CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SISAMNES Iudex, qui licet Cambysi Regi carissimus esset, tamen ob iniquam sententiam, quam pecunia [orig: pecuniâ] cortuptus tulerat, iussu Cambysis excoriatus est, eiusque pellis ante Tribunal iudicum exposita, ut ea [orig: eâ] conspecta [orig: conspectâ] alii Iudices aliena [orig: alienâ] fruerentur insania [orig: insaniâ], sibique caverent.

SISAN oppid. in Ciliciae finibus, unde oriundus simeon Stylites. Theodoretus.

SISAPHO Corinthius, frater Mamertis, qui ubi intellexisset filios suos a Mamerte fratre, regnandi libidine interfectos, eum membratim discerpsit, Ovid. in Ibin.

SISAPONE [1] Ptol. Sisapo Straboni oppid. olim Hispaniae Tarraconens. in finibus Oretahorum, nunc pagus Chilon, teste Henr. Coquo [orig: Coquô].

SISAPONE [2] Plin l. 3. c. 1. Sisapo Strab. oppid. Hispaniae Baeticae in Baeturia, nunc Fuente Oveiuna, teste Morali, a Corduba 14. leuc. Emeritam versus. hic [orig: hîc] quaestus magnus minii, ut propterea Cicer. Philip. 2. c. 19. communem Sisaponem dixerit, veluti proverbium, optimum enim ibi provenit, auctore Plinio [orig: Pliniô].

SISAR Muritania Caesariensis fluv. Ptol. Usar Plinio, l. 5. c. 2. teste Villanovano [orig: Villanovanô].

SISARA [1] dux exercitus Iabin regis Chanaan. Iudic. c. 4. v. 2. Magister militiae Asor. 1. Sam. c. 12. v. 9. Vide Iahel.

SISARA [2] palus in Africa propria. Ptol. Locus circa Nisibin. Ammian. Marcellin.

SISARRA in Glossis pro/baton mei=zon eniautou=, ovis quae annum superavit. Hebr. [gap: Hebrew] , agnus inter [gap: Hebrew] i. e. subrumum et [gap: Hebrew] , i. e. arietem trimum; ab anno nempe primo ad tertium. De quali ove Levit. c. 4. v. 32. Si obtulerit [gap: Hebrew word(s)] in oblationem suam, foeminam integram eam offeret . Vide Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 43. ubi me/tassan, Homero vocati Od. t. v. 221. addit.

SISCIA Pannoniae superioris olim urbs. Ptol. Sisseg Sambuco, ad Colapis fluv. cum Sao confluentiam, nunc pagus cum coenobio, ad Segesticam Insul. ex adverso zagabriae urbis, vix milliar. Germ. distans. Eius crebra in nummis veter. mentio, quod una esset ex VI. praecipuis Fabricis Monetariis, sub Imperatorib. Romanis. Unde ASIS. BSIS. PS. PSIS. S. SE. SIS. SISCP. SISPZ. SMSISC. in nummis occurrunt, de quibus nobis hic [orig: hîc] passim. Plura de hac urbe apud Tristanum Tom. III.

SISCIDENDES Valdensium asseclae, memorantur Reinero contra Waldenses c. 6.

SISEBUTUS vel SISEBODUS Wisigothorum in Hispan. Rex XXIII. Gondemato successit, A. C. 612. fortis, clemens, magnanimus. Cantabriam, aliasque provincias Romanis eripuit, et ad Iudaeorum conversionem animum adiecit. Obiit A. C. 621. Fredegar. in Continuation. Gregor. Turon. Isidor. in Chron. successore Recaredo [orig: Recaredô] II. filio [orig: filiô]. Vide ibi.

SISENANDUS ope Dagoberti, regnum Wisigothorum, in Hispan. occupavit, Suintilo [orig: Suintilô] deposito [orig: depositô], A. C. 631. Obiit A. C. 636. Fredegar. in Continuation. Gregor. Turon. successore Chintilla [orig: Chintillâ], quem vide.

SISENES Persa transfuga, a Praetore Aegypti quondam missus ad Philippum. Secutus dein in Asiam Alexandrum; quod ad se a Nabarzane missam epistolam non exhibuerat; (quam Alexander prius lectam, ignoti annuli sigillo [orig: sigillô] impresso [orig: impreslô], ipsi reddi iuslerat, ad aestimandam fidem Barbari,) suspicionem praebuit scelesti consilii, adversus Regem initi, et in agmine, a Cretensibus, haud dubie iussu Regis, occisus est. Curt. l. 3. c. 7.

SISENNA [1] Centurio, dextras concordiae insignia, Syriaci exercitus nomine, ad Praetorianos ferens. Tacit. Hist. l. 2. c. 8.

L. SISENNA Historiae Romanae scriptor antiquus, in quo magnam iacturam fecerunt Romanae literae, non solum historiae causa [orig: causâ], qua [orig: quâ] vicit omnes superiores; sed etiam linguae ipsius, cuius bene gnarum fuisse, et Cicero testatur, et indicio sunt fragmenta, quasi gustus [orig: gustûs] causa [orig: causâ] relicta nobis in libris Grammaticorum. Vertit etiam fabulas Milesiacas Aristidis, uti ostendit Voss. de Hist. Gr. l. 3. p. 331. Meminit Ovidius l. 2. Tristium, v. 443.

Vertit Aristidem Sisenna, nec obfuit illi
Historiae turpes inseruisse iocos.

Pluscula autem ex istis Sisennae Milesiacis passim citat Charisius l. 2. Laudat et Servius. Meminere [orig: Meminêre] etiam veteres Grammatici commentarii eius in Platurum. Vide Voss. de Hist. Lat. l. 1. c. 10. Vellei. l. 2. c. 9. Cicer. in Bruto, de Leg. etc. Nic. Lloyd.

SISER inter nascentia in hortis describitur Plinio l. 19. c. 5. Siser his seritur mensibus, Februario [orig: ebruariô], Martio [orig: Martiô] etc. Brevior his est, sed torosior amariorque, inula; per se stomacho inimicissima: eadem dulcibus mistis saluberrima. Pluribus modis austeritate victa gratiam invenit. Namque et in pollinem tunditur arida, liquidoque [orig: liquidôque] dulci temperatur: et dococta posca aut asservata vel macerata pluribus modis, et tunc mista defruto, aut subacta melle, uvisve passis, aut pinguibus caryotis. Alio [orig: Aliô] rursus modo [orig: modô] cotoneis malis, vel sorbis, aut prunis, aliquando pipere aut thymo [orig: thymô] variata defectus praecipue stomachi excitat, illustrata maxime Iuliae Augustae quottidiano [orig: quottidianô] cibo [orig: cibô]. Graecis si/saron, Euboenses si/shron vocabant, de quo pastinacae genere, apibus gratissimo, vide Salmas. ad Solin. p. 59.

SISGOVIA Landgraviatus, in agro Basiliensi, a Sislaci cultissimo pago, locum amoenissimum circa umbilicum eius occupante, nomen accepit. Olim a Iurasso monte usque in medium Birsae

alveum extensus, maximam Rauracorum partem comprehendit. Huius iura ad castra Homburgum, Valdenburgum et Liechtstallum oppid. pertinentia, Henricus VII. Imperator Ottom de Grandisone Episcopo Basileensi tradidit, quae postea Humbertus Neoburgensis, A. C. 1416. Civitati Basiliensi perpetuum possidenda vendidit. Hinc sanguinis iudicium, per universum eum tractum, etsi loca quaedam alienae ditionis contineat, ad Senatum Basil. spectat. Intra eius limites Varnspergium etiam castrum amplum est, quod Tierstenits olim Comitibus paruit. Vide Christ. Urstisium Hist. Basil.

SISIGAMBIS vel SYSIGAMBIS uxor Darii ultimi Persarum regis, quae nulli suae aetatis feminae pulchritudine cessit, teste Qu. Curt. l. 3. c. 3. Quam tamen victo Dario Alexander non solum non violavit, sed et summam adhibuit curam, ne quis captivo corpori illuderet Lloyd. Matrem Darii sic vocavit Curt. l. 5. c. 2.

SISINIUS Episcopus Roman. Syrus gente, successit Iohanni VII. A. C. 708. vigesimo [orig: vigesimô] post die, podagrae doloribus, enectus, die 7. Februar. Anastas. in vit. Pontif. Item, Episcop. Constantinopolitanus, post Atticum, A. C. 426. Obiit A. C. 428. Socrat. l. 7. c. 25. et seqq. Baron. in Annal. Alius, Nicolai Chrysobergi successor, A. C. 995. Obiit A. C. 999.

SISOCOSTUS ex amicis Alexandri Magni, accepit a Rege Petrae Aorni regionisque ei adiunctae tutelam. Curt. l. 8. c. 11.

SISOE Graece *siso/h, apud LXX. Levit. c. 19. v. 27. ou) poih/sete siso/hn e)n th=s2 ko/mhs2 th=s2 kefalh=s2 u(mw=n, Non facietis sisoen ex coma capitis vestri: Phaselitarum vox, speciem tonsurae, notat, in orbem videl. quo [orig: quô] modo [orig: modô] Arabes tondebantur, Bacchum imitati, Herodot. l. 3. c. 8. u(potro/xala vocant Graeci; unde Solymos Phaselitis vicinos troxokouri/das2 vocat Choerilus, apud Ioseph. contra Apion. Suidas plo/kon, ple/gma e)n trixw=n, intortum capillitium, circos, cincinnos, appellat: cumiusmodi capillamentum in orbem contextum, videas in nummo *marwnitw=n, cum inscr. *d*i*o*n*g*s*o*s, et aversa [orig: aversâ] parte, *k*a*i*s*a*r*o*s. *s*e*b*a*s*t*o*g. apud Goltz. Aug. tab. 53. et Tristanum l. 1. Idem comae genus in pulcherrimo numismate aureo unciali, cum Inscr. *a*n*t*i*n*o*o*s. apparet, apud Ioh. Marshamum, videm eum Canone Chron. Sec. VIII. it. voce Theseis.

SISOPA Pannoniae superioris oppid. Ptol. Zagabria Moletio, ad Segesticam Insul. a Poetovione supra 15. leuc. in Eurontum, a Labaco, Carniolae metropoli, fere 26. in Ortum. Hic [orig: Hîc] a 4000. Christianorum, caesa sunt 100000. Turcarum divinitus A. C. 1593. et Marci Euangelium manu eius scriptum asservari dicitur.

SISTERIO Magino aliisque est Stirone, fluv. parvus agri Parmensis. Fidentiam seu Burgum S. Domnini rigat, uti Sovaniam et in Tarum se exonerat, 4. milliar. antequam Pado misceatur.

SISTOSICHERMES Thebanorum in Aegypto Rex XXXIII. exponitur *(hrakle/ous2 kra/tos2, Herculis robus, praefuitque post Stamenemem ann. 55. dum in Tanitarum seu Pastorum regno Ianias res gereret. Eum excepit Maris seu Moeris, sub quo Aegyptii bellandi artem necessitate edocti Pastoribus sese fortiter opponere coeperunt, vide supra Maris.

SISTRUM Instrumentum fuit Musicum, in Isidis sacris percuti solitum, oblongum, manubriatum in ima parte, cancellatum traiectis virgulis, et ut verbo [orig: verbô] dicatur, laminae ac praeterea nihil, definiente Pignorio [orig: Pignoriô] Comm. de Servis, qui proin virum doctum cum Crotalo id confundentem, ibidem refellit: cum hoc, si Eustathio credimus, fuerit vas e testa, ligno, aut aere quod manibus tanebatur, et collisium, sonitum edebat. Appuleius Isidem cum Sistro prolixius sic describit, Metam. l. 3. Dextra quidem, inquit, ferebat aeneum crepitaculum: cuius per angustam laminam, in modum balthei recurvatam, traiectae mediae paucae virgulae crispante brachio [orig: brachiô] tergeminos iactus, reddebat argutum sonum, Laevae vero cymbium dependebat aureum etc. Nempe aereum crepitaculum fuit concavum, ad tinnitum edendum; quod lamina incurvata in modum balthei non fecisset, nisi concava fuisset; crepitum enim atque sonorum illum tinnitum edebant illae paucae virgulae traiectae mediae, per eam Sistri laminam, quae pariter aereae erant atque in patentioribus laminae curvatae foraminibus volubiles, versatiles omninoque mobiles ad crepitum ciendum: Personabant autem sola [orig: solâ] crispantis bracvhii iterata [orig: iteratâ] per aerem iactatione. Eius prima inventrix Isis, Aegypti Regina, et post obitum pro Numine incolis culta, fuisse perhibetur: Ita enim Isidor. in Orig. l. 3. Sistrum ab inventrice vocatum, (quasi Isidis instrumentum) Isis enim id genus invenisse probatur, ex Iuvendli Sat. 13. v. 93. Inde et hoc mulieres percutiunt, quia inventrix huius generis est mulier. Unde et apud Amazones Sistro [orig: Sistrô] ad bellum feminarum exercitus vocabatur. Ubi quod de etymologia eius adfert, ineptum id, melius e Graeca voce sei/stron, a)po\ tou= sei/ein, a concutiendo, deducas. Ipsa hoc [orig: hôc] instrumento [orig: instrumentô] Dea credebatur peierantes percutere et caecitate punire: Iuvenal. loc. cit.

Est alius metuens, ne crimen poena sequatur:
Hic [orig: Hîc] putat esse Deos, ac peierat: atque ita secum:
Decernat, quodcumque volet de corpore nostro
Isis, et irato [orig: iratô] feriat mea lumina Sistro [orig: Sistrô];
Dummodo vel caecus teneam, quos abnego, nummos.

Quod inde factum, quia cum Isis inter alias Leges iustissimas, quas populis tulerat, peierantes oculorum caecitate multasset [orig: multâsset], post mortem dein divino [orig: divinô] cultu honorata, manente eadem apud Aegyptios

periurorum poena [orig: poenâ], Sistri a se inventi virtute id efficere existimata est. Vide quoque Ovid. Ep. 1. e Ponto l. 1. v. 51. et seqq. Unde eius Sacerdotes ab omnibus timebantur, ut idem indigitaverat paulo ante v. 37.

Et quis ita est audax, ut limine cogat abire
Iactantes Pharia [orig: Phariâ] tinnula Sistra manu.

Ubi Poeta, de Isidis sacris Romam translatis verba faciens, Sacerdotes eius maxime ex Insul. Alexandrina Pharo fuisse accersitos, qui Sistra ad barbarum illum sonitum edendum quaterent, innuit. Nempe Sistrum Isiacorum, ut Cymbalum Sacerdotum Matris Deum [orig: Deûm], instrumentum fuit. Apuleius Metam. l. 11. Sacerdos appropinquat, dextra [orig: dextrâ] Sistrum praeferens. Virg. l. 8. Aen. v. 696.

Ubi Pseudocornutus, Sistrum, sinquit, Sacerdotes Isidis portant. Lusca autem ideo, quod nubiles deformes, cum maritos non invenerint, ad ministeria Deorum se conserant: Forma eius ovalis et manubriata, circa oras tintinnabula pendentia habens. Unde sonabile Sistrum Ovid. Metam. l. 9. v. 783. Turba Sistrata, Martiali l. 12. Epigr. 20. v. 19. materia illi aes, aurum, argentum. Apuleius l. 11. Aereis et argenteis imo vero aureis Sistris argutum tinnitum constrepentes. idem Britannicus docet, sed, qui cum Britannico ponunt ex argento quoque et auro Sistra, verba sunt Liceti, non ita sonora faciunt instrumenta arguto [orig: argutô] sonitu, propter metalli mollitiem; magis enim sonora sunt ex aere, quam ex argento vel auro, crepitacula. Quinetiam Sacerdotes Isidis, Deam circum ferentes impositam Asello, sicut aiunt Aesopus et Apuleius, pauperes erant, mendicantes et fures, ob inopiam, corradentes ab omnibus vel vilissima quaeque munuscula: quare non aurea vel argentae, sed aerea tantummodo, vilioris pretii, Sistra habuisse videntur. Mystica significatio Sistri in dextra Isidis, sinistra [orig: sinistrâ] situlam seu cymbium tenendo, indigitatur Servio ad Aen. l. 8. v. 696. Isis est genius Aegypti, qui per Sistri motum, quod gerit in dextra, Nili arcessus significat, et recesus, per situlam, quam sinistra [orig: sinistrâ] tenet, ostendit fluentiam omnium lacunarum: Isis autem lingua [orig: linguâ] Aegyptiorum est Terra. Ita in sacris inprimis Sistri usus frequens fuit: sed et in bellis adhibitum eoque Amazonas pro tuba, in expeditionibus, fuisse usas, ex Isidoro supra laudato Etymol. l. 2. c. 21. discimus; et confirmat id Sext. Propertius l. 3. Eleg. 10. v. 43.

Romanamque tubam crepitanti pellere Sistro [orig: Sistrô],
Baridos et contis rostra Liburna sequi.

Vide quoque Hadr. Turnebum Adversar. l. 26. c. 33. et Salmas. ad Vopisc. in Carino. c. 19. Eius figuram, cum aliis quibusdam crepitaculis, ex antiquis monumentis depromptam, exhibet Laur. Pignorius l. cit. ut et Fortun. Licetus de Lucernis Antiqq. l. 6. c. 114. in Lucerna, in qua Isis sculpta est, cum Sistro in dextra manu, sitella seu vase aqua [orig: aquâ] pleno in sinistra et flore lilii in vertice. Vide eundem c. 122. seq. Cum crotalo tamen nonnumquam confunditur, de quo diximus supra. Coeterum de origina Sistri sic Rigaltius, Aegyptius Antistes Leo prodidit Alexandro (Magno scil.) mysteria, et de frumenti spicis, quas gestas Isis sive Ceres, factum fuisse dixit sistrum, quod est Isidis et Isiacorum gestamen, spicas vero succussas et collisas sive agitatas crispane brachio [orig: brachiô], qualis editur concussione sisiri, Sonum edere, eiusmodi autem sonum alludere ad garritum hirundinis, cuius forman sumpsisse dicitur Isis etc. Vide eum Comm. ad ista Minucii, illic (i. e. in eo volumine, sive epistola [orig: epistolâ] ad matrem Alexander doctus ab Aegyptio Sacerdote praefato) facit de spicis Isidis sistrum ad hirundinem (h. e. hirundinum garritu querulam) ut et supra voce Isis.

SISYMBRIUM planta Veneri grata, myrto sociari in coronis olim solita. Et quidem Ovidius alloquens vulgares puellas, vult eas offerre huic idolo coronas textas e sisymbrus, myrto. rosa, Fastor. l. 4. v. 869.

Cumque sua domina data grata sisymbria myrto,
Textaque composita iuncea vincla rosa.

Etiam Sponsi sisymbrio [orig: sisymbriô], sicut sponsae asparago [orig: asparagô], coronari olim soliti. Quod eliciunt aliqui ex illo Aristophanis in Avibus, ubi, cum Epopis dixerat, suos in hortis pascere alba sesama, myrta, papavera et Sisymbria; respondet Euelpis,

*t(mei=s2 me\n a)/ra zhte *numfi/wn bi/on.
Vos igitur vivitis sponsorum vitam.

Ad quae verba Scholiastes, sisymbria interpretatur fu/lla oi(=s2 e)stefanou=nto oi( *numfi/oi, folia quibus coronabantur sponsi. Sed intelligi item locum illum, quasi molliorem et delicatulam procorum vitam tantum designaret, ex Erasmo Chil. 2. Cent. 6. adag. 69. ait Seldenus Uxor. Hebraic. l. 2. c. 23. Plura de hac Planta, vide apud Plin. l. 20. c. 22. Dioscoridem l. 2. c. 155. et seqq. Theophrastum de Plant. l. 7. etc.

SISYPHAMIDAS Aristodemi fil. unus ex iis legatis, quos Lacedaemonii, octavo [orig: octavô] belli Peloponnesiaci anno [orig: annô], finiendae discordiae ad Athenienses miserunt. Vide Scholia in Aristoph. Equit. p. 336. F.

SISYPHUS [1] Aeoli fil. qui icum Atticam latrociniis infestaret (unde Ovid. Met. l. 13. v. 32.

a Theseo occisus est. Hunc Poetae fabulantur eo [orig: eô] supplicii genere apud inferos plecti, ut saxum ingens in montis cuiusdam verticem cogatur provolvere; quod cum ad summum pene extulerit, repente deorsum relabitur. Vetus Poeta apud Cicer. l. 1. Tusc. Qu. c. 5.

Vide Pausan. in Corinthiacis. Apollod. l. 1. Hygin. Fab. 60. Martial. l. 10. Epigr. 5. v. 15.

Umbrae nocentes cedite; et cervicibus
His, his repositum degravet fessas manus
Saxum, sent perennis Aeolio labor.

*kai\ me\n *si/sufon ei)sei=don kra/ter' a)/lge) e)/xonta,
*la=an basta/zonta pelw/rion a)mfote/rh|sin.
*)/htoi o( me\n, skhripto/menos2 xersi/n te, posi/n te,
*la=an a)nw w)/qeske poti\ lo/fon, a)ll' o(/ti me/lloi
*)/akron u(perbale/ein, to/t' a)pistre/yaske kratai/i+s2
*au)=tis2, e)//peita pe/don de\ kuli/ndeto la=as2 a)naidh/s2.

Scientiam Sisyphi, sive potius astutiam indicant Homer et Theognis: Hic Il. z. v. 153.

*)/enqa de\ *si/sufos2 e)/sken, o( ke/rdistos2 ge/net' a)ndrw=n,
*si/sufos2 *ai)oli/dhs2, o) d' a)/ra *glau=kon te/keq' m(o/n.

*ou)d' ei) swfrosu/nhn me\n e)/xois2 *(radama/nquos2 au)tou=,
*plei/ona d' ei)dei/hs2 *ai)oli/dou *sisu/fou,
*(o(/ste kai\ e)c a)i+dew polui+dri/h|sin a)nh=lqe,
*pei/sas2 *persefo/nhn ai(muli/oisi lo/gois2,
*(/hte brotoi=s2 pare/xei lh/qhn, bla/ptousa no/hma.
*)/allos2 d' ou)/pw tis2 tou=to) g' e)pefrasato,
*(/ontina dh/ qana/toio me/lan ne/fos2 a)mfikalu/yoi,
*)/elqoi d' ei)s2 kruero\n xw=ron a)pofqime/nwn.
*kuane/as2 te pu/las2 paramei/yetai, ai(/te qano/ntwn
*yoxa\s2 ei)/rgousin, kai/per a)nainome/nas2.
*)all' a)ra) ka)kei=qen *si/sufos2 pa/lin h)/luqen h(/rws2
*)es2 fa/os( h)eli/ou sfh=|si polufrotu/nais2.)

Mythologiam Sisyphi habes apud Natal. Com. l. 6. c. 17. Lucretius vero l. 3. v. 1009 in eos hanc fabulam convenire scribit, qui magistratus et honores a populo expetunt cum summa animi contentione; neque unquam obtinere poslunt, vel quod indigni habeantur, vel quod in hoc etiam maxima vis sit fortunae. Sic enim ait Epicureus Poeta,

Sisyphus in vita quoque nobis ante oculos est,
Qui petere a populo fasces, saevasque secures
Imbibit, et semper victus tristisque recedit.
Nam petere imperium, quod mancum est, nec datur unquam,
Atque in eo semper durum sufferre laborem;
Hoc est adverso [orig: adversô] nixantem trudere monte
Saxum, quod tamen a summo iam vertice rursum
Volvitur, et plani roptim petit aequora campi.

Fuit autem iuxta Historiam Sisyphus, primus Corinthi Rex; condidit eam vel saltem colonis instruxit Ephyram prius dictam, A. M. 2643. ubi successores eius regnarunt [orig: regnârunt], an. 308. ab Heraclidis pulsi, An. 2951. Euseb. in Chron. Alii paulo aliter.

SISYPHUS [2] Cous Teucri scriba, inter eos qui de bello Troiano ante Homerum scripserunt, memoratur Ioh. Tzetzae Chil. v. 29. 30. Vide supra Dictys Cretensis.

SISYRA vox origine Graeca, pellis fuit lanata, qua [orig: quâ] lecti insternebantur olim. Amm. Marcellin. de Iuliano l. 16. c. 5. Nocte dimidiata [orig: dimidiatâ] semper exsurgens, non e plumis vel stragulis sericis ambiguo [orig: ambiguô] fulgore nitentibus, sed ex tapete et Sisyra, quam vulgaris simplicitas Sisurnam appellat: ad quem locum multa doctiss. Lindenbrogius de Sisyra adnotavit, quae operae sit videre. Itaque craflum vileque erat stragulum, quod torale crassum et villosum interpretatur Budaeus.

Alquando vero chlaenam quoque denotat vestemque villosam, et fere e caprarum pellibus confectam, quae cum esset aperta et reliquis vestimentis superindueretur, fibula [orig: fibulâ] in humeris nectebatur, ac colligebatur. Hinc veterib. Grammaticis est *xlai/nhs2 ei)=dos2 eu)telou=s2 oion e)cwmi\s2 h) a)ploi=s2 to\ toiou=to tine\s2 de\ i(ma/tion traxu\. peribo/laion a)giko\n, douliko\n h)\ xitw\n derma/tinos2. Gallis eius usum tribuit Polyaenus, apud quam proin sunt qui commune Gallorum Sagum ea [orig: eâ] voce intelligant; sed Sagum Gallorum, virgatum et intercurrente purpura [orig: purpurâ] distinctum fuisse, supra diximus, quod in veste hirta ac villosa, qualis Sisyra fuit, fieri non potuit. Vide Octavium Ferrarium de Re Vestiar. Part. 2. l. 3. c. 9.

SITACE Assyriae urbs, 15. stad. a Tigri fluv. Xenoph. in Susianae confinio unde regio Sittacene, nunc Rabia Castaldo. Plin de Ladano l. 12. c. 15. Nascitur ultra Pasitigtim, in finibus oppid. Sitace, monte Zagro. Forsan Sita Diodor. Sic. l. 17. Vide Sitata.

SITACENE regiuncula, vel, ut Diodorus vocat, e)parxi/a, praefectura Assyriae, iuxta Susianam. Et ita legit in Curtii l. 5. c. 4. Ianus Gebhardus, His ita compositis, in regionem, quae Sitacene vocatur, pervenit, fertilis terra, copia [orig: copiâ] rerum abundans. Vulgo habetur Satrapene vitiosissime.

SITALCES [1] Thraciae Rex, contra Perdiccam exercitum duxit, et Macedoniam vastavit, quibusdam castellis captis.

SITALCES [2] ex Praetoribus Alexandri Magni, ob averitiamd et crudelitatem in Provinciales, a rege cum Cleandro, Agathone, Eracone vinciri iussus. Curt. l. 10. c. 1.

SITARCHA Graece *sita/rxhs2, frumenti Praefectus, cuiusmodi officio Iosephus Patriarcha in Aegypto defunctus est, ut in Sacris legimus. Unde sqitarxi/a ipsum munus: inde horreum, ac apotheca ad condendum omne annonae genus, apud Chrysologum Serm. 8. Aliud Sitar cium in vulgata versione 1. Sam. c. 9. v. 7. Panis defecit in Sitarciis nostris et sportulas non habemus. Ubi Graeca lectio habet a)ggei/wn; Chaldaeus in vasis. Nempe sitarki/a, ut ait Gasp. Sanctius, Graece commeatum significat seu viaticum; sic Apuleius l. 2. pro annona nautica vocem usurpat: hinc porro sacculum vel cistam denotat, qua [orig: quâ] panis cibusque defertur. Ex si/tos2 itidem. frumentum, et verbo a)rke/w, sufficio. Vide Car. du Fresne Glossar. et Macros Fratres in Hierolex. uti de voce *sitw/nhs2, quae Hesychio Praefectum rei itidem frumentariae, alias in genere Frumenti emptorem, notat, Cl. Suicerum Thes. Eccl.

SITATA quae Sittace et Zidda teste P. de la Rue, sedet ad Choaspem fluv. media fere inter Susam ad Ortum, et Seleuciam ad Occasum.

SITELLA in sortitione apud Romanos adhibita. Livius, l. 25. c. 3. Testulis datis Tribum populium summoverunt: sitellaque allata est, ut sortirentur, ubi Latini suffragium ferrent. Ubi cistella alii legunt. Sed sitella etiam apud Ciceronem est de Nat. Deor. l. 1. Ti. Gracchum cum videor contionantem in Capitolio videre. De M. Octavio, deferentem sitellam. Idem tamen est cistula. Ut ad Herenn. l. 1. Illi nihilominus cistulam detulit. Et paulo post, pontes disturbat, cistas deicit. Plutarchus vero u(dri/as2 vocat, in Tiberio. Nempe, cum Comitia haberentur, erat qui sitellam seu cistam deferebat, colligendis per tribus suffragiis, isque Rogator dicebatur: erat autem is ipse, qui Tributa Comitia habebat, ut ostendit Grucchius de Comitiis Rom. l. 3. In cistas autem populus, per pontes transiens, suffragii sui tabellas mittebat, uti supra diximus. Vide quoque Hadrian. Turnebum Adversar. l. 13. c. 13. et infra Situla.

SITHALCUS Germanorum terras, quas nunc Franci obtinent, depopulatus est. Ioin. lib. rerum Geticarum.

SITHIU vel Audomaropolis, coenobium, a loco seu villa prius, a S. Audomaro Bononiensium et Tarvennensium Episcopo posterius nomen nactum, saepius ab auctore suo et primo Abbate S. Bertini cognominatur. Nunc S. Audomari nomen retinet, vulgo S. Omer, ac A. C. 1559. sedes Episcopalis cui Area, Hisdinium, Gravenenga, aliaque loca subiecta, evasit. In monasterium Sithiu, post depositionem et tonsionem detrusus est Childericus Francorum Rex ibique triennio [orig: trienniô] post obiit ac sepultus est, A. C. 754. Erat autem hic vicus in pago Tarvennensi, ad Agnionem fluv. quem, auctore Audomaro; Adroaldus loci dominus Betrino, ad exstruendum monasterium, donavit: e quo vico munitum et frequens oppid. paulatim est factum Sed et extra muros Sithiu monasterium in honorem B. Mariae ab Audomaro Episcopo in vertice collis exstructum et priori subiectum est. Teruanna [orig: Teruannâ] dein A. C. 1553. a Carolo V. solo aequata [orig: aequatâ], quae caput Morinorum et sedes Episcopalis antiquissima fuerat, partem eius dioeceseos Bononia sibi vindicavit, pars maior Audomaropoli et Iprae est attributa. Hadr. Vales. Notit. Gall.

SITHON filiam habuit Pallenen, quae Clito nupsit et Pallenae Thraciae urbi nomen dedit. Steph. Item Thraciae mons Servio. Item Insul. maris Aegaei, Ovid. loc. infra citando [orig: citandô].

SITHONES populi Scandinaviae, gunaikokratou/menoi, apud Tacitum in German. c. 45. de quibus vide Georg. Hornium Orb. Imper. cum Notis L. Ioach. Felleri p. 355. ut et in voce Sitones.

SITHONIA pars Thraciae. Plin. l. 4. c. 11. quae ab Haemo monte avetsa vergit in Pontum Euxinum. Herodot. vero l. 7. Sithoniam regionem in ora maritimae Macedoniae collocat ad sinum Termaeum; eiusque urbes facit Toronam, Sermylam, Mecybernam, et Olynthum. Poetae autem Sithoniam pro ipsa Thracia fere accipiunt. Ovid. ep. 2. Heroid. v. 6.