. Epigr. 49. Tacitus, l. 3. Hist. c. 65. Voss. de Poet. Latin. c. 3. et de Hist. Lat. c. 29. Lil. Giraldus, Petr. Crinitus.

SILIUS [5] praenomine Titus, in legione 7. C. Iulii Caesaris tribunus, a P. Crasso Andibus hiemante frumenti commeatusque petendi causa [orig: causâ] in Venetos missus et ibidem reternus, Caes. l. 3. Comm. c. 8.

SILLINA Insul. apud Solin. c. 22. de Britannia, Sillinam quoque insulam ab ora, quam gens Britanna Dumnonii tenent, turbidum fretum distinguit: Salmasio ea videtur, quae Silinmus Plinio dicitur et Ptolemaeo *sili/mnou nh=sos2 e)/rhmos2, Silimni insula deserta: medio [orig: mediô] inter Britanniam ac Hibernaim situ; quo Haereticos quosdam a Maximo relegatos, refert alicubi Sulpicius Severus. Vide Salmas. ad Solin. p. 246.

SILLUS Graece *si/llos2, Hesychio e)/mmetron skw=mma: Aeliano l. 3. Var. Hist. c. 40. yo/gos2 kata\ paidia=s2 dusare/stou, contumelia um ioci acerbitate, unde sillainein, irridere, quam vocem Pollux l. 2. c. 4. interpretatur, e)pi\ xleuasmw=| sei/ein tou\s2 o)fqalmou\s2: quamque originem quoque vocis Silenus esse quidam volunt. Eorum celebris Scriptor fuit Timon, sectae Pyrrhonianae, qui a Phlio, Peloponnesi civitate Phliasius dicitur Suidae, alias misa/nqrwpos2 cluit, tresque Sillorum libros composuit, in quo toto opere dicteria ac convitia in Philosophos, maxime Dogmaticos, iaciebat; Unde libros hosce yo/gous2 tou= filoso/fwn vocat praefatus Suidas. A. Gellius l. 3. c. 17. Timon, inquit, amarulentus librum maledicentissimum conscripsit, qui *si/llos2 inscribitur. In eo Platonem contumeliose appellat, quod impenso [orig: impensô] pretio [orig: pretiô] librum Pythagoricae disciplinae emptsset, exque eo Timaeum nohilem illum Dialogum concinnasset [orig: concinnâsset]. Citant illius versus Diogenes Laertius, Sextus Empiricus, Plutarchus, Athenaeus, Stephanus de Urb. Eusebius, Clem. Alexandrin. etc. Fuere [orig: Fuêre] illi vero perpetuae fere ex Homero parodiae, Heinsius l. 11. de Satyra Hor. Specimen unieum ex Gellii loc. cit. adnectam,

*kai\ su\ *pla/twn: kai\ ga/r se maqhth\n o) po/qos2 e)/sxe.
*pollw=n d' a)rguri/wn o)li/ghn h)lla/cao bi/blon
*(/oqen a)parxo/menos2 gra/fein e)dida/xqhs2.
Et tu Plato: Nam te discendi desiderium cepit,
Multa autem pecunia [orig: pecuniâ] exiguum tibi comparasti [orig: comparâsti] librum,
Unde incipiens scribere talia didicisti.

Vide Anton. Thysium Notis in Gellium loc. cit. Iul. Caes. Scaligerum Poetic. l. 1. c. 47. et 54. Salmas. ad Solin. et supra ubi de Sileno.

SILO [1] Princeps Sarracenus, tenuit Legionis et Asturiae regna, saeculo [orig: saeculô] 8. Huic Aurelius, qui fratrem Troilam occiderat, sororem suam elocavit: quo [orig: quô] mortuo [orig: mortuô], An. 775. Silo successit, per ann. 8. vel 10. Alphonsi filii Froilae tutor.

SILO [2] Poppaedius celeberrimus Italiae dux, uti vocatur Velleio l. 2. c. 16. Ubi Pompedius reponit Vossius, ex Diodoro, ac Orosio. apud Appianum est *pompa/dios2 leviculo [orig: leviculô] errore pro *pompai/dios2, aut *pomph/dios2; ita enim aliquos scribere video; in his Iosephum Iud. Antiq. l. 19. c. 1. ubi tamen non hunc, sed alium posteriorem nominat. Dio quoque l. 48. Antonii ducem quendam *ou)ph/dion *silw=na vocat, sed legendum *pomph/dion. Apud Senec. patrem controv. 1. 2. 5. Declamator quidam mendose Pompeius Silo vocatur: ac ita quoque huius nomen corruptum apud Obsequentem. n. 116. Plutarch. in Apophth. hic *po/mpios2, in Mario *po/mplios2 dicitur: utrobique scribendum *pomph/dios2, aut potius *pompai/dios2, ut apud eundem in Catone minore. In hunc modum

SILOE et SILOAH fluviolus Palaestinae apud Hierosolymam, Fuit et oppid. sive pagus huius nominis ibidem, teste Iosepho.

SILPHIUM Cyrenensibus si)rfi aut si/lfi, item se/rfi, unde Graecis si/lfion et si/lpon, Latinis Sirpe, Silpe, et Serpe, atque porro lac serpicium, unde Laserpicium; aliquando pro succo ipso sumitur, unde silfiwta, lasere inspaersa, atque haec propria notio vocis Lascrpacii est. Graecis tota est planta, ut in Proverb, *ba/ttou si/lfion; aliis radix solum, ut in qua fere tota silphii strips consistit. Est autem Silphium herba ferulaceo [orig: ferulaceô] caule, semine foliaceo [orig: foliaceô], folio [orig: foliô] apio simili, quod ma/sp eton vocatum est (sicut semen fu/llon ) cuius foliis pecora purgari et saginari, caule ipso [orig: ipsô], qui h(du/osmos2, odoratus, homines vesci consuevere [orig: consuevêre]: sucus insuper e radice atque caule, ille r)izi/as2, iste kauli/as2, ille vilior. hic pretiosior, capiebatur, plurimis rebus usui futuras. Qui ut in longinquas et transmarinas regiones exportatus perduratet, in vas coniectus, furfure (ut ait Plin. l. 19. c. 3, potius farina [orig: farinâ] ) admixto [orig: admixtô] tam diu concutiebatur, donec colorem sumeret candidum: alias enim sinceri lasaris color rufus erat modice et translucidus. Erat porro hic sucus Cyrenensibus ento/pios2, utpote apud quos septem annis ante urbem conditam imbre piceo [orig: piceô] madefacta [orig: madefactâ] tellure natum Silphium proditur, quum ante non extaret. Unde quamdiu Battiadae iis im perarunt [orig: perârunt], in suis nummis ab uno latere Batti imaginem, ab altero Cyrenas regnum et Silphium Batto offerentes praeferebant. Iis exstinctis, caulem silphii deinceps, et Hammonis effigiem, insculpserunt. De terminis vero regionis silfiofo/rou (nam certum regionis spatium silphium occupaverat) incerti fluctuant Auctores; Herodotus a Cyrenis ad os Syrtis maioris eam extendit, Plinius stadiis 240. Theophrastus 4000. Alii aliis limitibus eam circumscribunt. Quam incursione barbarica [orig: barbaricâ] vicinorum Nomadum adeo vastatam postea esse, tradit Strabo l. 17. ut pene ad imernecionem stirps ista exstincta sit. Plinius exstincti laserpicii in Cyrenaica hanc rationem adfert, Quoniam publicani, qui pascua conducunt, maius ita lucrum sentientes, depopulantur pecorum pabulo, loc. cit. Certe eiusdem, ut et Dioscoridis aetate, silphium Cyrenaicum amplius non fuit: sed ex Media (quod Cyrenaico parum cedere ait Strabo ) Syriaque advehi coepit; de quo triplici Silphie genere, Cyrenaico inprimis, vide fuse agentem Salmas. ad Solin. p. 352. et seqq. p. 1025. nec non supra, ubi de Laserpicio.

SILPIUS mons Syriae, in quo Antiochia magna ad Orontem, a Seleuco condita est, eodem [orig: eôdem] tempore, quo [orig: quô] Laodicea et Apamia Suid.

de SILVA nomen illustris in Hispania Familiae, e Lusitania ortae. Eius lineae duae sunt praecipuae: Altera Comites de Cifuentes complectitur, altera Duces de Pastrana. Haec a Didaco Gomezio de Silva Dn. de Chamusca, Ministro Ioannis I. Regis Lusitan. descendit, cuius abnepos Ruis Gomesius ad Philippum H. Regem Hispaniae transiit, et servitiis, ut Dux Pastranae crearetur, meruit: maritus Annae Mendoziae Principis Meliti filiae, a qua Mendozium sibi nomen liberi adiecere [orig: adiecêre]. Et quidem in his Rodericus Ducale axioma Pastranae continuavit; Didacus Dux Francavillae, ab uxore Anna Sarmientor de Villandrado, Conitatum de Salinae ac RibAdeo, ac dein titulum Marchionis de Alenquer hactus est, demum tertius Ruis Gomesius Comes de Galbe, honorem Matchionis de Liseda obtinuit. Illa linea, (Comitum de Cifuentes ) descendit ab Aria Gomesio de Silva, qui sub Ferdinando Rege Portugalliae claruit. Huius namque pronepos Ioannes Comitis nomen primus gestavit, ac post eum filius Alfonsus, auctor reliquorum Comitum. Quorum cum directa linea defecisset, successit Petrus de Silva Giron de Alarcon, ob matrem de Silva, ex Dominis de Villarcio de Fuentes oriundam. Alius Ioannis I. Comitis praefati filius Ioannes de Silva et Rihera, Dominos de Villaseca, ac Marchiones de Moniomayor genuit. In linea Ducum de Pastrana, Rodericus de Silva Mendoza Gusman, Dux Pastranae et Estremerae, Princeps de Melito et Dux de Villafranca, in Regno Neapolitano ex Cahtarina de Mendoza Sandoval Roxas Duce del Infantadgo, genuit Rodericum de Silva Hurtade de Mendoza Comitem de Saldanna, cui... de Haro, filia Ludovici de Haro nupsit A. C. 1666. Vide Phil. Iac. Spenerum Theatro Nobilit. Europ. Part. 2. in Ind. et Part. 3. p. 87.

SILVACUM vulgo SAUVOY, monasterium Galliae, Lugduno Clavato proximum. Vel potius Ville en Selve, locus inter Noviomagum et Haminum, seu inter Isaram et Suminam, adiacens silvae Baniensi, Forest de Baine, satis remotus ab urbe Lauduno, interfluente isara [orig: isarâ], et silva [orig: silvâ] codiciacensi intercedente. Vide Hadrian. Vales. Notit. Gallie.

SILVA Ducis Belgice s'Hertogenbosch, Gallice Bois le Duc, urbs Brabantiae, ad Episcopale Fastigium elata a Paulo IV. A. C. 1559. ad Desam amnem; 2. leuc. a Mosa in Meridiem, 4. a Ravensteino in Occidentem, 12 ab Antverpia in Caeciam, figurae est trangularis, proxima silvae, inter paludes et munitissima. Olim sub Brabantiae Duce, nunc sub Batavis, ab A. C. 1629. quo [orig: quô] defectu pulveris nitrati ad deditionem compulsa est; cum ampla Tetrarchia, vulgo la Mairie, in qua IV. regiunculae nempe Campinia, Peclandia, Maslandia et Ostervicana. Vide Buscoducum.

SILVA Rubra Sivarolle, oppid. Cella [orig: Cellâ] clarum, in dioecesi Lingonensi, ad fluv. Albam in valle.

SILVANECTUM seu AUGUSTOMAGUS SILVANECTUM urbs Galliae Belgicae nunc Insul. Franciae; Senlis, in Valesiae Ducatu inter Belgicae, secundae urbes octavo [orig: octavô] olim loco [orig: locô] numerata, item decimo [orig: decimô] postea, post Morinos nempe et Ambianos, ad amnem

Nonnette, seu Nonnitidam, a puritate aquarum, qui urbis monti impositae ad Meridiem fossas implens, in Isaram effluit, 10. leuc. a Lutetia in Boream 8. a Compendio in Africum 9. a Bellovaco in Eurum. Fuere [orig: Fuêre] autem Silvanectes, Plinio l. 4. c. 17. Ulbanectes, olim populi liberi, i. e. immunes beneficio [orig: beneficiô] Imperatorum, qui quamvis silvis undique cingantur et annectantur, et caput Silvanectum inter duas silvas emineat, totusque pagus Silvanectensis silvas et montes seu saltus habeat: tamen gentis nomen Gallicum potius, quam Latinum Valesio videtur, qui quoque pagum hunc olim a Gallis Servois mutilato [orig: mutilatô] nomine dictum putat, occasione vici la Chape en Servois, alia la Chapelle, 3. circiter leucis ab urbe Silvanectis dissiti, Notit. Gall.

SILVANUS [1] quivis silvester Daemon apud Gentiles, uti Passeratius notat ex Glossographo ad Propertium l. 4. eleg. 4. Hinc et Plutarchus in Parallelis cum Pane cum eundem facit. Virg. vero distinguit Georgic. l. 2. v. 494.

Ubi Servius, Pan Syringam amavit, Silvanus autem Cupressum. Unde apud eundem Poetam hic cupressum ferens introducitur, Georgic. l. 1. v. 20.

Qui proin dendrophoros in veter. Inscr. dicitur. At Pan cum fistula et pedo et corona e pinu et pelle hinnuli formabatur. Sic Faunos a Silvanis discriminat Ovid. Metam. l. 1. v. 192.

Sunt mihi semidei, sunt rustica Numina Fauni,
Et Nymphae Satyrique et monticolae Silvani etc.

Triplicem vero Silvanum facit Macrobius, et Auctor lib. de agrorum fin. Domesticum, possessioni consecratum, Agrestem, Pastoribus, et Terminalem, cui lucum in confinio dedicabant. Atque hic proprie Silvanus, qui primus in terra lapidem finalem posuisse olim creditus est. Alius ab eo Mars est cognomine Silvanus, i. e. Mars Rusticus seu Silvestris: Uti et Hercules Silvanus, apud Victorem, Rusticus indigetatur Lampridio. Qui Hercules similiter a Silvano Patre, quem *ai)gipa/na Graecis dictum vult Plutarchus, diversus est, licet plerumque ambo su/mbwmoi et su/nnaoi; ponerentur. Hinc in antiqq. Inscriptionibus legitur, SILVANO ET HERCULI, et in aliis, HERCULI ET SILVANO: quomodo et cum Marte coniungebatur. Potius Hercules Silvanus cum Marte Silvano idem: nam Herculem et Martem apud Pontifices eundem habitum, notat Macrob. l. 3. Saturn. c. 11. Sacris etiam, quae pro bobus, ut valerent, Marti Silvano fiebant, mulier adesse vetabatur, ut nec sacris Hercules intererat, vide Catonem c. 83. et plura hanc in rem, apud Claud. Salmas. ad Solin. p. 414. item voce Silvanus.

SILVANUS [2] praenomine Iulius, Gallus, Boniti Ducis fil. sub Constante, exercitibus in Gallis praefuit, Gallo [orig: Gallô] dein Caesare a Constantio occiso [orig: occisô], Imperator in Gallia dictus, die 28. Imperii, a Legionibus, a quibus praesidium speraverat, peremptus est. Eius memoriam servat nummus, cum Inscr. DN. FL. SILVANUS P. F. AUG. de quo aliisque nonnullis Burdigalae effossis, in quibus Silvani et Constantis Caesaris imago, vide Arn. Ferronum Consuet. Burdigal. l. 2. et Car. du Fresne Dissertatione de Inscr. aevi Numism. n. 59. nec non supra, voce Iulius

SILVINIACUM vulgo SOUVIGNY, locus seu villa Galliae, inter Burbonem Erchenbaldi et Molinas siti, in pago Burbonensi: inter 5. Prioratus Ordinis Cluniacensis quartus. Item villa pagi Ternodorensis, vulgo S. Vertuz. Hadr. Vales. Notit. Gall.

SILVINUS Rhetor iussu Anton. Heliogabali occisus, memoratur Lampridio in Heliogabalo, c. 16. Removit et Ulpianum, ut bonum virum, et Silvinum Rhetorem, quem Magistrum Caesaris fecerat. Et Silvinus quidem occisus est, Ulpianus vero reservatus. Ad quem locum notat Casaubon. membranas constanter Salvinum habere.

SILVIUM oppid. fuit apuliae Peucetiae, 20. mill. pass. a Venusia in Ortum, Tarentum versus. Populi Silvini Plin. l. 3. c. 11.

SILURA insula in Oceano Britannico (ut inquit Solinus c. 25.) cuius homines nummos respuunt. Dant itaque res et accipiunt mutationibus.

SILURES qui SILYRES Ptol. Populi fuere [orig: fuêre] Albionis inter Demetas ad Occasum, et Atrebatios in Ortum, quorum regnum seu tractus Wenceland, teste Lelando [orig: Lelandô]; alias Southwales, quorum urbs Venta Silurum vocatur. Silures autem Camdenus statuit in Herfordia, Radnoria, Brechinia, Monumethia, et Clamorgiana. Baudrando fuere [orig: fuêre] inter Demetas ad Occidentem, Dobunos ad Ortum, et Sabinae aestuarium ad Meridiem, ubi hodie Wallia meridionalis.

SILURUM Insulae vulgo The Sorlings, et Anglice Silley, teste Ortelio [orig: Orteliô], ab occiduo Angliae promontor. 6l. leuc. German. distantes inter Waterfordiam urb. Hiberniae ad Boream 34. et Senam insul. Britanniae minoris vicinam Gobeo promontor. 26. Vide Bochart. de Phoen. col. l. 1. c. 39. Baudrando insulae parvae Angl. in Oceano Virginio, plures numero [orig: numerô], sed parum inter se distantes, 60. mill. pass. a Bolerio promontor. in Occasum, 120. a Corcagia urbe Hiberniae in Meridiem Gobaeum promontor. versus 140. Earum praecipua est S. Maria, ubi castrum munitum. Reliquae sunt Anothia, S. Agnes, Sampson, Sillina, Brefaria, Ruscovia, S. Helena, S. Martini, Arturii, et Minan Vuthan.

SILURUS Graecis Alexandrina [orig: Alexandrinâ] voce *si/louros2, inter Nili pisces, memoratur l. 17. Strabonis, unde Pharia merx et municeps Crispini Alexandrini dicitur Iuvenali Sat. 4. v. 32.

Nunc princeps equitum, magna [orig: magnâ] qui voce solebat
Vendere municipes Pharia de merce siluros.

Plinio inter eos pisces amnicos, qui maximi evadunt, numeratur l. 9. c. 15. ubi tamen eum pro lato, itidem Nili incola, quem

Graeci glani\da vocant, silurum sumere, ait Salmas. De eodem Ausonius in Moselia, v. 135. namque et in aliis illi amnibus,

Nunc pecus aequoreum celebrabere, magne silure,
Quem velut Actaeo perductum pectora olivo [orig: olivô]
Amnicolam delphina reor, sic per freta magnum
Laberis, et longi vix corporis agmina solvis.

Et vero silurum Poloni sum, Suevi waller et walle, quasi balaenam appellant, propter immensitatem. In Viacro Silesiae amne tantus est, ut currui impositus pletumque extra emineat. In Albi Germaniae longitudo est trium ulnarum, pondus librarum 120. In Tibisco Daciae flumine et Hungariae lacu Peiso, siluros reperire est longos 8. cubitos, graves libras 150. In Vistula Poloniae, captus est unus qui aequabat sedecim pedes. Protelis boum e Danubio extrahi ait Plinius l. 9. c. 15. i. e. boum tractibus: quod Aelianus multis explicat Histor. l. 14. c. 25. Nec vero robore minus, et audacia [orig: audaciâ], quam mole, constat. Plinius, grassari ubicumque est, omne animal appetere, equos natantes saepe demergere, ait. Unde Bohemorum proverb. Piscis piscem invadit, silurus omnes. Immensa scil. ei est voracitas, rictus ingens, labia aspera in limae modum, ea aspectus atrocitas, ut terrorem etiam mortuus spectantibus afferre videatur, Vide Ambrosium Hexaem. l. 5. c. 5. et Manardum, qui etiam in homines eum insurgere affirmat: hinc a)ndrofa/gon dictum Pausaniae Messenicais, ubi eum in Indo et Nilo, Rheno et Danubio, Euphrate et Phaside, reperiri tradit. Coeterum illus carnem recentem et salitam in cibum sumi, legimus apud Dioscoridem, Plinium, Athenaeum, Alios. Iudaeos tamen Constantinopoli eius esu, tamquam immundi, abstinere, quod glaber sit et squamis careat, tradit Bellonius. Eiusdem suffitu daemones pelli, credidit Veterum superstitio etc. E quibus omnibus, hunc Tobiae piscem fuisse, contendit Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 5. c. 15. cui, quod nominis originem attinet, piscis hic Graece si)louros2 idem est, quod yi/louros2, cauda [orig: caudâ] glaber, vel cauda tenuis, quia, cum caput amplum habeat, desinit in caudam tenuem, anguillae more. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 1314. et supra voce Protelum, infra etiam aliquid voce Snario [orig: Snariô].

SILYS Scythiae Europaeae fluv. idem qui Tanais, et Iaxartes, teste Plinio [orig: Pliniô], l. 6. c. 7. et 16.

SIMAETHA scortum Megarense, quod inde aliquot adolescentes ebrii rapuerunt. Hanc putatur adamasse [orig: adamâsse] Alcibiades et quosdam induxisse, ut raperent. Megarenses hinc, dolore iracundiae permoti, Athenas proficiscuntur et Aspasiae duas meretriculas vicissim abripiunt. Unde belli Peloponnesiaci principium erupit.

SIMAETHUS Siciliae fluv. non procul a Catanensi urbe, fluit enim in agrum Catanensem, teste Strab. l. 6. Graece *su/maisos2 potamo\s2; Latini postea simpliciter suis literis scripserunt Simaetus, unde tandem Factum Simetus: Alii hinc Grammatici, vel exscriptores, quibus dictitatum fuit apud Virgilium atque Ovidium, ac Macrobium idem vocabulum, fecere [orig: fecêre] Simaethus, et Simethus, ac Symetus, ut varie eorum auctorum varia referunt exemplaria. Apud Ptolem. legitur *simai/sqou potamou= enbolai\. Sed *sumai/sqou scripsisse ipsum Ptolemaeum, argumento est vocabulum oppidi mediterranei apud eundem *du/mhqos2, quod et ipsum corruptum a *su/mhqos2, seu rectius *su/maisqos2; unde oppidani Symaethii. Apud Theocritum antiquissimum poetam, natione Siculum, Idyllio [orig: Idylliô] 2. nomen mulieris ab hoc fictum legitur *si/maisqa; quamquam eodem [orig: eôdem] nomine memoratur meretrix Megarensis, Alcibiadis amica, Hesychio, Suidae Phavorino, et aliis. Porro Virg. Aen. l. 9. v. 581. ita canit:

Stabat in egregiis Arcentis filius armis,
Pictus acu chlamydem, et ferrugine clarus Ibera [orig: Iberâ],
Insignis facie; genitor quem miserat Arcens
Eductum Martis luco [orig: lucô], Symaethia circum
Flumina, pinguis ubi, et placahilis ara Palici.

Ad quae ita Servius: Symaethus fluvius est Siciliae, a rege Symetho dictus, haub longe ab urbe Catinensi: circa quem sunt Palici Dii. Vibius in Catalogo: Simetus Siciliae, vicinus Palicis. Ovid. Fastor. l. 4. v. 472.

Qui fontes Vagadrusa tuos, et pauperis alvei
Hipparin, ac facilem superari gurgite parco
Panagiam, rapidique colunt vada flava Simethi.

De nomine Bochartus, l. 1. Chanaan, c. 28. ut Adranus (inquit) in Cyamosorum, ita Cyamosorus in Symaethum influit, amnem Siciliae, totius insulae amplissimum, de quo sic Cluverius l. 1. c. 10. Symaethus igitur esse deprehenditur is, qui non modo hoc Pelorum inter Pachynumque litore, sed totius insulae maximus, etc. Itaque tam a magnitudine sumptum est Symaethi nomen, quam insulae Samathus, de qua Stephanus: *ma/gna, nh=sos, *)ale/candros2 e)n tri/tw| *libukw=n, h( kata th\n *libu/wn fwnh\n *samasqw\ o(/ e)sti mega/lh. Pro Symaetho

autem et Samatho, Afri, hoc est, Poeni dicebant [gap: Hebrew word(s)] Asumath, et [gap: Hebrew word(s)] Asamath, vel etiam Sumeth, et Sameth. per apheresin apud illos receptissimam. Radix [gap: Hebrew word(s)] asam Hebraeis numerosum esse significat. Sed verbum discretae quantitatis translatum est ad continuam. Haec ille. Subdit, *tou\s2 e)n *sumai/sqw| kestre/as2 in Symaetho mugiles, qui hodieque sunt in pretio, commendat Athen. l. 1. Itaque in loco ex Cyclope Antiphanis, quem l. 7. idem citat, omnino legendum, e)/stw d' u(mi=n kestreus2 *sumai/sqios2 non u(mh/ttios2 ut habent nostri codices. Quis enim mugiles procreari dixerit in Atticae monte Hymetto? Sed neque mendo [orig: mendô] vacat quod in Polluce legere est, kestreus2 e)n *skia/sqou Et in Clemente Alexandrino l. 2. Paedag. *tous2 e)n *skia/sqw| kestrei=s2. Utrobique enim Scyathus est pro Symaetho; sed haec obiter. Lloyd. Brietio aliisque hodie Iaretta dicitur, recipitque aliquot fluvios, et Vallem Demonae a Neetina sepatans, infra Murgantium, in mare Siculum se exonerat, 8. mill. pass. a Catana in Africum. Huius fons Canal Calcagno ex quinque fontibus scatet, apud Menas oppidum. Ferrar.

SIMANTRUM Graece *si/mantron vulgo symandrum Graecis, una cum Hagiosidiro, campanarum loco [orig: locô] est: a convocandis coadunandisque hoc [orig: hôc] signo [orig: signô] dato [orig: datô] hominibus, denominatum. Huius usum Sacerdotes nonnuili Fam modustani in Ecclesias inde invectum Hier. Magio dixerunt, quod nae in Arca instrumentum non absimile ad convocanda bruta usurpaverit. Sed potior Magii coniectura, qui ab initio constructis Coenobiis, sub Ethnicis Principibus Graeciae imperium obtinentibus, aereis tintinnabulis, quod eorum sonus et securiatis et auctoritatis index esset, Graecos abstinuisse, et Symandri usum excogitasse [orig: excogitâsse], existimat: quem postea, ex consuetudine voluptate conciliata [orig: conciliatâ], succedentia Christianorum Principum tempora adeo non excusserunt, ut campanis novissime in multa Graecorum templa (quae in Orbe Christiano sunt, reliqua enim campanis Turcae carere iubent) invectis, Simantrorum tamen usus iuxta illas semper manserit superstes. Est autem Simantrum tabula lignea latitudine digitorum plus minus quinque, crassitie sesquidigiti, longitudine fere pedum 14. e praeduro, et, quantum marteria patitur, sonoro ligno compositum: Capita foramina habent nonnulla, pennae anserinae calamove scriptorio pervia; in medio tentuis est funiculus. Itaque qui populum ad Templum convocaturus est, antelucanis horis ante fores Templi vel edito [orig: editô] loco [orig: locô] tabulam malleis duobus itidem ligneis pulsat, non sine aliqua ratione Musica, atque ita in gyrum sensim vertitur, qua [orig: quâ] re fit, ut gravior cum non ingrata raucedine sonus edatur. Tabula vero, qua atctior est, quasi librae scapus, in sinistro pulsantis humero quiescit; ac ne pulsando dilabatur, funiculo [orig: funiculô] mordicus paarehenso [orig: paarehensô] retinetur; manibus enim non licet, tum quod, ea [orig: eâ] apprehensa [orig: apprehensâ], sono non parum decedit, tum quia utraque manus malleo [orig: malleô] impeditur: Ita enim ambabus manibus percutitur, ut nunc quaedam frequentamenta, nunc quasdam quasi pausas audias, vide Hier. Magium praef. de Campanis c. 15. ubi et simantri huiusmodi, seu semanterii, iconem exhibet. Praeter hoc *me/ga sh/mantron memoratur in Typico Sab e c. 5. quod, sex palmos quandoque latum, unum crassum, triginta longum, in turribus, catenis ferreis, suis extremitatibus appendebatur. Vide Cl. Suicerum Thes. Eccl. voce inprimis *eu/lon et hic [orig: hîc] passim, inter alia voce Xylinum. Utrumque dictum a shmai/nw tintino.

SIMBRIVIUS vel SIMBRUVIUS lacus in Tiberim defluens, per quem Anio ferebatur, inter Tybur et Marsos, apud Sublaqueum oppid. Silius l. 8. v. 369.

Quique Anienis habent ripas, gelidoque [orig: gelidôque] rigantur
Simbruvio [orig: Simbruviô]. --- --- --- ---

Ubi tamen Lipsius ex Livii l. 8. mavult Imbruvio: itaque reponit in Tacito l. 14. Annal. c. 22. Simbruvii autem gelu sanum pronuntiant medicorum filii. Celsus l. 4. c. 5. Consistere in gelidis, medicatisque fontibus quales Cutilianarum, Simbruvianarumque sunt, salutare est. Nic. Lloyd.

SIMENI Albionis insulae populi, Ptolem. quorum oppid. Axon, teste, Lelando [orig: Lelandô], ad Alaenum fluv. in finibus Damnoniorum, Hamshirenses vero sunt Nevyllio. Baudrando iidem, qui Iceni, in ora Oceani Germanici ubi Norfolcia nunc et Sufolcia.

SIMEON [1] Patriarcha, secundus Iacobi filius, ex Lia uxore, natus A. M. 2284. Gen. c. 29 v. 33. Cum fratre Levi, Sichemitas perdidit: Gen. 34. v. 25. 30. et c. 49. v. 5. in tantum filios et nepotes suos propagavit, ut de tribu eius, ad montem Sinai, numerati et inventi sint viri apti ad pugnam 59. milia trecenti, quibus om nibus in deserto mortuis, ipsorum filii bellatores 22. milia ducenti in terra promissionis, proprium funiculum non sunt consequuti, sed pro hereditate ac possessione sua obtinuerunt de terra tribui Iuda prius assignata, cis Iordanem, terram Australem. Obiit. A. M. 2403. Fuit et nomen senis cuiusdam, qui Christum Dominum nostrum suscepit in ulnas, cum inferretur in templum. Eius canticum vide Luc. 2. v. 29.

SIMEON [2] Bulgarus, ab obsidione Constantinopoleos a Zoe Imperatrice amotus. A. C 913. eidem Adrianopolim captam vendidit, Zonar. tom. 3. Vide Simon.

SIMEON [3] Cleophae fil. et 2. Hierosolymorum Episcopus, per martyrium carnis vinculis resolutus est. Nam a quibusdam haereticis accusatus fuit, tamquam Christianus, et multis suppliciis afflictus per multos dies; ieta ut etiam iudex ipse cum amicis suis eius patientiam miraretur, et ad ultimum iuberet eum simili, quam

Dominus pertulit, passione vitam finire, A. C. 109. aetat. 120. Vide Euseb. l. 3. c. 22.

SIMEON [4] Patriarcha Hierosolymitanus, tempore urbis a Godofredo Bullionaeo captae.

SIMEON [5] Doran, scripsit in Africa Magen avot, h. e. Scutum Patrum etc. anno 5151. iuxta Ganzium cit.

Rabbi SIMEON fil. Hillelis senioris, pater fuit Hillelis iunioris, ac quibusdam idem cum Simeone cognomine Iusto, qui puerulum Iesum ulnis excepit, Lucae c. 2. v. 28. Sed sine ratione, uti docet Vorstius ad Chronologtam Rabbi Dav. Ganz. Item fil. Gamalielis senioris interfectus tempore excidii Hierosoly mitani a Romanis. Alios eiusdem nominis Rabbinos, vide ibid. inter quos eminet Simeon fil. Iochai, qui librum Zohar incepit, circa annum 881. Millen. IV. iuxta eiusdem calculum.

SIMEON [6] Dunelmensis vel de Durham, Anglus, Mathematicus et Historicus insignis: Continuavit Historiam Bedae, usque ad An. C. 1130. libris 2. quibus complexus est, gesta Regum Anglorum, per Ann. 400. Scripsit quoque historiam Ecclesiae Dunelmensis, cuius praecentor erat, ut et Episcopus Eboracensium, etc. Vixit adhuc A. C. 1160. Lelandus, Pitseus et Baleus, de Script. Magn. Britann. Possevinus Gesnerus, Vossius, etc. Nic. Lloyd.

SIMEON [7] Fidatius, vel de Cassia, Italus, ordinis S. Augustini; Scripsit de Gestis Domini Salvatoris, libros 15. de B. Virgine, etc. Sabell. Volaterr. Simler. Pamphilus, de Vir Ill. Ord. August. etc.

SIMEON [8] Magister et Logotheta inter Collectores aut Epitomatores Canonicos celebris, floruit saeculo [orig: saeculô] XII. Edidit Epitomen Canonum, in qua, praemissis Canonibus Apostolicis, quatuor Concilia Oecumenica subiungit, his subicit particularia Ancyranum, Sardicense, Gangrense, Antiochenum et Laodicenum, cum Canonibus Africanis XXCIV. et Trullensibus, tribusque Epistolis Canonicis Basilii Coeterum Artis prorsus est expers, et tantum ad memoriam scripta collectio, Gerh. von Mastricht Histor. Iuris Eccles. num. 290. et seqq. Vide quoque Christoph. Iustellum Bibloth. Iuris Canon. veter. tom. II. ubi haec collectio Graece et Latine exhibetur. Mirum vero Leonem Allatium Diatr. de Simeonibus et eorum scriptis, hunc Magistrum praetermisisse.

SIMEON [9] Metaphrastes sic dictus, quia vitas Sanctorum scripsit, floruit saeculo [orig: saeculô] 10. sub Leone Philosopho et Constantino Porphyrogeneta: stirpe illustris, Imperatori a secretis: a quo missus in Cretam, cui Saraceni imminebant, ad verso [orig: versô] vento [orig: ventô] in Insulam Parum eiectus est. Ibi cum incidisset in Eremitam quenmam, rogatu eius, vitam Theoctistae, virginis Lesbiae descripsit, hacque [orig: hâcque] dulcedine motus, etiam reliquorum Sanctorum vitas orsus est, sed in plurimis nimium credulus fuit, Michael Psellus, Voss. de Histor. Gr. l. 2. c. 25. Leo Allatius dissert. de Psell. Hunc male quidam confundunt, cum Iuniore Theologo, qui 33. homilias de Fide et Virtuibus Christianis composuit, a P. Pontano editas: vixitque A. C. 1150. Item, cum Logotheta, auctore Chronici et 24. Orationum ex Basilio Caesariensi, depromptarum. Item, cum Archiepiscopo Thessalonicensi, qui floruit, A. C. 1140. Voss Theophilus Rainaldus, in Erotem. Allatius dissert. de iis, quibus Simeonis, Simonis, Simonidis et Simonyctidis nomen fuit. Lloyd.

SIMEON [10] Stylites Eremita: stetir in columna 36. cubitorum Ann. 80. in precibus continuus, in ieiuniis admirandus. Obiit, centenario [orig: centenariô] maior, A. C. 460. Ut miraculo vivus, sic Leoni Imperatori et Antiochenis mortuus materia rixae fuit. Euagr. Hist. l. 1. c. 1. 13. Theodoret. c. 26. Phot. cod. 230. Cedrenus. Glycas, Nicephorus, Metaphrastes, etc. Item, cognomine Iunior, saeculo [orig: saeculô] 6. cuius epistolarum unam citatam legimus 2. Concil. Niceno, act. 5. Euagr. l. 6. c. 22. etc. Prioris epistola exstat, ad Basilium Archiepiscopum Antiochenum: illa vero, quam ad Leonem Imperatorem de Concil. Chalcedonensi, ab eo consultus, exaraverat, deperdita est.

SIMI Graece *simoi\, apud Agatharchidem c. 26. ubi de Struthophagis, *polemou/menoi de\ u(po\ tou= *simw=n. ou(=toi toi=s2 tou= o)ru/gwn ke/rasin o(\plois2 xrw=ntai mega/lois2, kai\ trhtikoi=s2 ou)=si, Illis bella inferunt Simi; qui pro telis utuntur orygum cornibus, grandibus illis Et ad in cidendum peracutis. Aethiopes sunt, Struthophagis vicini, alias Auxumittae dicti, ut praeter locorum situm, in Ptolemaeo, sunwnumi/a suadet. Nam Auxume Arabice est Chascum, uti totus Oriens vocat, Hispani Chazumo scribunt: quo [orig: quô] nomine vel nasi simitas significatur, vel vitium illi proximum, nempe cum odoraru caret nasus, propter fractam aut depressam in summo naso cartilaginem, quod cum simts saepe accidat, Graeci vetustiores, pro Caschumiis *simou\s2 i. e. Simos, appellarunt [orig: appellârunt]; uti, praeter Agatharchidem, illos vocat Diodorus l. 13. ubi pro Simis Struthophagos orygum cornibus male nistruit, et Strabo l. 16. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 27. et supra Silenus.

SIMIA [1] Aegyptiis olim pro Numine, a quibus ad Pithecusios earum cultus pervenit, teste Diodoro [orig: Diodorô] Siculo [orig: Siculô] l. 20. ubi Simias apud illos easdem cum hominibus domos frequentare, paratos in cellis penariis cibos sumere nominaque ut plurimum ab illis Parentes suos liberis imponere, inter alia refert: Additque, in eos, qui animal hoc interfecerint, ut nefariae impietatis reos, capitis supplicio [orig: suppliciô] animadverti, hincque Proverbii vicem obtinuisse, quod in magnifice sese efferentes dicitur, Simiae cruorem bibisti. Vide et Lucianum Deorum Concil. In Orientali hodieque India Cercopithecum coli, Balbus Itiner. suo [orig: suô] ex eo colligit, quod itinere a Mecao ad Pegu inter idola, quae Pagodi incolis vocantur, repererit multa cercopithecorum simulacra: at circa templa, quae iisdem Varrelle nuncupantur, cercopitheci serventur alligati. Maffaeus quoque Histor.

Indic. l. 1. commemorat Fanum pulcherrimum Simiae dicatum: Narratque Ioh. Hugo Linschotanus, ut Lusitani A. C. 1554. capta [orig: captâ] Insul. Scylon, non contenti eam vastasse [orig: vastâsse], etiam templum in vertice Pico d'Adam spoliare proposuerint, sed nihil repererint nisi cistulam auro [orig: aurô] gemmisque insignem, in qua Simiae dens asservaretur. Hunc igitur abstulisse, magno cum dolore Regulorum eius loci; emissosque ab iis Legatos, qui Lusitanis pro dente offerrent septingenta ducatorum milia: nec abhorruisse a venditione Lusitanos, sed dissuasum id iis ab Episcopo Casparo, avi nefarium aiebat, hoc [orig: hôc] pacto [orig: pactô] fovere horrendam Indorum idololatriam: eoque dentem eum cremasse, ac cineres in marinos fluctus proiecisse. Eodem referas osseas inaures Brasiliensium, Nambrpaya dictas, quae nihil aliud sunt, quam cercopithecorum ossa perforatis auribus, summi ornatus [orig: ornatûs] ergo, inserta, apud Georg. Marcgravium de vestitu et ornatu Brasiliens. l. 8. c. 6. Vide inprimis Petrum de Valle Itiner. l. 4. Coeterum, quod ingeniose adeo omnia imitari soleat, posterioribus Graecis *mimw\ hoc animal dictum est. Est enim adeo docile, ut et discat latrunculis ludere: quod ex Muciano ter Consule Plin. natrat l. 8. c. 54. et galea [orig: galeâ] parmaque [orig: parmâque] armatum, ab hastis dextre se defendat. Martial. l. 14. Disticho [orig: Distichô] 202.

Qui tegitur parma [orig: parmâ] et galea [orig: galeâ], metuensque flagelli
Discit ab hirsuta iaculum torquere capella.

Ubi flagelli meminit Poeta, quod eo [orig: eô] soleant officii admoneri etc. Vide Aelian. Histor. Aniaml. l. 5. c. 26. et l. 7. c. 22. Ian. Rutgersium Var. l. 3. c. 15. Erasmum Colloq. de Amictia, Gerh. Ioh. Vossium de orig. et progr. Idolol. l. 3. c. 59. et 75. Alios. Porro, amore erga fetum cedunt nulli: sed dum nesciunt modum, catulos magna ex parte complectendo necant, Plin. l. 8. c. 54. Non utrumque tamen fetum enecant, sed geminum parientes, alterum duntaxat, ut Oppianus ait *kunhg. l. 2. Item Orus in Hieroglyph. et Avienus in fabulis Aesopeis: inter quos tamen non convenit, utrum amore an odio [orig: odiô]? priorem interimant. Sed prius non paulo est verisimilius. Romani nihilomius alteram videntur sententiam sequuti, cum Simiam una cum parricida culeo insuerent. Illi enim primo istiusmodi scelera absque comitatu ullo insuerunt, dein serpentes, postea Simias; tandem quoque gallos gallinaceos, addiderunt. Et de Simina quidem Iuven. Sat. 8. v. 213.

Vel deducendum corio bovis in mare, cum quo
Clauditur adversis innoxia Simia fatis.

Nomen a simis natibus etc. Vide Plin. l. 8. c. 54. Thom. Dempster. in Rosini Antiqq. Rom. l. 8. c. 25. Sam. Bochart. ubi supra l. 3. c. 31. de Simiis e Tharsis advectis, 1. Regum. c. 10. v. 22. et 2. Patalipom. c. 9. v. 21. nec non supra, in voce Pitheci, um, usa, et infra Sus alba. Addo hic [orig: hîc] saltem, apud Aristottelem commemorari tria Simiarum genera, quorum primum simpliciter pi/qhkon, Simiam, caudae scil. expers, et proin ab attritis clunibus Clunam Festus, alterum *kh=bon seu kh=pon alias kerkopi/qhkon, i. e. Simiam caudatam; tertium *kunoke/falon vocat Histor. Animal. l. 2. c. 8. de quibus duobus posterioribus diximus, voce Cebus, it. Cefus et Cercopithecus.

SIMIA [2] sui temporis Titianus Orator dictus memoratur Capitolino Maximino Iun. c. 1. Usus est --- oratore Titiano [orig: Titianô] filio [orig: filiô] Titiani senioris, qui Provinciarum libros pulcherrimos scripsit, et qui dictus est Simia temporis sui, quod cuncta imitatus esset. Non enim is solum Marci Tullii epistolas imitatus est, quod inceptum cum minus feliciter ei cessisse videretur, a Frontonianis (a Cornelio Frontone denominatis) aemulis suis eo [orig: eô] dicto [orig: dictô] percussus est, ut habet Sidonius Apollin. l. 1. Ep. 1. Sed multa insuper in diversissimo genere scripsit, ut Orationes, Epistolas, Controversias, sive Themata ex Virgilio, Rhetorica, Chorographiam, de Re Rustica; quorum omnium apud Veteres factam mentionem invenimus. Casaubon. ad loc.

SIMICHIDAS pastor quidam apud Theocritum, quem Enarratores ipsius Theocriti patrem dicunt fuisse.

SIMIGGIENSIS Comitatus de Zegzard pars Hungariae inferioris sub turcis, inter Tolnensem Comitatum ad Ortum, Albensem ad Boream, Posegiensem ad Austrum, et Volceam paludem ad Occasum. Eius caput est Dombo, oppid. ad Sarvitium fluv.

SIMILAE Lucus Romae Liv. l. 39. c. 12. ubi Bacchanalia fiebant. Semelis S. Rufus in 11. regione.

SIMILIS ex qua familia prognatus, incertum est; floruit autem sub Adriano principe, ceteros illius praefectos aetate et honore antecedens. Centurio cum esset vocatus in consilium, ante praefectos: Turpe est (inquit) O Caesar, te cum Centurione disserere, praefectos vero non admitti. Praefecturam demum invitus accepit, quam tandem deposuit, vacatione data [orig: datâ]: Vixque dimissus in agro 7. annis, quod reliquum vitae fuit, in otio et quiete exegit, atque haec moriens sepulchro inscribi iussit: Similis hic [orig: hîc] iacet, cuius aetas quidem multorum annorum fuit, septem tamen duntaxat annis vixit, Dio Cassius in Adriano.

SIMITTU Anton. oppid. erat Africae mediterraneum, Simittuense oppid. Plinio, l. 5. c. 4. Simistuth Ptolemaeo, a Bulla Regia 6. mill. pass. Hipponem versus 80. Simisthu in aliis codicibus legitur. Ferrar.

SIMIERUS Iosias Theologus Tigurinus, Capellis natus est, Helvetiae coenobio [orig: coenobiô], iuxta Tigurum, ubi Petro Martyri postea successit. Scripsit Commentar. in Exodum, fol. De Rep. Helvetior. libros 2. de Alpibus quoque et Vallesia Comment. etc. Vir non minus

pietate, quam eruditione inclitus, Humfred. Animi candore, et omnigena eruditione praestans, Thuan. Obiit A. C. 1576. aetat. 45. Mathematum quoque, ut et aliarum artium, quae Theologiae ancillantur, qpprime illum peritum fuisse, refert Melchior Adami in vitis Theolog. Vide Thuan. Hist. l. 62. Guil. Stuckium in vita eius, etc. Operum suorum Catalogum ipse confecit in Epitome Biblioth. Gesner. Vide quoque Effigies Verheiden, Scaligeran. et Anton. Teissier Elog. Part. 1. ubi varia illum Bullingeri aliorumque Auctorum scripta in lucem edidisse, reliquisse etiam Dialogum de Quaestione, Utrum capanae pulsu meridie aut vesperi audito [orig: auditô], detecto capite orandum sit? sed adhuc ineditum, addit: adde Paul. Freherum Theatro Viror. eruditione clarorum.

SIMMERA vulgo SIMMEREN, oppid. Palatinatus inferioris caput Principatus, cum arce splendida, 8. milliar. Germ. a Moguntia in Occasum, uti 4 a Bingio, 5. a Confluentibus in Meridiem. Nuper sub Principe proprio, nunc Electori Palatino accessit: postquam Ludovicus Henricus Princeps, Friederici V. Eleckt. Palatini et Bohemiae Regis, ex fratre Ludovico Philippo nepos, fatis concessit improlis, A. C. 1673. Sed et Simmerensem lineam iam olim orsus est Stephanus, fil. Ruperti Imperatoris frater Ludovici, cui Electoratus obtigit. Cuius posteritate in Ottone Henrico, A. C. 1559. exstincta [orig: exstinctâ], successit in Electoratu, ex Simmerensi linea, Frider. III. Vide Spener. Syll. Geneal. Hist.

SIMMERII Portus, vulgo SIMMERSHAVEN, oppid. Scaniae, cum portu, in ora maris Baltici 5. milliar. German. a Christianostadio in Meridiem, 8. ab Elleboga in Ortum.

SIMMIA Vallis duplex in agro Bernensi, superior et inferior, Utriusque Praefecti Castellani, vulgo Schachtlan vocantur. Vide Simlerum De Rep. Helv.

SIMMIAS [1] Philosophus Thebanus, scripsit dialogos 25. qui ordine a Diogene Laertio l. 2. vit. Phil. commemorantur.

SIMMIAS [2] Orbis universi periplum composuit, ut cognoscimus ex epitome undecim librorum Artemidori Ephesii. Alius est Simmias, patria [orig: patriâ] Rhodius, Samius origine Olymp. 1. Poeta, scripsit, Ovum, et pelekus2 quae Salmas. notis illustravit. Idem antiquitatum Samiarum auctor videtur, Suid. in Lex. Tzetzes Chil. 7. Hist. 144. Parthen. Hist. 33. Item alius, Grammaticus Rhodius, Strabo l. 4. Vide Voss. de Poetis Graecis p. 59. 60.

SIMMIAS [3] nobilis Macedo, familiarissimus Philotae, et ideo coniurationis suspicione inquinatus; sed ab Alexandro absolutus Curtius l. 7. c. 1.

SIMO nomen Delphinis impositum a Romanis, a simis naribus, quo [orig: quô] illos mire delectari, tradit Plin. l. 9. c. 8. Dorsum iis repandum, rostrum sunum. Qua de causa nomen Simonis omnes miro [orig: mirô] modo [orig: modô] agnoscunt, maluntque ita appellari. Mirum, si verum. Sed quis credat, pisces natura [orig: naturâ] Graece intelligere, vel Latine? Fidem tamen Plinio habuit Cardanus de Var. Rer. l. 7. c. 37. ubi rationem istiusmodi adducit: Delphines, inquit, Simonis quodam [orig: quôdam] consueto [orig: consuetô] nomine gaudent! quoniam consuetudinis vestigia, velut in cera formae, inhaerent in animalibus. Unde columbae in quibusdam Insulis novi Orbis, manibus capiebantur, nunc non: didicerunt enim longa [orig: longâ] serie fuger homines. Et catula mea patre et matre genita, adsuetis ferre, lapides et ferrum in octo diebus ferre didicit: mira res, cum alium canem vix bimestri spatio [orig: spatiô], et magno cum labore, edcceas: imo prorsus non edocta, sponte ferebat, sed non afferrebat. Itaque Delphines priores, hoc [orig: hôc] nomine vocari adsueti, vestigium in pronepotibus reliquerunt, ut etiam nunc hoc [orig: hôc] nomine gaudeant. Verum multo aliter et verius sane, de isto Caesar Scaliger Comm. in Histor. Animal. Aristotelis l. 2. c. 16. sect. 118. Multa (de Delphinis) recensentur, quae nostram superent fidem: ut et ridiculum illud ducamus, Simonis eis nomen gratum esse, quoniam simi sint, ut ne hic [orig: hîc] quidem Graecia careat mendacio [orig: mendaciô]. Vide G. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 4. c. 21. Institut. Orat. l. 4. c. 13. sect. 10. et Not. in fragm. vett. Tragicorum.

SIMOIS entis, Castaldo Simoers, Turcis Chisime, fluv. Troadis, qui ex Ida [orig: Idâ] monte labitur per campum Troianum, qui ab eo dicitur Simoesius, et mari appropinquans commiscetur Xantho, atque in paludem cogitur; quae exit in Hellespontum iuxta Sigeum promontorium. Dionys. v. 812.

Tunc ille Aeneas, quem Dardanio Anchisae,
Alma Venus Phrygii genuit Simoentis ad undam?

Vide Scamander. Maximam autem fluviis hisce famam Ilium, cuius moenia olim praeterlabebantur, conciliavit; unde fama [orig: famâ] quam natura [orig: naturâ] maiora esse flumina, affirmat Mela l. 1. c. 18. Item fluv. Siciliae. Strabo l. 13. *(oi d' ei)s2 *(ai/gestan th=s2 *sikeli/as2 fasi\ kata/rai to\n *ai)nei/an swi\ *)elu/mw| *trwi\+ kai\ *)/eruka, kai\ *lilubai=on katasxei=n kai\ petamou\s2 peri\ *ai)/gestan prosagoreu=sai *ska/mandron kai\ *simo/enta. Nempe ab eorundem nominum fluminibus, in pristina patria Troade. Sic enim eodem [orig: eôdem] libro [orig: librô] antea, oi( de\ potamoi\, o(/te *ska/mandros, kai\ o( *simo/eis2 mikro\n e)/mprosqen tou= nu=n *)ili/ou sumba/llousin, ei)/t' e)pi\ to\ *si/geion endido/asin. Item fluvius Epiri, in mare Ionium, per Buthrotum se exonerans. Nic. Lloydius.

SIMOISIUS vir Troianus, sic dictus, quod ad ripas Simoentis fluv. sit natus. Is aetate florens, nec dum uxorem sortitus, ab Aiace Telamonio interfectus est. Rationem reddit Homer. Il 4. v. 477.

*tou)/neka/ min ka/leon *simoei/sion, ou)de\ tokeu=si
*qrepta\ fi/lois2 a)pe/dwke, minunsqa/dios2 de\ oi( ai)w/n.

SIMON [1] Asmonaeus, occiso [orig: occisô] fratre Ionatha [orig: Ionathâ], Dux populi creatus et Pontifex Manno [orig: Mannô] Mundi 3823. ante Christum natum 139. Hic

Gazam urbem, quam coepit, ab idolis purgavit: foedus cum Romanis, quibus aureum clypeum mille minarum misit, ac Spartiatis redintegravit. Cendebaeum, Antiochi VII. Soteris praefectum, fudit, fugavitque. At vero, ut sunt hominum fata in temere fortunae variantis arbitrio, tandem cum filiis duobus, atque aliquot servis; in convivio, quondam, a Ptolemaeo genero suo dominium affectante, qui ei convivium appararat [orig: apparârat], interficitur, cum 8. annos praefuisset. Olympiad. 159. Vide l. 2. Maccab. c. 13. 14. 15. 16. et Ioseph. l. Iud. Antiq. 13. c. 9. 10. 11. 12. Item l. 14. c. 1. de Bello. Iud.

SIMON [2] Bulgarorum Rex laudatissimus, saeculo [orig: saeculô] 10. cepit Adrianopolin A. C. 924. pauloque post deseruit. Item primus Lotharingiae Dux Pater, ex Adelheida, sorore Loth arii II. Matthaei I. etc. Obiit A. C. 1141.

SIMON [3] I. Pontifex Max. Iudaeorum, successit patri Oniae I. A. M. 3744. Iustus dictus est, ob pietatem eius et iustitiam. Templum reparavit, duplicique muro [orig: murô] cinxit, aquis eo per ingentia incilia deductis. Post An. 12. successit ipsi Eleazarus frater, ob filii Oniae II. teneram aetatem. Ecclesiastic. c. 50. Ioseph. l. 12. Iud. Antiq. c. 2. Genebr. l. 2. Chron.

SIMON [4] II. Pontifex Max. A. M. 3822. Ptolemaeo Philopatori, in Sanctuarium irrupturo animose restitit: deliquio [orig: deliquiô] et terraemotu Deo [orig: Deô] zelum eius iuvante. Obiit A. M. 3847. Ioseph. l. 2. c. 5. Euseb. in Chron. Item, fil. Canuthi, Pontif. Max. per 1. ann. Item, fil. Baethi, cognomine Cantheras, ab Herode Agrippa Pontif. Max. Iesu deposito [orig: depositô], factus, primo [orig: primô] regni anno [orig: annô]. Ioseph. de bell. Iud. c. 19.

SIMON [6] Chananaeus, cognomine Zelotes, Apostolus. Praedicavit Euangelium, in Mesopotamia, Aegypto et Persia, ubi martyrio [orig: martyriô] coronatus est. Euseb. l. 1. Hist.

SIMON [7] Atheniensium Equitum magister, apud Aristoph. quitibus, Actu 1 Scena [orig: Scenâ] 3.

SIMON [8] Atheniensis, ex alutario philosophus, Socratis discipulus scripsit dialogos 34. Alius fuit, qui scripsit de arte rhetorica. Alius medicus, alius sculptor. Diog. Laert. l. 2.

SIMON [9] Genuensis, Medicus celebris, A. C. 1288. Scripsit Clavem Sanationis, Expositionem glossae margin. ad Alex. Tatri libros Medicinales Raph. Sopranius, de Script. Ligur. Alius, scripsit opus Pandectarum Doctoris Medicinae. Vander Linden.

SIMON [11] Magnesius musicus egregius, qui et ipse, superiorum musicorum more correpto [orig: correptô], Simodiam introduxit, quemadmodum etiam et Lysis Lysodiam. Strabo l. 14.

SIMON [12] Magus quidam, sive impostor, caput haereticorum et Simoniacorum. Samaria [orig: Samariâ] oriundus, ibique a Philippo baptizatus, a Petro Spiritus [orig: Spiritûs] Sancti gratiam mercari volebat (unde Simoniae nomen inditum) Actor. c. 8. v.18. Post Petri Iohannisque Apostolor. qui advenerant, recens conversis manus imposituri, discessum, novos errores dissem inare coepit, docens, se magnam esse virtutem Dei. Iudaeis persuasum porro ivit, se illis filium Dei, Gentilibus autem Spiritum S. esse. Romam post haec profectus, tantopere magicis suis praestigiis populo illusit, ut ei statuam erigerent, tamquam Deo Sancto: alii tamen nomen Semi Sangi vel Sanci, quod Numen Romanis erat, apud Dionys. Halic. et Liv. l. 8. c. 20. priscis imposuisse credunt. Quidquid horum sit, praeter errores, quos Samariae iam sparserat, omnibus libidinibus frena licite laxari posse, uxores communes esse, resurrectionem non dari; mundum ab Angelis creatum, Legem veterem a mala Intelligentia latam, Vetus Testam. mortiferum esse deliravit: imo pellicem suam Helenam vel Selenen, pro Spir. S. o [orig: ô] blasphemia! venditavit. Angelis, quos in globis caelestibus collocavit, barbara imposuit nomina, unicumque tandem ad salutem perveniendi medium dixit, arcanorum suorum praxin esse. Neroni gratus, tantum non pro Deo ab illo habitus est. Sed en, dum superbus Caelum scandere, coram Principe conatur, Icarus primo [orig: primô] statim conatus, iuxta cubiculum Principts decidit, ipsumque cruore respersit, Sueton. in Nerone. A. C. 67. Iren. l. 1. c. 20. Epiphan. Haer. 21. Agustin. de haer. Euseb. in Chron. et hist. Cedren. Hist. l. 2. etc. Item alius, qui dicitur Cyrenaicus, et post Christum crucem coactus baiulvit. Item nomen viri, 1. Paral. c. 4. v. 20.

SIMON [13] vel SYMEON cognomine Metaphrastes 1. e. interpres, ludi Magister Constantinopol. ut quidam volunt. Composuit Graece Sanctorum vitas, quae habentur in Bibliotheca Vaticana. Vide Voss. de Hist. Gr. l. 2. c. 25. et in voce Simeon.

SIMON [14] puer Tridentinus, a Iudaeis martyrio [orig: martyriô] coronatus: quare Iudaei variis supliciis necati, debitam luerunt poenam, A. M. 3789.

SIMON [15] Sophista quidam, in Repub. Atheniensium, a Comicis Eupolide atque Aristophane, peculatus crimine, traductus.

SIMON [16] Cramaldus Picto, Cardinal. Patriarcha Alexandrinus, Archiepiscop. Remensis, Obiit A. C. 1429. Operam navavit insignem in Gallia, ad schisma tollendum. Morerius Dict. Hist.

SIMON [18] Langtonus Anglus, eruditus, sed ambitiosus admodum: cuius Contiones non parum turbarum dedisse feruntur. Archiepiscopus proin Eboracensis designatus a Canonicis, a Iohanne Rege reiectus est. Scripsit epistolas, et de paenitentia Magdalenae.

SIMON [19] Malliaeus Archiepiscopus Turonensis: vertit Homilias Basilii, Obiit A. C. 1597. aetat. 82. Sammartan. in elog. l. 4.

SIMON [21] Montfortius Comes, rebus in Oriente, contra Germanos, Anglosque gestis clarus, expeditionis contra Albigenses, Dominico [orig: Dominicô] belli incentore, Dux electus, A. C. 1209. exercitu Lugduni coacto [orig: coactô], in Aquitaniam movit, Bliterisque expugnatis, fidelium 0000. trucidavit, tum Carcassonam, ibique Rogerium Comitem

cepit. Tolosam A. C. 1211. frustra obsedit; Ad Muretum Petrum Arragonium, Comites Tolosanos, Foxios et Convenenses vicit, Petro [orig: Petrô] ibi occiso [orig: occisô]: A Concilio Monspeliensi et Lateranensi, A. C. 1215. sub Innocentio III. muneri acceptas Comitis Tolosani ditiones occupaturus, in expugnatione Tolosae, lapidis a muliere evibrati ictu, percussus, obiit A. C. 1218. A Papa tropaeo [orig: tropaeô] honoratus, quod 100000. haereticorum trucidasset [orig: trucidâsset]; a Sixto V. Pontifice insuper Christianissimi titulo [orig: titulô] ornatus. P. Aemil. l. 6. Catal. Histor. Tolos. etc.

SIMON [22] Stockius Carmelitarum General. Anglus. Scripsit Canones cultus divini, Homilias ad Populum, de Christiana Paenitentia, et Epistolas ad fratres. Obiit Burdigalae, A. C. 1250. Moror. in Dict. Hist.

SIMON [23] Subderus Archiepiscopus Cantuariensis occisus in suburbio Londinensi, cum seditiosos ad pacem hortaretur. Polydor. Virgilius Hist. l. 20.

SIMON [24] Tornaquitius Monachus Florentin. Scripsit Homilias, etc. Mich. Pociantius, de Script. Flor.

SIMON [25] Vigor Normannus, Archiepiscopus Narbonensis, successit Francisco Pisanio, A. C. 1554. Interfuit Concilio Tridentino, dein laudavit Elizabetham, Hispaniae Reginam oratione funebri, A. C. 1568. obiit Carcassonae A. C. 1575. Alios hoc [orig: hôc] nomine insignes, vide apud Pitseum, de Script. Angl. Matth. Westmonaster. Histor. Angl. Valer. Andr. Biblioth. Belg. Possevin. in appar. Baleum, de Script. Angl. Polyd. Virg. Winton. Bucholcerum, etc.

SIMONIADA vicum in Galilaeae finibus habet Iosephus in vita sua, 60. stad. a Magno Campo distantem.

SIMONIANI Haeretici, memorati Augustino Haer. 1. inter cos fuere [orig: fuêre], qui detestanda [orig: detestandâ] consuetudine feminis indifferenter utendi a Magistris suis accepta [orig: acceptâ], in hunc finem incantationes etiam et amatoria et agogima adhibebant: Iidem Angelos adorabant etc. uti docet Ioannes Forbesius Instruct. Historico Theologic. l. 4. c. 8. §. 2. et l. 7. c. 4. §. 4. Vide ubi de Simone Mago.

SIMONIAS vicus Galilaeae, 60. stad, a Campo Magno: Ubi Simonitis regiuncula Galilaeam fimiens ad Ortum. Idem cum priore Simoniada.

SIMONIDES Ceus, Poeta melicus, floruit Olymp. 65. Pausaniae inprimis et Hieroni carus: primus memorandi artem invenisse fertur. Cum enim cenaret in Thessalia apud Scopam fortunatum hominem et nobilem, cecimssetque id carmen, quod in eum scripserat, in quo multa ornandi causa [orig: causâ] poetatum more in Castorem, et Pollucem scripta fuerant, nimis ille sordide Simonidi dixit, se dimidium eius ei, quod pactus esset, pro illo crarmine daturum; reliquum a suis Tyndaridis, quos aeque laudasset [orig: laudâsset], peteret, si ei videretur. Paulo post fertur esse nuntiatum Simonidi, ut prodiret, iuvenes stare ad ianuam duos quosdam, qui eum magnopere evocarent, tum surrexisse illum ipsum, prodiisse, vidisse neminem. Hoc [orig: Hôc] interim spatio [orig: spatiô] conclave illud, ubi epularetur Scopas, concidisse: ea [orig: eâ] ruina [orig: ruinâ] ipsum oppressum cum suis interiisse: quos cum humare vellent sui, neque posent obtriti innotescere ullo [orig: ullô] modo [orig: modô], Simonides dicitur ex eo quod meminiset, quo [orig: quô] eorum loco [orig: locô] quisque accubuisset, demonstrator uniuscuiusque sepeliendi fuisse. Hac [orig: Hâc] tum re admonitus invenisse fertur, ordinem esse maxime, qui memoriae lumen adferret. Cicero, l. 1. de Nat. Deor. c. 22. Simonides a tyranno Hierone rogatus, quid, aut qualis esset Deus, deliberandi causa [orig: causâ] sibi unum diem postulavit: cum idem ab eo postridie rogaretur, biduum petiit; cum vero saepitus duplicaret numerum dierum, admiratusque Hiero quaereret, cur ita faceret: quia quanto, inquit, diutius considero, tanto mihi res videtur obscurior. Ceterum scripsit odas, elegias, etc. Idem pugnam Marathoniam et Salaminiam descripsit. Excelluit inprimis in cienda [orig: ciendâ] commiseratione, teste Quintiliano [orig: Quintilianô]. l. 10. c. 1. ac Dionys. Halicarnassensi. Unde Catullus, Epigr. 39. v. 8.

Ubi naenia est carmen lugubre: Ceae vero sive Ceiae, ut Theocrit. Idyll. 17. *kh/ios2 dicit, idem est ac Simonideae. Est vero hic Simonides, qui dcum 16. literis vetustis 4. adiecisset Palamedes *q, *z, *f, *x, quatuor alias adiunxit, duas longas H, et *w, et duas duplices *s, et *y. Quamquam de isto nec satis consentiant veteres; vel saltem dissentiant codices, librariorum fortasse culpa [orig: culpâ]. Vide Plinium, Marium Victorinum, et Suidam. De avaritia eius Aelian. poikil. l. 8. c. 2. Quo [orig: Quô] nomine eum et Pindarus Isthm. Od. 2. quod primus Musam e)rga/tin, h. e. mercenariam effecerit, perstringit, ut Scholiastae notarunt. Obiit Olymp. 78. aetat. 89. Fuit etiam Simonides Iunior prioris ex filia nepos; de quo Voss. Hist. Graec. l. 4. c. 6. Scripsit circa Olympiad. 82. librum Genealogiarum, Poemata, et tractatum de rebus recens inventis. Alius Simonides Magnesius fuit, qui carmine signavit res gestas Antiochi M. Sed et apud Suidam 2. praeterea huius nominis Poetas invenias. Unus fuit Carystius, vel Eretriensis, qui reliquit Graecorum conventum in Aulidem trimetrorum l. 2. et de Iphigenia unum Alter erat Crinei filius Amorginus dictus a patria Amogrgo, una [orig: unâ] ex insulis Cycladibus; qui praeter elegiarum libros scripsit Iambos, unde et i)ambogra/fos2 vocatus: imo et secundum nonnullos primus hoc [orig: hôc] carminis genere usus fuit: quod antiquissimum esse arguit. Imo Suidas dicit claruise post bellum Troianum annis 406. Quomodo fuerit circa initium Olympiadum. Verum censeo centenarium excidisse librarii culpa [orig: culpâ]: ac pro mst, quod sit 406. rescribi oportere nst, hoc est, 506. Quod tempus proxime

abit ab Eusebiano numero. Incidit enim in Olymp. 26. quando clarescere fortasse coepit, qui maius nomen adeptus Olymp. 29. Et sane hanc coniecturam firmant ista Procli apud Photium: *)ia/mbwn de\ poihtai\, *)arxi/loxos2 o( *pa/rios2 a)/ristos, kai\ *simwni/dhs2 o( *)amorgi=nos, h) w(s2 e)/nioi, *sa/mios2. Samium etiam vocat Tzetz. in Chiliad. histor. Vossius; quem sis vide de Poet. Graec. c. 3. et seqq. et de Hist. Graec. l. 1. c. 8. et l. 4. c. 3. et 13. ut et Lil. Giraldum, Dialog. 9. de Poet. Leonem Allatium, dissert. de Simonid. Fabrum, Hist. Poet. Graec. etc. Nic. Loydius.

SIMPLARES militum genus, apud Vegetium l. 2. c. 7. de quibus vide supra, voce Duplic arii.

Lunae biga datur semper, Solique quadriga,
Castoribus simpli rite dicantur equi.

Singulares sunt, quos et solitarios dicebant. Sed desultorii, qui et singulares dicti, ad differentiam eorum, qui iunguntur ad currum. Sic Homerus kelhti/zein de desultore dixit Od. o. v. 679. ke/lhs2 enim Graecis et equus est singularis et a)zeuktos2 et eques qui solo [orig: solô] ac singulari equo [orig: equô] vehit. Manilius vero singulatores, h. e. Equites solitarios, qui solo [orig: solô] equo [orig: equô] vectantur, a Desultoribus, qui binos habebant equos, deque uno in alterum transire solebant, distinguens, singularium equitum duo genera facit: unum eorum, qui militabant, alterum eorum, qui in Circo praemii palmaeque gratia [orig: gratiâ] curru contendebant, l. 5. ubi de Desultore.

-------- ludet per terga volantum.
Aut solo [orig: solô] vectatus equo [orig: equô] nunc arma movebit,
Nunc licet in longo per cursus praemia Circo,
Quidquid de tali studio formatur, habebit.

Cuiusmodi singularium equitum, qui in Circo currebant, etiam meminit Isidor. l. 38. et a desultoribus separat, moni/ppous2 Graeci appellant, Latini monolores quoque dixere [orig: dixêre] etc. Vide Salmas. ad Vopisc. in Carino c. 19. et infra in voce Singulator.

SIMPLICES apud Arnobium adv. Gent. l. 2. ut quae (animae) fuerant simplices et bonitatis innoxiae; eaedem cum bonis. Sic au tem dicuntur homines aperti, et in quibus fallaciae nihil, nec malitiae inest quidquam. Cic. de Offic. l. 1. Ita viros, fortes et magnanimos, eosdem bonos et simplices; veritatis amicos, minimeque fallaces esse volumus. Et Philo contra Flaccum, a(plou=n kai\ a)po/nhron kai\ koinwniko\n copulat. Qui proin, quia propter morum facilitatem coeteris praedae sunt: hinc eu)h/qhs2 kai\ a(plou=s2 atque a(ploi+ko\s2, homo minime malus et ingenii parum acuti: et Simplicitas saepe a)nti\ mwri/as2 kai\ oi(onei\ a)naisqhsi/as2, l. 3. §. qui ob segnit. D. de susp. Tutor. Quare Seneca de Ira l. 2. c. 16. Stultis, ait, luxuriosis nepotibusque hoc nomen imponimus et omnibus vitiis parum callidis. Cum potius generosi et magnamini Simplices sint, utpote veritatis amici, ut Cic. modo; seu a)lhqeutikoi\ ut Aristoteles Nicomach. l. 4. c. de Magnanimitate: ac fanero/filoi et fanero/misoi. Unde Thucydides l. 2. tou= eu)h/qous2 to\ gennai=on, plei=ston mete/xein ait: Plut. in Lysandro, itidem to\n a)plou=n kai\ gennai=on tro/pon iungit. Et Christus tou\s2 pra/ous2 pronuntiat beatos, contra communem hominum opinionem. Matth. c. 5. v. 5. His duplices, diploi=, ac panou=rgoi, opponuntur, quorum mores sic Arnobius describit, pergens, simulare in hominibus discerent, dissimulare, mentiri, circumscribere, fallere, adulatoria [orig: adulatoriâ] humilitate captare, mente aliud volvere, aliud in facie polliceri: illaqueare, decipere dolis atque insidiis nescios, per innumeras artes malitiarum venena conquirere et ad usum temporis pellaci mobilitate formare: ad quem locum vide Heraldi Animadversiones.

SIMPLICIANUS Presbyter Mediolanens. Ambrosiii praeceptor. Conversionem Augustini plurimum iuvit, variis ad eum literis exaratis: Dein successit Ambrosio in Episcopatu A. C. 397. Obiit A. C. 400. Gennad. in Catal. Illustr. Vir. Baronius, etc.

SIMPLICIUS [2] Episcopus Augustodunensis, interfuit Concilio Sardicensi, A. C. 347. et Coloniensi, contra Euphratam. Gregor. Turonens. de Glor. Confess. c. 76. et 77. Item, Episcopus Viennensis, eodem [orig: côdem] tempore; a S. Paulino in epistolis laudatus. Vide Gregor. Turonens. Hist. Franc. l. 2. c. 13.

SIMPLICIUS [3] Cilix Graecus Aristotelis interpres, Iustini et Iustiniani temporibus floruit. Praeceptores suos agnoscit Ammonium ad l. 1. fus. a)kr. com. 12. et Damascium ad l. 4. fus. a)kr. Adversarium habuit et coaetaneum Io. Grammaticum, a labore assiduo Philoponum dictum, quem refutat ad l. 8. fus. a)kr. In Persidem aliquando profectus est cum Damascio Syro, Eulalio Phryge, Prisciano Lydo, Hermia ac Diogene Phoenicibus, et Isidoro Gazaeo Philosophis, teste Suida [orig: Suidâ]. Scripsit Commentar. in Iamblichum, librum de secta Pythagorica, qui in Vaticana asservatur Bibliotheca, teste Gesnero [orig: Gesnerô]. Nic. Lloyd.

SIMPLUDIARIA funera quaedam apud Romanos sic dicta. Cum enim nonnumquam in honorem defuncti, praeter alias ceremonias funebres Ludi quoque ederentur, ut suo [orig: suô] loco [orig: locô] vidimus, hique varii essent, inde discrimen illud funerum ortum est, ut alia dicerentur Indictiva, alia Simpludiaria: quorum illis quidem adhibebantur non Ludi modo, sed et Desultores; istis vero Ludi duntaxat corbitoresque. Quidam autem ea sic appellata volunt, quibus neutrum genus Ludorum interesset, Sex. Pomp. Festus. Ad quem locum Scaliger, Simpludiaria, inquit, dicta sunt, quasi Simpiludaria, quia simplices ludii adhiberentur, h. e. Saltatores, vel

Cernuatores sive Cervitores, quos Festus Corbitores appellat. Indictivis autem et Ludos et Desultores ac etiam Ludorum quaedam genera adhibita fuisse traditum: Unde haec amplissima fuere [orig: fuêre]. Vide eundem Scaligerum Ausonian. Lection. l. 1. c. 28. et Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. ult. Quos vero Corbitores Festus vocat, melius alii Corvitores vocant, qui enim gestus cernuantium, ut modo sursum, modo deorsum specent, is corvorum est et cornicum ac monedularum, quae ubi pedibus aliquem locum insistunt, modo a)naneu\ousi, modo e)pineu\ousi. Unde elegantissime de Mulieribus, cibo [orig: cibô] sese ingurgitantibus ad mensam, Plautus Casina [orig: Casinâ] dixit, Actu 4. Sc. 1. v. 20.

SIMPULUM vas fuit parvum, non dissimile cyatho, quo [orig: quô] vinum in sacrificiis litabatur, a sumendo dictum Varroni de L. L. l. 4. quod eo vinum sumebant minutatim: Scaligero a sympone, quod, ortum ex Graeco si/fwn, vasculum significet cum tenui fistula vel angusto collo ad pitissandum vinum. Eius iconem exhibet Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 3. c. 32. Ex argilla fuit, ante auri argentique inventum usum, quemadmodum et templorum parietes, ipsa Deorum simulacra antiquitus fictilia fuere [orig: fuêre]: quod in antiquitatis memoriam servatum fuisse, innuit Plin. l. 35. c. 12 In sacris quidem etiam, inter has opes hodie, non murrhinis crystallinisve, sed fictilibus, prolibatur sympuviis. Quo [orig: Quô] nomine Simpula indigitari Bayrius aliique docent, adeo que sympullis legunt. Dempsterus vero nihil censet mutandum: Namque apud vet. Schol. Iuvenalis ad Sat. 6. v. 342. Simpuvium, vas est sacrificus aptum, in quo Pontifices solebant lavare: sic dictum, quia omnes Sacerdotes simul bibebant. Satyrici autem verba haec sunt,

Et quis tunc hominum contemptor Numinis, aut quis
Simpuvium ridere Numae, nigrumque catinum,
Et Vaticano fragiles de more patellas
Ausus erat?

Hinc Simpulatrices, feminae sacris deditae et Simpuviatrix, quae poculum sacrum porrigebat, apud praefatum Scholiasten. Glossar. Isidori Candes, vasa fictilia, istiusmodi pocula reddit. Vide iterum Rosinum Antiqq. l. 5. c. 30. in Notis. Sed et Simpulator inde, conviva adsiduus Isidoro, quem Simpulonem Fulgentius Placiades vocat. Unde forte colligas, Sympinium Arnobii l. 7. Pateras sympiniaque depromite, a Graeco sumpi/nein, non multum a Simpulo abludere: hoc ipsum enim in sacrificiis olim fieri solitum, et reliquias ac pocula delibata populo tradita, ex Minucii Octavio discimus. Vide quoque Hadr. Iunium Notis ad Nonium, voce Samium, et eius Animadversa l. 2. c. 10. Adde Stewechium ad Arnobium l. 4. ubi vasis Ecclesiasticis suae gentis hodieque vasculum ex quo aqua aut vinum Sacerdoti ad altare praebeatur, Publla appellari notat. Bocharto Simpulum, dictum est ab Hebr. [gap: Hebrew word(s)] sephel, quod in Scriptura bis solum occurrit in Historia Gedeonis Iudicis Iudic. c. 6. v. 38. et in Cantico Deborae, Iudic. c. 5. v. 25. e quo utroque tamen loco cum sephel videatur fuisse vas patens et amplum, non videntur haec duo plane synonyma, quamvis utriusque non nisi in sacris usus fuerit. Eidem Simpuvium, vasis lignei genus fuit, itidem in Sacris adhibitum: cuius vocis originem deducit ab Hebr. saph, qua [orig: quâ] voce vas, quo [orig: quô] Agni Paschalis sanguis excipiebatur, venit, Exodi c. 12. v. 22. cuius plur. [gap: Hebrew word(s)] sippim et [gap: Hebrew word(s)] sappoth, vel sippoth, Ierem. c. 52. v. 19. et 1. Regum. c. 7. v. 50. ubi de vasis Sanctuarii. Vide eum Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 49. et 50.

Rabbi SIMSON ex Kinon auctor libri Ceritot. It. Rabbi Simson F. Tzadok, libri Tisbetz, vixerunt circa ann. 70. Millen VI. iuxta Rabbi Ganz. Ut et Rabbi Simsonis Hadarsan, auctor Ialkut.

SIMULACHRUM ex Simulo, vel Hebr. [gap: Hebrew] seu [gap: Hebrew word(s)] Isidoro a similitudine dicitur, eo quod, manu Artificis ex lapide aliave materia factum, eius vultum imitatur, in cuius honorem factum est: vel quod simulatum, i. e. falsum; umbram emm, pro corpore, nobis exhibet. Veteres Gentiles, Deorum suorum Simulacra ex limo et cera finxere [orig: finxêre], cum nondum auri atgentique usus mortalibus innotuisset: Unde non vasa solum profana sacraque fictilia habuere [orig: habuêre], sed et parietes Templorum, ipsque Numinum Simulacra testacea fictiliaque erant. L. Seneca Consol. ad Helviam c. 10. Tunc per fictiles Deos religiose iurabatur. Propertius l. 4. Eieg. 14 v. 5.

Fictilibus crevere [orig: crevêre] Diis haec aurea templa,
Non fuit opprobrio facta sine arte casa,
Tarpeiusque Pater nuda de rupe tonabat.

Hanc rebus Latiis coram praestare solebat
Fictilis et nullo [orig: nullô] violatus Iuppiter auro [orig: aurô].

Vide Thom. Dempster. ad Rosin. l. 5. c. 30. At qui inter illos Sapientiores, Simulacrorum usu reiecto [orig: reiectô], Deum non oculis aspici, sola [orig: solâ] mente percipi posse, statuerunt [orig: statuêrunt], cum Platone, apud Iustinum Mart. Colloq. cum Tryphon. Unde Antisthenes, Deum nulli similem esse, ideoque ex Simulacro (seu imagine) disci non posse dixit, apud Clem. l. 5. Strom. Et Plin. effigiem Dei formamque quaerere imbecillitatis humanae putavit, Histor. Natur. l. 2. c. 7. Ne tamen fidei

Numinis apud imperitiores quidquam decederet, quod illud oculis usurpare non liceret, quam non insolitum esset, etiam in inferiori, rerum nempe creatarum, ordine, ut spectari nequeant, quae tamen exsistere nulli dubitemus, eleganter ipsi illi Gentilium Philosophi observavere [orig: observavêre]. Ita enim ex Xenophonte Minucius Felix: Nec mireris, inquit, si Deum non vides; vento [orig: ventô] et flatibus omnia impelluntur, vibrantur, agitantur, et sub oculos tamen non venit ventus et flatus. Solem adeo, qui videndi onibus causa est, videre non possumus, radiis acies submovetur, obtutus intuentis hebetatur, et si diutius inspicias, omnis visus exstinguitur. Quid ipsum Solis Artificem illum luminis fontem poteris sustinere, cum te ab eius fulgoribus avertas, fulminibus abscondas? Deum oculis carnalibus vis videre, cum ipsam animamtuam, qua [orig: quâ] vivificaris et loqueris, nec aspicere possis nec tenere. Itaque Simulacra pro rudioribus et vulgo erant: quo [orig: quô] magis mirandum in Orbe Christiano esse non paucos, qui Simulacris in divino cultu tantopere delectentur, etc. Vide quoque in voce Iconomachi et infra in Statua. Apud Aegyptios Defuncti (postquam cadaver perunctum et delibutum cedria [orig: cedriâ], melle, cerave [orig: cerâve] esset) Simulacorum ornabatur coronabaturque, eodem [orig: côdem] modo [orig: modô] ac si adhuc in vivis esset, imo et mensis adhibebatur; tandem vitreo sepulchro inferendum, teste Herodoto [orig: Herodotô] l. 3. Quod Graecos probasse [orig: probâsse], docet Cicero Orat. pro L. Flacco; ut et Aristophanes Contion. apud P. Victorium Var. Lection. l. 2. De Turcis idem scribit, Phil. Lonicerus Histor. Turc. Tom. 1. part. 2. c. 19. Apud Macedones quoque id moris invaluisse, dicimus ex Aeliano Histor. Var. l. 12. c. ult. De Byzantinis Principibus, ita Corippus l. 1. Num. 13.

Sic suprema suae servans insignia vitae
Iustinianus erat, non mutans morte colorem,
Sed solito candore nitens, quia vicerat Orbem
Mors veneranda Viri, signis monsiravit apertis.
Ipse videbatur cunctis plangentibus unus
Effigie gaudere pia [orig: piâ], diademate comtus
Purpureaque in veste iacens requiescere somno.

Nec ignota saeculo nostro consuetudo est, namque in Aula Gallica Henrici IV. cognomine Magni funestata [orig: funestatâ] exitu, idem se vidisse scribit Thom. Dempster. Paralipom. in Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. ult. Porro, Simulacra etiam provinciarum domitarum subiecta pedibus, pi8ngere olim fingereve Romanos consuevisse, legimus. Ovid. Tristium l. 4. El. 2. v. 43. de Simulacris in Triumpho ductis,

Crinibus en etiam fertur Germania passis,
Et ducis invicti sub pede maesta sedes.

De Argeorum Simulacris et oscillis, quae quotannis ipsis Idibus MaI de ponte sublicio in Tiberim olim Romani praecipitare solebant, vide Festum, Varronem de L. L. l. 6. Plut. in Quaestionibus Rom. quaest. 35. et Io. Rosin. Aniqq. Roman. l. 4. c. 9. De Simulacra Deorum dedicandi, inungendi, coronandi, more, hic [orig: hîc] passim, ut et Car. Paschalium, Seldenum de Synedriis veter. Hebraeorum l. 3. c. 14. §. 4. et Tob. Pfannerum System. Theolog. Gentilis purior. c. 11. §. 6. et seqq. Nec omitte Casp. Barthium Commentar. Superstitionum, ubi Sacrificia omnia Simulacra fuisse vel factorum vel faciendorum, ostendit, ut et supra dicta de Imaginibus: Addo hoc unum, Simulacrorum in sacris usum, apud Christianos, ex Cappadocia primum fluxisse, vide Cl. Suicerum voce *ei)kw/n.

SIMULATIO inter errores veter. Haereticorum. Helcesaitae enim ab Elxai Magistro suo, qui principatu Traiani exstitit, hanc acceperunt traditionem, ut tempore persequutionis idola adorarent, fidemque suam ore negarent, teste Eusebio [orig: Eusebiô] Histor. Eccl. l. 6. c. 31. Epiphanio [orig: Epiphaniô] Haer. 19. et Augustino [orig: Augustinô] Haer. 10. Etiam de Basilidianis scribit Irenaeus l. 1. c. 23. paratos fuisse ad abnegationem neque pati propter nomen voluisse, cum essent omnibus similes. Fuisse autem regulam eorum, Tu omnes cognosce, te autem nemo cognoscat. Cui dogma illud Priscillianistarum paud Agustinum simile Haer. 70. Iura, periura, secretum prodere noli. Vide quoque eum l. contra Mendacium ad Consensium c. 11. de Valentimanis idem docentem Tertullian. contra illos c. 1. de Massalianis seu Euchetis, Theodoretum Haeretic. Fabular. l. 4. c. de Massal. et Ioann. Damascenum l. de Haer. de Origenistis, Hieronym. Apolog. contra Ruffinum l. 1. ubi inter se orgiis mendaciorum foenerari eos, ait: de aliis Bernardum Serm. 65. super Cantica, et plura hanc in rem apud Ioann. Forbes. Instruct. Historico-Theologic. l. 3. c. 20. §. 38. et seqq.

Scaligero ad Ceirin et Io. Meursio ad Plautum, saga est; atque ita Veteribus incantatrices ac sagas dictas esse, confirmat Salmas. Not. ad Spartian. in Hadriano, c. 25. quod multa per simulationem in Magicis sacris fierent. Barthio vero sic appellata Circe est, quod, cum naturam humanam incantationibus sus in ferinam convertere non posset, in formas saltem ac simulacra ferarum homines mutaverit. Virg. Aen. l. 6.

--- -- Formae magnorum ululare luporum.
Quos hominum ex facie Dea saeva potentibus herbis
Induerat Circe in vultus et terga ferarum,

Vide eum Animadversion. ad Stat. d. l. Adde Salmas. ad Tertulliani Pall. c. 4. et quae dicta super voce Lenae, item Saga.