CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SIMUR vox Arabica, *si/mwr in Hesychio, notat martis Zibellinae in Parchia genus. Ita enim Hesych. *si/mwr para\ *pa/rqois2 kalei=tai ti muo\s2 a)gri/ou ei)=dos, ou(= tai=s2 dorai=s2 xrw=ntai, pros2 xitw=nas2, Simor apud Parthos vocatur quaedam agrestis muris species, cuius pelles cedunt in vestium usum. Damir vero animal facit feli simile, cuius pellis mollitie, levitate, calore et pulchritudine sic excellat, ut ea [orig: eâ] Reges et Magnates induantur. Vide Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 3. c. 33.

SIMUS [1] Arcadum Rex, post Phialum: Dotida [orig: Dotidâ] apud Messenios, et Polydecte apud Spartanos, regnantibus. Ei successir Pompus. Pausan. Arcadicis.

SIMUS [3] Magnesius primus versibus kinaidologei=n coepit, et simw|di/an introduxit, quem sequuti Simodi sunt cognominati, inter Hilarodos in celebri fama. Ionicis et Sotadicis Scriptoribus minus foedi, prodibant in veste candida, virill, auro [orig: aurô] coronati, calceisque primum, inde cripidis utebantur, de quibus vide Scaliger. Poetices l. 1. c. 52. et Salmas. ad Solin. p. 108. Alias Simus, nomen personae Comicae, uti videre est, apud Casaubon. ad Galbam Suetonii c. 13.

SIMYLLA urbs Indiae citerioris Ptol. Sintacora Castaldo. Timula vero incolis dicitur. Baudrando fuit, ubi nunc forte Chaul, urbs munita Lusitanorum, cum arce et portu, in ipso limite regni Decani, 130. mill. pass. a Surata in Meridiem Goam versus 180. sed ex coniectura tantum.

SIMYRA Phoeniciae urbs. Pomp. Mela l. 1. c. 12. Alia Armeniae maioris circa ortum Euphratis. Baudrando Simyra seu Sismara, aliis est oppid. Armeniae minoris in confinio maiori ad Euphratem, longe ab eius fontibus. 75. mill. pass. a Dascusa in Boream Trapezuntem versus.

SIN [1] oppid. quod est terminus Iudae, versus Septentrionem in septimo lapide a Iericho. Numer. c. 34. v. 3. Ios. c. 15. v. 1. Hieronym. in loc. Hebr.

SIN [2] Hieronymo Sim, Ptolemaeo Simyra, vetus oppidum est dimidio [orig: dimidiô] miliari versus Septentrionem ultra urbem Arcas situm, quod olim Sinaeus, Octavus fil. Chanaan, post diluvium condidit.

SIN [3] i. e. rubus, eremus, Arabiae Petraeae inter Elin, et Sina mont. Al. Hillet. teste Masio [orig: Masiô]: qui locus Arenae Arabiae appellatur, teste Postello [orig: Postellô]. Mansio Israelitarum octava, ubi murmurantibus coturnices divinitus missae. Item solitudo in Cades, melius Zin, 33. mansio: ubi Maria, soror Mosis, obiit, et e rupe aqua a Mose prolicita est: quod iam ante in Raphidim quoque factum. Exodi c. 16. v. 1. Numer. c. 20. v. 1. et c. 33. v. 36. Ioseph. Iud. Antiq. l. 2. Hieron. ad Fabiol. Torniel. Ann. M. 2544. 2583.

SINA [2] urbs Imperii Sinar. in Xansia, prope fluv. Chacquang, ad radices montium, sub qua duae Urbes.

SINA [3] mons Arabiae Petraeae excelsus, qui et Sinai, Syneus Trogo, Sinaeus Iosepho, ubi olim urbs episcopalis sub Archiepiscopo Petrino, ab Hierosolym. 300. mill. pass. Etymologus falso deducir ab i)\s2 i)no\s2, o(/ti enei= e)do/sqh h( tou= no/mou du/namis2. Baudrando est fere 300. mill. pass. a Pelusio in Eurum, sed vix 200. ab Hierosolym. in meridiem, Christianis saepe mons S. Catharinae, Turcis Gibel Mousa i. e. mons Mosis, Arabibus Agar, ut quibusd. visum. In huius vertice die 50. egressionis Israel ex Aegypto, Deus Legem dedit. Exod. c. 19. 20. Vide infra. Alias quoque Horeb. Duodecima Israelitarum mansio, ubi per annum commorantibus illa contigerunt, quae, ab Exodi c. 19. usque ad Num. c. 10. natrantur. Praecipuum fuit promulgatio divinae legis, ut dictum. Vide de hoc monte imprimis P. de Valle, Itiner. ton. 1. de rebus ibi gestis, Torniel, et Salian. in Annal. V. T.

SINA [4] nomen radicis, quae in Sinis, et quidem vera in provinc. Suchvenia solum provenit, silvestris vero ubique. Folin utramque vocant, at fere sola silvestris ad nos effertur, cuius medulla rubicundiori colore quodammodo tincta est, ad verae autem magnitudinem neutiquam accedit, neque tantas habet vires, quamvis non omni effectu careat. Nascitur sub ipsa terra, uti fere phalli Hollandici, aut apud Indos patatas nasci propagarique notum, maxime in annosis pinorum silvis: unde eam ex glutine seu pice pinea produci scribunt, quae in terram delapsa agat radices, atque herba fiat longo [orig: longô] tractu per terrae superficiem serpens, continuoque tuberosas radices emittens, subinde ad capitis puerilis magnitudinem. Figura [orig: Figurâ] ac mole magnas nuces Indicas, quas Coccos vocamus, aequat, nec cortex colore abludit, quam vis non adeo durus crassusque sit, sed mollior omnino ac tenuior: corticem replet nucleus, seu caro alba ac spongiosa, quam incolae magni faciunt et in suis adhibent medicinis; tametsi, cum haec ad manus non est, silvestrem illam non respuant, at successu non aeque optato [orig: optatô]. Auctor Antonymus Sinae et Europae c. 31.

SINAE [1] populi Asiae extremi ad ortum, ultra Indiam extra Gangem, Chinesi hodie; ut regio eorum la Chine, mari Eoo exposita, inter Indiam et Sericam. Doctiss. Is. Voss. ad ista verba, Melae l. 1. c. 2. Seres media Eoae partis incolunt. Rem (inquit) acu tetigit, cum Seras media Eoi lateris tenere scribit. At vero quantum a veritate recessit Ptol. et qui eum sequuntur, quum tractum Asia, qui est ultra Auream Chersonesum, ac Sinum magnum Austrum versus veste adeo extendit, ac Sinas in eo collocat? Sinenses hodiernos antiquorum Seras qui esse dubitat, is quoque dubitet licet, idemne nunc atque olim Sol luxerit. At vero insigniter falluntur, qui existimant Sinas, vel Thinas veteribus celebratos, eosdem esse ac sint Sinenses vulgo dicti. In toto eo regno, Sinae, et Sinensium nomen ignotum est. Genus istud hominum omne id scit, quod sparsim norunt [orig: nôrunt] ceterae gentes, quae cum iis comparatae pro barbaris merito haberi possint, si solos excepteris Graeculos; unum

tamen hoc ignorant vocabulum. Sed sane mera [orig: merâ] factum est imperitia [orig: imperitiâ], ut vastum illud Serum imperium, quo nullum in orbe unquam illustrius fuit, Sinarum nomine cognoscatur. Mirum nemini observatum hactenus, Sinas esse regnum istud, quod vulgo Siam, vel Sian, vel etiam Siim adpellatur. Sinarum metropolim Sinas, vel Thinas vocat Ptol. Quis dubitare possit, quin illa sit ea ipsa, quae nunc Siam appellatur, regia nempe Siamensium, ac sita in insula ad orientalius ostium, fluvii dicti Memam, quod matrem aquarum Indi interpretantur. Longe is oritur e tacu Chiamay, ac totus in ditione Siamensium fluit, donec tribus tandem ostiis in Oceanum effluat. Regnum hoc etiammum nobile olim tamen multo fuit nobilius. Diminutum est mulium, ex quo reges complures haic a multis saeculis subditi rebellare roeperunt, Illo tempore, nondam detecta illa Tartariae parte, quae Orientem versus excurrit, non nisi tria ultra Indum vasta imperia noscebantur, Serum, Indorum, ac inter utrosque situm, Siamensium, quod veteres Sinarum appellarunt [orig: appellârunt]. Quicquid a Gange Seras adusque interiacet, id olim reges Siam possederunt. Primi Arabes Seras cum Sinis confuderunt, quorum errorem postea secuti sunt alii. Verum haec obiter, ut ostenderemus quos vulgo Sincuies dicimus, rectus Seras appellare, Sinas vero antiquorum hodiernos esse Siamenses. Vide Sinarum regio, it. China.

SINAE [2] Regio, quam hodie Cinam Vulgus appellat, ultima terrarum Asiae, in quadrum extensa ab oriente et meridie, aluitur oceano [orig: oceanô], quem Sericum vel Eoum prisci dixere [orig: dixêre]: ab occidente, Indiam ulteriorem attingit: a sepretrione, dingitur Massageratum, Scitharumque limitibus. Multo [orig: Multô] latius quondam imperasse gentem Annales ipsorum, ac literae, et veterum aedificiorum illustria monumenta, et complures, in India praeserrim, ab iis denominatae nationes, haud obscure testantur. Regna sive provinciae vastae magnitudinis, numerantur quindecim. Terra saluberrimo [orig: saluberrimô] caelo [orig: caelô], et putioris aurae dulcedine perfruitur. Ad hanc perspicui fontes et miro [orig: mirô] colorum decore odorumque fragrantia [orig: fragrantiâ] flores ac rosae perennant. Margaritas et praecipuae nobilitatis vasa fictilia, quae vulgo porcellana dicuntur, pretiosas pelles ad frigus arcendum: itemque gossipii, lini, lanae, bombycisque ac serici fila, vestemque omnis generis mittunt innumerabilem. saccari, et mellis, rhabarbati, casurae, minii, glastique tingendis vestibus expediti, proventus hic [orig: hîc] ingens: odoramentis cum alius abundant: tum praecipue mosco [orig: moscô] (cuius nullam, apud latinos Graecosve scriptores, mentionem invenio) In urbes vero quatuor portas aperiunt praeferratas; ornatu magnifico [orig: magnificô], adituque ad aspectum praeclaro [orig: praeclarô]. Hodie la China, sub Tartarorum iugo gemit. Baudrando Sinarum Imperium, la Chine, seu l'Empire de la Chine Gallis, la China Hispanis et Italis, Cin incolis regnorum Siami et Cocinsinae, Than Iaponis, et Han seu Catay Tartaris, ipsis autem Sinis Tamin, i. e. Regnum luminis, et Chimgque, i. e. Regnum medium, quamquam aliis temporibus varie vocatum fuerit: pars est ampla Asiae, maxime in ortum extensa, sed cultissima et mire rigua ac fertilis. Eius limites sunt a septentrione regna Tangutum et Niulhanum, in Tattaria magna, a qua separatur partim montibus excelsis, partim muro [orig: murô] 500. fere leucarum; ab occidente India [orig: Indiâ] extra Gangem et regnum Annamiticum, a meridie mare Indicum seu Eoum et Orientale, quod et Sinicum, quo [orig: quô] separatur etiam ab oriente a Iaponia. Alias proprios habebat Imperatores, qui primo Nanquinum sedem regiam elegerant, et postea Pechinum. Sed ab anno 1630. varie vexata a Tartaris regni Niucani, tandem ipsis subest, et Imepratorem habet Tarrarum commorantem Pechini, quae urbs Imperii caput est, in provincia cognomine. Historia gentis paulo diffusior haec est, Sinae, colonia pervetusta, a Kenano deducta, inter cuius successores Foly Imperator primus, electitiam Epocham incepit, An. 2847. ante Christum Natum uti habent Sinarum Annales; 556. ante diiuvium, 45. ante natum Noahum. Ei successit Hinnungo, huic Honangri, quem excepere [orig: excepêre] Chuenhao, iavo vel Cavo et Xuno, sub cuius successore diluvium ingruit. Post diluvium saeculo [orig: saeculô] non toto [orig: totô] Sina restaurata creditur, forsan circa an. a d luvio 60. M. C. 1718. quod vel inde pater, quia scientiae et disciplinae Noahicae fuerunt tenacissimi: artesque etiam ingeniosissimas exercent, unde et Typographiam et tormenta aenea reliquus ab illis Orbis accepit. Ethnarcha post diluvium gentis Gether videtur: semi filius, cuius regni initium incidit in ann. 2207. ante Chr. Natum 16. ante natum Phalegum, ab exordio rerum 1773. ex calculo Sinensium, qui diluvianum interstitium ex Annalibus suis expungunt, quo Aborigines videantur. Gether hic Yvo dici amaus, familiam, cui imperium asserebat, nuncupati voluit Ya, sive Hiaa, quae rerum potita legitur ann. 441. usque ad ann. ante Chr. Natum 1766. aetatis iacobi 80. Altera Epocha est familiae Xangae, quae duravit ann. 644. usque ad ann. ante Chr. Natum 1122. M. C. 2826. circa Samsonis tempora. Successit Epocha Chevae familiae, quam Uvo stabilivit, successor Kieovi exstincti. Sub hac petiodo regulus Cin, ad imperium posteris asterendum viam stravit: et tum videtur nomen China vel Tsina, exteris innotuisse, circa an ante Natum Chist. 550. tempore Croesi, A. M. 3398. Quartam itaque Epocham Cina familia facit, quae tamen nihil ultra 40. perstitit annos. Anctore postmodum Lieupango [orig: Lieupangô], Hana familia emersit, serie Imperatotum per an. 470. continuata [orig: continuatâ], usque ad ann. citta Nat. Christ. 264. Post hanc retum potita est familia Cyna, quam Tanga familia pessundedit, ad A. C. 618. sub Heraclio et Cosroe. Sunga dein familia ad clavum sedit, usque ad A. c. 923. quam excepit Ivena Tartarorum usque ad A. C. 1368. Hanc Taiminga pepulit, auctore Chu, qui Tartaros omnes, aute rerum potitos, eiecit, patria [orig: patriâ] in libertatem asserta [orig: assertâ] A. C. 1350. Eius familia Sinas obtinuit per ann. 250. decimusque tertius successorum Vanlieus, suppressis aemulis, Monarchicum impetium possedit, ab A. C. 1573. usque ad A. C. 1620. quo [orig: quô] mottuus est. Sub eo Tartari iterata [orig: iteratâ] in Sinas irruptione facta [orig: factâ], tautos fecere [orig: fecêre] progressus, ut Princeps illorum Sinarum Imperator, et Thienmingae familiae anctor dici voluerit. A. C. 1618. expeditionis suae 3. Vanlieo defuncto successit fil. Taichangus, et huic post 4. imperii

mensem fil. Thienkius, qui rebus egregie ordinatis gestisque, Tartaros ultra murum iterum reiecit. Sed illi mox reversi, proditione metropolim Leaotung capiunt, cives more Tartarorum ronderi vestirique cogunt, et maiora moliuntur. Obiit interea Thienkius A. C. 1621. ut et aemulus eius, quorum illi frater Zungchinius, huic fil. Thienzungus successere. Zungchinius prodirione suorum infelix, Yvenum tamen proditorum caput, apprehensum necat, quo facto [orig: factô] discedunt Tartari, moxque iterum revertuntut, modo victi modo victores, usque ad A. C. 1636. quo [orig: quô] Thienzungus moritur, longiori via [orig: viâ] dignus, ob mansuetudinem et laudatos mores. Eum excepit fil. Zuugleus, qui diu inter Sinas ignotus vixerat, ut mores, literas, doctrinam, ac sermonem Sinensium accurate perdisceret. Eo [orig: Eô] rerum potito [orig: potitô] inter suos, latronum in variis provinciis exortorum iusti exercitus, nervos Imperii penitus succiderunt, quorum Duci Licungzo, (qui Imperatoris ritulum assumpsit, familiae Thienxunae fundator dici gaudens) proditus Imperator Zungchinius, cum nullam elabendi rimam esse videret, sanguine suo [orig: suô] victori scribit, ut de praefectis tam scelerate perditis poenas sumar, populo innocenti parcar: filiam dein nubilem gladio [orig: gladiô] traicit, et in pomarium digressus semet ex pruno suspendit, ultimus familiae, cui latro exordium, latro finem dedit. Neque alium finem sibi regina, et fidissimi Eunuchorum delegere [orig: delegêre]: Sic loca deliciarum funestata, et fructus tulere [orig: tulêre] arbores nefandos. Latrones mox exacti, et filius sexennis Zunglei interea demortui coronatur Sinae Imperator. A quo tempore Monarchia sub Tartaris est, qui nihil prorsus in administratione Reip. immutantes, vestem solum et tonsuram Tartaricam Smensibus imperant, unde non leves et saepius iterati tumultus. Militiam sibi servant, non exclusis tamen Sinicis, quos etiam tribunalibus miscent. Coeterum Sinenses ad civilitatis normam exacti, ingeiosi sunt ac industrii. Oinnes apud illos artes scientiaeque vigent, Geometras habent excellentes, Arithmeticos et Astronomos eximios, Medicinam methodice faciunt, inprimis autem, a quo Philosophus Confutius floruit, Morali Philosophiae tantus ab iis honor habetur, ut, cum tres ibi vigeant Philosophorum sectae, eius tamen Secta Literatorum nomine clara, reliquis omnibus longe [orig: longê] praeferatur, neque alii ad gubernacula Reip. adhibebantur, quam Mandarini, Loytiae vel Literati, in eius formati schola. Lingua Sinica ex vocibus mere monosyllabis ut plurimum constat, sua tamen cuique provinciae peculiaris dialectus est. sCriptura a superiori loco deorsum procedit, et quilibet character, more Hieroglyphicorum apud Aegyptios veteres, rem integram exprimit. Religionem quod attinet, unum solum Deum, quem Regem caeli appellant, venerantur. Tres nihilominus sunt inter eos Idololatrarum species. Prima Regis et Nobilium, qui Astris faciunt. Secunda eorum, qui primos Reges et Philosophos pro Diis habent, summo Numini succenturiatis. Tertia Astrologorum et Magorum, qui Euangello pertinacius reliquis obnituntur. Idolorum horribilis forma. Olim S. Thomas Sinensibus praedicasse [orig: praedicâsse] dicltur, et apparent adhuc in crasissima illorum idololatria vestigia quaedam Trinitatis et Incarnarionis filii Dei. Hodie per emissarios Pontifex Roman. ut et Angli Batavique per ministros mercatoribus mixtos, collapsum Christianismum in florentissimo hoc regno pro viribus erigere conantur. Tota regio, ut dictum, dividitur in quindecim provincias peramplas seu regna, ultra quas ab ea etiam pendent Leatonia provincia, Leaotung, Corea peninsula, la Corca, Haynania insula, l'isse de Haynan, et Calonnesus, l'isse Formosa, cum aliis minoribus. De Sinatum regione varii varie scripsere [orig: scripsêre]. Sed vide Atlantem Sinlcum Martinti, qui Sinas fusius descripsit. Porro de re literaria Sinensium consule Theophil. Spizelium; de Scriptura Sinica Athanasium Kircherum, in China illustrata; de reliquis, Trigaltium, Semedum, Iarricum, Mendozam, Maffaeum, Martinum, Rhodium, et qui inter primos dici merult, Adamum Preyelium libro [orig: librô] insigni cui ritulus, Admiranda Sinae et Europae.

Chequianensis provincia, Chekiang. Fochiensis provincia, Fokien. Honania, Honan. Huquania, Huquang. Iunnania, Iunnan. Nanchinensis provincia, Nanking. Pechinensis provincia, Peking. Quansia, Quangsi. Quantunia, Quantung. Queichea, Queicheu. Quiansla, Quiansi seu Kiansi. Suchuensis provincia, Suchuen. Xansia, Xansi. Xantonia, Xantung. Xensia, Xensi.

Caifunga, Caifung, in Honania provincia. Cancheum, Cancheu, in Quiansia. Cangcheum, Cangcheu, in Nanchinensi. Caocheum, Caocheu, in Quantunia. Changcheum, Changcheu, in Fochiensi. Changta, Changie, in Honania. Changta, Changte, in Huquania. Changxa, Changxe, ibidem. Chaochinga, Chaoching, in Quantunia. Chiahinga, Chiahing, in Chequianensi. Chicheum, Chicheu, ibidem. Chicheum, Chichcu, in nanchinensi. Chieganum, Chiegan, in Quiansia. Chienchanum, Chienchang, ibidem. Chienninga, Chienning, in Fochiensi. Chieuchianum, Chieuchiang, in Quiansia. Chinchianum, Chinchian, in Nanchinensi. Chinchianum, Chinchian, in Iunnania.

Chinganum, Chingan, in Quansia. Chingtienum, Chingtien, in Huquania. Chingtum, Chingtu, in Suchuensi. Chingtuna, Chingtung, in Iunnania provincia. Chingyanum, Chingyan, in Huquania. Chinhoa, Chinhoa, in Chequianensi. Chinivenum, Chiniven, in Queichea. Chinivenum, Chiniven, in Iunnania. Chintinum, Chinting, in Pechinensi. Chiucheum, Chieucheu, in Chequianensi. Chiucheum, Chieveheu, in Quantunia. Chungkina, Chungking, in Suchuensi. Cinanum, Cinan, in Xantonia. Cincheum, Cincheu, in Quansia. Cingcheum, Cingcheu, in Xantonia. Civencheum, Civencheu, in Fochiensi. Cungehanum, Cungehan, in Xensia. Focheum, Focheu, in Fochiensi. Fuenchcum, Fuencheu, in Xansia. Fungcianum, Fungcian, in Xensia. Fungyanum, Fungyang, in Nanquinensi. Ganchinga, Ganching, ibidem. Gucheum, Gucheu, in Quansia. Gueihoeum, Gueihocu, in Honania. Hancheum, hancheu, in Chequianensi. Hanchunum, Hanchun, in Xensia. Hanyanga, Hanyang, in Huquania. Henocheum, Henochcu, ibidem. Hinghoa, Hinghoa, in Fochiensi. Hoaichinga, Hoaiching, in Honania. Hoainanum, Hoainang, in Nanchinensi. Hoancheum, Hoancheu, in Huquania. Hochienum, Hochien, in Pechiniensi. Hoeicheum, Hocicheu, in Quantunia. Hocicheum, Hoeicheu, in Nanchinensi. Honania, Honan, in Honania. Hucheum, Hucheu, in Chequianensi. Iaocheum, Iaocheu, in quiansia. Ienganum, Iengan, in Xensia. Ienpinga, Ienping, in Fochiensi. Iuencheum, Iuencheu, in Quiansia. Iungcheum, Iungcheu, in Huquania. iungninga, Iungnin, in Iunnania. Iuninga, Iuning, in Honania. Iunnania, Iunnan, in Iuhnania. Iunpinga, Iunping, in Pechinensi. Kaocheum, Kaocheu, in Quantunia. Kingcheum, Kingcheu, in Huquania. Kingyanum, Kingyang, in Xensia. Kingyvenum, Kingyven, in Quansia. Liencheum, Liencheu, in Quantunia. Lieucheum, Lieucheu, in Quansia. Linchianum, Linchiang, in Quiansia. Linganum, Lingan, in Iunnania. Linyanum, Linyang, in Xensia. Lipinga, Liping, in Queichea. Lucheum, Lucheu, in Nanchinensi. Luganum, Lugan, in Xansia. Luicheum, Luicheu, in Xamonia. Luicheum, Luicheu, in Quantunia. Mahum, Mahu, in Suchuensi. Munghoa, Munghoa, in Iunnania. Nanchanga, Nanchang, in Quiansia. Nanganum, Nangang, ibidem. Nanhiunga, Nanhiung, in Quamunia. Nankanga, Nankang, in Quiansia. Nanninga, Nanning, in Quansia. Nanquinum et Nanchinum, Nanquin, in Nanchinensi. Nauyanga, Nanyang, in Honania. Niancheum, Niancheu, in Chequianensi. Ningpoa, Ningpo, ibidem. Ningqua, Ningque, in Nanchinensi. Paochinga, Paoching, in Huquania. Paoninga, Paoning, in Suchuensi. Paotinga, Paoting, in Pechiniensi provincia. Pechinium, Pechin et Pequin, totius Imperii caput, in Pechinensi. Pingleanum, Pinglean, in Xensia. Pinglum, Pinglo, in Quansia. Pingyanum, Pingyan, in Xansia. Quancheum, Quancheu, in Quantunia. Quangnanum, Quangnan, in Iunnania. Quanpinga, Quanping, in Pachiniensi. Quansia, Quansi, in Iunnania. Quansinga, Quansing, in Quiansia. Queicheum, Queicheu, in Suchuensi. Queilinum, Queilin, in Quansia. Queitum, Queite, in Honania. Queiyanga, Queiyang, in Queichea. Siangianum, Siangiang, in Huquania. Signaum, Sigan, in Xensia. Siucheum, Sieucheu, in Suchuensi. Sucheum, Sucheu, in Queichea. Sucheum, Sucheu, in Nanchinensi. Suihunga, Suihung, in Iunnania. Suminga, Suming, in Quansia. Sunanum, Sunan, in Queichea

Sungchianum, Sungchian, in Nanchinensi. Taicheum, Taicheu, in Chequianensi. Taipinga, Taiping, in Nanchinensi. Taipinga, Taiping, in Quansia. Taitunga, Taitung, in Xansia. Taiyvenum, Taiyven, ibidem. Talum, Tali, in Iunnania. Taminga, Taming, in Pechinensi. Teganum, Tegan, in Huquania. Tengcheum, Tengcheu, in Xantonia. Tiencheum, Tiencheu, in Quansia. Tingcheum, Tingcheu, in Fochiensi. Tuchum, Tuchu, in Queichea. Tunchanum, Tunchan, in Xantonia. Tunggium, Tunggin, in Queichea. Vencheum, Vencheu, in Chequianensi. Vuchanum, Vuchan, in Huquania. Vucheum, Vucheu, in Quiansia. Xaocheum, Xaocheu, in Quantunia. Xaohinga, Xaohing, in Chequianensi. Xaoum, Xaoun, in Fochiensi. Xecienum, Xecien, in Queichea. Xincheum, Xincheu, in Huquania. Xuicheum, Xuicheu, in Quiansia. Xunchinga, Xunching, in Suchuensi. Xunninga, xunning, in Iunnania. Xunta, Xunte, in Pechinensi. Yancheum, Yancheu, in Nanchinensi. Zencheum, Yencheu, in Xantonia. Yocheum, Yocheu, in Huquania.

SINAEUS fil. Canaan Gen. c. 10. v. 17. de quo Bochart. Phill. l. 4. c. 36. Vide quoque sis Pelusium.

SINAI mons Arabiae, vide Sina. In eo Inscr. hanc [gap: Hebrew word(s)] Adoni almatha Jebren, h. e. Deus virginem concipere faciet: sesquipalmaribus notis incisam, a Thoma Obecino Franciscano repertam esse, huneque postea tirulum nationibus in Oriente ita placuisse, ut plurimi eo porrarum vestibula signarent, refert Georg. de Sepibus Descript, Musaei Kircheriani p. 9. Vide ipsius Auctoris Prodromum Coptum. Idem in Sinensi Im perio rabulam marmoream in villa Sanxuen A. C. 1625. effossam esse scribit, cur tit. Lapis in laudem et memoriam aeternae Legis, Lucis et Veritatis portatae de Iudaea et in China promulgatae, A. C. 782. h. e. 145. annis post Euangelium per Clialdaicos Sacerdotes ibi praedicatum, p. 9. Vide iterum Auctoris ipsius Chinam illustratam.

Ipse olim antiquo primum Garamanticus Hammon
Scire pater dederat Sinalo morsusque ferarum,
Telorumque graves ictus sedare niedendo.

SINAPI Hebr. [gap: Hebrew] Syro inteipreti Iudic, c. 9. v. 45. ubi cum vulgo legatur Abimelechus urbem Sichem, a se dirutam, sale consevisse, tamquam in perpetuae vastitatis symbolum, pro sale is sinapi reponit, sicut herbam salsam Arabs. Sed sinapi salsum non est, nec resiquae conveniunt notae. Sinapi enim lautiorum etiam est condimentum, at [gap: Hebrew] non nisi tenuiorum cibus, uti patet ex Iob. c. 30. v. 4. et Talmude de Iannaeo Rege Tract. Kiddusin. c. 3. fol. 66. a. laudatis Sam. Bocharto Hierox. Part. prior. l. 3. c. 16. ubi voce Hebraea [orig: Hebraeâ] halimum potius indigitati docet. Coeterum de Sinapi sic Plinius l. 19. c. 8. Acerrimum sapore, ignei effectus ac saluberrimum corpori sinapi --- usus etiam eius pro plumentario in patellis decocto etc. Ob quam saporis acrimoniam, sceleratam eam herbam vocat Plautus, in Pseudolo, Actu 2. sc. 2. v. 28.

Teritur sinapis scelerata, cum illis qui terunt:
Nam priusquam triverint, oculi ut extillent, facit.

Idem usu seminis eristes fieri olim creditum, docer; in Truculento, Actu 2. sc. 2. v. 60.

Si ecastor hic homo sinapi victitet, non conseam
Tum esse tristem posse etc.

SINARDI Pons Castrum Galliae seu vicus maximus in Caletis, vulgo Senerpont, vide Hadr. Vales. Notit. Gall. in voce Caleti.

SINARUM [1] Intimus recessus nunc Enscada de Nanquin Lusitanis, Golfe de Nanquin Gallis, sinus est in Sinas extensus, et pars Oceani Eoi, inter Sinas ad occasum, et regnum Coreae ad ortum. Dicitur ab incolis Golfe de Gang. Quamplurimis insulsi refertus est, et extenditur a Circio in Eurum per 260. mill. pass.

SINARUM [2] Oceanus la mer de la Chine, pars est ampla Occani Eoi, in parte orientali Asiae, versus Sinarum oram littoralem, Iaponiam, Calonesum, et Philippinas insulas; estque quamplurimis insulis referta.

SINATUS Tetrarcha Gallorum a Sinorige, ob formam coniugis suae Cammae, interfectus. Polyaen. l. 8.

SINCIACUS Eginart. Sinsich Ortelio, pagus Germaniae inferioris ad Rhevum, supra Bonnam 2. milliar. German.

SINDA urbs Pisidiae, Ambladae finitima: et apud Ptol. urbs Indiae extra Gangem maritima. Vide Steph.

SINDAE [2] insul. 3. matis Eoi, quae et insulae Anthropophagorum, Sinatum orae adiacentes. Hae, teste Mercatore, sunt hodie Celcbes, Gilolo, et Amboina. Sansoni sunt Iavae, Sumatrae et

Bornei Insulae; versus partem Australem Indiae extta Gangem, et Aureae Chersonesi sub propriis Regibus. Gall. les Isles de la Sonde.

SINDI populi Scythiae Europaeae ad Maeot. palud. incolentes. Val. Flacc. l. 6. v. 86.

*sindoi\, *kimme/rioi/ te, kai\ oi) pe/las2 *eu)cei/noio.
*kerpe/tioi/ t' *)ori/tai te, kai\ a)lkh/entes2 *)axaioi/.

Sunt in Corocondama peninsula, ad Mceotidem paludem, quos Eustathius Ziuchos appellatos notat. Zingos hoc [orig: hôc] tractu habet Plin. l. 6. c. 7. Ammidnus scribit, Peninsulam esse, quam Sindi incolunt ignobiles, propter heriles in Asia casus coniugibus positi dominorum et rebus. Val. Flacc. l. 6. Argon. v. 87. et 108. Vide supra. Dubito an iidem sint, qui alibi. Sinlendi nominautur, qui in retra Nortmannorum trans Egiduram fluvium ahbitarunt [orig: ahbitârunt]. Polyaen. l. 8. Nic. Lloydius.

SINDON an quod Sidone primum inventa? certe Tyria Sindon Martiali l. 4. Epigr. 19. ubi de Endronude, memoratur, byssus nempo seu lini species pretiosissima, e qua vestes mollissimae ac pretiosissimae conficiebantur, mutierum luxui destinatae (verba sunt Plinii) ideoque ferme purpura [orig: purpurâ] regi solitae: quas tamen in usum virorum aetate Martialis transiisse colligas, ex loco [orig: locô] cic. Alias o)qo/nh Graecis et Linea interula fuisse videtur, unde in Sindone crates a Laertio introducitur: quod in eo peculiare fuit, cum alias Sindones, utpote vestes lineae, ac molles renuesque, et non solum a Plinio, ut visum, sed et iam ab Homero, solis mulieribus attributae, Cynicis asperitatem professis non convenitrent. Vide Octav. Ferratium de Re Vest. Part. I. l. 3. c. 2. et Part II. l. 4. c. 20. De Iuvene, qui, postquam cubitum se recepisset, audito [orig: auditô] Christi, quem venerabatur, perienlo [orig: perienlô], lecto [orig: lectô] se proripuir, Sindone tantum am ictus et Christum sequi coepit, vide Marc. c. 14. v. 51. 52. Ad quam Historiam notat Casaubonus, Sindonem lineam fuisse vestem, vel e bysso, nam si)ndona bussi/nhn, legas apud Herod. Inter merces autem Sidone in Graeciam a Mercatoribus afferri solitas, fuere [orig: fuêre] olim Sindones: unde Graecorum error, Urbis nomine, ut dictum, sic vocatas existimantium. Nam et alibi, quam Sidone, factas fuisse, docemur Proverb. c. 31. v. 24. et scriptura utriusque nominis refellit, [gap: Hebrew word(s)] Sindon, ut Sidon est [gap: Hebrew] Earum et confectio varia et usus. Apud Graecos et Latinos saepe vestis linea exterior, est insigne Sacerdotis, praesertim Aegyptiaci. Aliquando honestiorum iudumentum, non temere vilioribus assumendum. Unde Aediles Atheniensium Ctateti praefato succensuisse leguntur, o(/ti sindo/na h)mfi/esto, e cuius responsione cognoscimus, eos, qui operam Tonsoribus dabant, Sindonibus fuisse involutos, quod hodieque fit: quemadmodum ex illorum censura, pluris fuisse hunc cultum, quam ut Philosopho conveniret, vel sic amictum foras prodire indecotum esse. Cum vero apud Plut. de Fortuna Alexandri, miser olitor e)n eu)telei= sindoni/skh| ad Alexandrum adducitur, hic [orig: hîc] Sindon, quibusdam est indumentum hominis fortunae censusque tenuis. Aliistamen, et forte melius, vestis nocturna seu cubitoria: ut vocat Petrontus, qualem secum hic Iuvenis abstalit, cum e lecto se proriperet. Eam e lino fuisse, eruditis observatum. Ita enim et Dionysius Episcopus Alexandriae, apud Eusebium Histor. l. 6. c. 40. de curiosis ad se capiendum missis. *ka)|gw\m, oi)=den o( qeo\s2, w)s2 lh|sta\s2 ei)=nai pro/teron h)gou/menos2 e)pi\ su/lhsin kai\ a(rpagh\n a)fikome/nous2. me/nwn e)pi\ th=s2 eu)nh=s2, h(=s2 h)/mhn gumno\s2 e)n tw=| linw=| e)sqh/mati, th\n loiph\n e)sqh=ta parakeime/nhn. au)toi=s2 w)/regon. Vide Isaac. Causaubonum Exercit. XVI. Bar. num. 65. Salmasio sindon interula est seu linea tunica, quam o)qo/nhn alii vocabant. Unde, cum reliqui Philosophi et Graeci omnes tunieas gestarent, sis Cynici carentes, sub pallio non nisi lineas tuniculas et interulas gerebaut, quas o)qo/nas2 Lucianus de Proteo Cyn. Laertius in Cratete sindo/nas2 vocat. Sic Hesychius o)qo/nh si/ndwn. lineae Latinis. In Actis passionis B. Cypriani, Postquam se dalmatica [orig: dalmaticâ] exspoliasset [orig: exspoliâsset] --- in lineastetit, e)n o)qo/nh| e)/sth e)n sindo/ni. Ausonius linteam sendonem vocat: Puer eia sicrge, calceos, et linteam da sindonem etc. Vide Salmas. ad Tertull. de Pallio c. 5. Apud Scriptores Ecclesiasticos, Sindones dicuntur linteamina, quibus panes a Fidelibus, ad S. Eucharistiam offerri soliti, involvebantur. Ordo Rom. Oblationes vero Principum Subdiaconus Regionarius a Pontifice suscipit, ac sequenti Diacono porrigit, et ipse in sindonem, quam tenent duo acolyti, ponit Sed et apud Martialem l. 11. Epigr. 1. v. 1. pro libri volumine sindon est, cum ait:

Quo tu, quo liber otiose tendis,
Cultus Sindone non quottidiona [orig: quottidionâ].

Imo et in sindone moris fuisse scriptitare Indis, apud Pluilostratum legas in Vita apollonii etc.

SINDUNUM vulgo Senuc; vicus Galliae ad Axonam, cella [orig: cellâ] seu Prioratu S. Oriculi nobilis, in pago Dulcumensi, qui Dioecesi paroeciave [orig: paroeciâve] Remensi continetur; inter Grandem Hammum Grand Haen et Valles Vaux. Hadr. Vales. Notit. Gall .

SINEMURUM castrum Galliae, a re nomen haber; in pago Alesinensi, ad fluv. Hormentionem, non procul a Flaviniaco; vulgo Semur en l'Aussois. Item aliud in pago Cadrellensi le Carollois olim pago Briennensi contento, ad Verbincam fluv. qui in Ligerim

lupra Marciniacum defluit, Semur en Brienois: utrumque est in dioecesi Augustodunensi.

SINENSES populi vide Sinae. Hotum universalem Politico-Moralem scientiam continens opus ingens, in quo de ritibus, et moribus Sinarum, de varietate Sectarum, de Philosophia Naturali, de Artibus, uti et de Lingua Sinensi et de mira literarum ex 64. lineis varie transpositis combinatarum inventione, de Musica eiusque instrumentis; de Geographia, Montibus, Matibus, Fluviis et Urbibus; de Theologicis argumentis, similibusque inter eos contro versiis agitur: asservatur in Musaeo Kircheriano Romae; una cum Chronographia Imperatorum Sinensium, ab An. 275. post diluvium, usque ad A. C. 1666. continuata. Georg. de Sepibus in Descript. Musaei p. 65. De monumento Sinico haud pridem in hoc Imperio effoso, vide supra in voce Sinai.

SINGA Palladis nomen apud Phoenices, cuius numinis simulacrum Thebis Cadmus constituit. Pausan. l. 9. Item Comagenae reglonis in Syria oppid. Ptol.

SINGAEI Graeciae populi in confinils Macedoniae et Thraciae, Thucyd. l. 5. Singi urbis, forte incolae, ad Athon.

SINGARA urbs Arabiae iuxta Edessam. Steph. Item mons Mesopotamiae cm urbe cognomine, apud Tigrim fluv. Ptol. Dicitur et Singoras, Sima Nigro, Acalib aliis dicitur.

SINGIDAVA Daciae urbs. Ptol. quibusd. Segeswar, in Transylvania. Aliis Seged, urbs Transdanubiana Hungariae, ad Tibiscum fluv. ubi Mariscum recipit, versus limites Transylvaniae sub Turcis.

SINGIDONUM urbs Pannoniae inferioris apud Sirmium utbem. Hodie pagus modicus est, et Sigetinez dicitur Lagio.

SINGIDUNUM urbs Mysiae superioris apud Dannbium, Zenderin Lazio, et Sevender quibusd. hodie Serviae urbs, untea Rasciae caput, etiamnum ampla, cum castro in colle. Sub Turcis, ab A. C. 1439. Antea sedes despotae Serviae.

SINGILIA vel Syngilia urbs Hispaniae Baeticae inter Astigi 25. et Malacam 7. leuc. vulgo Antequera; oppidul. regni Granat. in loco edito et aspero, versus consinium Vandalitiae, 7. leuc. Hispan. a Malacca in Boream Astigim versus 12. Baudrand.

SINGILIONES Dalmatenses apud Trebellium Pollionem in Claudio, c. 17. inter munera ad hunc a Gallieno Imperarore transmissa, Singiliones Dalmatenses X. nec apud ullum alium scriptorem Latinum memorati, Casaubono cingula sunt parva, quibus uterentur Dalmata equites. Salmasio singilio hic [orig: hîc] idem est, quod in testamento Gregorii Naz. sigilli/wn, vestis scil. genus, quae alias Graecis h( a(ploi+s2, nam singulum vel singillum est to\ a(plou=n: vel vestis Dalmatarum sigillata seu clavata: vestium enim clavos Graeci sfragi=das2, h. e. sigilla, dixere [orig: dixêre]. Hesych. sfragi=des2 ai( e)pi\ tou= daktuli/wn kai\ ta\ tou= i(mati/wn shmei=a. Clavatas autem fuisse Dalmatarum tunicas, notum. Vide supra Monomachia.

SINGILIS et Singulis Plin. l. 3. c. 1. et Singilius Isidoro, Hispaniae Baeticae fluv. ex agro Granatensi oriens, ac apud Singiliam urbem decurrens, et per Astigi in Baetim fluens. Xenil Morali, Guadaxenil Navagiero.

SINGITICUS SINUS sinus Macedon. Ptol. Eliacus videtur a Diod. Siculo nominari l. 11. Golfo di monte Santo dicitur Castaldo.

SINGULARES et ii in Notit. Imperii memorati, fuere [orig: fuêre] inter postrema officia Praefectorum Praetorio Orientis, et Italiae. et urbis, de quorum officio vide Pancirollum l. 1. c. 20. et Iac. Cuiacium Ob. serv. l. 12. c. 40.

SINGULARIS Ferus in Versione vulgata Psalmi 80. v. 14. Et singularis ferus depastus est eam, ubi in Hebr. est [gap: Hebrew word(s)] fera agri Graeci reddunt monio\s2 a)/grios2; aper est, sic enim suum quosdam vocati, Aeliam auctor est l. 7. c. 47. et l. 15. c. 3. Hesychius item, Suidas, Phavorinus, Alii. Unde Gallimachus Hymno [orig: Hymnô] in Dianam,

*ei) de\ k' e)gw/ to/cois2 monio\n da/kos2 h)/ti pe/lwron
*qhri/on a)greu)sw --- -
Quod si ego sagittis singulare animal aut aliquam praegrandem
Feram cepero.

Et Lycophron po/rkon monh/rh, porcum solitarium, vocat: Apollinaris quoque in paraphrasi a)timage/lhn, a grege abhorrentem. Quo facit Gallicum sanglier, et Italicum cingialo vel cingiaro, quae palam ex Latino singulari facta. Vide Bochart. Hierox. Parte prior. l. 3. c. 19. ubi voce Hebr. [gap: Hebrew word(s)] ziz, non monio\n, i. e. singularem, sed bestiam vel feram quamvis, indigtari plurimis docet. Dictum autem Aptum Graecis monio\n, Latuins singularem, vel quod delectetut solitudine, vel quod solus et singularis primis annis vagetur, habes apud Cuiacium ad l. 1. de Feudis et Fullerum Miscellancorum Sacr. l. 6. c. 6.

SINGULARIS Tibia Graece mo/naolos2 est. Et quidem primitus singulares erant tibiae, antequam Marsyas geminaas instituit. Sed postmodum singulares adhibitae sum. Namque Tyrrheni non uno [orig: unô] genere contenti, singulari canebant in Sacris eaque [orig: eâque] aenea [orig: aeneâ], tanto apud eos in honore: ut, quemadmodum scripsit Aristoteles, non solum ad eius sonum pugiles certarent; verum etiam, cum in nexos flagris animadverteretur, tibiae sonum adiungerent, quinetiam, quod mirere [orig: mirêre], coqui ipsi ad eius sonum epulas appararent. Praeterea [orig: Praetereâ]

in fimeribus usurpatae etc. Vide Scasiger. Poet [orig: Poët]. l. 1. c. 20. et supra in voce Monaulos.

SINGULATOR in Glossis i(ppasth\s2ke/lhs2; Hesychio mona/twr est, monator, uti Latini ex Graeco dixisse videntur, Graece enim mona/twr deduci non potest: eques est, qui solo [orig: solô] ac singulari equo [orig: equô] vehit; *monippos2 quoque Graecis et mona/mpuc, quod posteris Latine ad vetbum est aureax; ampuc enim est frenum equi Graecis, latinis aurea vel orca. Cuiusmodi singulatores seu Equites solitarios, quomodo distinguat a desultoribus, et quot eorum genera faciat Manilius l. 5. vidimus supra [orig: suprâ], ubi de Simplis equis.

in SINGULIS excellere maioris habitum, quam in omnibus mediocriter versari, docet exemplum apud Veteres Quinquertionis; cuius quamvis amplissima laus fuerit, singulae tamen eius victoriae pensiculate aestimatae, non adaequarunt [orig: adaequârunt] eas, quae singulorum Athletarum fuere [orig: fuêre] propriae. Singularis namque Athleta, idemque victor, summum laudis adipiscebatur, velutis qui esset u(/pakros2 in summo et callentissimus eorum omnium, quae ad suum certamen pertinerent, sive ea esset lucta, sive pugillatus, sive cursus, sive aliud quid. Quinquertio vero, licer omnium victor, minus tamen videbatur, ei)s2 thn e(ka/stou a)kri/beian diapeponhkenai, a)lla\ pa/ntwn metri/ws2 e)fh=fsqai; meo elaborasse [orig: elaborâsse], ut singula accurate scirct, sed omnia mediocriter attigisse. Vide Platonem in *)era/. et Car. Paschalium Coronarum l. 6. c. 23.

SINGUS oppid. Macedon. in ora orientali ad Athi montis radices, ad sivum Singiticum.

SINICUS MURUS amplissimus, et celeberrimus, quamplurimis turribus et castris munitus, inter montes et valles alias excitatus a Sinarum Imperatoribus ad cohibendes Tartaros, quatuor omnino provincias ambitu suo [orig: suô] cingit. Latus ubique 12. cubitos, alicubi 15. Altus ubique 30. Absolutus fuit spatio [orig: spatiô] quinque annorum et per 300. milliar. German, extensus, ab Ortu in Occasum, nempe inter Tartariam magnam ad Boream et Pechinensem, Xansiam atque Xensiam provincias Septentrionaliores Imperii ad Merid. Sicque Tartariam a Sinis separat, inter sinum Gangum seu Sinatum intimum recessum ad Ortum et Croceum fluv. ad Occasum in parte Occidentali Xensiae provinc. Portas quasdam ad exeundum habet, et illis vicina castella munitissima, in quibus haud minus 1000000. militum praesidio fuere [orig: fuêre]. Inchoavit opus Xius Imperat. Cinae familiae auctor, anno [orig: annô] Imperii 22. ante Ch. Narum 215. tantamque voluit adhiberi diligentiam, ut sicubi clavus infigi posset, per lapidum com missuras, morte luerent, qui illam partem fabricafsent [orig: fabricâfsent]. Opus sane magnificum ac ingens, et omni dignum admiratione, ad haec usque tempora fere sine labe et noxa, contra cor iniurias temporum persistit; Hoc [orig: Hôc] tam insigni regni munimento [orig: munimentô], per negligentiam custodum hoc [orig: hôc] saeculo [orig: saeculô], perrupto [orig: perruptô], Tartari rerum in Sinis hodie potiuntur. Vide Murus et Sinarum regio.

Latronis maxime malesici nomen est, idem cum Pityocampte: cuius mentio apud Plut. Theseo, Hyginium c. 38. Pausaniam Corinthiac. Ovidium passim, Auctorem Ceiris, Propcrtium, Diodorum inprimis Siculum l. 4. Suidas lh|sth\n blaptiko\n vocat. Vide quoque Apollodorum fine l. 3. Strabonem initio [orig: initiô] l. 9.

SINIS [3] vulgo Nascaro, teste Batrio [orig: Batriô] fluv. Magnae Graeciae Choniam urbem alluens. Sunt qui Siris legunt.

Posper est. Sinistra certe fulmina optima auspicia esse, praeterquam in Comitiis, tradit Cicer. de Divin. l. 2. Idem cod. l. Bona ait sinistra dici, etiamsi dextra sint. Et communiter a Veteribus, in fulgurum, fulminum, tonitruum, auspiciis, laevum latus felicitatem portendere, secus dexterum, observatum est: quamvis generatim Poetae detrum omne felix nuncupent. Virg. Aen. l. 2. v. 692.

Ubi Servius, Sinistrum, prosperum, quia caeleste est. Sinistrum autem a sinendo quantum ad auguria pertinet, quod nos agere aliquid sinat. Unde alibi, si quem Numina laeva sinunt --- Sinistras autem Septentrionales esse, Augurum disciplina consentit, et ideo ex ipsa parte significantiora esse fulmuna, quoniam altiora et vicinior a domicilio Iovis. Alitet idem ad l. 9. sinistra nobis videntur, intuentibus caelum, illic dextra sunt. Scitius eque penitiore Antiquitatis lectione Festus, Sinistrae aves, Sinistrumque est sinistrinum auspicium, i. e. quod sinat fieri. Varro Epist. Quaest. l. 5. A Deorum sede; ait, cum in Merichem spectes, ad sinistram sunt mundi partes exorientes; ad dextram occidentes, huc factum arbitror, ut sinistra meliora auspicia, quam dextra, esse existimentur --- siientio surgere cum dicitur (auspicium) significat von interpellari, quo minus rem gerat, at simistrum hortari quoque auspicia ad agendum quod animo quis proposuerit etc. Vide infra. Sed et sinistra manus apud gentes quasdam, Persas inprimis olim hodieque, honoratior: qua etiam communicatum olim in Ecclesia, more etiamnum a Dominicanis retento [orig: retentô], ait Macer, qui etiam a parte sinistra Eucharistiam a Pont fice accipi, refert Hierolex. Alias sinistra, infelicia. Virgil. Ecl. 1. v. 18.

Unde cum in exstrum latus corpus olim, qui adorabant, circumagerent, dextratione etiam aedes sacrae lustrarentur, et arae circumirentur, uti discim us ex Plauto, Propertio, Aristophane in Pace. contrario [orig: contrariô] gyro [orig: gyrô] lustrabantur rogi, in decursionibus funebribus Statius, l. 9. Thebaid. v 120.

Sic in sacris, quae Inferis fiebant, sinstra [orig: sinstrâ] manu litabatur. Serenus,

Inferis manu sinistra immolamus pocula,
Laeva quae video Lavernae, Palladi sunt dextera etc.

Interim naturalior hic motus, ut docet Philosophus, a)po\ deciw=n e)p' a)ristera\, equosque naturaliter ad sinistram flectere tradunt Equarii: quae ratio, cur in Circensibus equi ad sinistram flecterent, ac sinistro [orig: sinistrô] gyro [orig: gyrô] interiore metas lustrarent. Lucan. l. 8. v. 199.

--- - nec sic moder ator equorum
Dexteriore rota [orig: rotâ] laevum cum circuit orbem.

Unde absolute interior Latinis, pro sinisterior, ut interior comes, interior sponda, interior rota. Etenim in hac kata fu/sin circum actione, interior orbis et propior centro sinister habetur, ut pluribus docet Salmas. Commontar. de Musicis veter. Instrumentis, vide quoque eum ad Solin. ubi totam Curulium horum certaminum rationem exponit, p. 936. et seqq. plura vero hanc in rem hic [orig: hîc] passim, inprimis ubi de voce laevus; idem de Manu, Meta, pede sinistro, alibi. Addo saltem, ad Sinsitram Iudicis impios olim sisitendos, quod cicitur Marthaei c. 25. v. 41. etiam Gentilibus olim non penitus fuisse incognitum, uti Eris Armenius disertis verbis docet apud Platonem de Rep. l. 10. p. 518.

SINISTRAE dextraeque Tibiae a lateribus, unde inflabantur, nomen accepere [orig: accepêre]: de quibus sic Iul. Caes. Scaliger Poetic. l. 1. c. 20. Intemodium radici proximum excidebant ad laevam tibiam, quod subesset racumini, ad dextram: quo [orig: quô] laevarum somumgravem agnoscas dextrarum acutum. Sic apud Veteres scriptum est. at Latini aiunt, Sinistras acutiores aptasque rebus ludicris: item Sarranas, quibus aiunt foramina fiusse aequalia, veluti Spondiacis. Nanigitur constant sibi: Spondiacae enim rerum gravium affines fuere [orig: fuêre]. Hac de causa Phrygiis foramina erant inaequalia, sicuti dactylicis, quae Indicris adhrbebantur. Dextras autem apud Romanos, funcribus dicatas, quia essent graves, cum tamen funeribus Barbari acutissimis uterentur etc. Cui consentiens Ald. Manutius Pauli fil. dextras, quae dextra [orig: dextrâ] Histriones spectabant, sinistra [orig: sinistrâ] spectatores; Sinistras contra nominatas, hasque gravem, illas acutum sonum reddidisse, ait: aliud sentiente Petro [orig: Petrô] Victorio [orig: Victoriô] Var. Lection. l. 38. c. 22. qui dextras, quod dextra [orig: dextrâ] parte oris manuque; Sinistras, quae contraria [orig: contrariâ] tenebantur, appellatas contendit Vide infra ubi de Tibiis. In Augurali scientia, in qua dextrum sinistrumque Caelilatus sollicite observabatur, Sinistrae aves. Latinis faustae credebantur, quod iis Septentrio sinister erat, teste Livio [orig: Liviô], l. 1. c. 18. Orientem aspiciendo; faustae autem illae aves erant, quae alte subvolarent, quod versus Aquilonem fieri oportebat iis, quibus maxime omnium sublimis ille vertex. Atque ita Iudaei quoque observarunt [orig: observârunt], qui cum oculos ad Orientem converterent [gap: Hebrew] appellant, Anstrum pro dextra, Septentrionem pro sinistra habebant: Graeci contrarium tenuere [orig: tenuêre] modum. Cleomedes enim Occidentem anticam partem esse voluit, posticam Orientem, itaque Septentrio illis dextet, et auspicia dextra fortunata, vide Anton. Thysicum ICtum Not. in A. Gellium l. 1. et Exercit Miscellan. Exercitat. 19.

SINISTRI Graece *)aristeroi\, Haeretici, quod sinistram manum abortentes ea [orig: eâ] nihil reciperent, sic dicti, memorantur can. 7. Concil. Constantinop. ad quem Balsamon Novationes quoque et Sabbatianos esse appellatos, monet, vide supra his vocibus.

SINNA urbs circa Libanum. Duas huius nominis urbes habet Ptol. in Mesopotamia.

SINNACES Parthus insigni familia [orig: familiâ] ac perinde, qui, princeps coniutationis, contra Attabanum, Phraatem Regis Phraatis fil. Roma Regem a Tiberio poscebat. Tacit l. 6. Annal. c. 31.

SINNACHA Mesopotamiae urbs, in qua Surena Parthorum Imperator Crassum dolo [orig: dolô] captum interemit Plut.

SINNAUS lacus in Asia, qui circumnascente absinthio [orig: absinthiô] inficitur. Plin. l. 2. c. 103.

SINON Sicyphi fil. Antolyci furis nepos, qui cum Ulysse ad bellum Troianum profectus, cum Graeci decimo [orig: decimô] demum anno [orig: annô] diffidentes Ilium vi capi posse, ad dolum proditionemque confugerent, omnium maxime ideoneus visus est, cui ob ingenii astutiam fallendorum Troianorum, equique aperiendi negotium imponeretur. Plin. ait huius inventum fuisse significationem specusarum l. 7. c. 56. Virg. Aen. l. 2. v. 195.

Talibus insidiis, per iurique arte Sinonis.
Credita res; captique dolis lacrimisque coactis;
Quos neque Tydides, nec Larissaeus Achilles,
Non anni domuere [orig: domuêre] decem, non mille carinae.

SINONIA insul. maris Tyrrheni, inter Palmatiam et Pontias Ex quo errore Pinetus deprehensus est illam Ianuti indigitans, cum Ianuti Dianium sit Igilio proxima. Error item in Thesauro Ling. Lat. est, in quo insula Corsicae nominatur, a qua [orig: quâ] longisstme distat. Baudrando hodie Sanone, versus oram Latii et Campaniae felicis parva et deserta, prope Pontiam Insul. 20. mill. pass. a Circeiis in meridiem. Pendet tamen a regno Neapolitano, fere 90. milliar. a Dianio Insul. in Ortum.