CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SOLIARIS Cella apud Spartian, in Antonino Caracallo, c. 9. Opera Romae reliquit, thermas nominis sui eximias: quarum Cellam Soliarem architecti negant posse ulla imitatione, qua [orig: quâ] facta est, fieri. Nam et ex aere vel cupro cancelli superpositi esse dicuntur, quibus camer atio tota concredita est: et tantum est spatium, ut id ipsum fieri negent potuisse docti menchanici: a voce solium est, Graece puelos2, Latine quoque alveus, cuiusmodi alvei seu solia in tepidariis et caldariis Balnearum cellis erant, sicut kolumbh/qrai, i. e. piscinae, in frigidariis. Et quidem, sicut in frigidatiis natabant, sic in tepidariis ac calidariis sedebant, in Solio, lavantes, et ibidem aqua [orig: aquâ] perfundebantur, a balneatore vel mediastino, Plin. l. 5. Ep. 6. descensiones dixit, h. c. e)mba/seis2, et totidem in caldaria cella, quot piscinas in frigidaria, ponit, tres videl. Graeci etiam a)tami/nqous2 vocavere [orig: vocavêre] et ska/fas2, unde skafolousi/ai et skafoloutrei=n, apud Medicos Graecos: item ma/ktras2, ut apud Pollucem videre est. Vide iconem labri superbissimi, superbiori saeculo [orig: saeculô], in thermis Titi, effossi, apud Car. Patinum ad Suetonum Tite num. 8. p. 411. et plura hanc in rem, apud Salmas. ad Vopisc. in Carino. c. 17. Adde saltem, quidquid extra Solia vacat, a)e/ra fuisse Graecis dictum, ex Cl. Suicero in hac voce.

SOLICINIUM German. urbs. Antonin. Solms hodie Heroldo, inter Treverim et Moguntiam. Cluverio Sultz, oppidum ad Nicrum, in Ducatu Wirtemberg 5. milliar. Germ. a fontibus Danubii in Boream, Tubingam versus 4.

SOLICOMMUM in Fragm. l. 27. Histor. Ammiani, ubi de Valentiniani Aug. cum Gratiano fil. expeditione trans Rhenum, locus fuit Hercyniae Silvae vicinus, prope Heidelbergam, de quo vide B. Rhenanum l. 3.

SOLIDARE Veteribus solum indurare, unde solidae aquae, concretae et glacie constrictae, Poetae; recentioribus insuper malthare est, h. e. ferruminare, proprie de metallicis omnibus, cum partes eorum divisae in unum glutinantur: laxius de aliis, uti videre est supra, in voce Maltha. Hinc herbae, quam Interpres Aristophanis exuri dixit, ad vitra conflanda (herbae scil. Kali, ex cuius cineribus cum quodam silicum genere mixtis nitidissima crystallina conficiunt Veneti Vitrarii) cineres in lapidem ferruminatos soldam, quasi solidam, a solidando, appellavere [orig: appellavêre]. Sed et verbum hoc Cassiodorus, pro mercede conducere, pusuit Variar. l. 3. Ep. 51. uti roborare, Vopisc. in Aurelian. c. 35. fulcire Amm. Marcellin. l. 23. Unde solidum, pro stipendio, et solidati, milites mercenarii; Gallis hodieque soldats, in Gloss. *basilik. sole/datos, stratiw/ths2. Indidem soldada, Hispanis merces, stipendium; a quo in Constitutionibus Catalaniae MS. Iacobi I. Regis Aragon. apud Car. du Fresne, meretrix Soldataria vocatur, quod mercedem peteret. Vide Salmas. ad Vopisc. loc. cit.

SOLIDUS nomen aurei apud Romanos nummi, His enim cum una fuisset olim forma nummi ex auro, non nisi Aureus is (vide supra) nominabatur, quo [orig: quô] vocabulo [orig: vocabulô] differbat ab argenteis et aereis, quales erant coeteri nummi. Dein semisses et tremisses, aurei et ipsi additi sunt, ad quorum differentiam, pro communi Aurei vocabulo, accepit vocabulum Solidi, quo [orig: quô] gignosceretur a sui generis et materiae nummis, non solidis, sed partibus eius. Soliaus igitur dictus, non a pondere, aequante scil. assem aereum, sed quod esset integer, quum alia eiusdem metalli nomismata vel semisses vel trientes eius essent. Lamprid. Alexandro Sev. c. 39. Tuneque primum semisses aureorum formati sunt: tunc etiam, cum ad tertiam partem auri vectigal decidisset, tremisses; dicente Alexandro [orig: Alexandrô], etiam quartarios futuros, quod minus non posset. Quod quidem iam formatos in Moneta detinuit, exspectans, si vectigal contrahrer petuisset, ut eosdem ederet. Sed quum non potuisset per publicas necessitates, conflari eos iussit, et tremisses tantum Solidosque formari. Formas binarias, ternarias, et quaternarias et denarias etiam atque ampluis usque ab bilibres quoque et centenarias, quas Hcliogabalus invenerat, resolvi praecepit, neque in usu cuiusquam versari: atque ex eo his materiae nomen inditum est, quum diceret, plus largiendi hanc esse Imperatori causam, si quum multos Solidos minores dare posset, dans decem vel amplius una [orig: unâ] forma [orig: formâ], triginta et quinquaginta et centum dare. Habebat autem Solidus drachmam et scriptulum, sicque valebat denatios 14. et quatuordecim scriptula argenti cum triente scriptuli, quatuor denarios et bessem facientia, qui novendecim denarii sunt: Et sich longe ultra sctatum et tertiam eius partem evagabatur, paucisque assibus minus accedebat ad duos scutatos, quod contra Lipsium Admirand. l. 2. c. 20. observat Gronov. qui, cum minutiarum harum Romanuos nullam rationem habuisse appareat, Solidum cum ipso illo, quicum tunc mutabatur, argento sic confert: Milliarenses 60. coniciebantur in libram argenti: ergo 5. in unciam: quinquies enim 12. sunt 60. Ergo milliarensis drachmae Aegineticae vel Schelligno Britannico par erat, nostris (i. e. llandicis) decem stuferis. Sic 6. milliarenses, sciebant tres florenos seu Scutatum: 12. milliarenses, 2. Scutatos, 6. florenos: atque id pretium Solidi: quod Scaliger quoque animdavertit. Apud Chrysostomum in Acta Apostol. homil. 11. cum is mona/da, pro 6000. simit, uti constat ex Anastasio Sinaita, Solidum intelligit, quoniam is 6000. denariorum aereorum censeretur, Salmas. ad Histor. Aug. Lamprid. scil. Alexandr. loc. cit. Quod hausisse videtur, ex Cassiodoro l. 1. Ep. 10. etsi interdum ad 7000. interdum ad 7200. huiusmodi aereolos augesceret, ut videre est ex Novella Theodosii de pretio Solidi. Constantini solidus quatuor scriptulorum eoque seni in unciam erant: unde et Sextulae Latinis, Graecis e(ca/gia vocari coepere [orig: coepêre], quod primus monuit Scaliger, et ostendit locus Arithmetices a)despo/tou in *kauxi/on apud Meursium etc. Vicenos Solidos, pretium minimum Servi decem annis maioris fuisse, legimus apud Iustinianum Comm. de Leg. l. 3. A Constantini temporibus rationes ad Solidum confici, hominesque locupletes et illorum Dispensatores Procuratoresque inprimis domus Augustae et aeream et argenteam pecuniam in auro computare, coepere [orig: coepêre]: Nempe, ut veteres calculatores

Denarium, ita hi Solidum assis more, et eius particularum vocabulis, partiti sunt: qua [orig: quâ] de re, ut et plura de Solido non Romano tantum, sed et Solido Francorum veter. aureo argenteoque, Solido item Lubecensi et Turonico, aliisque huc facientibus, vide apud Ioh. Frider. Gronov. de Pecunia vet. passim. inprimis l. 4. c. 15. et seqq. ut et Salmasium ubi supra. Porro Solidi e(ca/gion (uti scribi vult Vir eruditus) sive pondus, inter Honorii nummorum typos, in suo de Summatibus Byzantinis Opere, delineatum exhibet, eiusdem Augusti nomine et Exagii appellatione inscriptum, Car. du Fresne. quae vox pro solido, seu pondere illius, postmodum usurpari coepit. *nomisma quoque dixere [orig: dixêre] Graeci recentiores, qui Solidos aureos etiam xrusi/nous2 appellarunt [orig: appellârunt], a xrusw=|, i. e. auro; et u(rpu/rous2, ab obryzo, quod u(pe/rpuron appellavere [orig: appellavêre]. Vide supra in voce Hyperpyrum, et hanc in rem plura, apud eundem Auctorem Dissertat. de Numismat. inferioris aevi num. 76. item in Glossario, in voce Solidus, ubi etiam de solido et denario sponsandi ritus meminit, ex L. Salica tit. 4. §. 1. cui emptio imaginaria in veter. Romanorum nuptiis respondit etc. de Solido vero Provisino, cuius meminit Cencius Camerarius Ceremoniali MS. Macros Fratres in Hierolex. Vide quoque aliquid supra, in Holosphyatos.

SOLIMANNUS [1] Saracenorum Calipha XI. successit Oelido vel Ubid I. bello [orig: bellô] felix, Byzantium obsedit. Regnavit ann. 5. quo [orig: quô] tempore Gothi in Hispania pulsi. Obiit A. C. 718. successore Omare II.

SOLIMANNUS [2] I. Rex Turcarum, fil. Otchami. Foedere, cum Imperator. Graecorum, inito [orig: initô], Unglesem et Cratem, Bulgarorum principes, devicit: Adrianopolim, Galliopolim, etc. cepit; Obiit equi lapsu, A. C. 1352. an. 1358. an. 2. vel 3. regni. Chalcond. Hist. Turc. Ioh. Cuspinian. de orig. Turc. Theod. Spandaginus, de Hist. Turc. Chriostoph. Richerius et Paul. Iovius, de rebus Turc. Petav. in rat. temp. Ubbo Emmius Rerum Chronol. l. 5. etc. Ei successit frater Amurathes I.

SOLIMANNUS [3] II. Selimi I. patris in Imperio successor, A. C. 1520. prudentia [orig: prudentiâ], fortiudine, rerum gestarum gloria [orig: gloriâ] celeberrimus: Pace belloque [orig: bellôque] egregius, cum 46. Ann. imperasset [orig: imperâsset], quemque horum memorabili aliquo [orig: aliquô] facinore inclitum reddidit. Datae fidei tenax, iustitiae amans, a vitiis liber, in armis indefessus. Gazellem, Syriae Praefectum, rebellem per suos duces vicit: dein armis in Christianos conversis, Albam Graecam cepit, A. C. 1521. Rhodum A. C. 1522. occupavit: Aegyptios rebellantes, per Ibrahimum Bassam, coercuit; Ipse in Hungaria Ludovicum II. praelio [orig: praeliô] Mohacensi, A. C. 1526. superavit: plurimisque regni huius urbibus in potestatem redactis, obiit in obsidione Sigethi, A. C. 1566. aetat. 72. Viennam hic frustra obsederat, A. C. 1529. Taurisium vero diripuit A. C. 1535. et per duces suos, in Europa, Asia et Africa, urbes provinciasque plurimas imperio adiecit. Paul. Iovius in Solim. Thomas Artus, Contin. Chalcond. Eum excepit Selimus II. fil.

SOLIMANNUS [4] III. frater Mahometis IV. ei de throno deturbato, successit haud pridem: paulo post hydrope exstinctus. Illum excepit frater tertius, an Achmetes, an Urchanes II. qui hodie imperat.

SOLIMARIACA Leucorum oppid. in Gallia Belgica ad Mosam fluv. nunc forsam Bourmont oppidul. Lotharingiae, in Batensi Ducatu in tractu Bassiniaco, in ipso limite Campaniae, 36. mill. pass. a Tullo in Austrum, Andematunum versus 28.

C. Julius SOLINUS scripsit rerum orbis memorabilium collectanea ad Avitum. Dictus est Plinii simia. Titulis libri Polyhistor est, in 70. capita divisi; cuius Salmasiana editio praestantissima. Romanus fuisse videtur; Vide Scalig. in Eusebii animadv. p. 228. qui illum non magni aestimat. Salmas. in Proloegom. Gesn. in Biblioth. Voss. de Hist. Lat. l. 3. p. 720.

SOLIS [1] Columna rupes Alpium summarum, ex qua Rhodanus manat. Sex. Avienus.

*tiqwno\n e)n koi/th|si th=s2 *ke/rnhs2 pe/las2
*lipou=san.
Cascum maritum proxime Cernen insulam
Toro relinquens.

Quibus verbis Cernen ibi collocat, ubi omnes alii Veteres Chrysen, sub ipso Sole oriente. Mimnermus in Colchis constiruit.

*ai)h/tai po/lin to/qi d' w)ke/os2 h)eli/oio
*)akti=nes2 xruse/w| kei/atai e)n qala/mw|.

Quem utrumque halucinari docet Salmas. ad Solin. p. 1244. cum omnes alii Scriptores in Occidentali Oceano Cernen netentur, nec Colchicae regionis situs quadret. Quod si idem Cubile, unde cubitu surgit, cum eo quo cubitum vadit Sol, in Hspanico Oceano id quaerendum, ubi equis illum frena demere et componere se ad quietem, fabulae Poeticae, imo exstingui etiam illic, nugabantur Phiolosophiam quoque professi. Vide Cleomedem contra Epicurum argute docteque scribentem l. 2. c. 1. A Barbaris certe sibi Cubilia Solis ostensa, scripsit olim Pytheas Massiliensis; o(/ti e)dei/knuon h(mi=n oi( *ba/rbaroi o(/pou o( h(/lios2 koima=tai, verbis servatis a Gemino Element. Astronomic. c. 5. Itaque Ibero cardini occasum Solis adscribentem Statium Theb. l. 1. v. 158. cur miretur Heinsius ad Silium l. 3. non videt Casp. Barthius Animadversion. ad l.

SOLIS [4] Dies orbis hebdomadici constans apud Veter. initium, licet idem septimanae omnibus initium non esset: Christianis, tam Orientis, quam Occidentis, etiam hacn inchoat (gravissimis de

causis Sabbathi celebratione in illum translata [orig: translatâ] ) unde Graecis Christianis, annum e)bdomadikw=s2 kanoni/zein, hebdomadice ordinare, pro eo, quod est a Solis die incipere, dictum, ut videre est apud Maximum Tyrium Computo Eccl. Part. 1. c. 23. plura vero hanc in rem, apud Seldenum de Iure Nat. et Gent. iuxta Discipl. Ebraeor. l. 3. c. 20. et 21. Vide quoque supra Hebdomas, it. Planetae.

SOLIS [5] Fons qui et Hammonis fons Val. Max. l. 8. c. 15. exempl. ext. 3. Canzaron di Mahoma, Nebrissensi in Marmarica. Est et Sclis fons in Troglodytarum regione mirus, teste Plinio [orig: Pliniô], l. 2. c. 103. Nam circa Meridiem dulcis et frigidus est, circa media noctis calidus et amarus.

SOLIS [7] Mensa locus Aethiopiae in Meroe insula, quam semper novis ferculis instructam fabulantur. Paese della Cucagna Italis, Pays de Panegon Gallis, Tierra die Mogollone Hispanis, Luy Lackerlandt Belgis, Schlurauffenland Germanis.

SOLIS [8] Mons promontor. Mauritaniae inter ostia Diur, et Phthuth fluv. Benimager Marmol. Azafi aliis, Cabo Cantin Castaldo, Cabo Boidor Floriano.

SOLIS [10] Vallis seu Soltvedia, urbs non obscura Marchiae veteris Brandeburg. in Saxoniae confinio. Vulgo Soltwedel, ad Ietzam amnem, 8. milliar. German. ab Ulceno in Ortum, Havelbergam versus 10. et 6. a Gardelebia. A Carolo M. condita, destructa [orig: destructâ] statua [orig: statuâ] Solis, quae Numinis instar ibi colebatur.

SOLIS [11] Urbs (vide Hieopolis ) urbs Coelesyriae et Aegypti. Duplex namque fuit, una in Aegypto prope Arabiam, in qua nidum suum phonix (Solis avis dicta) deponere credita est; altera in Arabia Thurifera, prioris colonia; de qua utraque vide Salmas. ad Solin. p. 549.

SOLISTERNIA indigitata Nic. Rigaltio Observation. ad Minucium Fel. p. 10. Opulenta cultus (a Gentilibus Idolis suis praestiti) insignia sunt aurcae statuae, thensae, acerrae, lectisternia, solisternia, cursus, et alia huiusmodi pretiosa.

SOLISTIMUM Tripudium auspicii genus dictium est, cum pulli ad oblatam escam mox e cavea cum impetu proruentes certatimque in illam involantes, eam avide depascerentur, ita ut vesecentibus illis aliquid ex ore relaberetur et tetram paviret, quod tripudium faceret, a Solo dictum Solistimum. Hoc optimum habitum est, et proinde spe mirifica [orig: mirificâ] hausta [orig: haustâ] Pullarius, ut constanter fortiterque coepta negotia auspicantes urgerent, iubebat, et successus optatos a Diis omniaque prospera spondebat. Hac de re exstitit decretum Collegii Augurum vetus, avem omnem tripudium facere posse: Quod si Pullarius omen mentitus fuisset, poenam neutiquam effugere divinitus credebatur. Cuius rei exemplum refertur a Livio l. 10. c. 40. ubi Pullarius mentiri ausus, et Solistimum tripudium Consuli Papinio nuntians, paulo post patefacta [orig: patefactâ] fraude ab altero Pullario, in initio pugnae emisso [orig: emissô] temere pilo [orig: pilô], ictus cecidit, suique medacii poenas dedit. Verba sollemnia in eo captando fuerunt, damnare et addicere; illud quidem in sinistro praesgio tristique eventu: hoc vero, in fortunatis prosperisque auguriis. T. Liv. Dec. 1. l. 2. Cum omnium Sacellorum inaugurationes admiterent aves, in Termini templo non addixere [orig: addixêre]: et Dec. 3. l. 10. Fabio auspicanti, priusquam egrederetur a Tarento, aves semel atque iterum non addixerunt. Hinc Ovid. Met. l. 15. v. 674.

SOLITAURILIA Festo sacrificium trium hostiarum diversi generis, tauri, arietis, verris, quod omnes eae solidi integrique sint corporis, dicta ab integris genitalibus hostiarum, quae immolabantur: Sollum enim vel Solum idem Oscis, quod Integrum; Taurum vero etiam Graeci eam pudendorum partem vocabant, quae a castratore in sacrificio eximebatur. Vide Scaligerum ad Festum. Ornabantur autem hae victimae vittis ac taeniis, atque sic ad aram ducebantur, quam Icona etiam Guil. Brassicanus in suum de antiqua Rom. religione librum retulit. In lustratione quinquennali, quae a Censoribus quinto [orig: quintô] quoque [orig: quôque] anno [orig: annô] peragebatur, sacri huius meminit Dion. Halicarnss. l. 4. Perfecto [orig: Perfectô] censu a Rege (Sevio Tullio, qui auctor huius instituti fuit) omnes cives iuss sunt armati adesse, in campo Martio, ibi instructos in sua quamque Centuria Equites, Pedites, Velites, lustravit Rex Solitaurilibus. Hostiae taurus, aries et hircus, ter circumductae circum exercitum Marti mactatae sunt. Hoc [orig: Hôc] modo [orig: modô] etiam nostra [orig: nostrâ] aetate, post Censum, Romani lustrantur a Magistratu sanctissimo, quod Lustrum sua [orig: suâ] voce nominant, vide quoque supra ubi de Homicidio. Apud Livium Suovetaurilia invenias l. 1. c. 44. ubi eadem de re loquitur, quasi vox esset ex omnium trium vocabulis, Suis, ovis, tauri, confusa. Vide Rosin. Antiqq. Romanarum l. 4. c. 17. ubi de diebus Festis, non stato tempore celebratis.

SOLITUDO Bethaven ubi Abraham primo tetendit tabernacula, in tribu Beniamin, Gen. c. 12. v. 8.

SOLIUM [1] vulgo SOGLIO, vicus celebris Rhaetiae, in Praegallia valle, Nobilium de Salis sedes.

SOLIUM [2] perpetuum Regiae dignitatis instrumentum fuit et argumentum, olim hodieque, in cuiusmodi Soliis seu Thronis multum reverentiae Veteres posuisse, vel sacra Salomonis historia et alia Scripturae monumenta indicant. Hinc de Adrasto Statius Theb. l. 1. v. 526.

eboris enim antiquissimis temporibus summum pretium summaque etiam copia fuit, ut quo [orig: quô] tota conclavia ornata et velut constructa fuisse, colligimus ex Psalmo 45. v. 9. quem his versibus reddidit Apollinarius, v. 20.

*smu/rna te, kai\ stakth\, kasi/hq' a(/ma sw=n a)po\ pe/plwn
*)eknhw=n e)le/fantos, o(\ kai\ se/o qumen i)a/nqhs2.

Quod etiamnum apud Persas, aliosque Orientis Monarchas obtinet, apud quos, in novorum Principum inaugurationibus, non coronarionis, sed elevationis solum in thronum seu solium ritus adhibetur. Vide quae de Maiestatis hoc insigni adnotavit Casp. Barthius ad Claudian. loc. cit. ut et infra Thronus. Sed et in Ecclesia veter. Christianorum, e Solio vel Throno corporis ac sanguinis Dominici symbola fidelibus distribui consuevisse, statuit Meursius, uti diximus supra in voce Solea. Certe ex editiore loco fuisse factum, indicat conira Luciferianos Hieronymus, Episcopum Corpus Domini adtrectantem et de sublimi loco Eucharistiam populo ministrantem, et Chrysostomus, Ea de causa, inquit, stans excelsus --- tremendo in illo silentio vehementer exclamat, Sancta Sanctis. De Solio vero Balneorum, vide supra in voce Soliaris Cella: Sicut de Solio, i. e. limine, maxime Limine Confessionis, Graecis hodiernis sole/a, ad quod subsistebant, qui Sanctorum sepulchra visitatum ibant, C. du Fresne in Descript. Aedis Sophianae. De Soliis tandem fictilibus, in quibus mortui conditi, supra in voce Alveus.

SOLIUM [3] Caesaris vulgo Keyserstul, urbs Helvetiae, in dioecesi Constantiensi, ad Rhenum, qui ponte hic [orig: hîc] iungitur cum arce. A Tiberio Imperatore condita, Alemannorum sub Valentiniano III. Imperatore in Galliam incursibus vastata, diu sub Baronibus cognominibus fuit, postea ab Henrico Episcopo Constantiensi sub finem saeculi 13. Episcopatui acquisita est. Haud procul Foro [orig: Forô] Tiberii: quod vulgo Zurzach vocatur. Vide Stumpf. Chron. Helvet.

SOLLAGIUM oppid lautum et honestum Latii est, lacui imminens, inter excelsos montes. A Sollagio secundum lacus et Anienis dexteram, procedendo, propter amnis ripam aquaeductus pars apparet, quo [orig: quô] per montem usque ad Vicum Valerium excavato rivo [orig: rivô], ac deinde structis opere latericio [orig: latericiô] fornicibus, multis in locis altissimis immensisque pilis incumbentibus per 40. mill. pass. Romam aqua ducebatur.

SOLLEMNIACUM villa Galliae, in Lemovicibus, vulgo Solignac; a Sollemne aliquo conditore et domino suo dicta. Hic [orig: Hîc] Dagobertus Rex rogatu Eligii, maximum nobilissimumque coenobium condidit et Monachis 150. congregatis Remaclum Abbatem praefecit: 6. mill. pass. ab urbe Lemovicis. Hadr. Vales. Notit Gall.

SOLLIACUM [1] castrum vetus ac nobile Galliae, ad Ligerim, vulgo Sully, 18. mill. pas. ab urbe Aurelianis: Archidiaconatus Soliacensis, sextus est ac ultimus Ecclesiae Aurelianensis. Item Abbatiale monasterium in Cadurcis ad Duranium fluv. vulgo Sovillac. Item, vicus pagi Autissiodorensis, Idem.

SOLLIACUM [2] vulgo Sovilly vel Seully, locus Lotharingiae est, in Ducatu Barrensi, in conventu eius Iuridico, qui a Barro, Ducatus Barrensis capite, Barrensis dicitur. Quatuor enim in hoc Ducatu iuridicos conventus esse, Conventum Barrensem, Conventum S. Michaelis, Conv. Bassiniacensem, diximus alibi.

SOLLICITANTES dicuntur in Communione Romana ex Confessariis illi, qui in Confessione sollicitant et provocant, seu sollicitare et provocare tentant teneriorem sexum ac aetatem, ad actus inhonestos, contra quos Bullam edidit Paulus IV. Cum sicut super. et Pius Iv. nec non Gregorius XV. in qua Pauli Bullam confirmat, illamque non solum in Hispaniarum regnis, sed in quibusvis Christiani Orbis partibus observari praecipit, cum priores tantum de Hispaniae Confessariis sonarent. Ut alia Edicta et Constitutiones omittam, quibus omnibus ansam praebuit Sacerdotum luxuria, Bulla [orig: Bullâ] Pii IV. A. C. 1564. d. 6. April. graviter notata, non tamen eo [orig: eô] successu, qui sperabatur. Convicti de huiusmodi crimine Confessarii, praeter paenitentias salutares, ut ieiunia, orationes et similia, digni iudicantur, ut damnentur ad triremes per quinquennium vel septennium; item ad carcerem perpetuum, imo aliquando (ad arbitrium tamen Cardinalium Supremorum Inquisitorum.) ut brachio saeculari tradantur, prout disponitur Constitutione Gregorii praefati. Debent quoque suspendi in perpetuum ab audiendis Confessionibus, privari beneficiis, dignitatibus, voce activa [orig: activâ] et passiva [orig: passivâ], ad arbitrium inquisitorum. Confessariis regularibus potest imponi, quod teneant ultimum et infimum locum inter regulares sui Monasterii. Et aliquando debent Inquisitores mandare, ut sententia contra Confessarium regularem publice legatur in proximo Capitulo suae religionis generali, ad aliorum terrorem et exemplum. Anton de Sousa Aphorismis Inquisitorum, l. 1. c. 34. §. 1. 9. 31. 32. 33. etc. Caes. Carena de Officio SS. Inquisit. §. 9. n. 59. §. 12. 14. 15. Alii laudati Phil. a Limborch Historia [orig: Historiâ] Inquisit. l. 3. c. 17.

SOLLINIENSIUM Urbs in provinc. Alpium maritimarum quarto [orig: quartô] olim, inter 8. eius civitates, loco [orig: locô], forte Selon, oppid. Provinciae, vix 2. leuc. a Druentia fluv. in Meridiem, 8. ab Arelate, quae aliter Salone. Aliis est Salinae Suetriorum Ptolemaei, vulgo Seillans, oppid. Provinciae, inter Sanitium et Antipolim. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall,

SOLMA castrum Veteraviae, cum oppidulo, in colle; Solms. Caput Comitatus cognominis, vix 2. milliar. German. a Verzlaria in Boream uti a Giessa, 3. a Marpurgo in Occasum. Sub Comite proprio. Habent hi Comites in Wetteravicorum Comitum scamno locum inter praecipuos, quorum genealogiam peculiari volumine descripsit Alb. Otto Bilgen. Originem quaerunt in domo Nassovica; Nam ex Eberhardi Comitis Nassoviae, qui saeculo [orig: saeculô] IX. floruit, filiis unum Philippum, arcis Solms et huius gentis conditorem consti tuunt. Peculiaris linea, de Koenigsberg dicta, sec. XIV. defecit. Qui

nunc supersunt, omnes communem patrem habent Ottonem, qui decessit A. C. 1409. Ab huius enim maiori filio Bernardo, linea Braunfelsia descendit, in tres iterum ramos, Braunfelsinum, Hungensem et Greiffenstenium, divisa. Ab altero Ioanne Lichensis et Laubachia lineae ortae sunt, quarum illa denuo in Lichensem et Hohensolmensem, subdistinguitur: ista in Laubacensem, Sonnevvaldiam et Roedelheimenlem, de quibus omnibus, vide Phil. Iac. Spenerum Theatro Nobilit. Europ. et hic [orig: hîc] passim. Braunfelsini hic [orig: hîc] saltem, utpote praecipui, series exhibebitur. Bernardus Comes de Solnis in braunfels, qui obiit A. C. 1459. ex Elisabetha Ienburgica, genuit Ottonem, qui obiit A. C. 1504. pater ex Anna Nassovia Bernardi, qui decessit 1547. Hoc [orig: Hôc] et Margareta [orig: Margaretâ] hennebergica [orig: hennebergicâ] genitus Philippus diem obiit A. C. 1544. ET ex Anna Tecklenburgica suscepit Contadum, cui emortualis fuit annus 1592. Huic Elisabetha Nassovia peperit Io. Albertum defunctum A. C. 1623. cuius liberi, ex Elisabetha Sayno-Witgenstenia, fuere [orig: fuêre], Elisabetha (nata A. C. 1593. uxor Wolfgangi Friederici Rhingravii) Ursula (nata A. C. 1594. uxor Christophori Burggravii de Dhona ) Conradus Ludovicus (natus A. C. 1595. cui nupsit Ioanna Sibylla de Winneberg ) Ioannes Albertus (natus A. C. 1599. maritus Ioannae Elisabethae Falckensteniae, denatus 1648.) Amalia (nata A. C. 1602. uxor Henrici Friderici Nassov. Arausionensis) et Luisa Christiana (nata A. C. 1606. Io. Wolfardo B. de Brederode nupta) omnes Comites in Soms etc. in Braunfels. E quibus Ioanni Alberto nati sunt, Henricus Traiectanus (natus. A. C. 1635) Amalia etc. Vide praefatum Spenerum Part. 1. p. 1. 8. et Part. 3. p. 85.

SOLOE vel SOLI civitas insignis Ciliciae, maritima, ab Achivis et Rhodiis aedificata, Arati, Chrysippi, et Philemonis Comici patria; Hic [orig: Hîc] fons erat, qui olci vicem expleret, Plin. l. 31. c. 2. Stephanus a Solone conditam scribit; postea Pompeiopolis dicebatur a Pompeio M. qui piratas in eam transtulit; quos dignos existimavit, ut servarentur. Dionysius.

*pollai\ d' e(cei/hs2 *kili/kwn gega/asi po/lhes2.
*lurnhsso\s2, *mallo/s2te, kai\ *)agxialeia, *so/loi te

Eidem Dionysio in Bassaricis, *sw/leia dicitur, si Stephano fides. Graecorum hic [orig: hîc] inter Cilices agentium cum tandem sermo corrumperetur, hinc effectum est, ut qui vitiose loquerentur, so/loikoi quasi Solis degentes, et ipsa corrupta loquutio soloikismo\s2 vulgo a Graecis diceretur. Quintil. l. 1. c. 9. Barbarismi, ac Soloecismi foeditas absit. Hesych. *soloikismo\s2, o(/te tis2 a)te/xnws2 diale/getai. Idem *so/loikon, to\ a)maqe/s2. Quid autem differant Soloecismus et Barbarismus, praeter Eust. ad Iliad. b. docet Suidas in his: *)/esti de\ *barbarismo\s2 e)n tou= kakiw=n le/cios2 para\ to\ e)/qos2 tou= eu)dokimou/ntwn *(ellh/nwn. *soloikismo\s2 de/ e)sti, lo/gos2 a)katallh/lws2 suntetagme/nos2 w(s2 to\, *)egw\ peripatw=n, o( toi=xos2 e)/pesen. Sed interdum confunduntur. Sane Hesych. *soloiki/zei, barbari/zwi. Est etiam Cypri civitas *so/loi dicta. Etymologus: *so/loi, h( e)n *ku/prw| po/lis2, a)po\ *so/lwnos2 tou= *)aqhnai/wn nomoqe/tou. Meminit eiusdem urbis Laertius in Solone: *ei)si\n oi( me\n e)/nqen, *solei=s2, oi( d' a)po\ *ku/prou, *so/lioi. Idem habet Achilles Tatius in Vita Arati. Nic. Lloydius.

SOLOENTIA Lybiae interioris promunt. Ptol. Mel. l. 1. c. 13. Solventia, hodie Capo btanco, in Nigritarum regione in regno Gualata.

SOLON [1] fil. Exsecestidis, natus Olymp. 35. unus ex 7. sapientibus Graeciae, patria [orig: patriâ] Salaminius, Athenis clatuit, Tarquinio [orig: Tarquiniô] Pricsco [orig: Pricscô] Romae regnante, Gellius l. 17. c. 21. Auctor Legum post Draconem, nimis severus, fuit Atheniensibus, annum ordinavit ac menses. Coercuit luxum, varias ceremonias superstitiosas abolevit, Atheniensibus, si improles essent, testandi libertatem indulsit, parricidis legem non posuit. Salamina Atheniensibus, ingenioso [orig: ingeniosô] dolo [orig: dolô] usus, conciliavit. Leges aranearum telis assimilavit. Pisistrati dein tyrannidem fugiens profectiones in terras diversas multas suscepit, ut in Aegyptum, ubi a Sacerdote quodam obiectum est illi: Graecos semper esse pueros, nec quemquam e Graecia [orig: Graeciâ] senem: quemadmodum Plato et Iustinus in Paraenetico retulerunt. Inde in Lydiam ad Croesum se contulit, qui cum opes suas ei ostentaret, rogaretque, num quem sese feliciorem iudicaret? respondit, Tellum quendam, pauperem admodum, alioqui iustum, Athenis agentem: qui in suo praediolo consenuerat, eiusque limites numquani egressus erat. Fieri tamen posse, ut et Croesus ipse olim inter felicissimos numeretur. Ceterum ante supremum vitae diem neminem beatum esse iudicandum. Qua [orig: Quâ] sententia [orig: sententiâ] nihil verius esse, Groesus postea re ipsa [orig: ipsâ] est expertus. Nam cum Cyro Persarum et Medorum regi bellum inferret, acie victus, vivus in hostis potestatem pervenit. Quo [orig: Quô] tempore pyrae impositus, ut vivus exureretur, salubre Solonis consilium dicitur agnovisse, eiusque nomen in supremo illo vitae discrimine saepius inclamasse [orig: inclamâsse]. Quo [orig: Quô] audito [orig: auditô], Cyrus ex suis misit, qui cognoscerent, quisnam esset Deorum, hominumve, quem ille summo in periculo solum invocaret; remque totam edoctus, memor et ipte humanae vicissitudinis Croesum ab incendio liberavit: summoque quoad vixit, in honore penes se habuit. Iuvenal. Sat. 10. v. 273.

--- -- --- Regem transeo Ponti
Et Croesum, quem vox iusti facunda Solonis
Respicere ad longae iussit spatia ultima viae

Quam Solonis sententiam tetigit quoque Auson. ludo 7. sapientum; n. 2. Ovidius autem suam fecit, et sic expressit, Met. l. 3. v. 135.

--- -- --- -- Scilicet ultima semper
Exspectanda dies homini est, dicique beatus
Ante obitum nemo, supremaque funera debet,

Utrum vero etiam recte id a Solone dictum sit, disquitit Aristoteles l. 1. Eth. ad Nicom. c. 10. Obiit An. aetat. 80. Scripsit tractatum de Legibus, Orationes, Elegias, Iambos: Instituit quoque, an auxit Senatum Areopagiticum? Vide plura apud Herodot. l. 1. Plutarchum, Laertium, l. 1. et Meursium l. singulari de Solone. Lloyd.

C. Iul. SOLON homo ignobilis, quum consumptis bonis sub Commodo in senatum cooptatus esset, notatus est ioco [orig: iocô], ut qui spoliatis facultatibus in senatum relegatus esset. Occisus est postea a S evero.

SOLON [3] quod SOLONIUM Dioni, Allobrogum urbs. Epitome Livii, Dio, etc. ubi, post caedem Catilinae, Caium pontinium Praetorem Allobroges, qui rebelaverant, domuisse scribit Florus in epit. 103. l. Livii: in provinc. Viennensi, hodie forte la Sone, ad Isaram in finibus Allobrogum, parum distans a castor ad Isaram, vulgo Vinay dicto, quod est in Dioecesi Gratianopolitana seu Cularonensi. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

SOLONIA vulgo la Sologne, tractus Gall. fluviis irriguus et frumenti secundarii ferax, inter Aurelianensem provinc. Blesensem, et Bituricensem, cuius periere [orig: periêre] limites. Eius caput est Remorantinum. Quidam Sabuloniam, ob sabuli copiam, tractum hunc vocant. Alii Siligontam, ob siliginis copiam. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

SOLONIUM oppid. Latii in confinio Hetruriae. Agri Lanuvini fuit Solonius campus. Cicer. de Div. l. 1. Educatus in Solonio, qui est campus agri Lanuvini. Plut. in C. Mario, vocat villam: *)es2 ti tou= e)pauli/wn au)tou= *solw/nion kate/fuge. Festus: Pomonal est in agro Solonio, via [orig: viâ] Ostiensi, ad duodecimum lapidem diverticulo a milliario octavo. It. Allobrogum urbs. Vide Solon.

SOLORIUS mons Hispaniae, quo [orig: quô] Tarraconensis a Baetica et Lusitanica distinguitur. Plin. l. 3. c. 1. Omnibus Hispaniae montibus altiorem esse scribit isidorus. item portus, Porto Salo, portus Hispaniae Tarraconens. 4. mill. pass. a Tarracone in Boream, Barcinonem versus. Dion. Halicarnass. Sex Rufus.

SOLOTHURUM una ex praeclaris et vetustissimis Helvetiae civitatibus ad Arolam fluv. auriferum sita, quam paulo post Trevirim constructam existimant, Soluthurum dicitur Antonino. Sita est in agro plano et fertili. Ad foederis perpetui societatem recepta est, A. C. 1481. Vide Salodurum.

SOLOX apud Tertullian. de Pallio cap. 4. Sed et --- pugil Cleomachus utique, sicut vestigia caestuum viria [orig: viriâ] occupavit: ita et endromidis solocem aliqua multicia synthesi exstrusit; pinguis est et crassus. Solocem enim endromidis dixit Graeca [orig: Graecâ] figura pro solocem endromidem, quod genus vestis crassae et Athletis tribui solitae, tamquam propriae et usitatae, Latinis significavit. Sic Titinnius, lana [orig: lanâ] soloci ad purpuram data [orig: datâ]: Lucillius apud Festum, solox pecus: Symmachus, quare elaboratam soloci filo [orig: filô] accipe cantilenam etc. Ex Graeco so/loikos2, qua [orig: quâ] voce Graeci indigitarunt [orig: indigitârunt], quidquid rude et impolitum et crassa [orig: crassâ] pinguique Minerva [orig: Minervâ] factum est. Nec enim de vitiosa loquela id verbi tantum usurpatum esse, docet ex Excerptis Graecis Salmas. ad Tertull d. l.

SOLPUGA vel SOLIPUGA Graece h( o/lokentri\s2, bestiola est aranei generis, sic dicta, quod ita acriter pungat, ut totum videatur esse punctura. Plinius formicis ascribit l. 29. c. 4. Est et formicarum genus veneatum, non fere in Italia, Solipugas Cicera appellat, Salpugas Baetica. Et in phlangii speciebus murmh/kion est, a formicae similitudine nomen habens, de quo Nicander Theriac. Plinius et Avicenna. Vide Salmas. ad Solin. p. 100. Voss. de Idolol. l. 4. c. 96. et Bochart. Hieroz. Parte poster. llib. 4. c. 13. ubi inter minuta animalia, a quibus integrae regiones desertae redditae, Solpugas quoque memorat, quippe a quibus circa Cynamolgos Aethiopas regionem late vastatam, ait Plin. loc. cit.

SOLSTITIUM antiquis proprie h( troph\ qerinh\, sicut Bruma h( xeimerinh\. Virg. Georgic. l. 1. v. 100.

Ubi aestates humidas optandas esse agricolis, ut contra hiemes, i. e. brumas, serenas, innuit. Horat. Epist. 11. l. 1. v. 18.

Unde Solstitialis herba Plauto in Pseud. Actu 1. sc. 1. v. 36. et Ausonio, in Professorib. Epigr. 6. v. 9. quae vix solo [orig: solô] prodiit et statim aestatis caloribus exarescit; ea nimirum quae Solstitio [orig: Solstitiô] nascitur, circa *tropa\s2 qerina/s2: et Solstitialis plaga; apud Solinum, quae ad orientem aestivum est. Recentiores vero pro bruma, Solstitium hibernum dicunt, alteri aestivi epitheto [orig: epithetô] adiecto [orig: adiectô]. Quia autem solstitiorum ratio impedita et ardua; instrumenta excogitarunt [orig: excogitârunt] Mathematici veteres quibus ad Solstitia et Aequinoctia deprehendenda uterentur, cuiusmodi fuit gnomon Anaximandri in Sciotheris primum constitutus Lacedaemone, quem magno [orig: magnô] errore Plinius pro sciothetico horologio accepit: Quippe non horas (quarum tum nondum usus inventus) sed aequinoctia solum et solstitia huiusmodi organis ostendebantur. Item Pherecydis Syrii Astrologi *(hliotro/pion, in Insul. Syro ab eodem statutum, cuius Laertius in eo meminit. Metonis porro Heliotropium aestivum, quod ille ptimus Athenis statuit, in Pnyce: ut alia omittam. Quae instrumenta ad formam po/lou videntur fuisse facta, in quibus et gnw/mwn sive umbilicus aeneus fuit, quo [orig: quô] tropai\ monstrabantur. Sic itaque inquirebant, de Solstitio quotque dies iam praeterierint post tropas2, et ex umbrarum incrementis decrementisque temporis sui rationes inibant: uti pluribus docet Salmas. ad Solin. p. 305. 314.. 422. 632. et seqq.

SOLTVEDIA German. Solwerdel, oppid. non ignobile Marchiae Brandeburgensis sub proprio olim Comite. Et quidem, cum terras,

quibus nunc Marchia Brandeburgicae nomen, Vandalis Henetisve debellatis, Henricus Auceps Sigefrido Ringelhemii Comiti primum dedisset; huic subrogatus est Gero Comes Altenburgi et Mersburgi; quem Bruno excepit Wettini Comes A. C. 956. Huius postmodum nepote Theodorico [orig: Theodoricô] ab Obotritis pulso [orig: pulsô], Udo Soltvvedelensis Comes, Conradi III. Imperatoris opisub sufflutus, eas occupavit. Verum proscripto Udone II. ob Saxonum partes adversus Henricum IV. sustentaras, Primislao Obrotitorum Regi ditionis invadendae copia permissa est: quo [orig: quô] defuncto [orig: defunctô] ad Ascanios pervenit. Tob. Pfannerus de praecipuis Germaniae Puincipp. Gentibus c. 4. Vide quoque Solis Vallis

SOLVENSE oppid. Plin. l. 3. c. 24. inter Noricas civitates numerat; locus hodie Solveld vocatur, teste Lazio, in Carinthia, inter Vitopolim et Clagefurtum: excisum, cui Lavantum successit, sub Archiepiscopo Salisburgensi quae Solva nova dici potest.

SOLVERE et aperire, analoga, ut ligare et claudere, quod antiquissimis temporibus, cum clavium serarumque nondum usus esset, vincula et nodi huic rei adhiberentur. Hinc in Sacris usurpatae voces, ut vidimus supra passim: etiam ad Magicas artes translatae, ac cantibus herbisque ligari solvive homines dicti. Vide supra [orig: suprâ], inprimis in vocibus, Ligare et Nodus Veneris. De verbi propria acceptione ut pauca addam, non amare solum, sed et amorum suorum compotes existimabantur olim, quibus in convivio solvebantur coronae, uti de caprario illo Theocritaeo legimus Eidyll. 3. Et hoc est, quod prisci dicebant, coronas in convivio cadere seu diffluere, nempe coma [orig: comâ] et corona [orig: coronâ] unguento [orig: unguentô] madidis et hicn facile fluentibus. Ovid. l. 1. Amor. Eleg. 5. v. 37.

Ergo amor et modicum circum mea tempora vinum
Mecum est, et madidis lapsa corona comis.

Et quidem eo [orig: eô] insuper artificio [orig: artificiô] plectebantur coronae, ut procedente convivio [orig: conviviô], et invalescenre libidine, facile defluerent folia et flores, e quibus serta convivilalia constabant: quo [orig: quô] velut signo [orig: signô] dato [orig: datô] quisque in vicinae sibi mulieris amplexus ruebat. Ad quam foeditatem allusit Hieronym. l. 1. Ep. 43. Numquid in lancibus idola caelata descripsis: Numquid inter epulas Christianas virginalibus oculis Baccharum, Satyrorumque complexus innexui. Vide quoque Clem. Alexandrinum Paedagog. l. 2. c. 4. Quintilian. Instii. l. 1. c. 3. Philostratum in Imaginibus. Alios. Cur autem solutio, vel etiam sessio seu detractio coronarum (namque et scindebantur aut detrahebantur, si non sponte defluerent) velut classicum impudenti huic proterivae adhiberi consueverit, vide pluribus disputantem Athenaeum l. 15. Aliud quid fuit apud veteres Christianos, *lu/bis2 stefa/nwn, Solutio coronarum, unus videl. ex ritibus eorum nuptialibus, de quo vide supra, lemmate, Nuptialis corona. Quaenam vero loca in soluto remansisse dicantur Agrimensoriae Rei Auctoribus, vide itidem supra in voce Absolutum, nec non Relicta loca, ac infra voce Subsicivum.

SOLUS untis, Siciliae oppid. inter Eleutherum amnem et Thermas Himerenses, teste Ptol. apud quem *)olouli\s2 corrupte scribitur. Hodie Solanto. Graecis olim *solo/eis2, et contracte *solou=s2, Romanis Soluntum et Solentum; quemadmodum in Italia [orig: Italiâ] *u(dro/eis2, sive *u(drou=s2, Hydruntum et Hydrentum; *puco/eis2, sive *pucou=s2, Pyxuntum, sive Pyxentum. Oppidani *solou/ntioi, et *solounti=noi. Apud Stephani Epitomatorem ita legitur: *so/loi, *kiliki/as2 po/lis2, h(nu=n *pomphi/+ou po/lis2. *)ekatai=os2 *)asi/a, ke/klhtai de\ a)po\ *so/lwnos, w(s2 *eu)fori/wn, a)nekti/sqh u(po\ *pomphi/+ou, kai\ metwnoma/sqh *pomphi+ou/polis2: o( poli/ths2, *soleu\s2, kai\ *so/lios: to\ qhluko\n *solou=ntis2, w(s2 a)po\ th=s2 *solou=s2 *solou=ntos2. Et sequenti mox dictione: *solou=s2 po/lis2 *kiliki/as2, w(s2 *(ekatai=os2 e)n *eu)rw/ph: enlh/qhsan de\ a)po\ *solou=ntos2 kakoce/nou, o(\n a)nei=len *(hraklh=s: o( poli/ths2, *solou/ntios, kai\ *solounti=nos, kata tou= n kai\ *solountini\s2, kai\ *solountia\s2, kai\ *solounti/s2. Apud Suidam etiam haec leguntur *so/loi, *sikeli/as2 po/lis2 kai\ *ku/prou. Posterioris autem saeculi Crammatici, sive horum exscriptores vocabula ea misere confuderunt, absurdasque ac miras inde Chimaeras fabricarunt [orig: fabricârunt]. A Suida [orig: Suidâ] siquidem scriptum fuisse haud dubito: *so/loi, po/lis2 *kiliki/as2, etc. Apud Steph. vero sic legendum, *solou=s2, po/lis2 *sikeli/as2, w(s2 *(ekatai=os2 e)n *eu)rw/ph, ke/klhtai de\, etc. Plin. l. 3. c. 8. Oppida, Panormum, Solus, Himera cum fluvio. De antiquis huius oppid. incolis ita Thucydides, l. 6. *)/wkoun de\ kai\ *foi/nikes2 peri\ pa=san me\n thn *sikeli/an, e)peidh\ de\ oi( *(/ellhnes2 polloi\ kata qa/lassan e)peise/pleon, enlipo/ntes2 ta\plei/w, *motu/hn kai\ *solo/enta, kai\ *pa/nermon e)ggu\s2 tou= *)elu/mwn sunoiki/santes2 ene/monto. Nomen eius quod attinet, quia urbs in loco praerupto et confragoso condita fuerat, (teste Fazello [orig: Fazellô] ) ideo dicta est a Poenis [gap: Hebrew word(s)] selaim, h. e. rupes. unde Graecorum *solo/eis2. Bochartus. Item *solo/eis2, Libyae promuntor. la/sion de/ndresi, in quo Neptuni templum. Hinc fuit in Hesychio: *solounti\s2, a)/kra, et *soloue/ntioi populi, quamvis utrumque ad meridiem iusto longius removeat. Apud Plinium Agrippa corrupte Surrentiam appellat, Verum nomen autem erat Solois ab hebraeo [gap: Hebrew] h. e. rupes, uti supra ostensum. Nic. Lloydius.

SOLYMA [1] singularis, et pluralis numeri, et Solymae, urbs clarissima Iudaeae, quae et Hierosolyma. Iuvenal. St. 6. v. 544.

Item Solyma, urbs Lyciae mediterran. in colle, quae Solymus Straboni dicitur apud urbem Termessum; populi Solymi Plinio, l. 5. c. 27. qui eosdem facit cum Pisidis. Alii Solymos eosdem fuisse cum Lyciis asserunt, quorum tamen sententia cum Homero non satis convenit, qui Bellerophontem a Lyciorum rege missum ait ad subiugandos Solymos. Solymi Deos coluere [orig: coluêre], post mortem, tres istos e viris principibus, *)/arsalon kai\ *dru/on, kai\ *trosw/bion, ut eos appellat Plutarch. l. de des. Orac. ubi eos ait vocatos Deos sklkrou\s2: unde Turnebus saevos vertit: sed skirou\s2 rescribendum esse satis constat

ex Euseb. l. 5. Praep. Euang. c. 5. ubi hunc locum adducit: sed tres Principes appellat *)/argalon, *)/aruton kai\ *to/sibin. Ac *to/sibis2 quoque est apud Suidam. Sed apud Theodoret. l. 3. Graec Affect. cur. ubi idem Plutarchi locus adducitur, pro *to/sibin est *ta/sibin; item pro *dru/on, vel *)/aruton ibi, legas *)/aruon. *skiroi\ autem dicti videntur, quia statuae eorum essent e ski/rw|, h. e. marmore, vel, ut alii malunt, gypso. Ac nihil minus verisimile, quam sklhrou\s2 dixisse, quos interemptos tantopere dolerent, et pro benfactis divinis afficete honoribus vellent. Ita Voss. contra quem vide Bochart. de Phoen. col. l. 1. c. 6. ex quo sequentia delibavimus. Ciliciae, inquit, vicina est Pisidia, montana regio, quam occupabant Pisidae Solymorum soboles, Plin. l. 5. c. 27. Insident verticem Pisidae, quonduam Solymi appellati. Steph. in Pisidia: *(oi *pisi/dai, pro/teron *so/lumoi. Solymos porro Phoenicum esse colonos sermo palam arguebat. Choerilus apud Ioseph. l. 1. contra Apion.

*tw=| d' o)/piqen die/baine ge/nos2 qaumasto\n i)de/sqai,
*glw=ssan me\n *foi/nissan a)po\ stoma/twn a)fie/ntes,
*)/wkee d' en *solu/mois2 o(/resi, plate/h| eni\ li/mnh|.

Nempe, Strabone teste l. 14. prope Phaselidem est li/mnh, u(pe/rkeitai d' au)th=s2 ta\ *so/luma o)/ros2. Ex horum vertice Neptuns apud Homer, Ulyssem ad Phaeaces navigantem prospectar Od. e. v. 282.

*to\n d' e)c *ai)qio/pwn a)niw\n krei/wn *)enosi/xqwn
*thlo/qen e)n *solumwn o)re/wn ei)=den.

--- -- *solu/moisi maxe/ssato kudali/moisi,
*karti/sthn dh\ th/n ge ma/xhn fa/to du/menai a)ndrw=n.

Rursum v. 204. Bellerophontis filium Isandrum, aut Pisandrum, ut legit Strabo,

Unde Solymos colligere est Lyciis fuisse vicions. At Iosephus, quem haec latebant, cum in Choerilo legerer, Phoenicii sermonis homines in Solymis montibus prope lacum habitasse [orig: habitâsse], putavit de Iudaeis agi, et Asphaltite lacu, a quo non procul absunt Solymi montes, i. e. Hierosolymorum, ut quidem interpretatur. His simile quid in Tacito Histor. l. 5. c. 2. Clara alii Iudaeorum initia; Solymos carminibus Homeri celebratam gentem, conditae urbt Hierosolyman nomen e suo fecisse. Et in Stephano: *(ieroso/luma h( mhtro/polis2 th=s2 *)ioudai/as2, h( *so/luma enalei=to a)po\ tou= *solu/mwn o)/rwn. Et in Iosepho rursus Iud. Ant. l. 7. c. 3. postquam urbem Ierosolymam Solymia nominari dixit; *fasi/ tines2 o(/ti kai\ *(/omhros2 tau=ta w)no/masen *so/luma. Atque id secutus Tzetzes Chil. 7. Hist. 149.

--- -- *solu/mous2 le/gei de\ tugxa/nein tou\s2 e(brai/ous2,
*(\ous2 *(/omhros2 kai\ le/onti w(s2 a)naidei=s2 ei)ka/zei.

Iam tandem ipsum Solymorum nomen unde dicatur, docere est operae ptetium. [gap: Hebrew word(s)] selem Hebraeis umbram ac tenebras notat. Eiusdem est originis [gap: Hebrew word(s)] Salmon montis nomen, Psalm. 68. v. 15. cuius verticem arborum densitas opacabat, ut constat ex Iudic. c. 9. v. 48. Neque alia fuit ratio nominis Solymorum; quippe id nomen complectitur Pisidiae montana, de quibus Strabo l. 12. *ku/klw| d' u(pe/rkeintai drumoi\ poiki/lhs2 u(/lhs2. Bochart. Nic. Lloyd. Vide et Solymi.

SOLYMI populi in summis Tauri montis iugis constituti, inter Lycios et Pisidas, proterea a Strabone nunc his nunc illis attribuuntur. Deos hic oluere [orig: oluêre] post mortem tres istos e Viris Principibus, *)/arsalon, *dru/on, *troswbio/n, ut eos appellat Plut. de defect. Oracul. ubi illos ait vocatos Deos sklhrou\s2, quod Turnebus saevos vertit. Sed *skirou\s2 rescribendum esse, constat ex Eusebio de Praepar. Euang. l. 5. c. 5. ubi hunc locum adducit, sed tres Principes adpellat *)/abalon, *)/aruton, *to/sibins2 ac *to/sibis2 quoque est apud Suidam. Verum apud Theodoretum Graecarum affect. curat. l. 3. ubi idem Plutarchi locus adducitur, pro *to/sibin est *ta/tibin. It. pro *dru/on, vel *)/aruton, ibi legas *)/aruon, *skiroi\, dicti videntur, quia statuae eorum essent e Sciro, h. e. marmore, vel ut alii malunt, gypso. Ac nihil minus verisimile, quam sklhrou\s2 dixisse, quos interemptos tantopere dolerent, et, pro benefactis, divinis afficere honoribus vellent. Duros tamen redditum legas quoque in ea Theodoreti interpretatione, quam doctissimus Sylburgius recensuit. Sic in Lycia infra Cragum Pandarum Pinarorum incolae colueere [orig: coluêere]; in Cilicia Niobe, in Caria Tlepolemus Rex, apud Rhodios Alexander M. apud Alabandenses Alabandus; Ephesi Pyxodorus culti sunt: Aliique alios viros de se, dum viverent, benemeritos, post obitum similiter divinis honoribus extulerunt, Gerh. Ioh. Voss. Idolol. l. 1. c. 21. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 619. ubi Solymos populos eosdem cum Pisidis faciens, prius sic dictos esse contendit, nec non p. 784. ubi de Solymis montibus, unde illis nomen, plura.

SOMATOPHYLAX ex Graeco, Corporis custos, nomen ministerii in Principum aulis: Et quidem honoratissimi apud Macedonas olim, quos proximo [orig: proximô] honore sequebantur Armigeri, hinc corporis custodibus non raro sociati, apud Aucores. Utrorumque habitus lancea fuit. Et quidem de prioribus Curtii locus l. 6. c. 11. intelligendus, Amici Regis Philotae os oculosque hastis everterant; h. e. lanceis, quae perpetuo ipsis ad manum. Et l. 7. c. 1. Alexandrum Lyncestem, qui proxime adstiterant, lanceis confoderunt. Erant autem hi maiorum gentium Somatophylaces, ut in quorum ordinem non cooptabantur, nisi amicorum summi idque post magnarum demum rerum experimenta, in praemium virtutis: Quales VII. numero [orig: numerô], Leonatum, Hephaestionem, Lysimachum, Aristonem, Perdiccam, Ptolemaeum, et Pythonem, commemorat, illisque

octavum Peucestam accessisse, qui Alexandrum scrto [orig: scrtô] suo [orig: suô] prorexera, addit Arrianus l. 6. c. 5. Cum his proin minime miscenda numerosior corporis custodia ex L. principum Macedoniae liberis constans, apud Curtium l. 5. c. 1. quae ut functionis plus habebat, sic longissime infra hacn dignitatem, et huius aliarumque similium seminarium, erat. Freinshemius Not. ad l. vide quoque supra Custos.

SOMER fil. Moholi filii Musi. 1. Paral. c. 6. v. 46. Filius Heber. 1. Paral. c. 7. v. 34.

SOMERSETIA provinc. Angliae meridialis versus Sabrinae aestuarium, inter provinc. Glocestriam ad Boream, Devoniam ad Occasum, Borsetiam ad Meridiem, et Viltoniam ad Ortum. Eius Urbes praecipuae sunt Bethonia, Bristolium et Theodorunum.

SOMMERIAE seu SESTANTIO urbec. Occitaniae inferioris ad Vidolium fluv. 4. fere leuc. a Monte Pessulano in Caeciam, Nemausum versus totidem; alias munita. Sommieres.

SOMNIA e Tellure nasci credita olim, xqw\n mh=ter o)nei/rwn, o [orig: ô] Tellus, mater Somniorum! Eurip. cuius rationem hanc reddit Scholiastes, e)n me\n th=s2 gh=s2 ai( trofai, e)n de\ tou= trofw=n oi( u(/pnoi, e)n de\ tou= u(/pnwn oi( o)/neiroi, E terra cibi, e cibis somni, e somnis Somnia. Alii ex Hecare vel Luna eorum originem arceslunt, quae sententia cum priore coincidit, et silum tempus, quo [orig: quô] oriri solent, indigitat. Eorum species Macrob. c. 3. in Somn. Scipion. facit quinque, *fantasma, *)enu/pnion, *)oneiron, *(/orama, *xrhmatismo\n. Alii dividunt in o)nei/rous2 qewrhmatikou\s2, cum res visae in propria forma apparent, et a)llhgorikou\s2, cum aliud videtur, aliud intelligitur: quale fuic Somnium Iulii Caesaris, qui cum Matre visus erat concumbere: Hoc [orig: Hôc] pacto enim imperium orbis ipsi portendebatur, quae cunctorum viventium Mater. Imo tam exacte a priscis Somniorum discrimen observatum est, ut tres fingerent Somni famulos, Morpheum, Phobetora seu lcelon et Phantasum; quorum ille Somniis Hominum, iste Brutorum, hic de rebus inanimatis, praesse credebatur: Duas item fabricarent portas, quarum involucris Somniorum diversitatem significabant; Eburneam nempe et Corneam, de quibus ita Porphyrius apud Macrob. in Somino Scip. l. 1. c. 3. in fin. Eburnea prota falsas inutilium rerum species designat, ebur enim solidum est, et non pervium; Cornea vero visorum exprimit simulacra; translucida enim est, visumque facile admittens cornuum matura. Ubi causam commenti exprimit: praeter quam et alias Eruditi reddunt. Namque vera Somnia ta\ e)/tuma kerai/nousi vel krai/nousi, i. e. effectum dant: falsa autem e)lefai/rontai seu e)lpai/rontai i. e. vana spe somniantes deludunt, adeo que illa e)n keratos2, ista e)c e)le/fantos2, prodire fingebantur. Praeterea, sunt qui per Cornu intelligant oculum et xitw=na eius keratoeidh=, tunicam corneam; per Ebur, dentes eburneos: verius autem id videtur, quod oculis apprehendimus. Etiam animantium cornua in sublime erecta, proin ou)rani/ous2 seu diope/mptous2 o)nei/rous2, caelestia atque a Iove Missa Somnia. proboscis autem Elephanti terram versus propendens, xqoni/ous2, i. e. terrestria et crassa, videbatitur denotare. Et videntur Corneae huic portae occasionem dedisse caesi arietis cornua, in cuius pelle Somnia antiquitus, in Templis variorum Numinum, captare solebatn, uti diximus supra in voce Melotae: Picores quoque, ad hacn portam alludendo, Domnium effigiabant, alba [orig: albâ] indutum esse super nigra cum cornu in manu. Per has itaque portas ex inferis prorumpere credebantur Somnia, quas Umbras, Spectraque finxere [orig: finxêre]: Unde dhmos2 o)nei/rwn Homer. Od. w. v. 12. et nukti/foita dei/mata Lycophr. Affingebantur ipsi alae vespertilionum nigrae et patulae; Unde iterum Somnium Euripidi melanopte/rugon, Orpheo tanusi/pteron, Luciano pthnen. Et haec quidem spectra ex inferis locis virga [orig: virgâ] sua [orig: suâ] Mercurius prolicere dicebatur, ad quem proin, quoties cubitum ibant Veteres, ultimae semper preces dirigebantur, uti Calasiris fecit apud Holioldorum, qui, post invocatos Deos omnes, sub finem Mercurium rogavit eu)o/neiron nu/kta. Eandem ob causam in conviviis ultrimum eidem poculum libabatur: Hermae quoque, seu Icones Mercurium referentes, ad fulcra lectorum, quae hinc *(ermi=nes2 dicta, affigebantur. Eidem et victimae hunc in finem sacrificabantur, quarum lingua exempta coniciebatur in ignem, in honorem eius w(s2 tou= le/gein kai\ e(rmhnei/as2 e)fo/rou. Ad somnum dein se componentes lauri folia pulvillo subiecta habebaut, quod vera conciliare Sonmia crederentur sic substrata, uti comesta enqousiazein, M. Anton. Delrius ad Oedipum Senecae v. 16. Cum sic dormientibus Somnia contigerant, narrabant illa Vestae, vel Diis Penatibus: Propert. l. 2. El. 29. v. 27.

Vadit et hinc castae narrabat Somnia Vestae,
Quae sibi quaeque mihi non nocitura forent.

Vel etiam Soli, ac Apollini Averrunco, qui propterea *)apotro/paios, *)ecakesth/rios2 et *prostath/rios2 vocitatus est, a statuis eius, quae in porticibus statui solebant. Herculi item ac Iovi, ut apud Plautum videre est. Sed Soli inprimis, o(/na e)peidh\ enanti/os2 e)sti\ th=| nukti\ u(potroph\n e)rga/zhtai, ut cum Nocti contrarius sit, malum averteret. Schol. Sophoclis Electr. h(li/w| dei/knusi tou)=nar. Quem ritum vocabant a)popempesqai, a)podiopompei=sqai et u(potre/pesqai e)/nnuxon o)/yin. proprie a)potropi/azesqai tw=| h(li/w|. Ita apud Euripidem Hecuba [orig: Hecubâ] Iphigerna cum somniasset [orig: somniâsset] domum ruituram, Soli illud narravit: Apud eundem Taur. v. 43. legimus,

*(/a kaina\ d' h(/keinu\c fe/rousa fa/smata.
*le/cw pro\s2 ai)qe/r' ei)/ti dh\ to/d' e)st' a)/kos2.

Porro loto [orig: lotô] corpore oblatisque victimis Somnia expiabant. Abluebant autem corpus in viva aqua, haec enim lustrationibus adhiberi consuevit, eaque vel fluviatili, Sil. l. 8. v. 124:

--- -- --- -- Subducem, ut visa secundent,
Oro Caeliculas, et vivo purgos in amni.

*qa/lassa klu/zein pa/nta t' a)nqrw/pwn kaka/.
Mare abluere omnia hominum mala.

------ *)ek potamw=n dro/son a)/rate,
*qe/rmete d' u(/dwr,
*(ws2 a)\n r)ei=on o)/neiron a)koklu/sw.

Pergebant dein ad Oneirocritam, cui officio vetulae plerumque, utpote in superstitionem mire proclives, praeerant. Propert. l. 2. Eleg. 4. v. 16.

Divinitatis enim quidpiam Somniis inesse, credidit Antiquitas. Xenoph. de Magisterio Equit. *ou(=toi de\ pa/nta i)/sasi kai\ proshmai/nousin, w(s2 a)\n e)qe/lwsi kai\ e)n i(eroi=s2 kai\ e)n oi)wnoi=s2, kai\ e)n fh/mais2 kai\ e)n o)nei/rois2. Statius Theb. l. 5. v. 133.

------ Deus hos, Deus ultor in iras
Apportat, coeptisque favet, nec imago quietis
Vana meae.

Unde Oneirocritice, id est, Scientia ex somniis divinandi, antiquissima est, quam Plin. l. 7. c. 57. ab Amphictyone, Deucalionis filio: Pausanias Atticis, ab Amphiarao vate: Philo Iudaeus l. de Biblicis Antiqq. ab Abrahamo Patriarcha inventam tradiderunt; certiore Auctorum concordia [orig: concordiâ] Iosepho id gloriae vindicante, quem venditum Aegyptiis primum mortalium volunt Somnia interpretatum, vide Trogum Pompeium apud M. Iun. Iustinum l. 36. c. 2. Postea a Telmissensibus inprimis exercita est, e quibus Aristander tempore Alexandri M. floruit. ut apud Curtium l. 7. c. 7. l. 5. c. 4. videre est. Meminit eorum Tertullian. l. de Anima c. 46. Telmissenses nulla Somnia evacuant, imbecillitatem coniectationis incusant; fuitque non minima Aruspicinae pars, ut videre est apud Dempster. in Rosin. l. 2. c. 2. Qui de ea commentari sint Veteres citantur apud Iul. Pollucem, Suidam, Eustathium, Hadr. Iunium Animadv. l. 1. c. 18. Voss. de Philosophia, Alios. Vide quoque supra in Onirocritice: Illa autem inprimis, quae de Rep. erant, efficacia credebantur, Proin is, qui somniasset [orig: somniâsset], per Praeconem, sequenti die, publice per quietem visorum certos reddebat cives,ut ad A. Persium Eruditi adnotarunt [orig: adnotârunt]: sed nec id, sind sollenni expiatione, de qua dictum, cuiusque etiam meminit Iuven. Sat. 6. v. 523,

Haec sancte ut poscas, Tiberino in gurgite mergis,
Mane caput bis, terque, et noctem flumine purgas.

Ipse procuravi, ne possent saeva nocere
Somnia, ter, salsa de veneranda mola [orig: molâ] etc.

Vide praeter Dempster. praefatum, de duabus Somniorum portis Homerum Od. t. Ausonium Ephemerid. Nonnum Dionysiac. Platonem Charmide: de divinatione per Somnium, super Melotas inprimis in Templis Delubrisque, cum observatione diaetae, Somniorum, item speciebus variis eorundemque lustratione, Franc. Rossaeum Archaeol. Attic. l. 7. c. 3. 4. 5. et supra voce Mola: de his aliisque Cl. Voss. de Idolol. l. 3. c. 35. Is. Casaubon. ad Theophrasti Characteres, Ant. Delrium ad Senecae Octaviam, Io. Livineium ad Propertium l. 2. El. 29. Io. Wowerium ad Petronium, Casp. Barthium Animadv. ad Statium passim, inter alia Theb. l. 5. v. 620. et Theb. l. 10. v. 572. et 602. Alios: de Somniorum immittendorum potestate, quae credebatur iis concesia, quibus divinitatem aliquam maiorem attribuebant Veteres, deque curationibus per Somnia et suntagai=s2 seu remediis a Divo aliquo per somnum praescriptis, Salmas. ad Solin. p. 350. et 351. etc. nec non hic [orig: hîc] infra.

SOMNIALIS Graece *)oneiropompo\s2, cognomen Herculis, quo [orig: quô] is apud Romanos cultus est. Vetus Inscr. Komae, V. F. CULTORES. HERCULIS. SOMNIALIS. DECURIAI. DIE. MANIBUS. SIBI. ET. POSTERISQUE SVIS II. QUI INFRA SCRIPTI SUNT Q. CECILIUS. Q. GALL. LUCCEIANUS. Q. CECILIUS. A. MUNDUS. AUG. T. FABIUS. SEPPIANUS etc. integram habes apud Salmas. ad Solin. p. 351. Hercules nempe, qui maxime a)leci/kakos2 apud Veteres creditus est, etiam Somnialis nomine colebatur. Cum enim, uti Lucianus docet, de Hephaestione inter Divos referendo, tres hae divinitatis notae praecipuae haberentur, Somma, Curationes, Oracula, quibus e)pifa/neiai addendae curationes per Somnia plerumque praescribebantur; e)pifa/neiai quoque frequentes in somnis fiebant, quum divus apparere visus per somnum haec aut illa sanitati vel conservandae, vel reciperandae praecipiebat, cuiusmodie remedia suntayai\ dicebantur. Unde illa, quae creberrime occurrunt in Veter. monumentis, SOMNIO MONITUS. Atque hi Divi praecipue a)leci/kakoi habiti: de Hephaestione, e)/quon pare/drw| kai\ a)lecika/kw|. Unde et Herculis illud cognomen. Sed et pa/redroi et o)neiropompoi\, h. e. Somniales, iunctim invocabantur, in Sacris Magicis, uti ex Iustino Martyre et Eusebio docet Auctor praefatur d. l. Vide quoque supra ubi de Paredris, item voce Insomnia.