CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

THALAMUS Graece *qa/lamos2, item qala/mh: quae tamen sic distinguit Ammonius, ut qala/mai proprie sint delubra Dioscurorum, imo omnium Deorum interiores cellae, Dearum praeprimis, quae alias kalu/bai, pastois2 i. e. velis plumario [orig: plumariô] opere varieg atis clausae, de quibus vide supra in vocibus Calyba, Oecus, Pastophori etc. *qa/lamoi vero de hominibus dicantur: quod tamen discrimen non est perpetuum, cum et Dearum calybae qa/lamoi appellentur passim. Est autem Thalamus proprie, remotissima pars aedium,

Uti ait Statius, Achilleid. l. 2. v. 77. alias *do/mos2 Graecis, item oi)=kos2 et parqenw\n; inde *numfiko\s2 oi)=kos2, seu Nuptialis oecus, in quem e virgineo thalamo transmittebantur, ut loquitur vetus eiusdem Schol. ad Theb. l. 4. v. 751. Novis enim nuptis conventuris novi fiebant thalami, i. e. tori, instar conclavium exstructi, idque singulari artificio [orig: artificiô]. Claudian. Nuptiis Honorii, v. 214.

---- alii thalamum docto [orig: doctô] componite textu,
Stamine gemmato [orig: gemmatô], picturatisque columnis
Aedificetur apex ----

Componebantur autem instar tentoriorum, ut nunc etiam. Unde skhnopagei=s2 dicti Poetae veteri, apud Suidam:

Quam in rem vide Casp. Barthium, ad Statium, d. l. alibique passim. Apud Hebraeos Nuptialis Thalamus dictus est [gap: Hebrew word(s)] Chuppa, cuius vocis haec primaria notio est, ut scil: interiorem illum domus recessum seu thalamum noter, in quem Deductio nuptialis ficeri solebat. Quo [orig: Quô] proin significatu occurrit in Bene dictione Sponsalium, in ea gente usitata, qua [orig: quâ] inter alia gratias Deo agunt, quod incestu interdicto, uxores tam Thalamo [orig: Thalamô] (ubi vox Chuppa) quam Sponsalibus coniunctas sibi permiserit: adduntque, Benedictus qui sanctificavit populum suum Israel per (chuppa) Thalamum et Sponsalia; Vide Gemar. Babylon. ad tit. Chetuboth, c. 1. fol. 7. Quae postrema verba Genebrardus in sub iunctis Chronol. p. 73. sic vertit, Permittens ductas in matrimonium inter ventu tori genialis et consecrationum coniugalium. Et haec, ut dictum, primaria significatio vocis, tum in ipsis complendis nuptiis, tum in earum celebratione. Alias, usurpatur etiam to\ [gap: Hebrew word(s)] Chuppa, pro velamine Sponsorum, quo [orig: quô] velut flameo [orig: flameô] capita eorum obtegi: item pro tentoriolo illo, quo [orig: quô] obumbrari, in ipsa Benedictione Nuptialis Sponsi consuevere [orig: consuevêre]. Quemadmodum vicissim vox [gap: Hebrew] , proprie Velamen nuptiale denotans, etiam pro ipso Thalamo coniugali nonnumquam sumpta reperitur. Idem Thalamus etiam [gap: Hebrew word(s)] Cheder dicitur Ioelis c. 2. v. 16. ubi Thalamus eiusmodi memoratur, idque quatenus tempus nuptialis celebrationis spectat, Exeat seu exibit Sponsus e cubiculo suo et Sponsa e Thalamo suo. Quibus in verbis Sponsae tribuitur Chuppa, quod vocabulum plerumque fere semper pro thalamo, in quem sollennis deductio facta est, usurpari diximus et Cheder Sponse. Verum quidem, Chuppa, a verbo [gap: Hebrew] deductum, quod obtegere denotat, ex natura sua locum, quo [orig: quô] obteguntur seu occultantur Sponsi, significare adeo que thalamum seu pasto\n (quod habent Hellenistae, vide infra ) in quem ad concubitum Sponsorum deductio fiebat; Cheder vero cubiculum seu conclave denotare: Sed in idem plane ita recidunt. Chaldaei etiam [gap: Hebrew] et [gap: Hebrew] vocavere [orig: vocavêre]. In hnnc itaque Thalamum deductio fiebat, sicque Sponsa omnimoda [orig: omnimodâ] ratione perfecta uxor regulariter habebatur: et Sponsi ex eo, tum splendidis vestibus, tum nuptialibus comitum officiis, iisque laetissimis, durante Nuptialis celebritatis tempore, ornati progressus, Soli comparatur, Psalm. 19. v. 6. Sponsis enim amici ac ministri aderant, quorum officia nuptialia Sponsis, durante illo [orig: illô] sive tridui sive septidui tempore. praestanda fuere [orig: fuêre]. Quo respicitur Math. c. 25. v. 10. Dum irent emere (Virgines fatuae) venit Sponsus: et quia paratae erant, intraverunt cum eo ad nuptias et clausa est ianua. Ubi, quod in Graeco est, ei)s2 tou\s2 ga/mous2, a Syro redditur, in domum chori, laetitiae et nuptiarum, cui etiam alibi saepius oi( ga/moi, nuptiae, nuncupatur Symposium nuptiale. Quo autem ibant Virgines hae? ei)s2 a)pa/nthsin tou= numfi/ou, in eccursum Sponsi, Syrus addit, et Sponsae, qeibus venientibus amici in occursum ibant, ui(oi\ tou= numfw=nos2, filii Thalami Nuptialis propterea dicti. Matth. c. 9. v. 15. Inter quos duo erant praecipui, videl. alter Sponsi, alter Sponsae; e quibus ille, qui Sponso, ut amicus fidelissimus, ita tempore nuptiarum officium praestaret, innuitur in similitudine illa sacra Iohannis, c. 3. v. 28. Ipsi testimonium mihi perhibetis, quod dixerim, Non sum ego Christus, sed quod missus sum ante illum. Et mox, o( e)/xwn th\n *nu/mfhn, *numfi/os2 e)s2in o( de\ fi/los2 tou= *numfi/ou o( e(s2hkw\s2 etc. Qui habet Sponsam, Sponsus est. Amicus autem Sponsi, qui stat et audit cum gaudio, gaudet propter vocem Sponsi. Hoc ergo gaudium meum impletum est. Vocis Sponsi Sponsaeque mentio tum in sacris literis sollennis, tum in ipsa, quae deductioni erat praevia [orig: praeviâ], Benedictione, vocemque mutuos coniugum seu sponsorum affectus atque exhilarati animi invicem effata indicantem denotari, dubium non est: quam audire atque observare, etiam inter primaria Paranymphorum seu Amicorum Sponsi Sponsaeque officia fuisse, indeque more nuptiali laetari eos consuevisse, certum. In Iudaea vero (alius enim in Galilaea mos) eorundem usus erat, non tantum in Deductione, sed et in ipso cubili seu Chuppa, idque tota [orig: totâ] deductionis nocte. Tametsi namque passim ferme, pudoris causa [orig: causâ], in more sit positum, ut cohabitatio etiam coniugalis, remotum ab arbitris cubile conquirat, omnesque samulos atque ipsos etiam Paranymphos et quoscumque ingredi quaelibet necessuudo permiserat, ante mittat foras, quam vel blandiri coniux coniugi incipiat, ut loquitur Augustin. de Civ. Dei l. 14. c. 18. in Iudaea nihilominus ipsi toro Coniugali Paranymphi officiose adfuerunt, ne fraus

alterutrinque de Virginitatis testimonio commirteretur. Vide Seldenum, Uxor Ebraic. l. 2. c. 7. 13. et 16. ut et supra in voce Nuptialis Deductio. Adde historiam Nuptiarum Raguelis et Sarae, Tobiae, c. 7. et 8. Occasione Thalami de velandi more Nuptiali pauca aspergam. Apud Hebraeos Velamonis duplex genus occurrit, in Nuptiis adhibitum. Alterum, quo [orig: quô] Sponsorum capita, ut Flameo [orig: Flameô], obtecta; alterum quod in ipsa Benedictione nuptiali, velut tentoriolum portatie, eos obumbrabat. Prioris mentio in Misna tit. Sota c. 9. Talm. Babylon. fol. 49. Temporibus bellicis, quae sunt insequuta, decretum est, ne prodiret (in Deductionem) Sponsa, velamine obvoluta intra Urbem. Sed Rabbini nostri postmodum permisere [orig: permisêre], ut etiam intra Urbem veiamine prodiret obvoluta. Posterius, quod in atrio Synagogae praeparari nunc solitum, an veteribus Ebraeis quoque in usu fuerit, nondum satis compertum. Solebat autem haec vestis seu pannus expandi super caput Sponsi ac Sponsae, ac tenebatur quatuor vectibus, tempore Nuptiali. Utrumque Chuppa quoque nonnumquam appellari consue visse, dictum supra. Velamina vero Sponsos ita verecundiae causa [orig: causâ] obtegere solita ex sindone aliave eiusmodi materia confecta sunt, non sine monilibus, lemniscis, aliisve id genus, pro utentium lubitu, hinc inde pendulis. Ipsum autem [gap: Hebrew] , quod in loco Misnae citato Sponsae prodeunti tantum attribuitur, velamen huiusmodi utrisque commune denotare, manifesto liquet ex utraque Gemara, ut videre est apud Seldenum. Quamvis autem, pro utentium libitu, haec velamina fiebant; tamen plerumque fastigiata seu in conum sursum desinentia, quae etiam figura tentoriolo tribuitur, confici consueverunt. Eorum usus hodieque sollennis in Ritualibus hodiernis, pro vario locorum more, memoratur, Maharil fol. 82. et Machzor Gem. part. I. fol. 336. col. 4. et 337. col. 1. Transiit, ut alia multa, Velaminis Nuptialis ritus, ad alias quoque gentes, de quibus nosalibi. De Occidentali saltem ut aliquid Ecclesia dicam, in Responso ad bulgaros Nicolai I. Pontif. Rom. Respons. 3. et Caus. 30. quaest. 5. c. 3. inter alia legimus: Apud nostrates postea Sponsalia -- foedera -- celebrantur. Et postquam arris Sponsam sibi Sponsus per digitum fidei annulo insignitam desponderit --- ambo ad Nuptialia foedera perducuntur et primum in Ecc lesiam Domini cum oblationibus, quas offerre debent Deo, per Sacerdotis manum, statuuntur, sicque demum Benedictionem et VELAMEN caeleste suspiciunt, ad eaeemplum videlicet, quod Dominus primos homines in Paradiso collocans benedixit eis dicens, Crescite et multiplicamini etc. -- Veruntamen VELAMEN illud non suscipit, qui ad secundas Nuptias migrat. Posthaec autem de Ecclesiae egressi, coronas in capitibus gestant. etc. In Archiepiscopali Bononiensi, haec verba legimus: Tunc (Annulo nempe benedicto) cingit Parochus Sponsorum colla candido [orig: candidô] aliquo [orig: aliquô] velo [orig: velô], ad instar Stolae accommodato [orig: accommodatô] et eos matrimonio iungit. In Dioecesi Leodiensi, postquam Sacerdos Sponsos copulavit, eos ad gradus altaris procumbere iubet, illisque benedicit: dein stolae e colo dependentis extremitates duas super caput Sponsi et Sponsae (quod veli vice est) ponit dicitque: Dominus vobiscum. R. et cum Spiritu tuo. Initium Euangelii Iohannis, et post laudes aliquot ac preces, faciendo super eos signum crucis, dicit Benedictio Dei Patris et Eilii et Spiritus Sancti descendat super vos et maneat semper. Aspergit postea Sponsum et Sponsam, aqua [orig: aquâ] benedicta [orig: benedictâ], et illum pimo, dein hanc Altare reverenter osculari facit, sicque domum remittit in pace. In Formula vero, quae est Ecclesiae Argentinensis, in Agendis eiusdem ab Iohanne Episcopo edita [orig: editâ], Coloniae, A. C. 1590. Sacerdos partem Stolae Sponsorum manibus circumvolvit, dicitque, Ideo Matrimonium per vos contr actum confirmo, ratisico et benedico: in nomine Patris et Filli et Spiritus S. Amen. In Sacerdotali, quod Venetiis prodiit A. C. 1576. Velum unicum inducitur Sponsorum spatulis, ad altare procumbentium. In Anglia olim prostratis Sponso et Sponsa [orig: Sponsâ] ad gradum Altaris, extendebatur super eos pallium, quod tenebant 4.Clerici per quatuor cornua, in superpelliceis, nisi alter eorum prius esset dispensatus ac benedictus: tunc enim non habebatur pallium super eos, nec dicebatur Sacramentalis Benedictio. Etiam cum mutuo interrogabantur Sponsi et mulier respondebat, Volo: dabatur illa a Patre suo, vel ab Amicis, Sponso, et habebat, si vidua esset, manum velatam (Virgo vero discoopertam) quam Sponsus recipiebat, in Dei side etc. Vide denuo Seldenum, lib. cit. passim inprimis c. 15. ut et infra ubi de Velandiritu: Ut et quae supra [orig: suprâ] diximus, voce Alkova, item ubi de Lecto nuptiali. Vocis origo, a)po\ tou= qa/llein, florere, virescere, germinare. etc.

THALASSAR et THELASSAR regio Syriae, Es. c. 37. v. 12. Latine suspensio, vel tumulus principis, aut suspendens canticum, vel tumulus canentis.

THALASSIARCHUS vulgo Admiralius, de qua voce, ex Spelmanni Glossario Archaeol. pauca haec aspergere lubet. Ex Arabici et Graeci connubio vox orta videtur, namque Arabicum amir, princeps, praefectus, *(/alios2 Graecis marinus est: ut sic Praefectum marinum denotet. Reperitur in Orientali Imperio vox perspicue, de Magistratu navali, non autem summo illo, cui hodie id nominis opponitur, sed de subordinato quopiam eius praefecto (quem tunc magnum Ducem appellabant) eiusque vicario i. e. Magno Drungario classis inservienti. Vide Curopal. in Officialibus Aulae Constant. Sed haec ipsa appellatio communis etiam fuit terrest ribus Principibus. Babylonis enim tyrannum Amiralium vocat Huntindoniensis, qui sub Stephano Rege floruit A. C. 1148. et Sigeberti Auctuarius. Imo occurrit apud Monstreletum Arcubalistariorum Admiralius, i. e. Praefectus. Verum hic terrestris Admir alius solis Turcis et Asiaticis innotuit. Marini in Orientali Imperio prima mentio deprehenditur. Hinc enim ad Italos Siculosque transmigrasse [orig: transmigrâsse] videtur nomen Admir alii. Gallis inde porrectum, qui in navalibus praeliis Italis plerumque usi sunt Praefectis, ad Anglos tandem pervenit, sed confecta [orig: confectâ] iam Hierosolymitana [orig: Hierosolymitanâ] militia [orig: militiâ]; incognita enim Admir alii vox illis mansit usque ad Eduardum I. sed nec tunc pro Thalassiarcho. Sensim tum peregrinus hic titulus tribui coepit Praefectis classicis, dum nec adhuc perpetuus quis esset, aut universalis rei

maritimae administrator. Perpetuus enim nullus olim fuit in hoc munere, sed ex arbitrio Regis, aut annuus aut biennalis, aut paulo diuturnior: aliquando ne semestris quidem, sed veluti repentinae alicui expeditioni datus: dictus saepe non Admiralius maris sed flottae navium, i. e. classis. Classis autem Admiralius nemo salutabatur, qui non denis praeficeretur navibus, quod a Genuensibus primo latum. Primus qui universali nomine Admir alius Angliae dictus est, fuit Richardus fil. Alani iunior, Comes Arundelliae et Surregae, hoc [orig: hôc] munere, et titulo [orig: titulô] donatus, d. 10. Sept. Anno [orig: Annô] 10. Richardi II. Causarum vero nauticarum coguito et Forum rei marinae, quod hodie Curiam Admir alitiatis vocant, Admiralio primum illuxit, sub Eduardo III. Seriem Admiraliorum, qui in Anglia floruere [orig: floruêre], exhibebimus infra ex praefato auctore. Apud Gallos vix antiquior Admiralii institutio, cum vox capitur de summo stationarioque Magistratu, qui universae marinae Reip. praeest, suoque [orig: suôque] foro [orig: forô] et amplissima [orig: amplissimâ] iurisdictione, tam in causis civilibus iudicandis, quam in classe regia gubernanda insignitur. Et probabilis sententia eorum est, qui primum apud Gallos Admiralium faciunt, vel Enguarrantum Dominum de Caccy, sub Philippo III. filio S. Ludovici, A. C. 1280. vel Americum Vicecomitem Narbonensem, sub Iohanne Rege postquam nempe Galliae Rex, Iohanni Anglo Normanniam aliosque Galliae tractus maritimos, ob Arthuri, Ducis Britanniae caedem abstulisset. A Principibus Hispaniae Christophorum Columbum, ob egregie expeditam navigationem, Admir antis, quod idem, titulo [orig: titulô] donatum refert Munsterus, Cosinograph. l. 5. c. 159. Huic Magistratui si nomen a Romanis peteretur, magis congruum id videtur, quod offert Cicero, in Ep. 7. ad Atticum l. 11. cum ait: Vult me Pompeius esse, quem tota haec maritima ora habet e)pi/skopon, speculatorem et custodem. Quemadmodum autem apud Romanos, qui orae maritimae prospiciebat, Episcopus, sic idem Athenis appellatus est *)apo/s2olos2, Apostolus, a)po\ tou= stolou= etc. Nic. Lloyd. Vide supra voce Amir, item Megaducas, aliquid etiam voce Satrapa, qua primitus Maris praefectum apud Persas denotatum diximus.

Richardus filius Alani, Comes Arundel. et Surregiae. An. 10. Richardi II. Eduardus Comes Rutland. et Corcagiae, An. 15. Richard II. Ioh Beaufort Comes Somerseti, An. 21. Richardi II. Thomas Percey, Comes Wigorniae, An. 22. eiusdem. Thom. Lancastrius Regis Henrici IV. filius. An. 6. Ioh. Beaufort praedictus, An. 8. Henrici IV. quo [orig: quô] tempore iurisdictio Admiral. magnum accepit incrementum. Edm. Holiand, An. 8. Henrici IV. Thom. Beaufort, An. 9. Henrici IV. Ioh. Lancastrius, An. 4. Henrici VI. Ioh. Holland, An. 14. Henrici VI. Wilh. de la Poole, An. 25. Henrici VI. Henr. Holland, An. 28. Henrici VI. Rich. Nevil. An. 1. Eduardi IV. Wilh. Nevil. An. 1. Eduard IV. Wilh. Nevil. An. 2. Eduardi IV. Richardus Dux, frater Regis. Richardus Nevill, Comes Warc. Richardus Dux Glocestriae, An. 11. Eduard. IV. Ioh. Howard, An. 1. Richardi III. Ioh. de Veer, Comes Oxon. An. 1. Henrici VII. Eduard. Howard, An. 4. Henrici VIII. Thom. Howard. An. 5. Henrici VIII. Henricus fil. Nothus Henrici VIII. An. 17. Will. Fitzwilliam, An. 28. Henrici VIII. Ioh. Russel, An. 32. Henrici VIII. Ioh. Dudley, An. 34. eiusd. Th. de S. Mauro, An. 1. Eduardi VI. Ioh. Dudleius, An. 3. Eduardi VI. Eduard. Clinthon. An. 4. Eduardi VI. Will. Howard, An. 1. Mariae. Eduard. Clinton, An. 3. Mariae. Carolus Howard, An. 27. Elizabethae. Georgius Buckingham An. 16. Iacobi. Rupertus Princeps Palatinus, sub Carolo II. Iacobus Dux Eboracensis Caroli II. Regis frater. Reliquos, alicuius tantum Regni partis, Borealis puta, Meridionalis vel Occidentalis, duarum extremarum inprimis Admirallos vide apud eundem Spelmannum.

THALASSIO seu THALASSIUS carmen Nuptiale, apud Romanos, vide supra Talassio. Alias qala/ssios2, marinus: unde qalaassi/ths2, primum genus hyacinchi, de quo Salmas. ad Solin. p. 1107. et thalassites genus vini falsi, apud Plin. l. 14. c. 8.proprie vero qala/ssion, quod in mari nascitur, propius terram aut littora; sicut po/ntion seu pela/gion, quod in alto, vide eundem Salmas. ubi modo p. 1146. ut et supra, in voce Mare.

THALASSIUS [1] Deus nuptiarum, vel vox nuptialis, ut quidam volunt, qua [orig: quâ] se ad operas domesticas duci novae sponsae admonebantur; qala/ssion enim Graeci lanificium vocant. Originem exponit. Liv. l. 1. c. 9. Sed prolixius Plut. in Romulo. Catull. in Epithalamio Iuliae, c. 62. v. 132.

THALASSIUS [2] Comes sub Constantino et filiis eius: gratus Constantino, quod Arianismo adhaereret, variis negotiis ab eo adhibitus, illius quoque nomine Concilio Sirmiensi interfuit, Ammian. Marcellin. l. 14. et 22. qui eum praefectum praetorio fuisse refert; Athanas. Ep. ad Solit. et Apol. ad Const. Scripsit Historiam sui temporis. Zosim. l. 2. Suidas in qeo/filos2. Epiph. haer. 71. Voss. de Hist. Gr. l. 4. c. 20.

THALASSUS Iuppiter, *qala/ssios2 zeu\s2, Sidone olim cultus, occurrit apud Hesychium *q. an idem cum Belo, apud eundem, *bh=los, *ou)rano\s2 kai\ *zeu\s2 *poseidw=nos2 ui)(o/s2, Belos, Caelum et Iuppiter Neptuni filius in B. Vide Ioh. Marshamum, Canone Chron. Sec. 1. ubi de Mene, Hammone, Belo.

THALASSIUS [3] Monachus, Maximi martyris familiaris, floruit An. 650. Scripsit, de Sincera Charitate, ac vera continentia: de Regimine mentis. Vixit in Africa, et scripsit Graece.

THALASSOCRATIA Latin. Maris Imperium. Huius primum auctorem Minaem facit Thucydides, qui eum Imperio Maris Carici, postea Graeci dicti, longe lateque potitum esse, Insulas Cycladas sub ditione tenuisse, et in plerasque primum coloniam deduxisse, piratas e mari sustulisse, ac constituta [orig: constitutâ] eius classe, maria ulturo citroque liberius navigari coepisse, ait, l. 1. Tantum interest humano generi, ut penes unum harum rerum summa consistat. Qualis autem fuerit Minois classis, hinc conicere liceat, quod Daedalus, ab eo fugiens, omnium primus velificatus sit: et Aminocles Corinthius post annos ferme 600. i. e. 300. circiter annos ante finem belli Peloponnesiaci, primus triremes quatuor Samiis fabricaverit: postque annos inde 40. pngna navalis vetustissima inter Corcyraeos et Corinthios commissa sit, Idem, ibid. Post Minaem multos populos qalassokratou=ntas2, ex Casotore Rhodio, recenset Euseb. in Chron. Lydos, Pelasgos, Thracas, Rhodios, Phrygas, Cyrios, Phoenices, Aegyptios, Milesios, Cuares, Lesbios, bios, Rhocaeenses. Thucydides praefatus Ionum meminit, Polycr atis et Phocaeensium: e quibus Polycrates Samius erat et Minae recentior annis 750. primus Graecorum, qui post Minaem qalassokrate/ein e)penoh/qh, animum induxit, ut mari potiretur, Herodoto, l. 3. c. 122. Post quae, Romani hoc [orig: hôc] iure freti pacem, Carthaginiensibus ea [orig: eâ] lege concesserunt, *ta\ makra\ ploi=a paradou=nai pa/nta plh\n de/ka trihout=n. *po/lemon mhde/ni tw=n e)/cw th=s2 *libu/hs2 e)pefe/rein kaqo/lou, mhde\ tw=n e)n th=| *libu/h| xwri\s2 th=s2 *(rwmai/wn gnw/mhs2, Polyb. l. 15. Livius vertit, Ut naves rostratas, praeter Xtriremes traderent, bellumve neque in Africa, neque extra Africam, iniussu Pop. Rom. facerent, l. 30. c. 37. etc. Vide Ioh. Marshamum, Can. Chron. Sec. XI. ubi Edgarum Anglo-Saxonum Regem Minoem Britannicum indigitat, et supra voce Mare.

THALES Milesius, Examii e Cleobulina filius; natus Olymp. 36. Cadmum Agenoremque inter Maiores habuit. Auctor Sectae Ionicae, primus e 7. Graeciae sapientibus quoque Physicen primus, et astrikiguae secreta deprehendit. Aquam, rerum omnium principium esse, mundum animam habere, Spiritibusque plena omnia, asseruit. Temporum vices accurate observavit, annumque in dies 365. dispescuit: quam scientiam, hactenus Graeciae incognitam, ab Aegyptiis Sacerdotibus partim, partim propria [orig: propriâ] industria [orig: industriâ] adeptus est. Croeso, quomodo absque ponte Halyn traicere posset, ostendit: Solis eclipsin primus praedixit, quae fuit A. M. 3379. contigitque durante praelio [orig: praeliô] inter Cyaxarem Medum et Alyatten Lydum. De qua sic Herodot. l. 1. c. 74. Bellum quinquennale inter Medos Lydosque conflatum eventu vario [orig: variô]: semel etiam noctu pugnatum est. Sexto [orig: Sextô] demum anno [orig: annô] signis collatis, quum aequo [orig: aequô] Marte certarent, inter pugnandum contigit, ut dies repente in noctem, ctem verterctur. Hanc diei immutationem Thales Milesius Ionibus praedixit annum hunc ipsum praefiniens -- Tam Lydi, quam Medi, diem noctescere videntes, a pugnando desitierunt, et ad pacem propensi --- foedus sanxerunt, ac Alyattes filiam Aryerim Astyagi Cyaxaris filio nuptum dedit, Mutuum delingendo sanguinem, sancitum est foedus etc. Quod factum anno [orig: annô] 4. Olymp. 45. cum Thales ageret aetatis annum 43. vult Petavius; anno [orig: annô] regni Cyaxaris 38. Nabonassatis 151. addit Matshamus, Canone Chron. Sec. a diluvio XVIII. Vide quoque de hac pacevoce Syennesis. Excessit e vita, dum Gymnicum certamen spectaret, aestu ac siti lapsus, iam senex Olymp. 58. An. 209. Urb. Cond. 95. aetat. Dicebat, difficilimum esse, se ipsum nosse, facilimum alteri consulere: Felicitatem corporis in sanitate; Animi, in sapientia consistere: Deum vetustissimu, Mundum pulcherrimum, locum capacis sapientissimum Spititum pernieissimum, necessitatem validissimum, tempus esse, etc. Insuper aiebat, se trium maximarum rerum causa [orig: causâ] gratias Fortunae agere: *prw=ton me\n a)/nqrwpos2 e)geno/mhn, kai\ ou) qhri/on: ei)=ta, o(/ti a)nh\r, kai\ ou) gunh\: *tri/ton, o(/ti *(/ellhn, kai\ ou) ba/rbaros2. Vitam eius habes apud Laertium. Nonnulla etiam de eo invenies apud Plutarchum, Plin. l. 2. c. 12. Lactant. l. 3. c. 14. Apul. Flor. l. 4. Cicer. l. 1. de div. etc. Scripsit de Meteoris, de Aequinoctio, etc. It. poeta Lyricus, Cretensis, quem e Creta Solon Spartam misit, cuius odis ac poesi Spartani deliniti, animarum feritatem nimiam ex Lycurgi legibus im butam castigabant. Plut. in Solone. Thaletem vero Milesium ptimum *sofo\n dictum; Cretensem autem primum Creticis rhythmis usum, primumque ta\ u(poxrh/mata composuisse, habes apud Salmasium qui de prioris aetate, scriptis obituque satis multa congessit, ubi supra, p. 656. 843. et seqq.

THALESTRIA vel Thalesiris, regina Amazonum, quam alii Minitheam vocant, quae 35. dierum inter confertissimas gentes itinere facto [orig: factô], cum 400. mulieribus occurrit Alexandro in Hyrcania res gerenti, ut liberos ex eo susciperet: et ut visa est uterum implesse [orig: implêsse], discessisset. Strabo, l. 11. Curt. l. 6. c. 5. Aliter rem narrat Arrian. de rebus Alex. l. 7.

THALI populi Sauromatis vicini, qui Caspii maris fauces attingebant, apud Plin. l. 6. c. 5.

THALIA [1] una ex IX. Musis, a)po\ tou= qa/llein, virere, seu florere, quod

Poetarum fama nullo [orig: nullô] tempore marcescat. Horatius argutam eam appellat, l. 4. Carm. Od. 6. v. 25. Statius vero lascivam, l. 2. Sylv. 1. v. 116. Inventrix Geometriae et Agriculturae dicitur: Praesidet Comoediis, pingiturque vultu lascivo, cincta ex hedera serto [orig: sertô], larvam manu, et soccos in pedibus gestans. Sed et Thalia una ex Gratiis. Licet enim Placidius Luctat. Thebaid. l. 2. v. 284. nomina Gratiarum, Pasithea, Aglaia, Euphrosyne esse dicat; Plutarchus tamen Pasitheae loco [orig: locô] Thaliam ponit, l. Philosopho cum principibus viris esse disputandum, *)alla\ sofo\s2 h)=n o( tai=s2 xa/risi ta\ o)no/mata qe/menos, *)aglai/hn, *eu)frosu/nhn kai\ *qalei/an, to\ ga\r a)gallo/menon kai\ to\ xai=ron e)n tw=| dido/nti, Et sapuit, qui Gratiis nomina imposuit, aglaiae, Euphrosynes et Thaliae: Maior enim et purior est laetitia in eo, qui dat. Similiter, Homerus quidem Il. c. v. 269. in numero Gratiarum Pasitheam reponit, quam Papinius quoque loco [orig: locô] cit. primam sororum vocat: At Orpheus pro communi stans sententia, in Hymno Grat. ait,

*)aglai/h te, *qa/leia kai\ *eu)frosu/nh polu/olbe,
*xarmosu/nhs2 gene/teirai, e)ra/smiai.
Aglaiaque Thaliaque et Euphrosyne dives
Gaudii genitrices, amabiles.

Vide Thom. Dempster. Paralipom. in Rosin. l. 2. c. 10. et in voce Gratiae. Alias Thalia Graece qa/leia, convivium est, unde Thaliarchus, apud Horatium, l. 1. Carm. Od. 9. v. 8. de Magistro convivii, item liber Arii in quo ad foedissima carnis vitia homines excitabat, memoratus Sozomeno, l. 1. c. 20. et Athanasio, Orat. contra. Arian. Ubi tamen alii Thalea legunt, quod nomen fuit nobili scorto Romae olim, uti habes apud Dominic. Macrum, Hierolex. Sed et qali/a vel qalli/a, risus vel cistella, item saccus vel marsupium Graecis est qa/loi et qa/lia et qali/ai, folia palmea a qallo\s2, quod proprie termes olivae, inde ad aliarum arborum, ramos extendi coepit. Vide Salmas. ad Solin. p. 281. et 1169. ut et hic [orig: hîc] infra.

THALISAMUS pagus Mesopotamiae, apud Amidam urbem ab ea 40. stadiis distans. Procop.

THALLO et Auxo, inter Atheniensium Numina, para\ tou= qa/llein kai\ au)ca/nein, ab eo quod germinare ac crescere plantas facere crederentur. Franc. Rossaeus, Archaeol. Atticae l. 2. c. 1.

THALLOPHORI apud Io. Chrysostomum, Hom. 8. de Anna, Annon videtis frequenter quod, qui in urbibus versantur, pueros nuper lacte depulsos faciunt thallophoros: sunt frondiferi, seu ramos olivae aliarumque arborum manibus ferentes, ex Graeco *qallofo/roi. Apud Athenienses inprimis sic dicti sunt Senes in pompa Panthenaica ramos huiusmodi gestantes. A quibus occasione sumpta [orig: sumptâ] Chorus apud Atistophanem Vespis, de senibus loquens, ait eos, ut inutiles rebus agendis ac pompae tantum traducendae idoneos, per risum vocari qallofo/rous2.

*skwpto/menoi ga\r a)\n e)n
*tai=sin o(doi=s2 a)pa/sais2
*qallofo/roi kaloi/meqa ktl.

Vide supra ubi de Panathenaicorum Festo. Vestigium moris, apud Christianorum non paucos ad hanc usque aetatem superest: Romae abolitum ab Alexandro VII. ubi Kalendis Maii ramos virentes, in anni recentis signum, sustollere consuevere [orig: consuevêre]; nisi haec potius Maiumae Festi lei/yana fuerint. Vide Dominic. Macrum, Hierolex. Sed et in aliis superstitionibus qalloi\ adhibiti. Oedipus namque iubetur ter novem ramos oleae ambabus manibus offerre, apud Sophocl. in eo. Caducea qalloi=s2, i. e. ramis oleaginis circumvolvi solita sunt, Dinarch. in Demost. etc. Et quia qallo\s2, ut dictum, proprie Palladis ramus, ex eo Sapientiae corona constabat, quam, Miltiadi negatam, auctore Sachare Doceleo [orig: Doceleô], Themistocli dederunt, post Xerxem devictum, Lacedaemonii, Eurybiadi fortitudinis corona [orig: coronâ] collata [orig: collatâ], uti legas apud Plut. Themistocle. Sed et qallo\n coronamentum Magistratus recens creati fuisse, apud Athenienses, discas ex Platone, de LL. l. 12. plura de his qalloi=s2 vide apud Car. Paschalium, Coronar. l. 6. c. 16. ut et supra in voce Ramus, it. Osanna.

THALLUMETUS literatus Titi Pomponii Attici servus, de quo Cicer. l. 5. ad Attic. Ep. 12.

THALLUS [1] Augusto Imperatori a manu, cui, quod pro epistola prodita denarios quingentos accepisset, crura cffringi Imperator iussit, uti habes apud Sueton. in Vita eius, c. 67.

THALLUS [2] historiam Syriacam diligenter tractavit, ut auctor est Africanus, apud Euseb. l. 1. Chron. et l. 10. de Praep. Euangel. ius.meminere [orig: meminêre] Iustinus Martyr. paraen. ad Gent. Tertullianus, in Apol. Minucius Felix et Lactantius, l. 1. c. 13. et 23. Vide Castor.

THALO Cretensis, primus mares amasse [orig: amâsse] perhibetur, unde aversa Venus, lege etiam lata [orig: latâ] apud Cretenses permissa.

THALUCTAE Indiae populi apud Plinium, l. 6. c. 19. Insula in Gange est -- ultra siti -- Thaluctae. Rex horum, peditum L. M. equitum IIII. M. elephantos CCCC. in armis habet.

THALUDA Ptol., Tagazza Marmolio, ab urbe quam alluit, fluv. Mauritaniae Tingitanae in Iagath ad Occasum apud Abslam et Oleastrum promontor. ad Ortum ibi mari exceptus. Moletio vero Tafanel dicitur.

THALYSIA Graece *qalu/sia, sacra Cereri Liberoque communia: Eorum meminit Menander Rhetor, c. peri\ lalia=s2: *tw=n lo/gwn ta\s2 a)parxa\s2 a)natiqei\s2 th=| patri/di kai\ toi=s2 poli/tais2, w(/sper th=| *dh/mhtri kai\ tw=| *dionu/sw|, oi( gewrgoi\ ta\ *qalu/sia, Primitias orationum dedicans Patriae et civibus, ut Agricolae Thalysia Cereri et libero. Ab Agricolis itaque celebrantur, quibus summo Dii hi duo in pretio

fuere [orig: fuêre]. Nemper per Cererem Tellus fruges producere idonea indigitabatur: Liber autem aqua fuit, qua [orig: quâ] omnino opus Tellurem humectari, ad rerum generationem. Eadem prion Numina iunxit Virg. l. 1. Georgic. v. 7.

Quod vero de Libero dictum, aquam denotasse [orig: denotâsse]; notat Vossius, Graecis, postquam sacra recepere [orig: recepêre] Aegyptia, nomine Osiridis in *dio/nuson, uti Isidis in Cererem, converso [orig: conversô], Liberum quidem caelestem fuisse Solem: Subcaelestem vero, Aquam seu liquorem potabilem; qualis pluvia, fluvialis, fontana et putealis. Unde causa patet, cur a nonnullis Liber Lunae filius dictus sit. Ulpianus in Midiana, *)/enioi de\ kai\ pai=da *selh/nhs2 *dio/nuson kalou=si. Eo videl. attenderunt, quod Luna imperium habeat in humorem sive aquam. Vide Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 2. c. 79. et supra suis locis.

Rabbi THAM praenomine Abraham, nepos Rasi ex filia, scripsit librum Iaschar, obiit in Gallia, A. M. 4930. iuxta Rabbi Ganz in Chronologia Rabbinorum.

THAMAR uxor Her, quae ex incestu gravida gemellos pegerit, e quibus Perez, ex progenitoribus CHRISTI fuit, Gen. c. 38. v. 6. Matth. c. 1. v. 3. Filia David, quae a fratre Amnone violata fratrem ultorem habuit, 2. Sam. c. 13. v. 1. Filia Absolon. 2. Sam. c. 14. v. 27. Item urbs Syriae. Latin. palma, dactylus, consummatio, permutatio, aut amaritudo. Urbs Arabiae Felicis, Plin. l. 6. c. 28.

THAMARUS Antonin. Tamaro Mazzellae, fluv. Samnii, ex Apennino, per Saepinum, in Calorem paulo supra Beneventum influens inque Austrum decurrens.

THAMIMASADES veteribus Scythis idem fuit, qui Romanis Neptunus: Herodotus, Melpomene, *ou)noma/zontai de\ *skuqisti\ *(isti/h me\n, *tabi/qi *zeu\s2 de\ kaleo/menos2 *papai=os, *gh= de\, *)/apia. *)apo/llwn de\ *oi)to/suros, *ou)rani/h de\ *)afrodi/th *)arti/mpasa, *poseide/wn de\, *qamimasa/dhs2, Vesta Scythice vocatur Tabithi; Iuppiter autem, Papaeus; Tellus, Apia, Apollo, aethosyrus; Caelestis Venus Artimpasa; Neptunus, Thamimasades. Quem locum etiam Origenes adducit, contra Celsum, l. 6. Scythae videlicet, uti Solem et lunam; aerem et terram; sic aquam etiam colebant: Unde vero nomina ista, post tot saecula, difficile dictu est, cum ne illud quidem satis constet, utrum Herodotus ea fideliter expresserit. Fere enim ita usu venit, ut, cum nomina in aliam transfunduntur linguam, multum de genuinis deperdant, sic ut illi, unde profecta, vix ea pro suis agnoscant. Interim si de origine eorum commentari animus sit, verba sunt Vossii, non ea aliunde arcessam, quam e veteri Germanorum lingua, cui proxima erat ista Scitharum: quando ex Asiatica Scythia Europaeam vicinasque magnae Germaniae gentes durcere, validis evincere argumentis admodum proclive sit. Vide eum de orig. et progr. Idolol. l. 2. c. 82.

THAMISSA Ptol. Tamacrati, urbs Africae littoralis, Uticae proxima. Forsan pro Thinissa.

THAMMATA oppid. Palaestinae mediterraneum in Arabiae Petreae confinio Timia hodie Beniamino Tudelensi.

THAMNA [1] concubina Eliphaz. Gen. c. 36. v. 12. Latine prohibita, aut perfecta, vel consummata commotio.

THAMNA [3] civitas in tribu Iuda [orig: Iudâ]. Ios. c. 15. v. 37. Latine imago, vel figura, aut numeratio, vel numerans. Item in tribu Dan, Inter Ptolemaida et Gazam.

THAMNATH oppid. tribus Dan, inter Modin et Emmaum, Arimathiae proximum, ac Nibe.

THAMNATHSARA seu THAMNATHSARE una ex undecim Iudaeae Toparchiis, ordine quarta, in tribu Ephraim regio, praefectura et urbs maxima sita in montanis Ephraim: data est ab Israelitis Iosuae duci hereditaria, in qua habitavit et sepultus est; quae et Thamnath heres per literarum transpositionem. Latine figura, vel imago extensa, vel remanens, aut fetens, sive numer atio residua, aut numeratio extensionis, vel foetoris.

THAMNUS apud Plin. l. 21. c. 15. ubi de herbis sponte nascentibus, in Italia paucissimas novimus, fraga, thamnum, ruscum, murinam: et Columellam, l. 10.

genus oleris est vel herbae, quae sale condiebatur et servabatur ad cibos. Idem, l. 12. c. 7. vitis alba, ruscus et thamnus -- generatim in alveos componuntur, et sale conspersa biduo sub umbra, dum consident, reponuntur. At apud Graecos qa/mnos2, frutex ext quilibet, unde qamnw=des2 de/ndron, ar bor minuscula, in fruticum potius, quam in arborum numero, reponenda. Vide de Thamno Latinorum, Salmas. ad Solin. p. 225. de qa/mnw| Graecorum, eundem, ibid. p. 363. 1031. et seqq.

THAMPHTHIS Memphitarum Rex XVI. post Seber-Cherem praefuit annos 9. Ramesse in inferiore Aegypto regnante: eum excepit Othoes. Ioh. Marshamus, Canone Chron. ex Manethone.

THAMUZ idolum memoratum Ezechieli, c. 8. v. 14. Adonis erat, ut Hieronymus interpretatur, Com. in locum, et Epist. ad Paulinum, de institut. Monachi; Hinc Procopius quoque in Esai. c. 18. Ezechielis locum adducens, post qammou=s2 addit o(/per e)s2i\ to\n *)/adwnin. quod est Adonim. Adonis autem Sol fuit, Veneris amasius vere,

quomodocumque hanc sumas sive de Luna, sive de Lucifero, sive de Venere subcaelesti, terrae nempe superficie, uti pluribus ostendit Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 2. c. 4. Idem Osiris fuit Aegyptiorum, in cuius sacris, Adonia Graecis dictis, duo inprimis celebria erant; eius *)afanismo\s2, et *(eu/rhsis2 Disparitio et Repertio. Uti igitur, ob mortem eius, dolor ingens et luctus ciebatur,

a feminis praecipue: Sic ingens contra gaudium, ob eundem redditum. Quem ritum etiam Graecos imitatos esse, docet in eund. Prophetam Cyrillus, l. 2. Graeci hinc late festum excogitavere [orig: excogitavêre], ut se cum Venere, propter mortem Adonidis maesta, condolere et lugere; redeunti autem ex Orco et inventum esse dicenti, quem quaesiverat, gratulari, et una [orig: unâ] exsultare simularent. Sic itaque feminae Hebraeorum Idololatricae loc. cit. dicuntur sedisse deflentes Thammuzum. Rationem ritus, ex Sacorum ratione, his verbis illustrat Macrob. Saturnal. l. 1. c. 21. princip. Adonin quoque Solem esse, non dubitabis, inspecta [orig: inspectâ] religio. ne Assyriorum, apud quos Veneris Atergatis et Adonis maxima olim veneratio viguit: quam nunc Phoeniaces tenent. Nam Physici terrae superius hemisphoerium, cuius partem incolimus, Veneris appellatione coluerunt; inferius vero, Proserpinam vocarunt [orig: vocârunt]. Ergo apud Assyrios sive Phoenices, lugens linducitur Dea: quod Sol, annuo [orig: annuô] gressu per 12. signorum ordinem pergens, partem quoque hemisphaerii inferioris ingrditur: quia de duodecim signis Zodiaci sex superiora, sex inferiora censentur: Et cum est in inferioribus, ideoque dies breviores facit, lugere creditur Dea, tamquam Sole raptu mortis temporalis amisso [orig: amissô] et a Proserpina retento [orig: retentô]: Rursumque Adonin redditum Veneri credi volunt; cum Sol, evictis sex signis inferioribus, incipit nostri Circuli lustrare hemisphaerium, cum incr emento luminis et dierum. Ab apro autem tradunt interemptum Adonim, hiemis imaginem in hoc animali fingentes: quod aper hispidus et asper gaudet locis humidis et lutosis, pruinaque [orig: pruinâque] contectis. Ergo hienis veluti vulnus est Solis; quae et lucem eius nobis minuit et calorem, etc. Nec obstat praedictis, quod Aegyptii Adonia sua mense Novembri, Iudaei vero idololatrae mense Iunio [orig: Iuniô] ea celebraverint; illi enim Solis a nobis recessum Austrum: hi Septentrionem versus, hocce [orig: hôcce] sacrorum commento [orig: commentô] coluere [orig: coluêre]. Biblienses vero inprimis atque Alexandtini Adonia ista celebrarunt [orig: celebrârunt], idque his ritibus. Cum Biblienses celebratum irent a)fanismo\n *)adw/nidis2; Alexandrini epistolam, in qua scriptum crat, Adonidem repertum esse, in arca scirpea reposuerunt eamque certis ceremoniis adhibitis, flumini commiserunt biblum deferendam; cuius cives appulsa [orig: appulsâ] arca [orig: arcâ] reclusisque literis; nuntio [orig: nuntiô] reperti Numinis laeti, magna gaudii signa edebant. Procopius et Cyrillus ubi supra. Iul. Mar. Firmicus, l. de errore profan. relig. ritum paulo aliter describens, nocturno [orig: nocturnô] tempore, coram Idolo, mulieres planxisse; postea introlato [orig: introlatô] lumine (quo [orig: quô] Solis ad nos reditus mystice signabatur) Sacerdotem, submissa [orig: submissâ] voce murmurasse [orig: murmurâsse], *qar)r(ei=te tw=| qew=|, e)/sti ga\r h(mi=n e)k po/nwn swthri/a, Confidite Deo, liberatio enim nobis a doloribus allucet, refert. Vide praeter Auctores laudatos, Thom. Godwyn. de Ritibus Hebr. l. 4. c. 2. ut et supra in voce Tammuzus.

THAMYRAS [1] Cilix, qui scientiam artemque haruspicum in Cyprum intulit; ita pactus, ut familiae utriusque (et suae et regiae) posteri caerimoniis praesiderent. Tacit. l. 2. Hist. c. 3.

THAMYRAS [2] vel THAMYRIS Suidas. Poeta Thrax, qui cum comnes pulchritudine praecelleret, ab initio mares dilexit, deinde mutata [orig: mutatâ] cousuetudine, Musas amavit, cum quibus de cantu certavit hisce conditionibus, ut si vinceret, earum complexu potiretur; si succumberet, ab illis pateretur, quicquid eis videretur. Itaque superatus, et oculis et lyra [orig: lyrâ] privatus est. Hinc proverb. in eos, qui praeter ingenium proprium aliquid agunt, Thamyras insanit. Nic. Lloydius. Et versus de Musis apud Homerum, Il. ss. v. 595.

Fuit is Philammonis, de quo supra, filius, ex Argiope nympha, Parnassi incola [orig: incolâ], quae quod postmodum in Odrysas migravit, inde Thamyris Thrax vocatur. Lini discipulus, scripsitque poema de Titanum bello contra Deas; ac in Pythiis Ludis cantu tertius vicit. Pater Musaei Thebani *melopoiou=. Diodorus Sic. l. 3. Pausan. Phocicis, Ioh. Marshamus, Canone Chron. Sec. XV. ubi de Hesiodo Poeta [orig: Poetâ], et Sec. XVIII. ubi de Pythiis Ludis. coeterum, tum cithara [orig: citharâ], tum cantu, principibus in utraque arte iungitur Platoni in Ione, opulentia [orig: opulentiâ] Regibus, Chrysostomo, Orat. de Fuga. De cuius patria porro Homerum, de coeteris Apollodorum consule, l. 1. Lucianum, Comm. de Domo, Alios; e recentioribus Casp. inprimis Barthium, qui de eo multa, ad Theob. l. 4. v. 181. a theone pictum habes, apud Plinium, l. 35. c. 11.

THAMYRIS unus ex Sacarum regulis, quos Darius opugnabat. Vide Polyaen. l. 7. c. 10. in Dario, com. 8.

THANATHSELO villa in tribu Ephraim, Ios. c. 16. v. 6. Hieronym. de Loc. Hebr. videtur urbs fuisse in 10. miliario Neapoleos contra Orientem descendentibus Iordanem.

THANATOS a [orig: â] Cantio, cuius pars est fluvio [orig: fluviô] Stura [orig: Sturâ] in duas partes secto [orig: sectô] separatur. Ibi 10. parochiae. Longa est ab Ortu in Occasum 6. milliar. Angl. lata 4. vide Tanetos.

THANEHUMETH pater Saraiae. Ierem. c. 40. v. 8. Latine murus, sive donum indignationis, vel caloris, aut requies mortis.