CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS QVARTVS Literas R, S, T, V, X, Y, Z, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

VOCONIUS [2] Victor, Poeta Latinus. Plin. l. 2. ep. 13. ad Prisc. Martial l. 7. Epigr. 28.

VOCONTIA vel VOCUNTIA, populi Galliae Narbonensis, quorum regio in Delphinatu Val de Viso, teste Pineto [orig: Pinetô], nominatur. Brietio aliisque fuere [orig: fuêre], ubi nunc dioecesis Diensis in Delphinatu, et Vasionensis in Comitatu Vindaxino. Eorum urbes erant Dia et Vasio. Silius, l. 3. v. 467.

VOCONTII inter Alpinas gentes aut Alpinis proximas, olim clarissimi, fuerunt, quorum capita Vasio, Lucus Augusti et Dea Vocontiorum. Sed Deam omittit Plinius, l. 3. c. 4. Per hos in Italiam penetravit Anmbal. Silius, loc. cit.

Iamque Tricastinis incedit fimbus agmen,
Iam faciles campos, iam rura Vocuntia carpit.

In his Pompeius Trogus, ex quo Iustinus epitomen fecit, se natum memoriae prodidit. Vestgium nominis in tractu montano Deae proximo, quem Vercors vulgo dicunt, superest. Boessius tamen Salvianus, Vertacomicoros Vocontiorum pagum, ex quo ortam Novariam ait Plinius, Vercors interpretari mavult. Vide Hadr. Vales. et supra in voce Vasio.

VODA a Germanis Mercurius appellatur. Perperam mavult Lipsius Wonda vel Wonsta. Gotefridus Viterbiensis hronico [orig: hronicô]: Votam quidam Gotam adiecta [orig: adiectâ] litera [orig: literâ], dixere [orig: dixêre] Ipse est, qui apud Roman. dicitur Mercurius, et tunc ab universis Germanis, ut Deus, adorabatur. Unde usque hodie Got Teutonica [orig: Teutonicâ] lingua [orig: linguâ] dicitur Deus.

VODGORIACUM lacus Nerviorum, Antonin. Nunc Gauryes, Cluver. vicus Hannoniae, 11. mill. pass. a Bagaco in Caeciam, Binchium versus 5. mill. pass. un a Montibus in Eurum.

VODNANA oppid. Bohemiae, ad Blanitium fluv. Vulgo Wodmary. Vix 3. leuc. a Budovissa in Circium, 10. a Passavia in Caeciam uti 3. a confinio Austriae superioris.

VODOMARUS Rex partis Galliae, saecul. 4. A Constantio Imperatore permotus, ut bellum inferret Iuliano Apostatae, fidem per literas dedit, quibus interceptis eum in Hispaniam captivum hic misit. Ammian. Marcellin. l. 21.

VOERDA oppid. Hollandiae, ad Rheni alveum 10. mill. pass. ab Ultraiecto in Occasum Lugdunum Baravor. versus 18. Vulgo Woerden.

VOGESUS mons Galliae Belgicae Sequanos et Lingones dividens a Mediomatricibus, Araris et Mosae fontibus insignis, Ferrar. Baudrando le Mont de Vauge. Extenditur, inter Lotharingiam et Comitatum Burgundiae, uti etiam inter Lotharingiam, et Alsatiam ubi inest silva Vogesa. Ex eo Mosella in Boream ut et Arat, profluunt, non vero Mosa. Lucan. l. 1. v. 397.

Castraque quae Vogesi curvam super ardua rupem,
Pugnaces pictis cohibebant Lingonas armis.

VOGLADE aliis VOGLAVUM castellum Galliae in Pictonibus, ad fluv. Clennum: vulgo Vougle, unde campis circumiacentibus nomen, in quibus Alaricus a Chlodoveo victus et interfectus, totaque sie Aquitania Francicae ditioni subiecta est, A. C. 507. Hadr Vales. Notit. Gall.

VOGODORGIACUM vel VODOGORIACUM vulgo Waudray aut Vaudre locus Belgii, in Hannonia, 12. mill. pals. a Bavaco. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. in voce Bacivum.

VOIGTLANDIA vulgo VOIGTLAND, provinc. Saxoniae superioris sub Electore Saxoniae, maiori ex parte, in Misnia, Incolis Voigtlandische dicitur. In limite Bohemiae et Franconiae. Eius urbes praecipuae Zuica et Plava.

VOLA Graece qe/nar, cavum in manu, seu cava manus planities, nomini tantum, exceptis, quibusda. Namque et hinc cognomina inventa, Planci, Plauti, Scauri, Pansae, Plin. l. 11. c. 45. Hanc stipem porrigentibus praebere mendici soliti. Sueton. Aug. c. 91. extr. Ex nocturno visu etiam stipem quotannis die certo [orig: certô] emendicabat a populo, cavam manum asses porrigentibus praebens: ad exorandam nempe Nemesin, de quo more retro diximus. Graeci sugkoilai/nein th\n xei=ra dixere [orig: dixêre]. Quod alias hominibus liberis et honestis, etiam cum aliquid acciperent, probro vertebatur: Expansa [orig: Expansâ] enim chlamyde tales accipere, moris fuisse, discimus ex Amm. Marcellino, l. 16. Unde Ruffini Praefecti Praetorio Orientis sub Honorio manus, post caedem eius, per novam Romam, sic formata ludibrii causa [orig: causâ] circumlata est, teste Hieronymo [orig: Hieronymô] et Zosimo [orig: Zosimô]. Et avaris ac ai)xrokerde/si, id obici solitum, ut notum ex Proverb. *th/n xei=r' u(pi/xei kai\ a)poqnh/skwn *)attiko\s2, Atheniensis vel moriens cavat manum, quam in rem vide plura apud Casaubon. ad locum Suetonii, uti de divinatione ex vola manus, supra, ubi de Chiromantia. Nomen quod attinet, ex Graeco bolh\ eius etymon arcessit Scaliger, a iactu, est enim quasi funda manus, vide eum Histor. Animal. l. 1. c. 14. Hinc volema pyra, quod volam impleant; et involare, i. e. volam vel manum inicere, Christ. Becmannus, Origg. L. L. p. 656.

VOLAGINIUS Scriboniani, sub Claudio, res novas tentantis percussor: ideo e gregario ad summa militiae provectus. Tacit. l. 2. Histor. c. 75.

VOLANDUM castellum validissimum Armeniae, Tacit. l. 13. Annal. c. 39. aliis Vallandum.

unum ex ostiis Padi, inter Fossam Carbonatiam ad Boream, et Sagim ad Meridiem in Ducatu Ferrariensi. Ei adiacet vicus Volane, Volana, in ora maris Adriatici.

VOLATUS agitatione alarum fit in aere, sicut natatio pinnatum in aquis, ac directione caudae, quae id avi est, quod navi clavus. Unde ex milvi inprimis volatu, navigandi Attem primam cepisse originem, sunt qui scribant. Ut autem ad progressum, natationem et reptationem, reliquis animalibus, sic et ad volatum avibus idonea fabricavit corpora Deus, qua de re pulchra habes apud Vossium, de Orig. Idol. l. 3. c. 37. Et quidem semper ferme volant, quae a)/podes2 dicuntur, manucodiatae inprimis seu paradisiacae aves, quibus pedes quidem sunt, sed non ut iis consistant, verum haereant solum, cum quielscendum est. Reliquae, expandunt alas, pendentesque raro [orig: rarô] intervallo [orig: intervallô] quatiunt (ut milvi) aliae crebrius (ut accipitres) aliae et iota litera pandunt (ut corvi) quaedam vero maiore ex parte compressis volant (ut pici) percussoque [orig: percussôque] semel aliquae et gemino [orig: geminô] ictu (ut cardueles) aere feruntur, vel, ut inclusunt eum prementes, eiaculantur sese (ut hitundines) in sublime, in rectum, in pronum. Impingi putes aliquas (ut perdices) aut rursus ab alto cadere has (ut alaudas) illas salire (ut coturnices) Anates solae, quaeque sunt eiusdem generis, in sublime protinus sese tollunt; atque e vestigio caelum petunt, et hoc etiam ex aqua. Vultur, et fere graviores, nisi ex procursu, aut altiore tumulo immissae, non evolant, cauda [orig: caudâ] reguntur, Plin. l. 10. c. 38. Praeterea avium quaedam solivagae sunt, ut merula: quaedam volant catervatim, ut sturni, Idem, l. 10. c. 24. Plerisque item avium volatus rectus, hirundini anfractuosus unde eam aquila intercipere nequit, ibid. Anseres et olores, liburnicarum more, rostrato [orig: rostratô] impetu feruntur, a tergo semper dilatante se cuneo [orig: cuneô], l. eod. c. 23. Merops, non ut avium aliae, ei)s2 tou)/mprosqen i(/etai anteriora versus fertur, verum e)/mpalis2 retrorsum ac versus caudam, Aelian. de Anim. l. 1. c. 49. Porro alte, quamvis tarde, vultures volaut, Ovid. in Ibin, v. 169

Etiam ardeae sublimis volatus est. Imo uncos ungues habentes omnes fere altivolae sunt, praeter nocturnas --- Omnibus alae grandes, corpus exiguum, iterum Plin. l. cit. c. 19. quod volatum non parum iuvat. Celeritatem quod attinet, ea mira in accipitre est, fassofw/nw| inprimis, a palumbis necandis, sic vocato [orig: vocatô], Porphyr. de Abstin. l. 3. Scriptura S. columbatum volatum a per nicitate commendat, Psalmo [orig: Psalmô] 55. v. 7. Quis dabit mihi pennas, sicut columbae, ut volem. Sed aquilarum maxime, 2. Sam. c. 1. v. 23. leviores rant Aquilis, de Saule et Ionathane. Habacuci c. 1. v. 8. Volabunt, ut aquila, quae festinat ad cibum, de Assyriis etc. Unde rapide decurrentis aevi spatia, apud Hiobum c. 9. v. 26. et fluxae opes instabilesque, Proverb. c. 23. v. 5. cum aquila volante conferuntur. Vide Sam. Bochart. Hieroz part. prior. l. 1. c. 3. Atque ab hoc avium in volando impetu est Graecum o)/rnis2, nempe ab o)/rnusqai. et Latinum avis, nempe ab ai)/ein, ut vult Scaliger, vel ab Hebr. [gap: Hebrew word(s)] volavit, ut Vossius, quem de avium hoc motu erudite disserentem vide ubi supra, l. 3. c. 87. De Veterum vero ex avium volatu divinandi more, diximus supra ubi de Avibus, Augurioque, uti de piscium quorundam volatu, ubi de Piscibus: et de temeritate quorundam, pennis non homini datus, idem aeris iter tentantium, in voce lcarus, item ubi de Neurobatis et Scoenobatis. Hinc Volaticus ut volaticae mulieres apud Festum, 1. e. Striges, mulieres maleficae et sagae, quae in aves verti et volare credebantur. Ovidius de saga, l. 1. Amor. El. 8. v. 13.

Hanc ego nocturnas suetam volitare per umbras
Suspicor, et pluma [orig: plumâ] corpus anile tegi.

Et Volatica, h( oi)wnistikh\, h( o)rneoskopikh\ etc. Vide Salmas. ad Tertullian. de Pallio, c. 5. sub fin.

VOLATERRAE colonia et urbs antiquissima Etruriae, in monte asperrimo ad Caecinam fluv. una ex 12. primis Tuscorum coloniis, hodie Volterra, a Iano, seu Tyrrheno Lyd. condita, atria invenit, ann. 500. ante Urb. Cond. Volaterranus hinc oriundus, tradit eam aliquando a Pannonibus eversam, sed paucis post annis ab Othone I. Imperatore restitutam, et suo [orig: suô] nomine Othonianam, verum a posteris corrupte Antonianam appellatam. Persil Poetae patria fuit: Episcopalis est sub Archiepiscopo Florentino, inde 34. mill. pass. Hinc Volaterrana vada, quae ab urbe 8. mill. pass. distant.

VOLAVIA vulgo Wolavv, urbs Germaniae, Ducatus cognominis caput, in Silesia, prope Oderam fluv. 28. mill. pass. a Vratislavia in Circium Glogaviam versus totidem, et 18. a Lignitio in Caeciam.

VOLCAE vel VOLGAE, populi Galliae Narbonensis ultra Rhodanum fluv. quorum regio Occitania, Languedoc dicitur. Erant divisi in Volcas Arecomicos (ex Celtico volk et harkommen ) ad Ortum, ubi hodie pars Orientalis Occitaniae, le bas Languedoc; et in Volcas Tectosages (ex Celtico deck den sack ) ad Occasum, ubi hodie pars Occidentalis seu superior. Eorum urbes erant Narbo, Tolosa, Carcasso, Bliterrae, Agatha et Nemausus. An arx Teccensis in Ducatu Wirtemberg. a Tectosagibus his? Ceterum et in Asiam penetrarunt [orig: penetrârunt], Liv. l. 21. c. 26. Strab. Plin. l. 3. c. 4. Silius.

VOLCAE Arecomici populi Galliae, ad quorum fines depopulandos misisse Vercingetorigem Rutenos Cadurcosque, scribit Caesar, l. 7. c. 4. In provinc. Narbonensi prima, circa utramque ripam Rhodani coiere [orig: coiêre], Livio dicuntur, l. 21. c. 26. Hannibalis in Italiam iter describenti. Eorum stagna memorantur Melae, l. 2. c. 5. et Plin. l. 9. c. 8.

Laternae lacus in agro Nemausensi meminit, angustis faucibus, taptura [orig: tapturâ] mugilum clari. Agros horum, ut et Helviorum, publice Massiliensibus a Cn. Pompeio concessos, iterum Caesar, de bello Civ. l. 1. c. 35. sed eorum oppida 24. Nemausensibus attributa, scribit Plin. l. 3. c. 4. Metropolis gentis Nemausus est, Mela, l. 2. c. 4. urbium Galliae Narbonensis opulentissimis quarto [orig: quartô] loco [orig: locô], in veter. Notit. aliquando quinto, adnumerata. Recentiores vero Notit. Episcopum Nemausensem septimum tantummodo sive antepenultimum ponunt, inter novem Antistites Narbonensi Vasconiae Archiepiscopo suffragantes. Dicta a fonte Nemauso, cuius Ausonius meminit in Burdigala, v. 33.

Hic vulgo le Vistre, per fossam urbis decurrens, alluit vicos Butgum, Viridaria Vergeres, Vestricum, Vallem Viridem Vauvert, Salmosam Salmoze, et non procul ab Aquis mortuis in maritimum stagnum Laternam seu Taurum paludem l'Estang. du Tau se diffundit. Urbs magna olim, vulgo Nismes, cum Agatha et Biteris, a Carolo Francorum Principe diruta atque moemibus nudata est, eiectis Saracenis. Habet hodieque Amphitheatrum magnificentissimum et maxima ex parte integrum, Arenas vulgo dictum, quo Paulum rebellem se recepisse cum suis indicat Iulianus Archiepiscopus Toletanus de Expeditione Wambae in Gallias. Praeterea Basilica [orig: Basilicâ] Plotinae illustris est, aliisque operibus Romanis. Nemausenses Tiberii Rhodii manentes imagines et statuas per odium aut contemptum subvertisse, Sueton. in Tiber. c. 13. tradit. T. Aurelii Antonini Pii Imperatoris paternum genus Nemausense fuisse dicitur Iul. Capitolino. Horologium quoque et Corporati Nemausenses, in veterib. inscriptionibus reperiuntur: ut et Praepositus thesaurorum, in Notit. Imper. Ager eius longe lateque olim patuit ad Rhodanum et ad Vardonem ac mare: vulgo le Nemausois, vel le Nimois.

Alestum Alais, caput Comitivae, ad Vardonem. Andusia, Anduse. Aquae Vivae, Aigues Vives. Armasanicae, Aymargues. Bellagarda. Bellicadrum, Beaucaire. Coliniacum, Colognac. Furcae, Foutques. Iuncariae. Nemausus, gentis caput. Salvia, Sauve. Sumerium, Somiere. Turnacum, Tornac. Vallis Viridis, Vauverd. Vicanum, Vigan. Villa S. Aegidii, S. Gillis. E quibus Alestum, Andusia, Armasanicae, Bellicadrum, Salvia, Sumerium et Vicanum, capita sunt Vicariatuum, quos incolae Viguieres vocitant. Altera urbs Volcarum Arecomicorum Vindomagus Plinio dicitur, quae forte Ucetia est. Fuit et eorum urbs Magalona, e qua sedes Episcopalis Montem pessulanum translata est. Hadr. Vales. Notit. Gall.

VOLCAE Tectosages gens Gallica, teste Strabone, ad Pyrenaeum accedens et Septentrionalia Cemmenorum montinum nonnihil attingens. Hos eorundem montium Austrina usque ad promontoria habitare, et fecundam auri terram colere: unde plurimi seditione pulsi migraverint in Asiam, aut Phrygiae maiorem melioremque partem obtinuerint, caputque Ancyram habuerint, fertur. Dicta autem pars haec Phrygiae Galatia et GalloGraecia. Caesar fertilissima Germaniae loca circum Hercyniam silvam eosdem occupasse [orig: occupâsse]. atque ibi consedisse, scribit Comm. de bell. Gall. l. 6. c. 23. Etiam Illyricum quidam ex illis petierunt, spoliatisque Istris in Pannonia consedere [orig: consedêre], Iustin. l. 32. c. 3. Mediterranea Galatiae occupasse [orig: occupâsse], Lipsius habet. Plinus vero, l. 5. c. 32. Tolistobogos in Galatia, parte Phrygiae maiore, cum Tectosagibus collocat, Trocmis, quae tertia erat gentium, quae a Brenno Duce, in Dardanis seditione orta [orig: ortâ], secesserant, in Maeonia et Paphlagonia collocatis. Eorum urbes Ptolemaeus recenset Tolosam, Illiberim, Ruscinonem, Narbonem, Carcassonem, Beterras, Ceseronem, et Agatham. Caput Tolosa, in angustiis Isthmi, Oceanum a mari Narbonensi vel interno dividentis, posita, inter Galliae Natbonensis opulentissimas urbes recensetur a Mela, l. 2. c. 4. COLONIA TOLOSA in nummo Galbae, Palladia Martiali, l. 9. Epigr. 101. v. 3. a templo et cultu Minervae. Ab Ausonio, claras inter urbes, n. 13. sicut Narbo 13. ita Tolosa 12. loco [orig: locô] collocatur, ad Garumnam, muris ex latere cocto ingentis ambitus cincta, et quintuplex dicitur Epist. ad Paulinum, ob quatuor urbes vel colonias aut regiones veteri Civitati additas. Inter provinciae Narbonensis primae civitates 8. vel 10. secundum alios secundo [orig: secundô] loco [orig: locô], in veterib. Notit. ponitur, estque Archiepiscopalis et hodie e maximis Galliarum clarissimisque urbibus, vulgo Toulouse. Olim per annos 89. Regia Vesigothorum, caputque regni Tolosani, quod, caeso [orig: caesô] Alarico [orig: Alaricô], a Chlodoveo eversum ac occupatum est. Postea Charibertus, Dagobertr Regis frater, cum Tolosates, Cadurcos, Aginnenses, Petrocorios, Santones et Novempopulanos a fratre accepisset, sedem Tolosonam eligens, regnavit aliquandiu in parte provinciae Aquitanicae. Deficientibus dein Meroveis, sub Pippino, et Carolo Ducibus Francorum, subque Pipino Rege Caroli filio, Tolosam cum Ucetia Duces Aquitaniae obtinuere [orig: obtinuêre], Eudeo, eiusque filius ac nepos, Hunoldus et Waifarius. Dein obtinuere [orig: obtinuêre] illam Reges Aquitaniae, Ludovicus Pius et Pippinus eius filius neposque Pippinus, ac Carolus Caroli Calvi filius. His successere [orig: successêre] diu post Tolosae Comites, nonnumquam Comites St. Aegidii dicti: qui totam Gothiam et partem etiam Aquitaniae, nimirum Albigenses, Cadurcos, Aginnenses, Rutenos ac Petrocorios imperio [orig: imperiô] presserunt: Marchia [orig: Marchiâ] quoque Provinciae potiti, quam ab Imper. recipiebant, vide Godofr. in Annalibus ad A. C. 1235. Erat Tolosae Capitolium Iovi dicatum, unde forte

illorum Capitous, magistratus publici, quales Burdigalae Iurati, alibi. Consules, alibi Pares, alibi Scabini; Amphitheatrum et Palatum, quorum nihil superest. Eius regiones sunt octo, quae Capitolatus vocantur Capitoulas. Episcopus quinto [orig: quintô] olim loco [orig: locô], inter novem Episcopos Narbonensi Vasconiae Archiepiscopo suffragantes fuit, Carcassonensi, Agathensi, Lutevensique, quod mireris subiectus: postea vero Iohannes XXIII. Tolosam ad Metropolis sive Archiepiscopi extulit fastigium, et septem novas ei sedes, Apamiensem, Mirapicensem, St. Papuli, Montis Albani, Rivensem, Lumberiensem et Vaurensem, attribuit. Hadr. Vales. Notit. Gall.

Alta Ripa. Aureolus mons, Montoriol. Clarus mons. Iudicatura Laureacensis. Mons Acutus, Montagut. Mons Goliardus, Montgailhard. Mons Laureus. Pauliacum. Placentia. Sancta Fidis. Vetus Tolosa, Vieille Tolose. Villa Longa. Villa Nova. Vivaria.

VOLCAEAE paludes Pannoniae superioris in Hungaria, Dio. Balaton, et Platsee Bonfinio, 3. leuc. ab Alba reg. iuxta Vesprinium, in ora illius Boreali.

VOLCANALIA seu VULCANALIA, festum apud Romanos Voltano dicatum, quo [orig: quô] populus pro se in ignem anim alia misit. Vide Varronem de L. L. l. 5. Plin. l. 18. c. 13. Columellam, l. 11. c. 3.

VOLCATIUS [1] Consul, impediit ne Catilina, ob accusationem repetundarum, peteret Consulatum. Paedianus.

VOLCATIUS [2] Epidius Grammaticus, scripsit res gestas Pompeii M. et eius patrus; primus Libertinorum qui historiam scripserit, cum ab optimo quoque scribi solita sit, teste Cornelio [orig: Corneliô] Nepote, in Fragm. c. 6. Ludum aperuit, docuitque inter ceteros Marcum Anronium et Augustum.

VOLCATIUS [3] Gallicanus, quintum Consul, scripsit vitas Imperatorum ad Diocletianum. Eius tantum exstat nunc Avidii Cassii vita. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 5.

VOLCATIUS [4] Sedigitus in l. de Poetis, quid sentiat de his, qui comoedias scripserunt, ex aliquot eius versibus indicat Agellius, l. 15. c. 24.

VOLCATIUS [5] Terentianus Historiam sui temporis, i. e. Gordianorum scripsit; ubi dicit, Gordianum Seniorem vultum Caesaris Augusti valde retulisse. Iul. Capitolin. in Gordiano iun. c. 21. extr.

VOLCATIUS [6] Tullus, praenomine Lucius, Consulatum gessit, triennio [orig: trienniô] ante Ciceronem, An. Urb. Cond. Ioc LXIIX. Eius filius Caius Volcatius Tullus, sub Casesare in Gallis militavit. l. 6. Comment. c. 28.

VOLCENTANI Lucanorum populi. Plin. l. 3. c. 11. Quorum oppid. Volceium, Bocino, C. Cittadino, in monte.

VOLCIANI populi Hispaniae Tarraconensis. Liv. Eorum oppid. seu pagus hodie Villa Dolce dicitur, teste Floriano [orig: Florianô]: in Aragonia circa ortum Guerbae fluv. Eorum mentio in bello Hamilcaris, contra Romanos.

VOLCIENTES populi Hetruriae, quorum oppidum Volce minc exstinctum est, locus adhuc Voce, apud Castrum urbem in tractu Piano della Badia.

VOLCMARCHIA vulgo Wolcmarck, urbs Carinthiae inferioris ad Dravum, alias Virunum, Cluver. Vide ibi.

VOLCMARUS Abbas Bavarus, floruit saeculo [orig: saeculô] 14. A principibus sui tempotis, in consilium saepe adhibitus. Scripsit Historiam Bavariae usque ad A. C. 1314. Aventin. in Annal. Boiorum, Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 63. princip.

VOLERIUS Corsicae fluv. Ptolem. Fiminale Leandro, Rigi Nigro. Vide Valerius.

VOLESUS [2] Messalla Asiae Proconsul sub Augusto saevissimus: quippe trecentos una [orig: unâ] die securi percussit, incedensque inter cadavera vultu superbo [orig: superbô], quasi magnificum quiddam conspiciendumque fecisset, Graece proclamavit, O rem regiam! damnatus ob haec. Vide Senec. de Ira. l. 2. c. 5.

VOLFEMBUTELA vulgo Wolffembuttel, vrbs Ducatus Brunsvicensis, Ducum sedes firmissima, ad Oacrem fluv. 2. leuc. supra Brunsvicum in Meridiem, Halberstadium versus 7. et 6. ab Hildesio in Ortum, intra paludes. Eam inundatione perdere Sueci conati sunt, aetate nostra [orig: nostrâ], Baudrand. Vide quoque Guelferbytum.

VOLFGANGUS [1] Suevus Comes Pfullingensis, duodecimus Ratisbonensium Episcopus, vir suo [orig: suô] saeculo [orig: saeculô] doctissimus, Comes Pilgrini, ab Ungarorum Rege e Batavia evocati, ut suam gentem de vera salute erudiret: In Bohemia quoque, quae nuper, idolorum cultu abiecto [orig: abiectô], Christo nomen dederat, de voluntate Ortonis secundi Episcopatum instituit. Cum dein Lotharius, Galliae Rex, rupto [orig: ruptô], quod cum Ottone inierat foedere, Orinetale quoque regnum suo adiungere, vi et armis contenderet, Imperator cuncta caede et incendio [orig: incendiô] vastavit, atque in reditu ad Axonam fluv. castra posuit. Huic expeditioni Volfgangus interfuit, primusque haesitantibus vadum invenit, animumque militibus addidit. Obiit A. C. 994. Aventinus l. 5. Annal. Nauclerus, etc.

VOLFGANGUS [2] Lazius Vienna [orig: Viennâ] Austrius, Philosophus et Medicus. Scripsit Historiam Viennensem libris 4. Commentarios de Republ. Romana, et plurima alia, Gesner. in Biblioth. Reliquos huius nominis, Germanos omnes, ut Volfgangum Hungerum, ICtum, Volsgang. Meurerum, Medicum, vide apud eundem.