CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SMAT. in Constantini M. nummis, signata moneta Antiochiae, est vero T. nota Monetarii. Vide supra.

SMEDES Rex Pastorum in Aegypto VII. successit Assidi, eo [orig: eô] tempore quo [orig: quô] Cusan Mesopotamiae Rex Israelitas afflixit, Othoniele I. Iudice liberatos, et in Thebaide Siphoas praefuit. Regnavit ann. 26. obiitque sucessore Psusene. Ioh. Marshamus Canone Chron.

SMEGMA apud Plinium l. 22. c. 25. ubi de lupinis, Si vero caelesti aqua [orig: aquâ] discoquantur, sucus ille smegma fit. et l. 27. c. 12. Osyris ramulos fert nigros, tenues, lentos, et in iis folia nigri, seu lini, semenque in ramulis nigrum initio, dein colore mutato [orig: mutatô] rubescens, smegmata mulieribus faciunt ex his: ex Graeco smh=gma est. Cuiusmodi smegmata, ad cutem poliendam, adhibebant olim mulieres: et pane madido [orig: madidô] quidem primum faciem linebant, ac veluti tectorio [orig: tectoriô] quodam [orig: quôdam] obducebant, postmodo kata/plasma hoc seu e)pi/xriston sinegmate ex lacte asinino inprimis, cum ad moechos irent, abstergebant. Iuvenal. Sat. 6. v. 464.

Incipit agnosci, atque illo [orig: illô] lacte fovetur,
Propter quod secum comites educit asellas.

Quam in rem vide Salmas. ad Spartian. in Adriano, c. 4. et supra, ubi de Os oblinendi more. Verbum smh/xw est, polio, attero, quod ad gemmas quoque translatum et marmora, quorum haec arena [orig: arenâ] e poro lapide, illae Cypriis et Armeniis cotibus, poliri consuevere [orig: consuevêre]. Unde smhktai\ le/qwn, oi( stilbwtai\, tritores lapidum, qui attritu limae, vel arenae, vel rotae vel alterius gemmae scobe, gemmas poliunt et in nitorem dant. Epiphanius pinaropiou\s2 vocat, i. e. limpidatores, quod nitentes atque eu)pinei=s2 lapides faciant. Indidem sinetis, vel smetris, Graece smhkti\s2 vel smhktri\s2, dicta est galaxia, seu morochthus, quod ea [orig: eâ] uterentur ad dealbanda ac pumicanda vestimenta, apud Plinium; item Cimolia terra, ob similem causam, apud Nicocharem Comicum etc. Vide Salmas. ad Solin. passim.

SMENEON locus in Sicilia, iuxta Morgantinon, ubi tamen Steph. aliis in codicibus legi adnotar *sme/nteion kai\ *morga/tion. Diodor. Sic l. 14.

SMERDIS [1] seu Tanioxarces, Cambysae Persarum Regis frater, quem cum Cambyses per somnum vidisset regio throno insidentem, metuens ne regnum occuparet, occidi iussit: ipse paulo post mortuus, Ann. 232. Urb. Cond. Fuit alter Smerdis, Magus, post Cambysen, throno [orig: thronô] per fraudem 7. mens. potitus, de quo vide in Patizites, et Herodot. l. 2. Euseb. Chron. Iustin. l. 1. c. 9. etc.

SMERDIS [2] qui Penthilum sustulit, quod ab eo percussus, eiusque uxore pedibus tractus esset. Aristot. l. 5. Pol. c. 10.

SMETIUS [1] Henricus, vide Henricus: et plura de illo apud Paul. Freherum Theatro Viror. erudit. clarorum.

SMICYTHES nomen hominis Comici, apud Aristophan. Equitib. Actu 2. sc. 4. ubi Scholia modo Regem Thraciae sic nominatum asseverant, modo vocabulum esse hominis mollis ac cinaedi dicunt p. 346. A. Forsan is ipse est, quem Vesp. p. 457. vocat *smikuqi/wna.

SMICYTHUS alias Micalus, servus Anaxilae Rheginorum tyranni, fide in horum inclitus. Tutor enim filiorum ab illo constitutus, tutelam tam sancte gessit, ut perductis in aetatem pueris, et bona et imperium inviolatum tradiderit. Parvo [orig: Parvô] dein viatico [orig: viaticô] contentus, Olympiam discessit ibique summa [orig: summâ] animi tranquillitate consenuit. Vide Anaxilas.

SMILAX [1] puella formosissima, quae Croci pueri amore capta, cum ab eo sperneretur, mutata est in fruticem sui nominis, hederae non dissimilem, aut certe in eius flores, candore, odoreque lilium referentes. Ovidius Metam. l. 4. v. 283.

SMILAX [2] arbor et frutex. Pausan. enim, ubi in Arcadicis materias enumerat, e quibus fieri vulgo solerent Deorum simulacra, post ebenum, cupressum, cedrum, quercum, smi/laka quoque nominat, quam taxum esse, docet Salmas. cuius materies durissima, in Arcadia nigra et punicea; in Ida monte flava et similis ibi ebeninae hic [orig: hîc] cedrinae reperitur. Sed et smi/lac ilicis genus est, in Arcadia, Theophrasto. At Smilax, frutex vernus folio [orig: foliô] hederaceo [orig: hederaceô], caulibus spinosis, flore candido [orig: candidô] et olente lilium, coronamentis adhibitus. Quamvis enim de illa sic Plin. l. 16. c. 35. Infausta omnibus sacris et coronis, quoniam sit lugubris; virgine eius nominis propter amorem iuvenis Croci mutata [orig: mutatâ] in hunc fruticem. Id vulgus ignorans plerumque festa sua polluit, hederam existimando, Sicut in Poetis, aut Libero patre, quis omnino nescit, quibus coronentur. Coronamentum tamen e smilace passim Veteribus frequentatum, etiam in sacris et orgiis Bacchi, deprehendimus, vide Athenaeum l. 5. ubi smilacis coronam; non minus ac hederae et vitis, usitatam fuisse in iis docet. Quin imo ipse Plin. quasi sui oblitus, principatum in coronamentis folio smilacis et hederae asserit, l. 21. c. 9. Quam in rem vide plura apud Car. Paschalium Coronarum l. 1. c. 15. l. eod [orig: eôd]. c. 17. ubi multa de smilacis et hederae in coronis consortio, et Salmas. ad Solin. p. 1041. et seqq. Certe Euripides hedera [orig: hederâ] et smilace Thebanos coronari vult Bacch. Actu. 1.

*)=w *seme/las2 trofoi\ *qh=bai,
*stefanou=sqe kissw=|,
*bru/ete bru/ete xlohra=|
*smi/laki kallika/rpw|.

SMIDYRIDES Sybarita luxu perditus, apud Aelian. Histor, Var l. 9. c. 24. et l. 12. c. 24. Unde Smindyridti calcei, molleac delicatuli, quod is eos primus invenisset, dicti sunt. Vide Pollus cem Onomastic l. 7. c. 22. et Bened. Balduinum, de Calceo antiquo, c. 20.

SMINTHEUS Apollinis epitheton, cuius duplicem originem refert Homeri interpres: Primam hanc; fuisse in Chryse oppido Mysiae Crinem sacerdotem Apollinis, cui Deus iratus immisit in agros illius mures, qui fructus illius vastabant. A quo exoratus Deus cum rursus placatus pestem hanc tollere vellet, ad Ordem illius pastorem venit, a quo hospitio [orig: hospitiô] acceptus, pollicitusque mali remedium, mures sagittis omnes interfecit: eoque [orig: eôque] facto [orig: factô] iussit pastorem Crinidi indicare, ipsum Apollinem humana [orig: humanâ] specie apud se divertisse et ab eo mures occisos: quod audiens Crinis, templum Deo construxit vocavitque Apollinis Sminthei, quod eius linguae dialecto [orig: dialectô] mures smi/nqai vocantur. Altera talis est: Quum Cretenses aliquando coloniam deducturi essent, ab Apolline responsum acceperunt, ut ibi urbem conderent, ubi eis terra [orig: terrâ] geniti obstitissent. Venientibus igitur ad Hellespontum,noctu mures clypeorum lora arroserunt; itaque mane cum id factum viderent; memores oraculi urbem posuerunt, quam Siminthiam appellaverunt Clemens in Proreptico: *pole/mwn tou\s2 amfi\ th\n *trwa/da katoikou=ntas2 i(storei=, ta\s2 e)pixwri/ous2 mu=s2, ou(\s2 smi/nqous2 kalou=si, se/besqai o(/ti ta\s2 neura\s2 tw=n polemi\wn die/trwgon tou= to/cwn. kai\ *smi/nqion *)apo/llwna a)po\ tou= me\n enei/nwn e)pefh/misan. Nic. Lloydius.

SMIRIS Graece smi/ris2, Hebr. [gap: Hebrew word(s)] samir, quae vox occurrit Ezech. c. 3. v. 9. item Ierem. c. 17. v. 1. et Sachariae c. 7. v. 12. lapis tam durus est, ut eo [orig: eô] gemmarii ad gemmas poliendas utantur. In quem usum etiam Veteribus adhibitum esse, contra quam sensit Cardanus, docet Dioscorides l. 5. *smi/ris2 li/qos2 e)sti\n, h)=| ta\s2 yh/fous2 oi( daktulioglu/foi smh/xousi. Et Hesychius, *smi/ris2 a)/mmou e)sti\n ei)=dos2 h(=| smh/xontai oi( sklhroi\ tw=n li/qwn. Ubi a)/mmon, i. e. arenam vocat, quia in tenuissimum pulverem contusus, ad opus adhibetur. Eodem refer, quae in voce *)armeni/a Stephanus habet, ubi, inter alia de iis ait, Armenios praebere li/qon th\n glu/fousan kai\ trupw=san ta\s2 sfragi/das2, lapidem, quo [orig: quô] sigilla sculpantur et terebrentur. Et Herodotus l. 7. ubi Aethiopes; qui in exercitu Cyri erant, habuisse dicit praelongas ex arundine sagittas, pro ferro praefixas eo [orig: eô] lapide, quo [orig: quô] sigilla sculpuntur: quod de iisdem Agatharchides quoque tradit l. 1. Sed lapidem illum neque Herodotus, neque Agatharchides nominant: quia illos adhuc latebat, quomodo vocaretur. Duritiem eius summam id porro arguit, quod similem tw=| samir, firmiorem rupe constitui frontem tuam, dicit Dominus Prophetae, circa quam vocem quantopere delirarint [orig: delirârint] Iudaei, vide apud Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 6. c. 11. ut et supra in voce Samir. it. Sarmia. Alius a smiri fuit porus lapis cuius arena [orig: arenâ] in poliendis gemmis itidem Veteres usi sunt, uti ostendit Salmas. ad Solin. p. 1101. Vide quoque supra voce Gemma.

SMITHUS Thomas Anglus, una cum Caecilio, Secretariatus Status munere functus, sub Educardo VI. postmodum ad maiora evectus est: sub Maria dignitatibus suis privatus, apud Elizabetham Regin. refloruit, eique in variis Legationibus fideliter inserviit. Maecenas literatorum et literatus ipse, edidit Opus de Rep. Anglica, sed imperfectui, it. Commentarium de Re Monetar. De recta Linguae Anglicae Scriptione, Dialogum. De recta Linguae Graecae pronuntiatione librum. Ant. Teissier Elog. Part. 1. Obiit A. C. 1577.

SMK in nummis Licinii Iunioris et Helenae, signata moneta Karthagine: sicut SMKA. in nummis eiusdem Licinii: et SMKE. in nummis Constantini Iunior. Licinii et Arcadii, nisi quod E. nota Monerarii videatur, Car. du Fresne ubi supra.

SMN in nummis Licinii et Constantii, sacra moneta nova: SMNA. in Martiniani et Theodosii, signata moneta nova Antiochiae: SMNC. in Constantini M. signata moneta nova Constantinopoli: SMNT. sacra moneta nova, ubi T. Monetatium forte designat, in nummis Licinii. Iunior SNKAB. in nummis Theodosii, signata moneta Karthagine anno [orig: annô] sec. SMNM. in Crispi, sacra, vel signata moneta nova, ubi M. index forte Monetarii: SMNS. in Constantii, sacra moncta nova signata, denotat eidem Car. du Fresne d. l.

SMOLENSCENSIS Ducatus seu Palatinatus Duche de Smolensko, pars est ampla Lithuaniae. Complectitur Ducatum Severiensem; Terram Czernichoviensem, arces septuaginta continentes, et districtum Orsanensem: quibus adiecit Sigismundus III. districtus Rumnensem et Sierpicioviensem. Sed pro maiori parte subest nunc dominio Moschorum, ab A. C. nempe 1645. quo [orig: quô] eius primaria urbs Smolenscium expugnara fuit a Moschis.

SMOLENSCIUM vulgo SMOLENSKO, urbs est Lithuaniae, ad fluvium Borysthenem, prope fines Moscoviae. Est valde ampla et permunita, in editiore loco posita. Cingitur muro sex cubitorum latitudinem habente et 52. turribus firmo [orig: firmô], cum arce valida in monte posita, in medio urbis, 8000. aedes continet, cum alias multo amplior fuerit; Episcopum in ea urbe constitui curavit a Summo Pontifice Rex Vladislaus IV. una cum collegio Canonicorum ex destinatione patris sui Sigismundi III. Olim haec civitas cum tota regione propriis paruit Ducibus Russicis; sed A. C. 1403. Vitondus magnus Dux Lithuaniae hanc urbem occupavit; et ceteris oppidis ac arcibus in potestatem suam redactis, totum hunc Ducatum Smolenscensem in Lithuanicam provinciam mutavit, eiecto [orig: eiectô] inde Gregorio [orig: Gregoriô]

Duce. Deinde capta fuit a Casimiro II. Rege Poloniae A. C. 1452. posteaque a Moschis A. C. 1514. quos paulo post pugna [orig: pugnâ] Orsensi Sigismundus I. Rex 40000. caesis superavit, et a loco pugnae ad 120. milliaria repulit, Ductoribus exercitus, cum omni gentis Senatu captis, Cromerus in Orat. fun. Sigismundi. Hinc pluries a Polonis tentata, tandem vi capta iterum fuit a Sigismundo III. Poloniae Rege A. C. 1611. post duorum fere annorum obsidionem, qua [orig: quâ] periisse 200. Moscorum milia traduntur: quorum ibidem 7000. denuo trucidata A. C. 1613. A. C. 1616. obsessa fuit irrito [orig: irritô] conatu, uti etiam A. C. 1633. a Moschis, qui ibi maxima [orig: maximâ] clade affecti Fuere [orig: Fuêre] ab Vladislao IV. Rege, Mense Martio [orig: Martiô], post obsidionem unius anni; sicque Polonici iuris mansit Smolenscium usque ad annum 1654. quo [orig: quô] expugnatum fuit die 13. Octobris ab Alexio Michaelovitio magno Duce Moscoviae in occasum, et 20. a Vitebscia in Eurum.

SMRB in nummis Gratiani, signata moneta Romae; ubi B. Monetarii forte index; SMRP. in nummis Valentis, sacra moneta Romae percussa: SMRQ. ubi R. pro A. in Constantii et Valentiniani, signata moneta Aquileiae: SMSISC. in Valentis, signata moneta Sisuae: SMTLS. in Valentiani, signata moneta Thessalonicae: SMTR. in Maximi, signata moneta Treviris: SMTRS. in Constantii, sacra moneta Treveris signata, vel signata moneta Treveris: SMTS. in Constantini M. et Valentiniani, id. SMTSE. in Delmatii, sacra moneta Treveris signata, vel signata moneta Thessalonicae, notat, interprete Car. du Fresne ubi supra.

SMYRNA [1] vel SAMORNA Amazon, Ephesum condidit, unde et ipsa Ephesus aliquando Smyrna dicta est. Stephans, enalei=to de\ *smu/rna, a)po\ *smu/rnhs2 *)amazo/nos2. Mela l. 1. c. 17. non urbem ipsam, sed Templum tantum Dianae ab Amazonibus conditum, significat. Sed Plin. l. 5. c. 29. Stephano suffragatur, Epheson Amazonum opus vocans. Et Callinus *smurnai/ous2 vocavit *)efesi/ous2, teste Strabone; qui et locum quendam Ephesi, Smyrnam Hipponacti vocatum, notat, versus hos afferens.

*)/wkei d' o)/pisqen th=s2 po/lhos2 e)n *smu/rnh|:
*me/tacu\ trhxei/hs2 te kai\ leprh=s2 *)akth=s2.

Sicut *samo/rnan vel *samo/rnon, portum Ephesi proprie dictum esse, observat. Salmas. ad Solin. p. 808. et seqq. Sed et Smyrna Amozon fuit, a qua urbi alteri Ioniae, quae hodieque Smyrna appellatur,nomen, cuius rei fidem facit tum bustum eius ex marmore, cuius hodieque reliquiae visuntur, in arcis ingressu, cum bipenni et pelta. Cuiusmodi nummum foederis inter Smyrnaeos et Thyatirenses initi memoriam servantem, in cuius una parte figura modo descripta, in altera, caput turritum, utriusque urbis symbolum, exhibet Iac. Sponius Itincrar. Graeciae Part 3. p. 172. Sic Sueciae Regina, inter sua cimelia, Romae servat nummum, foederis inter Smyrnaeos, Pergamenos et Ephesios indicem; in cuius antica parte imago Antonini Pii Imper. in postica, Diana expressa, inter Aesculapium et Smyrnam Amazonem media, cum verbis, *s*m*g*r*n*a*i*w*n *p*e*r*g. *e*f*e*s*i*w*n *o*m*o*n*o*i*a. Cuiusmodi Inscr. in priori quoque numismate est, addito [orig: additô] nomine Praefecti tum Urbis, *e*p*i *a*p*o*l*i*n*a*r*i*o*g, qui principatu Caracalli vixit. Exstat quoque nummus Tranquillinae, cum Inscr. *s*m*g*r*n*a*i*w*n*g. *n*e*w*k*o*r*w*n *r*o*g*f*i*n*o*g *s*o*f*i. et imagine iterum praefatae Amazonis, quae, capite turrigero [orig: turrigerô] insignis, dextra [orig: dextrâ] manu aediculam sacram, laeva [orig: laevâ] bipennem cum pelta, tenet, apud eund. p. 184. etc.

SMYRNA [2] urbs Ioniae, Milete amne irrigata, una ex 7. Asiae Ecclesiis, de quibus B. Ioannes in Apocalypsi c. 2. v. 8. Polycarpo [orig: Polycarpô] Episcopo [orig: Episcopô] nobilis, Homeri, ut plurimi credunt, patria, qui inde Smyrnaeus a Poetis vocatur. Lucanus l. 9. v. 984.

Quantum Smyrnaei durabunt vatis honores,
Venturi te, meque legent. --- -- --- ---

Mantua Musarum domus, atque ad sidera cantu
Evecta Andino et Smyrnaeis aemula plectris.

Cum Sardiani Smyrnaeos obsiderent non discessuri, nisi Smyrnaei uxores suas stuprandas emitrerent, illi ancillas vestibus uxorum indutas emiserunt; sicque hostes coitu ancillarum defatigatos interfecerunt, Plutarch. Hi quamquam deliciis et luxui operam darent, se tamen fortiter, ubi casus accidisset, gerebant, teste Aristide: und proverb. Mores Smyrnaei, de iis qui ita deliciis se dedunt, ut quae viros fortes decent, non omittant. Turc. Ismyr.: an Amazonum, an Thesei opus, an potius Ephesiorum colonia? Aere saluberrimo [orig: saluberrimô] et agro [orig: agrô] feracissimo [orig: feracissimô] gaudet, hinc toties Persis Graecisque belli materia. Hodie commercio [orig: commerciô] Batavorum, aliarumque Europae nationum inclita, olim quoque Archiepiscopalis fuit. Hic [orig: Hîc] etiam ortus Nicetes Sophista praeclarus, ab hadriano Imperatore toti Aegypto praefectus. Nic Lloydius. Recentioribus Graecis *smuri/na inde *muri/na et *mur*)r(i/na; unde Agathias, qui Smyrnaeus fuit, in Graecis codicib. saepe appellatur *murinai=os2 vel *mur)r(inai=os2; Salmas. ad Solin. p. 865. Sub Imperatorib. Romanis, cum variis Asiae minoris urbibus, foedera iniit, ut ex nummis supradictis videre est. Praeter quos etiam nummi foederis, inter Smyrnenses et Perinthios, alius inter Hierapolitanos et Smyrnenses; alius [orig: alîus] inter Laodicenses et eosdem; item inter Nicomedienses et Smyrnenses; inter Magnesios quoque, et eosdem, contracti, indicis meminit Sponius, ubi supra. Hodie extra urbem visuntur rudera templi Iano dicati, item aedis S. Polycarpo sacrae et vestigia Diauli: intra urbem, templi Cybeles olim celeberrimi, et Inscriptiones variae. Civium numerus ingens est, inter quos 30000. Turcarum. 12000. Iudaeorum, et 9000. Graecorum, quorum hi duo ibi templa habent. Commercio [orig: Commerciô] serici inprimis, quod ab Armenis eo affertur, nobilis est etc.

Vide laudatum saepius Auctorem Itinerarii Part. 1. p. 302. et seqq. ubi hodiernam urbis faciem vivis coloribus depingit.

SMYRNAEUS Sinus maris Aegaei, in Asia minori, in ora Ioniae ac Aetoliae, inter Chium et Lesbum extensus.

SMYRNIUM Graecis veterib. smu/rneion, recentioribus smu/rnion, sequentibus smurnobo/tanon, herba est evius radix odorem resipit th=s2 smu/rnhs2, i. e. myrrhae, et lacrimam quoque huic similem emittit, quam veram esse myrrham quidam contendebat, imo ipsa [orig: ipsâ] myrrha [orig: myrrhâ] stacte meliorem. Inter quos Columella, qui Achaicam murrham hoc smu/rnion vocat l. 10.

Et lacrimas imitata tuas Cinyreia virgo,
Sed melior stacte ponatur Achaica murrha etc.

Hodie Astrantia dicitur seu Ostritium, ut pluribus docet Salmas. ad Solin. p. 520. 1268. et seqq.

SNEIBRATO Borussorum olim idolum, cui avium cura credita, vide supra Prussia.

SOAEMIS Graecis *soaimi\s2, item *soaimia\s2 et *soasmi/a, dicta est, quae Semiamira vulgo, mater Heliogabali, soror Mamaeae, qua [orig: quâ] Alexander Sev. genitus est. Ita enim herodian. l. 5. c. 3. et reliqui Graeci. In nummis quoque, IULIA. SOAEMIAS. AUG. Symiam Syriam vocat Eutropius, l. 8. c. 13. Nempe Latini, qui illis temporibus raras diphthongos ponebant, scripsere Soemia, inde contractio sequuta est, Soemia, postea vero diphthongus illa degeneravit in y. unde Symia dici coeptum. Neque unquam aliter in Palatinis codicib. quam Symiamira, scriptum reperit Salmasius: numquam Semiamira, ut communiter excusum est. Haec de capite nominis, praefatus Auctor. Not. ad Iul. Capitolin. in Opilio Macrino, c. 9. de cauda autem myrae vel syra, videndus Ios. Scaliger Animadversionib. ad Eusebium.

SOAEMUS [1] sive SOHEMUS Arabum Ituraeorum Rex, quo [orig: quô] sub Claudio defuncto [orig: defunctô], Ituraei provinciae Syriae additi. Tcit. l. 12. Annal. c. 23.

SOAEMUS [2] sive SOHEMUS aliuscui Nero, primo [orig: primô] Imperii anno [orig: annô], Sophenem cum insignibus regiis mandavit. Tacit. l. 13. c. 7. Accessit cum regno, haut spernendis viribus, ad partes Vespasiani. Hist. l. 2. c. 81.

SOAMUS Indiae fluv. Arian. in Indic. alias Soammis, ex Capisae montibus ortus, in Indum fluv. se exonerat. Salmas. ad Solin. p. 1174.

SOANA Asiae Sarmaticae fluv. Ptol. Terchin, teste Nigro [orig: Nigrô].

SOBA nomen loci, 1. Sam. c. 14. v. 47. Regia Syriae Urbs, in tribu manasse, a qua et contigua regio in S. Scriptura Syria Soba, seu Sobal.

SOBAB filius David, 1. Paral. c. 14. v. 4. Fil. Caleb ex Azuba prima uxore, 1. Paral. c. 2. v. 18.

SOBAL fil. Seir Horrei, Gen. c. 36. v. 20. Fil. Hur primogeniti Caleb, 1. Paral. c. 2. v. 50. Fil. Iudae, 1. Paral. c. 4. v. 2. qui Gen. c. 46. v. 12. Sela dicitur.

SOBANUS Indiae extra Gangem fluv. Ptolem. maximus, ex Emodis montib. descendens, ac in mare Indic. influens in Meridiem, Sion, et Menan Castaldo. Aliis est Mecon, fluv. illius tractus.

SOBAS saltationis genus, ab impetu dictum, hoc emim sobei=n Graecis, Iul. Caes. Scaliger Poetic. l. 1. c. 18.

SOBOTALE Sabaeorum civitas ad mare Rubrum includens suis muris templa 60. Plin. l. 6. c. 28.

SOBRARBIA tractus Aragoniae, versus Cataloniam et montes Pyrenaeos, alias cum titulo regni, inter Oscam, Barbastrum, Nogueram Ripacurtianam fluvium et montes Pyrenaeos. Eius caput erat Aynsa, oppid. ad Cincam fluv. Initium regni huius Garsias Gothus, Aynsa [orig: Aynsâ] urbe Saracenis erepta [orig: ereptâ], iecerat, A. C. 727. Sed nihil aliud fuisse antiquos Suptrarbiensium Reges, quam signiferos ductores, docet Hieron. Blancas in Histor. rerum Hispan. quod olim inter homines militares gloriosum valde erat. Henr. Spelmann. Glossar. Archaeol. in voc Banerettus.

SOBRIUS vicus Romae, quem Paulus ex Festo sic dictum suspicatur, vel quod in eo taberna nulla fuerit; vel quod in eo Mercurio lacte, non vino [orig: vinô] supplicabatur.

SOCA in LL. Eduardi Confess. et passim apud Iureconsultos Anglos, significat libertatem Curiam tenentium, ut habet Fleta l. 1. c. 47. §. 6. A Saxon. Sok vel Soke, quod idem ac secta, quam dominus habet de hominibus suis in Curia. Quod enim Soc apud atiquos dictum est, id Soyt hodie apud Scotos, Gallis Suite, vocatur. Itaque qui hoc [orig: hôc] privilegio instructns est, Curias in sua

Baronia tenendi habet potestatem. Unde Socam et sacam habere dicuntur Barcnes in LL. Henrici I. Est autem Saca, ex Saxon. sach. i. e. causa, regale privilegium, quo [orig: quô] quigaudet, poenam actori calumniso, si crimem alteri obiectum non probaverit, autreo, si eum accusari vere constet, impositam vindicat. Sed et Soca aratrura est, Gallis Soc de charrue. Unde socagium, h. e. servitium socae, Littletoni sect. 119. Olim enira qui hoc [orig: hôc] modo [orig: modô] terras possidebant, dominis in exercenda agricultura inservire et cum socco ac aratro proprio agrum domini arare ac colere tenebantur: cuiusmodi servitia postmodum, ex mutuo dominorum vasiallorumque consensu in census pecuniarios commutata sunt. Opponitur autem Socagium Militiae, i. a ut fundus omnis qui non possidetur per servitium militis, possideatur per servitium socae. Quae etiam in eo differunt, quod in Socagio hereditas dividitur, inter silios, per partes aequales; contra quam in Feudis militaribus, in quibus primogenitus in totum succedit. A Soco perro Sokemamus istiusmadi vassallus dicitur etc. Quam in rem vide plura apud Henr. Spelmann. et Car. du Fresne in Glossar.

SOCCUS humile calceamenti genus, Comicis olim et Mulieribus in usu. Cum enim in Comoediis ut plurimum introducerentur personae humiles ac viles, utpote asoti adolescentes, deliri senes, parasiti, lenones, meretrices aliaeque huiusmodi quisquilieae et proin Comici pedestri stylo [orig: stylô] plebeioque [orig: plebeiôque] sermone uterentur, humiles iis calcei, i. e. Socci conveniebant: quemadmodum contra Tragoediarum, in quibus omnia sublimia, Actores cothurnos induebant. Utrumque coniunxit Martial. l. 8. Epigr. 3. v. 13.

Ubi per Soccum, humile; per Cothurnum, sublime dicendi genus, Metonymice vult intellectum. Et quia inter Comicos olim et Mimi et Pantomimi numerabantur, illorum plures humili et populo communi hoc [orig: hôc] calceamento [orig: calceamentô] instructi, ex casalio proponuntur, apud Balduinum de Calceo c. 16. Sed et mulierum eos fuisse, innuit Sueton. ubi de Vitellio c. 2. A Messalina, inquit, petiit, ut sibi pedes praeberet excalceandos, detractumque socculum dextrum inter togam et tunicam gestavit assidue. Ita Propert. l. 2. Eleg. 23. v. 15. de prostibulo,

Hinc probro viris datum est iis uti: ut Caesari apud Senecam de Benefic. l. 2. c. 12. et Herculi aupud Omphalem agenti, de quo Senec. Hippolyto, Chor. Act. 1. Ideo vero parum viriles Socci, quod choreis agitandis apti essent: Unde Hymenaeum, hoc [orig: hôc] modo [orig: modô] calceatum, sic invocat Catullus Epithal. Iul. et Mall. v. 9.

Huc vem niveo [orig: niveô] gerens
Luteum pede soccum.
Excitusque hilari die,
Nuptialia concinens
Voce carmina tinnula,
Pelle humum pedibus.

Sic pedem liberum, i. e. leviore Socco [orig: Soccô] indutum, capias apud Horat. l. 1. Od. 37. v. 1. etc. E quibus colligitur calceos fuisse tenues ac humiles, ut non multum pedes im pedirent, etiamsi superne essent contecti: quo [orig: quô] fiebat, ut facile aliis omnibus calceorum speciebus inducerentur, ad eum forte modum, quo [orig: quô] iam Calceoli, qui Gallice Escarpins vocantur, sive Mulleis sive Crepidis inseruntur. Innuit id Plin. l. 9. c. 35. ubi de mulierum sui temporis luxu loquens, Gemmas, ait, non tantum crepidarum obstragulis, sed et totis Socculis addunt. Quasi diceret, non crepidarum tantum obstragulis, quae magis apparent, sed et Socculis, qui tamen crepidis inserti pene latent, gem mas ab illis adsui. Idem, cum tots Socculos dicit, iis in totum pedes fuisse opertos insinuat, ad crepidarum discrimen, quarum quidem obstragulis pedes operiebantur, sed ita, ut tali nudi remanerent. Eiusdem loci occasione subit dicere, Vett. olim eas in Soccis posinsse delicias, ut eos bracteis quoque aureis inducerent: Tertull. de idol. c. 8. Soccus et baxea quctidie deaurantur. Unde mirifice pulchros et splendidos fuisse, dubium non est, quemadmodum Caii Principis Socculum auratum, imo aureum, margaritis distinctum fuisse, Suetonius tradidit loco cit. Si expressior Soccorum forma quaeratur, non absimiles videntur fuisse illis pedum involucris, quibus ad plantarum munditiem passim Galli utuntur Chaussons vocatis, appellatione a Socci nomine non multum recedente. Quare non male Udonibus conferentur, quidquid contra Vivem censuerit Iunius Nomenclator. Udones enim, lintei calcei Appuleio dicti, quin appellentur quoque Socci, vix est quod impediat. Interim, non fuerunt, calceorum ad instar, medio [orig: mediô] crure tenus extensi; sed tantum ad eam partem pertingebant, qua [orig: quâ] tibiae pes coniungitur: alias enim non facile potuissent dormientum manibus induci, quod per ludibrium saepe Claudio Imperatori factum, refert, Suetonius in eo c. 8. Color inprimis luteus, i. e. albicans seu dilutiori croco similis, fuit. Vide Balduinum ubi supra. A Caligis soccos sic distinguit Isidorus, quod caligas ligari, Soccos non ligari, dicat c. 34. l. 19. Nec omittendum, Philosophos Cynicos, soccos quoque gessisse. Ita enim Plautus persa [orig: persâ], Actu 1. sc. 3. v. 43.

Cynica esse e gente oportet parasitum probum,
Ampullam, strigilem, scaphium, soccos, pallium.

Ad quae verba Salmas. Socci, inquit, sandalii genus, a voce Graeca su/kxos2. Hesychius, su/kxoi, e(podh/mata fru/gia sukxa/des2 etiam dicebantur. Idem, sukxa/des2, u(podh/matos2 ei)=dos2. In Graeco Epigramm. sukxi\s2,

Vide eum Not. ad Tertullianum de Palio c. 5. ubi de Philosophorum calceatu plura,

SOCHIS Aegypti Rex qui numini Solis, apud Heliopolim, obeliscos quatuor quadraginta octo cubitorum longitudine dedicavit, Plin. l. 36.c. 8.

SOCHO urbs in tribu Iuda, Ios. c. 15. v. 35. 48. in monte sita. Alia constructa a Roboam, 2. Paral. c. 11. v. 7. in campo sita. Distat ab Azera et Maceda, 3. leuc. contra Ortum a Nobe.

SOCHUS Assyriae locus, ab angustiis, quae Syriam aperiunt versus Ciliciam, bidui itinere distans. Arrian. l. 2.

SCCIALE Bellum Historicis dictum est, quod Romanis, cum plerisque Italiae popelis, Etruscis, Latinis, Sabinisque; item cum Marsis, Pelignis, Vestinis, Marrucinis: hosque sequutis Picentibus, Frentanis, Hirpinis, Pompeianis, Venusinis, Appulis, Lucanis, Samnitibus, et quidquid populorum ultra Lirim usque ad sinum Adriaticum habitabat, incercessit, T. Caesare et Rutilio [orig: Rutiliô] Lupo [orig: Lupô] Consulib. quibus eius belli imperium a Populo Rom. datum fuit. Descripserunt illud, Epitome Livii 71. et seqq. Appian. de bell. Civil. l. 1. Auctor de Vir. illustr. c. 63. et 75. Val. Max. l. 8. c. 6. ex. 4. Augustin. de Div. Dei l. 3. c. 17. et 26. Plin. l. 33. c. 1. Eutropius l. 5. c. 1. Orosius l. 5. c. 18. quicum Appiano belli huius Ducem Q. Popedium Silonem facit, Euseb. lib. Tempor. Solin. c. 2. Plutarchus Sulla [orig: Sullâ], Strabo l. 5. Florus l. 3. c. 18. ubi civile potius fuisse bellum contendit, quippe quum Populus Roman. Etruscos, Latinos Sabinosque miscuerit, et unum ex omnibus corpus secerit, Alii. Lucullus etiam, celeberrimus ille Imperator eius historiam Graece composuisse legitur, apud Plut. in eo c. 2. ut Luceius Latine, apud Ciceronem Ep. Familiar. l. 5. Ep. 12. quibus adde Dion. Sic. l. 37. et Iustin. l. 38. c. 4. qui marsicum a belli auctoribus vocat. Strab. l. 5. Dicebantur autem Socii, seu Latini nominis Socii, populi illi, qui, cum aliquid ex foedere Populo Romano deberent, in coeteris liberi erant, suamque Remp. suas Leges, suos Magistratus habebant: itaque Senatus [orig: Senatûs] PQ. in iis Oppidis, ut in liberis Civitatibus, memoriam observamus usurpatam. Princeps istiusmodi populi Amicus et Socius Senatus et Populi Rom. dicebatur. Caruisse autem tales iure Civitaris Romanae, illud argumento est, quod multos ex illis nominatim civitate donatos fuisse, legimus. Vide Sigonium de Iure Ital. l. 1. c. 1. Horum, ut et Provinciarum causa [orig: causâ], cum primum Repetundarum quaestio instituta fuisset, adversus praetores, Quaestores, Legatos, coeterosque, Lex Socialis a Cicer. in Verrem vocata est: primusque M. Porcius Cato, cum ex Praetura Sardiniam obtineret, sumptus, quos in cultum Praetorum Socu facere soliti erant, circumcidit aut sustulit: post quem, crescente indies Magistratuum libidine, ut nova [orig: novâ] Lege opus non esset Sociis, certum ad quem illi confugerent, Praetorem constituit L. Calpurnius Piso Tribun. Pl an. Urb. Cond. 604. L. marcio [orig: marciô] Censorino [orig: Censorinô], M. Manilio [orig: Maniliô] Consulib. Sic igitur in cultum Praetorum sumptus facere tenebantur Socii: Ab iisdem quoque aurum exigebatur coronarium, i. e. coronae primum Imperatoribus, ob honorem Triumphi, mitti solitae, quarum loco [orig: locô] aurum postea datum est, et in aliis quoque causis exigi coeptum, vide tit.Cod. l. 10. de Auro coronario et Lipsium de magnit. Rom. l. 2. c. 9. Id autem, non a superatis modo hostibus, sed et a Sociis fuisse exactum, docet Ael. Spartian. Antonino Pio, c. 4. Aurum coronarium, quod adoptionis suae causa [orig: causâ] oblatum fuerat, Italicis totum Provincialibus medium reddidit. Sic idem in Adriano, c. 32. Aurum coronarium Italiaeremisit. Porro Romanis suo [orig: suô] sumptu militabant: Unde cum universus Exercitus Romanus in duas partes esset divisus, Legiones et Auxilia; quorum discrimen explicat Vegetius l. 2. in Legionibus militabant cives Romani ingenui: Auxilia dicebantur ii milites, qui a Sociis vel foederatis gentibus mittebantur, Polyb. l. 6. Hi, tamquam levis armatura, Legionibus in acie iungebantur, erantque deteriori iure, quam Legionarii milires. Id. Hinc itaque, quae capiebant, faciebant sua: Sic Latisi in partem praedae aequam iis in bellis, quae populi Rom. gerebantur auspiciis, admissi sunt. Vide Liv. l. 4. et 24. Sic Aetoli, in bello, quod gerebant adiutoribus Romanis, urbes quidem et agros sibi servabant, caprivos autem et res mobiles concedebant Romanis: Similiter, post victoriam de Ptolemaeo, partem praedae Atheniensibus Demetrius dedisse legitur, Plut. Demetrio, Liv. l. 28. etc. Vicissim vero Sociis a Romanis auxilia ferebantur, ut modo de Aetolis visum: cuius praetextu non raro oppressi, in subditorum vicem transierunt. Sic Latini querebatur, sub umbra foederis Romani servitutem se pati: Sic Aetoli, vanam speciem et inane nomen libertatis: Achaei postea, foederis specie iam esse precariam servitutem: et apud Tacitum, Civilis Batavus, neque enim Societatem, ut olim, sed tamquam mancipia haberi, et alibi, Miseram servitutem falso pacem vocari, dicebant. Vide Hug. Grotium de Iure Pacis ac Belli l. 1. c. 3. Fuere [orig: Fuêre] autem ex Sociis, qui et Fratres Consanguineique Pop. Rom. speciali indultu appellati sunt: Quemadmodum Aedui, quos non tantum Socios et Amicos Populi Rom. sed et Fratres Consanguineosque saepenumero appellatos, multaque Senatusconsulta honorifica in eos facta esse, ait Caesar, l. 1. Bell. Gall. c. 33. De iisdem Eumenius in grat. act. Constantino Aug. primos omnium inter Galliae Gentes; Tacitus Annal. l. 11. c. 25. Solos Gallorum, plurimis Senatusconsultis Fratres Popul. Rom. vocatos esse, tradunt: Additque Tacitus, Senatorum quoque in Urbe ius adeptos esse etc. Quomodo ex civitatibus Sociorum, quae ius sftragii, ut dictum, non habebant, quidam tamen cives ius illud adipisci potuerint, discimus ex Lege, cuies exemplum habemus apud Liv. l. 41. c. 8. ubi ait: Lex Sociis, ac nominis Latini, qui stirpem ex sese domi relinquerent, dabat, ut cives Romani fierent, qui in Latinis Coloniis Magistratum gessissent. Iisdem lege Servilia [orig: Serviliâ] ius dabatur civitatem assequendi, in locum eius, quem accusando [orig: accusandô] damnassent [orig: damnâssent] Repetundarum. Vide Cicer. pro Balbo et Rosin. Antiqq. l. 6. c. 17. aliquid etiam infra voce Socii. etc.