CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

SURSUM [2] Corda Graece a)/nw sxw=men ta\s2 kardi/as2, dici olim solitum, in Mysteriorum celebratione, reliquoque Dei cultu, quo de ritu sic Cyprianus, apud Gratianum Distinct. 1. de Consecr. can. Quando autem stamus ad orationem, fratres dilectissimi, invigilare et incumbere ad preces toto corde debemus -- Ideo et Sacerdos ante orationem, praefatione praemissa [orig: praemissâ], parat Fratrum mentes, dicendo, Sursum corda: ut, dum respondet plebs, habemus ad Dominum; admoneatur, nihil se aliud, quam Dominium, cogitare debere. Claudatur contra adversario pectus et soli Deo pateat, nec ad se hostem Dei tempore orationis venire patiatur. Et Augustin. de Bono persever. c. 13. Quod ergo in Sacramentis fidelium dicitur, ut Sursum corda habeamus ad Dominum, munus est Domini: de quo munere ipsi Domino Deo nostro gratias agere etc. Apud Ecclesiae Romanae Scriptores sacra haec formula populum excitandi, Praefatio dicitur, quam vocem vide.

SURTARIA apud Gregonium in Regiff. l. 7. c. 53. Ideoque direximus tibi Surtarias duas, imagmem Dei Salvatoris et Sanctae Dei Genitricis: Dominico Macro vox est Arabicae originis, ut in qua lingua Surat effigies et imago dicatur. Carolo fratri eius Syro Graeca, a su/rw, nam effigies, inquit, pictu seu sculpta nihil aliud est, quam transsumptum et extractum ex originali, unde Itali Ritratto, quod ist ad similitudinem, dicunt. Melius Car. du Fresne corrupta, pro Scutaria. Walafridus namque Strabo Scutaria haec Thoracidas appellat de Rebus Eccles. c. 8. imagines nempe pectore tenus, in scutis clypeisque, depingi solitas, qua de re diximus hic [orig: hîc] passim, in vocibus Clypeus, Scutum, Strongyle. Glossae Graeco-Lat. skouta/rion, cetro. Suidas, qureo\s2, o(/plon to\ par' h(mi=n skouta/rion. Sed et Stetharia legi posset, ex Graeco sth=qos2, pectus. Vide utrumque Macrum in Hierolex. et Car. du Fresne in Glossar.

SURUNGA urbs Iaponiae, cum regno cognomine in Niphonia Insula, et Quantoa regione, in eius ora Meridiali. Cardinus.

SURUS Aeduus qui et generis et virtutis summam nobilitatem habebat: solusque ex Aeduis usque ad annum octavum in armis permansit, captus in Treviris a Labieno. Hirt. l. 8. Bell. Gall. c. 85.

Aeneae fuit, et, Vatrone teste de R. R. l. 2. c.4 Lavinii trigintae porcos perperit albos, itaque factum triginta annis, ut Lavinenses conderent oppidum Albam. Eius Suis ac porcorum etiam nunc vestigia adparent. Namque simulacra eorum aenea etiam nunc in publico posita et corpus matris ab Sacerdotibus, quod in salsura fuerit, demonstratur, vide Meursium, in Lycophr. v.

Et hinc forte factum, ut quintae fuerit Legionis signum, in tam fausti ominis memoriam: quam vis Festus aliam huius rei rationem reddit, quoniam, inquit, bello [orig: bellô] omnia geruntur propter pacem, cuius conditiones, porca\caesa [orig: caesâ], iniri solent. Ulterius progressi Cretenses inter Numina Suem habuere [orig: habuêre], teste Athenaeo [orig: Athenaeô], l. 9. i(ero/n e)sti to\ zw=on para\ *krhsi\n, sacrum est hoc animal Cretensibus. Et deinde, die\ pa/ntes2 to\ zw=on tou=to peri/septon h(gou=ntai, Propterea omnes animal hoc censent summa [orig: summâ] veneratione dignum. Addit et carne suilla [orig: suillâ] abstinuisse. Quod cum Iudaei quoque facerent, hinc credidere [orig: credidêre] Gentiles, Suem illis in veneratione esse. Ita Petronius Arbiter,

Quemadmodum iisdem Asini tributus est cultus, quod eo [orig: eô] monstrante aquas repererant, Gen. c. 36. v. 24. Quorum proin exemplo [orig: exemplô] Gnostici utrumque animal coluisse dicuntur: Saltem Deum Sabaoth utraque [orig: utrâque] expresserunt figura [orig: figurâ], de quo vide Epiphanium. Nempe ita colligebant Gentiles, cum Iudaeis esse comparatum, uti cum Aegyptiis; qui, quae animalia adorarent, minime comederent. Reliquis Gentibus in sacrificia frequentissime placuit: quo de sic Gyraldus Syntagm. 17. Sicut Hebraei Sue abstinebant, ita Gentes ex ea maxime rem divinam fecere [orig: fecêre]; Aegyptii Lunae et Libero suam immolabant. Et mox, Proditum est, a suilli pecoris genere immolandi initium Romae primum factum, eo [orig: eô] argumento [orig: argumentô], quod sus Foederibus et Sponsalibus adhiheretur. Hinc et Varro de R. R. loc. cit. Porci, inquit, qui a partu decimo [orig: decimô] dic habentur pari et ab eo appellantur ab antiquis sacres, quod tum ad sacrificia primum idonei dicuntur. Itaque apud Plautum, in Menaechmis, cum infamem putat, qui ut pietur, in oppido Epidamno, interogat; Quanti hi porci sunt sacres? Fulgentius item ad Chalcidium, Drophantus ait, apud Athenas Marti solere sacrificari sacrum, quod Hecatomphoneuma appellabatur. Et paulo post, postquam Atheniensibus displicuit, coeperunt offerre porcum castratum, quem Nephrendem vocabant, quasi sine renibus: Additque, apud Romanos Sicinium Dentatum, qui centies et vicies pugnaverat singulari certamine, cicatrices habuerat supra 45. coronas acceperat 26. et armillas 140. istud sacrum primum Marti fecisse. Ubi obitet nota, Sues nefrendes Varroni potius dici, quae, lactentis nomine amisso [orig: amissô], nondum fabam frendere i. e. frangere possunt. Sed et in initiationibus Cereri Sus mactabatur: Et quamvis in sacris ipsius Deae vinum adhibere nefas esset, in hoc tamen sacro, de vino libasset [orig: libâsset], Pontificales libri non vetabant: quam quidem Suem immolari ab eo, qui mortuo iusta facisset, crimen habebatur: Deorum quoque Matri nullum sacrum nisi de porca fieri, quidam prodidere [orig: prodidêre]: et lustrari exercitum. In mysteriis Athenienses Sues immolasse [orig: immolâsse], propter perniciem, quam segetibus inferunt, scribit Aelianus. Et mox, Proditum tamen est, in Thessalia Veneris Fanum fuisse, et aliud in Sida Pamphyliae et in Aspendo et Argis, in celebritate, quae Hysteria dicebatur, in quibus praeter instituta moresque aliorum Sues mactare licebat, quum in coeteris

nullo [orig: nullô] modo [orig: modô] fas esset. Aristophanes tamen suum plerumque et porcorum sacrificium commemorat. Notat et Galenus in Comm. Chirurgiae Hippocr. Glyciam a Graecis vocari suem vel porcum in sacrificio, blanda [orig: blandâ] scil. voce, uti simiam Galliam eadem [orig: eâdem] ratione etc. Hactenus Gyraldus. Itaque Sus immolabatur pluribus Diis, Soli, Baccho, Marti, Cereri, Matri Deum, Lunae atque Veneri. Quin et Maiae, Diisque rerrenis et aliis multis, obser vat Valerianus Pierius Hieroglyph. l. 9. qui et immolati porcum a laborantibus insania [orig: insaniâ] consuevisse, ex Plauto docet Menaechmis, et Horatio Sermon. Additque animalium solassues Thytas, a qu/ein, quod immolare est; sicut Latin. Sacres. meruisse appellari: easdem in vetere Comoedia Sues mystericos nuncupari, eamque laudatissimam fuisse hostiam, si quis inventus esset porcus, qui solidas ungulas, non divisas, haberet. Per porcum sane iurare Agamenonem apud Homer. legimus: Et pugiles, certamen inituros, iuxta Iovis statuam, in Elide, mactato [orig: mactatô] porco [orig: porcô], iurare solitos, sine fraude sese comparasse [orig: comparâsse], tradit Pausan. in Eltac. quod etiam fecere [orig: fecêre] Iudices Praefectique certaminis. Nulli vero porcum istiusmodi edere licuisse, Talthybius Homericus ostendit, qui porcum, quem pro iuramento statuerat Agamemnon, in mare egit praecipitem. Ut de Solitaurilibus, sollemni Censorum Romanor. sacrificio, nil dicam. Porro in Nuptiarum initiis, antiquis Regibus, Suem mactare, mos erat: In Hetruria inprimis, potentiores quique in nuptialibus conviviis Novae nuptae Maritique Diis tutelaribus, porcum immolabant, quod etiam a priscis Latinis et Graecis in Italia factitatum. Unde is, Sponiam ducturus, quum omnia apparasset [orig: apparâsset], sed spe potiundae Sponsae excidisset, in has voces erupit:

Vide Fortun. Licetum de Gemmis Annularibus, Schem. 32. in quo repraesentatur vetustus ritus Suem ad sacrificium ducendi: Ibi enim porcus exsertis dentibus, et Sacerdos mulier cum cultro iugulatorio; poneque sequens Tibicen, cum altera muliere, quae pateram plenam rerum in ignem coniciendarum gestat, exprimitur, c. 119. Idem ibidem marmoris sui antiqui hanc Inscription. exhibet: Stat hic [orig: hîc] Silvanus inter quercum et paimam, altera manu falcem putatoriam habens, altera [orig: alterâ] ramum, cuius extremo [orig: extremô] nescio an nux pinea emineat. A dextris ad altare Tibicen canit adstantibus duobus aliis: A sinistris duo nem adstant, quorum hic nescio quid vasculi utraque [orig: utrâque] manu capiti impositum sustentat: ille porcam ducit ad tergum vittatam; subscribitur: Sacrum. Sancto. Silvano. Aug. voto. suscepit. ex visu. ex Grutero. Verum nec in sacrificiis solum, sed et in cibis, plurimis Veter. Sues placuere [orig: placuêre]; fuitque vulva inprimis in deliciis. Iuvenal. Sat. 11. v. 81. ubi de Romonorum sui aevi luxurie,

Squalidus in magna fastidit compede fossor,
Qui meminit, calidae sapiat quid vulva popinae.

Posterior videl, porcae pars et in illa crassae atque pingues pulpae. Alii intelligunt uterum suis eiectitium delicate in popina praeparatum. Martialis, l. 13. Epigr. 36. v. 2.

Vide Plin. l. 11. c. 37. et l. 8. c. 51. Neque alio ex animali numerosior materia ganeae: quinquaginta prope sapores, cum coeteris singuli, Idem l. 8. c. 51. Sed et testiculorum meminit, in sacris Gentilium, Arnob. adv. Gentes l. 7. Polimina porro sunt ea, quae nos proles verecundius dicimus: a vulgaribus autem assolent cognomine testium nuncupari. Ubi Polimina. non a poliendo, quod Festo placet, sed a pelle, appellari adnotat Desid. Heraldus. Imo et inter convivii scitamenta Palutus in Milite. Quod non ignoravit hospes ille Chalcidensis: qui T. Quinctio Flaminio variam stupente venationem, respondit, condimentis varietatem illam et speciem ferinae carnis, ex mansueta seu factam, apud Plin. l. 35. et Plut. in Flaminio ac Apophth. Nullum vero gulae maius argumentum porco [orig: porcô] Troiano [orig: Troianô]; quem ita, Macrobio [orig: Macrobiô] Auctore Saturn. l. 3. c. 13. dixerunt, quia sic foret aliis animalibus gravidus, ut ille equus Troianus gravidus armatis fuit. Quamquam non solis animalibus, sed aliis etiam cupediis farciretur, ut ille apud Athenaeum l. 9. in quo turdi, et aliae aviculae, item vulvae conciscae, ovorum vitelli et isicia: qui cum exenteratus et varie adeo repletus foret, non tamen apparebat in corpore eius ullum iugulationis et apertionis signum. Praeterea, cum integer apponeretur; dimidia [orig: dimidiâ] tamen sui parte erat elixus, altera [orig: alterâ] autem assatus. Porcorum autem sapidiores habebantur castrati, ut antea Verres, sic postea dicti Maiales, a Dea Maia, cui sacrificari solebant. Nec porci solum castrabantur, sed et porcae: a quo more, sive Gyges Lydorum Rex sive Andramytes Croesi frater, exemplum petiit feminas castraudi, quo [orig: quô] florenti semper aetate iis uterentur. Contra Suilla Iudaeis divinitus fuit prohibita, cuius rei triplex ratio: Una est, quod animal hoc nec ab humanis abstineat carnibus; Altera, quod coeno [orig: coenô] se volutare gaudeat; Tertia, quod in Iudaea, ut et in aliis quibusdam Orientis terris, item Aegypto, eius esus lepram ac vitiligines conciliaret, ut est apud Plut. Sympos. l. 4. quaest. 5. Atque idem forte movit Aegptios, ut eadem [orig: eâdem] abstinerent. Unde patet, Iudaeos non veneratione, sed abominatione, a Sue abstinuisse. Hanc a)no/sia zw=a, i. e. immunda et impura animalia, Iosepho vocantur passim: sic aptissime exprimenti vocem Mosis [gap: Hebrew] . Levitici c. 11. v. 8. ubi LXX. a)ka/qarta zw=a, impura, h. e. ou) qu/sima ou)d' e)dw/dima, neque sacrificio neque esui apta. Imo observant Rabbini, (paulo ante CHRISTUM) Hyrcani et Aristobuli tempore, factum esse decretum in haec verba, [gap: Hebrew word(s)] Maledictus esto, qui aluerit suem : quo [orig: quô] avaritiae eorum, qui quaestus sui causa [orig: causâ] porcorum alebant greges, obviam itum. Interim, quod de paratura Suillae conditis militaribus Romanorum inferendae, notat Baronius,

verum esse confirmat Casaubon. Exercitat. 13. §. 34. Aegyptii vero etiam cultus ergo carnis huius esum aversabantur. Nempe quia Sus rostro [orig: rostrô] humum fodiendo semina rerrae commissa adoperit, ne ab avibus devorentur. Gyraldus tamen loco cit. sic de iis. Scripsit Aelianus, Aegyptiis eprsuasum esse, Sues et Lunae et Sali esse inimicissimos, hinc semel tantum, quum festos dies agunt, eos Lunae singulis annis dicasse [orig: dicâsse]: alias vero numquam nec huic ipsi, nec cuiquam Deorum sacrificasse, id propterea facientes, quia exsecrandos et detestandos existimabant: ut Iudaei quoque. Ab ea dem GalloGraecos etiam Pessinunta incolentes, Arabes, hodieque Muhammedanos, Sinenses, Tartatos, abstinere diximus alibi. Vide Gerh. Ioh. Voss. de origin. et progr. Idolol. l. 3. c. 65. et 66. 67. ubi a Sue homines aratri usum didicisse, Veterum fuisse opinionem, ex Plur. Sympos. l. 4. quaest. 5. unde vomer Graecis u(/nis2, ab u(=s2, docet; Sam. Bochart. Hioroz. parte prior. l. 3. c. 29. ubi etiam ad agrorum cultum illis Aegyptios, sed solos mortalium, usos esse, ex Aeliani l. 10. c. 16. docet, alios. Addam pauca de dentibus suum; Apud Salaminios legem invaluisse, qua [orig: quâ] oportebat e)codonti/zesqai dentes evelli suis aliena sata depascentis, docet Aelian. l. 5. c. 45. Ad cuiusmodi morem iam Homerus respexit Od. s. v. 29. ubi Irus Ulyssi minatur, se pugnis omnes eius dentes excusssurum,

Heroas vero, dentes aprorum, quos venando interfecerant, galeis suis superaddidisse, docet Car. Paschalius Coronar. l. 10. c. 17. Vide quoque supra in voce Porca, uti de Sue in nummis sculpta [orig: sculptâ], ubi de Monetae usu; de trunculis suum infra voce Truncus.

SUS [2] in Chron. Leodiensi laudato ab Is. Pontano in Orig. Francic. Misit Leodium mangonalia, vel arietes, aut sues, umeas etc. machina est bellica, quae alias Scropha. Gall. Truie, ad suffodiendos olim muros adhibita: Levibus lignis colligata, tecto [orig: tectô] tabulis cratibusque contexto [orig: contextô], lateribus crudis coriis communitis, protegit in se subsidentes, qui, quasi more suis, ad urorum suffodienda penetrant fundamenta, Wilh. Malmesburiensis Histor. l. 4.

SUSA [2] provinc. meridionalis regni Marochii, in ora Oceani Atlantici; Sus vulgo dicta a fluvio cognomine illum perlabente. Amoena est, fertilis, et dives. Eius urbs praecipua Torudante. Reliquae urbes Teienta et Tagavostum. Baudrand.

SUSA [3] , ORUM, urbs Asiae nobilissima, Susianae regionis, quae, post Abradati mortem, a Cyro subiugata est, Xenoph. in Cyropad. caput et regia, a Tithono, Memnonis patre, condita, repatata a Dario, Plin. l. 6. c. 27. Ptol. Curtius l. 5. c. 1. ad Eulaeum fluv. inter seleuciam magnam ad occasum, 450. et Persaepolim ad ortum, 275. mill. pass. ab Ecbatanis 450. in meridiem. De illa Dionysius:

*xwri\s2 me\n *ko/ros2 e)sti\ me/gas2, xwri\s2 de\ *xoa/spis2,
*(/elkwn *)indo\n u(/dwr, para/ te r)ei/wn xqo/na *soutw=n.

Ubi sis vide. Montanum. Iunguntur Susa et Ecbatana, quia ut aestivos dies in Ecbatanis, ita hibernos Susis agebat rex Persarum. Ita Xenoph. Cyroprd. l. 8. Strabo, l. 15. Plut. de exil. Athenaeus, l. 12. Eustathius in Dionys. Aristides, in orat. de Romae. Ut vel falli necessic sit, vel corruptum esse Aelianum, de Animal. l. 10. c. 6. ubi Regem Persatum describit qeri/zonta me\n e)n *sou/sois2, xeima/zonta de\ e)n *)ekbata/nois2, repugnante natura [orig: naturâ] rerum. Ecbatanis enim aestate multo com modius degebatur, quia clima ftigidius est quam Susis, ubi aer aestivus est tam fervidus, ut lacerti et angues circa meridiem in viis intercepti ustulentur. Ita habetur apud Strab. loc. cit. Populi Susiani, ob artem sagittariam olim clari. Propert. l. 2. El. 13. v. 1.

-- Coniieret in arma
Mundus, Achaemeniis decurrant Medica Susis
Agmina. ---- ----

Dicta autem putatur haec vox, a liliorum copia, quae illorum lingua [orig: linguâ] Susa dicuntur. Athen. l. 12. *klhqh=nai de\ ta\ *sou=sa/ fasin *)aristo/boulos2 kai\ *xa/rhs2 dia\ th\n w(raio/thta tou= to/wpou. *sou=son ga\r ei)=nai th=| *)ellh/nwn fwnh=| ta\ kri/non, Stephanus. *sou=sa, etc. ke/klhtai a)po\ tou= kri/nwn, a). polla\ e)n th=| xw/ra| pefu/kei enei/nh, *sou=san te au)to\ kalou=sin oi) ba/rbaroi Etymologus: *sou=sa h( po/lis2 a)po\ tw=n peripefuka/twn kri/nwn. *sou=sa ga\r ta\ lei/ria le/getai. Quod multo verius, quam quod ibidem alii volunt, Susa dici a)po\ tou= i(ppa/simon au)th\n ei(=nai, sousi\ ga\r u(po\ *su/rwn to\n i(/ppon le/gesqai. Chaldaeis quidem et Syris equus dicitur [gap: Hebrew word(s)] susa, et [gap: Hebrew word(s)] Susia . Sed Scriptura differr a [gap: Hebrew] . Ut taceam Susa musquam ab equitatu commendari. Bochartus, l. 2. Chanaan, c. 14. Nic. Lloyd. Stisa hodie Souster, Sansoni, estque etiamnum urbs ampla Persiae, ad Eulaeum fluv. Tiritiri, versus montes. 180 mill. pass. a Bagdato, seu Seleucia in Ortum, paulo mimis a sinu l'ersico in Boream.

SUSALEI Villa seu Susaleus vicus hodie S. Pietro; castrnm Sardiniae, in provinc. Casaritana, 27. mill. pass. a Calari in Caeciam.

SUSANNA [1] oppid. Hispaniae Tarraconens. quod et Susanum. Campanillo, teste Hieronymo Surita [orig: Suritâ] . Silius l. 3. v. 384.

SUSANNA [2] uxor Ioachim. Item mulier quae Christum sequebatur. Lucae c. 8. v. 3.

SUSANNA [3] Haberta gente Galla; Hebraice, Graece, Latine, Hispanice et Italice docta: Philosophiae perita, in S. Scripturae et Patrum lectione egregte versata. scripsit explicationem Symboli Athanasti, tractatum de Precibus, et de Sacramentis: Item Catechismum, etc. Obiit A. C. 1633. Moret. Diction. Hist.

SUSARION (vide et Sysarion ) cum Dolone, Icarienses (a pago dicti) inventores Scenae tabulatae, in Comoedia, memorantur in Marmore Arundeliano, apud Ioh. Marshamum Saecul. XVIII. Et quidem ille, in Dionysiorum celebritate hos 4. senarios de feminis cecinisse traditur:

*)akou/ete lew\s2, *sousari/wn le/gei ta/de,
*kako\n gunai=kes2. a)ll' o(/mws2 w)= dhmo/tai,
*ou)k e)/stin oi)kei=n oi)ki/an a)/neu kakou=,
*kai\ ga\r to\ gh=mai, kai\ to mh\ gh=mai kako/n.
Audite populus, Susarion haec dicit:
Malum mulieres; sed tamen o [orig: ô] cives,
Non est domum invenire sine malo.
Uxorem enim ducere et non ducere, malum:

SUSATUM urbs libera et Hanseatica Westphaliae, in Comitatu. marchiae, 4. leucis ab Hamo in Ortum, Paderbornam versus 7. ab Arnsperga in Boream tribus; 7. a Monasterio in Meridiem, Marpugrum versus 14. Soest.

SUSCEPTI apud Salvian. de Gubern. Dei l. 5. Ecce quae sunt auxilia et patrocinia maiorum: nihil susceptis tribuunt, sed sibi: Clientes sunt, de quibus supra. Ita namque diserte Servius ad Aen. l. 6. Vult intelligi praevaricatores, qui patroni sunt clientum, quos nunc Susceptos vocamus. Et Iul. Severian. Rhet. sollicitudinem suscepti, vel coetera eius infortuna memoramus. Vide quoque Augustin. Epist. 59. Ambrosium Sermone 93. insuperque ex recentioribus Lindenbrogium ad Ammian. l. 17. Wouwerium et G. Elmenhorstium ad illa Minucii Fel. Nos tamen cum Sacrilegos aliquos et incestos --- defendendos et tuendos suscipiebamus etc.

SUSCEPTORES Graece *)ana/doxoi, alias Duces kaqhgemo/nes2, et Manuductores, Graece xeiragwgoi\, Sponsores item, in Baptismo dicuntur, qui infantes, a naturalibus eorum parentibus sibi traditos, offerunt baptizandos, eosque abrenuntiationem malorum et confessionem fidei facere dicunt, i. e. uti exponit Dionys. Areopag. de Eccl. Hierarch. c. 7. promittunt se pueris illis, cum intelligere sacra per aetatem potuerint, suasuros, ut et nuntium mittant adversariis, et divinam confessionem faciant, in caque perseverent. Quo [orig: Quô] fine operam dare iubentur, ut infantes crescente aetate pietatis religionisque principiis probe imbuantur, Concil. Arelat. Can. 19. Ut parentes filios suos et Patrini (i. e. Susceptores, qui et Fideiussores) eos, quos de fonte suscipiunt, erudire summopere studeant. Neque vero infantibus solum, sed et adultis, Baptismum accipientibus, *)anado/xous2 tribuit idem Dionysius: quibus, ut et infantibus, nomen imponebant, atque in Ecclesiae rabulas referebant. Atque hic [orig: hîc] mos Sponsores baptizandis adhibendi, ferventibus persecutionibus, usurpatus, postea quoque in Ecclesia retentus est, atque etiamnum obtinet. Franc. Burmannus de Baptismi administr. num. 14. Vide quoque Ioh. Forbes. Instructionum Historico-Theologic. l. 10. c. 5. §. 22. et hic [orig: hîc] passim, inprimis voce Compatres, it. verbo [orig: verbô] Tenere: uti de Susceptoribus, campanarum, in Eccles. Romana supra. Alii in utroque Cod. Susceptores indigitantur, qui videl. annonis et tributis utriusque aerarii recipiendis praepositi, sub dispositione Rationalium, erant. Vide Tit. de Susceptoribus, et ad illum, Cuiacium, Gothofredum, Alios. Etiam Iustino memorati l. 8. c. 3. et Redemptores quoque ac in l. un. C. de Monopol. Ergolabii: in LL. Longobardicis forte Magistri Comacini, appellati, Berneggero ad Iustinum l. c. Item apud Hinemarum de Ord. Palat. c. 23. ubi hoc [orig: hôc] nomine veniunt, qui Principem iter agentem, aut eius comitatum, in aedibus suis suscipiebant, vel excipiebant. At Suscepti, apud Augustinum Ep. 54. Salvian. de Gubernat. Dei l. 5. Caesarium Arelat. Serm. 5. Alios, clientes sunt: et apud Rei Monasticae Scriptores ii, qui habitu Monachi donantur in morte et suscipiuntur inter Monachos, uti habet Car. du Fresne in hac voce.

SUSCITIUM vulgo SASCHITZ, oppid. Bohemiae versus Hercyniam silvam, et limites Bavariae, ad Ottavam amnem, medium fere inter Pilsenam ad Boream et Patavium ad Merldiem 15. mill. pass.

SUSDALA urbs Moscoviae, 80. mill. pass. a Moscua, in Caeciam 130. a Novogtadia parva in Africum. Caput provinciae cognominis inter Rostoviam ad Occasum et Volodimiriam ad Ortum sitae. Episcopalis sub Archiepiscopo Rostoviensi.

USENBERGA nomen Comitatus primo, dein Landgtaviatus, in ditione Marchionis Badena-Durlacensis. Et quidem proprios ei fuisse Comites ambiguum non est, ab iis ad Hochbergensem Familiam transiisse circa A. C. 1300. matrimonii iure, sunt qui memorent, sed inter quos contracti, non expediunt. Eadem de Landgraviatus istius initio Scriptorum incuria fuit. Nam quod Usenbergae (cuius pars ad Rudolfum III. pervenit, ab uxore Anna, ut infra dicemus in voce Usenberga ) vocabulo [orig: vocabulô] tertam istam forte designati nonnulli putant id obstat, quod Susenbergia Familia diversa ab

Hochbergia deprehendatur, et antiquior nominis eius titulique apud istos usus, quam ad hos Usenbergae dominia venissent. Fuit autem Susenbergici rami auctor praefatus Rudolfus (iuxta Spenetum) exstinctus A. C. 1313. cuius fil. Henricus, auctus dominio [orig: dominiô] Roetelensi, sedem, quae ante Susenbergae fuerat, Roetelium transtulit, unde postea Marchtones Roetelani dicti. Clausit tamum Philippus, Ioannae, Ludovico Aurelianens. Duci Longavillano nuptae, pater, agnato [orig: agnatô] Christophoro [orig: Christophorô] Badensi successore, qui, ob Roetelanum dominium, Susenbergam et Budaevillam, cum Ludovico iure disceptare, in cAmera Spirensi, necesse habuit. Vide Phil. Iac. Spenetum in Famil. Badensi et Artis Heraldicae Parte Spec. nec non Tob. Pfannerum de praecip. Germ. Principp. gentibus c. 9.

SUSENNES Rex in Aegypto pastorum XIII. Pinachi successit, regnavit annos 14. Eum Pelubates excepit: Amose apud Thebaitas regname, Barako [orig: Barakô] vero Nephthalita [orig: Nephthalitâ] iudicante Israelitas. Vide Manethonis Fragmenta apud Iosephum contra Apionem l. 1. Ioh. Marshamum Canone Chronico [orig: Chronicô], et hic [orig: hîc] passim, voce Amosis, Pastores, Tanitae.

SUSIANA seu SUSIS Strab. Regio Asiae inter Assyriam ad Occasum et Persidem ad Ortum, cui Media [orig: Mediâ] ad Arctos incumbit, sinu Persico [orig: Persicô] ad Austrum definita. Susistan, vulgo et Cusistan.

SISIDAE Pylae angustiae montium, ex Susiana in Persidem ducentes. Qu. Curtius, c. 3. l. 5.

SUPENDI apud Curtium l. 10. c. 4. Miserum quippe Medicum tamquam in curando (Hephaestione) negligentior suisset, suspendi iussit: est in crucem agi, Freinshemius ad l. Qua [orig: Quâ] notione vox apud Romanos quoque Scriptores frequens. Et quidem tum apud alios, tum apud veteres Romanos, caput velatum habuete [orig: habuête], ex lege horrendi catminis, Livio memorata [orig: memoratâ] l. 1. c. 26. Caput obnubito, arbori infelici suspendito. Postea vero, ritum hunc antiquatum fuisse, docet Tullius Orat. pro Rabirio; qui prcin Verrina [orig: Verrinâ] 6. crimini dat Verri, quod cives Romanos obvoluto [orig: obvolutô] capite ad supplicium abduci mandasser [orig: mandâsser]: Quem obtorta [orig: obtortâ] gula [orig: gulâ], de convivio, in vincula atque in tenebras abripi iussit. Et Orat. 7. Cives Romanos, capitibus involutis ad necem rapiebat. Idque est, quod obtotro [orig: obtotrô] collo [orig: collô] et faucibus intortis vel adstrictis aut cervice colligata [orig: colligatâ] tractos aliquos, legimus apud Plin. l. 7. c. 44. Sueronium, Iulio c. 62. Alios. Veste enim ab imo reducta [orig: reductâ] et supra caput ac circum collum et fauces intorta [orig: intortâ], rapiebantur. Faciebant vero idem Romani in omni functione luctuosa: Ut cum quis pro Rep. se devovebat et ruebat in mortem, Cicer, de Nat. Deor. l. 3. Cum Tribunus Pleb. bona alicuius damnati consecrabat, Cicer. pro Domo: in Vere sacro, et in genere, in luctu. Persius Sat. 3. v. 106.

Vide Anselm. Solerium de Pileo sect. 2. et 8. Quia vero suspendiosis iusta fieri non licebat, oscillis, velut per imitationem mortis, iis parentatum est, ut supra diximus voce Oscilla. Apud Anglos Suspensio corporis epr pedes, inter poenarum genera, memoratur in Fleia l. 1. c. 26. §. 4. Vide quoque supra, ubi de Cruce, Pacinorosis et Furca; nec non voce Hardes. Gauros vero, (sic dicuntur hodie inter Persas illi, qui pristino Gentilismo etiamnum inhaerent) mortuos suos suspendere, et si dextrum oculum prius eruant corvi, laetos ac vitulabundos abire, sin vero sinistrum illi invadant prius, demisso [orig: demissô] ô ulutu et aliis signis maestitiam restari, hocque [orig: hôcque] pacto [orig: pactô] defunctis suis iusta solvere, scribit Io. Baprista Tavernier Itinerar. Pers. De suspensione ossium Magica, ad vitandam animalium pestem, vide supra voce Ossa.

SUSPIRIA novi amoris, vel et inoliti iam, indicia, Claudian. de suo Principe, amare incipiente, in Epithalam. Honorii et Mariae v. 2.

-- primoque rudis flagraeverat aestu.
Nec novus unde calor, nec quid suspiria vellent,
Noverat; incipiens et adhuc ignarus amandi.

l. 1. Sylv. 2. v. 33. Cuius rei causam enarrare conantem vide Alexandrum Aphrodisaeum Problemat. 22. In re Musica Suspiria voce Gall. Hoquetae dicuntur in Extrav. Ioannis XXII. cap. un. de vitae et hon. Cleric.

SUSSEXIA provinc. Angliae meridialis, ubi olim Regni populi ex parte. Terminatur a Septentrione Surria [orig: Surriâ], ab Ortu Cantio [orig: Cantiô], ab Occasu Hantonia [orig: Hantoniâ], a Meridie mari Britannieo [orig: Britannieô]. Extensa versus oram per 60. mill. pass. Urbs praecipue eius est Cicestria.

SUSUDATA Germaniae civitas, Ptol. Wilsnach, P. Apiano, in Marchia Brandeburgica, apud Albim, inter Havelbergam et Perlebergam ad Boream 3. leuc. Aliis stetinum. Vide ibi.

Gloss. MS. metallum insutum, ne laedat corpus, quando induitur. Suta nempe, ferro inducta dicit seu laminis, vel squamis, arma quae superinducuntur. Explicat se ipsum l. 7. v. 310.

---- clypei septemplice tauro
Laeva, ter insuto servant ingentia ferro
Pectora. ----

Dicit ergo interiunctis ferreis circulis sutos thoraces, non totos ferreos. Unde non plane ista percepisse Lipsium de Milit. Rom.

l. 3. c. 6. ait Casp. Barthius Animadversion, ad loc. Sic suta alvearia, vimine textis opposita, apud Virgilium, l. 4. Georg. v. 34. filis scil. colligata etc. At suta manulea, e)r)r(amme/nh masxa/lh, apud Hesychium, sibulata est seu nodo [orig: nodô] stricta. Talis enim etat operaria servorum tunica, de qua ibi sermo, ut una [orig: unâ] quidem parte masxa/lhn haberet; in quam brachium immitteretur, altera vero manuleam non haberet, sed in modum pallii amiclretur et sibula [orig: sibulâ] necteretur. Quae autem ex utraque parte in humeris fibula [orig: fibulâ] stringebantur, Graecis xitw=nes2 sxistoi, sumpo/rphtoi, et r(aptoi\ dicebantur, quibus oppositae tunicae a)/r)r(afoi, inconsutiles, ex toto tectae conclusaeque et nulla parte sutiles scissilesque erant, quemadmodum interulae nostrae sunt; sive lineae, sive laneae. Satum enim hic [orig: hîc] pro sibulatum, uti resutum, apud Suetonium Aug. c. 94. pro resibulatum poni, vel hinc pateat, quod [orig: quôd] r(afi/da pero/nhn dicunt Grammatici, et sur)r(a/ptein pero/nais2, legimus apud Lucianum Dial. *)/erwtes2. Quam inrem vide pluribus Salmas. ad Vopisc. in Aureliano, c. 46.

SUTHALA fil. Ephraim, Numer. c. 26. v. 35. Filius item Zabab, 1. Patalip. c. 7. v. 21.

SUTHERLANDIA provinc. Scotiae Borealis versus oram maris Cermanici inter Cathanesiam et Strataverniam ad Septentrionem et Rossiam ad Meridiem urbs praecipua Dunrodunum, Dornock, in ora littorali.

SUTHSEXIA unum ex VII. Anglo-Saxonum in Britannia Regnis, fundatum ab Ella A. C. 488. Vide Georg. Hornium Orb. Imper. Felleri p. 333. nec non in voce Sussexia. Suth autem Saxonice Auster est, unde Suthdoore, i. e. porta Australis, praecipuum ostium dictum est in Aede Cantuatiensi, ubi olim facta Iudicia Dei, cum lites ordinario [orig: ordinariô] iudicio dirimi non possent, notat Gervasius Dorobernensis l. de Reparat. Eccl. Cantuar.

SUTILES Coronae dictae sunt, quarum flores, unde necterentur, consui solebant; antiquissimi apud Romanos usus, ut qui eas in Saliorum sacris a primis temporibus adhibuere [orig: adhibuêre] et in Saliaribus dapalibusque exhibuere [orig: exhibuêre]: ad rosaria inde transeuntes, imo [orig: imô] procedente luxu, ad mera harum folia, Plin. l. 21. c. 3. Ad consuenda autem et concinnanda sic folia, necesse fuit ea prius probe macetari, ut manum artificis, et puncturas, quibus necterentur, pati possent, uti discere est ex Apicio Rei Culin. c. 1. ubi folia rosarum huic sini destinatarum, septem diebus in vino macerari consuevisse, legas. Nempe primitus toti flores, dein rosae solum, sed et illae totae, inserebantur sutilibus, tandem eo luxuria processit, ut non esset gratia, nisi mero folio. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] omnis tum harum coronarum decor videtur constitisse artifice quadam [orig: quâdam] sutura [orig: suturâ] et foliorum mixtione: in quod artificium numerus florum innumerus congerebatur. Inde, in hoc coronamenti genus, acrem habes invectivam, apud Plut. Sympos. 3. Inprimis cum e pretiosioribus foliis nardi videl. aut veste Serica versicolores, unguentis madidas, dari placuit. Hinc Ovid. Fastor. l. 5. v. 335.

Vide Car. Paschalium Coronar. l. 1. c. 14. et supra ubi de Rosariis. Apud Val. haccum Sutilis Domus, occurrit l. 6. Argon. v. 81.

---- ---- ibi sutilis illis
Est domus, et crudoresidens sub vellere coniux,

de qua vide Barthium Animadvers. ad Stat. Theb. l. 3. v. 585. Celebres inprimis SutilesNaves, apud priscos; in quibus suturas seu ta\ r(a/mmata, Homerus spa/rta II. b. v. 135. vocavit, uti docet Hesych. quae e lino, sparto, cannabe, loris quoque fieri solebant, ut videre est, apud Salmas. ad Solin. p. 263. De tunicis Sutilibus, dictum aliquid supra, in voce Suta.

SUTOR [1] a suendo: Interim Romanis Sutores dicti, non illi qui acu vestes consuebant; sed qui coria in usum calceorum. Et Plato Politic. de artificiis vestim entorum disserens, commemorat th\n trh/sei kai\ r(afh=| xrwme/nhn su/nqesin, Confectionem illam, quae fit perforatione et sutela [orig: sutelâ]: qua [orig: quâ] generali descriptione Sartores quum possent comprebendi, Plato tamen illorum non meminit, sed tantum th=s2 sxutotomikh=s2, Artis consuendi corla, i. e. Sutorum. Unde colligit Casaubonus, aliam rationem parandarum apud Veteres vestium; et, cum a Textoribus vestes absolverentur, Sartores vel Sarcinatores, refectores potius veteris vestis, quam novae confectores, fuisse, Exercitat. 16. ad Annal. Baronii, §. 84. Meminit Sutoris, Martialis l. 9. Epigr. 75. v. 1.

Dentibus antiquas solitus producere pelles,
Et mordere luto [orig: lutô] putre vetusque solum; Praenestina tenes defuncti rura Patroni,
In quibus indignor, si tibi cella fuit.

Ut qui ex ergastulo fuisset. Iurisconsultus hinc l. 78. §. hered. ff. ad SC. Trebell. hoc amplius eidem alumno meo hominem calactaneum et vernam Sutorem, qui eum artificio [orig: artificiô] suo [orig: suô] mercede delata [orig: delatâ] alere posset. Graece *skutoto/mos2, quo [orig: quô] nomine pagani Paulum Apostol. /qi skhnopoio\s2 erat, ACtor. c. 18. v. 3. tentoriorum fabricator, quae ex corio fiebant) per contemptum olim appellare soliti sunt, uti docet Cl. Suicerus Thes. Eccl. in hac voce etc. Huius instrumenta erant, scalpra et formae, Ulpianus l. 5. §. 3. ff. ad Leg. Aquil. Unde Horatius, l. 2. Sat. 3. v. 104.

Si quis emat citharas, emptas comportet in unum,
Nec studio citharae, nec Musae deditus ulli:
Si Scalpra et Formas non Sutor.

Opera fuerunt Caligae, sandalia, soleae, crepidae, calcei; a quibus Slearii, Sandliarii, Sutores caligarii, dicti, vide iterum Horatium l. 2. Sat. 3. De Sutore Caesariano, festiva exstat narratiuncula, apud

Arrian. in Epict. l. 1. c. 19. sicut de Sutore Medicum professo, elegantissima fabula, apud Phaedrum; l. 1. Fab. 15. Servi Cerdonis meminit Papinianus l. 42. ff. de oper. Libert. cui Subulam tribuit Martialis l. 3. Epigr. 16. Vide supra in voce Subula. Sed nec servilis solum haec opera: Collegium enim Sutorum memoratur Romae, apud Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 8. c. 6. Et quamvis Pelliones sive Coriaril olim Urbe excluderentur, ut ex Artemidoro discimus: Sutores tamen sive Calcearios in ipsa habitasse [orig: habitâsse], patet ex Plinio l. 10. c. 43. ubi sub Imperio Tiberii corvum, e summa Castorum aede, in Sutoris officinam e regione positam e dedisse, scribit. Et paulo post, Calcearius alter, inquit, qui propinquam incolebat officina, corvum illum occidit. Unde colligere est, Sutoribus in urbe suum fuisse locum, suam sedem, suam regionem. Nam Castorum Templum Urbis antiquae moenibus fuisse inclusum et quidem in octava eius regione, ex Onuphrio aliisque notum. Inprimis autem in mulleis conficiendis eorum conspicua fuit industria; quippe qui multis elegantibusque suturis prae coeteris insignes fuere [orig: fuêre]. Quae quidem suturae, siggerente in brevibus ad Plinium Notis l. 9. c. 17. Pinero, filum sericum ut plurimum atque alterius (ut decori ratio suadet) a rubro colotis punctuatim eminens, in diversis calceorum illorum partibus, ostentabant: Cum contra viliorum calcei crassiore rudiore ve filo [orig: filô] consuerentur; ut ex Iuvenale liquet Sat. 3. v. 149.

---- Si rupta [orig: ruptâ] calceus alter
Pelle patet, vel si consuto [orig: consutô] vulnere crassum,
Atque recens linum ostendit non una cicatrix.

Primum vero Sutrinae inventorem Baethium quendam fuisse, scribit Plin. l. 7. c. 56. sed quando is, aut ubi vixerit, non docet. Potiori iure Adamo id laudis vindicat Cl. Vossius, quem verisimile est, rerra [orig: rerrâ], ex divina comminatione, spinas ac tribulos proferente, calceis pedes suos munivisse, quos e crudo primitus corio fuisse etiam hinc patet: quod apud Romanos quoque tales fuerint illi rusticorum, quin et plebeiorum diu, quibus per nives et lutum ibant: Perones eos dixere [orig: dixêre], uti supra vidimus. Vide Voss. de Idolol. l. 3. c. 70. et Anselmum Solerium de Calceo passim, inprimis c. 1. 7. et 10. Praecipue autem Sutrinae olim Venetae celebres fuere [orig: fuêre], ut ex Tertuliano de Pallio patet c. 5. magnum incessui munimentum sutrinae Venetiae prospexere [orig: prospexêre]; uti veram lectionem restituit Salmas. cum alias Sutrinae Venetiae legeretur. Nempe in Venetia aut Veneta regione pelles olim optime curari et confleri solitae sunt, suendis calceamentis aptae: utpote in qua magna pecudum copia, ut ex frequenti Altinarum et Euganearum ovium mentione, apud Auctores, clarum est. Fortasse ibidem et calcei sive perones optimi concinnabantur, unde Sutrinas Venetias dixerit Tertulian. a)rxai+kw=s2, pro Venetas. De Sutrinarum coriis in cibum versis, vide Livium l. 33. c. 30. Non vero in calceis sutura solum, sed et in lacetna, sibulae usum aliquando Suturam praestitisse, annotavit Octav. Ferrarius de Re Vestiar. Parte 2. l. 1. c. 16. Vide et supra in voce Suta:

SUTRIUM vulgo SUTRI, urbs prius Tyrrhenorum, deinde Romanorum. Apud Appianum Civil. bell. l. 5. *sou/brion cotrupre legitur, quod imperitus Geographiae interpres, una cum sequenti voce xwri/on male vertit Insubrum regionem. Oppidani Livio, l. 9. c. 32. et Frontino Sutrini: *soutrhnoi\ Stephano. A Romanis cum desecissentr eos ad fidem reducendum mittitur Camilius, qui ut celeritate eos opptimerer, iussit milites 3. dierum commeatum secum ferre, teste Livio [orig: Liviô] l. 6. c. 3. Hinc natum proverbium: Quasi Sutrium eam; apud Plautum in Casina, Actu 3. sc. 1. v. 10. et Festum, cum quid celeriter fit et instructe. Hinc etiam Sutrius. Sil. l. 8. Sutria tecta, Coloniam Romanam fuisse,e t quo [orig: quô] tempore deductam, docet Velleius l. 1. c. 14. Post septem annos, quam Galli urbem ceperunt, Sutrium deducta colonia est. Nunc Urbecula Episcopalis provinc. Patrimonii, ad amnein Pozzolo, 5. milliar. a Nepete in Occasum 3. a Captanica in Ortum. Hic Concil. ab Henrico III. Imperatore celebratum est, A. C. 1046. quo [orig: quô] foedum schisma trium Pontificum sustulit, electione Pontificis sibi reservata [orig: reservatâ]: quod etiam Clemens II. quem promoverat, confirmavit. Petr. Damianus, Sigon. l. 8. Item A. C. 1059. contra Iohannem Mincium, Antipapam, a Nicolao II. Habitum, etc.

SWIDNIA urbs Silesiae, caput Ducatus cognominis ad fluv. Westritz, 30. mill. pass. ab Vratislavia in Occasum, 25. a Lignitio in Meridiem, 12. a limite Bohemiae. Satis munita, pluries tamen capta receptaque bello [orig: bellô] Germanico [orig: Germanicô] ultimo [orig: ultimô], Schweidnitz. Vide Suidnicium.

SUUS apud Ael. Spartian. in Praef. Vitae Aelii Veri, Diocletiano Aug. Aelius Spartianus suus Sal. Graece est o( au)tou= i)/dios2. Qua [orig: Quâ] adiectione vocis insolentis videtur significare, non tam amicitia [orig: amicitiâ] Diocletiani valde familiariter se usum, quam Libertum eius, fuisse. Ut cum Dio Cassius Heliodorum Epistolarum Hadriani Magistrum to\n au)tou= i)/dion, suum illius nominat. Et Eutropius Ep. ad Valentem, sed paulo aliter: non enim epistolae nomen suum praescripsit, sed in ima cera, more, qui hodie obtinet, subscripsit hoc [orig: hôc] modo [orig: modô], Eutropius V. C. peculiariter suus, i. e. vestrae clementiae peculiaris servus ac domesticus. Hoc enim est to\, ut recte observat magnus Cuiacius, vide Casaubon. Not. ad Spartian. in Hadriano et Vero. loc. cit. Uti autem Suus in hisce servum notat, sic vi relatorum Cyrus Patriarcha Alexandrinus Sergium Patriarcham Constantinopolitanum vocat i)/dion *despo/thn, suum Dominum apud Cl. Suicerum Thesauro Eccl. voce *mari/a, quod eodem redit. Vide supra Domina nostra: plura vero de hac voce, apud Casp. Barthium Animadversion. ad statium passim, inprimis Thcbaid. l. 4. v. 836. ubi ea [orig: eâ] nativum, ingenuum, fugientem aliorum commercium denotari ait, inter alia afferens illud eiusdem Poetae Theb. l. 9. v. 563.

---- veniet cineri decus et suus ordo
Manibus, interca iustos dum reddimus ignes,
Hoc ultor Capaneus operit tua membra sepulchro:

SYARGOS extremum Arabiae Felicis promuntotium ad mare Rubrum, Plin. l. 6. c. 23. 28. Nunc Cap. Facalhad incolis: in ora maris Arabici, 280. mill. pass. a Fartachio Urbe in Ortum. Item loci nomen apud Sophoclem, a suum veneratione impositum. Graecis item Syagros, aprum significat. Coeterum Syagros primum erat promontor. Sachalitis sinus, haud longe a thurifera regione, ubi et portus erat et castrum, rurrisque, quod ex tota regione colligebatur, horreum, Auctor Peripli, Hinc *su/agron dictum tus Indicum, quod in Indicis Insulis Arabiae adsitis natum eo deferebatur; sicut cinnamomum *mou/sulon dicebatur a Mosylico emporio. Vide Salmas. ad Solin. p. 593. et seqq. Sed et Syagros palmulas habet Plinius, de quibus nihil iam nosci posse, idem ait Ibid. p. 1323.

SYAGRUS primus bellum Troianum carmine cecinit, ut ait Aelian. poiki\l. l. 14. c. 21. Sed incertum, utrum fide id historica [orig: historicâ] egerit, an, ut ab Homero postea factum, fabulose. Voss. l. 3. de Hist. Graec. p. 417.

SYBARIS [1] Medi cuiusdam servus, Iustin. l. 1. c. 6. Ubi MS. Sebares. Sed legendum Soebares. Is autem est Oebares, Graece *oi)ba/rhs2, utrumque enim dicitur. Sic Androcottos. Sandrocottos, Merdis, Smerdis, Osthanes Aeschylo est *swsqa/nhs2. Vost. in Iustin. loc. cit.

SYBARIS [2] M. Graeciae oppid. inter Crathin et Sybarim amnes, ab Achivis conditum, Diodor. Sic. l. 12. Olymp. 17. An. 45. Urb. Cond. qui post Troiae excidium vi tempestatis eo fuerunt appulsi. Nunc in ruinis. Situm erat in ora Sinus Tarentini, inter ostia Sybaris et Crathis, Baudrand. Huius olim tanta fuit potentia, ut quaternas proximas rexerit gentes, et 25. urbes suo subdidetit imperio, et contra Crotoniatas 100. hominum milia armarit [orig: armârit], anno [orig: annô] 4. Olymp, 67. Strabo l. 6. qui illos, sub Milonis auspiciis, vicerunt, utbe eversa [orig: eversâ], An. 244. Urb. Cond. Sed haec a Sybaritis denuo exstructa, An. 308. Thessali auspiciis, qui Sybaritatum reliquias collegerat: illi autem post sexennium a Croroniatis iterum eiecti sunt. Anno [orig: Annô] demum 3. Olymp. 83. Athenienses urbem rursus instaurarunt [orig: instaurârunt], prope Sybarim antiquam, ad scaturiginem Thuria vocatam, unde urbs *qou/rion dicta, Latine Thuriorum nomen accepit, coloniis Atheniensium mire aucta. Hi, inita [orig: initâ] cum Croroniatis amicitia [orig: amicitiâ], Remp. bene administrarunt [orig: administrârunt]. A Romanis tandem, deducta [orig: deductâ] an. Urb. Cond. 560. colonia [orig: coloniâ], Copiae nomen habuit. Unde in eorum nummis, tam *s*g*b*a*r*i*t*w*n et *q*o*g*r*i*w*n legitur, quam *k*o*p*i*a, cum cornu copiae, apud Ioh. Marshamum Canone chron. Sec. XVII. ubi de Magna Graecia, ex Goltzio Tab. 29. 35. Rudera eius, prope Sinum Tarentinum, Sibari ruoinata. Diod. Sic. Bibl. Hist. Athen. l. 7. c. 12. et 13. senec. l. 12. de Ira. Euseb. Plin. l. 3. c. 11. etc. Eius quoque meminit Ovid. Met. l. 15. v. 51.

Postea Thurium, ut dictum, et Copiae vocabatur. Steph. ex Strab. *qou/rioi, po/lis2 *)itali/as2, h( pro/teron *su/baris2, u(/steron de\ *kwpi/ai. Dionys. v. 372.

*)esti\ de/ toi ka)kei=qi *dio\s2 me/ga xwsame/noio
*deilai/h *su/baris2, nae/tas2 stena/xousa pesbntas2,
*mh|name/nous2 u(pe\r ai)=san e)p' *)alfeiou= gera/essi.

Ubi quam exitii causam innuat Poeta, dum eos Iove valde irato [orig: iratô] pernsse indicat, hoc postea subiciens de furiosa [orig: furiosâ] Olympicorum praemiorum cupiditate, vix satis constat. Narrat vero [orig: verô] Eustathius, eos ta\ e)n naw=| a)naqh/mata, dona Iovi Olympio dedicata, ditipuisse; quae Dionysio *)alfeiou= ge/ra vocantur, quod Iovis Olympii templum positum esset in Olympia, quae et Pisa, Elidis urbe, quam Alpheus fluv. alluit: urbi autem Olympiae nomen impositum ferunt ab Olympo monte vicino, Thessalico Olympo cognomine, teste Strab. l. 8. Haec quidem commodissima videtur inter pretatio, si qua [orig: quâ] melioris historiae fide firmetur. Receptius tameu est (quod non modo Eustathius, verum et Stephanus peri pol. aliique tradunt) cos oraculo [orig: oraculô] monitos, Sybarin tunc interituram, cum hominem plusquam Deum colerent, idque evenisse cum ab hero servus flagris caesus primo in templum confugeret, nec tamen dominus a verberibus temperaret, cum vero ad herilis patris sepulchrum confugeret, tum demum, monumenti paterni veneratione, abstineret. Hinc, Iove irato [orig: iratô], in perditissimam luxuriem eos ruisse fuerunt, quam proximam fuisse exitii causam apud omnes constat. Oraculum, de quo modo dictum, ab Erasmo in Chiliad. e Stephano recitatur:

*eu)/daimon *suba/rita, paneudai/mwn su\ me\n ai)ei\,
*)en qali/h|si qew=n timw=n men/os2 ai)e\n e)o/ntwn.
*eu)=t' a)\n dh\ pro/teron qnhto\n qeioi=o sebi/zh|,
*thni/ka soi po/lemo/s2 te kai\ e)mfu/lios2 sta/sis2 e(/cei.

Ceterum de luxu et mollitie Sybaritarum Plut. hoc refert in convivio 7. Sap. *subari=tai, w(s2 e)/oike, pro) eniautou= ta\s2 klh/seis2 poiou=ntai tou= gunaikw=n, *(/opws2 enme/nointo kata sxolh\n paraskenasme/nai e)sqh=ti kai\ xrusw=| foita=n e)pi\ to\ dei=pnon. Zenobius Cent. 5. *subaritikh\ tra/peza (a)nti\ tou= e)n polutelei/a. *trufhtoi\ ga\r oi( *subari=tai. Idem ibidem, uti quoque Diogenianus, Cent. 8. *subari=tai dia\ platei/as2) paroimi/a e)pi\ tou= subarw=s2 poreuome/nwn. Vide Cluverium de Ital. Antiq. l. 4. c. 14. Nic. Lloyd. Hinc Syaritis. Ovid. l. 2. Trist. v. 417.

Ubi opus intelligit Hemitheontis cuiusdam cinaedi, de generibus voluptatum, et obscenarum libidinum. Vide quoque infra voce Thuriae. Addam hic, quod hi in deos retulere [orig: retulêre] puerum cruribus hircinis, tamquam Silvanum quendam. Natus is erat ex capratio Carathide et capra; quam cum flagitiose deperiret Crathis, in somno interfectus est ab hirco, rivali suo: de quo impuro amore ac numine, vide Aelian. de Animal. l. 6. c. 42. Voss. de Idolol. Or. et progressu l. 1. c. 40. Hinc Sybariticus missus, apud Lamprid. occurrens, in Helingabalo, c. 30. Sybariticum missum semper exhibuit ex oleo et garo: quem quo [orig: quô] anno [orig: annô] Sybaritae repererunt, perierunt. Plura de Sybaritis, apud Salmas. ad Solin.

SYBARIS [3] quae Cochile, teste Barrio [orig: Barriô], et Sabaro teste Mazzella [orig: Mazzellâ], fluv. M. Graeciae, ex sinib. Brutiorum apud Muranum oriens, ac in sinum Tatentinum non longe a Crathi fluv. sese exonerans, Ferrar. Oritur ex Apennino, in Calabria citeriore et in Sinum Tarentinum se exonerat, Baudrand. Eius aqua oves et boves nigros facit, sicuti contra Crathis albos. Plin. l. 31. c. 2. Aristotel. in Mirandis: *(o me\n ou)=n *su/baris2 tou\s2 pi/nontas2 a)p' au)tou= pturtikou\s2 ei)=nai poiei= o( de\ *kra=qis2 tou\s2 a)nqrw/pous2, loume/nous2. Idem habet strabo l. 6. Pythagoras apud Ovid. Met. l. 15. v. 315.

Crathis, et huic Sybaris nostris conterminus arvis,
Electro similes facium auroque capillos.

SYBOTA numeri plural. Sivita Sophiano, portus et oppid. Epiri et insula apud Leucimnam promuntor. Corcytae insul. in ora orientali. Aliam insulam huius nominis Plin. l. 4. c. 12. ante Leucadiam locat. Apud illam ingens pugna navalis inter Corinthios olim et Corcyraeos fuit, teste Xenophonte.

SYBOTAS Rex Messeniorum, excepit Dotidam; quo [orig: quô] tempore Agesilaus et Lycurgus Legrslator Spartanis, Pompus vero Arcadibus unperabant. Illi successit Phinta. Pausan. Messeniacu.

SYCALLIS vide Fricedula. SYCAMINON urbs Phoenicum, Idem. In Palaestinae confinio inter Ptolemaidem ad Boream et Caesaream ad Austrum utrinque 20. mill. pass. Locus nunc Capo Carmelo Nigro. Solebant hi malas cerulsa [orig: cerulsâ] aliisque unguentis fucare. Unde Calaihum Sycaminorum in mala habes. Proverb. apud Arisrot.

SYCAMINUM Graece *suka/minon, oppidulum olim Boeotiae, Oropo [orig: Oropô] haud procul, in ripa Asopi, hodieque vicus est satis grandis, incolis Sycamino aut Scamino appellatus, in quo Graeci complura habent templa, inter quae unum Agiol Saranda, h. e. XL. Sanctorum, Panagta alterum, tertium Agios Elias, i. e. Sancti Eliae, antiquis Inscriptionibus referta, uti docet Iac. Sponius Itinerarto Graeciae Part. 2. p. 318. Alias *suka/minon Graecis morum est, anriquis et morus arbor et fructus arboris *suka/minos2, quomodo in Pandectis Florentinis morus Aegyptia, vide infra, appellatur. Hinc Artiti Scurrae versus in Sullam,

*suka/minon e)sq' o( *su/llas2 a)lfi/tw| pepasme/non.
Morum est Sulla polenta sparsum:

quo [orig: quô] eius crudelitatem perstrinxit, quod alba [orig: albâ] corporis cute, et sub caudido vultu cruentum et sanguinarium animum regetet. *suka/minos2 vero a)gri/a iisdem rubus est, cuius fructum mo/ron vocari Phanias Etesius apud Athenaeum ait. At *suka/minos2 *)agupti/a, surgenetis arbor est, quam a mori similitudine alii suka/minon vocitant, alii sukh=n, Ficum, quod fructum edat ficui similem: alii rursus composito [orig: compositô] nomine suko/moron, quasi Moroficum; de quibus arborum generibus, vide prolixe disserentem Salmas. ad Solin. p. 459. et seqq. ut et de Sycomoro hic [orig: hîc] infra.

SYCEUS unus Titanum, quem fugientem Tellus mater suscepit, et inde ficum protulit.

SYCHEUM oppid. Arabiae Felicis littorale, ubi Ambra nascitur. Symeon Sethi.

SYCINNUS Servus Themistoclis et eiusdem liberorum Paedagogus, ad Xerxem specie benevolentiae missus, ut indicaret, fugere Graecos, et Xerxem ad dimicandum in angusto mari commoveret. Fuit praeterea Eunuchus. Vide Poylaen. l. 1. c. 30. n. 2. p. 41.

SYCITES Bacchus dictus est a)po\ tou= sukw=n, quod is non solum vini sed etiam sicotum, et fructum prope omnium fucrit invenrot. Hesychio vero non est *suki/ths2 sed *sukea/ths2.

SYCOMOROSY vellicans Amosi c. 7. v. 14. Neque Propheta etam, neque Prophetae filius, sed bubulcus, vellicans sycomoros, uti Hieronym. reddit, LXX. kni/zwn suka/mina, pro Hebraeo, [gap: Hebrew word(s)] boles schikmim ; idem est, ac infimae sortis homuncio et in re tenui natus, ita ut miseram vitam patco [orig: patcô] et frugali victu aegre sustinuerin. Sycomori scil. agrestes afferunt ficus, quae, si non vellicentur, amarissimas cariculas faciunt, Hieronym. unguibus proin ferreis vellicari, Theophrastus Hist. l. 4. c. 2. seu, ungue vel ferro [orig: ferrô] scalpi, debere, Dioscorides habet l. 1. tumque demum maturescere. Nempe lacrimam extrahere vere oportebat, priusquam fructum ederet, Salmas. ad Solin. p. 1285. Unde Plin. l. 13. c. 7. Ficus est praedulcis sine granis interioribus, perquam soecundo [orig: soecundô] proventu,

scalpendo tantum ferreis unguibus, aliter non maturescit. Interim a)/trofos2 et kakosto/maxos2 hic fructus est et facile corrumpitur, ut Dioscorides et Aetius tradunt. Ex eodem in Syria pavein consici, evius esu capilli defluant, legas apud Athen. l. 3. Itaque non videtur magnae rei; unde Prophetam, qui sycomoros vellicando, seu ficus colendo, vitam sustentare cogebatur, non in lauta re natum fuisse oporret. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 39. et supra in voce Caprisicus Non enim solum in Aegypto, vide supra: sed et in Iudaea, provenisse id arboris, ex c. 19. Lucae discimus, ubi sukomore/as2 nominatim sit mentio v. 4. Praecurrens igitur (Zachaeus, quod statura [orig: staturâ] parvus esset) a)ne/bh e)pi\ sukomwrai/an, ascendit in sycomoram, ut eum (Iesum) videret etc.

SYCOPHANTAE Graece *sukofa/ntai, dicti sunt Athenis, qui ficus aliis surripientes indicarent, teste Festo [orig: Festô], vel qui ficus ex urbe exportantes proderent, ut habet Plut. de Curios. a ficuum delatione. Lex enim erat in ea Civitate. Ficus Athenis alio ne importanto, cuius saepe meminerunt Graeci in suis commentarlis: interque eos Interpres inprimis Comici ad Plutum et alibi, Ister quoque in Atticis etc. Sam. Peiitus Comment. in LL. Atticae l. 5. tit. 5. Qui igitur contra legem delinquentes ob parvulum lucrum persequebantur, Sycaphantae sunt dicti. Vox dein translata ad denotandos Auscultatores seu Delatores quoscumque, invisissimum hominum genus, qui in Principum inprimis Aulis locum inveniunt, uti supra vidimus, de variis gentibus, Romanis praecipue, in voce Auscultatores. Apud hos enim rabies ista, cum iam ante sensim grassari incepisset, caput tandem sub Tiberio inperimis extulit, teste Sueronio [orig: Sueroniô] in Tib. c. 61. ubi ab Imperatore decreta accusatoribus praecipua praemia, nonnumquam et testibus, neminique delatorum sidem abrogatam, refert: liberrime indignante Seneca de Benef. l. 3. c. 26. Vitellius dein in Mathematicis inprimis deferendis, autem illis praebuit, Sueton, in eo c. 14. summo [orig: summô] vero stulio [orig: stuliô] eos affectavit Domitianus, c. 12. dum bona vivorum et mortuorum usquequaque quolibet et accusatore et crimine corripiebantur: de cuius temporis iniria et nimia apud sceleratum Principem horum hominum libertate, graviter conqueritur Plin. in Panegyr. Traiani. De eodem Iuvenalis, Sat. 1. v. 33.

--- -- Et post hunc magni delator amici,
Et cito rapturus de nobilitate comesa
Quod supcrest, etc.

Et haec quidem Tyrannide iam confirmata [orig: confirmatâ]: Initio [orig: Initiô] vero Principatus siscales calumnias magna [orig: magnâ] calumniantium poena [orig: poenâ] repressit, serebaturque vox eius: princpes, qui delatores non castigat, irritat, Sueton. in Domitian. c. 6. Unde Martialis, l. Spectac. Epigr. 4.

Turba gravis paci, placidaeque inimica quieti,
Quae semper miseras sollicitabat opes:
Traducta est Gyaris. ----

Contra Titus eiusdem stater, flagellatos per arenam egit, Sueton. in eo, c. 8. Eosdem Pertinax urbe expulit: Gordianus partim patibulis suffixit; partim exilio [orig: exiliô] multavit, Opilius Macrinus, si non probarent obiecta crimina, capite multabat, si probarent, oblato [orig: oblatô] praemio [orig: praemiô] infames dimittebat, Iul. Capitolin. in eo, c. 12. i. e. ex lege Rhemnia K. notam frontibus eorum candenti ferro [orig: ferrô] imprimebat. Traianus e medio sustulit, etc. Honorii inprimis tempora laudata, de quo Claudian. l. 2. de laudibus Stiliconis, v. 119.

Denique non dives suo [orig: suô] te pro rure paterno,
Vel Laribus, pallet; non Insidiator oberrat
Facturus quemcumque reum. ----

SYCOTINA Aloe recentioribus dicta est, quae vererib. Graecis h(pati\s2 vel h(pati\tis2, hepatis seu hepatica. *sukwton enim pro iecore infima Graecia dixit, quod priscis proprie notabat iecur anseris vel porculi ficis pasti solum, latine Ficatum, Gall. Foye. Inde itaque Sycotina Aloe, Gllis Sycotin, aloe medicamentaria scil. non aromatica, quae quod optima afferretur e Sycotora Indiae Insula, ei hoc nomen conciliavit, no, ut volunt Arabes, ab Insul. nomen accepit. Vide Salmas. ad Solin. p. 1055. et 1319. ubi Aloen hanc cum Xysaloe, seu aloe odorata confundentes, pluribus refellit.

SYDERIS fluv. Parchiae; seu Mediae, in Caspium mare influens, quod inde Hyrcanum incipit appellati, Plin. l. 6. c. 16.

SYDYK pater Dioscurorum. Eusebius, Praepar. l. 1. *)ek tou= *sudu\k *dio/skouroi, h)\ *ka/beiroi, h)\ *koru/bantes2, h)\ *samoqra=kes2. Ex Sydyk Dioscuri, seu Cabiri, seu Corybantes, seu Samothraces orti sunt. Est autem Sydyk, secundum Theologiam Sanchuniathonis ibi loquentis, Iuppiter. Vide Ioh. Marshamum, Canone Chron. Sec. 1. ubi de Thoth Mercurio. Diis Cabiris, nec non hic [orig: hîc] voce Cabiri, Esmunus, it. Samothraces etc.

SYEDRA urbs Isauriae, Steph. Sydre Straboni, l. 14. Pamphyliae adscribet Eustathius. Potius urbs Ciliciae Trachaeae, Steph. *kiliki/as2 traxei/as2, *korakh/sion, *su/edra. Straboni *sudrh\, l. 14. Eius meminit Florus de Pompeio, l. 4. c. 2. pulsus Syedris, deserto [orig: desertô] Ciliciae scopulo [orig: scopulô]. Et Lucan. l. 8. v. 258. de eiusdem fuga loquens,

--- -- sequitur pars magna Senatus
Ad profugum collecta Ducem: parvisque Syedris
Quo portu mittitque rates, recipitque Selinus.

Uti veram lectionem his locis restituit Salmas. qui etiam apud Strabonem, d. l. *su/edra reponit. Vide eum ad Solin. p. 771.

SYENE vulgo Asna, teste Io. Leone, urbs Aegypti extrema, in Aethiopiae confinio ad Nilum, olim Romani Imperii, sient et nunc Turcici, terminus, inter Alexandtiam Aegypti ad Arctos 570. et Meroen ad Austrum 962. mill. pass. teste Plinio [orig: Pliniô], l. 2. c. 73. Sed apud Strabon. abest a Meroe 3000. stad. et apud Antonin. ab Alexandria [orig: Alexandriâ] 600. mill. pass. a Memphi 160. schoenis, a Thebis 60. Ovid. Ponticor. l. 1. eleg. 5. v. 79.

Quid tibi, si calida [orig: calidâ], prosit, laudere [orig: laudêre] Syene,
Aut ubi Taprobunen Indica tingit aqua?

*pollh( e)n i(stori/ais2 (inquit Scholiastes ad v. 223. eiusdem Dionysit ) h( *suh/nh, a)po\ *suh/nou tino\s2 ou(/tw klhqei=sa, e)n h(=| kai\ fre/ar ei)=nai/ fasi ta\s2 qerina\s2 toi=s2 enei= diashmai=non tou= h(li/ou tropa/s2. o(/pou kai\ a)/skioi kata meshmbri/an ei)sin oi( w(rologikoi\ gnw/mones2 dia\ to\ u(pokei=sqai tou\s2 to/pous2 tou/tous2 tw=| tropikw=|. Amm. marcellin. l. 22. Dein Syene, in qua Solstitii tempore, in quo Sol aestrevum Austrinus cursum extendit, recta omnia ambicntes radii excedcre ipsis corporibus non sinunt. Inde si stipitem quisquam sixerit rectum, vel hominem aut arborem viderit stantem, circa lineamentorum ipsas extremitates contemplabitur umbras absumi. Heliodor. Aethiopic. hist. l. 9. *)edei/knusai de\ kai\ tou\s2 tw=n w(ronomi/wn gnw/monas2 a)ski/ous2 kata meshmbri/an o)/ntas2, th=s2 h(liakh=s2 a)ktinos2 kata tropa\s2 qerina\s2 e)n toi=s2 peri\ *suhnhn ei)s2 a)kri/beian kata korufh\n e)stame/nhs2, etc. Lucan. l. 2. v. 587.

Is loca continuo [orig: continuô] Solis damnato vapore
Irrorat, populisque salus sitientibus errat,
Per Meroen, Blemyasque feros, atramque Syenen.

Obiter emenda Sephanum: *suh/nh, inquit, *ai)gu/ptou kai\ *(aiqiopi/as2 e)pi\ tw=| *nei/lw|. Lege metacu\ *ai)g. kai\ *ai)q. Nic. Lloyd. Hodie Asua ut dictum, urbs est Aegypti superioris in praefectura Girgii, 450, mill. pass. ab Alexandria in Meridiem, 200. ab ora proxima Sinus Arabi in Occasum, uti 480. in Ptolemaide Ferarum. Baudrand. Addo, quod in ea tres sub Romanis cohortes olim praetendebant. Unde vetus Auctor Vitae Iuvenalis, Poetam hunc, per honorem militiae, quamquam octogrenarium, urbe summotum, missumque ad praefecturam cohortis in extrema parte tendentis Aegypti, dicens, Syenen omnino intelligit, quae in fine Imperii et extrema Aegypti parte sita erat. Factum id autem, Domitiano [orig: Domitianô] imperante, quod in Paridem Pantomimum versus quosdam composuit, Salmas. ad Solin. p. 449. qui plura de nobili hac urbe ibidem passim. SYENES sive urbis sive regionis in Ponto, meminit Val. Flacc. l. 6. Argon. v. 75. At Ianus Gebhardus ait, Syenes viri nomen esse ac Ducis, gentis Hylaeae.

SYENITES apud Diodorum sic. ubi de monumento Regis Olymaudae, haud longe a Thebis, In introitu autem statuas esse tres, ex uno omnes lapide Memnonis Syenitae, ut vulgo legitur: nonnullis Statuarius est, Memnon Syenita dictus, cuius opus tres illas statuas esse volunt. Sed ex uno lapide Syenite caesas et factas legendum esse, docet Salmas. ad Solin. p. 475.

SYENESIUS Cilix, una cum Labineto Babylonio, pacem inter Alyattem Lydorum et Cyaxatem Medorum Reges, fervente praelio [orig: praeliô] Solis defectu territos, conciliavit, apud Herodorum l. 1. c. 74. Vide Alyattes, Aryenis, Cyaxares. labinetus, Scythae.

SYENNESIS Ciliciae satrapa versutissimus, qui Cyro Iuniori, cum copiis provinciam suam intranti, idoneos Cilieum et alterum ex siliis in commilitium addidit: alterum vero siliorum, mente ambigua [orig: ambiguâ] eventum belli speculaus ad Artaxerxem clam misit, conata Cyri detecturum, simulque se excusaturum, quod vi in partes fratris pertractus, occasione autem paratus sit eum deserere Aeraxerxique se adiungere.

SYESSA tugurium quoddam in Lycia [orig: Lyciâ], a vetula quadam Syessae, quae Latonam excepit. Gentile Syessaeus, et Syesseus. Item urbs Tyrthenorum. Gentile Syessenus, Steph.

SYGAROS insula in sinu Arabico, in qua nulli sunt canes, atque aliunde importati, circa litora moriuntur, Plin. l. 6. c. 28.

SYLAEI populi vel montes, prope Sucos montes, in sinibus Thraciae, apud St. Diaconum. in vita Steph. iun.

SYLBURGIUS Wetteravia [orig: Wetteraviâ] Germanus, praenomine Fridericus, in revidendis et emendandis Graecis Latinisque Scriptoribus, quos Wechelius et Commelinus typis edebant, occupatissimus, ipse quoque compluta edidit, ac inter alia Poemata [orig: Poëmata] Graeca. Obiit Heidelbergae A. C. 1596. nondum senex, sed assiduitate laborum fractus. Melch. Adami Vit. Philosoph. Eius scripta recenset in Elogiis Anton. Teissier, Part. 2.

SYLINA insula ultra Britanniam, Sulp. Severus. Sunt qui ea [orig: eâ] insula [orig: insulâ] Sorlingas, vel Sylley putant denotari. SYLIONES opuli Chaoniae, Steph.