CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

THEPROSOPON Ptol. seu Theouprosopon aliis, Neufrus Brocardo, promontor. Phoeniciae, vix 6. mill. pass. a Tripoli in Meridiem, Botrim versus.

THEURGIA Graece *qeourgi/a, Veteribus dicta est illa Magiae species, quam albam vulgo; sicut *gohtei/a, quam ntgram communiter appellant. Quorum illi deditos, laudabiles aiebant; isti addictos, detestabiles, uttique Spirituum ope miranda saepe edidere [orig: edidêre]. Sed, ut Augustinus ait, de Civ. Dei, l. 10. c. 9. sunt utrique reitibus sallacibus ´Daemonum obstricti, sub nominibus Angelorum. Quamvis enim, qui huiusmodi Magiam exercebant, fere cum ea conungerent, naturalem ac artificiosam Magiam, ut coetera etiam ab natura vel arte esse viderentur, ut de Anaxialo habet Irenaeus, l. 1. c. 7. et de Marco Haeetico, c. 9. Ad ludicrea tamen eorum accessit plerumque commericum cum malgino Spirtu, cuius opera [orig: operâ] e. g. corpus humanum horae spatio [orig: spatiô] transferebant ad centies mille passus, caput aeneum ad quaevis interrogata respondere faciebant, de furtis quibuslibet occultis cognoscebant etc. Geth. Io. Vossius de orig. et progr. Idolol. l. 1. c. 6. et infra Tucia. Ureantur autem Theurgia [orig: Theurgiâ] ii inprimis, qui blanda [orig: blandâ] ac benigna [orig: benignâ] conversatione homines ad idololatriam atque impietatem pellicere satagebant, Sacerdotes Gentilium Haereticique. Et quidem Porphrius quandam quasi purgationem animae per Theurgiam, cunctanter tamen et pudibunda [orig: pudibundâ] quodammodo disputatione, promittelbat, Reditum vero ad Deum hoec [orig: hôec] arte praestare cuiquam ipse inficiatus, quod alii ibant assertum, quibusdam consecrationibus Theurgicis, quas Teletas vocant, idoneam fieri atque aptam susceptionem Spiritum et Angelorum ad videndos Deos arbitratus est. Theodor. Zuingerus, Theatro [orig: Theatrô] Vitae Hum. Vol. 4. l. 4. p. 1329. Vide quoque supra ubi de Magia.

THEUTH vel THOT, THOYTH, aut THOUT, Aeyptiorum fuit Deus; *qeu=q saepe Platoni in Phoedro, vocatus. Ciceroni de Nat. Deor. l. 3. est Thoyt, Hunc (Mercurium inquiens) Aegyptri Thoyth appellant, eodemque [orig: eôdemque] nomine anni primus mensis (September nempe) apud eos vocatur. Sic editio Aldi senioris: nec longe abit, quoae est nepotis Aldi, ubi est Thoit. Illa quoaque Robert. Stephani A. C. 1543. cum Aldi senior. convenit: uti et Lambiniana; nisi quod in ea ad latus annotatur, alios legre Thouth. Sed tanti aliis Platonis est auctoritas, ut codicibus illis insuper habitis, praeferant apud Tullium Theuth. Nec diffitendum, non longe hinc multos abire codices: ut, in quibus reperias Theyn, Thear et Their, quod postremum Vossium in veteri reperit editione; in isto Tullianorum codicum dissensu, eo potissimus propendens, ut Thoyt vel Thout scripserit Tnllius. Movet eum meliorum e MSS. auctoritas: Eusebius item, Praepar. Euang. l. 1. c. 9. ubi legas, *ai)gu/ptioi me\n e)kale/santo *qwu\q, *)alecandrei=s2 de\ *qw\q, *(ermhn= de\ *(/ellhnes2 mete/frasan, Aegyptii Thoyth vocarunt [orig: vocârunt], Alexandrini Thoth, Graeci Hermen, h. e. Mercurium interpretati. Qui locus veterem lectionem Tullii confirmat, utcumque Xystus Betuleius et apud Tullium. l. cit. et apud Lactantium, l. 1. c. 6. ubi Thoth editum est, etiam ab Aldo, Theuth legere malit: sane alitet quam Thomasinus, qui ad otam Thoyth reposuit. Porro ab Thoyth sive Thout, est kata\ meta/qesin Thouth: quae pronuntiatio durior, Germam igitur, qui litera [orig: literâ] VV. gaudent, T. reiecto [orig: reiectô], fecere [orig: fecêre] Woth, sive trminatione addita [orig: additâ] Wothan vel Wodan, vel Woden aut Wode: e quo Wode vel Woth est Guoth, Goth. God vel Got. Ab eodem Theuth, Graecorum fluxit (qeo\s2, Latin. Deus etc. Hactenus Vossius de orig. et progr. Idol. l. 1. c. 37. Hornius Thoith quoque potius, quam Theuth probat, primaevamque scriptionem Thobu vel Thobuth fuisse, contendit. Cum enim a condito Mundo id egerit Diabolus, ut et Dei gloriam et S. Historiae veritatem obscruaret, tot Deos et tot Deorum nomina antiquis, non aliunde quam ex Sacris petita, obtrusit; inprimis Creationis historia [orig: historiâ] pessime abutens. Hinc cum in principio Caelum et Terram sciret conditam, antiquissimos et primos hos Deorum finxit: a voce Hebr. Schamaiim, Bel-Samen quoque et Semones, denominans, Cum dein Scriptor sacer addat, terram fuisse [gap: Hebrew word(s)] Tohu Vabohu; ex Thobu fecit heuth sive Thobuth; a Bohu desumpsit Bau, i. e. Noctem ex qua, ut et vento colpia, Phoenices tradidere [orig: tradidêre] natos fuisse, Saeculum et Primogenitum, teste Sachoniathone apud Eusebium, Praepar. l. 1. sic ergo initium statim S. Scripturae ad Deos suos detorsisse videtur Satanas, ut legentes illud Genitles nihil aliud, quam rerum et Deorum origines, referri putarent: Primo quidem Caeli et Terrae, e quibus nati Thobu et Bohu; Dein Lux sive Ignis, Tenebrae sive Nox; Tandem Sol, Luna et reliquae Stellae, quae omnia priscis illis Deorum numetum implebant. Quo [orig: Quô] factum, ut et Trismegistus apud Lactantium, Instit. l. 1. c. 11. Uranum, Saturnum, Mercurium, cognatos suos nominet. Imo, quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] totam Historiam creationis idem corruperit, per Phoenicum Theologiam, e Mose expressam, videre est apud Euseb. Praeparat. l. 1. c. 7. Confirmat sententiam opinio, quam de Mundi et rerum omnium orgine habebant Antiqui. Ex horum enim animis Creationis historia exstincta, DEI hostis contra iis e materia quadam aeterna et confusa tandem emersisse Solem, cuius calore ad maturitatem coetera sint perducta, inspriavit: quam Thobu Mosi dictam ipsi aeternam ac increatam fingebant. Inde antiquissimi Graeciae Philosophi, qui sua omnia ex Oriente hauserunt, de Chao, Erebo, Nocte sive *(/adh| et Orco tam Multa ratiocinati sunt. Ovid. Met. l. 14. Fab. 8. v. 404.

Quarum rerum et nomina ipsa ex oriente. *xa/os2 enim, quod priscis, Festo teste, Cohum, a Thohu vel Bohu, unius literuluae mutatione facile deducitur, ut alia omittam. Ex his itaque tenebris, cum se ipsos extricare non possent Aegyptii, Thohuth vocase [orig: vocâse]

videntur primum et antiquissimum Deum, a quo essent omnla: O vide Mel. l. 1. v. 21.

Caesar quoque Bell. Gallic. Comm. l. 6. c. 17. satis clare innuit, Ditern Gallis nihil aliud, quam quod Hebraum est Thobu, fuisse, cum ait: Galli se omnes a Dite Patre prognatos dicunt. Idque ad Druydibus aiunt proditum: ob eam causam spatia omnis temporis non numero [orig: numerô] dicrum. sed noctium finunt, et dies natales et mensium et annorum initia sic observant, ut noctem dies subsequatur. Unde patet. Thobuthum Aegyptiis non notasse [orig: notâsse] verum Deum, caeli teraeque conditorem, sed antiquum quidem, ignotum veto Numen, a quo omnia et proin ipsae quoque Artes initium sumpserint. Hoc postea cum variis, nominibus a variis Gentibus insigniretur, errore vulgi *poluqei(a invecta, et qui primus etat Theuth, a Graecis Latinisque Mercurius, Hermes, Hercules, Apollo, Kadmus, aliisque nominibus appellatus est. Vide praefatum Georg. Hornium, Hist. Philos. l. 2. c. 11. et 12. ubi Germanorum Teutatem, alium ab hoc Aegyptiorum Deo Theuth fuisse asserit, qua de re vide quoque supra in voce Teutates. Vocem dein ad alios quoque fuisse translatam et Sapientissimo cuique ab Aegyptiis ac Germanis inditam, Scaliger docet Epitaph. eorum, qui ad Viennam ceciderunt, cum ait: theuthus, (unde Tutones dicti) tanta [orig: tantâ] fuit sapientia [orig: sapientiâ], ut hoc ipsum nomen mutuati sint ii, penes quos summa divinitatis opino exstitisset. Aegyptii namque sapinetisstmum quemque Theuth vocarunt, quemadmodum et Mercurium ilium. Vide quoque Phil. Cluverium de Germ. Antiq. l. 1. c. 26. etc. Idem vero et mensis nomen; ad cuius diem octavam Iudaeos anniversatio [orig: anniversatiô] ieiunio [orig: ieiuniô] maerorem suum doloremque, ob Sacrum Codicem, postulante Ptolemaeo [orig: Ptolemaeô] Philadelpho [orig: Philadelphô], Graece versum, publice profiteri consuevisse, tradit, P. cunaeus, de Rep. Hebr. l. 3. c. 4. vide Illustr. Marshamum, Canone Chronico [orig: Chronicô], Sec., 1. Ubi de Thot, Mercurio, Taaute, Menis filio, it. Sec. Xi.. ubi de Mense, quo [orig: quô] Caniculae sidus oritur. Iac. ottonem ICtum, Notis ad B. Rhenanum. p. 646. ubi de voceibus Thent. Thiet, Diet etc. Akos.

THEYA vel Deins vel Thisia, fluv. Moraviae, Zuoynam praeterfluit, et limitem Moraviae Austriaeque statuit. Metel.

THIA [1] mater Solis, Lunae et Aurorae, ex Hyperione, Hesiodus, Theogon. v. 371. 374.

Quod ideo confictum, ut omnia bona, in quibus haec eminent, a dividna procedere Natura et bonitate, indigitetur, ait Lamb. Batlaeus ad l. *qei/a enim divinan notat. Alias Eutyphaeslam Solis matrem facit Homerus in Hymno eius. Vide ubi de Sole.

THIA [2] Insul. maris Aegaei, circa Hieram, recens enata, Plin. l. 2. c. 87. Forte Dia Strab. et Ptolem. Vide ibi.

THIAGOLA palus Mysiae inferioris ad ostia Istri Ptol. Roxene, vel Rosene Ortelio.

THIARDAES Pontus, Matisconensis, tri/glwttos2 insignis, Poeta eximius, Mathematicus et Theologus non incelebris in Aula perpetuo ferme vixit, ab Henrico III. Episcopatus Matisconensi honoratus. ur erat corpore ingens, ac in studiis assiduus, cibo [orig: cibô] quoque et potu utebatur largo [orig: largô], vinitat patiens, ut numquam illi succumberet. Moriturus sibi ipsi Epitaphium metricum composuit, defunctus A. c. 1605 aetat. 84. Thua. Histor. Sammartan. et Anton. Teissier Elog. Part. 2. quorum hic scriptorium eius catalogum exhibet. Cyro nepoti successionem vivus adhuc procuravit. Thuan d. l.

alibique passim, ex Graeco *qi/asos2, Bacchi chorea est, pueris et virginibus, Bacchis et Satyricis, quae vino [orig: vinô] ebriae colebant cantu suum Nummen, constans. Inde ad alia quoque pacifica sacra translata. Cuiusmodi choream sic de scribit idem, Achill. l. 2. v. 153. et seqq.

---- thiasis Ismenia buxus
Signa dedit, quater aera Rheae, quater Evia pulsnat
Terga manu, variosque quater legere [orig: legêre] recursus.
Tunc thyrsos pariterque levant, pariterque reponunt,
Multipliantque gradum, modo quo [orig: quô] Curetes in Actu,
Quoque pii Samothraces eunt, nunc obvia versae
Pectine Amazonio, modo quo [orig: quô] citat orbe Lacaenas
Delia, plaudentesque suis intoruet Amyclis.

Potro quovis tripudium sic dici coepit. Ita chotos Virginum per littus tripudiantium ludentiumque thiasos idem Poeta vocat, Theb. l. 11. v. 213. inprimis convivialia tripudia, uti discimusex Polluce, l. 6. c. 1. etc. Quam in rem vide plura, apud Caspar. Barthium ad Claudian. de Raptu, l. 1. ut et supra ubi de chorieis et Saltatione Veter. qiaseu/ein, ut o)reiba/sia qias2 eu/ein, thiasos in montem inducere, in monte chores celbebrare, apud Strab. ubi de annua in montibus cursitatione, cum Hylae inclamatione, fieri solita. *qiasw=nes2; domus ubi thiasi agitabantur, coneationes, loci convivales; *qiasw=tai, quisimul choros exercebant, hincque qui sacrificiorum et eultus Deorum obtentu, sodalitates temporatias quotannis coibaut inque iis vino et

epulis indulgebant, apud Aristot. Ethic. l. 8. atque porro socii, sodales quicumque etc. Nomen para\ to\ qei=a a)/|sai, quod in chories hisce in Numinis hovoruem cantica recitarentur. Athenaeus vero sic appellatos vult, quasi sia/sous2, a sio\s2, pro qeo\s2, l. 8. 16. Vide Christ. Becmannum, de Origin. L. L.

THIBETUM vulgo TIBET, et THOBBAT, regnum Tatrariae, cum urbe primaria cognomine. Exteuditur ab Ortu in Occasum inter Tartariam magnam, ad Boream et Indiam propriam, ad Meridiem, atque inter regnum Tangutum ad Ortum, et Mawaralhakatima ad Occasum. Erat ibi alias pars Scathiae extra Arabes. Hinc moschum optimum advehi, magno consensu scribunt Arabes. quo [orig: quô] proin ipsi Indi libentius, quam sua [orig: suâ], utuntur, ut ac Sinenses. Rationem reddit Masudius, quod capres Tubetienses pascantur spica [orig: spicâ] odorata [orig: odoratâ] seu nardo [orig: nardô], aliisque aromatibus, quodque incolae muscum non e folliculis suis educant, sed in iis reliquant, apud Bochattum, Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 26. Vide quoque supra ubi de Moschi capreolo.

THIBII populi Ponti, oculis perpetuo nictantes; quod cum i(/ppon vocent Graeci, ambiguitate vocis deceptus plinus in altero oculo geminam pupillam, in altero equinam effigiem, habere scribit, l. 7. c. 2. Vide Voss. de Idolol. l. 3. c. 23. *qibei=s2 Graecis et *qibi/oi, a loco Thiba, sic appellato de Amazone quadam, ibi ab Hertcule occisa, Steph. imo *qibi/oi potius, cum Thibios eos ex Phylarcho Plinius vocet. A quibus Tibit diursi, de quibus infra. Vide Salmas. qui de iis pluscula congessit, ad Solin. p. 46. et 47.

THIBRON Lacedaemonius, ut ex cruento ingenio conicere licet et vafro, etsi cetera originis testimonia deeslent. Hic in Aisa castellum oppugnans, praefectum praesidii induxit, ut ad icendum foedus prodiret, iuramento [orig: iuramentô] interposito [orig: interpositô], si non inter se convenirent. se ipsum in castellum esse remissurum. Qui progressus in colloquium venit. Custodibus autem spe pacis segnisu agentibus, opportune Thibronii irruptionem facientes vi munitionem capiunt. Thibron vero praesidio praefectum reductum incastellum, sicut iuraverat, intus eum interfici iubet.

THICHIS Hispaniae Tharraconensis fluv. ad Rhodam urbem. Pompon. l. 2. c. 5. Ter Varrerio. Quibusdam fluv. Cataloniae, Baudrand. qui ex Pyrenaeis ortus, in Meridiem labitur, versus Ausam; dein in Ortum tendens, Gerundam rigat, et in mare Mediterraneum se exonerat, 15. mill. pass. a Rhoda in Meridiem. Sed hic fluv. ab aliis Sambroca dicitur. Sansone et Brietio [orig: Brietiô] testibus. Alius eiussdem nominis est in Gallia Narbonens. Idem Pompon. le Tech, in comitatu Ruscinonensi. Ortur ex Pyrenaeis montibus, in limite Ceretaniae, Ceretumque rigat, et paulo infra Helenam maria Mediterraneo miscetur, 12. mill. pass. ab ostio Thelis in Meridiem.

THICON nomen pagi, Ezech. c. 47. v. 16. iuxta terminum Auranitidis in tractu Nephthali.

THIELA seu TILA, vulgo TILE, vel TIEL, oppidul, Betuviae, tractus Geldriae inferiris ad Vahalim. vide Tiela.

THIEMO fil. Theodoricis Saxoniae Ducis, Henrici IV. Imperatoris copiarum Dux, materno [orig: maternô] iure A. C. 1075. ab eo Marchio mi sniae designatus est, sed cum Bohemi eam tenerent, non obtinuit administrationem ipse, filius tamen contadus, hodiernorum Saxoniae Principum conditor, eam nactus est, A. C. 1126. ab Imperatore Lothario. Vide Phil. Iac. Spenerum Syll. Geneal. Histor.

THIERRIUM vulgo THIERS, oppid. Alverniae inferioris iuxta amnem Durol, in limite Forsiensis provinciae, 6. leuc. a Claromonte in Ortum Lugdunum versus.

THIETMARSIA regio Daniae et Holsatiae ad Occidentem proxima, de qua vide Alb. Krantzium in Saxonia. Vide Dietmarsia.

THILIA vel THILA Gallus TI, accolis Dile, fluv. Brabantiae, qui Lovanium alluens, Demera [orig: Demerâ] recipitur, sicque in saclidim exit, Hadr. Vale. Notit. Gall.

THIMBRON [1] Lacedaemonius, ab Ephoris, contra Persaum Regem, Dux belli electus. qui cum minus dextre ac feliciter rem gerere videretur, domum revocatus, eique Dercyllidas subrogatus est. Olymp. 95. an. 2. Sed Olymp. 97. an. 3. iteum contra Strutham persae ducem missus, ab eodem in Proelio, prope Ionda et Coresson occisus est. Diodor. Sic. l. 14.

THIMBRON [2] amicus Harpali, eius ad Taenarum Laconiae interfector. Diodor. Sic. l. 17. et 18. Cum magnis cladibus Cyrenenses afflictavisset, a praetore Ptolemaei Ophella superatus et vivus captus est. Ibidem.

THINAE Sinarum metropolis, Ptol. Tenduc, ut videtur Mercatori. Baudrando etiam Thina, et Sina , urbs fuit, ubi nunc Nacquinum, urbs ampla versus Oceanum Eoum et Sinum Naquinensem, quae alias Imperii Sin. sedes fuit.

THINIAS Ptol. Capo Tynias Moletio promontor. Thraciae ad mare Euxinum inter Boporum Thracium ad Meridiem et Apolloniam urbem ad ortum cum oppido cognomine, quod vulgo Sagera.

THINILLUS Rex in Aegypto Thebanorum XXV. exponitus *au)ch/sas2 to\ pa/trion kra/tos2, praefuitque post thyosimarem annos 8. circa extrema, Iosephi Patriarchae, dum Salatis, Pastorum regno [orig: regnô] in Aegypto inferiore excitato [orig: excitatô], Israelitas gravissime premere inciperet. Eum excepit Semphucrates, quem vide.

THINUS fluv. Angliae in ora Orientali per Northumbriam fluens. Tind Ptolemaeo. Vulgo Tine, apud Boderium cum portu Tinmouth vulgariter nuncupto. Baudrando fluv. Angliae Borealis, Thyn

incolis. Oritur in ipso limite Scotiae; dein per Northumbriam fluens, rigato [orig: rigatô] Novocastro [orig: Novocastrô], 5. mill. Angl. infra ad castrum Tynmouth, in Oceanum Germanic. se exonerat, 12. milliar. a Dunelmo in Boream.

THIRAS fil. Iapheth. Gen c. 10. v. 2. Vide Bochart. Phaleg. l. 3. c. 2. ab eo Thraces orti; quorum originem proin ad Odrysum quendam cum refert Epiphanius, l. 2. p. 8. non de gente universa, sed de parte saltem eius intelligendus est. Ita autem is, *)/epeita de\ a)kina/khn se/bontes2 oi(/te tw=n *skuqw=n *sauro/matai, *(/odruso/n te tw=n qra/kwn propa/tora, e)c ou(= to\ ge/nos2 kata/getai frugw=n. o(/qen kai\ qra=kes2 a)po\ tou= *qh/ros2 e)pi/klhn tou= e)n th= purgopoii/+a| gegenhme/nou kalou=ntai, Tum acinacem Sarmatae, Scythici generis, pro Deo, colere coeperunt, ut et Odrysum, a quo Thraces oriuhdi, indidemque et Phrygum genus originem accepit: ex quo etiam accidit, ut a Thera, qui in illa turris exaedificatione natus est, Thracum appellatio deducta sit. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Idol. l. 1. c. 39.

THIRIA fil. Ialeleel. 1. Paral. c. 4. v. 16. Latine explicatio, vel contemplatio.

THIRSIPPUS Archon Athenis tw=n dia\ bi/ou IV. post Archippum, praefuit ann. 41. circa tempora Salomonis Regis. Sub eo Thraces Asiam occupaverunt, Euseb. Ei successit Phorbas, quem vide: Plura autem apud Ioh. Marshamum, Canone Chron. ad Sec. XIII.

THIS urbs Aegypti prope Abydum. Civis Thinites. Steph. Metropolis fuit egni vetustissimi Thinitarum, quod ad Libycam Nili ripam situm, per fluvium a Thebano, inter Aegyptiaca regna primo et potentissimo, diremptum videtur fuisse. Conditum a Cencene Athotis filio Menis nepote: desiit post aliquot saecula sub Necherophe, Syncello menorato; p. 56. postquam duravistet anos 593. Reges, quorum tempora satis certa, et ab Africano minus turbata sunt, accurate enumerat Ioh. Marshamus, Canone Chron. Sec. I. illorum autem res gestae tenues sunt et obscurae: cum eo tempore nullum Aegyptiis adhuc commercium cum exteris esset. Venephes saltem pyramides struxit in Cochome, sub Caeacho Apis, Menevis et Mendessus caper, Diisunt habiti; sub Nepher Chere Nilus melle commixtus 11. dies fluxit. Etsub ultimo, cum Libyes defecissent, auctu territi prodigioso [orig: prodigiosô] Lunae, an Veneris, sese dediderunt. Deficiente vero Regum horum successione, videtur regnum cum Thebano, cuius aurea pars fuerat, iterum coalvisse, sub Agappo Thebanorum Rege XX. qui Maximi hinc cognomen, ab Imperii incremento accepit. Interim This urbs primaria fuit usque ad Sesostris tempora, cum ab illa Nomus Thinites nomen acceperit: postquam vero Memnon regiam in Abydo construxerat, This posthabita est, ac tandem desiit. Vide Ptolem. l. 4. c. 5. Plin. l. 7. c. 56. Augustin. de Civ. Dei, l. 21. et Marshamum d. l. passim, inprimis Sec. Ul. ubi an Reges Elephantini, quorum velut quinta dynastia inter Memphitarum Regem XVI. et XVII. ab Africano intertexitur, non iidem cum Thinis sint, disquirit.

THISBE [2] quae et Ogygia, et Hyantis dicta est, Ianizi nunc, teste Nigro, oppid. Boeotiae mediterraneum sub Helicone monte, ubi ingens columbarum copia, Homerus, Il. b. v. 502.

THISSE seu A oppid. Siciliae mediterraneum excisum, apud Nebrodidem montem, Fazello; inter Petram oppid. et Amestratam Urbem. Aliis Tussa vel Tosa, castrum apud Tuslam arcem, 2. mill. pass. distans, Pittiam vetsus 4. a Cephaledio Urbe 18.

THIUPHADUS post Duces, Comites et Gardingos, praecipua in aula Gothicorum olim Regum dignitas fuit, cui suberant Millenarii, Quingentenarii, Centenarii, Decani; Exercitus etiam Compulsores, Annonarii, Defensores, Pacis Asserrores, Numerarii, Villici, et Saiones. Habebat is civilem administrationem, et in omni criminalium negotiorum genere iudicandi fatultatem, exceptis iis criminibus, quae Legum sententia aperte condemnaret, quibus proin obstrictos non iudicare amplius, sed ut iam a lege iudicatos, condemnatosque debitis poenis subicere tenebatur. Quod si ad bellum, aliove avocaretur, vices suas aliis committere poterat. In bellum porro provinciales suos educebat, uti Ballivi ac Senescalli apud Francos olim, et ad hostem exire compellebat Regios subditps, qui ex sua Thiuphadia, h. e. provincia seu districtu erant etc. uti docet Car du Fresne, ex L. Wisigoch. l. 24. et 9. Diploma quoque hanc in rem cirans Ervigii Regis, post Concil. Tolet. XIII. Origo nominis forte a Germanic. Tief, i. e. profundus; erat enim haec dignitas ex inferioribus prima.

THLADIAS seu THLASIAS ex Graeco *qladi/as2 dicitur, cui testiculi contusi conquaslatique sunt; Sicut Thlibiae dicti, Graece *qlibi/ai, quibus il contriti. Quod fiebat in infantia fotu calidae aquae et manuum attritione, donec evanescerent, ut hoc [orig: hôc] pacto [orig: pactô] pretiosiores essent, et in Principum delitiis. Sic Earini meminit, sine ulla profusione sanguinis, generandi potestate spoliati, Statius, l. 3. Sylv. 4. v. 70.

--- Haud ulli puerum mollire potestas
Credita, sedtacita iuvenis Phoebeius arte
Leniter, haud ullo concussum vulnere, corpus
De sexu transire iubet ---

Atque hi, quia sanitatis spem habebant, adoptandi, imo et matrimonium contrahendi habebant facultatem, l. si serva. § si spadom, ff. de iure dot, Verum et is castrandi modus Domitiani Lege inhibitus est, uti ex Statii loco paret. Alias enim herbis quoque eunuchi fiebant, Plin. l. 19. c. 8. aliterque uti supra diximus loco [orig: locô] non uno [orig: unô].

THMUIS urbs Aegypti, Steph. olim Episcopalis sub Patriarcha Alexandrino: ubi Pan colebatur, apud Mendesium ostium, 66. mill. pass. a Pelusio. Thmuitae hitcum colebant; sicut Mendesii capram et Suitae ovem. Nic. Lloydius. Vide supra Mendes.

THNETOPSYCHITAE quos molli nimis nomine inter haereticos refert Iohannes Damascenus, l. de Heresibus, ne Christiano [orig: Christianô] quidem ullatenus digni, circa A. C. 530. hominum animas pecudum animis similes induxere [orig: induxêre], atque eos una. cum corporibus interire, dixerunt. Quibus adhuc levius peccarunt [orig: peccârunt], circa A. C. 249. Arabici, quianimas quidem cum corporibus intetire, extremo [orig: extremô] tamen iudicio [orig: iudiciô] resuscitatum iri, crediderunt. Quorum causa cum ingens convenisset Concilium, in eo omnes ad fidem rectam ab Origine sunt conversi. Vide de illis Augustin. Haer. 83. Rufimum, c. 27. Nicephorum, l. 5. c. 23. et Eusebium, Histor. Eccles. l. 6. c. 37. Adde Ioann. Gerh. Voss. de Idolol. l. 3, c. 40.

THOA vel Thoe Nympha marina, Tethyos et Oceani filia, a natandi celeritate dicta, Hesiod. in Theog.

THOANTIUM litus Rhodi insul. Strab. et urbs Carpathi insulae. Ptol. a Thoante conditore sic dicta. Cuius meminit Statius l. 5. Theb. et Ovid. l. 3. de Ponto.

THOAS [1] antis, Tauricae regionis Rex, ad quem delata est Iphigenia Agamemnonis filia, et ab eo Tauricae sacris praefecta. Eum postea occidit Orestes, a sorore adiutus, cum illum quoque Thoas Dianae arae destinasset [orig: destinâsset]. Ovid. l. 3. Pont. El. 2. v. 59.

Regna Thoas habuit Maeotide clarus in ora [orig: orâ],
Nec fuit Euxinis notior alter aquis,

Item Lemni rex, Liberi patris fil. ex Ariadne Minois filia [orig: filiâ], pater Hypsipyles, solus filiae pietate servatus, cum ceterae omnes Lemniae mulieres viros suos et parentes trucidarent. Ovid. l. 7 Met.

THOE [1] una Amazonum praecipuarum, a Gesandro in praelio Colchico graviter sauciata. Val. Flacc. l. 6. v. 375. Vide quoque Thoa.

THOE [2] equa funalis, in Admeti curru, apud Statium, Thebaid. l. 6. v. 461.

THOES ex luporum genere, proceriores longitudine, brevitate crurum dissimiles, veloces saltu, venatu viventes, innocui homini, Plin. l. 8. c. 34. imo filanqrwpo/tatoi, ut qui hominem occurtentem venerentur, ac, si ferae aliae invadant, opitulentur, Caelio Rhodigino, Antiqq. Lect. l. 23. c. 27. Coeterum coloris egregie fulvi, gregarii et acuti ululatus, unde [gap: Hebrew word(s)] Ijim Hebraeis. Vide Esai. c. 13. v. 22. c. 34. v. 14. et Ierem. c. 50. v. 39. Arabibus filii awi dicti. Inimicissimi leonibus, Plin. iterum, l. 10. c. 74. Hinc Aristoteles, Histor. l. 9. c. 44. *polemou=si de\ toi=s2 kusi\, kai\ toi=s2 le/ousi (oi( qw=es2) dio\ e)n tw=| au)tw=| to/pw| ou) gi/gnontai. Ubi tamen polemei=n, non est collatis signis bellum gerere, quod Eust. in Iliad. v. contendit, sed simpliciter dessidere: ex quo dissidio fit, ut thoes a leonibus fugiant; ut quibus se multo infirmiores esse norint [orig: nôrint]. In Homero res clara, cum in Ulyssem graviter laesum irruisse fingit Troianotum imbelle vulgus: sed eosdem in fugam se dedisse, quamprimum conspectus est Aiax, quomodo in cervum iaculo [orig: iaculô] percussum turma thoum irruens, leone viso [orig: visô], fugam capessit. Verba sunt. Il. l. v. 480.

In Q. Smyrneo item, in cuius l. 9. etiam aprum habes, non conferendum cum leone, thoas similiter fugantem. Neque vero solum lupo, sed et hyaenae tam simile hoc animal, ut nonnulli Veterum lupis, alii hyaenae accensuerint, alii tertium esse animal dixerint, es utroque mixtum, Aristoteles, Histor. l. 2. c. 17. Sed minus utroque [orig: utrôque], unde inter minores feras recensens Pollux, medio [orig: mediô] inter vulpes et lupos loco [orig: locô] collocat. Graeci tecentiores sku/laka, mediae aetatis lukopa/nqhra et panqh/rion, Barbari papionem et habuinum vocant, de quo vide plura apud Samuel. Bochartum, Hieroz. Parte prior. l. 3. c. 12. toto [orig: totô], ut et infra in voce Thos. Adde Salmas. ad Solin. ubi commune hoc annimal esse in Graecia et aliis Europae locis, in Africa etiam (adde Arabiam, Ciliciam, Syriam et totam pene Asiam) nasci

docens, perstringit Solinum, Aethiopici lupi nomine (quasi in Aethiopia solum reperiretur) id insignientem, p. 390. nec non eos, qui lupos cervarios cum thoibus confundunt, Ibidem: ubi et aliquid de quinque Thoum generibus, ex praefato Aristotele.

THOGARA urbs Sericae, melius Thagura, nunc teste Sansone Tangut, seu Campion, regni Tanguti primaria.

THOIREA Familia Galliae illustris, in qua Hugo Dominus de Thoire floruit circa A. C. 1080. Accessit dein etiam titulus de Villars, et in penultimo stirpis Humberto, Comitum Genevae, ut supra vidimus. In secundogenitis nomina de Benauvoir et de Montelier reperiuntur. Coeterum ex hac gente plurimi Abbates, Episcopi, Archiepiscopi, prodiere [orig: prodiêre]. Ex notho orta est linea, quae cognomen de Lyarens seu Glarens assumpsit, ac alium ramum Dominorum de Surpierre ex se emisit. Utraque vero exstincta est. Phil. Iac Spenerus, Theatro [orig: Theatrô] Nobil. Europ. Part II. in Indice. Vide eundem, Arte Herald. Tom. II.

THOLA fili Issaschar, Gen. c. 46. v. 13. Fil. Phua, dux in Israel, Iudic. c. 10. v. 1. Iudicavit autem populum Ann. 23. post Abimelech, ab A. M. 2804. usque ad 2856. Ei Iair successit. Torniell. et Salian. in Annal. V. Test.

THOLOBII Hispaniae Tarraconensis fluv. et oppid. Nunc Tamarit. oppidul. Cataloniae, 5. mill. pass. a Tarracone in Ortum, ad ostia fluv. Caya.

THOLOSA urbs inclita Galliae, caput Aquitaniae provinc. Archiepiscopalis, Academiae et Parlamenti sedes. Hic [orig: Hîc] Exsuperium Episcopum calice vitreo [orig: vitreô] et vimineo [orig: vimineô] camstro [orig: camstrô], S. caenam administr asse, refert Hieronym. ad Rusticum, l. 2. ep. 13. Expugnata est a Chlodovaeo Rege, A. C. 508. Postea Comes eius Raimundus Albigensium, contra quos 12. ann. Dominicus Calarogensis in urbe praedicasse [orig: praedicâsse] et certasse [orig: certâsse] fertur, defensor fuit, A. C. 1210. periitque in eius obsidione Simon Montfortius, lapide ictus, A. C. 1218. Prope hanc Gasto Dux Aurelianensis frater Ludovici XIII. ope Hugonotarum. ut vocant, A. C. 1632. victus est, Henrico [orig: Henricô] Montmorantio [orig: Montmorantiô] exercitus Duce capto [orig: captô], qui paulo post Tholosae capite rebellionem luit, vide Tolosa.

Quod coleris maiore tholo [orig: tholô], nec littor a pauper
Nuda tenes --- -

Barthio est recavum templum, fornix. Proprie umbilicus testudinis in Templis, e quo donaria olim suspendi solebant [orig: solebânt], quae Graeci a)naqh/mata dixere [orig: dixêre]. Erant autem haec velut argumenta casuum praeteritorum: Sic enim emeriti milites sua arma; qui naufragium evasissent, vestes in tabula depictas; qui a morbo liberati essent, ex auro vel argento membrum sanitati restitutum vel etiam remedium, quod saluti fuerat, descriptum, Diis dedicare publiceque exponere solebant. Unde Virg. l. 6. Aen. v. 32.

Similiter defuncti Duces, arma Diis quos coluissent suffigenda relinquebant, ut Parthenius ille moriturus apud Papinium Statium, Thebaid. l. 9. in fin. et reduces ab expeditione, ut videre est apud Ovid. Ep. 13. Laodam. etc. Quae omnia suffigebantur non columnis modo et parietibus, sed et ipsis Templorum Tholis, seu fastigiis aedium sacrarum. Arnob. l. 6. Multa Templa. quae Tholis sunt aureis. et sublimibus clara fastigiis. Luctatius Placid. ad Thehaid. l. 2. v. 734. Tholus est in media Templi camer a locus, in quo voventium promitiae aut exuviae figebantur. Martialis, l. 1. Epigr. 71. v. 10.

In quae verba Scholiastes: Et tholus, inquit, in Cybeles templo, supr a quem Galli, Deae evirati Sacerdotis, effigies stabat. Est autem Tholus, camera aedificii in fastigatum acumen desinens, in qua trabes coeunt, ibidemque scutum affixum, de quo dona suspenduntur. Aliter tamen apud eundem vox sumitur, l. 2. Epigr. 59. cui titul. de Cenatione micae, quo [orig: quô] nomine, ob parvitatem, diaetam seu cenationem auream, a se exstructam, Domitianus Imperator vocavit,

Mica vocor. Quid sim? cernis: Cenatio parva.
Ex me Caesareum prospicis ecce Tholum.
Frange toros: pete vina: rosas cape: tingere nardo [orig: nardô],
Ipse iubet mortis te meminisse Deus.

Hic [orig: Hîc] enim, quid Tholus dicatur, non ita facile sciri potest. Non dubium est, inquit Ios. Scaliger, Lection. Ausontan. l. 1. c. 36. quin in cenatione seu stibadio Domitiani Caesaris, quam ipse micam auream vocavit, ex Tholo, cranium penderet mortui, quod mortis admoneret. Simplicius tamen alii, etsi nec citra coniecturam, per Tholum intelligunt hic [orig: hîc] Mausolaeum Augusti, quod, cum in vicinia esset, ut consonat huic fidemque facit Epigr. 65. l. 5. posset mortis admonere, atque ad vitae usum fructum spectantes hortari. Ramiresius vero, Micam hanc ita fuisse exaedificatam existimat, ut ex ipso Triclinio prospiceretur aliquis Tholus aedificii, quod sepulchrum alicuius praeteriti Imperatoris contineret: et ausim, inquit, affirmare, esse Mausoleum Augusti, quod quidem, ut ex eius ruderibus et modo aedificii coniectare nunc possumus, in tholum desinebat; quo [orig: quô] viso [orig: visô] admonebantur suae sortis. Vide Thom. Dempster. Paralipom. in Io. Rosin. l. 2. et supra ubi

diximus de Donariis. Sed et omnia Templorum loca, quibus aliquid figi possit, tholos dici, notat Gloslographus antiquva, uti observat Barthius ad Papinianum illud, Theb. l. 2. v. 733.

Idem porro aedificio nomen fuit, quale Aesculapii delubro adiectum scribit Pausanias Corinthiacis, ubi pernoctaverint ab eo quid petituri: tou= naou= de/ e)s2i pe/ran, e)/nqa oi( i(ke/tai tou= qeou= kaqeu/dousin, oi)/khma de\ perifere\s2 li/qou leukou=, kalou/menon *qo/los2 -- qe/as2 a)/cion. sth=lai de\ ei(s2h/keisan e)nto\s2 tou= peribo/lou. tau/tais2 e)ggegrame/na kai\ a)ndrw=n kai\ gunaikw=n e)s2in o)no/mata, a)kesqe/ntwn u(po\ tou= *)asklhtiou=, prose/ti kai\ no/shma etc. Quales tholos etiam aliis Aesculapii Fanis adfuisse, discimus ex Statio eodem, l. 1. Sylv. 4. v. 99.

Si qua salutifero gemini Chironis in antro
Herba: tholo quamcumque tibi Troiana recendit
Pergamus, aut Medicis felix Epidaurus arenis
Educat ----------

Ad quem loc. Vide Animadv. Barthii supra laudati: uti de Templis qolwtoi=s2, seu qoloeide/si, Suicerum Thes. Eccl. voce *nao/s2.

THOMAITES triclinii genus, Curopalates, l. de offic. aulae Constantinopol. quod cum quibusdam D. Chrysostomi in S. Script. Commentris conflagravit, tempore Irenes. Sic autem is de illo: *meta\ tou=to toi/nun a)ne/rxetai e)pi\ to\ tri/klinon to\ lego/menon *qwmai/+thn, pro\s2 to\n *au)goustew=na o(rw=nta, Postea igitur ascendit triclinium, quod appellatur Thomaites et spectat Augustale versus, p. 128. Vide Thom Dempster. in Rosin. l. 5. c. 28.

THOMANII pop. Asiae, Herodot. quorum opp. Tomanis videtur, in Armenia maiore qua Trapezunte Tauresium itur, inter Arzirim ad Occasum et Artaxata ad Ortum.

THOMAS [1] unus ex Christi Apostolis, cum Domini sui resurrectionem credere nollet, ab illo convictus est, argumento [orig: argumentô] irrefragabili: Unde incredulitatem eius plus profuisse nobis, quam reliquorum Apostolorum fidem, ait Chrysost. homil. 2. in Matth. Dealbavit Aethiopes, verba huius; iisque Euangelium annuntiavit, ut et Parthis, Persis, Medis, Indis, et Taprobanae incolis. Lanceae ictu, prope urbem Meliaput, hodie urbem S. Thomae dictam, confoslus, martyrium subiit. In regnis Narsinga, Cranganor, et vicinis regionibus haec constans traditio est, et Christiani S. Thomae dicti, qui ibi repetiuntur, varia de hoc Apostolo narrant, ex Annalibus suis desumpta, et a Malabarum infantibus decantari solita. Ioh. c. 20. v. 24. Euseb. Hist. l. 3. Nicephorus, l. 2. c. 46. Maffaeus, Hist. Ind. Petr. de Valle, Itiner. tom. 4. Latin. Gemellus. Eius Acta Iactabant legebantque Apotactici, Encratitae, Quartidecimani; Apocalypfin citat Gratianus Decr. part. 1. Euangelium Mnaichaei adhibebant. Vide Suicer. passim.

THOMAS [2] Tyrannus Orientis, ex gregario milite. Hunc Leo Armenius Imperator Legionum suarum fortissimae praefecit: cui cum Michael Balbus succederet, Thomas contra ipsum insurgens, tota [orig: totâ] Asia [orig: Asiâ] potitus est, sub ultionis praetextu, throno inhians. Interim audiens, Saracenos rebellasse [orig: rebellâsse], illos brevi devictos sibi iunxit, et Antiochiae purpuram sumpsit: Classe quoque Imperatoris in suam potestatem redacta [orig: redactâ], Constantinopolim obsedit. Sed bis mari, ter terra [orig: terrâ] superatus, Adrianopolim confugit, a civibus Michaeli deditus, A. C. 823. a quo exquisitissimis cruciatibus, una cum Anastasio, quem e Monasterio extractum Caesarem creaverat, enecatus est. Alii tamen affirmant, eum Senatoris cuiusdam uxote corrupta [orig: corruptâ] ad Saracenos se recepisse, fide abnegata [orig: abnegatâ], dein Constantinum Irenes filium se mentitum Armeniam, sub Leone Armenio, occupasse [orig: occupâsse]. Cedrenus, Zonar. Baton. in Annal. Comites Sabaudiae.

THOMAS [3] I. fil. Humberti III. Comes Sabaudiae, patri successit, A. C. 1188. Generosus et prudens, Obiit A. C. 1233. Pater Thomae II. Avus Thomae III. Comitum Mauriennae et Pedemontii. Guic. Hist. Sabaud.

THOMAS [4] I. Patriarcha Constantionop. post Cyriacum, A. C. 606. Obiit. A. C. 608.

THOMAS [5] II. Monothelita, A. C. 656. Obiit A. C. 658. Item Patriarcha Antiochenus, saecul. 9. Item Patriarcha Hierosolymitanus, saeculo [orig: saeculô] 13.

THOMAS [6] Maurocenus Venetus, primus Latinorum Patriarcha Constantinopolit. post urbem captam.

THOMAS [7] Cardinalis Strigoniensis, indulgentiis liberaliter propositis, omnem plebem in Hungaria, ad pacem cum Turcis rumpendam, concitavit, A. C. 1514. Paul. Iovius Hist. l. 13.

THOMAS [8] Episcopus Apamcenit, Cosroem urbi dira omnia minantem, scito [orig: scitô] responso [orig: responsô], placavit, circa A. C. 544.

THOMAS [9] Diaconus, in cuius femoralia ludens ad Alachis, qui Cunibertum Italiae regno [orig: regnô] spoliaverat, odium sibi concitavit, A. C. 691. P. Diaconus Longob. l. 5. c. 40. 41. et l. 6.

THOMAS [10] Aquinas seu de Aquino, Neapolitanus, ex Aquino in Aprutio, genere illustri, natus quippe e Comitum Aquinatum prosapia, Volaterr. Dominicanus, Coloniae Parisiisque literis incubuit, hicque [orig: hîcque] Doctor creatus Theologiam diu docuit. Dictus Doctor Angelicus. et Theologorum aquila, Obiit A. C. 1274. aetat. 50. A Iohanne XXIII. canonizatus, A. C. 1323. Opera eius, qua Theologica, qua Philosophica 18. Volumin. plurimis in locis edita sunt. Vide Moret. Dict. Hist. De eo Sixtus Senens. Theologorum fuit ac Philosophorum omnium, quos in hunc usque diem Scholiasticorum Academia protulit, sine ulla controversia Princeps: quippe qui primus omnium

Latinorum Philosophorum, non minus incredibili, quam felici ausu omnem Aristotelis Philosophiam commentariis lucidissimis illustravit. Idem, Ita mentem D. Augustini introspexit et exhausit, ut iuxta Pythagorae metemyu/xwsin, communi omnium doctissimorum adagio [orig: adagiô] iactatum sit, Augustini animam migrasse [orig: migrâsse] in Thomam. Volaterr. l. 2. Anthrop. Sumpturus ad extremum Eucharistiam, Dominum Iesum flendo rogavit, ut ea quae de ipsius mysteriis scripsisset, si minus recte fuissent, veniam tribueret. Hinc Thomistae, qui sententias eius sequuntur, Iacobini inprimis seu Dominicani, appellari consuevere [orig: consuevêre], Richelietus Diction. Gall.

THOMAS [11] Argentina Augustinianus Monachus, Ordinis sui Prior generalis, Parisiis creatus, A. C. 1345. Obiit Viennae Austriae, A. C. 1357. Scripsit varia, Idem. Item alius Dominicanus, Auctor Homitiarum, Epistolarum, Quaestionum, etc. A. C. 1495. Trithem. Simler.

THOMAS [12] Basinus Episcopus Lexoviensis, saecul. 15. Ludovico XI. parum gratus, varias scripsit apologias. Obiit A. C. 1486. Gaguin. in Lud. XI.

THOMAS [13] Bungaeus Franciscanus, docuit Theologiam Oxoniae. Necromantiae ab imperitis accusatus, quod Rogerii Baconis familiaris, Mathematum non rudis esset, imprimis autem, quod de Magia natur ali tractatum edidisset: Ordinis sui Provincialis creatus est. Scripsit insuper Commentar. in Magistrum Sententiar. et librum de Quaestionibus Theologicis. Pitseus de illustr. Angl. Script.

THOMAS [14] Campegius Episcopus Velitrens. Scripsit de Caelibatu Sacerdotum, de Papis, etc.

THOMAS [15] Cantimpraeus Brabantus, discipulus Alberti M. Thomae Aquinatis commilito. Theologiam Lovanii docuit. Scripsit Bonum universale de Apibus, etc. Obiit A. C. 1263. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 60. p. 487. Moret. Dict. Hist.

THOMAS [16] Cantuariensis cognomine Becquetus, Lindinensis. Cancellarius primo Henrici II. dein Archiepiscopus Cantuariensis: cum Regi, iura regni antiqua restauraturo, obniteretur, iussu eius occisus est, A C. 1170. inter Martyres relatus ab Alexandro III. Math. Paris. in Henr. II.

THOMAS [17] Cartwrigthus Anglus, Herfordiensis, Theologus non e multis, D. Margaretae S. Theolog. Prof. in Acad. Cantabrigiensi. Eius exstant: Commentarii succincti in Proverbia, Metaphrasis in Ecclesiastem, Commentaria practica in Euangelia, Harmonia Euangelica, in ad Colossenses, contra Nov. T. Rhemense, etc. omnia ferme Anglice. Obiit A. C. 1603. Varvici sepultus.

THOMAS [18] Cramerus Praesul Cantuariensis, purioris Religionis insignis hyperaspistes, sub Eduardo VI. saeviente postmodum in fideles Maria [orig: Mariâ], exustus Londini, martyrium subiit, A. C. 1556. aetat. 68. Balaeus, Beza in Iconibus.

THOMAS [19] Dempsterus a Muresk ICtus Auctor Hist. Eccl. Scot. Scotus. Idem Antiquitatum Roman. absoutissimum edidit corpus, in quo, praeter ea, quae Iohannes Rosinus delineaverat, infinita supplentur, adduntur: ex Criticis et omnibus utriusque linguae auctoribus collectum, Poetis, Oraroribus, Historicis, Iurisconsultis, qui ibi laudantur, explicantur et corriguntur; in 4 to Genevae prodiit, 1658.

THOMAS [20] Eliotus nobilis Anglus, Thomae Mori familiaris, Obiit A. C. 1546. Scripsit Flores sapientiae, de rebus Angliae memorabilibus, Bibliothecam Dictionariam, etc. Balaeus et Pits. de Ill. Angl. Script.

THOMAS [21] Fazellus Dominicanus, auctor Historiae Siculae, divisae in 2. Decades ad Carolum V. Imperat.

THOMAS [23] Fullerus Anglus, Alwinckle in Northantonia editus, 5. milliar. ab Oundle, Praebendar. Sarisburiensis, S. Theol. D. Carolo II. a sacris. Eius exstant: Commentarii in Ruth, et in Matthaei c. 4. v. 11. pr. Anglice. Plurima praeterea scripsit tam Theologica quam Historica. Obiit A. C. 1662.

THOMAS [24] Gatakerus Anglus, Londini natus in vico S. Edmundi, ex familia Gatakerorum de Gataker, in agro Salopiensi, Theologus egregius. Eius exstant: Cinnus sive Adversaria Miscellanea, in quibus Sacrae Scripturae primum, deinde aliorum Scriptorum locis lux redditur, Angl. Item, de N. Test. stylo dissertatio. Satur vitae, tamquam conviva recessit A. C. 1654. aetat. 80. Barkedalii.

THOMAS [25] Gratianus Provincialis Augustinianorum in Belgio. Scripsit, Anastasin Augustinianam.

THOMAS [26] a Kempis, Canonicus Regular. Ordin. S. Augustin. in dioecesi Coloniensi, floruit saeculo [orig: saeculô] 15. Opera eius 3. Volumin. prodierunt, Duaci, Antverpiae, etc. Inter quae praecipuum est, de Imitatione Christi: Reliqua sunt, Soliloquia Animae, Hortulus rosarum, Vallis liliorum. Obiit A. C. 1471. aetat. 91. Libellus eius de Imitatione Christi, quem quidam Iohanni Gersoni, alii Abbati Gesseno Benedictino, adscribunt, in varias linguas translatus, in Bibliotheca Regis Maroci Turcice exstat. Ioh. Badius in eius vita. Valer. Andr. Biblioth. Belg. et Paul. Freherus Theatro [orig: Theatrô] Viror. erudit. claror.

THOMAS [27] Langfordus Dominicanus Anglus. Scripsit Chronicon Universale. Commentaria in Iob. etc.

THOMAS [28] Linacer Anglus, eruditione insigni praeditus. Florentiae Demetrium et Politianum; Romae Hermolaum Barbarum audiit, manuscriptis in Bibliotheca Vaticana magna [orig: magnâ] diligentia [orig: diligentiâ] evolutis. In patriam redux Arturi, qui Henrici VII. primogenitus fuerat, educationi ad motus, dein Medicus Henrici VII. et Henrici VIII. fuit. Scripsit varia, plurimos inprimis Galeni libros latine vertit. Obiit A. C. 1524. Paul. Iov. in Elog. c. 63. Pitseus, de illustr. Angliae Script. Erasmus, Budaeus, vander Linden, etc.

THOMAS [29] Mortonus Anglus, Episcopus Dunelmensis. Item alius, cuius exstat Commentar. in prior. ad Corinthios, Latin. 8. in Londini, A. C. 1596. Acutus sane accuratusque Scripturae sacrae interpres, Gatakero in Cinno.

THOMAS [30] Morus Londinensis, fil. Iohannis, Cancellarius Angliae, primus Minister Iustitiae, sub Henrico VIII. Oxonii Thomae Linacri auditor fuit, tantumque in liberalibus studiis profecit, ut

eruditione et plurimatum linguarum notitia [orig: notitiâ] multos sui saeculi longo [orig: longô] post se intervallo [orig: intervallô] relinqueret. Ab Henrico hoc crebris legationibus adhibitus, Cameracensi pacificationi, inter Franciscum I. et Carolum V. Imperatorem interfuit, reversusque Magni Cancellarii axioma impetravit: Sed quod Regis divortium approbare nollet, menses 14. in carcere detentus, postmodum, cum constanter in proposito perseveraret, capite plexus est, A. C. 1535. aetat. 62. Scripsit Utopiam libb. 2. Historiam Richardi IV. etc. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 13. p. 687. Lilius Giraldus, Dialog. 2. de Poet. Erasmus, in Ciceroniano, Scaevola Sammart. etc.

THOMAS [33] Stapletonus Anglus, e provinc. Sussexia, oppid. Henfield, genere nobili, Theologiam Duaci et Lovanii docuit. Obiit A. C. 1598. Scripsit Antidota in 4. Euangelia: Item in Acta ad Rom. in utramque ad Corinthios, de tribus Thomis, Promptuarium Catholicum Contionum, de proncipiis Fidei, Manuale peccatorum, et varia adversus Guil. Witakerum, etc. Eius opera prodierunt 4. tomis in fol. Parisiis et alibi. De illo Aub. Miraeus in Elog. illustr. Theol. Paucos aetas nostra Theologos tulit, in linguarum trium eruditarum cognitione, in Historiae tum sacrae tum profanae notitia, in eloquentiae denique praestantia cum illo Stapletono conferendos. Montacutius Origin. Eccles. Stapletonus noster Owigensis, inter Theologos tam illustris, ut vel Bellarmino palmam praripere possit. Idem Exercit. Iracundus ille senex Stapletonus nostras. Pitseus, de illustr. Angl. Script. Valer. Andr. Biblioth. Belg.

THOMAS [34] Villanovanus Archiepiscopus Valentinus in Hispania, Carolo U et Isabellae Lusitanicae, a contionibus: omnia pauperibus distribuit, moriturus, A. C. 1555. aetat. 97. Ab Alexandro VII. haud pridem Catalogo Sanctorum insertus est. Scripsit Homilias

THOMAS [35] de Vio, dictus Caietanus, a Caieta urbe Neapolitani regni. Generalis Dominicanorum per Ann. 10. suae Caietae Episcopus inter suos aestimatus, renascenti in Germania Euangelio, nequiquam se opposuit. Scripsit de potestate Papae, opera Philosophica et Theologica varia, Commentariosque in omnes Scriptur ac libros, exceptis Cantico Canticor. Prophetis Minorib. et Apocalypsi, quam de industria attingere noluit, Possev. tomo [orig: tomô] 1. in fol. Lugdun. A. C. 1639. Obiit A. C. 1534. aetat. 65. Morerius Diction. De eo Chamierus: Cardinalis Caietanus omnes Epist. Nov. Test. et Actorum librum recensuit ad veritatem Graecam, et Annotationibus illustravit, infra spatium circiter 10. mensium. Bellarminus: Vir fuit summi ingenii nec minoris pietatis. Sixtus Sen. Subtilissimus Dialecticus, admirabilis Philosophus, Theologus incompar abilis, et inter eruditissimos sui saeculi longe eruditissimus. Iterum Chamierus, Vir meo [orig: meô] iudicio [orig: iudiciô] candidus, plurimumque distans ab ea pertinacia, quam in reliquis deplor are cogimur.

THOMAS [36] Waldensis Anglus, Carmelitarum provincialis: ab Henrico IV. V. et VI. magnis negotiis adhibitus, interfuit Concilio Constantiensi, ubi contra Hussitas et Wiclefi discipulos parum felici successu disputavit. Scripsit Doctrinale Antiquitatum Fidei Ecclesiae Catholicae. Item in multos Scripturae libros in fol. Venetiis A. C. 1571. etc. Obiit A. C. 1430. Idem.

THOMAS [37] Walsinghamus Benedictinus Anglus, floruit A. C. 1440. Scripsit Historiam maiorem, seu Hypodigma neustriae, etc. Pits. de illustr. Angl. Script. Balaeus, Voss. l. 3. de Hist. Lat. c. 9. p. 631.

THOMELLUS Flander, Monachus S. Amandi, floruit A. C. 1080. Scripsit vitam Balduini Pii, Comitis Flandriae et Chronicon monasterii sui. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 6. p. 769. Meier. l. 3. rer. Flandr.

THOMNA Graece *qou/mna, Gebanitarum regia, Plin. l. 6. c. 2. de qua vide Salmas. ad Solin. p. 494. et 496.

THOMYRIS Scitharum regina, quae irata, quod Cyrus Rex Persarum Sargapiscem filium bello [orig: bellô] captum ad mortem impulisset, non prius finem fecit furori, quam mortuum ulta esset. Contractis itaque copiis ita conflixit, ut maximam inimicorum partem, cum ipso etiamnum rege occiderit. Nec tamen hoc [orig: hôc] eventu propterea emollita est animi rabies: mortui enim caput in utrem humano [orig: humanô] cruore plenum demisit, his verbis insultans: Filii mei sanguinem hausisti, et meum sitivisti, Cyre, At ego te cruore saturabo. Herodot. l. 2.

THON [1] primus apud Aegyptios medicinam in artem redegit, Homer. Od. 4. Alter, teste Hellanico [orig: Hellanicô], rex Canopi, ad quem cum Manelaus Troia [orig: Troiâ] cum Helena discedens, tempestate maris deduceretur, fuit primum ab illo, antequam Helenam conspiceret, grate susceptus. Sed ut illam conspexit, vim Manelao inferre conatus, ab illo interfectus est.

THONIA urbs et caput Gabaonitarum, a Gaza mille quingentos triginta septem passus distans.

THONITES Armeniae maioris lacus in confinio Mesopotamiae piscosus est, et vestes polit, Eustath. Dionys. v. 987.

*)/esti de/ tis2 kata\ me/ssa peri/troxos2 u(/dasi li/mnhs2
*ou)/noma Iqwni/ths2, h(=s2 e(/lketai e)s2 muxa\ *ti/gris2
*du/nwn pollo\n e)/nerqe( pa/lin d' e)cau=tis2 a)naxw\n
*)ocu/teron proi/+hsi ka/tw r(oon.

Thonitis dicitur Straboni, l. 16. *diar)r(ei= d' o( *ti/gris2 th\n *qwni/thn kaloume/nhn li/mnhn. Thospites est Plinio, l. 6. c. 27. ubi de Tigri: Fertur autem et cursu et colore dissimilis, transvectusque occurrente Tauromonte [orig: Taurômonte] in specu mergitur: subterque lapsus, a latere altero eius erumpit. Locus vocatur Zoroanda. Eundem esse manisestum est quod demer sa perfert. Alterum deinde transit lacum, qui Thospites appellatur, rursusque in cuniculos mergitur, et post 25. mill. pass. circa Nymphaeum redditur. Nic. Lloyd.