CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SOPATER [2] Apamenas, Sophista et Philosophus, Alexandrinus, saecul. 4 discipulus Iamblichi, Platonicorum Princeps, quem Caesar Constantinus interfecit ad fidem faciendam, se Graecorum ac Gentilium religioni amplius addictum non esse. Prius enim fuerat ipsi familiaris. Scripsit de providentia [orig: providentiâ]. Item de iis qui praeter merita selices. Suidas Eunapius Sardianus in Aedesio, huius mortis causam, in Ablavium praetorio praefectum derivat. Quae dam de hoc Sopatro legere est, apud Sozom. l. 1. c. 5. et Photium in Biblioh. cod. 141. qui huius Eclogarum historicarum libros 12. recenset.

SOPATER [3] Poeta, Scriptor ineptiarum dictus. Item alius Comicus scriptor, Suid.

SOPHALA Urbs cum regno cognomine in ora littorali Zanguebariae. Vide Zofala.

SOPHANES tertius a Phocensibus, in locum Phalaeci, ob sacrilegium remoti, Dux suffectus, Olymp. 108. An. 2.

SOPHENAETUS Historicus, scripsit Cyri expeditionem, quem Stephanus in Carduchi, et alibi citat.

SOPHENE regio Armeniae maioris in Mesopotamiae confinio, ubi Tigris sub terra conditus post 25. mill pass. emergit. Sophane Trogo. l. 42. c. 3. Sophenae. Lucan. l. 2. v. 592.

Cappadoces mea signa timent, et dedita sacris
Incerti Iudaea Dei, mollisque Sophene.

Nic. Lloydius. Ad versuram ipsam Euphratis, convalle quadam [orig: quâdam] Taurum inter et Antitaurum comprehensa [orig: comprehensâ], qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 621. et Seqq.

SOPHERIM i.e. Numeratores, quinam Hebraeis dicti? vide infra, ubi de Synagoga magna.

SOPHI in agendis armentis puer victum quaeritavit, postea vero Rex fuit Persarum. Exortus, circa A. C. 1370. ex Ali prognatum se iactans, acerrimus vindex sectae ab eo institutae, contra Homaritas, haberi voluit. A quibus proin, ut se discriminaret, pro lineo albo turbante, quo [orig: quô] Homaritae utebantur, in memoriam 12. filiorum Hocemi, Alis filii, turbantem instituit, e cuius medio pileolus acuminatus, e lana constipata colore rubro [orig: rubrô] confectus et senis utrinque gradibus distinctus, accommodate ad contractionem vel diffusionem, emicaret. Et quidem, pileum hunc Persicae sectae notam Ismael Sophi potentissimus Princeps, magno [orig: magnô] studio [orig: studiô] et partim vi, blanditiis partim, usurpari a multis populis curavit; magna [orig: magnâ] Turcarum concitatione, qui adversarios, ob rubros pileolos, exprobraturi defectionem a Mahomete (cuius legem affinis eius Homarus integram servasse [orig: servâsse] iis creditur) vocan Kisilbachi, i. e. capita rubra. Nomen autem Sofi, quod et hodierni Persiae Reges per excellentiam sibi tribuunt, Arabice lanam significare, e qua Persicos pileolos diximus constare, sicque hoc [orig: hôc] ipso [orig: ipsô], irreconciliabilis dissidii, cum Turcis, quibus e lino turbantes, memoriam sibi refricare, refert Ant. Solerius de Pileo sect. 8. et infra Sophiana Famil.

SOPHIA [1] uxor Iustini II. per infirmitatem mariti, re immperii ipsa administaravit: illo [orig: illô] vero mortuo [orig: mortuô] tiberium in thronum evexit, quem cum uxorem suam Augustam pronuntiasse [orig: pronuntiâsse] audisset, indignata, nuptiis enim eius inhiabat, contra illum, in gratiam Iustiniam, mariti nepotis, conspitavit. Qua [orig: Quâ] contumelia [orig: contumeliâ] Narsatem affecerit, vide ibi. Evagr. l. 5. Procop. Niceph. etc.

SOPHIA [2] secunda Iagellonis Vladissai Poloniae Regis uxr, mariti zelum, priorisque eius uxoris Hedvigis pietatem imitata, Biblia S. sedulo legit. Vide Iagielo etc.

SOPHIA [3] Theodorici Hollandiae Comitis uxor, pro mariti salute, semel in Hispaniam ad S. Iacobum, ter Hierosolymam peregrinationes suscepit. Decessit autem ille A. C. 1163. Vide Matth. Voss. Annal. Holl. l. 2. p. 72.

SOPHIA [4] filia natu minima Friderici V. cognomine Patientis, Electoris Palatini et Bohemiae Regis ex Elisabetha Anglica, nupsit A. C. 1658. Ernesto Augusto, filio natu minimo Georgii Ducis Brunsvicensis, lineae Cellensis, iure familiae ex pace Monasteriensi collato, Episcopo Osnabrugensi, ex eo numerosae prolis mater, eruditione inclita.

SOPHIA [5] mulier quaedam Romana, quae 3. filias imperante Adriano [orig: Adrianô] iugulari vidit cum gaudio.

SOPHIA [6] urbs Mysiae inferioris in Serviae et Bulgariae confiniis [orig: confiniîs]. Procopius Nunc Bulgariae caput, ad fluv. Ischam. Crevit ex ruinis Sandicae, in eius viciniis; 100. mill. pass. a Thessalonica in Boream Nicopolim versus 60. inter Nissam 120. et Philippopolim 80. 300. mill. pass. a Constantinopoli in Occasum, Taurunum versus 250. circiter. Sedes olim Archiepiscopalis, nunc Bassae. A Iustiniano condita videtur.

SOPHIANA Familia regnatrix hoc [orig: hôc] tempore in Persia. Conditor eius fuit quidam Scheeg. Sophi, Tamerlanis su/ggronos2, sanctitatis opinione celebris, qui generis sui auctorem ferebat Hali, Mahumedis generum. Eius nepos tempore Uzum - Cassanis, Haidar fuit, Princeps urbis Ardebii in Media, quem res molientem novas Iakkubbus fil. Uzum - Cassanis in praelio interfecit. Reliquerat is duos parvos filios, qui victoris iram veriti in Insula quadam maris Caspii delituerunt, ibi a Sacerdote quodam clam educati. Ex his maior natur Ismael Sophi, cum vix pubertatis annos attigisset,

maximas res moliri ac paternae necis ultionem quaerere coepit, cumque factionem suam hinc inde per Persas latitantem clam de voluntate sua edocuisset, adiutus insuper intestinis Persarum dissidiis, repente cum exercitu progressus, sese appellare Regem, in Turcomannos et fmiliam Uzum-Cassanis qui tum rerum in Persia potiebantur, atrociter saeviit, pro Halis successore se gerere, adeo que Prophetam et Regem se iactare, et religionem Turcicae infensissimam condere, coepit. Sic brevi universa [orig: universâ] Persia [orig: Persiâ] potitus, decessit A. C. 1525. successore filio [orig: filiô] Scha-Thamas; quem Aidar excepit A. C. 1575. post quem praefuere [orig: praefuêre] Ismael II. Mahometes Hodabenda, Emir Emza, Abas I. Scha-Sephi, Abas II. Solimanus hodie imperans: de quibus omnibus vide Georg. Hornium Orb. Imp. cum Notis I. Ioach. Felleri p. 421. ac seqq. et hic passim, inprimis ubi de Persia et in voce Sophi: de qua hoc unum addo, quod doctus quidam notat, significare eam hominem, qui saeculo [orig: saeculô] relicto [orig: relictô] divinis rebus vacat. Ita enim praetextu sanctitatis et religionis potentissima imperia a Saracenis et Mahometanis condita esse, notissimum. Ipsa vero Secta quadruplici discrimine a Turcarum Osmaneorum superstitione differt, 1. Precandi formulis. 2. Chalipharum sive Successorum Muhammedis susceptione. 3. Ieiuniis: et 4. Tegumento [orig: Tegumentô] capitis, de quo dictum supra: uti videre est apud Io. Leunclavium Histor. Musulmann. l. 14. et Ioann. Forbesium Instructionem Historico - Theologic. l. 4. c. 15.

SOPHILUS Sicyonius vel Thebanus, tempore Ptolemaei Lagi. Comicus mediae Comoediae, cuius fabulae nonnullae commemorantur apud Athenaeum, Diog. Laert. in vita Stilp. Lil. Giraldum et Voss. de Poet. Graec. c. 8.

SOPHISTAE olim Philosophiae Professores appellabantur, eratque id nomen (quod Soloni primo ab Atheniensibus tributum Isocrares memorat peri\ th=s2 a)ntidos2.) adeo venerabile apud omnes, ut familiares eorum Beati vulgo appellarentur. Unde et post Solonem nomini mansit apud complures suus honor, quandiu, quihoc [orig: quihôc] titulo [orig: titulô] gloriabantur, se eo [orig: eô] dignos praestitere [orig: praestitêre]. Sed cum ostentationis ac quaestus [orig: quaestûs] causa [orig: causâ] Philosophiam prostituerent, in peiorem partem vox accipi coepit ut testatur Cicero Academ. Quaest. l. 2. Quinetiam, qui contortis argutiis alios circumvenire nitebantur, sive Philosophi fuerint, sive Rhetores (nam et sic Sophistae antiquitus dicti) ita vocati sunt, de quibus vide Platonem in Protagora, et Aul. Gellium l. 7. c. 3. qui Sophistis Philosophos contradistinguens, l. 17. c. 17. Infames, inquit, materias, sive quis dicere mavult, inopinabiles, quas Graeci a)do/cous2 u(poqe/seis2 appellant, et veteres adoriti sunt, non Sophisteae solum, sed Philosophi quoque, et noster Favomus etc. Hanc enim propriam Sophistarum fuisse laudandi rationem, docet quoque Philostratus de Vit. Sophistar. l. 1. in Dione, Quod autem, aiens, ad Euboicum et Psittaci laudem attinet, coeteraque, quae de rebus minus seriis sunt a Dione conscripta, ne quis levia daut parva censeat, sed Sophistae potius accommodata. Sophistae siquidem ea quoque studiose tractanda sunt. Idem refert Isocrates in Helenae encom. ubi addit paulo post, huius instituti Auctores fuisse et prae ceteris in hoc dicendie genere excelluisse, Protagoram, Gorgiam, Zenonem, Melissum, Sophistarum Coryphaeos, qui res omnium opinione incredibiles sibi defendendas tuendasque existimarunt [orig: existimârunt], qui etiam refutandas,d quae ab omni tempore receptae Maiorumque sententiis stabiblitae essent. Quod factum fuisse, vel ingenia expergificando, vel exercendis argutiis, vel edomandis usu difficultatibus, Gellius subiungit loc. cit. quibus adde, eruditioni ostentandae: ut scil. in re natura [orig: naturâ] sua [orig: suâ] exili et ob improbitatem aut tenuitatem non satis ad dicendum idonea, eloquentiae ingeniique sui vires, speciosa [orig: speciosâ] et ad Pompam elaborata Oratione ostenderent. Sic Faustus, de Somno, apud Ennodium l. 1. Ep. 6. Favorinus de Thersite et Febre quartana, apud Gell. loc. cit. Dio Prusaeus. de Psittaco, apud Philosiratum: Polycrates de Muribus, Lucianus de Musca, Synesius de Calvitio, Aristophnes de Paupertate: Alcidamas, de Morte: Pittacus, de Mola; Mich. Psellus, de Pulice, Polymathes et Isocrates de Busiride, Eliensis quidam adolescens de Podagra, Surditate, Caecitate, apud Philostr. de vita Apollonii l. 4. c. 9. copiose dixerunt (ut Recentiorum exempla omittam) ostendentes, uti Interpres, Se, cum de rebus adeo improbatis verba suppeterent, ad res praeclaras probatasque exponendas, luculenta [orig: luculentâ] oratione facile abundaturos, aud Isocratem, l. c. Horum oratio quo [orig: quô] plausu solita fuerit excipi, vide infra in voce Sophos. Post declamationem feliciter peractam, speciosissima [orig: speciosissimâ] comitantium caterva [orig: catervâ] domum reduci consuevere [orig: consuevêre], quod Libanius in Progymnasm. parape/mpesqai a)po\ tou= bh/matos2 lampro/teron vocat. Cuius rei exemplum suppeditat A. Gellius l. 15. c. 1. ubi de Antonio Iuliano, et Eunapius, ubi de Proaeresio, sermo est: quem ab ipso Proconsule cum omni satellitio reductum fuisse, Auctor hic narrat. Consecutos autem Sophistas fuisse olim Athenis, pallium Philosophicum unaque Sophistarum dignitatem, certis quibusdam ritibus, tradit Olympiodorus apud Photium Cod. 80. a quo tempore ius docendi habebant et e)ggegramme/noi appellabantur, i. e. Inscripti, ut annotavit Cresollius Theatri l. 3. c. 16. Coronae quoque, ab Initiatore Mysta imponi solitae, tuneque nominis Sophistae collati, meminit Philostratus de Vita Sophist. l. 2. quos ritus omnes praecessisse suffragia Iudicum, docet Lucian. in Eunucho et Eunapius in Proaeresio. Ex illis primus mercede docuit Protagoras, cuius rationem reddit Philostratus, *)/a ga\r sun dapa/nh| spouda/zomen, ma+llon a)sp azo/meqa tou= proi=ka. A quo tempore Grammaticis et Rhetoribus, modo disciplina [orig: disciplinâ] et adsiduitate Scholas tuerentur, ampla emolumenta non defuerunt: qua de re vide supra suo [orig: suô] loco [orig: locô]. Antoninus inprimis Pius, non modo Grammaticis et Rhetoribus et Philosophis per omnes provincias honores et salaria detulit, sed et numerum finivit, quot quibus in civitatibus exhiberi publice deberent: Metropoles

Gentium quinque ut tuerentur Rhetores, Grammaticos totidem: Iuridici conventus 4. qui docerent utramque doctrinam; Reliquae minores civitates tres Sophistas et Grammaticos totidem: In Philosophis numerum non terminavit, quia rariores reperiebantur, sed haereses sive disciphnas elegit. Honorum loco [orig: locô], iussit illos esse immunes a Gymnasiis, Sacerdotiis, stathmis, et neque ad frumenti et vini et olei emptiones et praepositiones, et neque iudicare neque Legatos esse, neque in militia numerari nolentes, neque ad alium famulatum cogi, quae verba sunt l. 6. et 8. D. de excusationibus. Salaria e Fisco Grammaticis, Rhetoribus et Philosophis decreta muri/ai furunt draxmai\ Lucian. in Eunucho, i. e. Romanae monetae sestertia 40. Anrei 400. at nostrae coronati 1000. Salmas. ad Histor. August. Capitolin. in Pio, c. 11. Vide quoque Ioh. Fridericum Gronov. de Pecunia vet. l. 4. c. 11. De Sophistarum vero veteri appellatione, Petrum Fabrum Saniorianum ad l. 1. de Iustitia et Iure p. 715. et 716. adde G. Elemenhorst. Observat. ad Arnobium l. 1.

SOPHITIS Regnum Indica regio, ubi Rex ob formam eligi tur, populusque sapientia [orig: sapientiâ] excellit et bonis moribus regitur. Straboni dicitur *swpei/tis2 et alio in loco *swpei/qis2. Vide Curt. l. 9. c. 1. Diodoro Sic. l. 17. parte posteriore *swpei/qhs2. Nic. Lloydius.

SOPHOCARDIUS Georgius Contionator in Scotia celebris, per fraudem captus a Cardinali Sant Andraeano, et ad ignem damnatus: Cardinali e fenestra supplicium prospectanti, imminens letum praedixit. A. C. 1541. Vide Thuanum Hist. l. 3. etc.

SOPHOCLES [1] dux Lacedaemonioru, A. M. 3193. Item Grammaticus quidam, interpres Lycophronis et aliorum poetarum.

SOPHOCLES [2] Poeta Tragicus, patria [orig: patriâ] Atheniensis, tanta [orig: tantâ] orationis suavitate, ut vulgo me/litta, h. e. apis, item Siren Attica cognominaretur, aequalis Euripidis ac Periclis, cuius etiam quandoque collega fuit in praetura. Natus Olympiade 73. ante Socratem ann. 17. Ingenio [orig: Ingeniô] et fortitudine inclitus, cum Pericle, Dux copiarum fuit. Primus 3. actoribus usus est, adiecto [orig: adiectô] eo [orig: eô], qui vocatur Tritagonista, h. e. tertiarum et ultimarum partium histrio. Primus etiam choros ex iuvenibus 15. introduxit, cum antea 12. tantum introducerentur. Primus quoque tragicas contentiones et compositiones instituit. Scripsit etiam Elegiam, et Paeanas, atque orationem prosam, cum de Choro adversus Thespim et Choerilum contenderet: Tragoediam ad perfectionem perduxit; Stylus eius politicum sapit, et fictiones admodum iudiciosae sunt. Obiit autem 6. an. post Euripidis mortem, cui styli magnitudine praefertur, licet eius sententiis inferio. Filios habuit, Iophontem, Leosthenem, Aristonem, Stephanum, Meneclidem, quorum unus patre iam grandaevo [orig: grandaevô], annos enim 85. attigisse dicitur, Iudices adiit, rogatum, ut Patri Curatorem constituerent: sed hoc [orig: hôc] partem Oedipi, quam tum forte pangebat, coram Iodicibus recitante, cum ignominia remissus est. exhibuit fabulas 123. quamquam alii dicant multo plures. Victorias autem 23. reportavit, quarum postrema cum praeter spem illi contigisset, repentino [orig: repentinô] gaudio [orig: gaudiô] dicitur exspirasse [orig: exspirâsse], ut est auctor Val. Max. l. 9. c. 12. ext. Lucian. autem grano [orig: granô] uvae strangulatum eum prodidit, quod et Sotadis versiculus apud Stobaeum confirmat,

Vide Plin. l. 7. c. 29. Lil. Girald. Dial. de Poet. Fabrum vita Poet. Gr. etc. Hinc Sophocleus. Cicer. l. 16. Famil. Ep. 18. An. pangis aliquid Sophocleum? h. e. grande, grave, et tale quale Sophocles? Virg. Ecl. 8. v. 10.

Vide Graecum epigramma 3. Anthol. de sepulchro Sophoclis, ubi Opsopaeus notat praestantiam eius, supra Aeschylum, et Euripidem. Nic. Lloyd. Eius sepulchro Electram aut Antigonem insculptam olim legimus, quod inter illius tragoedias principatum facile obtinerent; et quidem Bacchi statua inibi sculpta manu personam seu larvam kouri/mou parqe/nou, tragicae virginis, qua [orig: quâ] alterutra harum denotabatur, sustinebat. Qua de re vide elegantissimum in Anthologia Dioscoridis Epigramma, partim ex ingenio, partim ex vetusti codicis auctoritate, emendatum a Salmasio ad Vopisc. in Carino, c. 19. quem vide quoque ad Solin. p. 825. Alias et appellative vox usurpata est, ut mox dicemus.

SOPHOCLES [3] Iunior Poeta Graecus, prioris nepos. Scripsit dramata quaedam.

SOPHONIAS fil. Maasiae. Ierem. c. 21. v. 1. Item propheta, fil. Chusi, unus ex minoribus prophetis, qui et zephanias, ex regia stirpe. Orsus est prophetare, tempore Ieremiae, sub Iosia, A. M. 3407. Continet autem Prophetia eius capita 3. quae vide. In Prophetiam eius, exstant Buceri Enarrationes, in fol. per Rob. Stephanum, A. C. 1554. Danaei Explicatio. Lareni Tuba, in octav. Regii Comm. Cellae Saxonum 1537. Selnecceri Explicatio. Winckelmanni Comm. Vide Crowaei Elenchum.

SOPHOS Graece *sofw=s2, i. e. Sapienter, nota apud Veteres acclamatio Sophistis facta, cuius frequens apud Martialem mentio, ubi grande sophos, magnum Sophos, inane Sophos, reperias. Quam laudem cum nimium affectantes, ex Auditoribus suis, certo [orig: certô] praemio [orig: praemiô] subornare inciperent, qui laetas istiusmodi acclamationes

ordirentur, Plinii Iun. aetate nunc *sofoklei+s2 dicti sunt, nunc Laudiceni voce ambigua [orig: ambiguâ], quia antea sic dicti Leodicenses; posteaque nove id nomen ambitiosulis illis inditum a laude dicenda; vel quod laudem hanc cena emerent. Similis applaudendi vox fuit, Egregie dixisti! quo [orig: quô] sensu feo= acclamatum est Carthagmensi Rhetori apud Tertullian. contra Valentiman. c. 8. Item Papae, ac *ou)a=, item qaumastw=s2, i. e. admirabiliter, quae proin iungit Arrianus Dissertation. Epicteti l. 3. c. 23. subintellige ei)rhkas2, dixisti: Nec quidquam aliud Evax Plautinum, quod ab *eu)a\n Baccho acclamari solito ortum videtur. Sed et Euge Rhetoribus ac Poetis dici consuevisse, ex Martiali et Persio constat: quod minime mirum, cum eu)=, sic usurpet Plato: Euge vero nihil aliud sit, quam *eu)= ge. Promiscue nimirum ad affectum exprimendum, nunc interiectionibus usi, ut seu=, ou)a=, Euge ac similibus; nunc adverbiis, ut qaumastw=s2 et apud Theophrastum o)rqw=s2: apud Arrianum u(perfuw\s2, sofw=s2, apud Varios: apud Ciceronem, praeclare, belle, festive; apud Horatium pulchre, bene, recte; aliaque apud alios. Vide Voss. de Arte Gramm. l. ult. c. ult. sub fin. et supra Grande Sophos.

SOPHRON poeta Syracusanus, cuius scriptis Platonem usque adeo delectatum ferunt, ut etiam moriens capiti ea habuerit subiecta. Scripsit lingua [orig: linguâ] Dorica [orig: Doricâ] Mimos viriles et femineos, et alia quaedam non contemnenda, sed adeo implicita, ut a paucis intelligerentur. Vixit, sub Xerxe, 75. Olymp. Item Poeta Comicus, Olymp. 127. Suidas, Iul. Pollux, Lilius Girald. dial. de Poet. Voss. de Poet. Graec. p. 28. c. 5. Faber, vit. Poet. Graec. Vide quoque supra, ubi de Apollodoro Atheniensi.

SOPHRONIA matrona Romana, altera Lucretia Christiana, cum vim Decii principis videret se passuram, consentiente viro [orig: virô], arrepto [orig: arreptô] gladio [orig: gladiô] se ipsam transfixit, ac inter sanctas mulieres est relata. Euseb. l. 8. c. 17.

SOPHRONISTA Graece *swfronisth\s2, nomen officii fuit, apud Athenienses olim, cui Gymnasticae Iuventutis intra modestiae limites coercendae cura incumbebat, memoratum in veter. Inscr. Athenis haud pridem reperta [orig: repertâ]. Hesych. *nouqethth\n exponit, Theophylactus Simocatta th=s2 swfrotu/nhs2 dida/skalon. Ei suberat Hyposophronista, Cl. Sponius Itiner. Part. 3. ubi de 174. Populis, voce *maraqw/n. De Sophronisterio, quod in sua civitate Plato esse iussit, vide libros eius de Rep.

SOPHRONISTAE Magistratus quidam apud Athenienses, non dissimiles iis, quos Romanis Censores vocabant, licet longe plures essent, et potestate aliquanto inferiores: legebantur enim ex singulis tribubus decem, qui iuvenum mores censerent. Sigonius. Vide supra.

SOPHRONIUS Episcopus Hierosolymitanus, Damasco [orig: Damascô] oriundus, A. C. 633. Monotheletarum hostis acerrimus. Obiit A. C. 636. Concil. 2. Nicen. Actu 4. Iohan. Damascenus, Photius codic. 231. Niceph. Callistus, l. 7. c. 3. etc. Item Patriarcha Constantinop. saeculo [orig: saeculô] 15. Item, tempore Hieronymi, scripsit Panegyricum Bethlehemae, et lib. de destructione statuae Serapidis: Hilarionis quoque vitam Graece vertit, etc. Vide hieronym. de Script. Eccl. c. ult. Non esse autem hunc auctorem Graeca versionis Scriptorum Eccl. Hieronymi, quos Erasmus Basileae edidit, A. C. 1529. apud A. Cratandrum, ut Ger. Ioh. Vossius ratus est, ostendit huius fil. Isacus, in not. ad Epist. S. Ignatii.

SOPHTHA Persici sinus [orig: sinûs] insul. Ptol. Phara Marcellini esse creditur.

SOPIANAE Pannoniae inferioris urbs. Soppan Lazio, Zeeblack Simlero, Soppia Ferrar. Ad Dracum fluv. 3. leuc. in Libonotum a Zigetho arce.

SOPOLIS nobilis Macedo, pater Hermolai, qui cum aliis nobilibus peris contra Alexandrum M. coniuravit. Curt. l. 8. c. 7.

SOPOR plusquam somnus, altior nimirum iste. Lucan. initio [orig: initiô] l. 3. v. 8.

Unde et de poculo soporem faciente, saepe in Quintiliani Declamationum Excerptis; etiam eo, e quo non amplius exciteris. Corn. Nepos in Dione, c. 2. Dionysius Patri Medicos soporem dare coegit [orig: coêgit], quo aeger sumpto [orig: sumptô] sopitus diem obiit supremum. Quam offam soporatam vocat Virgilius Aen. l. 6. v. 420. ubi de Cerbero. *fa/rmakon u(pnwtiko\n Plut. qui, ut et Nepos, potionem ita significant frigidissimam, quae, ut ex Medicorum scriptis discimus, nigri papaveris aut cicutae succo [orig: succô] parari solet. Vide supra Cicuta: addo saltem locum Frontini l. 2. c. 5. Mandragorae, inter venenum et sopotem media vis est etc. Poetis auriga Lunae est. Statius Theb. l. 12. v. 306. de Luna,

------ ------ exsere quaeso
Cornua, et assueto propior premat orbita terras:
Hunc quoque, qui currus madidas tibi pronus habenas
Ducit, in Aonios vigiles demitte Soporem.

------ ------ Sopor obvius illi
Noctis agebat equos, trepidusque assurgit honori
Numinis ------

Imo pro Numine habitus, uti Somnus. Porro Pasitheae, unius ex Gratiis, maritus, gener Iunonis, caelumque instar aurae repetens, fingitur Q. Smyrneo l. 5. v. 395. de quorum amoribus vide quoque Homer. l. 14. et Nonnum l. 31. et 32. p lura vero hanc in rem apud Casp. Barthium Animadvers. ad Papinium Staium d. l.

SOPRONIUM Germanice Oedenburg, urbs Hungariae in limite Austriae. 3. leuc. a Neostadio in Ortum, 6. a Posonio in

Meridiem uti r. a Peisone lacu. Caput Comitatus cognominis, cui Austria ad Occasum et Meridiem, Iavariensis Comitatus ad Ortum, et Musuniensis ad Boream. Sub Austriacis.

SORA [1] colonia et urbs Latii ad Lirim fluv. in Campaniae confinio inter Ferentinum, et Atinam, Arpino proxima. Episcopalis cum titulo Ducatus M. Fabio [orig: Fabiô] et S. Sulpitio [orig: Sulpitiô] Consulib. a Romanis Samnitibus est erepta. Liv. l. 7. dec. 1. Nunc in provinc. Terrae laboris, in limite ditionis Pontific. et Aprutii ulterioris, cum castro splendido gentis Bon-compagnae. 16. mill. pass. a Casino in Circiu. Baudrando. Iuvenal. Sat. 3. v. 223.

Si potes avelli Circensibus optima Sorae,
Aut Fabrateriae domus, aut Frusinone paratur.

Sylla Ferentinos, Privernatumque maniplos
Ducebat simul excitos, Soraeque iuventus
Addita fulgebat telis, hic [orig: hîc] Scaptia pubes,
Hic [orig: Hîc] Fabrateriae vulgus, nec monte nivoso [orig: nivosô]
Descendens Atina aberat, detritaque bellis
Suessa, atque a duro Frusino haud imbellis aratro.

SORA [2] oppidul. Selandiae, in Dania, cum Academia sat celebri, a Friderico II. instituta, et a Christiano IV. restaurata. 7. leuc. ab Hafnia in Occasum, 4. a Roschildia in Africum, inter Slagam et Ringstadium, silvis undive septa, et arce regia [orig: regiâ] munita, ad amoenam paludem, aqua [orig: aquâ] dulci scatentem. alias coenobium. Abrah. Golnitius.

SORA [3] urbs Indiae citerioris Ptol. nunc Shapor, urbs Berariae provinc. Sub Mogolo M. in limite regni Golcondae. Sanso.

SORABI populi Germaniae in Misnia et Saxonia: quorum tractus Sirbia, et loca Sorbec, ac Servestein dicuntur. Aimoino ponitur in Dalmatia. Servei hodie quibusdam. Contra hos Naumburgum muniit Carolus M. cuius filius Ludovicus Pius illos repressit, A. C. 817. a Ludovico Rege Bavariae, filio Pii, fame domitos, A. C. 851. Annal. Fuldenses, Blondus l. 2. dec. 2. Aimoin. l. 3.

SORACTES et SORACTE neutr. gener. mons Faliscorum in Hetruria apud Tiberim, Apollini quondam sacer. Virg. l. 11. Aen. v. 785.

Hodie monte S. Oreste, ab oppido adiacente cum coenobio in ditione Pontific. et provinc. Patrimonii. Mons S. Oedisti quibusdam recentioribus. Hic [orig: Hîc] fons olim fuit, Sole oriente exaestuans, ex quo aves bibentes mortuae ilico deciderunt, teste Varrone. Item Galatiae mons, in quo eriphium, i e. ruta silvestris, nascitur, teste Dioscoride. Nic. Lloyd.

vox est mere Graeca, nam sw/rakos2 illis dicitur: quod vas seu cophinum fuisse tradit Pollux, in quo ornamenta scenicorum portabantur, ut ait Festus. Librorum plenus soracus, occurrit apud Plautum, Pers. Act. 3. sc. 1. v. 64. Unde patet cum soraco male nonnullis sarracum, cum cophino plaustrum, confundi. Vide Salmas. ad Iul. Capitolin in Marco. c. 13.

SORADEUS daemon, quem Indi colebant: sonat vini auctor. Athen. l. 1. *par' *)indoi=s2 tima=tai dai/mwn (w(/s2 fhsi *xa/rhs2 o( *mitulhnai=os) o(\s2 kalei=tai *sora/deios, e(rmhneu\etai de\ *(ella/di fwnh=|, *)onopoio/s2.

SORANUS [1] Ditis seu Plutonis cognomen, a voce Graeca [orig: Graecâ] swro\s2, quae tumulum Sepulchralem significat, vel a Sora oppido ad Soractem montem sito. Tradit enim Plin. l. 2. c. 92. eo in tractu tam pestiferos spiritus exhalari, ut avibus sint letales. Unde videri potest Pluto dictus esse Soranus, non dissimili ratione ab ea, qua [orig: quâ] Avernum pro inferis Poetae acceperunt.

SORANUS [2] Ephesius fil. Monandri, ex Phoebe, medicus. Alexandriae vixit, deinde Romam venit, ubi artem exercuit, Traiani et Adriani temporibu. Suidas. Alius quoque Ephesius, sed iunior priore, de morbis mulierum locisque librum edidit: cuius fragmentum a Turnebo editum. Idem vitam Medicorum composuit. Alius Cilix, cognomine Mallotes: qui male auctor creditur Isagoges Medicae, apud Cratandrum, Basileae impressae, A. C. 1528. Iustus in Chron. Med. Castellan. in vit. Med. Vander Linden, de Script. Med. Voss. de Hist. Graec. l. 3. p. 414. etc.

SORATOVIA urbs Astracani regni, ad Volgam, media fere, inter Cazanum ad Boream et Astracanum ad Meridiem.

SORAVA urbs Lusatiae inferioris caput, aliter Zdiarum, sub Electore Saxoniae. In ipso Silesiae limite, vix 2. milliar. German. a Sagano in Circium, 5. a Crassa in meridiem, pluries capta et recepta ultimo [orig: ultimô] bello [orig: bellô] Germanico.

SORBA fructus Sobi arboris, in scrobibus gypsato [orig: gypsatô] operculo [orig: operculô], duum [orig: duûm] pedum terra [orig: terrâ] superinducta [orig: superinductâ], in loco aprico, inversis vasis et in

doliis, ut uvae, cum ramis olim suspendebantur, uti docet Plinius l. 15. c. 17. ubi de cotoneis, Punicis, pyris, et sorbis, et uvis servandis. In quo usus valeant, idem exponit l. 23. c. 7. Vide quoque eum l. 16. c. 18. 24. etc. De iis Martialis l. 13. Epigr. 26.

Sorba sumus, molles nimium durantia ventres:
Aptius haec puero, quam tibi, peoma dabis.

SORBILLANDI Ritus Veter cum Bono Genio in conviviis libabant, quod e)pir)r(ofei=n a)gaqou\ *dai/monos2 vocitarunt [orig: vocitârunt], vide supra voca Potus. Apud Christianos, saeculis post Christum narum aliquot, vinum Eucharisticum calamo [orig: calamô] seu fistula [orig: fistulâ] e calice exsorberi consuevisse, diximus supra voce Fistula, it. Siphon.

SORBIODUNUM urbs Angliae Episcopalis alias Belgarum, in regione Wiltoniae, inter Wintoniam ad ortum, et Exoniam ad occasum, vulgo Salisbury. Duplex autem fuit Sarisberia (ut loquitur Bochartus) quarum vetustior collem occupabat aridissimum et prorsus inaquosum. Id testantur disertis verbis Britannici scriptores Guil. Malmesburiensis: Castellum erat, etc. aquae penuria [orig: penuriâ] laberans, adeo ut mirabili commercio [orig: commerciô] aqua ibi vendatur. Et poeta anonymus eiusdem aevi apud Camdenum:

Et Petrus Blesensis in Epp. Erat locus ille ventis expositus, sterilis, aridus, desertus. Proinde vetustior illa Sarisberia in Itinerario Antonini, Sorbiodunum dicitur prisco [orig: priscô] nomine, hodie Old Sarisbury, quod ex Britanica lingua Camdenus siccum collem interpretatur. Nempe dunum est collis, et sorb, vel sorba tam Syris quam Britannis est siccitas. Radix [gap: Hebrew word(s)] serab, est siccum esse. Unde [gap: Hebrew word(s)] siccus, et sarba, seroba, sorba, vel sorbo, siccitas. hebraeis etiam nota, vox. ubi enim habet Esaias, c. 35. v. 7. Erit locus aridus in stagnum, et locus siticulosus in fontes aquarum; pro loco arido in Hebraeo textu est [gap: Hebrew word(s)] serab . Bochart. in Chanaan, l. 1. c. 42. Nic. Lloydius. Nunc pagus prope Avonium amnem, mill. pass. a Sarisberia urbe primaria Viltoniae, quae crevit ex eius ruinis, et Sorbiodunum Novum dici potest; distatque 70. mill. pass. a Londino et Exonia, 20. a Venta Belg. in Ortum, 40. a Bristolio in Furum, uti 32. a Bathonia, 40. a Dorcestria in Caeciam. Baudrandus.

SORBONA primum et praecipuum Academiae Parisinae Collegium, a roberto Sorbone, tempore Ludovici IX. fundatum. Aliquando pro tota Academia sumitur, quae instituta A. C. 791. a Carolo M. Alcuini impulsu, qui primus eius Professor etitit, magnum in Europa nomen adepta est. Huius filiam se Ticinensis et Cracoviensis, sororem Mediolanensis vocat Academia. Vide supra et in voce Cracovia. Praeter Sorbonam hoc [orig: hôc] nomine insignem, collegia habet 63. Sorbona vero, a Cardinali Richelio insolira [orig: insolirâ] magnificentia [orig: magnificentiâ] reparata, locum 36. Doctorbus praebet, qui Sorbonici dicuntur. Vide Claud. Hemeraeum de Acad. Paris. Du Brueil, antiq. Paris. Morerium in Diction. Hist. Durante Schismate, quo [orig: quô] Bonifacius IX. Romae, Benedictus XIII. Avenione, sedebant, Sorbonicum Collegium cui a Rege res deliberanda commissa erat, decrevit, ius fasque esse, ut Rex se ac regnum suum utriusque Papae obedientiae eximeret, donec exsisteret aliquis legitime creatus. Unde totos tres annos Papae eclepsin facile tum tulit Gallia. Iterum dein circa A. C. 1416, statuit, Ecclesiam Gallicam, nullo [orig: nullô] iure obstrictam esse, ut Pontifici pecunias pendat, nisi ad recuperandam terram S. ad conciliandam inter Graecos Lationosque concordiam et ad praedicandum Euangelium omni creaturae. Idem Antonii Santarelli librum Romae excusum, tamquam rebelliones, seditiones et Principum parricidia exitantem, condemnavit, A. C. 1625. etc. Vide Laetum Comp. Hist. Univ. Rivetum Iesuit. vapul. c. 15. Sec. 6. etc.

SORBOTAE populi Aethiopiae, apud quos homines esse creduntur 8. cubitorum. Plin.

SORCOTIUM apud Christianum Episcopum Moguntin. in Chronico Mogunt. Purpuram optimam --- tollens, sibii vestes fecit, tunicam, sorcotium et mantellum: Gall. Sorcot vel Surcot, vestis species, forte quod cotto superadderetus, dicta. Vide Car. du Fresne Not. ad Ioinvillam p. 38. SORDES et squalor Philosophis olim, Cynicis inprimis, in usu, qui non solum sordidissimi, sed etiam ut plurimum impostores erant. Unde Hieronym. Ep. ad Marcellam, si Tunica non canduerit statim illud e trivio, Impostor et Graecus est. Ubi de Philosophis Christianis, h. e. Asceticis viris loquitur, qui non pallio [orig: palliô] solum, sed etiam sordibus huiusmodi Graecos aemulabantur. Idem postea Monachis factitatum, quos, quam semel tunicam induissent, numquam exuisse, priusquam penitus usu detrita esset ac de altera habenda cogitandum foret, docet Hieronym. in Vita Hilarionis. Quae causa est, cur Eunapius u(w/dh bi/on Monachos sui temporis vivere dixerit, l. de Vitis Philosoph. Sed et Essenos, Iudaeorum Ascetas, sordere et squalere pulchrum putasse [orig: putâsse], refert Porphyrius peri\ a)koh=s2 l. 3. Vide Salmas. ad Tertullian. de Pall. p. 68. 69. et supra, ubi de Ascetis, Graecis impostoribus, Monachisque: uti de Sordibus palaestrae abrasis ad usus Medicos, magnique divenditis, voce Palaestra: aliquid etiam ubi de Purgamento lanae et Purgatione animae. it. Puris manibus. Porro Sordium et Sordidorum nomine censentur ad Arnobio, Prudentio, Aliis, Idola Gentilium, quae quod contrahendis sordibus et in orbem spragendis satagerent, saepe a cultoribus suis eluebantur. Nota certe lavacra Palladis, ex Callimacho; Eumenidum statuas in Ilysso abluendi Atheniensium mos, memoratur Statio Thebaid. l. 4. v. 54. Deorum mater Phrygia, in Almone Romano, purgabatur; Xantho [orig: Xanthô] amne Apollo, apud Horatium etc. Vide Casp. Barthium Animadversion. ad Statium d. l.

Idem de Indis hodiernis, observat P. de Valle Itiner. Part. 4. Sed et sordes de avaritia, qua [orig: quâ] Romani posterioris aevi inprimis notati. Hinc apud Silvestrum Giraldum de Expugnat. Hiberniae l. 1. c. 36. Venerant in Normanniae partes ab --- Alexandro III. transmissi Cardmales duo --- viri, ut putabantur, iusti et boni -- sed tamen Romani: ultima [orig: ultimâ] voce, inquit Car. du Fresne, Legatos perstringit ut rapaces. Notum enim, addit idem, quod de Curiae olim Romanae avaritia ingerunt Seriptores. Sic Baldricus Histor. Camerac. l. 1. c. 114. Mores etiam Ecclesiasticos, quos avaritia Romanorum pravis commercationum usibus vitiabat, ad normam prioris gratiae reformare aestimabat. Vide Ioh. Sarisberiensem de Nugis Curialium l. 6. c. 25. et Ep. 176. 222. 272. Matthaeum Parisium A. C. 1103. et qui hos laudat, praefatum Car. du Fresne in Glassar. ut et Not. ad Ioinviliam. Unde Romanizare, Ugutioni et Ioanni de Ianua tormentare, cruciare, affligere, trucidare, apud Eund. Prius vero Romani appellatio honorifica fuit, et idem, quod Christianus, valuit. Lucifer Calarit. de non parcendo in Deum delinqu. Itaque eum non esse illum verum Dei Filium dicitis --- nos vero Romani dicimus, umus substantiae cum Patre illum esse. Unde apud Audoenum in Vita Eligii l. 2. c. 19. plebs vici Noviomensis dioecesis, profanis adhuc ritibus addicta, El gium per convicium Romanum appellavit etc.

SORDICE palus Galliae Narbonens. Sexto Avieno, circa radices Pyrenaei montis, ubi etiam Sordicenae populi et Sordus amnis. Varrerius hoc in loco tractum describit, qui hodie Pestang de Leucate seu de Salses, antea in limite Galliae et Hispaniae nunc totus in Gallia contra Leucatam et Salsulas.

SORDIDA Vestis candidae opponitur, apud Livium Dec. 5. l 5. Legati Rhodiorum, cum primo in veste candida visi essent, quod et gratulantes decebat. Et paulo post, Etsi sordidam vestem habuissent, lugentium Persei casum praebere speciem poterunt. Infra, Extemplo veste sordida [orig: sordidâ] sumpta [orig: sumptâ] domos Principum cum precibus ac lacrimis circumibant. Unde colligimus, Sordidam Togam non eandem cum pulla fuisse, ut quidam volunt. Non enim erat atri coloris, sed alba quidem, verum non candens seu candida: quae autem nativo [orig: nativô] colore alba erat, candida adhibita [orig: adhibitâ] fiebat creta [orig: cretâ], non communi, sed Umbrica [orig: Umbricâ], ut apud Plin. legimus Histor. Nat. l. 35. c. 17. Erat vero Sordida vestis fere vulgi, ob id sordidi interdum dicti: Dictiores contra et elegantiores nivea [orig: niveâ] sive candida [orig: candidâ] semper veste amicti fuere [orig: fuêre], quae interdum sordes cum contraxit, Fullones erant, qui eas eluentes, sulpure ac creta [orig: cretâ], vestes iterum candefaciebant. Interim per dies vel privatim vel publice laetos, etiam vulgus recentes Togas, et usu nondum detritas, ac proin non Sordidas sumpsit: quales intactas Ovid. l. 1. Fast. v. 79. recentes Alius vocavit. Eandem vestem Sordidam Viri illustres ac Nobiles, si rei essent facti, posita [orig: positâ] nivea [orig: niveâ], per dies iudicii induebant, ut in veste plebeia essent miserabiliores. Itaque tum in Sordibus vel Sordidati, esse dicebantur. Neque vero ii solum, verum etiam Cognati ac Affnes tum Sordidam sumebant, sicque vestem mutare dicebantur. Hinc Liv. l. 6. c. 20 Tribuni Pl. diem Manlio dicunt. Conversa plebs est utique postquam sordidatum reum viderunt, nec cum eo non modo Patrum quemquam, sed ne Cognatos quidem, aut Affines, quod ad eam diem numquam usu venisset, ut in tanto discrimine non et proximi quoque vestem mutarent. Vide Iohan. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 32. Octav. Ferrarium de Re Vestiar. part. 1. c. 21. aliosque, qui de Re Vestiaria scripserunt.

SOREC torrens in tribu Dan, prope Esthaol, iuxta quem Samson adamavit Dalilam. Iudic c. 16. v. 4. Vineae hic [orig: hîc] optimae, ubi uvae acinum non habebant. Vide et hic [orig: hîc] infra.

SOREK vallis fuit Palaestinae, Iudic. c. 16. v. 4. prope Ascalonem, unde vites illae eximiae, de quibus Gen. c. 49. v. 11. Esaiae c. 5. v. 2. et Ieremiae c. 2. v. 21. Indidem allata est uva illa mirabilis, de qua apud Mosen itidem videre est. Sam. Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 5. c. 9. Vide quoque in voce Sorec.

SOREX ex Graeco u(/rac, infausti ominis olim fuit, unde Soricum concentu auspicia dirimi, ait Plin. l. 8. c. 57. Musoritis tamen Haereticis, in veneratione, Philostorg. At Sorices seu mures Moscovitici, animalcula abietum, terrae, et radicum latebras incolentia, tanta [orig: tantâ] odoris excellentia [orig: excellentiâ] fragrant, ut ex musco compacti videantur. Unde Magnatum aulis exuviae illorum expetitae, cuiusmodi duas servari in Musaeo Kircheriano Romae notat Georg. de Sepibus in Descript. eius p. 29. Vide quoque supra ubi de Mure Pontico.

SORGE fluv. Galliae Narbonens. melius Sulca, seu Sorgia, in Provincia, qui ortus ex Valle clausa, per Comitatum Vindascinum labitur, pauloque supra Avenionem in Rhodanum cadit.

SORIA urbs Castellae veteris prope fontes Durii fluv. vix 1. leuc. infra rudera Numantiae, 12. a Bilbili in Circium, 8. a Turiazone in Africum.

SORIS Memphitarum Rex IX. post Cerpherem, praefuit annos 29. Serapide rerum potiente in inferiore Aegypto. Eum excepit Suphis I. quem vide.

SORITAE Indiae populi qui piscibus tantum degunt, illos ad Solem dissectos torrentes, panemque ex iis conficientes. Qui tamen nullibi reperiuntur, tota [orig: totâ] Indiae ora [orig: orâ] a Lusitanis peragrata [orig: peragratâ].

SORITIA Hispaniae Baeticae urbs apud A. Hirtium videtur, l. de Bell. Hisp. c. 27.

SORLINGAE vulgo the Sorlinges, Latine Sullingae, Veterib. Cassiterides, Insulae sunt Britannicae, sitae e regione Cornubiae promontorii Lissaei, numero [orig: numerô] plus minus 145. gramine amoenae, et avibus aquaticis abundantes, stanni quoque non parum feraces, unde antiquum illis nomen. Earum decem exstantiores sunt, quarum omnium maxima S. Maria est, castro [orig: castrô] et praesidio [orig: praesidiô] militari instructa. Vide Auctorem Anonymum Historiae Orbis Terr. Part. 1. c. 5 ubi de Historia Insularum, §. 6.